Zawgyi Version
ေက်ာင္းေတျြပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္အေဆာင္မွာအရင္လိုဆူညံပြက္ေလာေတြရိုက္ၿပီးလူေတျြပန္မ်ားလာတယ္။
ဒုတိယစာသင္ႏွစ္ဝက္ဆိုေတာ့ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသလိုပဲ။
ဘာလို႔ဆို႔ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ေဈးေရာင္းပဲြနဲ႔
အားကစားပဲြတဲြလုပ္မဲ့တစ္ရက္ရိွတယ္ေလ။
ေမဂ်ာအလိုက္ဆိုေတာ့ Yibo တို႔လဲပါရတယ္။
က်န႔္ေကာတို႔လိုဂုဏ္ထူးတန္းေတြကေတာ့မ်ားေသာအားျဖင့္ဝင္ၿပိဳင္ဖို႔စာရင္းေပးသူနည္းပါတယ္။
လက္ရိွအျဖစ္ကို Yibo ေပ်ာ္ေနလားလို႔ေမးရင္
အရူးတစ္ေယာက္လိုဇက္ျပဳတ္ထြက္သြားသည္အထိေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပမိမွာ။
တစ္ခါတစ္ခါဆိုညဘက္တေရးႏိုးလာရင္
ျပန္မအိပ္ႏိုင္ပဲမ်က္စိေရ႔ွအိပ္ေမာက်ေနတဲ့
က်န႔္ေကာမ်က္ႏွာေလးကိုပဲမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းစိုက္ၾကၫ့္မိတာ။
အကယ္၍ျပန္အိပ္လိုက္လို႔မ်ားမနက္ေရာက္သြားလို႔ဒါေတြအားလံုးကအိပ္မက္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ကေလးဆန္ဆန္အေတြးေတြေၾကာင့္ပင္။ဒါေပမယ့္လဲမိုးလင္းလာတိုင္းေမးရိုးထင္းထင္းနဲ႔မွဲ႔နက္ေလးပိုင္ရွင္ကိုပဲေတြ့ေပါင္းမ်ားလာေတာ့မယံုမရဲစိတ္ေတြတစ္ထစ္ခ်င္းစီေလ်ာ့
လာပါၿပီ။
ဒီရက္ပိုင္းက်န႔္ေကာကပိုပိုဆိုးလာတယ္။အရမ္းလဲခၽဲြသလို၊အရမ္းလဲရစ္တတ္လာတယ္။သူလုပ္ခ်င္တာေပးလုပ္ရင္ယုန္ေပါက္ေလးလိုတိုးေဝ႔ွခၽဲြေနတတ္ၿပီး၊ေပးမလုပ္လို႔ကေတာ့တစ္ေနကုန္မ်က္ႏွာႀကီးမႈန္ကုပ္ၿပီးငါးမိနစ္ျခားတစ္ခါ
ေျခေဆာင့္ျပေနေရာ။
ဒီအျပဳအမူေတြဟာသံုးႏွစ္သားေလးလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာမွန္ေပမဲ့က်န႔္ေကာေတာင္းဆိုတာေတြကေတာ့သံုးႏွစ္သားအေတြးနဲ႔ျဖဴႁဖူစင္စင္ေလးေတြေတာ့မဟုတ္။
အခ်ိန္ျပၫ့္နမ္းခိုင္းေနတာ။ပါးေလးနမ္းပါဦး၊နဖူးေလးနမ္းပါဦး၊ႏွာေခါင္းေလးနမ္းပါဦးနဲ႔မသိရင္ Wang Yibo မွာသူ႔ကိုယ္ပိုင္အနမ္းစက္ႀကီးက်လို႔။
အဓိကျပသာနာကဘာလဲဆိုကိုယ့္ကိုနမ္းခိုင္းတာ က်ျငင္းလို႔ရေပမဲ့သူကလာနမ္းတဲ့အခါက်ေရွာင္လို႔မရတာပဲ။အနမ္းခံရၿပီဆိုတာနဲ႔ေတာ္ရံု
မၿပီးေတာ့ဘူး။အနည္းဆံုးဆယ့္ငါးမိနစ္အသာ
ေလး။
အေတြ့အႄကံုမရိွတာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့အဲ့လိုႀကီး
မက္မက္စက္စက္အနမ္းခံရတဲ့အခါက် Yibo
ဒူးေတြေခ်ာင္ၿပီးေခြက်ခ်င္လာေရာ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ဒါေတြအားလံုးရဲ့တရားခံကို
အရင္းစစ္ၾကၫ့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့သူပါပဲ။
ဒီလူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္တာနဲ႔ Wang Yibo
တို႔ကမ႓ာမီးေလာင္တိုက္သြင္းသလိုပူလာတာ။
ယုန္သြားေလးအၿမဲျမင္ရဖို႔ဆိုဒီေလာက္ေတာ့လဲ
ေပးဆပ္ရမွာေပါ့ေလ။
ေန့တိုင္းလိုလိုႏႈတ္ခမ္းေတြေပါက္ၿပဲျပီးေယာင္ကိုင္းတက္တာကလဲြရင္က်န္တာအဆင္ေျပပါတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္စိတ္အညစ္ရဆံုးလဲေမးရင္မနက္
အိပ္ယာထတဲ့အခ်ိန္ပဲ။အအိပ္မက္တဲ့က်န႔္ေကာကိုႏိႈးရအရမ္းခက္တာ။ႏိုးၿပီဆိုလဲေတာ္ရံုနဲ႔မထပဲတစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္ၿပီးရစ္ေရာ။
"Xiao Zhan...Xiao Zhan...ထေတာ့...ဒီေန့
ခင္ဗ်ားမနက္ပိုင္းအတန္းခ်ိန္ရိွတယ္ဆို..."
ႏိုးၿပီဆိုတာနဲ႔ Yibo ထထိုင္မရေအာင္အတင္း
ခ်ဳပ္ၿပီးပိုတိုးဖက္ပစ္တာမနက္တိုင္းက်န္႔ေကာ လုပ္ေနက်အက်င့္။
"ဖက္ထုပ္ေလး morning kiss ေပးရင္
ထမယ္...မဟုတ္ရင္မထဘူး..."
"မရစ္စမ္းနဲ႔ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားေၾကာင့္မေန့ညကလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ရံုနဲ႔မအိပ္ရဘူးေနာ္ Xiao Zhan..."
"ေကာဘာလုပ္လို႔လဲ..."
"ေစာေစာစီးစီး ရွက္စရာေကာင္းတာေတြ
ပါးစပ္ကမထြက္ခ်င္ဘူး...ခင္ဗ်ားဘာလုပ္လဲ
ခင္ဗ်ားအသိဆံုး..."
"အဲ့ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔...က်န႔္ေကာလို႔
ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေခၚ...မဟုတ္ရင္တစ္ပတ္လံုး
စိတ္ေကာက္ပစ္မွာေနာ္..."
"ပိုေတာင္ေကာင္းေသး...အႀကိဳက္သာေကာက္...
စကားလာမေျပာရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ..."
မ်က္လံုးမပြင့္ေသးေပမဲ့သူ႔စကားေၾကာင့္
အလိုမက်ျဖစ္သြားမွန္းဟြန႔္ခနဲရႈံ႔လိုက္တဲ့ႏွာေခါင္းေလးဟာသက္ေသပင္။
"မခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္ရွင္သန္...
အိုး ယဲ ယဲ...မခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြၾကားမွာ
ကိုယ္ရွင္သန္..."
"ပါးစပ္ႀကီးပိတ္ထားစမ္းဗ်ာ...
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ဘာေတြေလ်ွာက္ဆိုေနမွန္းမသိ...ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္..."
ဟုတ္ပါတယ္။သူေတာင္းဆိုတာေတြ Yibo
အလိုမလိုက္တိုင္း Xiao Zhan ဆိုတဲ့သံုးႏွစ္သားဟာဘယ္ကၾကားလာမွန္းမသိတဲ့အဲ့သီခ်င္းကို
အာၿဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ဆိုၿပီးနားဒုကၡေပးတတ္ပါေသးတယ္။
"ပါးစပ္ပိတ္ထားရင္ နမ္းမွာလား..."
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ နမ္းေစခ်င္ေနတာ...
အားတဲ့တစ္ေန့ ခင္ဗ်ားႏႈတ္ခမ္းေတြ
ျပတ္ထြက္သြားတဲ့အထိ ေသလုေအာင္
တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ထိုင္နမ္းပစ္ဦးမယ္... ၾကၫ့္ေန..."
"အခုနမ္း အခုနမ္း...အခုနမ္းလို႔...အခု
အားတယ္ေလ...ဒီေန့အတန္းခ်ိန္ေတြက
သိပ္အေရးမႀကီးဘူး...တစ္ရက္ခြင့္ယူလိုက္မယ္...
ဒါဆိုအားသြားၿပီမလား...နမ္းေတာ့လို႔ဆို..."
ယုန္ပါးႀကီးကဒါမ်ိဳးက်တတ္တယ္။သူ႔ကိုတကယ္ Yibo မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ဒါေတာင္ဒီေလာက္
ခပ္တင္းတင္းဆက္ဆံေနလို႔ေတာ္ကာက်တာ။
အရင္လိုအေလ်ွာ့ေပးတတ္တဲ့ Yibo ျပန္ျဖစ္သြားရင္ဒီယုန္ႀကီးလက္ထဲဘယ္ေလာက္ေတာင္
မႈန႔္မႈန႔္ၫွက္ၫွက္ေၾကေနေလာက္ၿပီလဲဆိုတာ
မစဉ္းစားရဲသေလာက္ပဲ။
"ခင္ဗ်ားအားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မအားဘူး..."
"ဟာကြာ..."
လက္ေမာင္းေတြၾကားကေနရုန္းထြက္ၿပီးမွ
ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္ကိုပံုက်ေအာင္ဆဲြဆန႔္ဘာညာျပဳရတယ္။
ညကကိစၥေၾကာင့္တီရွပ္လည္ပင္းေပါက္ကေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားတာ။ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚေနတဲ့ထိကိုေလ်ွာက်သြားတာစိတ္ေလခ်က္ပဲ။
ဒီလိုေတျြဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့တီရွပ္ Yibo မွာ
တစ္ထည္၊ႏွစ္ထည္မကေတာ့ဘူး။
ေရခ်ိဳးခါနီးက်မွန္ထဲေပၚေနတဲ့ကိုယ့္ပံုကိုယ္ၾကၫ့္ၿပီးေခါင္းခါရတဲ့အျဖစ္ေတြေန့စဉ္ရက္ဆက္ပါပဲ။
လည္တိုင္မွစလိုက္တာခါးအေပၚပိုင္းနားမွဆံုးတဲ့
ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္အနီရာေတြဟာထင္းခနဲေနေရာ။ဒါေတာင္ေပါင္မွာလုပ္ထားတဲ့ဟာေတြ
မွန္ထဲမျမင္ရလို႔ေတာ္ေသးေျပာရမယ္။
က်န႔္ေကာရဲ့ဆိုးဝါးတဲ့အက်င့္တစ္ခုကိုေျပာပါဆိုရင္သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းအရမ္းျပခ်င္တာ။
ဒါ့ေၾကာင့္လဲဒီလိုအနီကြက္ဇာတ္လမ္းေပၚလာရတာပင္။
သို႔ေသာ္ျငားလဲထိုအမွတ္ေလးေတြကိုလက္နဲ႔လိုက္ထိၾကၫ့္ၿပီးအရူးလိုေပ်ာ္မိတဲ့သူဆိုလို႔
Yibo တစ္ေယာက္ပဲရိွမယ္ထင္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာဒါေတြဟာက်န႔္ေကာကိုစိတ္ေက်နပ္ေအာင္သူတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေတာ့ျဖၫ့္ဆည္းေပးႏိုင္ပါလားဆိုတဲ့သက္ေသေတြပဲေလ။
မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္အတိုင္း
အတာတစ္ခုၿပီးရင္ၿငီးေငြ့မ်ားသြားမလားဆိုတာ
Yibo တကယ္ေသြးပ်က္မိေသာအရာပင္။
ဒီလိုဆိုတိုင္းလဲသူဟာက်န႔္ေကာဘဝမယ္မိန္းမတစ္ေယာက္ေနရာမွာရိွေနခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။
ဒီအတိုင္း...
ဒီအတိုင္းေလးပဲ Xiao Zhan ဆိုတဲ့ေယာက္်ားကို
Wang Yibo ဆိုတဲ့ေယာက္်ားဟာရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပဲခ်စ္သြားခ်င္တာ။
ကိုယ္ကေက်ာင္းသြားဖို႔အက်ႌလဲဘာညာအားလံုးျပင္ၿပီးတာေတာင္တခူးခူးနဲ႔အိပ္ေကာင္းေနသူဟာ ကုတင္ေပၚတုပ္တုပ္မွမလႈပ္ေသး။
"ခင္ဗ်ားရာ...ထပါေတာ့ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္
ေရေတာင္ခ်ိဳးၿပီးၿပီ...ခင္ဗ်ားကခုခ်ိန္ထိ
က်ိဳးတုန္း..."
စကားနဲ႔ေျပာရံုတင္ႏိႈးမရႏိုင္သူမွန္းသိေနတာမို႔
ကုတင္ေပၚဝင္ထိုင္ၿပီးလက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို
စြက္ခနဲဆဲြမ,မွအတိုင္းသားေလးပါလာသူရယ္။
တစ္ကိုယ္လံုးႂကြလ်က္ပါလာၿပီးတာေတာင္မွေဘးတေစာင္းထိုင္ေနတဲ့ Yibo ခါးကိုသိမ္းႄကံုးဖက္ၿပီးပုခံုးေပၚေမးတင္ရင္းငိုက္ေနျပန္တဲ့
က်န႔္ေကာဟာတကယ့္ယုန္ငပ်င္းေလး။
"ေမႊးေနတာပဲ...ဘာေတြလုပ္လာတာလဲ...
ေမႊးေမႊးအိအိ ဆပ္ျပာအၿမွဳပ္ေလးေတြနဲ႔တူတဲ့
ေကာရဲ့ဖက္ထုပ္ေလး..."
ႏွာေခါင္းေလးပြစိပြစိလုပ္ၿပီး Yibo တစ္ကိုယ္လံုးကိုအနံ႔ခံေနျပန္တဲ့သူေၾကာင့္ဘာရယ္မေျပာတတ္ဟိုေနရာကပဲယားသလို၊ဒီေနရာကပဲယားသလိုျဖစ္လာေရာ။
"ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကည္တာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္...အပူခ်ိန္ေတြထိုးတက္လာလဲ
Wang Yibo တို႔ဘာလို႔လည္ကပ္ေတြပဲ
ဝတ္ေနတာလဲဆိုၿပီး Arthur လိုက္စေနတာ
ခင္ဗ်ားသိလား...တစ္ေန့တစ္ေန့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ခၽြေးဒီးဒီးက်ေနလဲ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္မို႔
ဒီအထူႀကီးေတြကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္
ဝတ္ေနရတာ..."
"ေအာ္ေဟာ္...မင္းတြန္းထုတ္ခ်င္ရင္
တြန္းထုတ္လို႔ရပါလ်က္နဲ႔ အဲ့လက္ေဖာ့ေဖာ့
ေလးေတြက ဘာလို႔ေကာေနာက္ေက်ာေပၚပဲ
လာလာတင္ေနတာလဲ...ေျပာၾကၫ့္..."
က်န႔္ေကာေျပာတဲ့အထဲအမွားတစ္ခြန္းမွမပါ။
တကယ္လဲသူ႔ဘက္ကတစ္ခြန္းမျငင္းခဲ့လို႔
က်န႔္ေကာေရ႔ွဆက္ခဲ့တာေတြခ်ည္းပဲ။ဒါေပမယ့္
အဲ့လိုႀကီးေပၚတင္အေျပာခံရေတာ့ရွက္တာက
ရွက္တာပဲ။
"ခင္ဗ်ား!!!ယုန္စုတ္ႀကီး...လူကိုအၿမဲ
အႏိုင္ပိုင္းဖို႔ပဲေခ်ာင္းေနတာ...ေရာ့ဟာ..."
က်န႔္ေကာကိုတြန္းခ်ၿပီးအေပၚမွခြထိုင္ကာေခါင္းအံုးနဲ႔တဖုန္းဖုန္းထုေတာ့ေရွာင္ရင္းဖယ္ရင္းနဲ႔ပဲသူ႔လက္ထဲမွေခါင္းအံုးကိုမရရေအာင္လွမ္းလုတာ။
Xiao Zhan လက္ေထာက္ရင္းကိုယ္ကိုတစ္ဝက္ေလာက္မတ္လိုက္ကာဗိုက္ေပၚတက္ဖိထားတဲ့ Yibo ဇက္ကိုဆဲြခ်ရင္းမိနစ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုတိတ္ဆိတ္စြာျဖတ္သန္းလိုက္သည္။
အေတာ္ၾကာၾကာၿပီးေနာက္မွအသက္ရႈထုတ္လိုက္သံခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူႏွစ္ေယာက္သားအၾကၫ့္ခ်င္းဆံုမိတယ္။
"ညစ္ပတ္တယ္...သြားလဲမတိုက္ရေသးပဲနဲ႔..."
"ရြံတယ္ေပါ့..."
"ရြံရင္ခုနတည္းက အုန္းဒိုင္းနဲ႔ထထိုးၿပီးေနၿပီ..."
"ခုလဲထိုးလိုက္ပါတယ္...ဒါေလးနဲ႔ေလ..."
ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူရင္းပံုတူလုပ္ျပေနတဲ့က်န႔္ေကာကိုၾကၫ့္ရင္းအူယားလာလို႔ေကာ္လံစမွေဆာင့္ဆဲြရင္းအတင္းဖိကပ္နမ္းမိျပန္တယ္။
Xiao Zhan ကေတာ့မစ,စဖူး Yibo ဘက္မွအရင္
စတာျဖစ္တဲ့အခိုက္အတန႔္တစ္ခုအတြက္အံ့ဩလြန္းလို႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိစြာနမ္းရင္းတန္းလန္း
ႃပံုးမိတဲ့အျဖစ္။
ကိုယ္ကနမ္းရင္သာမႀကိဳက္သလိုမျပဳသလိုနဲ႔
ဟန္လုပ္ျငင္းတတ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာသူ႔အလွၫ့္ က်အေပၚႏႈတ္ခမ္းေရာ၊ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေရာဘယ္တစ္ခုမွအလြတ္မေပးပဲတစ္လွၫ့္စီ
ရိႈက္ရိႈက္ၿပီးစုပ္ယူသတဲ့။
အသက္ရႉမဝေတာ့မွနဖူးခ်င္းဆိုင္ရင္းရပ္လိုက္ရာ
က်န႔္ေကာႃပံုးေနေသးတာကိုျမင္ေတာ့မွေျပာစရာတစ္ခုကို Yibo သတိရသြားသည္။
"ေဟ့ လူႀကီး..."
"ဘာလဲ ကေလးရဲ့..."
"ေနာက္ဆို...နမ္းေနတုန္းမရယ္နဲ႔..."
"ေပ်ာ္ေတာ့ရယ္ခ်င္တယ္ေလ...မရယ္ရဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း...တျခားအခ်ိန္ရယ္...နမ္းေနတုန္း
မရယ္နဲ႔..."
"ဘာလို႔တုန္း..."
"ခင္ဗ်ားအႃပံုးေတျြမင္ရင္..."
"အင္း...ဆက္ေျပာ..."
"ရပ္မရေတာ့လို႔..."
မွဲ႔ေလးရိွရာဆီျဖတ္ခနဲထိရံုေမႊးၿပီးထေျပးသြားတဲ့ေကာင္ေလးကို Xiao Zhan လိုက္ဆဲြဖမ္းတာေတာင္မမွီလိုက္။
သိပ္လည္တဲ့ဖက္ထုပ္ေလး...။
Xiao Zhan လက္ထဲမိလိုက္တာနဲ႔တစ္စစီျဖစ္ေတာ့မွာႀကိဳျမင္ေယာင္ေနလို႔လွစ္ခနဲေနေအာင္
ေျပးထြက္သြားတာ။
"ေအး ဖက္ထုပ္ေလးေနာ္...ခုေတာ့လုပ္ထားဦး...
