I stretched my arm and check my laptop. We're doing a web meeting right now regarding Dale's business growth throughout the years. We're planning for more business breakthroughs in the future.
"Charm, I want you to focus on the designs I've sent you. Those were the designs for our first bag collections. I also want you to check the potential customers for those collections. We can have an advertising strategy that focuses on a unique target market".
"Noted ma'am. So, the advertising strategy will only focus on one market?"
"Yes, for our first bag collections. Niche marketing strategy. We will see if it will work".
"How's the resort?" hindi ko masyadong napagtutuunan ng pansin ang resort namin sa Siargao dahil narin sa Dale at dumagdag pa ang bagong kompanya na hawak ko ngayon.
"Ma'am medyo matumal po kasi hindi naman peak season pero hindi naman po tayo nawawalan ng customer".
"Please tell Jerome to send me the financial status of the resort, Charm".
"Okay po, ma'am. Pero bakit po yata biglaan. May problema po ba?" hindi ako masyadong nagpofocus sa resort kasi alam ko na medyo matumal ang income ngayon dahil nga hindi naman peak season. Pero kahit ganon, sinisigurado kong pinapanatiling malinis ng mga staff ang buong resort.
"I want to settle everything for my last will and testament". Hindi agad siya nakasagot sa sinabi ko.
"Ang bata niyo pa ma'am para sa ganyan. Bakit niyo po naisipan na ayusin ang last will niyo? Hindi pa naman kayo mamamatay. Wala pa nga kayong asawa. Si ma'am talaga napakajoker!" tumatawa pa siya habang sinasabi yon hanggang sa mapawi ang ngiti niya ng makita niyang seryoso ako sa sinabi ko.
"May problema po ba kayo, ma'am? Baka po makatulong kami ni Jerome". Pilit akong ngumiti sa kanya, we're not blood related pero sila ang tumayong pamilya ko ng nawala ang mga importanteng tao sa buhay ko.
"Life is too short, Charm. Gusto ko lang paghandaan kasi alam mo naman na nagiisa na lang ako sa buhay. Lahat ng ari-arian ko walang magmamana kundi si JD lang kapag nasa tamang gulang na siya. Mas okay na kung paghandaan ko ito kasi malay mo hindi na pala ako magtatagal dito sa mundo". Nilangkapan ko pa yon ng ngiti at tawa habang sinasabi yon sa kanya pero nanatili siyang tahimik.
"Ma'am, alam ko po na madami kayong problema na kinakaharap at alam ko din na ilang taon ng malungkot ang buhay niyo. Mahirap pong mamuhay ng magisa pero bilib ako sainyo kasi nakakaya niyo. Sana ma'am kung may pinagdadaanan po kayo, daanan niyo lang po huwag niyong tambayan".
"Salamat, Charm. Sige na kanina pa tumatawag si Angel. Let's talk some other time". Nagmimeeting pa lang kami kanina tumatawag na si Angel pero hindi ko siya sinasagot kasi naisip ko na tawagan na lang siya pagkatapos ng meeting namin.
"What's wrong?"
"Nadisgrasya ang magama mo. Nasa ASAN Medical Center sila ngayon". Nabitawan ko ang cellphone ko ng marinig ko ang sinabi ni Angel. Hindi na ako nakapagbihis nagmamadali akong makapunta sa hospital. I tried to focus even if my body is shaking a lot. Scenarios were playing in my head and I got scared. Huwag ang anak ko, please lang. Nararamdaman ko ang kakaibang pagtibok ng puso ko. I'm having my anxiety attack pero hindi ko yon pinansin.
Pagdating ko sa hospital pinagtanong ko agad sa information desk kung nasaan sila. I got all the information I need and look for them. Napahinto ako sa pagtakbo ng makita ko si JD at Jin sa emergency room. They were both okay. Magkatabi ang kama nila. Ginagamot ng nurse and sugat ni JD sa noo habang nakayakap siya kay Carmi. Ginagamot naman ang mga sugat sa braso ni Jin ng isa pang nurse. Nandon ang lahat ng members sa loob. I'm just peeking on the glass window but a part of me wants to go inside. I can see how scared JD is, he's hugging Carmi so tight and it made me tear up. When was the last tight he hugged me? I can't remember anymore.
