pov River
Ik neem plaats naast Chloé aan onze ontbijttafel.
'Waar zijn de anderen?' Vraag ik haar terwijl ik mijn sandwich open snij en er choco op smeer.
'Wat denk je.' Wiebelend met haar wenkbrauwen kijkt ze me aan.
Lachend schud ik mijn hoofd en neem een hap van mijn sandwich.
Chloé heeft een kom fruit met yoghurt erover en soort van muesli.
'Oei, oei. Er hebben er hier een zware nacht achter de rug.' Grijzend kijken we de Jace en Sarah aan die met een vermoeid gezicht voor ons plaats nemen.
'Hou je mond, ik ben er zeker van dat jullie ook niet gewoon gaan slapen zijn.' Mompelt Jace terug.
Lachend schud ik mijn hoofd en begin een gesprek met Jace terwijl Chloé dat doet met Sarah.
'Goedemorgen deze morgen. Vandaag wordt een fantastische dag. Ik voel het.' Een opgewekte en vrolijke Emely neemt naast Chloé plaats.
'Jij bent vrolijk, jij moet ook niet gewoon geslapen hebben deze nacht.' Grinnikt Sarah naar haar.
'Ja, ik ben jong dus ik moet het er goed van pakken hé nu ik de kans heb.'
'Ah stop. Te veel details.' Lachend steek Chloé haar vingers in haar oren.
'Wat te veel details?' Vragend komt Lucas er ook bij zitten.
'Jullie seksleven.' Lacht Jace.
Meteen schieten Lucas ogen naar Emely die hem schouderophalend aankijkt.
'Wat gaan we doen vandaag?' Vraagt Jace als ons ontbijt op is en we gewoon nog wat zitten te kletsen.
'Museum bezoeken.' Zeg Sarah terwijl ze haar neus ophaalt.
We schieten in de lach om haar reactie.
'Het is toch waar we zijn eens op reis en dan nog gaan we een museum bezoeken. Ik wil shoppen.' Protesteert ze verder.
'Dan kon je ook gewoon thuis blijven, Sarah.' Mevrouw van aardrijkskunde kijkt Sarah afkeurend aan.
Ik sla mijn hand voor mijn mond om mijn lach in te houden, maar lach al snel mee als Chloé in lachen uitbarst.
'Mevrouw Whoods, aangezien jij altijd zo enthousiast bent heb jij vandaag tafeldienst.' Meneer donderwolk zet een emmer met water en zeep en een vod voor Chloé haar neus neer.
'Maar meneer.' Protesterend kijkt ze hem aan.
'Begin maar, over tien minuten verwacht ik je buiten.' Hij loopt weg en mevrouw volgt hem.
'Loop naar de maan.' Mompelt ze hem na.
'Wij helpen je wel.' Zeggen de meiden samen.
'Wij ook wel.' Vult Jace aan.
'Een beetje muziek?' Grijnzend kom ik de eetzaal terug in met mijn box in mijn handen.
'Laat die bas maar komen.' Roept mijn vriendin me toe.
Ik zet een random liedje op en samen beginnen we met de tafels af te ruimen.
'Zin in verstoppertje?' Speels kijkt Chloé me aan.
'Niet nu. Meneer is al aardig boos op je van deze ochtend.' Fluister ik naar haar terwijl ik mijn aandacht gericht hou op de gids voor ons.
'Ja, dan had hij maar moeten uitleggen wat ik met die etensresten moest doen.' Protesteert ze.
'Toch niet op zijn deur zetten zodat hij opviel als hij die verder opendeed.' Fronsend werp ik haar een blik toe.
'Ja zeg, jij vond het ook grappig.' Ze geeft me een duwtje en lachen geef ik toe.
'Maar dus, zin in verstoppertje?' Weer kijkt ze me aan met een speelse blik.
'En de opdracht dan.' Zeg ik terug terwijl ik tik met mijn balpen op de bundel.
'Ppf, die is zo saai. Verstoppertje spelen is veel leuker, zeker in een museum.' Grijzend kijkt ze me aan.
'En dat weet jij?'
'Neen, maar het perfecte moment op het eens uit te testen vind je niet?'
'Oké, ik ben om. Wat zijn de regels.' Zuchtend geef ik toe.
De gids heeft ons verlaten en vanaf nu moeten we normaal de bundel invullen en tegen het afgesproken uur indienen. Maar dat was niet Chloés plan.
'Je mag je overal verstoppen in het museum, behalve in het personeel gedeelte. Wie als laatste overblijft heeft gewonnen en mag iets bedenken voor de verliezers. Als je gevonden bent mag je samen werken met de zoeker maar je mag je niet samen verstoppen.'
Iedereen knikt, dat ze het begrijpen.