ညက်မွ မင္းနဲ႔ေကာစကားေျပာမယ္..."
"ခုလဲေျပာလို႔ရတာပဲ...Wang Yibo ဆိုတဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ့ဖက္ထုပ္ေလးက ဘယ္မွမေျပးဘူး...
ဒီမွာရပ္ေနတုန္းပဲ..."
"အိုက္ယား...ဟုတ္ၿပီကြ...လာၿပီ...လြတ္ေအာင္ေျပးေပေတာ့..."
လ်ွာထုတ္ၿပီးေျပာင္ျပေနတဲ့ေကာင္ေလး
ဒီအခန္းက်ဉ္းက်ဉ္းေလးထဲမယ္ဘယ္ေလာက္ပတ္ေျပးႏိုင္မွာက်လို႔။
မိတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ကုတင္ေပၚပစ္တင္ၿပီးတြန္းကန္ေနတဲ့လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုခ်ဳပ္ကာ
Xiao Zhan တစ္ေယာက္ပဲသိထားတဲ့ႏိုင္ကြက္ကိုစသံုးေတာ့သည္။
"အဟား...ယားတယ္...ဟီး...ယားတယ္လို႔...
က်န႔္ေကာ...ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ..."
"မေတာ္ႏိုင္ဘူး...အခုနက ေကာကိုလ်ွာထုတ္
ျပသြားတာ ဘယ္ေကာင္ေလးလဲ...ဒီေကာင္ေလး
မလား...ေဟာလို ေဟာလို ကလိထိုးရင္
ယားတတ္တဲ့ေကာင္ေလးေလ..."
"အား...ကၽြန္ေတာ္အရႈံးေပးၿပီ...အရႈံးေပးၿပီလို႔... ရပ္ေတာ့ဗ် က်န႔္ေကာရ...ယားလွၿပီ..."
အလွဆံုးအႃပံုးပိုင္ရွင္ကမိုနာလီဇာပါလို႔ Xiao Zhan ေရ႔ွလာေျပာရင္ဘူးခံျငင္းပစ္မွာ။ဘာလို႔ဆို
ဒါဗင္ခ်ီကသူ႔ဖက္ထုပ္ေလးအႃပံုးကိုမျမင္ခဲ့ဖူးလို႔ဒီလိုေကာက္ခ်က္ခ်သြားတာပဲျဖစ္ရမယ္။
ႃပံုးလိုက္တိုင္းမို႔မို႔တက္လာတဲ့ပါးေဖာင္းေလးထက္မွာကိုယ့္အရာရာျဖစ္တည္တယ္ဆိုတာ
မွန္ေသာစကား။
"က်န႔္ေကာ..."
အေပၚမွအုပ္မိုးထားတဲ့ Xiao Zhan မ်က္ႏွာေလးကိုလက္ညိုးေလးနဲ႔ခပ္ဖြဖြတို႔ရင္းစကားစလာသူေၾကာင့္ေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို...ခ်စ္လား..."
Wang Yibo အတြက္ဒီလိုစကားမ်ိဳး Xiao Zhan ကိုခုခ်ိန္ေမးတာေတာင္မွမဝံ့မရဲဟန္ေလးေတြရိွေနဆဲဆိုတာစကားလံုးအျဖတ္အေတာက္ေတြမွာ ေပၚလြင္ေနတယ္။
"ေမးရက္တယ္ေနာ္...ခ်စ္လြန္းလို႔ထားစရာ
ေနရာမရိွေလာက္ေအာင္ထိကိုပဲ...ျဖစ္ႏိုင္ရင္
သြားေလရာေနရာ အိပ္ကပ္ထဲသာထၫ့္ၿပီး
ေခၚသြားလိုက္ခ်င္ေတာ့တာ..."
"ဟုတ္လဲမဟုတ္ပဲနဲ႔...အပိုေတြ..."
"တကယ္ဆို...မယံုဘူးလား..."
"မယံုဘူး..."
"လူဆိုးေလး...ခ်စ္မွန္းသိလို႔အႏိုင္က်င့္ျပေနတာ..."
"ဒါဆို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ..."
"အမ်ားးးးႀကီး ခ်စ္တယ္..."
"ဘယ္ထဲကခ်စ္လဲ..."
"ေဟာဒီ Xiao Zhan ဆိုတဲ့လူသားရဲ့
ရင္ထဲအသည္းထဲအူထဲကလီစာထဲ ရိွရိွသမ်ွ
ကိုယ္တြင္းအဂၤါေပါင္းစံုထဲက ခ်စ္တာပါတဲ့ဗ်ာ...
ကဲ...ေက်နပ္ၿပီလား..."
"အရူးႀကီးက်ေနတာပဲ...ကေလးကလားနဲ႔..."
"အဲ့လိုကေလးကလားမွ မေျဖေပးရင္
အစ္ကိုေလးကမေက်မနပ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတြကုပ္ေတာ့မွာထၫ့္ေျပာေလ..."
စိတ္လိုလက္ရရယ္ေနတဲ့က်န႔္ေကာကိုေငးၾကၫ့္ရင္းဒီလမ္းကိုေရြးလိုက္တာတကယ္ပဲေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့သံသယေတျြဖည္းျဖည္းခ်င္းစီေလ်ာ့က်သြားသလိုမ်ိဳး။
"ဒီမွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ေနာ္...အရင္ကဘာလို႔
မေပၚတာလဲ..."
"အင္း...အဲ့တုန္းက ေကာခုေလာက္မပိန္ဘူးေလ...
အဲ့ဒါေၾကာင့္ေနမယ္..."
"ရုပ္ဆိုးတယ္..."
"အံမယ္...မေန့ညကေတာင္ အဲ့ပါးခ်ိဳင့္ေလးထဲ ဘယ္ေကာင္ေလးရဲ့ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ကို ခဏခဏႏွစ္ၿပီး အားရပါးရနမ္းေနတာပါလိမ့္ေနာ္..."
"ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းက...မဟုတ္တာေတြ...
ခင္ဗ်ားေလ်ွာက္ေျပာေနတာမလား..."
"ေလ်ွာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ...
မယံုရင္ေနာက္ေန့ ဗီဒိယိုခိုးရိုက္ထားမယ္...အဲ့ဒါမွ
အစ္ကိုေလး ကၽြန္ေတာ့္ပါးခ်ိဳင့္ကို
ဘယ္ေလာက္ထိသေဘာတက်နဲ႔
လိုက္လိုက္နမ္းေနလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သိမွာ..."
"ဖယ္ေတာ့ဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကိုၾကၫ့္မရေတာ့ဘူး... အျမင္ကပ္လာၿပီ..."
မွန္တာေျပာလို႔အရိႈက္ထိသြားသူသကဲ့သို႔
Yibo တစ္ေယာက္ရွက္ရမ္းေတြရမ္းၿပီး Xiao Zhan လက္ထဲမွလြတ္ေအာင္ရုန္းေပမဲ့လဲမရ။
"ဂ်လည္ဖိုးတုတ္လုပ္ၿပီး ေကာဆီကေန
လစ္ထြက္ခ်င္ရင္ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ႀကိဳးစားလိုက္..."
"ယားတယ္ဆို...က်န႔္ေကာ... လႊတ္ေပးပါေတာ့... ဟား ဟား...ခ်ိဳင္းကိုမလုပ္နဲ႔ေလ...အက်ႌေတြ
ေၾကကုန္ရင္ အဲ့ဒါက်န႔္ေကာပဲေနာ္..."
ရွန္ဟိုင္းရဲ့တစ္ေန့တာဟာေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ပံုေသကားခ်ပ္ျဖစ္စဉ္လိုပဲ။
မနက္ခင္းတိုင္းပါးမို႔ေလးကိုဆဲြငံုလိုက္၊ႏွာထိပ္ေလးကိုခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္လုပ္ရင္းက်ီစယ္ေနတဲ့ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ရိွမယ္။ရုန္းခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီးအေပၚမွယုန္ေလးရဲ့မ်က္ႏွာကိုျဖည္းၫွင္းစြာလက္ေခ်ာင္းထိပ္နဲ႔ပြတ္ဆဲြရင္းယုန္ေလးရဲ့ပါးခ်ိဳင့္ကိုခိုးခိုးနမ္းတတ္တဲ့မုန္လာထုပ္ေလးတစ္ထုပ္လဲရိွမယ္။
ခ်စ္ဖို႔ကလြယ္ပါတယ္။ဒီအခ်စ္ကိုေရရွည္တည္တံ့ေနေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ပဲခက္တာ။
-----------
အားကစားပဲြေန့မွာ Yibo စာရင္းေပးထားတဲ့
ၿပိဳင္ပဲြႏွစ္ခုကေျပးခုန္ပစ္နဲ႔မီတာတစ္ရာေျပးပဲြပဲ။
ကိုယ္တိုင္ကဒီကစားနည္းေတြထက္ဆိုက္ကယ္စီးတို႔စကိတ္စီးတို႔ပဲကၽြမ္းတာဆိုေတာ့ဒါေတြက
အေပ်ာ္သေဘာေလာက္ပါပဲ။
ရပ္ၾကၫ့္တဲ့လူေတြထဲမွာက်န႔္ေကာမ်ားရိွမလားဆိုၿပီးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကၫ့္ေပမဲ့မေတြ့။အတန္းခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္လားမသိဘူးရိွတယ္လို႔ေတာ့ေျပာသြားတာပဲ။အဲ့ဒါေၾကာင့္ေရာက္မလာတာေနမွာ။
"Yibo...ေသခ်ာလုပ္ေနာ္...ငါတို႔ေမဂ်ာရဲ့ဂုဏ္သိကၡာ မင္းေပၚမူတည္ေနၿပီ သားႀကီး..."
"ေသာက္ပိုေတြလာမေျပာနဲ႔ ေဟ့ေယာင္...မသိရင္
ဒီေမဂ်ာမွာၿပိဳင္တဲ့သူ ငါတစ္ေယာက္တည္းရိွတာ
က်လို႔..."
"မိန္းကေလးေတြပိုမ်ားတယ္ေလ...ၿပီးေတာ့
ေယာက္်ားေလးထဲမွာ အားကိုးစရာဆိုလို႔
မင္းပဲရိွတာ..."
"ေသလိုက္...စိတ္မပါရင္ခ်က္ခ်င္းကြင္းထဲက
ေျပးထြက္လာမွာ...ေအးေဆးေန..."
"လုပ္ၾကၫ့္ေလ...ေသာက္ခြက္ကိုရိုက္ၿပီး
ေသာက္လံုးကိုႏိႈက္မွာ...ဟိုမွာမင္းပေထြး
Software Engineering ကေကာင္ေတြ
သံလံုးပစ္ပဲြမွာ ငါတို႔ Programming ကို
ကပ္သီးေလးႏိုင္သြားလို႔ ေဇာင္းႂကြေနတာ
ျမင္လား...အဲ့မေအေပးေလးေတြေဇာင္းကို
ျပန္ခ်ိဳးရမယ္..."
Arthur နဲ႔ပတ္သက္ရင္ Wang Yibo ကရိုးဟိုးဟိုး
ေနၿပီ။အလကားလူၾကားေကာင္းေအာင္သာ
ေမဂ်ာဂုဏ္သိကၡာဘာညာနဲ႔ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ေတြေျပာေနတာ။
ဟိုတေလာကေလးတင္ကန္တင္းမွာအဲ့ဘက္
ေမဂ်ာကေကာင္ေတြနဲ႔ဒီေကာင္ေတြအုပ္စုနဲ႔အႀကီးအက်ယ္ၿငိထားတာ Wang Yibo မသိတာမွမဟုတ္ပဲ။အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ေခြးသားကဒီေလာက္သည္းႀကီးမည္းႀကီးအႏိုင္နဲ႔ပိုင္းခိုင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
"မင္းႏိုင္မွာပါ...ငါသိၿပီးသား...ဟိုမွာ
မင္းအားျဖၫ့္စက္ႀကီးေရာက္လာၿပီ..."
"ဘာလား..."
မ်က္လံုးနဲ႔ၫႊန္ျပရာစီလွမ္းၾကၫ့္မိေတာ့ကုတ္အညိုေရာင္ေလးနဲ႔စာၾကၫ့္မ်က္မွန္ေရႊကိုင္းေလးတပ္ထားသူမွာအႃပံုးခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုေပး၍
လက္လွမ္းျပေနေလရဲ့။
"ေဘာကိုအားျဖၫ့္စက္ေနလိုက္..."
"မဟုတ္လို႔လား...ခုနတုန္းကေတာ့မသိရင္
ဒီေနရာပဲကၽြင္းတူၿပီး သတ္ေသေတာ့မယ့္ရုပ္နဲ႔
အိုစာေနၿပီးေတာ့မ်ား...သူ႔လူေတြ့လိုက္တာနဲ႔
မ်က္ခြက္ကခ်က္ခ်င္း Olay essence ေတြ ေန့စဉ္ရက္ဆက္ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုးလိမ္းလာလို႔
ဂလိုးလာတဲ့အတိုင္း ဝင္းထင္းသြားေရာပဲ..."
"ငါပဲြထဲဝင္ေတာ့မယ္...မင္းနဲ႔
အရည္မရအဖက္မရေတြ ေျပာမေနႏိုင္ဘူး..."
"မင္းလုပ္ေနလိုက္ေနာ္ ဖက္ထုပ္ႀကီး..."
Arthur ဖင္ကိုမရရေအာင္တစ္ခ်က္ေဆာင့္ကန္ၿပီးေတာ့မွကြင္းထဲဝင္ျဖစ္တယ္။
အမွန္ေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္က
က်န႔္ေကာနဲ႔သူစကားမ်ားထားတာ။
ေျပာရမယ္ဆို Yibo မမွားဘူး။လံုးဝမမွားဘူး။အားကစားပဲြေန့က်ရင္လည္ပင္းအပိတ္ေတြဝတ္
မရလို႔ဒီတစ္ပတ္ပဲဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနေပးပါလို႔
ေျပာမိတဲ့ဟာကိုစိတ္ဆိုးသြားတယ္တဲ့။က်န႔္ေကာလုပ္တဲ့အမွတ္ေတြကေတာ္ရံုတန္ရံုေပ်ာက္တာမဟုတ္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ Yibo ကလံုးဝထိခြင့္မျပဳတာမွမဟုတ္ပဲ။
လူျမင္တဲ့တစ္ေနရာေလးပဲကြက္ခ်န္ၿပီးက်န္တာ
အကုန္ႀကိဳက္သလိုလုပ္ခြင့္ေပးထားတာ။ဒါကိုသေဘာေပါက္သင့္တာေပါ့။သူကပဲမာနႀကီးတစ္ခဲြသားနဲ႔ေနႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ဒီဇိုင္းလုပ္ျပေတာ့ Yibo တို႔ကပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသး။
ဒါေပမယ့္လဲသံုးႏွစ္သားေလးကိုဒီေကာင္ကပဲ
ခ်စ္လြန္းေတာ့အေလ်ွာ့ေပးရတာေပါ့။ဒီမနက္
အိပ္ယာထေတာ့ကိုယ့္ထက္အရင္သူႏိုးေနမွန္းသိတယ္။ကိုယ္မ်က္လံုးဖြင့္ေတာ့မွအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မွန္းလဲသိရက္နဲ႔ေပ်ာ္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီးမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးစိတ္ႀကိဳက္တဖြဖြနမ္းေပး လိုက္တာေက်နပ္သြားေလရဲ့။
ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ရပ္ၿပီး
အေၾကာေလ်ွာ့ဘာညာလုပ္ေနတုန္းမသိမသာ
တစ္ခ်က္လွမ္းၾကၫ့္မိရာ Yibo ေသြးေတြ
ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလိုပဲ။
'ဖက္ထုပ္ေလး က်ားယို႔' ဆိုတဲ့ banner ႀကီးကိုင္ၿမွောက္ၿပီးအားေပးေနတဲ့က်န႔္ေကာရယ္ေလ။
ေဘးကပ္ရပ္မွာႃပံုးၿဖီးၿဖီးမ်က္ခြက္နဲ႔ Arthur ကို
ျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ Yibo အေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားၿပီ။
ဒီေဖ!!!
အဲ့ေကာင္ေနပေစ့ဦး။ပဲြၿပီးရင္ေတြ့မယ္။ေဘးက
ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႔ banner ကိုင္ၿပီး Yibo
မျမင္,ျမင္ေအာင္ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ေနတဲ့ယုန္ႀကီးလဲေတြ့မယ္။
ဒိုင္လူႀကီးနဲ႔ဝီစီမႈတ္သံစူးခနဲထြက္လာၿပီးတာနဲ႔
Yibo အပါအဝင္ယွဉ္ၿပိဳင္သူအားလံုးပန္းတိုင္ကို
သူ႔ထက္ငါအရင္ေရာက္ဖို႔ေရကုန္ေရခမ္းေျပးၾကေတာ့တာ။
မၿပိဳင္ရင္လဲမၿပိဳင္ဘူး။ၿပိဳင္ၿပီဆိုရင္လဲအႏိုင္ပဲ
လိုခ်င္တဲ့ Yibo သည္ဟိုဘက္ေမဂ်ာကေကာင္ေတြကိုျပန္ေၾကာခ်င္တဲ့ Arthur ဆႁႏၵပၫ့္ဝေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အရမ္းေမာေနလို႔လမ္းမေလ်ွာက္ေသးပဲေျပးလမ္းေပၚခဏရပ္ၿပီးနားေနခ်ိန္အေနာက္ကေနအရိွန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ဘုန္းခနဲပစ္တိုက္ခံရလို႔အေရ႔ွကိုဒူးေထာက္လ်က္သားဟက္ထိုးလဲက်သြားေလသည္။
"အမေလး...ေသပါၿပီ...နာလိုက္တာ..."
ဝင္လဲတိုက္သြားေသး၊ကိုယ့္ထက္အရင္လဲညည္းျပေနေသးတဲ့သူမွာေယာက္်ားေလးသာဆိုဒီေနရာထိုးပဲြျဖစ္သြားႏိုင္ေပမယ့္တစ္ဖက္ကမိန္းကေလးအသံေၾကာင့္ Yibo စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္ပါတယ္။
ေသြးပူေနတုန္းမို႔ခ်က္ခ်င္းမထႏိုင္ေသးပဲျပဳတ္က်တဲ့အတိုင္းေလးေနတုန္းအနားကိုေျခလွမ္းက်ဲ ႀကီးႏွင့္အူယားဖားလ်ားေျပးလာသူေၾကာင့္
ဒဏ္ရာတစ္ဝက္ေလာက္သက္သာသြားသလိုမ်ိဳး။
"ဖက္ထုပ္ေလး...ဘယ္ထိသြားေသးလဲ...
ဘယ္နားနာသြားလဲ...ေကာကိုျပစမ္း...
ၾကၫ့္ရေအာင္...လမ္းေရာေလ်ွာက္ႏိုင္ရဲ့လား..."
ဒူးနဲ႔လက္ဖဝါးေစာင္းေတြမွာပြန္းပဲ့ေသြးစို႔သြားသၫ့္ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ Xiao Zhan မ်က္ႏွာၿပိဳေတာ့မဲ့မိုးအတိုင္းပင္။
"ေကာ ခ်ီသြားေပးရမလား...အရမ္းနာေနလား...
ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္...ခ်ီခံရမွာရွက္တယ္ဆို
တဲြသြားေပးမယ္ေလ...စင္ေပၚကလွမ္းၾကၫ့္ၿပီး လာမယ္လုပ္ေနတုန္းရိွေသး...မဟုတ္တာကြာ...
စကၠန႔္ပိုင္းေလးအတြင္း ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ...
ဒီေလာက္ကြင္းအက်ယ္ႀကီးဟာ...ကေလးကိုမွ
ဝင္တိုက္ရတယ္လို႔..."
"အင္း...ခၽြေးထြက္မ်ားၿပီး မ်က္လံုးဝါးတာ
ေနမယ္...အေနာက္ကဝင္က်ဳံးတာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လဲမေရွာင္လိုက္ႏိုင္ဘူး..."
