იმ ყველაფრის შემდეგ რაც გავაცნობიერე,რომ ალექსი საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა.გადავწყვიტე შორს წავსულიყავი და ამ სიტუაციას გავქცეოდი.მთელი ღამე ფიქრში გავატარე,სად და როგორ შეიძლებოდა გადასვლა საცხოვრებლად და სწავლის გაგრძელება.ის ფაქტი რომ უნიში ახალი გადასული ვიყავი,საშუალებას მაძლევდა რომ საბუთები გადამეტანა და უცხოეთში დამეწყო თავიდან სწავლა,არ ჩამოვრჩებოდი და ახალ პროფესის კარგად დავეუფლებოდი,საფიქრალი იმდენი მექნებოდა,რომ ალექსის დავივიწყებდა.თუმცა იოლი არ იყო ქვეყნის დატოვება,ფინანსები და ათასი წვრილმანი საქმეა მანამდე მოსაგვარებელი.ხვალვე წავალ უნივერსიტეთში და სწავლის საქმეს მოვაგვარებ.ვიფიქრე მაგრამ ამასთან ერთად ვერ ვანებებდი ფიქრს ალექსიზე,მობილური ავიღე და ინსტაგრამზე შევედი ვიფიქრე გულს გადავაყოლებდი,მაგრამ იქაც ალექსის მიერ დადებული მისი და თავის შეყვარებულის გადაღებული ფოტო წარწერით ჩემი ცხოვრება,არვიცი როგორ შეიძლება აღვწერო ყველა ის გრძობა,რომლებმაც მთელი სხეული მოიცვა,გული თითქოს ისეთ წვრილ ნაწილებად დაიშალა,რომ ვეღარასდროს შეერთდებოდა,შიშმა და სიცივემ მომიცვა ავდექი და რამდენიმე საბანი დავიფარე რომ როგორმე გავმთბარიყავი,ისე ჩამეძინა ვერც გავიგე.
დილას ავდექი,ფარდები გადავწიე ოთახში და ეზოში ჩვენ საყვარელ ადგილას მჯდომი წყვილი დავინახე,რა საშინელებაა,როცა შენი საყვარელი ადამიანი ასე შორსაა შენგან,მასზე არანაირი უფლება არ გაქვს,მოიკითხო,შენი გრძონობები გაუზიარო,მერე ფარდები გადავწიე და ყავის გასაკეთებლად გავედი,დედა სამზარეულოში ფუსფუსებდა შემატყო რომ ვერ ვიყავი ხასიათზე
-მია როგორ ხარ?
-ვარ რა
-რაღაც ფერი არ გადევს,რამე ხომ არ გტკივა
-არა არაფერი
ვიფიქრე ვეტყოდი ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ,მაგრამ ვიცოდი გაბრაზდებოდა და ამას არ დაუშვებდა,მე კი თუ აქ დავრჩებოდი ვიცოდი დიდხანს ვერ გავუძლებდი.ყავა მალევე დავლიე,ჩავიცვი და უნივერსიტეტისკენ გავეშურე.კარებში ვატო შემხვდა
-ლამაზო როგორ ხარ
-კარგად შენ?
-მეც,რაღაც არ ხარ ხო ხასიათზე
-ხო რავიცი
-დღეს რამე გეგმები გაქვს?
-სიმართლე გითხრა კი
-ერთ საათს ვერ გამოყობ
-რატო რახდება
-მაგარ ადგილას წაგიყვან და მოხვალ ხასიათზე,დარწმუნებული ვარ აქამდე არ ყოფილხარ
არვიცი,რამდენად სწორია ახალ გაცნობილ ბიჭს გაჰყვე სადღაც გასაიდუმლოებულ ადგილზე,მაგრამ იმდენად ცუდად ვიყავ,რომ ყურადღების გდატანა მჭირდებოდა რამეზე,ამიტომ დავთანხმდი
-კარგი,რომელზე?
-7ზე
-კაი,გამოგივლი
-სად გამომივლი,მე გამომივლი სიურპრიზია
-კაი,წავედი ლექცია მეწყება
-კაი
გკოცნიო მითხრა , მაგრამ არ დასჯერდა მოვიდა ლოყაზე მაკოცა და უცებ თვალს მოეფარა. ლექციებმა დიდ ხანს გასტანა,მერე სახლში წავედი და მომზადება დავიწყე.მობილური ახმაურდა,ვუპასუხე და ვატო იყო
-მშვენიერო,მზად ხარ?
-კი,შენ რას შვები
-შენს სახლთან ვდგავარ
-მოიცა მე რომ არ მითქვამს სად ვცხოვრობ?!
-ჩამოდი მალე
გავთიშე და უცებ ჩავირბინე კიბე,ქვემოთ ძალიან სიმპატიური ვატო იყო მანქანასთან მიყუდებული და მიყურებდა,ისე აქმადე არ შემიმჩნევია რომ ვატო ჩემი ბავშობის დროს მოგონილ კრიტერიუმებს აკმაყოფილებდა,მწვანეთვალება,შავგვრემანი,მაღალი,სპორტული აღნაგობის.კარები გამიღო
-მობრძანდით ქალბატონო
-არ გბეზრდება ასე ლაპარაკი
-ყველას კი არ ველაპარაკები ასე
-კაი ხოო
გრძელი გზა გავიარეთ ნეტა სადმივდივართქო ვფიქრობდი და უცებ თავი რუსთავში ავტოდრომზე ამოვყავი.სიხარულისგან ხმა ჩამიწყდა,მაგრამ ის დიდი ემოცია,რომელიც ამ წამს განვიცადე სახეზე მეტყობოდა.
