(Zawgyi)
"ငါ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပပါဦးကြာ"
ေျမေပၚေျခတစ္ခ်က္မခ်ရေသး...
ကားမွန္တံခါးကေန ေခါင္းထြက္ၿပီး ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္လွမ္းေျပာေနတဲ့ ေဟာက္ရႊမ္းကို ရိေပၚမျမင္သလိုမၾကားသလိုသေဘာထားလိုက္တယ္။
"ေ႐ွ႕ေနႀကီး အထဲကိုႂကြပါ"
လူႀကီးလူေကာင္းဟန္အျပည့္ေပၚလြင္ေနတဲ့ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္လူတစ္ေယာက္က ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ျပံဳးျပေခါင္းညိမ့္လာတယ္။
"ေဟာက္ရႊမ္း..လာေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေကာ"
ေဟာက္ရႊမ္းက ဒီေလာက္ေတာင္ ႐ိုက်ိဳးတတ္သလား..
ပံုမွန္စိတ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ရိေပၚရယ္မိမွာပဲ။
ေ႐ွ႕ေန,ဆိုသူနဲ႔စကားေျပာရင္း ေ႐ွ႕ကထြက္သြားတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ရိေပၚလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကဲ ေျပာေတာ့!"
"ဘာေတြလာေျပာခိုင္းေနတာလဲ..မင္းကို ေကာအကုန္ေျပာျပထားၿပီးသားမဟုတ္ဘူးလား?"
"ငါကမင္းေျပာတာကို ၾကားခ်င္တာေလ...မင္႔လူက ငါ့ကိုဇာတ္လမ္းစံု႐ွင္းျပတာမဟုတ္ဘူး... ေဟာက္ရႊမ္းကို ေကာအကူအညီေတာင္းစရာ႐ွိတယ္, ဆိုၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲေျပာသြားတာ.. အသိသက္ေသေနရာမွာလက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ငါဘယ္ေလာက္ေတာင္လန္႔သြားလဲ မင္းသိလား!"
"အင္း"
"ဒီမွာ...ငါေျပာျပမယ္~~"
"ငါျဖစ္ခ်င္လို႔ေလ"
"ဘာကိုလဲ?"
"ငါက တရားဝင္လက္မွတ္ထိုးထားခ်င္တာ...ေကာကငါ့အလိုကိုလိုက္တာ..ဇာတ္လမ္းကဒီလိုပဲထင္တယ္"
"ဘာကို ဒီလိုပဲထင္တာလဲ? မင္းဟာကလဲ.."
"ငါ့မွာလည္း ေသခ်ာေျပာျပစရာဘာမွမ႐ွိဘူး..အဲ့ေတာ့ ေကာေျပာတဲ့အတိုင္းနားလည္ထားလိုက္...ၿပီးေတာ့ အသိသက္ေသေနရာက လက္မွတ္ထိုးလိုက္"
"ေအး...ေကာင္းတယ္!~~"
ေဟာက္ရႊမ္းရဲ႕ မေက်မခ်မ္းစကားသံက အိမ္အဝင္မွာရပ္သြားတယ္။
ဧည့္ခန္းစားပြဲဝိုင္းမွာျပည့္လ်ွံေနတဲ့ အစားအေသာက္တည္ခင္းဧည့္ခံမႈနဲ႔ သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနႏိုင္မဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာအမူအရာကို ေဟာက္ရႊမ္း အလ်င္အျမန္ျပင္လိုက္ရတယ္။
"ဒါက ရိေပၚရဲ႕သူငယ္ခ်င္း"
"ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်"
"ေအးကြယ္..ကေလးေတြ လာထိုင္ၾကေလ"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ေဘးကေနရာလြတ္မွာ ဝမ္ရိေပၚဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေ႐ွ႕ေနက သူ႔ေဘးမွာခ်ထားတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ကိုဖြင့္တယ္။
"အေျခအေနအရ တရားရံုးမွာလက္မွတ္ထိုးဖို႔အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ေတာင္ ဒီစာခ်ဳပ္ေတြက တရားဝင္စာခ်ဳပ္ေတြပါ...သူေ႒းေ႐ွာင္း တစ္ခ်က္စစ္ၾကည့္ပါ..ဒီေနရာမွာ ရံုးေတာ္ကတံဆိပ္တံုးအမွတ္"
"ကြၽန္ေတာ္ယံုပါတယ္"
သူ႔ေ႐ွ႕ထိုးေပးလာတဲ့စာခ်ဳပ္ႏွစ္ေစာင္ကို ေ႐ွာင္းက်န္႔တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဧည့္ခန္းတြင္းမွာ အပ္က်သံကအစၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
"ေ႐ွ႕ေနႀကီး ကူညီေပးတာ လိုတာထက္ေတာင္ပိုေနပါၿပီ..တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ..မလိုပါဘူး"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ကို ဝမ္ရိေပၚဆီကမ္းေပးတယ္။ လွမ္းယူလိုက္တဲ့လက္ဖ်ားထိပ္ေတြ ေအးစက္ေနမွန္း ေ႐ွာင္းက်န္႔သတိထားမိတယ္။
"စိတ္လႈပ္႐ွားေနတာလား?"