နဖူးေပၚကဆံပင္ေလးေတြသပ္တင္ေပးရင္းနဲ႔ကို
ေသြးထြက္ေနတဲ့ေနရာေလးကိုအသာတို႔ၾကၫ့္ၿပီး
မ်က္လံုးေလးလက္လာတဲ့က်န႔္ေကာကိုျမင္ေတာ့
လူပံုအလယ္ေတြဘာေတြဂရုမစိုက္ပဲဆဲြဆက္
ဖက္နမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ။
"အား...နာလိုက္တာ...ဟင့္...May ေလးကို
တစ္ခ်က္ကူပါဦးလား အစ္ကို Xiao Zhan ..."
ေရစက္ဆိုးပဲေျပာရမလားဒါမွမဟုတ္တိုက္ဆိုင္တယ္ပဲေျပာရမလား။အဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ Yibo
တစ္ခန္းတည္းစာအတူတူသင္တာမွန္ေပမဲ့
ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ပတ္သက္ျဖစ္ၿပီဆိုက်န႔္ေကာရိွေနတဲ့အခ်ိန္ေတြခ်ည္းပဲ။
"တိုက္မိတာ ဒီမိန္းကေလးနဲ႔လား..."
"အင္း...အမွန္ေတာ့ May ေလးအမွားပါ...
အေရ႔ွမွာလူရိွေနတာမျမင္လိုက္ပဲ လူက
ေခါင္းခ်ာခ်ာလည္သြားတာ..."
"ေနာက္ဆိုကိုယ့္ limit ကိုယ္မသိရင္
ဝင္မၿပိဳင္နဲ႔...ကိုယ္လဲဒုကၡေရာက္သလို
သူမ်ားလဲဒုကၡေရာက္တယ္..."
'ကိစၥမရိွဘူး၊မေတာ္တဆပဲေလ'ဆိုၿပီးျပန္ေျပာလာမယ္ထင္တဲ့ May Ling ဟာ Xiao Zhan ရဲ့
ခပ္တင္းတင္းတံု႔ျပန္သံေၾကာင့္မ်က္ႏွာမဲခနဲျဖစ္သြားသည္။
"ဟုတ္...အခု...May Ling ထမရလို႔...
တစ္ခ်က္ေလာက္ကူပါဦးေနာ္..."
ေျပာရမယ္ဆိုႏွစ္ေယာက္မွာပိုအထိနာသူက
Wang Yibo ျဖစ္သည္။May Ling ကသူ႔ဟာသူ
ဝင္တိုက္ၿပီးအရိွန္ထိန္းလိုက္ႏိုင္ေပမဲ့ Yibo က
ေဆာင့္တြန္းခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳးေျခလြတ္လက္လြတ္ႀကီးျပဳတ္က်သြားတာ။
ဒါေပမယ့္လဲ May Ling ကမိန္းကေလးမလား။
ေယာက္်ားေလးျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ယွဉ္ရင္ May Ling
ကိုပဲဦးစားေပးရမွာအသင့္ေတာ္ဆံုးလုပ္ရပ္ပင္။
"ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္...သူ႔ကိုပဲကူလိုက္..."
Xiao Zhan ဒီေကာင္ေလးကိုတကယ္အားမလိုအားမရနဲ႔ထုေထာင္းခ်င္ေနၿပီ။ကိုယ္ကသူ႔အပိုင္၊သူႀကိဳက္သလိုအသံုးခ်ခြင့္ရိွတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုဘယ္ေတာ့မ်ားမွနားလည္သေဘာေပါက္လာမွာလဲ။
ေဆးအကူအဖဲြ႔ေတြကလဲအခုမွဘယ္ေရာက္ေနတယ္မေျပာတတ္။ဘယ္ေလာက္ပဲဒဏ္ရာရေနတဲ့သူကိုစာနာသင့္တယ္ေျပာေျပာသူ႔ဖက္ထုပ္ေလးစိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ထင္သြားမွာကို Xiao Zhan တစ္စိေလးမွမလိုခ်င္ဘူး။
ကူညီလိုက္ပါေျပာၿပီးစိတ္ထဲမွာတစ္ေယာက္ တည္းအေတြးေတြလြန္ရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေလာက္မဲ့ေကာင္ေလးအေၾကာင္း Xiao Zhan
ေနာေၾကေနၿပီ။
"လမ္းမေလ်ွာက္ႏိုင္ဘူးဆို ဒီကေနတစ္ခါတည္း
ေပြ့ၿပီးေဆးေပးခန္းထိ ေခၚရင္ေခၚသြားလိုက္..."
"ဖက္ထုပ္ေလးကေရာ..."
"ကၽြန္ေတာ္ကရတယ္...ကိစၥမရိွဘူး..."
ကိစၥတိုင္းမွာကယ္တင္ရွင္နတ္ဘုရားရိွသလိုပဲဒီအေျခအေနတြက္လဲကယ္တင္ရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ရိွတယ္။
ခ်ီခါနီးဆဲဆဲေလးတင္ Xiao Zhan လက္ကိုပုတ္ခ်လိုက္သူေၾကာင့္ေမာ့ၾကၫ့္မိေတာ့ၿပိဳင္ပဲြတစ္ဝက္ေလာက္မွာထထြက္သြားတဲ့ Arthur ျဖစ္သည္။
"စီနီယာဖယ္...ကၽြန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္..."
"ဟဲ့...နင္ကငါ့ကိုယ္လံုးႏိုင္လို႔လား..."
"ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အစာေရဆာမစားထားလို႔
ငတ္ျပတ္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတဲ့
ပိန္ကပ္ကပ္ကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင္စရာအေၾကာင္း
မရိွဘူး..."
ေျပာလဲေျပာ၊လက္ကလဲဘုတ္ဘတ္နဲ႔ကိုင္ၿမွောက္လိုက္သူေၾကာင့္ May Ling တစ္ေယာက္ဘယ္လိုမွ Xiao Zhan ကိုခ်ိတ္မရေတာ့။
"Arthur ရာ..မင္းလုပ္လိုက္ရင္ အၿမဲဆိုးခနဲ
ဆတ္ခနဲပဲ..."
"မင္းလ်ွာမရွည္နဲ႔...အေပါက္ပိတ္ၿပီး စီနီယာနဲ႔
အဝတ္လဲခန္းကိုသြားခ်ည္...အဲ့မွာမင္းညေန
ဝတ္ရမဲ့အက်ႌထုတ္ထားေပးတယ္...ဒူးဒဏ္ရာကို
ေဆးထၫ့္ဖို႔ငါလာရင္းနဲ႔ယူခဲ့မယ္...သြားေတာ့..."
ေသြးထြက္ရံုေလာက္ေလးအနာကိုမသိရင္ Yibo မွာေျခက်ိဳးသြားတဲ့အတိုင္းအဝတ္လဲခန္းထိ
ခါးကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ၿပီးတဲြေခၚသြားတဲ့
က်န႔္ေကာမွာပိုကိုပိုလြန္းတယ္။
"လႊတ္ေတာ့...ခင္ဗ်ားေနာ္...ကၽြန္ေတာ္မသိရင္
ခက္မယ္...ဘာလို႔ခါးကိုဆဲြဆဲြၫွစ္ေနတာလဲ..."
"ခ်စ္လို႔..."
"လ်ွာရိုးမရိွတိုင္းေျပာေနလိုက္...ခဏခဏ
ေျပာလြန္းရင္ေပါတယ္တဲ့..."
"ေကာင္းၿပီေလ...ေကာမ်က္လံုးကိုတၫ့္တၫ့္ၾကၫ့္ၿပီးေျပာ...ေကာေျပာတဲ့ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့
စကားအခြန္းတိုင္းက မင္းအတြက္
အေပါစားဆန္ေနလား..."
Don't bring my brother away 33.2
စားပဲြေထာင့္စြန္းေလးကိုမွီၿပီးရပ္ေနတဲ့ Yibo ရဲ့ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာလက္ေထာက္ၿပီး
ငံု႔ထားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုမမိ,မိေအာင္လိုက္ဖမ္းေသးတဲ့က်န႔္ေကာရယ္ေလ။
"ေျပာေလ...မင္းဆီကအေပါစားဆန္ပါတယ္လို႔
တစ္ခြန္းထြက္လာတာနဲ႔ ေနာက္ေန့ကစၿပီး
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ တဖြဖြမေျပာေတာ့ဘူး...တစ္ေန့ကိုတစ္ခါပဲေျပာမယ္...ဘယ္လိုလဲ...
ေက်နပ္လား..."
အေပါစားဆန္တယ္လို႔ထင္ဖို႔ေဝးစြ။အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ၾကားၿပီးတာေတာင္မွထပ္ၾကားရတိုင္းအသစ္အဆန္းတစ္ခုလိုေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးတက္လာတုန္းဆိုတာ
ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္အသိဆံုး။အဲ့လိုဆိုတိုင္းလဲတစ္ခါၾကားၿပီးတိုင္းမရိုးႏိုင္စြာႀကိမ္ဖန္တလဲလဲၾကားခ်င္ေနတာဘာေရာဂါမွန္းမသိ။
ေခါင္းအသာခါျပလာတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးေၾကာင့္
သေဘာက်စြာတစ္ခ်က္ရယ္ၿပီးလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ေကာင္ေလးကရွက္လို႔ထင့္။ဘာမ်ွထပ္မဆိုလာေတာ့။
အဝတ္လဲခန္းဆိုတာလဲအမွန္ေတာ့ဒီတစ္ရက္အတြက္သာလုပ္ေပးထားတာ။ခါတိုင္းေန့ေတြဆို
ဒါစာသင္ခန္းပင္။သူတို႔ညေနေဈးေရာင္းပဲြေတြလုပ္ရင္အားကစားဝတ္စံုႀကီးေတြနဲ႔ဆိုအဆင္
မေျပလို႔ေလ။တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက်တျခားေက်ာင္းကလူေတြပါလာမယ္ဆိုေတာ့သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္လွလွေလးေတြဝတ္ၿပီးေရာင္းၾကမွာ။ဒီအခန္းက Yibo တို႔ေမဂ်ာရဲ့အဝတ္လဲခန္းအျဖစ္သံုးျခင္းပင္။
ေသြးစို႔ရာေလးေတြကိုျမင္ေနရေတာ့စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာတဲ့အဆံုးအနီးအနားတစ္ဝိုက္ပတ္ရွာၿပီးေရသန႔္ဘူးတစ္ဘူးရလာခါမွေကာင္ေလးလက္ကိုဆဲြၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာခံုခ်ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။
အိတ္ထဲေဆာင္ထားေနက်လက္ကိုင္ပုဝါေလးကိုေရစြတ္ၿပီးဒဏ္ရာေတြေပၚအသာေလးပြတ္ဆဲြကာသန႔္စင္ေပးေတာ့တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြန႔္သြားတဲ့
မ်က္ခံုးတန္းေလးကိုၾကၫ့္ရင္းဒီဒဏ္ရာေတြကိုယ့္ဆီမွာပဲျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လားလို႔ေတြးမိတဲ့အထိပင္။
"Arthur ေဆးဘူးယူလာရင္ ေကာေဆးထပ္ထၫ့္ေပးမယ္ေနာ္...ခုေတာ့ ခဏထိုင္ေနဦး..."
"အင္း..."
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့လိုအပ္တဲ့ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ပလာစတာေတြယူၿပီး Arthur ေရာက္လာေလသည္။
"ေပၚႀကီး...မင္းဖုန္းခဏေပးစမ္း...
ဟိုေကာင္ေတြဆီမွာစရာေလး တစ္ခုႏွစ္ခုရိွလို႔...
ငါ့ဖုန္းကေဘလ္မရိွေတာ့ဘူး..."
သူတို႔ေမဂ်ာရဲ့ပထမႏွစ္ေတြေဈးေရာင္းပဲြကိုအဓိကဦးစီးတာဒီေကာင္ဆိုေတာ့တစ္သက္လံုးေသာက္လုပ္မလုပ္လာတဲ့ေကာင္ကအလုပ္ေတြရႈပ္ျပေနတာျမင္မေကာင္းဘူး။
အမွန္ေတာ့ဒီေကာင္ဂ်င္းမိသြားတယ္ေျပာရမယ္။ဘယ္သူဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ရမလဲမဲေပးတဲ့အခ်ိန္
Yibo တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္လံုးေဆးထိုးၿပီး
ဒီေကာင့္နာမည္သြားေပးလိုက္တာ။စာရင္းထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ Arthur Li ဆိုတဲ့နာမည္ႀကီးက
ထင္းထင္းႀကီးထိပ္ဆံုးမွာျပဴးေနေတာ့သူ႔မွာ
အင္းမရအဲမရနဲ႔အင္တင္တင္လက္ခံလိုက္ရေရာ။
"ပိုးသတ္ေဆးေလးပြတ္ၿပီးရင္ အေပၚက
ပလာစတာေလးအုပ္ေပးမယ္...နာရင္ေအာ္ေနာ္... တင္းခံမေနနဲ႔..."
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုဟိုးတုန္းကလို ဆယ္ႏွစ္သားေလး
Wang Yibo ထင္ေနတာလား..."
"မင္းကေကာမ်က္လံုးထဲ အၿမဲဆူပုပ္ပုပ္ကေလးပဲ..."
"ဪ...ဟုတ္ၿပီေလ...ကေလးမလား...ခင္ဗ်ား
ေျပာတာေနာ္...အခန္းထဲေရာက္ရင္ေတြ့ၿပီေလ...
ေျခက်ူးေျချဖတ္ လက္က်ူးလက္ျဖတ္မယ္..."
"အဲ့ဒါက အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါရိွတယ္ကြာ... အင္း...ဘယ္လိုေျပာရမလဲ...သာမန္အခ်ိန္ေတြဆို
မင္းကိုကေလးလိုပဲျမင္တာမွန္တယ္...
အဲ့လိုအခ်ိန္က် တကယ္ဆဲြဆက္ဖ်စ္ၫွစ္ၿပီးအစိမ္းလိုက္ေတာင္ ဝါးစားပစ္ခ်င္တာ..."
အဲ့က်န႔္ေကာကေလ...အေပၚယံမွာသာယုန္ေပါက္ေလးလိုအျပစ္ကင္းၿပီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာ။တစ္ခါတစ္ခါေျပာတဲ့စကားေတြက Yibo
အဟုတ္ႀကီးၾကက္သီးထမိေလာက္ေအာင္ကိုပဲ။
"ေဟ့ေယာင္ ေပၚႀကီး!!!"
"မင္းပေထြးနာမည္မို႔ ေပၚႀကီးေခၚေနတာလား...
Yibo ဆို Yibo ေပါ့...ဘာလဲ ေပၚႀကီး...
ေတာ္ေတာ္ေခၚေကာင္းေနလား..."
"ဘာျဖစ္လဲ...ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ငါႀကိဳက္သလိုေခၚမွာေပါ့...လိျဖစ္လို႔လား..."
"ေအး...လိျဖစ္တယ္ မေခၚနဲ႔..."
"ဒီကိုလာစမ္း...ငါေျပာစရာရိွလို႔..."
"ဘာလဲ..."
ေခၚေနတဲ့ဆီေလ်ွာက္သြားေတာ့အနားေရာက္တဲ့အခါဘာေၾကာင့္မွန္းမသိသရိုးသရီမ်က္ခြက္ႀကီးနဲ႔စိုက္ၾကၫ့္ျခင္းခံရျပန္ေရာ။
"မင္းတို႔ကအဲ့လိုေတာင္ျဖစ္သြားၿပီလား... Concon သားႀကီးရာ...ဂုဏ္ယူတယ္ကြာ..."
"ဘာကိုလဲ..."
အဆံုးမရိွအစမရိွစကားေတြေျပာၿပီးသူ႔ဟာသူဘာေတြဂုဏ္ျပဳေပးေနမွန္း Yibo တကယ္နားမလည္ႏိုင္။
"သလိပ္ဆန္ေကာင္...ဒီေလာက္သက္ေသ
သာဓကနဲ႔တကြမိတာေတာင္ ဖံုးခ်င္ေနေသး..."
ေထာင္ျပလာတဲ့ကိုယ့္ဖုန္း homescreen wallpaper ေၾကာင့္ Yibo မွာမ်က္လံုးေလး
အျပဴးသား။
ယုန္သြားေလးအထင္းသားနဲ႔မ်က္ႏွာအနီးကပ္
selfie ပံုႀကီးမွာဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲသိလိုက္ၿပီ။
"ဖုန္းေလးေတာ့ lock က်ထား ေဟ့ေကာင္ရာ...
ငါ့ေနရာမွာတျခားေကာင္ေတြဆိုမေခ်ာင္ဘူး...
ၾကားလား..."
"အင္း..."
မဟုတ္ဘူး။ဒီကိစၥကအခုခ်က္ခ်င္းရွင္းမျွဖစ္မယ္။ေတြ့သြားတဲ့သူက Arthur မို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။တျခားတစ္ေယာက္ဆိုျပသာနာေတြ
တစ္သီတစ္တန္းႀကီးလာေတာ့မွာ။
အဓိက Yibo စိုးရိမ္တာကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ထက္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ဖုန္းထဲမွာ wallpaper အထားခံရတဲ့က်န႔္ေကာကိုလူေတြအထင္ေသးသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာပင္။
က်န႔္ေကာတစ္ေယာက္ကတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ၿပီဆို
ဘယ္ေတာ့မွေရ႔ွေနာက္မၾကၫ့္ဘူး။ေဟာခနဲဒိုင္းခနဲလုပ္လုပ္ခ်တာအၿမဲတမ္းပဲ။
ကိုယ့္ေရ႔ွတၫ့္တၫ့္မွာကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္းကိုေပၚတင္ႀကီးလာေျပာေနရင္ေတာင္မွဖင္ၾကား
မၫွပ္ပဲေသာက္ဂရုမစိုက္ေနႏိုင္လြန္းတဲ့
Wang Yibo ဟာသူ႔က်န႔္ေကာကိုေတာ့မေကာင္းတဲ့မ်က္လံုးေလးနည္းနည္းေစြၾကၫ့္လာတာနဲ႔
ၾကၫ့္တဲ့မ်က္လံုးကိုစကၠန႔္မဆိုင္းေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္တာမ်ိဳး။
Arthur ထြက္သြားေတာ့မွအခန္းထဲျပန္ဝင္လာၿပီး
ဘာမွမလုပ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔စာထိုင္ဖတ္ေနသူဆီသြားၿပီးဝုန္းဒိုင္းက်ဲဖို႔ျပင္ရသည္။
"Xiao Zhan...ခင္ဗ်ားအဲ့စာအုပ္ခဏခ်ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကၫ့္စမ္း..."
"ဘာလဲ ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့..."
"ဒါဘာသေဘာလဲ...ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကို
ကၽြန္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မရိွပဲ ဘာလို႔ေလ်ွာက္လုပ္ထားတာလဲ..."
"ဟင္...မနက္တည္းကေျပာင္းထားတဲ့ဟာ...
ဖက္ထုပ္ေလးသေဘာက်လို႔ ဘာမွမေျပာတာ
မဟုတ္ဘူးလား..."
ေသစမ္း။လူကဒီေန့က်မွၿပိဳင္ပဲြေတြဘာေတြေၾကာင့္အလုပ္ရႈပ္ၿပီးဖုန္းလံုးဝမကိုင္ျဖစ္ေသး
တာ။ဒါဆိုက်န႔္ေကာကသူသိၿပီးသားထင္လို႔
ၿငိမ္ေနတာေပါ့။
"ေနာက္ဆိုအဲ့လိုစြတ္ဆတ္မလုပ္နဲ႔...ကၽြန္ေတာ္
မႀကိဳက္ဘူး..."
"ဘာလို႔လဲ...ေကာလဲ ဒီပံုေလးတင္ထားတာဟာကို..."