"Bruh, tara pasok ka". Lumingon ako kay Angel na nasa likod ko pala.
"Huwag na, maayos naman sila. Aalis na ako". Tinalikuran ko na siya pero hinabol niya parin ako. Humarang siya sa daraanan ko kaya napahinto ako sa paglalakad.
"Kailangan ka ng anak mo. Hindi mo man lang ba siya sisilipin?"
"His stepmom is there. He will be okay with her. Sinilip ko narin naman sila". Nilihasan ko siya at tinungo ang daan papunta sa exit ng hospital. Hinawakan niya ang braso ko para pigilan ako.
"Bruh, hindi mo man lang itatanong kung anong nangyari sa kanila? Alam mo sa totoo lang, hindi ko na alam ang nangyayari sayo. Dati kahit nga lamok ayaw mo madapuan si JD tapos ngayon wala kang pakialam? Parang wala lang sayo ang nangyari sa kanila? Ano bang problema mo? Bakit ang laki ng pinagbago mo?" I looked at her with my bored face. Here we go again. Another question why I did change.
"Wala kang pakialam. Buhay ko to. Huwag kang makialam kasi hindi ko pinapakialaman ang buhay mo". Nasaktan siya sa sinabi ko at wala akong planong bawiin ang sinabi ko.
"Bruh, pinapakialaman natin ang buhay ng isa't isa. Alam mo yan. We're okay to give our opinion, right? Kasi pamilya tayo. Hindi naman tayo simpleng magkaibigan na lang". I smiled bitterly. May kapamilya bang unang tatalikod sayo sa mga panahong kailangan mo ng masasandalan?
"Angel, what we have right now is purely business partner relationship. Wala ng iba. I'm not the one who ended our friendship. Ikaw yon. Hindi ako". Tumulo ang luha niya at mas lalong naging matigas ang loob ko. I will never fucking cry about this anymore kasi ang dami ko ng naubos na luha dito.
"Set aside our issue. Huwag mong idamay si JD sa katigasan ng puso mo. Anong klase kang ina? Kaya mong makita ang anak mo na may sugat at iba ang nagaalaga?"
"Don't educate me about parenting. I know what I am doing and this will be the best for him. I have my reasons why I distance myself. You will never understand my reasons because you're not in my position. You're a mother too, you know how much we protect our kids and endure all the pain just to make sure they are safe. At don sa sinasabi mong hindi ko man lang itatanong kung anong nangyari sa kanila? I don't need to do that kasi malalaman at malalaman ko din ang nangyari at kapag nalaman ko na tama ang hinala ko sisiguraduhin ko na mananagot ang gumawa nito sa kanila at mahaba na ang isang linggo para matukoy ko iyon". Piniksi ko ang braso ko para mabitawan niya ito.
"Grabe ang galit sa puso mo. Kahit kaunting bakas ng Yuri na nakilala ko dati, hindi ko na makita sayo". Napailing ako sa sinabi niya. Hindi ko na kailangan ipaliwanag ang sarili ko.
"If you know me that much just like what you've said..dapat alam mong ako parin to, Angel. Nagbago man ako katulad ng sinasabi niyo pero kung naging parte talaga kayo ng buhay ko alam niyo kung bakit ako naging ganito. You know, good girl gone bad. Hindi magbabago ang isang tao kung walang nagbigay sa kanya ng dahilan para magbago at kahit pa magusap tayo dito maghapon hindi mo parin ako maiintindihan kaya..please get out of my life and get out of my way. Habang nakakapagtimpi pa ako sayo". Iniwan ko siya sa loob ng hospital. Ilang beses kong hinawakan ang dibdib ko dahil sa abnormal na pagtibok nito. Nanginginig din ang tuhod ko. Butil-butil ang pawis sa noo ko. This is bad.