အသံတိုးတိုးနဲ႔ေမးလိုက္ေပမယ့္ အခန္းထဲမွာ႐ွိတဲ့လူတိုင္း ၾကားႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ဝမ္ရိေပၚက ႏႈတ္ကမေျဖပဲ ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ သေဘာက်သလိုျပံဳးၿပီး ဝမ္ရိေပၚရဲ႕လက္ဖ်ားေအးေအးေတြကို တစ္ခ်က္ခပ္တင္းတင္းဖ်စ္ညႇစ္လိုက္တယ္။
"ကိုယ္ေရာပဲ"
"........."
ႏွစ္ေယာက္စလံုး စိတ္လႈပ္႐ွားေနတာမွန္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ စာခ်ဳပ္ႏွစ္ေစာင္လံုးမွာ ေသသပ္လွပတဲ့လက္မွတ္ေလးေတြ ေနရာယူသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဝမ္ရိေပၚဘက္က အသိသက္ေသေနရာမွာ ေဟာက္ရႊမ္းလက္မွတ္ထိုးခဲ့သလို ေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ေ႐ွာင္းက်န့္ရဲ႕အသိသက္ေနရာမွာ ေဒၚေလးကလက္မွတ္ထိုးတယ္။
ေ႐ွ႕ေနက စာခ်ဳပ္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္စစ္ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုျပန္ေပးတယ္။
"အခုခ်ိန္ကစၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔ဝမ္ရိေပၚတို႔ႏွစ္ဦးဟာ တရားဝင္သက္ဆိုင္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကပါၿပီ"
ရင္ထဲမွာ ၿငိမ့္ခနဲေႏြးသြားတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ့ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဝမ္ရိေပၚရင္ထဲမွာ တ႐ွိန္း႐ွိန္း ခုန္လာတယ္။
အနားမွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔႐ွိေနမွာေသခ်ာရင္...
မေရရာတဲ့မနက္ျဖန္ေတြကိုလည္း စိမ္ေခၚၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။
...............................
အခ်ိန္မရတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားရတဲ့ေ႐ွ႕ေနကို ေ႐ွာင္းက်န္႔က ကားေပၚတက္တဲ့အထိလိုက္ပို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာတယ္။
"ေဟာက္ရႊမ္းကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္တယ္"
"အာ..ရပါတယ္..ေကာကလည္း"
ေဟာက္ရႊမ္းကျပံဳးျပံဳးႀကီး...
လက္ေတြေရာေခါင္းေတြပါ ခါျပတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာ ျပန္ၾကေတာ့မလား?"
"ရိေပၚက ျပန္ခ်င္ေနၿပီလား?"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ေမးခြန္းကို ရိေပၚကမေျဖ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚေလးတို႔ကို မသိမသာလွမ္းၾကည့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူျပန္ခ်င္ေနၿပီ။
"ကဲ ျပန္ခ်င္ေနရင္လည္း ျပန္လို႔ရပါတယ္..ဒါေပမဲ့ ေဒၚေလးတို႔ဆီ မၾကာမၾကာ လာလည္ရမယ္ေနာ္?"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အဲ့တာဆို ဒီမွာေစာင့္ေနဦး..ကိုယ္အေပၚထပ္မွာပစၥည္းေတြ သြားယူလိုက္မယ္"
"အင္း....ေဟာက္ရႊမ္း မင္းေရာျပန္မွာလား?"
"ငါက မျပန္လို႔! အင္း..."
ေဟာက္ရႊမ္းက သူ႔ဝသီအတိုင္း ဝမ္ရိေပၚကိုစကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေခ်ပဖို႔ျပင္ၿပီးမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိရသြားသလို ပါးစပ္ျပန္ပိတ္သြားတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးေနပါေစ..
ေဒၚေလးတို႔ေ႐ွ႕မွာေတာ့ သူတို႔တူသားမက္အသစ္စက္စက္ေလးကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ဆက္ဆံသင့္တယ္ မဟုတ္လား။
ခဏအၾကာမွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကျပန္ဆင္းလာတယ္။
အလာကတည္းက အထုပ္အပိုးမ်ားမ်ားစားစားမပါတာမို႔ ျပန္တဲ့အခ်ိန္လည္း သူ႔လက္ထဲမွာခပ္ေသးေသးလက္ဆြဲအိတ္ေလးတစ္လံုးပဲ ပါလာတယ္။
"ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး"
ေဒၚေလးရဲ႕ ျငဴစူဟန္အေျပာကို ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ျပံဳးျမဲျပံဳးေနတယ္။
"မျပံဳးပါနဲ႔.. မုန္းစရာကေလးေလး"
"မင္းကလည္း ကေလးေတြစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္မေနပဲ.. အမွာစကားေလးဘာေလးေျပာလိုက္ဦးေလ"
"အို.. မေျပာတတ္ပါဘူး..အကိုေျပာလိုက္ပါလားလို႔"
"ကိုယ္မေျပာတတ္လို႔ မင္းကိုေျပာခိုင္းတာေပါ့"
တက်က္က်က္စကားမ်ားေနတဲ့ ေဒၚေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္လို႔ ရိေပၚကထင္တယ္။
ေဒၚေလးက တကယ္ပဲေပ်ာ္ေအာင္ေနႏိုင္သလား...
