She's not ready to die.
Because the reality is no one can be ready for death .
but if that's what it takes para isa man lang sa kanila makalabas ng buhay , kaya niyang magsakripisyo para sa nobyo
Others will think this idea is cliche and too corny to be real, but we all can be brave if we'll want to. You can REALLY sacrifice and be brave for the sake of love.
Because in this world full of hatred, betrayal, and all the nasty sins, love is the only thing that can keep us whole and alive.
Nang lumabas sila sa bahay ng amahin, paulit ulit na nireremind siya ng nobyo ma kailangan nilang mabuhay pareho.
Y'know some things can't be really changed-
yung pagiging madaldal nito (-.-)
Malamang kung nasa paligid may nagmamasid kanina pa silang nahuli sa ingay nito.
"Makiramdam ka sa paligid. Wag kang salita ng salita" saway niya dito. napatigil naman ito.
Napapikit siya ng mata ilang saglit segundo habang marahan na naglalakad silang dalawa.
She knows he already changed a lot , but she's still doubting if that will be enough so he won't get hurt any second now.
"Okay ka lang asawa ko?"nagaalalang tugon nito
"Nagiisip ako " marahang tugon niya. Sumenyas siya na tumahimik ito. Naintindihan naman nito at tumango na lang.
They can't be really talking right now kasi kahit anong segundo ngayon pwedeng may sumulpot na kalaban.
Mga ilang metro pa lang ang nalakad nila mas lumakas na ng kunti ang amoy ng usok pero wala pa silang nakikita na apoy.
"Saglit. Aakyat ako" mahina pero seryosong sabi niya. Bahagyang nalito naman ito sa sinabi niya pero hindi niya na ito hinintay na makasagot.
Nagsimula siya na umakyat sa isang pinakamatangkad na puno na nakita niya.
"Baka mahulog ka, ako na lang ata--"
Ingay jusko!
"O sige ikaw na" lumundag siya pababa at nagcross arms. Napakamot na lang ito sa batok sa ginawa niya "baka kasi mahulog ka-"
"oo na akyat na" she cuts him off.
Hayst. Di talaga nito mapigilan magsalita baka mamatay sila ng wala sa oras dito.
"tingnan mo kung nasaan na ang apoy-bilisan mo lang .
wala nang oras"
Tumango ito at mabilis na umakyat. Nagpagiya giya ito sa taas,kita niya na sobrang kumunot ang noo nito ,parang hindi nagustuhan ang nakita saka ito nagmadaling bumaba.
"Bakit?" agap niya
Napadila ito sa ibabang labi at napapapikit " mahigit kumulang sampung kilometro sa tansya ko ang layo mula satin ng apoy" hirap na anunsyo nito
Napabuga siya ng hangin.
IT'S NEAR! Kung sa marathon malayo na ang 10km run ,iba ang kaso ng forest fire, mas lalo na't magkakadikit ang mga kahoy.
A wildfire can spread with a speed of 10/kph and the expanse of the forest is only about 10 km more or less.
That means they only have an hour to search before this forest turns into complete ashland!
Napatingin sila sa isat isa. Mas binilisan nila ang paghahanap sa matanda.
Mas mabilis na paglalakad . Wala na din silang oras para magusap pa.
Nakaramdam siya ng kaba. Hindi siya sanay na may nadadamay sa tuwing may magagalit sa kanya.
Dati wala siyang pakialam kahit pagtulungan pa siya ng mga fraternities .
Siya lang yun eh. Siya lang ang masasaktan. Ngayon ang dami daming buhay ang madadamay dahil sa kanya.
Si Mang Junie.
Ang mga inosenteng tao na nakatira dito sa kagubatan.
Si Rayko.
Napalunok siya sa mga negatibong naiisip niya pero pinilit niya na wag magpatalo sa mga ito.
Kung mananalo ang emosyon sa ganitong kahirap na emosyon,lahat sila mamatay ngayon.
Nang makarating sila may bandang ilog maingat nila na minasdan ang paligid , umaasa na makita na si Mang Junie.
But there was no sign of life there.
They started coughing.
Mas kumakapal na ang usok. At this case mas mahihirapan sila maghanap.
Napahinga siya ng malalim at sinubukan linawin ang isip.
Nagpatiunod si Rayko papuntang ilog. Nagtataka naman na sinundan niya ito ng tingin.
Bigla na lang ito naghubad ng damit at isinawsaw ang damit sa tubig, pinigaan ito ng kunti.
