Severus staart vanuit de deuropening van een verlaten kamer naar een kast aan de andere kant van de kamer. De kast is grijs van het stof en de stofdeeltjes prikkelen zijn gevoelige neus. Severus kan zich niet meer herinneren hoe hij hier terecht gekomen is, waarschijnlijk was hij op zoek naar iemand.. of iets. Hij wrijft met een vinger over zijn neus als de kast luid kraakt en beweegt. Geschrokken deinst hij naar achteren en staart met wijde ogen naar de kast. Zijn hart bonkt in zijn keel als de deur van de kast open gaat, op een tergend traag tempo. Op een imposante wijze stapt een man de kast uit, zijn zwarte haar is korter dan zijn eigen haar en zijn donkere ogen staan fel en boos. In zijn hand heeft de man een drankfles die leeg lijkt te zijn. De sneer op het gezicht van de man herkent Severus maar al te goed. ' Vader.. alstublieft. Ik heb niks verkeerd gedaan' fluistert hij zacht maar wanhopig. Tranen wellen op in zijn donkere ogen en beschermend heft hij zijn handen op. ' Severus.. Severus!' hoort hij een bekende stem en hij gluurt door zijn armen heen. ' Wat is er?' vraagt Remus die door de gang aan kom snellen. Severus wijst naar binnen en Remus gluurt naar binnen. ' Een boeman..' zegt Remus. Severus ziet dan tot zijn verbazing zijn vader veranderen in een volle maan. ' Ridiculus' zegt Remus ferm en Severus hoort de bruinharige man lachen en niet lang daarna klapt de deur van de kast weer dicht. ' Dat was een boeman Severus, die neemt de vorm aan van je grootste angst' legt Remus uit en Severus laat zijn armen vallen. ' Was dat je vader?' vraagt Remus dan voorzichtig en hij knikt. ' Ja, dat was hem'. Hij vangt een sympathieke blik op van de man naast hem. ' Ik had Voldemort verwacht als je grootste angst'. Severus knikt even. ' Dat was hij, volgens mij, ook. Maar nu niet meer' zegt hij terwijl hij slikt. ' Wil je vertellen waarom?' Severus bijt op zijn lip en kijkt naar de grond. ' Mijn vader mishandelde me. Hij dronk teveel en om zijn frustratie en woede te uiten, sloeg hij me'. Waar de woorden, net zoals de herinneringen, vandaan komen weet hij niet. Maar hij weet dat ze waar zijn, dat de herinneringen kloppen. Is hij beter aan het worden? Zijn gezicht betrekt kort. ' Wat heftig' zegt Remus geschokt en Severus bijt op de zijkant van zijn wang. Snippers van ruzies dreunen in zijn hoofd en hij duikt iets in elkaar.
Een leeg bierflesje spat net boven zijn hoofd kapot. ' Tobias' gilt zijn moeder maar zijn vader lijkt niet voor rede vatbaar. Severus komt met trillende handen uit zijn ingedoken positie en kijkt naar zijn vader die nog twee lege bierflessen in zijn hand heeft. Op een imposante maar dronken manier blokkeert Tobias de enige vluchtroute die Severus heeft. ' Dat joch is goed voor niks' brult Tobias. ' Schreeuw nog wat harder, de buren zullen vast niks gehoord hebben' zegt Eileen sarcastisch en het volgende moment zeilt het tweede flesje door de lucht. Ondanks Tobias zijn kracht, is gooien met bierflessen niet zijn sterkste kant en al helemaal niet terwijl hij dronken is. Het tweede flesje belandt dan ook op de tafel waar het uiteen klapt. De donkerbruine vloeistof maakt de tafel vies en plakkerig, terwijl het langzaam op de grond druppelt. ' Jezus, heb ik niet gezegd dat je op moet ruimen joch!' buldert Tobias en Severus werpt een blik op zijn moeder. ' Nee vader' zegt hij dan geïntimideerd. Tobias trekt de deur hard achter zich dicht en Severus houdt zijn adem wat in. ' Ik zou je een lesje moeten leren rotjoch' sist Tobias tussen zijn tanden door en Severus slikt. ' Laat hem met rust Tobias, hij heeft hier niks mee te maken' zegt Eileen rustig. ' Niks mee te maken? Dankzij hem hebben we nauwelijks brood op de plank Eileen!' snauwt Tobias en Severus ziet een ader in zijn hals gevaarlijk kloppen. Voorzichtig schuift hij de stukken glas aan de kant, klaar om naar zijn kamer te rennen. ' Dat is niet Severus zijn fout, daar kan hij niks aan doen! Hij is nog maar veertien' roept Eileen terug. ' Naar je kamer' zegt Eileen dan tegen hem en Severus bedenkt zich geen moment. Zo snel mogelijk rent hij naar de deur maar voordat hij de deur kan open doen, grijpt een sterke hand hem bij de achterkant van zijn shirt. ' Dacht het niet jongen' snauwt Tobias en de sterke alchohollucht walst hem tegemoet. Hij knippert met zijn ogen en slikt. 'Laat me los vader' zegt hij op een smekende toon maar zijn vader is niet voor rede vatbaar. Severus voelt hoe de vuist van zijn vader zijn neus, voor de zoveelste keer, breekt en tranen wellen op in zijn ogen.
' Severus, gaat het?' hoort hij in de verte een stem. Hij schudt zichzelf uit de herinnering en hij staart in de groene, warme ogen van Remus. ' Uh ja..' zegt hij twijfelend en tot zijn verbazing drukt Remus hem tegen zich aan en voelt hij de sterke armen van de bruinharige man om hem heen. ' Volgens mij niet Severus. Wat gebeurde er?' vraagt Remus zacht. Severus slikt, hij voelt zich niet prettig terwijl iemand hem knuffelt maar hij besluit antwoord te geven. ' Het was een herinnering.. mijn vader sloeg me' zegt hij. Op het moment dat de woorden zijn lippen verlaten, vinden tranen hun weg naar beneden en maken zijn wangen vochtig. ' Sst maar, ik ben bij je. Hij is hier niet' zegt Remus zachtjes terwijl hij rondjes maakt op de rug van Severus. Bij het horen van die woorden, barst Severus in tranen uit.