"မွာစရာက အမ်ားႀကီးေတာ့မ႐ွိပါဘူး... ေဒၚေလးလည္း အဲ့လိုေတြသိပ္မေျပာတတ္ဘူး... ေဒၚေလးသိတာကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ လက္ခံႏိုင္ျခင္းပဲ.. ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံႏိုင္တာမ်ိဳးေပါ့.."
ဝမ္ရိေပၚ နားမလည္ပါ။
သူၾကားဖူးသမ်ွဟာ အခ်စ္ဆိုတာ နားလည္ျခင္း၊ေပးဆပ္ျခင္း ဆိုတာမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ။ ဆိုလိုရင္းကို နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္..
သူ႔လက္ထဲကို အပင္ေပါက္ေလးေတြစိုက္ထားတဲ့ပန္းအိုးေသးေသးေလးတစ္လံုး ေရာက္လာတယ္။
"ဒါ ဘာေလးလဲ ေဒၚေလး"
"ဒါက အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြ...ေဒၚေလးနုတ္ျပီး အိုးထဲျပန္စိုက္ထားတာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးတာလား?"
"အင္းေပါ့"
"ေက်းဇူးပဲ ေဒၚေလး"
ပန္းအိုးထဲက အရြက္႐ွည္႐ွည္အပင္ေပါက္ငယ္ေလးေတြကို ရိေပၚၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာအပင္ေတြမွန္း သူတကယ္မသိ..
သူမသိတာေတြ မ်ားလြန္းေပမယ့္ သေဘာက်ေနတယ္။
ဒီေလာက္ေဆာင္ေလးက သူ႔ဘဝမွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကလြဲရင္ အျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္ေပးဖူးတဲ့၊ သူၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံခ်င္တဲ့ ပထမဆံုးလက္ေဆာင္ေလးျဖစ္တယ္။
"ျပန္မယ္ဆိုျပန္ၾကေတာ့... ေစာေစာျပန္ေရာက္သြားေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ေနဦး ဒီကေလးေလးကိုလည္း လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ဦးမယ္"
ေဒၚေလးရဲ႕ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မႈမွာ ေဟာက္ရႊမ္းပါ အားေတာင့္အားနာျဖစ္ကုန္တယ္။ သူကသာ လက္ဗလာႀကီးေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ အျပန္မွာ ျခံထြက္သီးႏွံေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔မို႔ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း အက္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ေျပာၿပီးမွ ကားေပၚတက္နိုင္တယ္။
"ေဒၚေလး က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္...ဦးေလးကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္"
"ေအးပါ..."
သူတို႔ကားေလး ျခံဝန္းထဲကထြက္တဲ့အထိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေဒၚေလးတို႔ကို ကားမွန္ကတစ္ဆင့္ျမင္ေနရတယ္။
ဒီတစ္ခါ ခြဲခြာျခင္းက ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတယ္။ အခ်ိန္ခဏေလးနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚရင္ထဲမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားတယ္ ထင္ပါတယ္။
သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲျဖစ္တဲ့ ပန္းအိုးေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
"ေဘဘီ?"
"အြန္း"
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ? ၿငိမ္ေနလို႔"
"မဟုတ္ပါဘူး.. ဒီအပင္ေလးက ဘယ္လိုျဖစ္လာမွာလဲ သိခ်င္လို႔"
"အဟင္း... အဲ့တာ ေဒၚေလးအက်င့္ေလ.. သူသေဘာက်တဲ့သူဆိုရင္ ဘာနာမည္တပ္ရမွန္းမသိတဲ့ ပန္းပင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္.. သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘာအပင္မွန္း ေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး"
"ေဒၚေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို သေဘာက်တယ္ေပါ့?"
"အင္းေလ...ဒီေလာက္သိသာေနတာကို"
".... ေဒၚေလးလိုမ်ိဳး ေကာရဲ႕အေမကသာ~~"
ဝမ္ရိေပၚက သတိလက္လြတ္ေျပာေနတဲ့စကားကို ရပ္ပစ္ၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘက္ကို ဇေဝဇဝါလွည့္ၾကည့္တယ္။
"သူသိရဲ႕လား အခုကိစၥကို?"
"..........."
"မသိဘူးေပါ့?"
"အင္း"
"ေကာက အန္တီ့သေဘာထားကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ တကယ္ေနႏိုင္သြားၿပီလား?"
"လက္ခံလာေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားမယ္ေလ"
"ဟင္?"
"အန္တီ သေဘာက်လာေအာင္"
"အဟား...တကယ္ေျပာေနတာလား?"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က သေဘာတက်ရယ္တယ္။
သူ႔စကားေတြေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲရယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေတြကို ဝမ္ရိေပၚကအထူးတလည္ႏွစ္သက္တယ္။
အျပန္ခရီးဟာ အလာထက္ပိုၿပီးျမန္ေနသေယာင္...
ရိပ္ခနဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕အပင္ေတြရဲ႕ျမင္ကြင္းက ၿပီးဆံုးလုနီးပါးျဖစ္လာၿပီ။ သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ သာမန္ဘဝ သာမန္အလုပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူမ႐ွိႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြၾကားထဲမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္လည္ပတ္ရဦးမယ္။
ဝမ္ရိေပၚ သက္ျပင္းေမာခ်မိသြားတယ္။
........................................
