"Here. " biglang inabot sakin ni Adrian ang kaniyang handkerchief kaya binigyan ko siya ng may nagtatakang tingin. "Stop with that little drama.Wipe your tears, Miss."
Agad kong hinawakan ang pisngi ko kaya naramdaman kong umiiyak na pala ako.
"Miss Frost," tawag sa'kin ni Mr. Treva, teacher na nagdidiscuss samin right now. "Are you okay? "
Bigla kong kinuha sa nakalahad na kamay ni Adrian ang handkerchief tsaka ko ginamit pamunas sa aking lumuluhang mga mata. Hindi ko man lang namalayan na umiiyak na pala ako kanina.
"Nothing, sir, napuwing lang." pagdadahilan ko na agad namang pinaniwalaan ni Mr. Treva.
Bumaling ako kay Adrian na titig na titig parin sa'kin na animong sinusuri kong totoo ba ang sinabi ko kaya nginitian ko siya ng bonggang bongga. "Thanks." I thanked him and give him back his handkerchief, tinanguan niya lang ako at nag-iwas ng tingin.
Nagdiscuss na ulit si Mr. Treva, back on track na ang discussion pero walang pumapasok sa kokote ko hanggang sa dismissal na.
Wala ako sa sarili simula kanina kaya hindi ko man lang namalayang nasa waiting area na pala ako. Bakit hindi ko kasabay ngayon ang tatlo? I'm too tanga tanga.
I'm waiting for Hubert to fetch me. Hindi pa siya tumawag kaya natural wala pa siya dito ngayon. Maaga pa rin naman kasi kaya I'm 100% sure na may klase pa siya right now but I can wait.
Tulala akong umupo sa upuan ng waiting area na animong may malalim na iniisip. Bumalik lang ako sa huwisyo ko nang may tumabi sa'kin. I thought it was Hubert but it's not him, it's Adrian— with his serious look. Napansin ko lang na medyo naging tahimik na rin si Adrian this past few days and I can see the sadness in his eyes. Hindi ko gustong isipin na nalulungkot siya dahil sa iniiwasan ko siya dahil medyo assuming ang dateng ko sa part na yan. Chos!
Agad akong napalinga-linga sa paligid nagbabasakaling nakatingin na samin ngayon si Hubert pero wala pa talaga siya. Bka kasi makita niya ang pagtabi sakin ni Adrian at ma-misinterpret pa niya. Mahirap na. Pero wala ba akong samahan nakitang bakas ni Hubert kaya binalingan ko si Adrian na hindi man lang natinag ang mga matang nakatitig pa rin sakin.
"Eyan, " I used to call him that name.
"Van, may problema ba tayo? " walang anlinlangang tanong niya.
Hindi ko inaasahan ang tanong niya kaya nagulat ako, slight. Mabilis akong umiling. "W-wala! B-bakit mo naman yan nai–tanong? " tanggi ko.
"Wala nga ba? " he sarcastically said. "You know what, Van? Nagulat ako sa'yo kasi bigla bigla ka nalang naging ganito. "
"What are you talking about, Eyan? " maang maangan ko.
"Iniiwasan mo'ko. " kompirma niya habang nakangiti. Proud na proud.
Ganun ba ako kahalata?
"No, I'm not."
"Yes, you are. It's too obvious. You made me think na may nagawa ba akong mali para iwasan mo? Kung meron, what is it? Tell me. "
Tumawa ako. "Ano bang pinagsasabi mo dyan? "
Bumuntong hininga siya. " Halata ka na, Van, kaya stop denying. " seryosong aniya
Napatigil ako sa pagtawa tsaka tipid na ngumiti. "I'm sorry. "
"I know it's not a big deal naman kaya kung iniiwasan mo'ko, Van, isa lang ang ibig sabihin niyan. " ngumisi siya.
Kumunot naman ang noo ko. "What? "
"You're slowly falling in love with me." mayabang niyang sabi.
Whaaaattt?! Hanudaw?
Binigyan ko siya ng nandidiring tingin at pinaghahampas sa braso. "Kadiri kaaa! Yuckkk! " tumatawa tawa lang ang mokong.