You better learn how to treat us right
Cause once a good girl goes bad
We die forever.
That's one of Rihanna's songs. Napatunayan ko na tama nga ang lyrics sa kanta niya. There are times I asked myself if this is the life I want pero nandito na to kaya papanindigan ko na. We choose what direction we take, we are the captain of our ship. Kung ano man ang nangyayari sa buhay natin, malaki ang role natin dito.
It's very painful for me to see JD's condition. Masakit sa isang ina na makita ang kanyang anak na may sugat at wala kang magawa kundi pagmasdan siya sa malayo kasi hindi mo siya malapitan. Seeing him hugging Carmi like he's asking for comfort from someone is like I was directly stabbed in my heart. Alam ko at aware naman ako na sa paglipas ng mga araw mas lalong napapalayo ang loob niya sakin. Pero mas pipiliin ko pang mapalayo ang loob niya sakin kesa ilagay ang buhay niya sa kapahamakan. Ayaw ko makita ni Carmi kung gaano kahalaga sakin si JD. Mas ayos sakin na isipin nilang wala na akong pakialam kay JD para hindi nila magamit ang anak ko para pabagsakin ako. Kasi kapag ginalaw nila si JD, that would be my downfall. At hindi ko hahayaang mangyari yon kasi pagbabayarin ko pa silang lahat.
"Jae, I need you here". Tinawagan ko siya at sinabi kung nasan ako kasi hindi tumitigil ang panginginig ng katawan ko. My heart is racing so fast na pakiramdam ko lalabas na ito sa rib cage ko. I didn't bring my medicine for an anxiety attack dahil nga biglaan lang ang lahat. Dilekado kung magdadrive ako baka maibangga ko ang sasakyan. I stayed inside my car while waiting for Jae until someone knocked on my window and I thought it's him. Tinted ang salamin ng sasakyan ko kaya nakikita ko sila. Nasa magkabilang side sila ng sasakyan ko. The other one is on the driver's side and the other one is on the passenger side. The one on the passenger side started to bang the window. I didn't bring my gun and all I have is my self-defense knife. I put it inside my underwear. Nakita kong tumatawag si Jae kaya sinagot ko ito.
"Jae, whatever happens to me please don't let anyone know about it. Thank you for everything but I guess this is the only way for us to be able to know who's our real enemy".
"Wait, what is happening? What are you talking about? I'm getting your medicine just wait for me there". Hindi ko na siya sinagot. I ended the call and turned off my phone. Ipapain ko ang sarili ko sa kalaban. Walang kasiguraduhan ang laban ko na to. I might die but I want to know the truth. I want to know who's behind this. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko pinindot ang power window switch sa side ko.
"Get out of your car". Utos sakin ng lalaking may hawak na baril. Siya din ang lalaking nagtangka sa buhay ko sa hospital. Bumaba ako sa sasakyan at saktong pagtapak ng mga paa ko sa semento, someone grabbed my arm and pinned me against the car. Hinayaan ko silang kapakapan ako. I'm wearing a loose sweatshirt and shorts. I smirked when they didn't get the knife inside my bra.
"You're trembling. Are you scared?" I'm trembling because of my anxiety attack and not because I'm scared of you, asshole!" pinili kong sarilihin ang binubulong ng utak ko.
"Don't be scared. We will not kill you". As if I will let you do that.
"Well, NOT YET". Sabay silang tumawa. I acted like I'm scared but I don't give a damn. What important is for me to know..who's the mastermind.
"Please don't hurt me"..mahinang usal ko. Mas lalo silang tumawa ng makita na takot na takot ako. Kinaladkad nila ako sa kulay itim na sasakyan. I purposely take off my slippers before I enter the car. Alam ko na maghahanap si Jae pagdating niya dito at kapag nakita niya ang tsinelas ko na naiwan dito sa parking magkakaron siya ng idea na tinangay ako.
"Boss, we have her. I told you, she's not that smart enough to escape us. After all, she's still a woman". Sabi ng lalaking nagtangka sa buhay ko sa hospital. Mas lalo akong nagngitngit sa galit. Nakagapos ang mga kamay ko kaya hindi ko ito maigalaw masyado.
"We didn't hurt her just what you ordered. Yes, we will make sure to take care of her". I calmed myself even if my body is shaking continuously. Kailangan kong kalmahin ang sarili ko para makapagisip ako ng maayos. I pretended to close my eyes and just listened to what are they talking about.
"We need now the money, boss. You agreed once we get her you'll pay us. We waited for months for this to happen and now, we will be getting the prize of our hard work". Hard work your ass! Let's see if you will get that prize.
Huminto ang sasakyan namin sa isang lumang bahay. Alam ko na malayo na to sa Seoul. Wala din masyadong bahay sa paligid. Iilan lang at bilang lang sa daliri. Kinaladkad ulit nila ako pababa ng sasakyan. Luma man ang bahay pero malinis ito palatandaan na may gumagamit at may nakatira dito.
"Boss ordered to locked her in one of those rooms upstair". Umakyat kami sa taas at pinasok nila ako sa pinakaunang kwarto sa may hagdan. Tinulak ako ng isa sa kanila sa kama kaya napasubsob ako dito.
"Don't do something stupid. You know you will be in big trouble. He ordered not to touch even the tip of her hair". So, the mastermind is a man? Hindi si Carmi? Lalaki ang nagpadukot sakin? Pero sino? Who the hell is he? Kinalagan nila ako kasi utos daw ng boss nila na huwag akong itali.
"Don't try to escape or else we will kill you. Our boss will be here tonight to meet you. We can kill you right now but our boss is too kind and he wanted to do it by himself. So, enjoy every hour while you still can". Tumatawa pa sila habang papalabas ng kwarto. Kinabig nila ang pinto at ikinandado. Umupo muna ako sa kama para mapagmasdan ko ang buong silid. May maliit na banyo at may cabinet. Single bed lang ang size ng kama. Alam ko sa mga oras na to, alam na ni Jae na nasa panganib ako. Hindi ko dinala ang cellphone ko at sinadya ko rin na huwag ilock ang sasakyan ko. Humiga ako sa kama para makapagpahinga saglit. I know I'm not physically fine dahil sa panginginig ng katawan ko pero kailangan ko maging alerto at ipunin ang lahat ng lakas na meron ako. Nagulat ako ng may biglang tumulak sa pinto. Pumasok ang isa sa kanila na may dalang tray. Madaming pagkain ang nakahanda, may prutas, yogurt, pancakes at bacon.
"Eat"..
"I don't eat breakfast. Just give me food in the afternoon". Napakunot noo siya sa sinabi ko.
"It's an order from our boss". Tumayo ako galing sa kama at lumapit sa maliit na mesa kung saan niya pinatong ang tray.
"Okay, I will eat it. Thank you". Nagsimula akong kumain hanggang sa tumunog ang cellphone niya at sinagot niya ito bago lumabas ng kwarto.
"Boss Zach"..natigilan ako sa pagnguya at nabitawan ko din ang kutsara at tinidor na hawak ko.
"Boss Zach"..
"Boss Zach"..
"Boss Zach"..
Paulit ulit kong naririnig ang pangalan niya sa utak ko. Si Zach ang nagpadukot sakin? Pero bakit? Bakit niya to gagawin sakin? Naghihina akong napaupo sa kama. Another betrayal? Bakit ba palagi na lang ako tinatraydor ng mga taong naging parte ng buhay ko? Bakit? Hinayaan kong tumulo ang mga luha ko. Minahal ko din siya at naging parte ng buhay ko. Alam ko nagkamali ako sa kanya pero hindi sapat na dahilan yon para idamay niya pati ang anak ko.
"Zach, I don't know why you hated me that much but I'm willing to forget that once in my life you've been part of me because I will make sure to kill you using my bare hands if you harm my son again".