ျမင္လိုက္ရတဲ့ wallpaper ဟာ Yibo အရူးထတုန္းရိုက္ထားတဲ့ selfie ပံုေတြထဲကတစ္ပံု။
ကိုယ့္ဖုန္းထဲသူ႔ဟာသူရိွေနတဲ့ဓာတ္ပံုကက်န႔္ေကာဖုန္းထဲဘယ္လိုေရာက္သြားလဲမသိခ်င္ေတာ့။
Yibo ဖုန္း wallpaper ေတာင္သူ႔အႀကိဳက္ယူခ်ိန္းထားပါတယ္ဆိုမွေတာ့ဒီယုန္ႀကီးမလုပ္ရဲတာဘာရိွဦးမလဲ။
အဲ့ဒါအကုန္ Wang Yibo ဆိုတဲ့ဒီေကာင္အလို လိုက္ထားလို႔ဆိုးသြမ္းေရာင့္တက္ေနတာ။
"ဟို...ျပန္ေျပာင္းမလို႔လားဟင္..."
ဟုတ္တယ္လို႔မ်ားေျပာလိုက္ရင္ဒီေနရာမွာပဲထိုင္ငိုေတာ့မလားထင္ရေလာက္တဲ့အထိမ်က္ႏွာေလး
ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရိွေတာ့ရွာတာ။
"ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေနလဲမျမင္ဘူးလား...
ဖုန္း password ခံေနတာႀကီးကိုေတြ့ရဲ့သားနဲ႔..."
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
"ဖုန္း password ထားမွေတြ့ကရာလူဖြင့္မရပဲ
ခင္ဗ်ားပံုတင္ထားလို႔ရမွာေပါ့...တကယ္ပဲ...
ေဝးလိုက္တာ..."
ေစာနကအစြန႔္ပစ္ခံယုန္ေပါက္ေလးမ်က္ႏွာထားမွာခုေတာ့ျဖင့္ေက်နပ္ႃပံုးႀကီးနဲ႔တဟိဟိျဖစ္ေနေလရဲ့။တတ္လဲတတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။
"Yibo...ဘာ password ထားမွာလဲဟင္..."
ေတြ့လား။အေလ်ွာ့ေပးလိုက္တာနဲ႔ကန္းတက္လာျပန္ၿပီ။
ကိုယ့္ကိုေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ၾကၫ့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြရဲ့အဓိပၸာယ္ကို Yibo တို႔မသိရင္ခက္မယ္။
"1005..."
"တကယ္လား...တကယ္လား..."
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ...ၿငိမ္ၿငိမ္မေနရင္
တျခားဟာထားပလိုက္မွာေနာ္..."
"မင္းကလဲ...ေကာကိုဆို အႏိုင္က်င့္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ..."
ဒီေလာက္လူတစ္ကိုယ္လံုးလဲသူ႔လက္ထဲဖြတ္ဖြတ္ၫွက္ၫွက္ေၾက၊ေတာင္းဆိုတာမွန္သမ်ွလဲ
ေသးေသးမႊားမႊားေလးကအစတစ္ခ်က္မျငင္းပဲေခါင္းညိတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ကိုမွအႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုေတာ့ကာ...။
ခင္ဗ်ားလုပ္ေနလိုက္ Xiao Zhan ေရ...။
"ေကာဖုန္းလဲ password ထၫ့္ထားတယ္...
ဘာနံပါတ္လဲသိခ်င္လား..."
"မသိခ်င္ဘူး..."
"မရဘူး...မသိခ်င္လဲေျပာမွာပဲ..."
"အဲ့ဒါမ်ားဘာလို႔ေမးေနေသးလဲ..."
အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွာရိွတဲ့လူေတြကိုအုန္းေမာင္း ေခါက္ၿပီးသာေမးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ဖုန္း password ေျပာတာနဲ႔ Yibo ပါးကိုရႊတ္ခနဲျမည္ေအာင္နမ္းသြားတာနဲ႔ဘာမ်ားသက္ဆိုင္မႈ
ရိွလဲလို႔။
Xiao Zhan တို႔ကေတာ့မရပါဘူး။ဆိုင္ဆိုင္၊
မဆိုင္ဆိုင္သူ႔အလုပ္က Wang Yibo ကိုလစ္ရင္
လစ္သလိုနမ္းဖို႔ပဲ။
နား,နားကပ္ၿပီးေျပာသြားတဲ့ဖုန္း password ေလးကေတာ့ 0805 ျဖစ္ပါသတဲ့။
"ဒါနဲ႔အက်ႌလဲမယ္ဆိုတာေလ...ဘာလို႔လဲတာလဲ
Yibo...ေကာက မိန္းကေလးေတြပဲ
ရိႈးထုတ္ၾကမယ္ထင္တာ..."
"မဟုတ္ဘူး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုတမင္လဲခိုင္းတာ...
ေရာင္းအားတက္ေအာင္လို႔ေလ..."
"ဘာႀကီး..."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမဂ်ာက ၾကက္ေက်ာ္နဲ႔ဘီယာေရာင္းမွာေလ...အဲ့ဒါ waiter လုပ္မဲ့ထဲ
ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္...ဟိုေကာင္ Arthur
အကြက္ျမင္တယ္ေျပာရမယ္...ကၽြန္ေတာ့္ကို
တမင္ဒီလိုအက်ႌဝတ္ခိုင္းတာေလ...အဲ့ဒါမွ
မိန္းကေလး customer မ်ားမ်ားရမွာတဲ့..."
Xiao Zhan မ်က္ႏွာအေျပာင္းအလဲကိုမသိဘဲ
သေဘာရိုးနဲ႔ေျပာျပေနတဲ့ Yibo ဟာသူ႔ကို
ဝတ္ခိုင္းထားတဲ့ပိုးသားခပ္ပါးပါးရွပ္အျဖဴကိုေတာင္လွမ္းျပလိုက္ေသး။
"မဝတ္လို႔မရဘူးလား..."
"မရတာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ ေမဂ်ာေတြက
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေရာင္းအားေတြ ၿပိဳင္ၾကတာေလ...
ရႈံးလို႔မျဖစ္ဘူး..."
"တျခားတစ္ေယာက္ကို ဝတ္ခိုင္းလိုက္ရင္ေရာ..."
"ရေတာ့ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမဂ်ာ King က
Arthur ေလ...သူၿပီးရင္နာမည္အႀကီးဆံုးက
ကၽြန္ေတာ္ပဲ...သူ႔မွာတျခားအလုပ္ေတြရိွေသးလို႔ waiter ဝင္လုပ္မရေတာ့ ဒီတာဝန္က
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚပဲက်လာတာ..."
"ဒါေပမယ့္..."
"ေနပါဦး...ခင္ဗ်ားကဘာျဖစ္ေနတာလဲ..."
ေစာဒကေတြတက္လြန္းေနလို႔မသကၤာေတာ့ပဲ
ေသခ်ာအကဲခတ္ေတာ့မွႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး
ဘာေတြမေက်မနပ္ျဖစ္ေနမွန္းမသိတဲ့သူကို
ေတြ့ရေလရဲ့။
"ေကာ...သေဘာမက်ဘူး...မဝတ္ပါနဲ႔လား..."
"ဘာသေဘာမက်စရာရိွလို႔လဲ..."
"မသိဘူး...မသိဘူး...မဝတ္ေစခ်င္တာပဲ
သိတယ္..."
"Xiao Zhan...ခင္ဗ်ားဘာလို႔အဲ့ေလာက္
ကေလးဆန္ေနတာလဲ...ကၽြန္ေတာ္အားယားၿပီး
ဝတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ဝတ္ေနတာလဲမဟုတ္ဘူး..."
"ဒီအက်ႌမဝတ္ပဲ ဟိုဘက္ကဟာေတြထဲက
တစ္ထည္ဝတ္လဲရတယ္မလား...အဲ့ဒါဝတ္ပါလား..."
"အဲ့ဒါက်န္တဲ့သူေတြဝတ္မွာ...ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
မပါဘူး..."
ပိုးသားပါဆိုေနမွပါးပါးေလးခ်ဳပ္ထားေတာ့
ရွပ္ကအထဲကိုအကုန္ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရတာ
အတိုင္းသား။ၿပီးေတာ့လုပ္မွာက waiter တဲ့။
ေယာက္်ား၊မိန္းမေပါင္းစံုလာေနတဲ့အလယ္မွာ
ထိုရွပ္အက်ႌႀကီးဝတ္ၿပီးေတာ့တဲ့ေလ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္အဲ့ရွပ္ကိုအခုခ်က္ခ်င္းေတာင္
ကပ္ေၾကးနဲ႔အပိုင္းပိုင္းၫွပ္ခ်လိုက္ခ်င္ေတာ့တဲ့အထိကို Xiao Zhan ေပါက္ကဲြေနၿပီ။
Yibo က်ေတာ့လဲဒီတစ္ေခါက္လံုးဝအေလ်ွာ့
မေပးဖို႔ျပင္ထားတယ္။အခုနကဖုန္း wallpaper ကိစၥလဲရိွထားေတာ့ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွမလိုက္ ေလ်ာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။အခ်ိန္တိုင္းသူ႔စိတ္ခ်ည္းပဲမရဘူး။
ဝတ္ထားတဲ့အားကစားတီရွပ္လက္ျပတ္ကိုခၽြတ္ၿပီးပိုးသားအက်ႌကိုဝတ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္းျဗဳန္းဆို
လက္ကိုေဆာင့္ဆဲြလိုက္သူေၾကာင့္ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားခ်ိန္ေဘးနားခံုတစ္ခံုေပၚတစ္ေယာက္ေပၚ
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထပ္လ်က္သားထိုင္က်သြားသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ..."
"ဟိုဘက္အပံုထဲကအက်ႌပဲ ဝတ္မလား
မဝတ္ဘူးလား...ေကာကို ဒါပဲေျပာ...ၿပီးမွ
ေကာအဆိုးမဆိုနဲ႔..."
"မဝတ္ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုအတင္းခ်ဳပ္ၿပီး ဝတ္ခိုင္းမယ္
မႀကံနဲ႔...ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္တြန္းစာပဲ
ရိွတယ္ေနာ္...ေအးေဆးေျပာေနတုန္းဖယ္လိုက္..."
"ေကာင္းၿပီေလ...ၾကၫ့္ၾကတာေပါ့..."
အခု Yibo ပံုစံကက်န႔္ေကာေပါင္ေပၚမွာခြထိုင္လ်က္သားႀကီးျဖစ္ေနတာ။ခါးေနာက္မွာခပ္တင္းတင္းခ်ိတ္ထားတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ဘယ္လိုမွထထြက္သြားလို႔မရေပ။
ၫွပ္ရိုးေနရာမွာစူးခနဲျဖစ္သြားေတာ့မွက်န႔္ေကာဘာနည္းလမ္းသံုးေနလဲဆိုတာသိလိုက္ရေတာ့တယ္။
"Xiao Zhan...ဖယ္...အ...မကိုက္နဲ႔ေလ..."
သူ႔ယုန္သြားႀကီးေတြနဲ႔တတိတိကိုက္လိုက္
ခဲလိုက္လုပ္ေနမွေတာ့ဒီေကာင့္လည္ပင္းျဖဴႁဖူေတြကရစရာရိွပါဦးေတာ့မလား။
"လႊတ္ေတာ့ဗ်ာ...တံခါးမပိတ္ထားဘူး... မေတာ္တဆမ်ား အျပင္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္လာလို႔ေတြ့သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ
က်န႔္ေကာရာ..."
ေခါင္းခါျပၿပီးေနာက္မွပိုအားျပင္းလာတဲ့ထိုးစစ္ ေၾကာင့္က်န႔္ေကာပုခံုးေပၚေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲလက္
ႏွင့္အသာဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
တျဖည္းျဖည္းရင္ၫြန႔္ရိုးေရာက္လာတဲ့အပူရိွန္ေၾကာင့္ပါးစပ္မွထုတ္မၿငီးမိေအာင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္တင္းခံထားရလဲယုန္ႀကီးမသိေလေရာ့သလား။
"သားႀကီးေရ...Yibo..."
အျပင္ဘက္မွ Arthur ရဲ့ေအာ္ေခၚသံစူးစူးၾကားလိုက္ရခ်ိန္လူကထူပူသြားတာဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။
ဒီပံုစံနဲ႔ Yibo ကိုသာတစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္သြားခဲ့ရင္ဒီေန့ဒီေနရာမွာအဲ့ယုန္စုတ္ႀကီးကိုသတ္၊
ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္လဲသတ္ေသၿပီးတစ္ခါတည္း
ေျမျမဳပ္ပစ္ဖို႔စိတ္ကူးထားတယ္။
"လႊတ္ေတာ့...အျမန္လႊတ္ေလ...ဟိုမွာလာေနၿပီ...
မၾကားဘူးလား...ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ...
ေသခ်င္ေနလို႔လား...သူျမင္သြားရင္
ခင္ဗ်ားအေသပဲ...ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
ခင္ဗ်ားကိုလက္စတံုးသတ္မွာ..."
"ရႉး...တိတ္တိတ္ေန..."
နီးကပ္လာတဲ့ေျခသံေတြအရ Arthur တစ္ေယာက္တည္းဟုတ္ပံုမေပၚ။ခုခ်ိန္မွအက်ႌေကာက္စြပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွီေတာ့မယ္မထင္။
"Yibo...ငါဝင္လာ..."
"Arthur...ညီေလး...ခဏေနမျွပန္လာလို႔
ရမလား...အစ္ကိုတို႔ဒီမွာေျပာစရာေလး
တစ္ခုရိွေနတာမၿပီးေသးလို႔..."
ၿပိဳင္တူထြက္လာတဲ့အသံႏွစ္သံႏွင့္အတူ Yibo
ေၾကာက္ေနခဲ့တဲ့တံခါးပြင့္လာမၫ့္အေရးလဲေခတၲတန႔္သြားေလသည္။
"ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့ စီနီယာ...ႀကိဳက္သေလာက္
အခ်ိန္ယူ...ၿပီးရင္သာဖုန္းေခၚလိုက္..."
ကိုယ့္ေဘးရပ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကိုအသာမ်က္ရိပ္ျပၿပီးဆဲြေခၚလာေတာ့လဲ Arthur ေနာက္ဘုမသိဘမသိပါလာၾကတာပင္။
"Arthur...ငါတို႔အက်ႌဘာညာလဲရဦးမယ္ေလကြာ...မင္းကလဲ..."
"ဖင္မယားနဲ႔...ပါးစပ္ပိတ္ထား...ေလးနာရီမွ
ေဈးေရာင္းပဲြစမွာ...ခုမွသံုးနာရီပဲရိွေသးတယ္...
မင္းတို႔ကိုငါမုန႔္ဝယ္ကၽြေးမယ္...လိုက္ခဲ့...
တစ္ေကာင္မွအထဲဝင္ဖို႔မစဉ္းစားနဲ႔...ဟိုမွာ
စကားမ်ားေနတာလား ဘာလားမသိဘူး...
သူတို႔ဟာသူတို႔ရွင္းပေစ...ငါတို႔ပါအမႈပတ္မယ္..."
ယံုသြားၾကလို႔ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္။
BFF ေတြဆိုေတာ့လဲကူညီတန္ေကာင္းပါရဲ့။အႂကြေးေတာ့မွတ္ထားရမယ္။ေနာက္က်ကိုယ့္ကိစၥလဲသူ႔အကူအညီနည္းနည္းျပန္ယူရမယ့္
အေနအထားမလား။
အထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ Wang Yibo မွာေတာ့ခုမွသက္ျပင္းရဲရဲခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။
"အဲ့ဒါခင္ဗ်ားေၾကာင့္...အကုန္ခင္ဗ်ားေၾကာင့္...
Arthur ဆိုတဲ့သူေတာင္းစားေလးက မသိဘူး
ထင္ေနတာလား...ကၽြန္ေတာ့္ကိုေနာက္က်ရင္
လိုက္စေတာ့မွာ...အဲ့ေကာင္အကုန္ရိပ္မိတယ္..."
ေက်ာကုန္းကိုတဘုန္းဘုန္းထုေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့လက္ေတြကိုမရရေအာင္ခ်ဳပ္ၿပီးအတင္းဖက္နမ္းေတာ့မွၿငိမ္က်သြားတဲ့အျဖစ္ရယ္။
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုအသာကိုက္ၿပီးမွ
လႊတ္လိုက္ေတာ့ဘာမွထပ္မေျပာလာေပမယ့္
တင္းေတာ့တင္းေနေသးတဲ့ပံု။
"အခုဟိုပိုးအက်ႌႀကီး မဝတ္ေတာ့ဘူးမလား..."
"ဝတ္လို႔ေရာရဦးမလား...ဒါေတြဒါေတြ ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတာပါဆိုၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုးသိေအာင္
ေၾကညာေစခ်င္ေနတာလား..."
"ေကာင္းေကာင္းေျပာေနတုန္းမွ လက္မခံတဲ့ဟာကို..."
"ခင္ဗ်ားအဲ့လိုၾကပ္ၾကပ္လုပ္ေနာ္...ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ကုန္လာတဲ့တစ္ေန့ တကယ္ထားၿပီး
ထြက္သြားလိုက္မွာ..."
မ်က္လံုးေလးဝိုင္းၿပီးခ်က္ခ်င္းႏွာထိပ္ေတြရဲတက္လာတဲ့က်န႔္ေကာဟာခုနကအေၾကာတင္းၿပီး
ေသာင္းက်န္းေနတာသူမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပင္။
"ေကာ...ေကာက...မရည္ရြယ္...ေကာေတာင္းပန္ပါတယ္...စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္...ေနာက္...
မင္းမႀကိဳက္ရင္ လံုးဝမတို႔မထိပဲေနပါ့မယ္...
ထြက္...ထြက္ေတာ့မသြားပါနဲ႔...ေကာနားမွာပဲ
ေနပါ..."
လက္ရိွခ်ိန္ထိကိုထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ
က်န႔္ေကာကိုေသြးရူးေသြးတန္းႏိုင္စြာကိုင္လႈပ္ႏိုင္
တုန္းပင္။အသံေတြထိန္းမရေအာင္တုန္လာသူကိုၾကၫ့္ၿပီးမဆင္မျခင္ေျပာလိုက္မိတာကိုစိတ္ထဲ
ဘယ္လိုမွမေကာင္း။
"စကားနားေထာင္မွာလား..."
"အင္း..."
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားကို ဂရုမစိုက္သလို
မလုပ္ရဘူး...ညာဘက္နားကဝင္
ဘယ္ဘက္နားကထြက္တတ္တဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳးခ်ိဳးရင္
ပိုဆိုးမယ္...တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆို ပိုလို႔ေတာင္
စကားနားေထာင္ရမယ္...ကၽြန္ေတာ္
စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ခါမေျပာတတ္ဘူး...
တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္မွာလား..."
"အင္း...အင္း...မင္းေျပာသမ်ွအားလံုး
လိုက္နာမယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔...မထားသြားပါနဲ႔..."
"ဒါဆိုအခုဖက္ထား..."
"ဟင္..."
"ေျပာလိုက္တာမၾကားဘူးလား...ဖက္ထားလို႔ဆို...
ဖြဖြေလးမဟုတ္ဘူးေနာ္...အသားကုန္ဖက္ခိုင္းတာ...အသက္ရႉၾကပ္တဲ့အထိဖက္ထားေပး..."
ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ေလးျပန္ေငးၾကၫ့္ေနတဲ့
က်န႔္ေကာဟာသူအခုလိုေတာင္းဆိုလိမ့္မယ္လို႔
ဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားပံုပင္။
Xiao Zhan မ်က္ႏွာညိုးသြားၿပီးခါမျွပန္မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူးဆို Wang Yibo တို႔ရာဇဝင္ရိုင္းေပေတာ့မည္။
"ဘာလဲ...မဖက္ခ်င္ဘူးလား...အဲ့ဒါဆိုလဲ
ၿပီးတာပဲ..."
"ဟင့္အင္း...မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး...
ဖက္ခ်င္တယ္လို႔..."