Matapos ko siyang hampas hampasin at tumatawa tawa parin siya. Saya ka, tol?. "C'mon, Van. I'm just kidding. "
Inirapan ko siya. "Kidding your face!"
"Pero seryoso, Van, iniiwasan mo ba talaga ako?" biglang seryosong aniya.
Mapait akong ngumiti tsaka tumango. "Kind'a."
"But why?"
"Wala lang, trip ko lang hahaha. " pag-iwas ko sa topic ngunit hindi siya nakikitawa sakin kaya tumikhim nalang akong nagseryoso na din.
"Let me guess, si Hubert ba? "
Instead na sagutin ang tanong niya'y yumuko nalang ako.
"Si Hubert nga. " kompirma niya ulit.
"Alam mo naman pala e. May patanong tanong ka pang nalalaman. " mahinang bulong ko.
"May sinasabi ka? " he asked kaya umiling ako.
"Siguro same sila ni Meg. Megan asked me this, 5 days ago, to avoid you but I guess I don't have to because you already did the favor." panimula niya. "She's jealous of you because palagi daw tayong magkasama at baka magkadevelopan daw tayo, which is very impossible. " umiwas siya ng tingin sakin at itinuon sa harap.
"She thought I can do that to her even though I told her many times that I can't. But I can't blame her, she said she's afraid to lose me and i understand her point. But ang pinakasaklap ay siya pala ang unang nang-iwan sa'kin."
Nagulat aki sa sinabi niya. "You mean, hiwalay na kayo?"
Tumango lang siya. I can feel his sadness. "Sa loob ng 1 taong pagsamsamahan namin ay hindi ko ine-expect that she can do this. I thought kami na talaga 'til the end. Silly, isn't it?" tumawa pa siya pero hindi umabot sa mata niya. Nanatili lang akong tahimik upang makinig sa kaniya.
Hindi ko man lang nabalitaan na hiwalay na pala sila ni Megan. Sabagay, hindi na din naman kasi ako sumasabay sa kanila at hindi ko na rin siya kinakausap. Base sa kwento ni Adrian ay nakipaghiwalay sa kaniya si Megan dahil aalis na ito ng bansa. Pupunta siya ng New York kung saan naghihintay ang mapapangasawa niya na Michael daw ang pangalan. Yes, arranged marriage. Megan's parents are hindi talaga boto sa relasyon ng dalawa simula pa lang kaya ayon nga ang nangyari. Pina - engaged nila ang kanilang anak sa anak ng kaibigan ng Daddy ni Megan na isang businessman at may sariling company. Hindi ko inakalang mas bata pa pala si Adrian kesa kay Megan kaya isa rin 'yan sa mga rason ng parents ni Meg kung bakit ayaw nila kay Adrian para sa anak nila.
"Hindi ka man lang ba pinaglalaban ni Megan? Anong klaseng pagmamahal naman 'yan! " komento ko.
Umiling naman si Adrian bilang sagot. "No, because she already fallen in love with Michael sabi niya. I never thought na nakukulangan na pala siya sa'kin. She also told me that matagal na daw niyang gustong makipaghiwalay sa'kin but naawa siya kaya ayon tumagal kami. "
"Wait–" putol ko sa kaniya. "What do you mean? She already fallen in love with Michael? How? Akala ko ba sa New York pa sila unang magkakilala?" curious kong tanong.
"Kaya nga. Yan din ang unang pinagtataka ko but she honestly told me everything. 2 months na pala sila nong Michael which means sa twing kami pa ay may iba na siya. Nililihim nila ng parents niya sakin ang tungkol don. Matagal na palang live-in sina Michael at Megan kaya I'm too stupid because I was fooled by Meg and her Parents. Pinaniwala nila akong okay na sila sa relasyon namin ni Meg pero hindi pala. Ako naman 'tong si gago hindi man lang napansin, I was too busy playing that fvcking online games." nakakuyom na ngumisi si Adrian ngunit mas nakuha ang atensyon ko sa mga mata niyang unti-unting napuno ng luha. Naaawa ako kay Adrian, I want to slap Megan right now for breaking my friend's heart. Nakakainis siya pati ang parents niya! High blood tuloy si ako.
