Parang si Ann, mukha siyang Korean. Ang pinagkaiba nga lang, mas matangkad si Ara ng tatlong pulgada at mas malaki ang cup size niya, yohohohohoho.
Kaya lang, may problema. Unang-una, straight siya. Pangalawa, pastor ang Daddy niya.
“Epey, pupunta ka ba sa EB?” tanong ni Ara.
“Bahala na si Batman”, sagot ko.
“Punta ka, please?”
“Kapag sinamahan ako ni Janna.”
“Sinong Janna?” tila nagseselos niyang tanong.
“’Yong kaibigan kong pinsang-buo ni Dora”, natatawang kong sagot.
“Sure ka?”
“Sure na?” kunot-noo kong tanong.
“Na kaibigan mo lang siya.” She sounded like a jealous girlfriend.
“Oo naman, ano ba?” natatawa kong sagot.
“Talaga?” tanong niya.
“Talagang-talaga”, sagot ko.
“Talagang-talagang-talaga?” ulit niya.
“Talagang-talagang-talagang-talaga. Saka kahawig ni Boots ‘yon, ano ka ba?” tukoy sa best friend ni Dora.
“Sira”, natatawa niyang sagot. “Akin na number niya, pipilitin ko siya para samahan ka.”
Ibibigay ko ba? Hmm. . . Parang huwag na lang siguro. Alam n’yo naman kung gaano kaloko-loko ‘yong kaibigan ko.
“Epey, nandiyan ka pa ba?” boses galing sa kabilang linya.
“Punta ka naman na, first time kong a-attend sa mga EB EB na ‘yan. Gusto talaga kitang makita”, paglalambing ni Ara.
“Sige pero sa isang kondisyon.”
“Sure, kahit ano pa ‘yan, pumunta ka lang.”
Hindi ko mapigilang ngumiti. “Kahit ano talaga?” nanunukso kong tanong.
“Eh, Epey naman eh”, tila na-gets niyang sabi. Hindi ko siya nakikita pero feeling ko, nagba-blush siya.
“Hahahahahaha, hindi ko pa nga sinasabi ‘yong kondisyon eh. Ikaw ah, masyadong advance ang utak mo. Huwag gano’n, hindi ‘yan puwede kay Enrile”, natatawa kong pang-aasar.
“Eh! Ano ba kasing kondisyon?” natatawa na din niyang tanong.
“Ang gusto ko lang naman ay ngumiti ka”, paglalambing ko.
“’Yon lang?” tila nasurpresa niyang tanong.
“Hindi ‘yon lang ‘yon. Big deal sa ‘kin ‘yon”, sabi ko.
“Alam mo, hindi mo pa sinasabi ang kondisyon, nakangiti na ako. Pagkasabi mo pa lang ng Hello no’ng sagutin mo ‘yong tawag ko.”
“Talaga? Baka naman binobola mo lang ako ah?” pigil ang ngiti kong tanong.
“Totoo”, sabi niya.
“Mamatay man lahat ng buhok mo sa katawan?” pang-aasar ko.
“Seryoso. Kung ngiti lang ang tanging paraan para makasama ka, habambuhay na akong magsi-smile.”