ထိုအခါက်မွမတ္တပ္ရပ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ Yibo ကို
သိမ္းႄကံုးဆဲြဖက္ၿပီးနားသယ္စပ္ကိုထိရံုေလးနမ္းသူေၾကာင့္ရင္ထဲၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး။
လူဆိုတာေသမွနိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္တဲ့အမ်ိဳးတဲ့။
နားထားစမ္းပါ။
Xiao Zhan ဆိုတဲ့သူ႔က်န႔္ေကာသည္သူ႔အတြက္သက္ရိွနိဗၺာန္ေလး...။
===================================
လူ႔ေလာကမွာအသက္ရွင္ေနထိုင္လာတဲ့ 17 ႏွစ္သက္တမ္းနဲ႔ FA သက္တမ္းဟာတိုက္ရိုက္
အခ်ိဳးက်ေနတဲ့မိအတာေလးအတြက္ဒီအပိုင္းေရးရတာတကယ္ကိုဒီပ်က္ရွင္ဝင္ပါတယ္🙂🙂🙂။
So poor အတာေလး😭😭😭
Unicode Version
ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်တဲ့အချိန်အဆောင်မှာအရင်လိုဆူညံပွက်လောတွေရိုက်ပြီးလူတွေပြန်များလာတယ်။
ဒုတိယစာသင်နှစ်ဝက်ဆိုတော့ကျောင်းသားတော်တော်များများစိတ်လှုပ်ရှားနေကြသလိုပဲ။
ဘာလို့ဆို့ကျောင်းနှစ်ပတ်လည်ဈေးရောင်းပွဲနဲ့
အားကစားပွဲတွဲလုပ်မဲ့တစ်ရက်ရှိတယ်လေ။
မေဂျာအလိုက်ဆိုတော့ Yibo တို့လဲပါရတယ်။
ကျန့်ကောတို့လိုဂုဏ်ထူးတန်းတွေကတော့များသောအားဖြင့်ဝင်ပြိုင်ဖို့စာရင်းပေးသူနည်းပါတယ်။
လက်ရှိအဖြစ်ကို Yibo ပျော်နေလားလို့မေးရင်
အရူးတစ်ယောက်လိုဇက်ပြုတ်ထွက်သွားသည်အထိခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြမိမှာ။
တစ်ခါတစ်ခါဆိုညဘက်တရေးနိုးလာရင်
ပြန်မအိပ်နိုင်ပဲမျက်စိရှေ့အိပ်မောကျနေတဲ့
ကျန့်ကောမျက်နှာလေးကိုပဲမျက်တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်မိတာ။
အကယ်၍ပြန်အိပ်လိုက်လို့များမနက်ရောက်သွားလို့ဒါတွေအားလုံးကအိပ်မက်ဖြစ်နေခဲ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတဲ့ကလေးဆန်ဆန်အတွေးတွေကြောင့်ပင်။ဒါပေမယ့်လဲမိုးလင်းလာတိုင်းမေးရိုးထင်းထင်းနဲ့မှဲ့နက်လေးပိုင်ရှင်ကိုပဲတွေ့ပေါင်းများလာတော့မယုံမရဲစိတ်တွေတစ်ထစ်ချင်းစီလျော့
လာပါပြီ။
ဒီရက်ပိုင်းကျန့်ကောကပိုပိုဆိုးလာတယ်။အရမ်းလဲချွဲသလို၊အရမ်းလဲရစ်တတ်လာတယ်။သူလုပ်ချင်တာပေးလုပ်ရင်ယုန်ပေါက်လေးလိုတိုးဝှေ့ချွဲနေတတ်ပြီး၊ပေးမလုပ်လို့ကတော့တစ်နေကုန်မျက်နှာကြီးမှုန်ကုပ်ပြီးငါးမိနစ်ခြားတစ်ခါ
ခြေဆောင့်ပြနေရော။
ဒီအပြုအမူတွေဟာသုံးနှစ်သားလေးလိုချစ်ဖို့ကောင်းတာမှန်ပေမဲ့ကျန့်ကောတောင်းဆိုတာတွေကတော့သုံးနှစ်သားအတွေးနဲ့ဖြူဖြူစင်စင်လေးတွေတော့မဟုတ်။
အချိန်ပြည့်နမ်းခိုင်းနေတာ။ပါးလေးနမ်းပါဦး၊နဖူးလေးနမ်းပါဦး၊နှာခေါင်းလေးနမ်းပါဦးနဲ့မသိရင် Wang Yibo မှာသူ့ကိုယ်ပိုင်အနမ်းစက်ကြီးကျလို့။
အဓိကပြသာနာကဘာလဲဆိုကိုယ့်ကိုနမ်းခိုင်းတာ ကျငြင်းလို့ရပေမဲ့သူကလာနမ်းတဲ့အခါကျရှောင်လို့မရတာပဲ။အနမ်းခံရပြီဆိုတာနဲ့တော်ရုံ
မပြီးတော့ဘူး။အနည်းဆုံးဆယ့်ငါးမိနစ်အသာ
လေး။
အတွေ့အကြုံမရှိတာတော့မဟုတ်ပေမဲ့အဲ့လိုကြီး
မက်မက်စက်စက်အနမ်းခံရတဲ့အခါကျ Yibo
ဒူးတွေချောင်ပြီးခွေကျချင်လာရော။
အမှန်တကယ်တော့ဒါတွေအားလုံးရဲ့တရားခံကို
အရင်းစစ်ကြည့်လိုက်မယ်ဆိုရင်တော့သူပါပဲ။
ဒီလူ့မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်တာနဲ့ Wang Yibo
တို့ကမ္ဘာမီးလောင်တိုက်သွင်းသလိုပူလာတာ။
ယုန်သွားလေးအမြဲမြင်ရဖို့ဆိုဒီလောက်တော့လဲ
ပေးဆပ်ရမှာပေါ့လေ။
နေ့တိုင်းလိုလိုနှုတ်ခမ်းတွေပေါက်ပြဲပြီးယောင်ကိုင်းတက်တာကလွဲရင်ကျန်တာအဆင်ပြေပါတယ်။
ဘယ်အချိန်စိတ်အညစ်ရဆုံးလဲမေးရင်မနက်
အိပ်ယာထတဲ့အချိန်ပဲ။အအိပ်မက်တဲ့ကျန့်ကောကိုနှိုးရအရမ်းခက်တာ။နိုးပြီဆိုလဲတော်ရုံနဲ့မထပဲတစ်မျိုးပြီးတစ်ပြီးရစ်ရော။
"Xiao Zhan...Xiao Zhan...ထတော့...ဒီနေ့
ခင်ဗျားမနက်ပိုင်းအတန်းချိန်ရှိတယ်ဆို..."
နိုးပြီဆိုတာနဲ့ Yibo ထထိုင်မရအောင်အတင်း
ချုပ်ပြီးပိုတိုးဖက်ပစ်တာမနက်တိုင်းကျန့်ကော လုပ်နေကျအကျင့်။
"ဖက်ထုပ်လေး morning kiss ပေးရင်
ထမယ်...မဟုတ်ရင်မထဘူး..."
"မရစ်စမ်းနဲ့ဗျာ...ခင်ဗျားကြောင့်မနေ့ညကလဲ ကျွန်တော် တော်ရုံနဲ့မအိပ်ရဘူးနော် Xiao Zhan..."
"ကောဘာလုပ်လို့လဲ..."
"စောစောစီးစီး ရှက်စရာကောင်းတာတွေ
ပါးစပ်ကမထွက်ချင်ဘူး...ခင်ဗျားဘာလုပ်လဲ
ခင်ဗျားအသိဆုံး..."
"အဲ့ ခင်ဗျား ခင်ဗျားနဲ့ မပြောပါနဲ့...ကျန့်ကောလို့
နူးနူးညံ့ညံ့ခေါ်...မဟုတ်ရင်တစ်ပတ်လုံး
စိတ်ကောက်ပစ်မှာနော်..."
"ပိုတောင်ကောင်းသေး...အကြိုက်သာကောက်...
စကားလာမပြောရင် အကောင်းဆုံးပဲ..."
မျက်လုံးမပွင့်သေးပေမဲ့သူ့စကားကြောင့်
အလိုမကျဖြစ်သွားမှန်းဟွန့်ခနဲရှုံ့လိုက်တဲ့နှာခေါင်းလေးဟာသက်သေပင်။
"မချစ်တတ်တဲ့သူတွေကြားမှာ ကိုယ်ရှင်သန်...
အိုး ယဲ ယဲ...မချစ်တတ်တဲ့သူတွေကြားမှာ
ကိုယ်ရှင်သန်..."
"ပါးစပ်ကြီးပိတ်ထားစမ်းဗျာ...
အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့ ဘာတွေလျှောက်ဆိုနေမှန်းမသိ...ကလေးမဟုတ် သူငယ်မဟုတ်..."
ဟုတ်ပါတယ်။သူတောင်းဆိုတာတွေ Yibo
အလိုမလိုက်တိုင်း Xiao Zhan ဆိုတဲ့သုံးနှစ်သားဟာဘယ်ကကြားလာမှန်းမသိတဲ့အဲ့သီချင်းကို
အာဗြဲကြီးနဲ့အော်ဆိုပြီးနားဒုက္ခပေးတတ်ပါသေးတယ်။
"ပါးစပ်ပိတ်ထားရင် နမ်းမှာလား..."
"အဲ့လောက်တောင် နမ်းစေချင်နေတာ...
အားတဲ့တစ်နေ့ ခင်ဗျားနှုတ်ခမ်းတွေ
ပြတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ သေလုအောင်
တစ်နေကုန်တစ်နေခမ်း ထိုင်နမ်းပစ်ဦးမယ်... ကြည့်နေ..."
"အခုနမ်း အခုနမ်း...အခုနမ်းလို့...အခု
အားတယ်လေ...ဒီနေ့အတန်းချိန်တွေက
သိပ်အရေးမကြီးဘူး...တစ်ရက်ခွင့်ယူလိုက်မယ်...
ဒါဆိုအားသွားပြီမလား...နမ်းတော့လို့ဆို..."
ယုန်ပါးကြီးကဒါမျိုးကျတတ်တယ်။သူ့ကိုတကယ် Yibo မနိုင်တော့ဘူး။ဒါတောင်ဒီလောက်
ခပ်တင်းတင်းဆက်ဆံနေလို့တော်ကာကျတာ။
အရင်လိုအလျှော့ပေးတတ်တဲ့ Yibo ပြန်ဖြစ်သွားရင်ဒီယုန်ကြီးလက်ထဲဘယ်လောက်တောင်
မှုန့်မှုန့် ညှက်ညှက်ကြေနေလောက်ပြီလဲဆိုတာ
မစဉ်းစားရဲသလောက်ပဲ။
"ခင်ဗျားအားပေမဲ့ ကျွန်တော်မအားဘူး..."
"ဟာကွာ..."
လက်မောင်းတွေကြားကနေရုန်းထွက်ပြီးမှ
ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကိုပုံကျအောင်ဆွဲဆန့်ဘာညာပြုရတယ်။
ညကကိစ္စကြောင့်တီရှပ်လည်ပင်းပေါက်ကတော်တော်ကျယ်သွားတာ။ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ်နေတဲ့ထိကိုလျှောကျသွားတာစိတ်လေချက်ပဲ။
ဒီလိုတွေဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့တီရှပ် Yibo မှာ
တစ်ထည်၊နှစ်ထည်မကတော့ဘူး။
ရေချိုးခါနီးကျမှန်ထဲပေါ်နေတဲ့ကိုယ့်ပုံကိုယ်ကြည့်ပြီးခေါင်းခါရတဲ့အဖြစ်တွေနေ့စဉ်ရက်ဆက်ပါပဲ။
လည်တိုင်မှစလိုက်တာခါးအပေါ်ပိုင်းနားမှဆုံးတဲ့
ဟိုတစ်ကွက်ဒီတစ်ကွက်အနီရာတွေဟာထင်းခနဲနေရော။ဒါတောင်ပေါင်မှာလုပ်ထားတဲ့ဟာတွေ
မှန်ထဲမမြင်ရလို့တော်သေးပြောရမယ်။
ကျန့်ကောရဲ့ဆိုးဝါးတဲ့အကျင့်တစ်ခုကိုပြောပါဆိုရင်သူ့ကိုပိုင်ဆိုင်ကြောင်းအရမ်းပြချင်တာ။
ဒါ့ကြောင့်လဲဒီလိုအနီကွက်ဇာတ်လမ်းပေါ်လာရတာပင်။
သို့သော်ငြားလဲထိုအမှတ်လေးတွေကိုလက်နဲ့လိုက်ထိကြည့်ပြီးအရူးလိုပျော်မိတဲ့သူဆိုလို့
Yibo တစ်ယောက်ပဲရှိမယ်ထင်ပါတယ်။
ဘာပဲပြောပြောဒါတွေဟာကျန့်ကောကိုစိတ်ကျေနပ်အောင်သူတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းတော့ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပါလားဆိုတဲ့သက်သေတွေပဲလေ။
မိန်းမတစ်ယောက်မဟုတ်တဲ့အတွက်အတိုင်း
အတာတစ်ခုပြီးရင်ငြီးငွေ့များသွားမလားဆိုတာ
Yibo တကယ်သွေးပျက်မိသောအရာပင်။
ဒီလိုဆိုတိုင်းလဲသူဟာကျန့်ကောဘဝမယ်မိန်းမတစ်ယောက်နေရာမှာရှိနေချင်တာမဟုတ်ဘူး။
ဒီအတိုင်း...
ဒီအတိုင်းလေးပဲ Xiao Zhan ဆိုတဲ့ယောက်ျားကို
Wang Yibo ဆိုတဲ့ယောက်ျားဟာရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပဲချစ်သွားချင်တာ။
ကိုယ်ကကျောင်းသွားဖို့အင်္ကျီလဲဘာညာအားလုံးပြင်ပြီးတာတောင်တခူးခူးနဲ့အိပ်ကောင်းနေသူဟာ ကုတင်ပေါ်တုပ်တုပ်မှမလှုပ်သေး။
"ခင်ဗျားရာ...ထပါတော့ဗျာ...ကျွန်တော်
ရေတောင်ချိုးပြီးပြီ...ခင်ဗျားကခုချိန်ထိ
ကျိုးတုန်း..."
စကားနဲ့ပြောရုံတင်နှိုးမရနိုင်သူမှန်းသိနေတာမို့
ကုတင်ပေါ်ဝင်ထိုင်ပြီးလက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို
စွက်ခနဲဆွဲမ,မှအတိုင်းသားလေးပါလာသူရယ်။
တစ်ကိုယ်လုံးကြွလျက်ပါလာပြီးတာတောင်မှဘေးတစောင်းထိုင်နေတဲ့ Yibo ခါးကိုသိမ်းကြုံးဖက်ပြီးပုခုံးပေါ်မေးတင်ရင်းငိုက်နေပြန်တဲ့
ကျန့်ကောဟာတကယ့်ယုန်ငပျင်းလေး။
"မွှေးနေတာပဲ...ဘာတွေလုပ်လာတာလဲ...
မွှေးမွှေးအိအိ ဆပ်ပြာအမြှုပ်လေးတွေနဲ့တူတဲ့
ကောရဲ့ဖက်ထုပ်လေး..."
နှာခေါင်းလေးပွစိပွစိလုပ်ပြီး Yibo တစ်ကိုယ်လုံးကိုအနံ့ခံနေပြန်တဲ့သူကြောင့်ဘာရယ်မပြောတတ်ဟိုနေရာကပဲယားသလို၊ဒီနေရာကပဲယားသလိုဖြစ်လာရော။
"ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်သိပ်ကြည်တာ
မဟုတ်ဘူးနော်...အပူချိန်တွေထိုးတက်လာလဲ
Wang Yibo တို့ဘာလို့လည်ကပ်တွေပဲ
ဝတ်နေတာလဲဆိုပြီး Arthur လိုက်စနေတာ
ခင်ဗျားသိလား...တစ်နေ့တစ်နေ့ ကျွန်တော့်မှာ
ချွေးဒီးဒီးကျနေလဲ ခင်ဗျားကြောင့်မို့
ဒီအထူကြီးတွေကို မမောနိုင်မပန်းနိုင်
ဝတ်နေရတာ..."
"အော်ဟော်...မင်းတွန်းထုတ်ချင်ရင်
တွန်းထုတ်လို့ရပါလျက်နဲ့ အဲ့လက်ဖော့ဖော့
လေးတွေက ဘာလို့ကောနောက်ကျောပေါ်ပဲ
လာလာတင်နေတာလဲ...ပြောကြည့်..."
ကျန့်ကောပြောတဲ့အထဲအမှားတစ်ခွန်းမှမပါ။
တကယ်လဲသူ့ဘက်ကတစ်ခွန်းမငြင်းခဲ့လို့
ကျန့်ကောရှေ့ဆက်ခဲ့တာတွေချည်းပဲ။ဒါပေမယ့်
အဲ့လိုကြီးပေါ်တင်အပြောခံရတော့ရှက်တာက
ရှက်တာပဲ။
"ခင်ဗျား!!!ယုန်စုတ်ကြီး...လူကိုအမြဲ
အနိုင်ပိုင်းဖို့ပဲချောင်းနေတာ...ရော့ဟာ..."
ကျန့်ကောကိုတွန်းချပြီးအပေါ်မှခွထိုင်ကာခေါင်းအုံးနဲ့တဖုန်းဖုန်းထုတော့ရှောင်ရင်းဖယ်ရင်းနဲ့ပဲသူ့လက်ထဲမှခေါင်းအုံးကိုမရရအောင်လှမ်းလုတာ။
Xiao Zhan လက်ထောက်ရင်းကိုယ်ကိုတစ်ဝက်လောက်မတ်လိုက်ကာဗိုက်ပေါ်တက်ဖိထားတဲ့ Yibo ဇက်ကိုဆွဲချရင်းမိနစ်တစ်ချို့ကိုတိတ်ဆိတ်စွာဖြတ်သန်းလိုက်သည်။
အတော်ကြာကြာပြီးနောက်မှအသက်ရှုထုတ်လိုက်သံခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့အတူနှစ်ယောက်သားအကြည့်ချင်းဆုံမိတယ်။
"ညစ်ပတ်တယ်...သွားလဲမတိုက်ရသေးပဲနဲ့..."
"ရွံတယ်ပေါ့..."
"ရွံရင်ခုနတည်းက အုန်းဒိုင်းနဲ့ထထိုးပြီးနေပြီ..."
"ခုလဲထိုးလိုက်ပါတယ်...ဒါလေးနဲ့လေ..."
နှုတ်ခမ်းလေးဆူရင်းပုံတူလုပ်ပြနေတဲ့ကျန့်ကောကိုကြည့်ရင်းအူယားလာလို့ကော်လံစမှဆောင့်ဆွဲရင်းအတင်းဖိကပ်နမ်းမိပြန်တယ်။
Xiao Zhan ကတော့မစ,စဖူး Yibo ဘက်မှအရင်
စတာဖြစ်တဲ့အခိုက်အတန့်တစ်ခုအတွက်အံ့ဩလွန်းလို့ဘာလုပ်ရမှန်းမသိစွာနမ်းရင်းတန်းလန်း
ပြုံးမိတဲ့အဖြစ်။
ကိုယ်ကနမ်းရင်သာမကြိုက်သလိုမပြုသလိုနဲ့
ဟန်လုပ်ငြင်းတတ်တဲ့ကောင်လေးဟာသူ့အလှည့် ကျအပေါ်နှုတ်ခမ်းရော၊အောက်နှုတ်ခမ်းရောဘယ်တစ်ခုမှအလွတ်မပေးပဲတစ်လှည့်စီ
ရှိုက်ရှိုက်ပြီးစုပ်ယူသတဲ့။
အသက်ရှူမဝတော့မှနဖူးချင်းဆိုင်ရင်းရပ်လိုက်ရာ
ကျန့်ကောပြုံးနေသေးတာကိုမြင်တော့မှပြောစရာတစ်ခုကို Yibo သတိရသွားသည်။
"ဟေ့ လူကြီး..."
"ဘာလဲ ကလေးရဲ့..."
"နောက်ဆို...နမ်းနေတုန်းမရယ်နဲ့..."
"ပျော်တော့ရယ်ချင်တယ်လေ...မရယ်ရဘူးလား..."
"ဟင့်အင်း...တခြားအချိန်ရယ်...နမ်းနေတုန်း
မရယ်နဲ့..."
"ဘာလို့တုန်း..."
"ခင်ဗျားအပြုံးတွေမြင်ရင်..."
"အင်း...ဆက်ပြော..."
"ရပ်မရတော့လို့..."