ရက္သတၱပတ္တစ္ခုက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ကုန္ဆံုးသြားတယ္။
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စိတ္မွာ အၾကည္ဓာတ္ကေလးနဲ႔။
ဘာမွမေျပာင္းလဲတဲ့အေျခအေနကိုေတာင္ အရင္ထက္ပိုၿပီးအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ ခံစားမိေနတယ္။
"ဖန္႐ွင္း ဒီကိုမလာတာၾကာၿပီကြ"
"ဟုတ္လား?"
"ေအး..မင္းနဲ႔ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာကိစၥ ငါေျပာလိုက္တဲ့ေန႔ကတည္းကပဲ"
"မဆိုင္ပါဘူးကြာ..သူမအားလို႔ေနမွာေပါ့"
"သူက ဘယ္လိုလဲေတာ့မသိေပမယ့္... မင္းကိုေတာ့တစ္မ်ိဳးပဲ"
".........."
"သူ႔အေဖကလည္း သူ႔ကိုမႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္"
".........."
ဝမ္ရိေပၚက သူ႔လက္ထဲက အေရာင္တူရာဆက္ၿပီးကစားရတဲ့ ေလးေထာင့္တံုးေလးကို ဟိုဟိုဒီဒီေလ်ွာက္လွည့္ေနတယ္။
"ငါေျပာတာ နားေထာင္ေနလား?"
"အင္း..ဆက္ေျပာေလ"
"မင္းေရာ.. ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာကိုေျပာၿပီးသြားၿပီလား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ဟိုတစ္ခါ ေဆးရံုေရာက္သြားတဲ့ကိစၥ"
ေဟာက္ရႊမ္းအသံက တည္ၿငိမ္သြားတယ္။
ဝမ္ရိေပၚ သူ႔လက္ထဲက ကစားစရာကို ခံုေပၚျပန္တင္ၿပီး ေဟာက္ရႊမ္းကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။
"အင္း..ေျပာၿပီးသြားၿပီ"
"အဲ့ဒီေတာ့?.."
"ေဆးရံုထပ္သြားလိုက္တယ္.. ဘာမွထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ပါဘူး"
ေဟာက္ရႊမ္းက ဝမ္ရိေပၚကိုခပ္တည္တည္နဲ႔ အခ်ိန္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ စိတ္ခ်သြားသလိုသက္ျပင္းခ်တယ္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့.. "
"အင္း"
.
.
Phone Ring...
နံပါတ္စိမ္းတစ္ခု!
ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စိတ္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္။ ဖုန္းကိုင္ၿပီး ထိုင္ေနရာကပါထလိုက္တယ္။
"......"
"ရိေပၚ"
သား'ဆိုတဲ့အသံ ၾကားရဖို႔ မေမ်ွာ္လင့္ထားခဲ့ပါ။
အေမဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဝမ္ရိေပၚကို သား'လို႔ ေခၚခဲ့ဖူးတာမွ မဟုတ္ပဲ။
"အင္း"
"အေမ ေပက်င္းေရာက္ေနတယ္.."
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ အသံေတြတုန္႔ဆိုင္းေနတယ္။
ဒီလိုစကားမ်ိဳးအတြက္ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မႈမ်ိဳး ေပးသင့္သလဲ.. သူအသံတိတ္ေနလိုက္တယ္။
"ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔လို႔ရမလား?"
"ကြၽန္ေတာ္ မအားဘူး"
"........."
"ေျပာစရာက ဒါပဲမဟုတ္လား...ဖုန္းခ်ၿပီ"
"ခဏေနပါဦး.. ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဝမ္ရိေပၚ? အေမက ခဏေလာက္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာကို မင္းက~~"
".........."
"အင္း...sorry ရိေပၚ"
တီ...
ဝမ္ရိေပၚ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
ဘာမ်ားေျပာင္းလဲသြားလို႔လဲ?
ဘာကိုေနာင္တရေနၿပီလို႔ ဦးကေျပာခဲ့တာလဲ?
ဟင့္အင္း.... အေမက ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမဲ့သူမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
_________________________________
(Unicode)
"ငါ့ကို သေသေချာချာပြောပြပါဦးကွာ"
မြေပေါ်ခြေတစ်ချက်မချရသေး...
ကားမှန်တံခါးကနေ ခေါင်းထွက်ပြီး ခပ်ကြိတ်ကြိတ်လှမ်းပြောနေတဲ့ ဟောက်ရွှမ်းကို ရိပေါ်မမြင်သလိုမကြားသလိုသဘောထားလိုက်တယ်။
"ရှေ့နေကြီး အထဲကိုကြွပါ"
လူကြီးလူကောင်းဟန်အပြည့်ပေါ်လွင်နေတဲ့ အသက်လေးဆယ်ဝန်းကျင်လူတစ်ယောက်က ရှောင်းကျန့်ကို ပြုံးပြခေါင်းညိမ့်လာတယ်။
"ဟောက်ရွှမ်း..လာလေ"
"ဟုတ်ကဲ့ ကော"
ဟောက်ရွှမ်းက ဒီလောက်တောင် ရိုကျိုးတတ်သလား..