Nagitla siya ng tiningnan siya nito.
Right, she can never get used to his body right now.
"Punta ka dito asawa ko"
Ginawa niya ang sinabi nito. Pumunta din siya sa ilog. Bago pa siya makareact, binasa na siya nito.
She was about to yell but when she saw how serious he is, she chose to stay silent.
"Makakatulong na basa ang damit natin" aniya
He's right. Hindi sila maiinitan kaagad kapag lumusob na sila sa apoy.
Siya na lang din nagbasa sa sarili niya para makapagbasa na din ito ng sarili.
When they're done ,inabot sakanya nito ang damit na hinubad.
"Gamitin mong pangtakip sa bibig mo para wag kang masuffocate"
Napakunot ang noo niya. Wala na itong suot sa pantaas ngayon
"Paano ka ?hindi pwedeng exposed ang katawan mo sa apoy nang ganyan"
Alam nito na hindi siya papayag ss gusto nitong mangyari. Napabuntong hininga ito at biglang pinunit ang laylayan ng damit sapat para makatakip sa bibig at ilong.
Inilahad sa kanya nito ang pinunit na tela "okay na?" nginitian siya nito ng kunti.
Wala sa sariling tinanggap niya ang alok nito.
He can still smile, despite of the situation they're in.
"Kailangan nating maghiwalay para mas mapabilis ang paghahanap" he cups her face brushing his thumb on her face lightly
Agad na pumasok sa utak niya ang mga pwede na mangyari kung magkahiwalay sila ngayon.
Ginapangan agad siya takot.
"Rayko" hindi makapaniwalang sambit niya
He used to be such a big baby and a scaredy cat. She never thought he can do this kind of decision.
"Magiging ayos lang ako" He assures her . "yung hangganan ng ilog -" tumuro ito sa dulo ng ilog. "mayroong kweba pwede tayong dumaan dun palabas ng gubat"
Nakaawang lang ang bibig niya ,ayaw tanggapin ng sistema niya ang mga sinasabi nito ngayon.
"Wala na tayong oras. May tiwala ako sayo na kahit anong mangyayari babalik ka sakin. Pagkatiwalaan mo din ako" masuyo ang boses nito "babalik ako sayo at magkikita tayong ulit"
Sa hangganan ng ilog ang napagusapan nilang dalawa na magkikita sila.
Siya dapat ang pupunta sa banda kung saan nanggagaling ang apoy pero naunahan na siya nito. Naging mabilis din ang takbo ng nobyo kaya hindi niya na ito napigilan.
Labag sa loob na tinatahak niya ngayon ag kabilang direksyon.
Pilit niyang sinusubukan na huwag kainin ng takot at pagalala .
Para mas mapabilis ang galaw niya umakyat siya ng kahoy at nagpalipat lipat talon sa mga sanga ng mga puno.
Sa ganung paraan hindi siya agad mapapansin kung sakali at mas makakagalaw pa siya ng mas mabilis.
Mga ilang sandali, napansin niya na parang may nakamasid sa kanya.
She wasn't scared for herself . Takot lang siya para sa mga taong pinoprotektahan niya.
Pingpatuloy niya lang ang paglipat lipat sa mga sanga ng mga kahoy na para bang wala siyang napansin pero alerto ang katawan niya .
Diretso ang tingin niya pero pinapakiramdaman niya kung ilan ang kalaban.
Nasa baba ang mga ito at masyado siyang exposed kapag nasa taas siya kaya bumababa na lang siya.
Dalawa sa kanan. Tatlo sa kaliwa.
Natansya niya ang bilang ng mga ito kahit hindi niya ginagamit ang mga mata niya.
She acted like she didn't know anything at patuloy lang na gumalaw.
Bigla ay may pumana sa kanya. Agad niyang nasipa ang pagilid ang palaso na dapat ay tatama sa kanya. Natusok pa ito sa isa sa mga kahoy pagkasipa niya.
Nang nalaman ng mga kalaban na alam niya nang nandoon sila ay sabay sabay na itong umatake.
***
A/N: Sorry sa cliff hanger! v_(-.-)_v
And also btw, happy 9k reads!😍 Shemay hahahahaha I'm really happy. Kahit nga isang reader at isang vote nga lang sobra na yung saya ko yung 9k reads pa kaya?! Hehe thank you sa mga patuloy na nagbabasa ng work ko.
Lovelots,
Michkie