မှဲ့လေးရှိရာဆီဖြတ်ခနဲထိရုံမွှေးပြီးထပြေးသွားတဲ့ကောင်လေးကို Xiao Zhan လိုက်ဆွဲဖမ်းတာတောင်မမှီလိုက်။
သိပ်လည်တဲ့ဖက်ထုပ်လေး...။
Xiao Zhan လက်ထဲမိလိုက်တာနဲ့တစ်စစီဖြစ်တော့မှာကြိုမြင်ယောင်နေလို့လှစ်ခနဲနေအောင်
ပြေးထွက်သွားတာ။
"အေး ဖက်ထုပ်လေးနော်...ခုတော့လုပ်ထားဦး...
ညကျမှ မင်းနဲ့ကောစကားပြောမယ်..."
"ခုလဲပြောလို့ရတာပဲ...Wang Yibo ဆိုတဲ့
ခင်ဗျားရဲ့ဖက်ထုပ်လေးက ဘယ်မှမပြေးဘူး...
ဒီမှာရပ်နေတုန်းပဲ..."
"အိုက်ယား...ဟုတ်ပြီကွ...လာပြီ...လွတ်အောင်ပြေးပေတော့..."
လျှာထုတ်ပြီးပြောင်ပြနေတဲ့ကောင်လေး
ဒီအခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမယ်ဘယ်လောက်ပတ်ပြေးနိုင်မှာကျလို့။
မိတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်ပြီးတွန်းကန်နေတဲ့လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကာ
Xiao Zhan တစ်ယောက်ပဲသိထားတဲ့နိုင်ကွက်ကိုစသုံးတော့သည်။
"အဟား...ယားတယ်...ဟီး...ယားတယ်လို့...
ကျန့်ကော...တော်တော့ဗျာ..."
"မတော်နိုင်ဘူး...အခုနက ကောကိုလျှာထုတ်
ပြသွားတာ ဘယ်ကောင်လေးလဲ...ဒီကောင်လေး
မလား...ဟောလို ဟောလို ကလိထိုးရင်
ယားတတ်တဲ့ကောင်လေးလေ..."
"အား...ကျွန်တော်အရှုံးပေးပြီ...အရှုံးပေးပြီလို့... ရပ်တော့ဗျ ကျန့်ကောရ...ယားလှပြီ..."
အလှဆုံးအပြုံးပိုင်ရှင်ကမိုနာလီဇာပါလို့ Xiao Zhan ရှေ့လာပြောရင်ဘူးခံငြင်းပစ်မှာ။ဘာလို့ဆို
ဒါဗင်ချီကသူ့ဖက်ထုပ်လေးအပြုံးကိုမမြင်ခဲ့ဖူးလို့ဒီလိုကောက်ချက်ချသွားတာပဲဖြစ်ရမယ်။
ပြုံးလိုက်တိုင်းမို့မို့တက်လာတဲ့ပါးဖောင်းလေးထက်မှာကိုယ့်အရာရာဖြစ်တည်တယ်ဆိုတာ
မှန်သောစကား။
"ကျန့်ကော..."
အပေါ်မှအုပ်မိုးထားတဲ့ Xiao Zhan မျက်နှာလေးကိုလက်ညိုးလေးနဲ့ခပ်ဖွဖွတို့ရင်းစကားစလာသူကြောင့်ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကို...ချစ်လား..."
Wang Yibo အတွက်ဒီလိုစကားမျိုး Xiao Zhan ကိုခုချိန်မေးတာတောင်မှမဝံ့မရဲဟန်လေးတွေရှိနေဆဲဆိုတာစကားလုံးအဖြတ်အတောက်တွေမှာ ပေါ်လွင်နေတယ်။
"မေးရက်တယ်နော်...ချစ်လွန်းလို့ထားစရာ
နေရာမရှိလောက်အောင်ထိကိုပဲ...ဖြစ်နိုင်ရင်
သွားလေရာနေရာ အိပ်ကပ်ထဲသာထည့်ပြီး
ခေါ်သွားလိုက်ချင်တော့တာ..."
"ဟုတ်လဲမဟုတ်ပဲနဲ့...အပိုတွေ..."
"တကယ်ဆို...မယုံဘူးလား..."
"မယုံဘူး..."
"လူဆိုးလေး...ချစ်မှန်းသိလို့အနိုင်ကျင့်ပြနေတာ..."
"ဒါဆို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ..."
"အများးးးကြီး ချစ်တယ်..."
"ဘယ်ထဲကချစ်လဲ..."
"ဟောဒီ Xiao Zhan ဆိုတဲ့လူသားရဲ့
ရင်ထဲအသည်းထဲအူထဲကလီစာထဲ ရှိရှိသမျှ
ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါပေါင်းစုံထဲက ချစ်တာပါတဲ့ဗျာ...
ကဲ...ကျေနပ်ပြီလား..."
"အရူးကြီးကျနေတာပဲ...ကလေးကလားနဲ့..."
"အဲ့လိုကလေးကလားမှ မဖြေပေးရင်
အစ်ကိုလေးကမကျေမနပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းထော်ပြီး မျက်မှောင်တွေကုပ်တော့မှာထည့်ပြောလေ..."
စိတ်လိုလက်ရရယ်နေတဲ့ကျန့်ကောကိုငေးကြည့်ရင်းဒီလမ်းကိုရွေးလိုက်တာတကယ်ပဲပျော်ရွှင်နိုင်ပါ့မလားဆိုတဲ့သံသယတွေဖြည်းဖြည်းချင်းစီလျော့ကျသွားသလိုမျိုး။
"ဒီမှာ ပါးချိုင့်လေးနဲ့နော်...အရင်ကဘာလို့
မပေါ်တာလဲ..."
"အင်း...အဲ့တုန်းက ကောခုလောက်မပိန်ဘူးလေ...
အဲ့ဒါကြောင့်နေမယ်..."
"ရုပ်ဆိုးတယ်..."
"အံမယ်...မနေ့ညကတောင် အဲ့ပါးချိုင့်လေးထဲ ဘယ်ကောင်လေးရဲ့ နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကို ခဏခဏနှစ်ပြီး အားရပါးရနမ်းနေတာပါလိမ့်နော်..."
"ကျွန်တော်ဘယ်တုန်းက...မဟုတ်တာတွေ...
ခင်ဗျားလျှောက်ပြောနေတာမလား..."
"လျှောက်ပြောနေတာ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ...
မယုံရင်နောက်နေ့ ဗီဒိယိုခိုးရိုက်ထားမယ်...အဲ့ဒါမှ
အစ်ကိုလေး ကျွန်တော့်ပါးချိုင့်ကို
ဘယ်လောက်ထိသဘောတကျနဲ့
လိုက်လိုက်နမ်းနေလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သိမှာ..."
"ဖယ်တော့ဗျာ...ခင်ဗျားကိုကြည့်မရတော့ဘူး... အမြင်ကပ်လာပြီ..."
မှန်တာပြောလို့အရှိုက်ထိသွားသူသကဲ့သို့
Yibo တစ်ယောက်ရှက်ရမ်းတွေရမ်းပြီး Xiao Zhan လက်ထဲမှလွတ်အောင်ရုန်းပေမဲ့လဲမရ။
"ဂျလည်ဖိုးတုတ်လုပ်ပြီး ကောဆီကနေ
လစ်ထွက်ချင်ရင် နောင်ဆယ်နှစ်ကြိုးစားလိုက်..."
"ယားတယ်ဆို...ကျန့်ကော... လွှတ်ပေးပါတော့... ဟား ဟား...ချိုင်းကိုမလုပ်နဲ့လေ...အင်္ကျီတွေ
ကြေကုန်ရင် အဲ့ဒါကျန့်ကောပဲနော်..."
ရှန်ဟိုင်းရဲ့တစ်နေ့တာဟာကောင်လေးနှစ်ယောက်အတွက်ပုံသေကားချပ်ဖြစ်စဉ်လိုပဲ။
မနက်ခင်းတိုင်းပါးမို့လေးကိုဆွဲငုံလိုက်၊နှာထိပ်လေးကိုခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်လုပ်ရင်းကျီစယ်နေတဲ့ယုန်လေးတစ်ကောင်ရှိမယ်။ရုန်းချင်ဟန်ဆောင်ပြီးအပေါ်မှယုန်လေးရဲ့မျက်နှာကိုဖြည်းညှင်းစွာလက်ချောင်းထိပ်နဲ့ပွတ်ဆွဲရင်းယုန်လေးရဲ့ပါးချိုင့်ကိုခိုးခိုးနမ်းတတ်တဲ့မုန်လာထုပ်လေးတစ်ထုပ်လဲရှိမယ်။
ချစ်ဖို့ကလွယ်ပါတယ်။ဒီအချစ်ကိုရေရှည်တည်တံ့နေအောင်ထိန်းသိမ်းနိုင်ဖို့ပဲခက်တာ။
-----------
အားကစားပွဲနေ့မှာ Yibo စာရင်းပေးထားတဲ့
ပြိုင်ပွဲနှစ်ခုကပြေးခုန်ပစ်နဲ့မီတာတစ်ရာပြေးပွဲပဲ။
ကိုယ်တိုင်ကဒီကစားနည်းတွေထက်ဆိုက်ကယ်စီးတို့စကိတ်စီးတို့ပဲကျွမ်းတာဆိုတော့ဒါတွေက
အပျော်သဘောလောက်ပါပဲ။
ရပ်ကြည့်တဲ့လူတွေထဲမှာကျန့်ကောများရှိမလားဆိုပြီးတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပေမဲ့မတွေ့။အတန်းချိန်နှစ်ချိန်လားမသိဘူးရှိတယ်လို့တော့ပြောသွားတာပဲ။အဲ့ဒါကြောင့်ရောက်မလာတာနေမှာ။
"Yibo...သေချာလုပ်နော်...ငါတို့မေဂျာရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာ မင်းပေါ်မူတည်နေပြီ သားကြီး..."
"သောက်ပိုတွေလာမပြောနဲ့ ဟေ့ယောင်...မသိရင်
ဒီမေဂျာမှာပြိုင်တဲ့သူ ငါတစ်ယောက်တည်းရှိတာ
ကျလို့..."
"မိန်းကလေးတွေပိုများတယ်လေ...ပြီးတော့
ယောက်ျားလေးထဲမှာ အားကိုးစရာဆိုလို့
မင်းပဲရှိတာ..."
"သေလိုက်...စိတ်မပါရင်ချက်ချင်းကွင်းထဲက
ပြေးထွက်လာမှာ...အေးဆေးနေ..."
"လုပ်ကြည့်လေ...သောက်ခွက်ကိုရိုက်ပြီး
သောက်လုံးကိုနှိုက်မှာ...ဟိုမှာမင်းပထွေး
Software Engineering ကကောင်တွေ
သံလုံးပစ်ပွဲမှာ ငါတို့ Programming ကို
ကပ်သီးလေးနိုင်သွားလို့ ဇောင်းကြွနေတာ
မြင်လား...အဲ့မအေပေးလေးတွေဇောင်းကို
ပြန်ချိုးရမယ်..."
Arthur နဲ့ပတ်သက်ရင် Wang Yibo ကရိုးဟိုးဟိုး
နေပြီ။အလကားလူကြားကောင်းအောင်သာ
မေဂျာဂုဏ်သိက္ခာဘာညာနဲ့သောက်ကြီးသောက်ကျယ်တွေပြောနေတာ။
ဟိုတလောကလေးတင်ကန်တင်းမှာအဲ့ဘက်
မေဂျာကကောင်တွေနဲ့ဒီကောင်တွေအုပ်စုနဲ့အကြီးအကျယ်ငြိထားတာ Wang Yibo မသိတာမှမဟုတ်ပဲ။အဲ့ဒါကြောင့်မို့ခွေးသားကဒီလောက်သည်းကြီးမည်းကြီးအနိုင်နဲ့ပိုင်းခိုင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။
"မင်းနိုင်မှာပါ...ငါသိပြီးသား...ဟိုမှာ
မင်းအားဖြည့်စက်ကြီးရောက်လာပြီ..."
"ဘာလား..."
မျက်လုံးနဲ့ညွှန်ပြရာစီလှမ်းကြည့်မိတော့ကုတ်အညိုရောင်လေးနဲ့စာကြည့်မျက်မှန်ရွှေကိုင်းလေးတပ်ထားသူမှာအပြုံးခပ်ကြီးကြီးတစ်ခုပေး၍
လက်လှမ်းပြနေလေရဲ့။
"ဘောကိုအားဖြည့်စက်နေလိုက်..."
"မဟုတ်လို့လား...ခုနတုန်းကတော့မသိရင်
ဒီနေရာပဲကျွင်းတူပြီး သတ်သေတော့မယ့်ရုပ်နဲ့
အိုစာနေပြီးတော့များ...သူ့လူတွေ့လိုက်တာနဲ့
မျက်ခွက်ကချက်ချင်း Olay essence တွေ နေ့စဉ်ရက်ဆက် ဆယ်နှစ်လုံးလုံးလိမ်းလာလို့
ဂလိုးလာတဲ့အတိုင်း ဝင်းထင်းသွားရောပဲ..."
"ငါပွဲထဲဝင်တော့မယ်...မင်းနဲ့
အရည်မရအဖက်မရတွေ ပြောမနေနိုင်ဘူး..."
"မင်းလုပ်နေလိုက်နော် ဖက်ထုပ်ကြီး..."
Arthur ဖင်ကိုမရရအောင်တစ်ချက်ဆောင့်ကန်ပြီးတော့မှကွင်းထဲဝင်ဖြစ်တယ်။
အမှန်တော့လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လောက်က
ကျန့်ကောနဲ့သူစကားများထားတာ။
ပြောရမယ်ဆို Yibo မမှားဘူး။လုံးဝမမှားဘူး။အားကစားပွဲနေ့ကျရင်လည်ပင်းအပိတ်တွေဝတ်
မရလို့ဒီတစ်ပတ်ပဲဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေပေးပါလို့
ပြောမိတဲ့ဟာကိုစိတ်ဆိုးသွားတယ်တဲ့။ကျန့်ကောလုပ်တဲ့အမှတ်တွေကတော်ရုံတန်ရုံပျောက်တာမဟုတ်ဘူး။
ပြီးတော့ Yibo ကလုံးဝထိခွင့်မပြုတာမှမဟုတ်ပဲ။
လူမြင်တဲ့တစ်နေရာလေးပဲကွက်ချန်ပြီးကျန်တာ
အကုန်ကြိုက်သလိုလုပ်ခွင့်ပေးထားတာ။ဒါကိုသဘောပေါက်သင့်တာပေါ့။သူကပဲမာနကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့နေနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ဒီဇိုင်းလုပ်ပြတော့ Yibo တို့ကပိုတောင်ကြိုက်သေး။
ဒါပေမယ့်လဲသုံးနှစ်သားလေးကိုဒီကောင်ကပဲ
ချစ်လွန်းတော့အလျှော့ပေးရတာပေါ့။ဒီမနက်
အိပ်ယာထတော့ကိုယ့်ထက်အရင်သူနိုးနေမှန်းသိတယ်။ကိုယ်မျက်လုံးဖွင့်တော့မှအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်မှန်းလဲသိရက်နဲ့ပျော်ပါစေတော့ဆိုပြီးမျက်နှာတစ်ခုလုံးစိတ်ကြိုက်တဖွဖွနမ်းပေး လိုက်တာကျေနပ်သွားလေရဲ့။
ကွင်းထဲရောက်တော့ကိုယ့်နေရာကိုယ်ရပ်ပြီး
အကြောလျှော့ဘာညာလုပ်နေတုန်းမသိမသာ
တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိရာ Yibo သွေးတွေ
ပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုပဲ။
'ဖက်ထုပ်လေး ကျားယို့' ဆိုတဲ့ banner ကြီးကိုင်မြှောက်ပြီးအားပေးနေတဲ့ကျန့်ကောရယ်လေ။
ဘေးကပ်ရပ်မှာပြုံးဖြီးဖြီးမျက်ခွက်နဲ့ Arthur ကို
မြင်လိုက်တဲ့အချိန် Yibo အခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပြီ။
ဒီဖေ!!!
အဲ့ကောင်နေပစေ့ဦး။ပွဲပြီးရင်တွေ့မယ်။ဘေးက
ကြီးကောင်ကြီးမားနဲ့ banner ကိုင်ပြီး Yibo
မမြင်,မြင်အောင်ခုန်ဆွခုန်ဆွလုပ်နေတဲ့ယုန်ကြီးလဲတွေ့မယ်။
ဒိုင်လူကြီးနဲ့ဝီစီမှုတ်သံစူးခနဲထွက်လာပြီးတာနဲ့
Yibo အပါအဝင်ယှဉ်ပြိုင်သူအားလုံးပန်းတိုင်ကို
သူ့ထက်ငါအရင်ရောက်ဖို့ရေကုန်ရေခမ်းပြေးကြတော့တာ။
မပြိုင်ရင်လဲမပြိုင်ဘူး။ပြိုင်ပြီဆိုရင်လဲအနိုင်ပဲ
လိုချင်တဲ့ Yibo သည်ဟိုဘက်မေဂျာကကောင်တွေကိုပြန်ကြောချင်တဲ့ Arthur ဆန္ဒပြည့်ဝအောင်လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။
အရမ်းမောနေလို့လမ်းမလျှောက်သေးပဲပြေးလမ်းပေါ်ခဏရပ်ပြီးနားနေချိန်အနောက်ကနေအရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ဘုန်းခနဲပစ်တိုက်ခံရလို့အရှေ့ကိုဒူးထောက်လျက်သားဟက်ထိုးလဲကျသွားလေသည်။
"အမလေး...သေပါပြီ...နာလိုက်တာ..."
ဝင်လဲတိုက်သွားသေး၊ကိုယ့်ထက်အရင်လဲညည်းပြနေသေးတဲ့သူမှာယောက်ျားလေးသာဆိုဒီနေရာထိုးပွဲဖြစ်သွားနိုင်ပေမယ့်တစ်ဖက်ကမိန်းကလေးအသံကြောင့် Yibo စိတ်လျှော့လိုက်ပါတယ်။
သွေးပူနေတုန်းမို့ချက်ချင်းမထနိုင်သေးပဲပြုတ်ကျတဲ့အတိုင်းလေးနေတုန်းအနားကိုခြေလှမ်းကျဲ ကြီးနှင့်အူယားဖားလျားပြေးလာသူကြောင့်
ဒဏ်ရာတစ်ဝက်လောက်သက်သာသွားသလိုမျိုး။
"ဖက်ထုပ်လေး...ဘယ်ထိသွားသေးလဲ...
ဘယ်နားနာသွားလဲ...ကောကိုပြစမ်း...
ကြည့်ရအောင်...လမ်းရောလျှောက်နိုင်ရဲ့လား..."
ဒူးနဲ့လက်ဖဝါးစောင်းတွေမှာပွန်းပဲ့သွေးစို့သွားသည့်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် Xiao Zhan မျက်နှာပြိုတော့မဲ့မိုးအတိုင်းပင်။
"ကော ချီသွားပေးရမလား...အရမ်းနာနေလား...
ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်...ချီခံရမှာရှက်တယ်ဆို
တွဲသွားပေးမယ်လေ...စင်ပေါ်ကလှမ်းကြည့်ပြီး လာမယ်လုပ်နေတုန်းရှိသေး...မဟုတ်တာကွာ...
စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ...
ဒီလောက်ကွင်းအကျယ်ကြီးဟာ...ကလေးကိုမှ
ဝင်တိုက်ရတယ်လို့..."
"အင်း...ချွေးထွက်များပြီး မျက်လုံးဝါးတာ
နေမယ်...အနောက်ကဝင်ကျုံးတာဆိုတော့
ကျွန်တော်လဲမရှောင်လိုက်နိုင်ဘူး..."
နဖူးပေါ်ကဆံပင်လေးတွေသပ်တင်ပေးရင်းနဲ့ကို
သွေးထွက်နေတဲ့နေရာလေးကိုအသာတို့ကြည့်ပြီး
မျက်လုံးလေးလက်လာတဲ့ကျန့်ကောကိုမြင်တော့
လူပုံအလယ်တွေဘာတွေဂရုမစိုက်ပဲဆွဲဆက်
ဖက်နမ်းပစ်လိုက်ချင်တာ။
"အား...နာလိုက်တာ...ဟင့်...May လေးကို
တစ်ချက်ကူပါဦးလား အစ်ကို Xiao Zhan ..."