-რა?საიდან იცოდი,რომ ჩემი ოცნება ავტოდრომზე წამოსვლა იყო
-მე შენ იმაზე კარგად გიცნობ,ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.ასე რომ რაღას ვუცდით,შევიდეთ
არც ისე დიდი გზა გავიარეთ როცა ასაკოვან კაცს შემოვხვდით.
-გამარჯობა ბიძია ნიკოლოზ
-გაგიმარჯოს ჩემო ბიჭო,რამდენი ხანია არ მოსულხარ,რატომ დაიკარგე?
-ბიძია ხომ იცი როგორი დატვირთული გრაფიკი მაქვს,მაგრამ სამაგიეროდ ჩემი მეგობარი მოგიყვანე,რომელსაც რბოლაში უნდა მიიღოს მონაწილეობა და ჩვენ მას ამაში უნდა დავეხმაროთ.რას იტყვი მია
-რა ვთქვა არ ვიცი,ეს სიტყვები ჩემთვის ყველაზე მოულოდნელი იყო,მე თანახმა ვარ
-კარგით ნება თქვენია
-ნიკო რომ მითხრა უახლოესი შეჯიბრი როდისაა?
-3 თვეში,მანამდე არის კიდევ,მაგრამ იქ ვერანაირად ვერ გავა,რადგან დამწყებთათვის არ არის
-არაუშავს ბიძია ნიკო ჩვენ არსად გვეჩქარება,ამ დროში კი რაც საჭიროა ყველაფერს ისწავლის ჩვენი მია
-არც კი ვიცი რა გითხრა ვატო მადლობა როგორ გადაგიხადო
-მოიგე და ეს იქნება შენი მადლობა,კაი წავიდეთ ეხლა
-კარგი,ნახვამდის
-კარგად ბიძია
-შეხვედრამდე ჩემო შვილებო
სახლში მიმიყვანა ვატომ,კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა გადავუხადე და სახლში შევედი ,საწოლზე გადავარდი და ისევ ალექსიზე ფიქრმა წამიყვანა,ნუთუ მიყვარს,მომწონს,არც კი ვიცი ვერაფერს ვერ ვხვდები ან რა აზრი აქვს,ის უკვე სხვისია.მგონია,რომ უკვე ყველაფერს ვიზავდი მისი შეყვარებულის ჩამოსაშორებლად და ალექსის უკან დასაბრუნებლად.მთელი ღამე მისი სურათის ყურებაში გავატარე.დილას 12 ზე გამეღვიძა,საათს,რრომ დავხედე რამის გული გამისკდა პირველ ლექიაზე დავაგვიანე,თანაც სწავლა სულ ახლახანს დავიწყე.ძლივძლივობით გავემზადე და გავეშურე უნივერსიტეტისაკენ,მაგრამ მანამდე ყვავილებზე უნდა შემევლო დღეს ჩემი მეგობრის დღეა და ყვავილებზე გიჟდება,ამიტომ გადავწყვიტე შემევლო შემეკვეთა და უნ ივერსიტეტიდან გამოსვლისას წამოვიღებდი,როცა ყვავილების მაღაზიაში რიგში ვიდექი ჩემზე 2 კაცით წინ იდგა ყმაწვილი,რომელიც ალექსის ძალიან მივამგვანე,მაგრამ ვიფიქრე რომ ის არ იქნებოდა,ამხელა ქალაქში რაღა ამ ადგილას შევიდოდით ორივე.მაგარი გამოთვლა მაქვს ხომ,ვიცი რომ ვერ ვარ კარგად.ამ ბიჭმა წითელი ვარდის თაიგული შეუკვეთა თანაც 100 ცალი,ხმაც ძალიან მეცნო და მივხვდი რომ ალექსი იყო,გამყიდველმა კითხა ბარათზე რა დავაწეროო,მან კი უპასუხა ელენე ცოლად გამომყვები,ამის გაგონება და ჩემი გულის წასვლა ერთი იყო,რომ არა ჩემ უკან მდგომი გოგონა თავს გავიტეხდი.ყველანი მომცვივდნენ და როგორც გადმოცემით ვიცი ალექსის ხელში ატაცებული წავუყვანივარ სავაადმყოფოში,სადაც გავიღვიძე და მაშინვე კართან მდგომი ალექსი დავინახე,რომლის მზერა ამ ქვეყანაში არ იყო,სადღაც უსასრულობაში იყურებოდა.მისი დანახვა თან გამიხარდა,მაგრამ გამახსენდა მისი დღევანდელი ნათქვამი და მაშინვე გავბრაზდი,მე ამ ჩემს ემოციებში ვიყავი,როცა შეამჩნია ალექსიმ ჩემი გონზე მოსვლა
-როგორ ხარ?
-...
-კარგი რა გჭირს ვინერვიულე და მაინტერესებს როგორ ხარ
-...
-ხმას როდემდე არ გამცემ
-საერთოდ რაზე ლაპარაკობ,წადი აქედან,მოშორდი,შენი დანახვა არ მინდა
-მე გადაგარჩინე
-დიდად მადლობელი ვარ,მაგრამ რომ არ გდააგერჩინე მაშინ უფრო მადლობელი ვიქნებოდი