¬ Lütfen hayalet okuyucu olmayın
¬ Keyifli okumalar ✨
Jin'in abisi ve annesine ayıp ettiğimin farkındaydım şimdi de yüzsüz gibi Seo Jun hyungla kahvaltı yapmaya gidiyordum ama sonuç olarak keyfimden terk etmemiştim orayı oğulları diğer tarafta rahat durmayıp beni görmeye gelmişti.
Annesi evde değildir diye umut ederken kapıyı çaldım kucağımdaki Yeontan kıpırdanıp bana daha da sokulmuştu.
Bu eve en son Jin'le birlikte gelmiştim hatırlar daha dün gibiydi. Gidişinin üstünden bir yıl geçtiğine kim inanırdı ki.
Seo Jun hyung kapıyı her zaman ki samimi gülüşüyle açtı çok güzel gülümsüyordu ama kısa sürede onunda gülüşü sönmüştü Jin'in gidişi en çok onu etkilemişti. Babasız kalmışken şimdi kardeşini kaybetmişti.
Hem annesini teselli ediyor hem de babasından kalan şirketler ile uğraşıyordu ama asla şikayet etmiyor sürekli çalışıyordu.
"Hoşgeldin Taehyung"
Gülümsedim. "Hoşbuldum hyung"
"Hadi kapıda kalma geçsene içeri."
Ayakkabılarımı çıkartıp Seo Jun hyungun benim için hazırladığı peluş terlikleri giydim minik adımlarla peşinden ilerlerken havaların soğuk olduğunu kendime dikkat etmem gerektiğini ayaklarımı sıcak tutmam gerektiğini söylüyordu sadece tamam hyung diyip başımı sallıyordum. Aslında yaptığım terbiyesizlikten sonra yüzüne bakmaya çekiniyordum.
"Hemen kahvaltı masasına geçelim sen yeri biliyorsun geç bende Yeontan için mama hazırlayıp geliyorum."
"Yardım etseydim?"
"Yok geç otur sen"
Başımı salladım "Tamam hyung"
Yeontan işe birlikte masaya geçtikten sonra onu havaya kaldırıp konuştum.
"Bak hyung senin için güzel mamalar hazırlayacak. Sen de uslu dur tamam mı?"
Tan minik bir havlama verdiğinde gülümseyip tüylerine öpücükler bıraktım.
Seo Jun hyung elindeki mama kabı ile gelip benim sandalyemin yan tarafına bırakmıştı. Yeontan'ı yere bıraktığımda direkt mamaya daldı, gülümseyip başımı Seo Jun hyunga çevirdim o da gülümsüyordu.
"Ee nasılsın Tae?"
"İyiyim sen nasılsın hyung?"
"Bırak beni şimdi geçen gün hastahaneye kaldırılmışsın haberim olduğunda annemle ilgileniyordum gelemedim kusuruma bakma çok geçmiş olsun."
"Ahh teşekkür ederim önemli bir şey değil asıl siz benim kusuruma bakmayın öyle bir günde sizi yalnız bıraktım."
"Sağlığın daha önemli takılma bu kadar annemde çok üzüldü geçmiş olsun dileklerini iletmemi istedi."
"Çok teşekkür ederim"
"Tae aslında seninle konuşmak istediğim başka bir şey var. Jin'i gördüğünü söylemişsin peki emin misin?"
İşte bunu beklemiyordum duymamış olduğunu umuyordum ona anlatmalımıydım bilmiyordum.
"Şey hyung..evet o gün orada gördüm."
"Nasıl?"
"Bak hyung alkollü değildim ya da şaka yapmıyorum böyle bir şeyin şakasını yapmam zaten. Kimse bana inanmıyor ama eminim gördüğüm kişi Jin'di."
"Nasıl bu kadar emin olabilirsin benzetmiş olabilirsin."
"Hayır bu mümkün değil onunla göz göze geldim bana tıpkı Jin gibi bakıyordu."
Kendimi inandırmaya çalışmaktan çok yorulmuştum Jin'in bana olan bakışlarını düşünmek gözlerimin sulanmasını, sesimin çatlamasını sağlamıştı.
"Tae ben ne diyeceğimi bilmiyorum.."
Artık göz yaşlarımı tutamıyordum.
"Hyung lütfen bana inandığını söyle!"
Kafayı yemiştim birinin bana inandığını duymak istiyordum sesim istem dışı yüksek çıkarken Seo Jun hyung bunu beklemiyordum der gibi bakıyordu.
"Özür dilerim ben çok üzgünüm.."
Seo Jun hyung yanıma gelip elimden tutarak beni oturma odasına götürüyordu. Ben ise sürekli üzgün olduğumu söylüyordum.
Benimle birlikte koltuğa oturduğunda yüzünü bana döndü bir eliyle elimi tutarken diğeriyle göz yaşlarımı sildi.
"Hyung gerçekten gördüm o yaşıyor."
Seo Jun hyung bir süre gözlerimin içine baktıktan sonra birkaç saniye gözlerini kapatıp açtı ve tekrar gözlerime baktı.
"Tamam sakin ol Tae.. Ben sana inanıyorum."
Gözlerim parlarken gülümsemeye çalıştım.
"Gerçekten mi?"
Gülümsedi "Gerçekten..sen gördüm diyorsan görmüşsündür."
"Teşekkür ederim hyung."
Kollarımı yavaşça boynuna doladığımda Seo Jun hyung da belime sarıldı kendimi uzun süre sonra iyi hissediyordum.
¬ Vote vermeyi unutmayın ✨