'Oké wie zoekt?' Vragend kijkt Lucas de kring rond.
'Ik zal wel.' Zegt Sarah.
'Top. Tel tot zestig. Succes allemaal.' Zegt Chloé nog voor ze weg spurt.
'Dat de beste mogen winnen.' Roep ik voor ik ook mijn verstopplaats ga zoeken.
Uiteindelijk verstop ik me tussen twee tapijten van eeuwen oud.
'Nu is het enkel nog afwachten.' Mompel ik.
Wat ik altijd vergeet als ik verstoppertje speel is dat het wachten ontzettend saai is.
Verveeld zucht ik en piep even tussen de twee gordijnen door of ik Sarah al zie.
Vlug doe ik het gordijn terug normaal als ik ze zie afkomen.
'Jacksons, jij moet nog veel oefenen in verstoppertje hoor.' Hoor ik Sarah zuchten.
Ik doe alsof ik het niet hoor en blijf zitten. Misschien zegt ze gewoon dit zodat ze denkt dat ik er ben maar me niet ziet. Snap je?
'Kom van tussen die tapijten vandaan.'
'Shit.' Zuchtend ga ik naast haar staan.
'Nu nog de rest.' Mompelt ze.
'Die kant?' Vragend wijs ik naar de grote hal.
'Is goed.' We lopen naar daar.
'Daar.' Wijs ik na een tijdje.
'Is dat Jace?'
'Ik denk het.'
Naarmate we dichter komen zien we het donker, krullend bruin haar van Jace boven uit een kast steken.
'Jacyboy. Ik heb je gevonden.' Lachend buigt Sarah over de kast heen en woelt met haar hand door zijn haar.
Geïrriteerd komt hij van achter de kast vandaan.
'Je weet hoelang ik aan mijn haar zit, en dan verpest je het.'
'Jammer dan.' Pesterig haalt ze nog eens haar hand erdoor.
Lachend geeft hij haar een por.
Hoofdschuddend kijk ik de twee spelende kinderen naast me aan.
'Kom kleine kindjes we gaan de andere zoeken.'
We lopen verder en na een tijdje hebben we Emely en Lucas gevonden.
'Natuurlijk is zij weer het best verstopt.' Zucht Lucas als we al voor de tweede keer op dezelfde begin plek staan van onze ronde.
'Waar kan ze zitten, jij als lief moet dat toch weten.'
Onschuldig steek ik mijn handen omhoog.
'Chloé kan overal zijn.' Verdedig ik mezelf.
'Kom we splitsen ons op. Jullie terug de trappen op. Wij zoeken wel nog eens in de hal en bijgebouw.'
We splitsen ons op en samen met Jace en Lucas loop ik de trappen op.
'Nope.' Zucht ik als we elkaar weeral zien op de zelfde plaats.
'Wij ook niet. Waar zit ze toch.' Speurend kijk Sarah de ruimte rond.
Verschrikt kijken we naar de ingang als we een vrouw horen gillen.
'Wat is daar aan de hand?' Vragend gaan we dichterbij.
We schieten in de lach als we merken waarom de vrouw zo gilde.
'Hoe doet ze het, hoe doet ze het.' Hoofdschuddend kijken we naar Chloé die in een harnas zit.
Haar lachend gezicht is te zien door het open staand gezicht beschermer.
'Hoe ben je daar ingekropen.' Grinnik ik terwijl ik naar haar toe loop en haar help met het uitdoen van het harnas.
'Gewoon. Ingekropen. Maar ik ben dus gewonnen.' Grijzend kijkt ze ons aan.
'Hoe verzin je het ook om daarin te kruipen.'
'Oh, kan onze Jacyboy niet tegen zijn verlies?' Lachend haalt ze een hand door zijn haar.
'Nog iemand, hoeveel keer moet ik je nog zeggen dat jullie niet aan mijn haar mogen zitten.' Boos werpt hij Chloé en Sarah een blik toe die elkaar grijzend aankijken voor ze beiden door het haar heen woelen van Jace.
'Whoods. Wat heeft dit weer te betekenen.' Een nogal boze meneer donderwolk komt op ons afgelopen.
Verveelt draait ze zich om en kijkt hem aan.
Ik bijt op mijn lip om het geïrriteerd gezicht van Jace die zijn haar weer probeert in model te doen.
'Ja meneer. Ik had zin in verstoppertje.'
'En dat doe je hier in een museum?' Met opgetrokken wenkbrauwen kijk hij haar aan.
Oh nee, denk ik als ik het grijzend gezicht zie van Chloé. En ja hoor daar is de opmerking.
'Niet zo fronsen meneer daar worden je rimpels nog groter van, en ik moet nu al moeite doen om er niet naar te staren als ik in je les zit.'