ရေစက်ဆိုးပဲပြောရမလားဒါမှမဟုတ်တိုက်ဆိုင်တယ်ပဲပြောရမလား။အဲ့တစ်ယောက်နဲ့ Yibo
တစ်ခန်းတည်းစာအတူတူသင်တာမှန်ပေမဲ့
တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ပတ်သက်ဖြစ်ပြီဆိုကျန့်ကောရှိနေတဲ့အချိန်တွေချည်းပဲ။
"တိုက်မိတာ ဒီမိန်းကလေးနဲ့လား..."
"အင်း...အမှန်တော့ May လေးအမှားပါ...
အရှေ့မှာလူရှိနေတာမမြင်လိုက်ပဲ လူက
ခေါင်းချာချာလည်သွားတာ..."
"နောက်ဆိုကိုယ့် limit ကိုယ်မသိရင်
ဝင်မပြိုင်နဲ့...ကိုယ်လဲဒုက္ခရောက်သလို
သူများလဲဒုက္ခရောက်တယ်..."
'ကိစ္စမရှိဘူး၊မတော်တဆပဲလေ'ဆိုပြီးပြန်ပြောလာမယ်ထင်တဲ့ May Ling ဟာ Xiao Zhan ရဲ့
ခပ်တင်းတင်းတုံ့ပြန်သံကြောင့်မျက်နှာမဲခနဲဖြစ်သွားသည်။
"ဟုတ်...အခု...May Ling ထမရလို့...
တစ်ချက်လောက်ကူပါဦးနော်..."
ပြောရမယ်ဆိုနှစ်ယောက်မှာပိုအထိနာသူက
Wang Yibo ဖြစ်သည်။May Ling ကသူ့ဟာသူ
ဝင်တိုက်ပြီးအရှိန်ထိန်းလိုက်နိုင်ပေမဲ့ Yibo က
ဆောင့်တွန်းခံလိုက်ရသလိုမျိုးခြေလွတ်လက်လွတ်ကြီးပြုတ်ကျသွားတာ။
ဒါပေမယ့်လဲ May Ling ကမိန်းကလေးမလား။
ယောက်ျားလေးဖြစ်တဲ့သူနဲ့ယှဉ်ရင် May Ling
ကိုပဲဦးစားပေးရမှာအသင့်တော်ဆုံးလုပ်ရပ်ပင်။
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေတယ်...သူ့ကိုပဲကူလိုက်..."
Xiao Zhan ဒီကောင်လေးကိုတကယ်အားမလိုအားမရနဲ့ထုထောင်းချင်နေပြီ။ကိုယ်ကသူ့အပိုင်၊သူကြိုက်သလိုအသုံးချခွင့်ရှိတယ်ဆိုတဲ့အချက်ကိုဘယ်တော့များမှနားလည်သဘောပေါက်လာမှာလဲ။
ဆေးအကူအဖွဲ့တွေကလဲအခုမှဘယ်ရောက်နေတယ်မပြောတတ်။ဘယ်လောက်ပဲဒဏ်ရာရနေတဲ့သူကိုစာနာသင့်တယ်ပြောပြောသူ့ဖက်ထုပ်လေးစိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးတစ်မည်ထင်သွားမှာကို Xiao Zhan တစ်စိလေးမှမလိုချင်ဘူး။
ကူညီလိုက်ပါပြောပြီးစိတ်ထဲမှာတစ်ယောက် တည်းအတွေးတွေလွန်ရင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်နေလောက်မဲ့ကောင်လေးအကြောင်း Xiao Zhan
နောကြေနေပြီ။
"လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘူးဆို ဒီကနေတစ်ခါတည်း
ပွေ့ပြီးဆေးပေးခန်းထိ ခေါ်ရင်ခေါ်သွားလိုက်..."
"ဖက်ထုပ်လေးကရော..."
"ကျွန်တော်ကရတယ်...ကိစ္စမရှိဘူး..."
ကိစ္စတိုင်းမှာကယ်တင်ရှင်နတ်ဘုရားရှိသလိုပဲဒီအခြေအနေတွက်လဲကယ်တင်ရှင်ကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်။
ချီခါနီးဆဲဆဲလေးတင် Xiao Zhan လက်ကိုပုတ်ချလိုက်သူကြောင့်မော့ကြည့်မိတော့ပြိုင်ပွဲတစ်ဝက်လောက်မှာထထွက်သွားတဲ့ Arthur ဖြစ်သည်။
"စီနီယာဖယ်...ကျွန်တော်လုပ်လိုက်မယ်..."
"ဟဲ့...နင်ကငါ့ကိုယ်လုံးနိုင်လို့လား..."
"ဆယ်နှစ်လောက် အစာရေဆာမစားထားလို့
ငတ်ပြတ်နေသလားအောက်မေ့ရတဲ့
ပိန်ကပ်ကပ်ကိုယ်ကြီးကို မနိုင်စရာအကြောင်း
မရှိဘူး..."
ပြောလဲပြော၊လက်ကလဲဘုတ်ဘတ်နဲ့ကိုင်မြှောက်လိုက်သူကြောင့် May Ling တစ်ယောက်ဘယ်လိုမှ Xiao Zhan ကိုချိတ်မရတော့။
"Arthur ရာ..မင်းလုပ်လိုက်ရင် အမြဲဆိုးခနဲ
ဆတ်ခနဲပဲ..."
"မင်းလျှာမရှည်နဲ့...အပေါက်ပိတ်ပြီး စီနီယာနဲ့
အဝတ်လဲခန်းကိုသွားချည်...အဲ့မှာမင်းညနေ
ဝတ်ရမဲ့အင်္ကျီထုတ်ထားပေးတယ်...ဒူးဒဏ်ရာကို
ဆေးထည့်ဖို့ငါလာရင်းနဲ့ယူခဲ့မယ်...သွားတော့..."
သွေးထွက်ရုံလောက်လေးအနာကိုမသိရင် Yibo မှာခြေကျိုးသွားတဲ့အတိုင်းအဝတ်လဲခန်းထိ
ခါးကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီးတွဲခေါ်သွားတဲ့
ကျန့်ကောမှာပိုကိုပိုလွန်းတယ်။
"လွှတ်တော့...ခင်ဗျားနော်...ကျွန်တော်မသိရင်
ခက်မယ်...ဘာလို့ခါးကိုဆွဲဆွဲညှစ်နေတာလဲ..."
"ချစ်လို့..."
"လျှာရိုးမရှိတိုင်းပြောနေလိုက်...ခဏခဏ
ပြောလွန်းရင်ပေါတယ်တဲ့..."
"ကောင်းပြီလေ...ကောမျက်လုံးကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီးပြော...ကောပြောတဲ့ချစ်တယ်ဆိုတဲ့
စကားအခွန်းတိုင်းက မင်းအတွက်
အပေါစားဆန်နေလား..."
စားပွဲထောင့်စွန်းလေးကိုမှီပြီးရပ်နေတဲ့ Yibo ရဲ့ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာလက်ထောက်ပြီး
ငုံ့ထားတဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုမမိ,မိအောင်လိုက်ဖမ်းသေးတဲ့ကျန့်ကောရယ်လေ။
"ပြောလေ...မင်းဆီကအပေါစားဆန်ပါတယ်လို့
တစ်ခွန်းထွက်လာတာနဲ့ နောက်နေ့ကစပြီး
ချစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ တဖွဖွမပြောတော့ဘူး...တစ်နေ့ကိုတစ်ခါပဲပြောမယ်...ဘယ်လိုလဲ...
ကျေနပ်လား..."
အပေါစားဆန်တယ်လို့ထင်ဖို့ဝေးစွ။အကြိမ်ပေါင်းမရေတွက်နိုင်အောင်ကြားပြီးတာတောင်မှထပ်ကြားရတိုင်းအသစ်အဆန်းတစ်ခုလိုခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးတက်လာတုန်းဆိုတာ
ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်အသိဆုံး။အဲ့လိုဆိုတိုင်းလဲတစ်ခါကြားပြီးတိုင်းမရိုးနိုင်စွာကြိမ်ဖန်တလဲလဲကြားချင်နေတာဘာရောဂါမှန်းမသိ။
ခေါင်းအသာခါပြလာတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကြောင့်
သဘောကျစွာတစ်ချက်ရယ်ပြီးလွှတ်ပေးလိုက်တော့ကောင်လေးကရှက်လို့ထင့်။ဘာမျှထပ်မဆိုလာတော့။
အဝတ်လဲခန်းဆိုတာလဲအမှန်တော့ဒီတစ်ရက်အတွက်သာလုပ်ပေးထားတာ။ခါတိုင်းနေ့တွေဆို
ဒါစာသင်ခန်းပင်။သူတို့ညနေဈေးရောင်းပွဲတွေလုပ်ရင်အားကစားဝတ်စုံကြီးတွေနဲ့ဆိုအဆင်
မပြေလို့လေ။တချို့မိန်းကလေးတွေကျတခြားကျောင်းကလူတွေပါလာမယ်ဆိုတော့သူ့ထက်ငါအပြိုင်လှလှလေးတွေဝတ်ပြီးရောင်းကြမှာ။ဒီအခန်းက Yibo တို့မေဂျာရဲ့အဝတ်လဲခန်းအဖြစ်သုံးခြင်းပင်။
သွေးစို့ရာလေးတွေကိုမြင်နေရတော့စိတ်မသက်မသာဖြစ်လာတဲ့အဆုံးအနီးအနားတစ်ဝိုက်ပတ်ရှာပြီးရေသန့်ဘူးတစ်ဘူးရလာခါမှကောင်လေးလက်ကိုဆွဲပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်မှာခုံချထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။
အိတ်ထဲဆောင်ထားနေကျလက်ကိုင်ပုဝါလေးကိုရေစွတ်ပြီးဒဏ်ရာတွေပေါ်အသာလေးပွတ်ဆွဲကာသန့်စင်ပေးတော့တစ်ချက်တစ်ချက်တွန့်သွားတဲ့
မျက်ခုံးတန်းလေးကိုကြည့်ရင်းဒီဒဏ်ရာတွေကိုယ့်ဆီမှာပဲဖြစ်လိုက်ပါတော့လားလို့တွေးမိတဲ့အထိပင်။
"Arthur ဆေးဘူးယူလာရင် ကောဆေးထပ်ထည့်ပေးမယ်နော်...ခုတော့ ခဏထိုင်နေဦး..."
"အင်း..."
ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့လိုအပ်တဲ့ပိုးသတ်ဆေးနဲ့ပလာစတာတွေယူပြီး Arthur ရောက်လာလေသည်။
"ပေါ်ကြီး...မင်းဖုန်းခဏပေးစမ်း...
ဟိုကောင်တွေဆီမှာစရာလေး တစ်ခုနှစ်ခုရှိလို့...
ငါ့ဖုန်းကဘေလ်မရှိတော့ဘူး..."
သူတို့မေဂျာရဲ့ပထမနှစ်တွေဈေးရောင်းပွဲကိုအဓိကဦးစီးတာဒီကောင်ဆိုတော့တစ်သက်လုံး သောက်လုပ်မလုပ်လာတဲ့ကောင်ကအလုပ်တွေရှုပ်ပြနေတာမြင်မကောင်းဘူး။
အမှန်တော့ဒီကောင်ဂျင်းမိသွားတယ်ပြောရမယ်။ဘယ်သူဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ရမလဲမဲပေးတဲ့အချိန်
Yibo တို့သူငယ်ချင်းတစ်အုပ်လုံးဆေးထိုးပြီး
ဒီကောင့်နာမည်သွားပေးလိုက်တာ။စာရင်းထွက်လာတဲ့အချိန် Arthur Li ဆိုတဲ့နာမည်ကြီးက
ထင်းထင်းကြီးထိပ်ဆုံးမှာပြူးနေတော့သူ့မှာ
အင်းမရအဲမရနဲ့အင်တင်တင်လက်ခံလိုက်ရရော။
"ပိုးသတ်ဆေးလေးပွတ်ပြီးရင် အပေါ်က
ပလာစတာလေးအုပ်ပေးမယ်...နာရင်အော်နော်... တင်းခံမနေနဲ့..."
"ကျွန်တော့်ကိုဟိုးတုန်းကလို ဆယ်နှစ်သားလေး
Wang Yibo ထင်နေတာလား..."
"မင်းကကောမျက်လုံးထဲ အမြဲဆူပုပ်ပုပ်ကလေးပဲ..."
"ဪ...ဟုတ်ပြီလေ...ကလေးမလား...ခင်ဗျား
ပြောတာနော်...အခန်းထဲရောက်ရင်တွေ့ပြီလေ...
ခြေကျူးခြေဖြတ် လက်ကျူးလက်ဖြတ်မယ်..."
"အဲ့ဒါက အခြေအနေနဲ့အချိန်အခါရှိတယ်ကွာ... အင်း...ဘယ်လိုပြောရမလဲ...သာမန်အချိန်တွေဆို
မင်းကိုကလေးလိုပဲမြင်တာမှန်တယ်...
အဲ့လိုအချိန်ကျ တကယ်ဆွဲဆက်ဖျစ်ညှစ်ပြီးအစိမ်းလိုက်တောင် ဝါးစားပစ်ချင်တာ..."
အဲ့ကျန့်ကောကလေ...အပေါ်ယံမှာသာယုန်ပေါက်လေးလိုအပြစ်ကင်းပြီးချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။တစ်ခါတစ်ခါပြောတဲ့စကားတွေက Yibo
အဟုတ်ကြီးကြက်သီးထမိလောက်အောင်ကိုပဲ။
"ဟေ့ယောင် ပေါ်ကြီး!!!"
"မင်းပထွေးနာမည်မို့ ပေါ်ကြီးခေါ်နေတာလား...
Yibo ဆို Yibo ပေါ့...ဘာလဲ ပေါ်ကြီး...
တော်တော်ခေါ်ကောင်းနေလား..."
"ဘာဖြစ်လဲ...ငါ့ပါးစပ်နဲ့ငါကြိုက်သလိုခေါ်မှာပေါ့...လိဖြစ်လို့လား..."
"အေး...လိဖြစ်တယ် မခေါ်နဲ့..."
"ဒီကိုလာစမ်း...ငါပြောစရာရှိလို့..."
"ဘာလဲ..."
ခေါ်နေတဲ့ဆီလျှောက်သွားတော့အနားရောက်တဲ့အခါဘာကြောင့်မှန်းမသိသရိုးသရီမျက်ခွက်ကြီးနဲ့စိုက်ကြည့်ခြင်းခံရပြန်ရော။
"မင်းတို့ကအဲ့လိုတောင်ဖြစ်သွားပြီလား... Concon သားကြီးရာ...ဂုဏ်ယူတယ်ကွာ..."
"ဘာကိုလဲ..."
အဆုံးမရှိအစမရှိစကားတွေပြောပြီးသူ့ဟာသူဘာတွေဂုဏ်ပြုပေးနေမှန်း Yibo တကယ်နားမလည်နိုင်။
"သလိပ်ဆန်ကောင်...ဒီလောက်သက်သေ
သာဓကနဲ့တကွမိတာတောင် ဖုံးချင်နေသေး..."
ထောင်ပြလာတဲ့ကိုယ့်ဖုန်း homescreen wallpaper ကြောင့် Yibo မှာမျက်လုံးလေး
အပြူးသား။
ယုန်သွားလေးအထင်းသားနဲ့မျက်နှာအနီးကပ်
selfie ပုံကြီးမှာဘယ်သူ့လက်ချက်လဲသိလိုက်ပြီ။
"ဖုန်းလေးတော့ lock ကျထား ဟေ့ကောင်ရာ...
ငါ့နေရာမှာတခြားကောင်တွေဆိုမချောင်ဘူး...
ကြားလား..."
"အင်း..."
မဟုတ်ဘူး။ဒီကိစ္စကအခုချက်ချင်းရှင်းမှဖြစ်မယ်။တွေ့သွားတဲ့သူက Arthur မို့တော်သေးတာပေါ့။တခြားတစ်ယောက်ဆိုပြသာနာတွေ
တစ်သီတစ်တန်းကြီးလာတော့မှာ။
အဓိက Yibo စိုးရိမ်တာကိုယ့်အတွက်ကိုယ်ထက်ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ဖုန်းထဲမှာ wallpaper အထားခံရတဲ့ကျန့်ကောကိုလူတွေအထင်သေးသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတာပင်။
ကျန့်ကောတစ်ယောက်ကတစ်ခုခုလုပ်ချင်ပြီဆို
ဘယ်တော့မှရှေ့နောက်မကြည့်ဘူး။ဟောခနဲဒိုင်းခနဲလုပ်လုပ်ချတာအမြဲတမ်းပဲ။
ကိုယ့်ရှေ့တည့်တည့်မှာကိုယ့်မကောင်းကြောင်းကိုပေါ်တင်ကြီးလာပြောနေရင်တောင်မှဖင်ကြား
မညှပ်ပဲသောက်ဂရုမစိုက်နေနိုင်လွန်းတဲ့
Wang Yibo ဟာသူ့ကျန့်ကောကိုတော့မကောင်းတဲ့မျက်လုံးလေးနည်းနည်းစွေကြည့်လာတာနဲ့
ကြည့်တဲ့မျက်လုံးကိုစက္ကန့်မဆိုင်းဖောက်ထုတ်ပစ်ချင်တာမျိုး။
Arthur ထွက်သွားတော့မှအခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီး
ဘာမှမလုပ်ထားတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့စာထိုင်ဖတ်နေသူဆီသွားပြီးဝုန်းဒိုင်းကျဲဖို့ပြင်ရသည်။
"Xiao Zhan...ခင်ဗျားအဲ့စာအုပ်ခဏချပြီး
ကျွန်တော့်ကိုကြည့်စမ်း..."
"ဘာလဲ ဖက်ထုပ်လေးရဲ့..."
"ဒါဘာသဘောလဲ...ကျွန်တော့်ဖုန်းကို
ကျွန်တော့်ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ ဘာလို့လျှောက်လုပ်ထားတာလဲ..."
"ဟင်...မနက်တည်းကပြောင်းထားတဲ့ဟာ...
ဖက်ထုပ်လေးသဘောကျလို့ ဘာမှမပြောတာ
မဟုတ်ဘူးလား..."
သေစမ်း။လူကဒီနေ့ကျမှပြိုင်ပွဲတွေဘာတွေကြောင့်အလုပ်ရှုပ်ပြီးဖုန်းလုံးဝမကိုင်ဖြစ်သေး
တာ။ဒါဆိုကျန့်ကောကသူသိပြီးသားထင်လို့
ငြိမ်နေတာပေါ့။
"နောက်ဆိုအဲ့လိုစွတ်ဆတ်မလုပ်နဲ့...ကျွန်တော်
မကြိုက်ဘူး..."
"ဘာလို့လဲ...ကောလဲ ဒီပုံလေးတင်ထားတာဟာကို..."
မြင်လိုက်ရတဲ့ wallpaper ဟာ Yibo အရူးထတုန်းရိုက်ထားတဲ့ selfie ပုံတွေထဲကတစ်ပုံ။
ကိုယ့်ဖုန်းထဲသူ့ဟာသူရှိနေတဲ့ဓာတ်ပုံကကျန့်ကောဖုန်းထဲဘယ်လိုရောက်သွားလဲမသိချင်တော့။
Yibo ဖုန်း wallpaper တောင်သူ့အကြိုက်ယူချိန်းထားပါတယ်ဆိုမှတော့ဒီယုန်ကြီးမလုပ်ရဲတာဘာရှိဦးမလဲ။
အဲ့ဒါအကုန် Wang Yibo ဆိုတဲ့ဒီကောင်အလို လိုက်ထားလို့ဆိုးသွမ်းရောင့်တက်နေတာ။
"ဟို...ပြန်ပြောင်းမလို့လားဟင်..."
ဟုတ်တယ်လို့များပြောလိုက်ရင်ဒီနေရာမှာပဲထိုင်ငိုတော့မလားထင်ရလောက်တဲ့အထိမျက်နှာလေး
ဇီးရွက်လောက်ပဲရှိတော့ရှာတာ။
"ကျွန်တော်ဘာလုပ်နေလဲမမြင်ဘူးလား...