"Kasalanan ko kasi 'to. Kasalanan ko lahat ng 'to." tuluyan nang bumigay ang mga luha niyang kanina pa nasa mata niya kaya hinimas ko ang likod niya para pakalmahin.
"It's not your fault." I whispered.
He then wiped his tears at breathe deeply. "Kung hindi sana ako nagkulang sa kaniya sa tingin mo ba hindi niya ako lolokohin?" he asked me with his saddest and teary eyed. Ngayon ko lang siyang nakitang ganito at batid kong ako palang yong nakakaalam sa sitwasyon nila ngayon ni Meg.
Biglang bumuhos ang ulan at ngayon ko lang napansin na kami lang palang dalawa ang nandito.
Hinawakan ko ang magkabila niyang pisngi at pinaharap sakin. I wiped his tears and looked directly to his teary eyes. "It's not your fault, Eyan. Hindi mo naman ginustong mangyari 'to, e. And you shouldn't blame yourself na hiniwalayan kaniya dahil lang you didn't do your best kuno to make her happy. Listen, Eyan, hindi ito lahat tungkol sa mga pagkukulang mo, kundi tungkol ito kung sino ang marunong makontento. So, cheer up! Let them realize what they lost. Kaya... Stop crying, ampanget mo kaya. " biro ko sa kaniya tsaka siya niyakap. Naramdaman kong niyakap niya rin ako pabalik.
Isang bagay na hindi ko kayang makita sa mga kaibigan ko ang masaktan dahil lang sa mga manloloko. Hinding hindi ko kayang makita silang nagdusa dahil lang dito. Mapababae man o mapalalaki kong kaibigan dahil naging parte din sila sa'kin. I won't let them be fooled by a fools. Just fool me, not them.
Napakalas ako sa pagkayakap kay Adrian nang may humila sa kaniya sakin palayo at binugbog dahilan para matumba siya sa basang sahig. Hindi aki agad nakagalaw dahil sa pagkabigla.
"Eyan! " I shouted, worrying.
Late na nagprocess sa utak ko na si Hubert pala ang nasa harap ko na ngayon, siya ang bumugbog kay Adrian. Akma ko na sanang tulungan si Adrian para tumayo but Hubert pulled my wrist, binigyan niya ako ng may pambabantang tingin.
"A-ah! " ungol ni Adrian, nahihirapang tumayo at basag ang mukha.
"What did you do to him! " singhal ko kay Hubert at malakas na hinila ang kamay kong hawak niya para matulungan si Adrian.
Tinulungan kong tumayo si Adrian at pinaakbay ko siya sa shoulders ko dahil nahihirapan siyang tumayo. Nasuntok din siya ni Hubert sa sikmura kaga ganun nalang siya kung manghina.
"Anong problema mo, Hubert? Bakit bigla bigla ka nalang susulpot at manununtok? Are out of your mind? " galit kong sigaw kay Hubert.
"I told you to stay away from that asshole, but you never did. Ganun ba talaga siya kahirap iwasan, Maria ?! " galit niya ring sigaw pabalik.
"May pinagdaraanan ang tao, Hubert! I'm just giving some friendly advice to him! As his friend, I'm just helping him out! " sigaw ko na naman habang nakaakbay parin sakin si Adrian na hawak hawak ang sumasakit niyang sikmura.
"Ang kapal naman ng mukha mo para lumandi sa harap ko mismo, Maria!"
Sinamaan ko naman siya ng tingin. "Ngayon ko lang nalaman na ang pakipag-usap pala sa kaibigan ay paglalandi na pala ang tawag don, no? How many times do I have to tell you that ADRIAN IS JUST A FRIEND OF MINE! " I shouted.
"Nonesense!" he also shouted and walked away. This time, I didn't stop him. He's too Over-acting.
Bumaling ako sa kay Adrian na nanghihina at puno ng pasa ang mukha na nakaakbay sa'kin. "I'm sorry, Eyan. Kailangan nating gamotin 'yang sugat mo, I'll take you to the school clinic. " I said.
"Adrian! " nakita kong papalapit sa gawi namin sina Marvin at Irithel. Saan galing 'tong dalawang 'to?
"What happened? " bungad ni Irithel samantalang tinulungan naman ako ni Marvin para buhatin si Adrian na nawalan na ng malay.
"It's Hubert's. "