Het boze gezicht van meneer wordt nog erger en met een trillende vinger van woede wijst hij naar de uitgang.
'Ja dat is de uitgang.' Hoor ik Chloé zeggen, hem daarmee verder irriteren.
'Waar jij nu mag doorlopen. Ik wil jullie hier niet meer zien. Jullie zes wachten buiten tot de rest klaar is. En waag het niet dat ik opnieuw naar jullie moet komen.'
'Oh, fijn. Ik vond het hier toch saai. Veel plezier nog.' Zwaaiend loopt ze naar de uitgang.
Lachend volgen we haar.
'Nu heb je echt problemen.' Lacht Sarah.
'Oh ja.' Chloé wuift het weg en kijkt het plein rond.
'Wat gaan we doen?'
'Neen, neen, nu doen we niets. We gaan gewoon zitten en niets doen.' Zeg ik vastbesloten.
'Saaie mensen.' Zucht Chloé als ook de rest mijn standpunt volgt.
Uiteindelijk zetten we ons neer in de schaduw op de enorme trappen voor het museum.
Ik sla mijn arm om Chloé heen leun met mijn kin op haar hoofd.
Ze kijkt omhoog en glimlachend druk ik kort mijn lippen op de hare voor ik terug mijn ogen over het plein laat glijden.
'Ik moet eventjes.' Chloé staat recht en steekt het plein over.
Fronsend volg ik haar met mijn ogen.
'Wat gaat ze gaan doen?' Vraagt Sarah de vraag die ik zelf stel.
'Geen idee.' Mompel ik mijn blik niet afwenden van haar.
Ze stop bij iemand, een jongen denk ik, en begint er tegen te praten.
'Wat doet ze nu?'
'Staat ze nou te praten?'
'Met wie?'
Ik hoor ze praten maar het komt maar vaag binnen.
Wie is die gast?
Na een tijdje draait ze zich terug om en loopt ze terug naar ons.
Tot mijn verbazing loopt de jongen ook achter haar aan onze richting uit.
Naarmate ze dichter komen herken ik de jongen.
'Chase?' Zeggen we samen.
'Ik moet even weg, maar ben tegen vanavond terug. Ik kom wel naar jou.'
Nog steeds niet begrijpend wat er aan de hand is knik ik.
Ze drukt kort haar lippen op de mijne voor ze terug naar achteren gaat.
'Wat gaan jullie doen?' Vraag ik terwijl ik recht sta.
Aangezien ik een trede hoger sta dan zij, kijk ik op Chloé neer.
'Maak je geen zorgen. Ik ben tegen vanavond terug oké.' Ze geeft me een kneepje in mijn hand en een bemoedigende glimlach.
'Wees voorzichtig.' Fluister ik. Beseffend dat ze waarschijnlijk iets moet gaan doen voor de maffia. Wat zou Chase hier anders doen?
Na nog een laatste glimlach loopt ze samen met Chase de trappen af om dan door het volk te verdwijnen.
'Dat jij daarmee kan leven. Ik zou ziek worden van gemis.' Zegt Jace.
'Ik mis haar ook. Maar ik weet dat ik niet kan eisen dat ze er mee stopt. Ik vertrouw haar, en als ze 's avond terug is en ik haar 's nachts in mijn armen heb vind ik het goed.' Zeg ik terwijl ik me terug neer zet naast Lucas.
'Ik zou bang zijn dat er haar iets overkomt.' Emely bestudeert mijn gezicht.
'Ik ben ook bang, maar ze doet dit al jaren. Ik vertrouw haar, en Chase is mee. Het stelt me gerust niet volledig maar toch.'
Nog steeds voel ik de blik van Emely mij aanstaren.
'Wat wil je anders doen? Je kan niet van haar eisen dat ze er mee stopt omdat jij dat wilt.' Zucht ik.
'Mmh, ja. Je hebt gelijk.' Bedenkelijk staart ze naar de mensen.
'Wel jammer dat ze ook dit moet doen tijdens een schoolreis. Ik had gehoopt even gewoon een reis te kunnen hebben zonder dat mijn vriendin een opdracht had.'
Ik zwijg.
Ik weet niet echt de goede, geruststellende woorden die ik kan zeggen op de woorden van Emely.
Ik moet zeggen dat ik ook wel teleurgesteld ben.
Ik had ook gehoopt op een zorgeloze, vrije maffia week.
Een week gewoon wij zes als een normale vrienden groep die op reis is in de stad van de liefde.
Maar blijkbaar houdt de maffia daar geen rekening mee.
Ik hoop dat het gewoon iets kleins is.
En niet iets wat haar de rest van de week in beslag zal nemen.
---------------------------------
Comment 💬
vote ⭐
and follow 💙
XOXO