ပုံမှန်စိတ်နဲ့ဆိုရင်တော့ ရိပေါ်ရယ်မိမှာပဲ။
ရှေ့နေ,ဆိုသူနဲ့စကားပြောရင်း ရှေ့ကထွက်သွားတဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့ကျောပြင်ကို ရိပေါ်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
"ကဲ ပြောတော့!"
"ဘာတွေလာပြောခိုင်းနေတာလဲ..မင်းကို ကောအကုန်ပြောပြထားပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား?"
"ငါကမင်းပြောတာကို ကြားချင်တာလေ...မင့်လူက ငါ့ကိုဇာတ်လမ်းစုံရှင်းပြတာမဟုတ်ဘူး... ဟောက်ရွှမ်းကို ကောအကူအညီတောင်းစရာရှိတယ်, ဆိုပြီး အကျဉ်းချုပ်ပဲပြောသွားတာ.. အသိသက်သေနေရာမှာလက်မှတ်ထိုးပေးဖို့ပြောတော့ ငါဘယ်လောက်တောင်လန့်သွားလဲ မင်းသိလား!"
"အင်း"
"ဒီမှာ...ငါပြောပြမယ်~~"
"ငါဖြစ်ချင်လို့လေ"
"ဘာကိုလဲ?"
"ငါက တရားဝင်လက်မှတ်ထိုးထားချင်တာ...ကောကငါ့အလိုကိုလိုက်တာ..ဇာတ်လမ်းကဒီလိုပဲထင်တယ်"
"ဘာကို ဒီလိုပဲထင်တာလဲ? မင်းဟာကလဲ.."
"ငါ့မှာလည်း သေချာပြောပြစရာဘာမှမရှိဘူး..အဲ့တော့ ကောပြောတဲ့အတိုင်းနားလည်ထားလိုက်...ပြီးတော့ အသိသက်သေနေရာက လက်မှတ်ထိုးလိုက်"
"အေး...ကောင်းတယ်!~~"
ဟောက်ရွှမ်းရဲ့ မကျေမချမ်းစကားသံက အိမ်အဝင်မှာရပ်သွားတယ်။
ဧည့်ခန်းစားပွဲဝိုင်းမှာပြည့်လျှံနေတဲ့ အစားအသောက်တည်ခင်းဧည့်ခံမှုနဲ့ သူ့တို့နှစ်ယောက်ကိုပြုံးကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေ။ မှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်နေနိုင်မဲ့ သူ့မျက်နှာအမူအရာကို ဟောက်ရွှမ်း အလျင်အမြန်ပြင်လိုက်ရတယ်။
"ဒါက ရိပေါ်ရဲ့သူငယ်ချင်း"
"တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျ"
"အေးကွယ်..ကလေးတွေ လာထိုင်ကြလေ"
ရှောင်းကျန့်ဘေးကနေရာလွတ်မှာ ဝမ်ရိပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့အချိန် ရှေ့နေက သူ့ဘေးမှာချထားတဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကိုဖွင့်တယ်။
"အခြေအနေအရ တရားရုံးမှာလက်မှတ်ထိုးဖို့အဆင်မပြေဘူးဆိုရင်တောင် ဒီစာချုပ်တွေက တရားဝင်စာချုပ်တွေပါ...သူဋ္ဌေးရှောင်း တစ်ချက်စစ်ကြည့်ပါ..ဒီနေရာမှာ ရုံးတော်ကတံဆိပ်တုံးအမှတ်"
"ကျွန်တော်ယုံပါတယ်"
သူ့ရှေ့ထိုးပေးလာတဲ့စာချုပ်နှစ်စောင်ကို ရှောင်းကျန့်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းတွင်းမှာ အပ်ကျသံကအစကြားနိုင်လောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေတယ်။
"ရှေ့နေကြီး ကူညီပေးတာ လိုတာထက်တောင်ပိုနေပါပြီ..တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ရပါတယ်ဗျာ..မလိုပါဘူး"
ရှောင်းကျန့်က စာချုပ်တစ်စောင်ကို ဝမ်ရိပေါ်ဆီကမ်းပေးတယ်။ လှမ်းယူလိုက်တဲ့လက်ဖျားထိပ်တွေ အေးစက်နေမှန်း ရှောင်းကျန့်သတိထားမိတယ်။
"စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား?"
အသံတိုးတိုးနဲ့မေးလိုက်ပေမယ့် အခန်းထဲမှာရှိတဲ့လူတိုင်း ကြားနိုင်မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်က နှုတ်ကမဖြေပဲ ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
ရှောင်းကျန့် သဘောကျသလိုပြုံးပြီး ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့လက်ဖျားအေးအေးတွေကို တစ်ချက်ခပ်တင်းတင်းဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်။
"ကိုယ်ရောပဲ"
"........."
နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေတာမှန်ပေမယ့် နောက်ဆုံးအချိန် စာချုပ်နှစ်စောင်လုံးမှာ သေသပ်လှပတဲ့လက်မှတ်လေးတွေ နေရာယူသွားနိုင်ခဲ့တယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ဘက်က အသိသက်သေနေရာမှာ ဟောက်ရွှမ်းလက်မှတ်ထိုးခဲ့သလို မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်း ရှောင်းကျန့်ရဲ့အသိသက်နေရာမှာ ဒေါ်လေးကလက်မှတ်ထိုးတယ်။
ရှေ့နေက စာချုပ်ကို စေ့စေ့စပ်စပ်စစ်ကြည့်ပြီး ရှောင်းကျန့်ကိုပြန်ပေးတယ်။
"အခုချိန်ကစပြီး ရှောင်းကျန့်နဲ့ဝမ်ရိပေါ်တို့နှစ်ဦးဟာ တရားဝင်သက်ဆိုင်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပါပြီ"
ရင်ထဲမှာ ငြိမ့်ခနဲနွေးသွားတယ်။
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ပြုံးနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကို မြင်ရတဲ့အခါ ဝမ်ရိပေါ်ရင်ထဲမှာ တရှိန်းရှိန်း ခုန်လာတယ်။
အနားမှာ ရှောင်းကျန့်ရှိနေမှာသေချာရင်...
မရေရာတဲ့မနက်ဖြန်တွေကိုလည်း စိမ်ခေါ်ကြည့်ချင်ပါသေးတယ်။
...............................
အချိန်မရတာမို့ ချက်ချင်းပြန်သွားရတဲ့ရှေ့နေကို ရှောင်းကျန့်က ကားပေါ်တက်တဲ့အထိလိုက်ပို့နှုတ်ဆက်ပြီးမှ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတယ်။
"ဟောက်ရွှမ်းကိုလည်း ကျေးဇူးအများကြီးတင်တယ်"
"အာ..ရပါတယ်..ကောကလည်း"
ဟောက်ရွှမ်းကပြုံးပြုံးကြီး...
လက်တွေရောခေါင်းတွေပါ ခါပြတယ်။
"ကျွန်တော်တို့ရော ပြန်ကြတော့မလား?"
"ရိပေါ်က ပြန်ချင်နေပြီလား?"
ရှောင်းကျန့်မေးခွန်းကို ရိပေါ်ကမဖြေ။
မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်လေးတို့ကို မသိမသာလှမ်းကြည့်တယ်။ တကယ်တော့ သူပြန်ချင်နေပြီ။
"ကဲ ပြန်ချင်နေရင်လည်း ပြန်လို့ရပါတယ်..ဒါပေမဲ့ ဒေါ်လေးတို့ဆီ မကြာမကြာ လာလည်ရမယ်နော်?"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အဲ့တာဆို ဒီမှာစောင့်နေဦး..ကိုယ်အပေါ်ထပ်မှာပစ္စည်းတွေ သွားယူလိုက်မယ်"
"အင်း....ဟောက်ရွှမ်း မင်းရောပြန်မှာလား?"
"ငါက မပြန်လို့! အင်း..."
ဟောက်ရွှမ်းက သူ့ဝသီအတိုင်း ဝမ်ရိပေါ်ကိုစကားလုံးကြီးတွေနဲ့ ပြန်လည်ချေပဖို့ပြင်ပြီးမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိရသွားသလို ပါးစပ်ပြန်ပိတ်သွားတယ်။
ဘယ်လောက်ပဲ ရင်းနှီးနေပါစေ..
ဒေါ်လေးတို့ရှေ့မှာတော့ သူတို့တူသားမက်အသစ်စက်စက်လေးကို ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်ဆက်ဆံသင့်တယ် မဟုတ်လား။
ခဏအကြာမှာ ရှောင်းကျန့်ကပြန်ဆင်းလာတယ်။
အလာကတည်းက အထုပ်အပိုးများများစားစားမပါတာမို့ ပြန်တဲ့အချိန်လည်း သူ့လက်ထဲမှာခပ်သေးသေးလက်ဆွဲအိတ်လေးတစ်လုံးပဲ ပါလာတယ်။
"ပြန်မယ်ဆိုတော့လည်း ချက်ချင်းကြီး"
ဒေါ်လေးရဲ့ ငြူစူဟန်အပြောကို ရှောင်းကျန့်ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြုံးမြဲပြုံးနေတယ်။
"မပြုံးပါနဲ့.. မုန်းစရာကလေးလေး"
"မင်းကလည်း ကလေးတွေစိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် လုပ်မနေပဲ.. အမှာစကားလေးဘာလေးပြောလိုက်ဦးလေ"
"အို.. မပြောတတ်ပါဘူး..အကိုပြောလိုက်ပါလားလို့"
"ကိုယ်မပြောတတ်လို့ မင်းကိုပြောခိုင်းတာပေါ့"
တကျက်ကျက်စကားများနေတဲ့ ဒေါ်လေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရတာ စိတ်ချမ်းသာစရာကောင်းတယ်လို့ ရိပေါ်ကထင်တယ်။
ဒေါ်လေးက တကယ်ပဲပျော်အောင်နေနိုင်သလား...
"မှာစရာက အများကြီးတော့မရှိပါဘူး... ဒေါ်လေးလည်း အဲ့လိုတွေသိပ်မပြောတတ်ဘူး... ဒေါ်လေးသိတာကတော့ အချစ်ဆိုတာ လက်ခံနိုင်ခြင်းပဲ.. ဘယ်လိုအခြေအနေဖြစ်ဖြစ် လက်ခံနိုင်တာမျိုးပေါ့.."