ဖုန်း password ခံနေတာကြီးကိုတွေ့ရဲ့သားနဲ့..."
"ဘာဆိုင်လို့လဲ..."
"ဖုန်း password ထားမှတွေ့ကရာလူဖွင့်မရပဲ
ခင်ဗျားပုံတင်ထားလို့ရမှာပေါ့...တကယ်ပဲ...
ဝေးလိုက်တာ..."
စောနကအစွန့်ပစ်ခံယုန်ပေါက်လေးမျက်နှာထားမှာခုတော့ဖြင့်ကျေနပ်ပြုံးကြီးနဲ့တဟိဟိဖြစ်နေလေရဲ့။တတ်လဲတတ်နိုင်လွန်းတယ်။
"Yibo...ဘာ password ထားမှာလဲဟင်..."
တွေ့လား။အလျှော့ပေးလိုက်တာနဲ့ကန်းတက်လာပြန်ပြီ။
ကိုယ့်ကိုမျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေရဲ့အဓိပ္ပာယ်ကို Yibo တို့မသိရင်ခက်မယ်။
"1005..."
"တကယ်လား...တကယ်လား..."
"ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ...ငြိမ်ငြိမ်မနေရင်
တခြားဟာထားပလိုက်မှာနော်..."
"မင်းကလဲ...ကောကိုဆို အနိုင်ကျင့်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ..."
ဒီလောက်လူတစ်ကိုယ်လုံးလဲသူ့လက်ထဲဖွတ်ဖွတ်ညှက်ညှက်ကြေ၊တောင်းဆိုတာမှန်သမျှလဲ
သေးသေးမွှားမွှားလေးကအစတစ်ချက်မငြင်းပဲခေါင်းညိတ်ခဲ့တဲ့ကောင်ကိုမှအနိုင်ကျင့်တယ်ဆိုတော့ကာ...။
ခင်ဗျားလုပ်နေလိုက် Xiao Zhan ရေ...။
"ကောဖုန်းလဲ password ထည့်ထားတယ်...
ဘာနံပါတ်လဲသိချင်လား..."
"မသိချင်ဘူး..."
"မရဘူး...မသိချင်လဲပြောမှာပဲ..."
"အဲ့ဒါများဘာလို့မေးနေသေးလဲ..."
အရပ်ရှစ်မျက်နှာမှာရှိတဲ့လူတွေကိုအုန်းမောင်း ခေါက်ပြီးသာမေးလိုက်ချင်တော့တယ်။ဖုန်း password ပြောတာနဲ့ Yibo ပါးကိုရွှတ်ခနဲမြည်အောင်နမ်းသွားတာနဲ့ဘာများသက်ဆိုင်မှု
ရှိလဲလို့။
Xiao Zhan တို့ကတော့မရပါဘူး။ဆိုင်ဆိုင်၊
မဆိုင်ဆိုင်သူ့အလုပ်က Wang Yibo ကိုလစ်ရင်
လစ်သလိုနမ်းဖို့ပဲ။
နား,နားကပ်ပြီးပြောသွားတဲ့ဖုန်း password လေးကတော့ 0805 ဖြစ်ပါသတဲ့။
"ဒါနဲ့အင်္ကျီလဲမယ်ဆိုတာလေ...ဘာလို့လဲတာလဲ
Yibo...ကောက မိန်းကလေးတွေပဲ
ရှိုးထုတ်ကြမယ်ထင်တာ..."
"မဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော့်ကိုတမင်လဲခိုင်းတာ...
ရောင်းအားတက်အောင်လို့လေ..."
"ဘာကြီး..."
"ကျွန်တော်တို့မေဂျာက ကြက်ကျော်နဲ့ဘီယာရောင်းမှာလေ...အဲ့ဒါ waiter လုပ်မဲ့ထဲ
ကျွန်တော်ပါတယ်...ဟိုကောင် Arthur
အကွက်မြင်တယ်ပြောရမယ်...ကျွန်တော့်ကို
တမင်ဒီလိုအင်္ကျီဝတ်ခိုင်းတာလေ...အဲ့ဒါမှ
မိန်းကလေး customer များများရမှာတဲ့..."
Xiao Zhan မျက်နှာအပြောင်းအလဲကိုမသိဘဲ
သဘောရိုးနဲ့ပြောပြနေတဲ့ Yibo ဟာသူ့ကို
ဝတ်ခိုင်းထားတဲ့ပိုးသားခပ်ပါးပါးရှပ်အဖြူကိုတောင်လှမ်းပြလိုက်သေး။
"မဝတ်လို့မရဘူးလား..."
"မရတာတော့မဟုတ်ပေမဲ့ မေဂျာတွေက
တစ်ခုနဲ့တစ်ခုရောင်းအားတွေ ပြိုင်ကြတာလေ...
ရှုံးလို့မဖြစ်ဘူး..."
"တခြားတစ်ယောက်ကို ဝတ်ခိုင်းလိုက်ရင်ရော..."
"ရတော့ရပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့မေဂျာ King က
Arthur လေ...သူပြီးရင်နာမည်အကြီးဆုံးက
ကျွန်တော်ပဲ...သူ့မှာတခြားအလုပ်တွေရှိသေးလို့ waiter ဝင်လုပ်မရတော့ ဒီတာဝန်က
ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ပဲကျလာတာ..."
"ဒါပေမယ့်..."
"နေပါဦး...ခင်ဗျားကဘာဖြစ်နေတာလဲ..."
စောဒကတွေတက်လွန်းနေလို့မသင်္ကာတော့ပဲ
သေချာအကဲခတ်တော့မှနှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး
ဘာတွေမကျေမနပ်ဖြစ်နေမှန်းမသိတဲ့သူကို
တွေ့ရလေရဲ့။
"ကော...သဘောမကျဘူး...မဝတ်ပါနဲ့လား..."
"ဘာသဘောမကျစရာရှိလို့လဲ..."
"မသိဘူး...မသိဘူး...မဝတ်စေချင်တာပဲ
သိတယ်..."
"Xiao Zhan...ခင်ဗျားဘာလို့အဲ့လောက်
ကလေးဆန်နေတာလဲ...ကျွန်တော်အားယားပြီး
ဝတ်ချင်လွန်းလို့ ဝတ်နေတာလဲမဟုတ်ဘူး..."
"ဒီအင်္ကျီမဝတ်ပဲ ဟိုဘက်ကဟာတွေထဲက
တစ်ထည်ဝတ်လဲရတယ်မလား...အဲ့ဒါဝတ်ပါလား..."
"အဲ့ဒါကျန်တဲ့သူတွေဝတ်မှာ...ကျွန်တော့်အတွက်
မပါဘူး..."
ပိုးသားပါဆိုနေမှပါးပါးလေးချုပ်ထားတော့
ရှပ်ကအထဲကိုအကုန်ထွင်းဖောက်မြင်နေရတာ
အတိုင်းသား။ပြီးတော့လုပ်မှာက waiter တဲ့။
ယောက်ျား၊မိန်းမပေါင်းစုံလာနေတဲ့အလယ်မှာ
ထိုရှပ်အင်္ကျီကြီးဝတ်ပြီးတော့တဲ့လေ။
ဖြစ်နိုင်ရင်အဲ့ရှပ်ကိုအခုချက်ချင်းတောင်
ကပ်ကြေးနဲ့အပိုင်းပိုင်းညှပ်ချလိုက်ချင်တော့တဲ့အထိကို Xiao Zhan ပေါက်ကွဲနေပြီ။
Yibo ကျတော့လဲဒီတစ်ခေါက်လုံးဝအလျှော့
မပေးဖို့ပြင်ထားတယ်။အခုနကဖုန်း wallpaper ကိစ္စလဲရှိထားတော့ဘာအကြောင်းနဲ့မှမလိုက် လျောဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီးသား။အချိန်တိုင်းသူ့စိတ်ချည်းပဲမရဘူး။
ဝတ်ထားတဲ့အားကစားတီရှပ်လက်ပြတ်ကိုချွတ်ပြီးပိုးသားအင်္ကျီကိုဝတ်ဖို့လုပ်နေတုန်းဗြုန်းဆို
လက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်သူကြောင့်ဟန်ချက်ပျက်သွားချိန်ဘေးနားခုံတစ်ခုံပေါ်တစ်ယောက်ပေါ်
တစ်ယောက်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထပ်လျက်သားထိုင်ကျသွားသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ..."
"ဟိုဘက်အပုံထဲကအင်္ကျီပဲ ဝတ်မလား
မဝတ်ဘူးလား...ကောကို ဒါပဲပြော...ပြီးမှ
ကောအဆိုးမဆိုနဲ့..."
"မဝတ်ဘူးဆိုရင် ခင်ဗျားကဘာလုပ်ချင်လို့လဲ...
ကျွန်တော့်ကိုအတင်းချုပ်ပြီး ဝတ်ခိုင်းမယ်
မကြံနဲ့...ခင်ဗျား ကျွန်တော်တစ်ချက်တွန်းစာပဲ
ရှိတယ်နော်...အေးဆေးပြောနေတုန်းဖယ်လိုက်..."
"ကောင်းပြီလေ...ကြည့်ကြတာပေါ့..."
အခု Yibo ပုံစံကကျန့်ကောပေါင်ပေါ်မှာခွထိုင်လျက်သားကြီးဖြစ်နေတာ။ခါးနောက်မှာခပ်တင်းတင်းချိတ်ထားတဲ့လက်တွေကြောင့်ဘယ်လိုမှထထွက်သွားလို့မရပေ။
ညှပ်ရိုးနေရာမှာစူးခနဲဖြစ်သွားတော့မှကျန့်ကောဘာနည်းလမ်းသုံးနေလဲဆိုတာသိလိုက်ရတော့တယ်။
"Xiao Zhan...ဖယ်...အ...မကိုက်နဲ့လေ..."
သူ့ယုန်သွားကြီးတွေနဲ့တတိတိကိုက်လိုက်
ခဲလိုက်လုပ်နေမှတော့ဒီကောင့်လည်ပင်းဖြူဖြူတွေကရစရာရှိပါဦးတော့မလား။
"လွှတ်တော့ဗျာ...တံခါးမပိတ်ထားဘူး... မတော်တဆများ အပြင်ကတစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာလို့တွေ့သွားရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ
ကျန့်ကောရာ..."
ခေါင်းခါပြပြီးနောက်မှပိုအားပြင်းလာတဲ့ထိုးစစ် ကြောင့်ကျန့်ကောပုခုံးပေါ်လျော့တိလျော့ရဲလက်
နှင့်အသာဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။
တဖြည်းဖြည်းရင်ညွန့်ရိုးရောက်လာတဲ့အပူရှိန်ကြောင့်ပါးစပ်မှထုတ်မငြီးမိအောင်ဘယ်လောက်တောင်တင်းခံထားရလဲယုန်ကြီးမသိလေရော့သလား။
"သားကြီးရေ...Yibo..."
အပြင်ဘက်မှ Arthur ရဲ့အော်ခေါ်သံစူးစူးကြားလိုက်ရချိန်လူကထူပူသွားတာဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။
ဒီပုံစံနဲ့ Yibo ကိုသာတစ်ယောက်ယောက်မြင်သွားခဲ့ရင်ဒီနေ့ဒီနေရာမှာအဲ့ယုန်စုတ်ကြီးကိုသတ်၊
ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်လဲသတ်သေပြီးတစ်ခါတည်း
မြေမြုပ်ပစ်ဖို့စိတ်ကူးထားတယ်။
"လွှတ်တော့...အမြန်လွှတ်လေ...ဟိုမှာလာနေပြီ...
မကြားဘူးလား...ခင်ဗျားဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ...
သေချင်နေလို့လား...သူမြင်သွားရင်
ခင်ဗျားအသေပဲ...ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်
ခင်ဗျားကိုလက်စတုံးသတ်မှာ..."
"ရှူး...တိတ်တိတ်နေ..."
နီးကပ်လာတဲ့ခြေသံတွေအရ Arthur တစ်ယောက်တည်းဟုတ်ပုံမပေါ်။ခုချိန်မှအင်္ကျီကောက်စွပ်မယ်ဆိုရင်တောင်မှီတော့မယ်မထင်။
"Yibo...ငါဝင်လာ..."
"Arthur...ညီလေး...ခဏနေမှပြန်လာလို့
ရမလား...အစ်ကိုတို့ဒီမှာပြောစရာလေး
တစ်ခုရှိနေတာမပြီးသေးလို့..."
ပြိုင်တူထွက်လာတဲ့အသံနှစ်သံနှင့်အတူ Yibo
ကြောက်နေခဲ့တဲ့တံခါးပွင့်လာမည့်အရေးလဲခေတ္တတန့်သွားလေသည်။
"ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့ စီနီယာ...ကြိုက်သလောက်
အချိန်ယူ...ပြီးရင်သာဖုန်းခေါ်လိုက်..."
ကိုယ့်ဘေးရပ်နေတဲ့သူငယ်ချင်းအုပ်စုကိုအသာမျက်ရိပ်ပြပြီးဆွဲခေါ်လာတော့လဲ Arthur နောက်ဘုမသိဘမသိပါလာကြတာပင်။
"Arthur...ငါတို့အင်္ကျီဘာညာလဲရဦးမယ်လေကွာ...မင်းကလဲ..."
"ဖင်မယားနဲ့...ပါးစပ်ပိတ်ထား...လေးနာရီမှ
ဈေးရောင်းပွဲစမှာ...ခုမှသုံးနာရီပဲရှိသေးတယ်...
မင်းတို့ကိုငါမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်...လိုက်ခဲ့...
တစ်ကောင်မှအထဲဝင်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့...ဟိုမှာ
စကားများနေတာလား ဘာလားမသိဘူး...
သူတို့ဟာသူတို့ရှင်းပစေ...ငါတို့ပါအမှုပတ်မယ်..."
ယုံသွားကြလို့တော်သေးတယ်ပြောရမယ်။
BFF တွေဆိုတော့လဲကူညီတန်ကောင်းပါရဲ့။အကြွေးတော့မှတ်ထားရမယ်။နောက်ကျကိုယ့်ကိစ္စလဲသူ့အကူအညီနည်းနည်းပြန်ယူရမယ့်
အနေအထားမလား။
အထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့ Wang Yibo မှာတော့ခုမှသက်ပြင်းရဲရဲချနိုင်တော့တယ်။
"အဲ့ဒါခင်ဗျားကြောင့်...အကုန်ခင်ဗျားကြောင့်...
Arthur ဆိုတဲ့သူတောင်းစားလေးက မသိဘူး
ထင်နေတာလား...ကျွန်တော့်ကိုနောက်ကျရင်
လိုက်စတော့မှာ...အဲ့ကောင်အကုန်ရိပ်မိတယ်..."
ကျောကုန်းကိုတဘုန်းဘုန်းထုနေတဲ့ကောင်လေးရဲ့လက်တွေကိုမရရအောင်ချုပ်ပြီးအတင်းဖက်နမ်းတော့မှငြိမ်ကျသွားတဲ့အဖြစ်ရယ်။
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုအသာကိုက်ပြီးမှ
လွှတ်လိုက်တော့ဘာမှထပ်မပြောလာပေမယ့်
တင်းတော့တင်းနေသေးတဲ့ပုံ။
"အခုဟိုပိုးအင်္ကျီကြီး မဝတ်တော့ဘူးမလား..."
"ဝတ်လို့ရောရဦးမလား...ဒါတွေဒါတွေ ခင်ဗျားလုပ်ထားတာပါဆိုပြီး တစ်ကျောင်းလုံးသိအောင်
ကြေညာစေချင်နေတာလား..."
"ကောင်းကောင်းပြောနေတုန်းမှ လက်မခံတဲ့ဟာကို..."
"ခင်ဗျားအဲ့လိုကြပ်ကြပ်လုပ်နော်...ကျွန်တော်
စိတ်ကုန်လာတဲ့တစ်နေ့ တကယ်ထားပြီး
ထွက်သွားလိုက်မှာ..."
မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီးချက်ချင်းနှာထိပ်တွေရဲတက်လာတဲ့ကျန့်ကောဟာခုနကအကြောတင်းပြီး
သောင်းကျန်းနေတာသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပင်။
"ကော...ကောက...မရည်ရွယ်...ကောတောင်းပန်ပါတယ်...စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်...နောက်...
မင်းမကြိုက်ရင် လုံးဝမတို့မထိပဲနေပါ့မယ်...
ထွက်...ထွက်တော့မသွားပါနဲ့...ကောနားမှာပဲ
နေပါ..."
လက်ရှိချိန်ထိကိုထွက်သွားမယ်ဆိုတဲ့စကားဟာ
ကျန့်ကောကိုသွေးရူးသွေးတန်းနိုင်စွာကိုင်လှုပ်နိုင်
တုန်းပင်။အသံတွေထိန်းမရအောင်တုန်လာသူကိုကြည့်ပြီးမဆင်မခြင်ပြောလိုက်မိတာကိုစိတ်ထဲ
ဘယ်လိုမှမကောင်း။
"စကားနားထောင်မှာလား..."
"အင်း..."
"ကျွန်တော်ပြောတဲ့စကားကို ဂရုမစိုက်သလို
မလုပ်ရဘူး...ညာဘက်နားကဝင်
ဘယ်ဘက်နားကထွက်တတ်တဲ့ အချိုးမျိုးချိုးရင်
ပိုဆိုးမယ်...တစ်ချို့ကိစ္စတွေဆို ပိုလို့တောင်
စကားနားထောင်ရမယ်...ကျွန်တော်
စကားတစ်ခွန်းကို နှစ်ခါမပြောတတ်ဘူး...
တစ်ခွန်းတည်းနဲ့ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး ခေါင်းညိတ်မှာလား..."
"အင်း...အင်း...မင်းပြောသမျှအားလုံး
လိုက်နာမယ်...အဲ့ဒါကြောင့်မို့...မထားသွားပါနဲ့..."
"ဒါဆိုအခုဖက်ထား..."
"ဟင်..."
"ပြောလိုက်တာမကြားဘူးလား...ဖက်ထားလို့ဆို...
ဖွဖွလေးမဟုတ်ဘူးနော်...အသားကုန်ဖက်ခိုင်းတာ...အသက်ရှူကြပ်တဲ့အထိဖက်ထားပေး..."
ကြောင်တိကြောင်တောင်လေးပြန်ငေးကြည့်နေတဲ့
ကျန့်ကောဟာသူအခုလိုတောင်းဆိုလိမ့်မယ်လို့
ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားပုံပင်။
Xiao Zhan မျက်နှာညိုးသွားပြီးခါမှပြန်မချော့ဖြစ်ဘူးဆို Wang Yibo တို့ရာဇဝင်ရိုင်းပေတော့မည်။
"ဘာလဲ...မဖက်ချင်ဘူးလား...အဲ့ဒါဆိုလဲ
ပြီးတာပဲ..."
"ဟင့်အင်း...မဟုတ်ဘူး...မဟုတ်ဘူး...
ဖက်ချင်တယ်လို့..."
ထိုအခါကျမှမတ်တပ်ရပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ Yibo ကို
သိမ်းကြုံးဆွဲဖက်ပြီးနားသယ်စပ်ကိုထိရုံလေးနမ်းသူကြောင့်ရင်ထဲငြိမ့်ငြိမ့်လေး။
လူဆိုတာသေမှနိဗ္ဗာန်ရောက်နိုင်တဲ့အမျိုးတဲ့။
နားထားစမ်းပါ။
Xiao Zhan ဆိုတဲ့သူ့ကျန့်ကောသည်သူ့အတွက်သက်ရှိနိဗ္ဗာန်လေး...။
===================================
လူ့လောကမှာအသက်ရှင်နေထိုင်လာတဲ့ 17 နှစ်သက်တမ်းနဲ့ FA သက်တမ်းတိုက်ရိုက်
အချိုးကျနေတဲ့မိအတာလေးအတွက်ဒီအပိုင်းရေးရတာတကယ်ကိုဒီပျက်ရှင်ဝင်ပါတယ်🙂🙂🙂။
So poor အတာလေး😭😭😭