ဝမ်ရိပေါ် နားမလည်ပါ။
သူကြားဖူးသမျှဟာ အချစ်ဆိုတာ နားလည်ခြင်း၊ပေးဆပ်ခြင်း ဆိုတာမျိုးတွေချည်းပဲ။ ဆိုလိုရင်းကို နက်နက်နဲနဲစဉ်းစားဖို့ အချိန်မရလိုက်..
သူ့လက်ထဲကို အပင်ပေါက်လေးတွေစိုက်ထားတဲ့ပန်းအိုးသေးသေးလေးတစ်လုံး ရောက်လာတယ်။
"ဒါ ဘာလေးလဲ ဒေါ်လေး"
"ဒါက အလေ့ကျပေါက်တဲ့ ပန်းပင်လေးတွေ...ဒေါ်လေးနုတ်ပြီး အိုးထဲပြန်စိုက်ထားတာ"
"ကျွန်တော့်ကို ပေးတာလား?"
"အင်းပေါ့"
"ကျေးဇူးပဲ ဒေါ်လေး"
ပန်းအိုးထဲက အရွက်ရှည်ရှည်အပင်ပေါက်ငယ်လေးတွေကို ရိပေါ်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာအပင်တွေမှန်း သူတကယ်မသိ..
သူမသိတာတွေ များလွန်းပေမယ့် သဘောကျနေတယ်။
ဒီလောက်ဆောင်လေးက သူ့ဘဝမှာ ရှောင်းကျန့်ကလွဲရင် အခြားသူစိမ်းတစ်ယောက်ပေးဖူးတဲ့၊ သူကြည်ကြည်ဖြူဖြူလက်ခံချင်တဲ့ ပထမဆုံးလက်ဆောင်လေးဖြစ်တယ်။
"ပြန်မယ်ဆိုပြန်ကြတော့... စောစောပြန်ရောက်သွားတော့ ပိုကောင်းတာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"နေဦး ဒီကလေးလေးကိုလည်း လက်ဆောင်ပေးလိုက်ဦးမယ်"
ဒေါ်လေးရဲ့ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်မှုမှာ ဟောက်ရွှမ်းပါ အားတောင့်အားနာဖြစ်ကုန်တယ်။ သူကသာ လက်ဗလာကြီးရောက်လာခဲ့ပေမယ့် အပြန်မှာ ခြံထွက်သီးနှံတွေ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်နဲ့မို့ ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း အက်ကြောင်းထပ်အောင်ပြောပြီးမှ ကားပေါ်တက်နိုင်တယ်။
"ဒေါ်လေး ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်...ဦးလေးကိုလည်း ဂရုစိုက်"
"အေးပါ..."
သူတို့ကားလေး ခြံဝန်းထဲကထွက်တဲ့အထိ လက်ပြနှုတ်ဆက်ကျန်နေခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးတို့ကို ကားမှန်ကတစ်ဆင့်မြင်နေရတယ်။
ဒီတစ်ခါ ခွဲခွာခြင်းက ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတယ်။ အချိန်ခဏလေးနဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ရင်ထဲမှာ သံယောဇဉ်တွယ်မိသွားတယ် ထင်ပါတယ်။
သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားဆဲဖြစ်တဲ့ ပန်းအိုးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။
"ဘေဘီ?"
"အွန်း"
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ? ငြိမ်နေလို့"
"မဟုတ်ပါဘူး.. ဒီအပင်လေးက ဘယ်လိုဖြစ်လာမှာလဲ သိချင်လို့"
"အဟင်း... အဲ့တာ ဒေါ်လေးအကျင့်လေ.. သူသဘောကျတဲ့သူဆိုရင် ဘာနာမည်တပ်ရမှန်းမသိတဲ့ ပန်းပင်တွေ လက်ဆောင်ပေးတတ်တယ်.. သူကိုယ်တိုင်လည်း ဘာအပင်မှန်း သေချာသိမှာမဟုတ်ဘူး"
"ဒေါ်လေးက ကျွန်တော့်ကို သဘောကျတယ်ပေါ့?"
"အင်းလေ...ဒီလောက်သိသာနေတာကို"
".... ဒေါ်လေးလိုမျိုး ကောရဲ့အမေကသာ~~"
ဝမ်ရိပေါ်က သတိလက်လွတ်ပြောနေတဲ့စကားကို ရပ်ပစ်ပြီး ရှောင်းကျန့်ဘက်ကို ဇဝေဇဝါလှည့်ကြည့်တယ်။
"သူသိရဲ့လား အခုကိစ္စကို?"
"..........."
"မသိဘူးပေါ့?"
"အင်း"
"ကောက အန်တီ့သဘောထားကို ဂရုမစိုက်ပဲ တကယ်နေနိုင်သွားပြီလား?"
"လက်ခံလာအောင် ကြိုးစားရမှာပေါ့"
"ကျွန်တော်လည်း ကြိုးစားမယ်လေ"
"ဟင်?"
"အန်တီ သဘောကျလာအောင်"
"အဟား...တကယ်ပြောနေတာလား?"
ရှောင်းကျန့်က သဘောတကျရယ်တယ်။
သူ့စကားတွေကြောင့် ရှောင်းကျန့်လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲရယ်နေတဲ့အချိန်မျိုးတွေကို ဝမ်ရိပေါ်ကအထူးတလည်နှစ်သက်တယ်။
အပြန်ခရီးဟာ အလာထက်ပိုပြီးမြန်နေသယောင်...
ရိပ်ခနဲကျန်နေခဲ့တဲ့ စိမ်းညို့ညို့အပင်တွေရဲ့မြင်ကွင်းက ပြီးဆုံးလုနီးပါးဖြစ်လာပြီ။ သိပ်မကြာတဲ့အချိန်မှာ သာမန်ဘဝ သာမန်အလုပ်တွေနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်အတူတူမရှိနိုင်တဲ့အချိန်တွေကြားထဲမှာ နောက်ထပ်တစ်ဖန်လည်ပတ်ရဦးမယ်။
ဝမ်ရိပေါ် သက်ပြင်းမောချမိသွားတယ်။
........................................
ရက်သတ္တပတ်တစ်ခုက မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကုန်ဆုံးသွားတယ်။
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့စိတ်မှာ အကြည်ဓာတ်ကလေးနဲ့။
ဘာမှမပြောင်းလဲတဲ့အခြေအနေကိုတောင် အရင်ထက်ပိုပြီးအဆင်ပြေနေတယ်လို့ ခံစားမိနေတယ်။
"ဖန်ရှင်း ဒီကိုမလာတာကြာပြီကွ"
"ဟုတ်လား?"
"အေး..မင်းနဲ့ရှောင်းကျန့်ကောကိစ္စ ငါပြောလိုက်တဲ့နေ့ကတည်းကပဲ"
"မဆိုင်ပါဘူးကွာ..သူမအားလို့နေမှာပေါ့"
"သူက ဘယ်လိုလဲတော့မသိပေမယ့်... မင်းကိုတော့တစ်မျိုးပဲ"
".........."
"သူ့အဖေကလည်း သူ့ကိုမနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်"
".........."
ဝမ်ရိပေါ်က သူ့လက်ထဲက အရောင်တူရာဆက်ပြီးကစားရတဲ့ လေးထောင့်တုံးလေးကို ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်လှည့်နေတယ်။
"ငါပြောတာ နားထောင်နေလား?"
"အင်း..ဆက်ပြောလေ"
"မင်းရော.. ရှောင်းကျန့်ကောကိုပြောပြီးသွားပြီလား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ဟိုတစ်ခါ ဆေးရုံရောက်သွားတဲ့ကိစ္စ"
ဟောက်ရွှမ်းအသံက တည်ငြိမ်သွားတယ်။
ဝမ်ရိပေါ် သူ့လက်ထဲက ကစားစရာကို ခုံပေါ်ပြန်တင်ပြီး ဟောက်ရွှမ်းကိုမော့ကြည့်တယ်။
"အင်း..ပြောပြီးသွားပြီ"
"အဲ့ဒီတော့?.."
"ဆေးရုံထပ်သွားလိုက်တယ်.. ဘာမှထူးထူးခြားခြားမဟုတ်ပါဘူး"
ဟောက်ရွှမ်းက ဝမ်ရိပေါ်ကိုခပ်တည်တည်နဲ့ အချိန်ကြာကြာစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ စိတ်ချသွားသလိုသက်ပြင်းချတယ်။
"တော်သေးတာပေါ့.. "
"အင်း"
.
.
Phone Ring...
နံပါတ်စိမ်းတစ်ခု!
ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့စိတ်ထဲက အလိုလိုသိနေတယ်။ ဖုန်းကိုင်ပြီး ထိုင်နေရာကပါထလိုက်တယ်။
"......"
"ရိပေါ်"
သား'ဆိုတဲ့အသံ ကြားရဖို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါ။
အမေဟာ ဘယ်တုန်းကမှ ဝမ်ရိပေါ်ကို သား'လို့ ခေါ်ခဲ့ဖူးတာမှ မဟုတ်ပဲ။
"အင်း"
"အမေ ပေကျင်းရောက်နေတယ်.."
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ အသံတွေတုန့်ဆိုင်းနေတယ်။
ဒီလိုစကားမျိုးအတွက် ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မှုမျိုး ပေးသင့်သလဲ.. သူအသံတိတ်နေလိုက်တယ်။
"ခဏလောက်ဖြစ်ဖြစ် တွေ့လို့ရမလား?"
"ကျွန်တော် မအားဘူး"
"........."
"ပြောစရာက ဒါပဲမဟုတ်လား...ဖုန်းချပြီ"
"ခဏနေပါဦး.. ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဝမ်ရိပေါ်? အမေက ခဏလောက်တွေ့ချင်ပါတယ်ဆိုတာကို မင်းက~~"
".........."
"အင်း...sorry ရိပေါ်"
တီ...
ဝမ်ရိပေါ် ဖုန်းချလိုက်တယ်။
ဘာများပြောင်းလဲသွားလို့လဲ?
ဘာကိုနောင်တရနေပြီလို့ ဦးကပြောခဲ့တာလဲ?
ဟင့်အင်း.... အမေက ဘယ်တုန်းကမှ သူ့အတွက်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမဲ့သူမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူး။