Flashback
Humahangos akong napasandal sa corner. Napahawak ako sa braso ko hapdi na dulot nito, Iyong sugat ko doon noong isang gabi, patuloy na nagdurugo. D-mn.
I fought hard, every muscle in my body straining between defeat and victory, but there’s something strange on my opponent. Ngayon ko lang siya nakatapat sa loob ng ring, I never heard about his battle before.
I don’t want to lost this fight without even trying hard. But as I looked outside the squared circle, I saw Jotham’s cheering me up. Marahan niyang iniwagayway ang towel ko. “Hindi mo pa nababayaran utang mo sa akin na 100, huwag ka muna mamatay!” pasigaw nitong sambit. Psh, parang bata talaga
“Is that all you have?” Naghahamong boses ang pumailanlang.
I turned my gaze to my opponent. Nakipagpaligsahan ako ng titigan habang kumukuha ng buwelo, nakahawak pa rin ako sa braso ko dahil hindi maawat ang pagdurugo nito. Pvcha, paano nalaman ng isang ’to na may tama ako sa braso, kay Jotham ko lang nasabi ’yon.
Sigurado akong nagpabayad na naman ang isang ’yon. Fvcking dvmb, money over friendship! Malakas na pinagmumura ko ang pangalan ni Jotham, rinig ko ang malakas na pag-angal niya sa labas ng ring.
Malakas na tawa ang pumailanlang. “You’re not even capable.” Iyon na ata ang nakakainsultong sinabi sa akin. Paunti-unting kumurba ang ngisi sa labi nito habang humahakbang palapit sa akin. “No one can defeat me.”
Sinundan ko ang bawat galaw niya. Tatlo. Tatlong hakbang pa.
“Do you think you are capable enough, Miss?” mapang-asar niyang tanong.
Dalawa. Dalawang hakbang mo pa, lintik lang talaga.
“Say goodbye to--, what the fvck!?!”
Napangisi ako nang mabilis akong nakailag sa pag-amba niyang dakmain muli ang balikat ko. Mabilis akong nakabwelo para paulanan siyang tadyak sa likuran niya. Nang makaharap siya gawi ko, paunti-unting nawala ang ngisi sa kanyang labi. Pansin ko rin ang kaliwang kamay niya na pumorma sa likuran niya.
Munti akong napangisi.
Mabilis ang reflexes ko na umilag sa lumilipad na katana sa gawi ko, bumakas ang gulat sa mukha nito. Basic.
“I don’t came to a battle unprepared, Lunare,” madiing sambit ko habang hawak pa rin ang sugat sa braso ko.
“How the fvck you know my surname?”
Psh. “You’re easy. You can’t defeat me on my own playground.”
Kumunot ang noo niya, hindi siya umimik bagkus iginalaw niya muli ang kabilang kamay. Mabilis muli akong nakaiwas sa dalawang lumilipad na katana. Daming baon. Does he think I am playing for nothing?
“Who the fvck are you?”
I’m Ayanna Arquita, the only daughter of a great general, Sergio Arquita, and a great doctor, Grace Amyrra Arquita.
“Siraya Arquita. Your nightmare.”
Hindi ko na pinansin ang rumihestrong reaksyon sa mukha niya. Mabilis ang reflexes akong nakalapit sa gawi niya atsaka siya dinakma sa leeg. Mapaglarong inilapit ko ang mukha sa tenga niya. “It was nice meeting you, Diyvance Joshiah Lunare.”
Pabalang ko siyang binitawan bago lumabas ng ring na parang wala lang. Nakaamba ang kamay ni Jotham na umapir pero inignora ko lang iyon at mabilis na lumapit sa may bench kung nasaan ang mga gamit ko. I clench my jaw nang makalapit sa gawi ko si Jotham.
“Sorry na, hindi ko alam na siya pala makakalaban mo ngayon!”
Knew it. Kahit kailan talaga.
“Tubig ko?” nagtitimping sambit ko.
Ramdam ko ang mabilis na reflexes niyang naglakad sa kabilang bench. Psh.
“Water?” pagsulpot ng isang lalaki sa harap ko habang nakalahad ang isang bottled water. Nagpupunas ito ng pawis sa leeg niya at sa kanyang braso na nakabalandra, marahan niya akong pinapasadahan ng tingin.
Bumuga akong hangin bago hablutin ang bottled water para ibuhos sa umaagos na dugo sa braso ko. Pansin ko sa peripheral vision ko ang pagtigil niya sa pagpunas, direkta itong nakatingin sa may bandang sugat ko.
“Arquita, tubig mo.” Pagsulpot ni Jotham. Nagtataka pa itong nakatingin sa gawi ni Lunare. Psh. “Bakit mo binigyan ng tubig si Aya?”
Napataas ang kaliwang kilay ko dahil do’n.
“Because she needs it,” sagot naman ni Lunare habang nakatingin pa rin sa sugat ko.
Psh. Ano bang meron sa sugat ko at nakatingin siya rito? May gold ba rito, o masyado bang maganda braso ko? Psh.
“Hindi naman kayo close. Hindi ko nirereto sa ’yo ’yan.”
I simply rolled my eyes. “Shut up, Jotham. Get the first aid kit bago pa kita mabalibag.”
Busangot naman siyang naglakad palabas ng room, nakasalubong pa niya si Cash kaya mabilis niya itong hinila palabas, psh.
Naupo ako sa may bench at napatingin sa loob ng squared circle, may dalawang lalaki do’n na naghahanda na maglaban. Napatingin pa sa akin ang isa sakanila, tinanguan ko lang nang ngumiti ito sa akin. Pansin ko sa peripheral vision ko ang pag-upo ni Lunare sa tabi ko.
“So you are--”
“What do you want?” pagputol ko sa sasabihin niya. Binalingan ko siyang tingin, seryoso ang hitsura nitong nakatingin sa akin. “Stop staring.”
Nag-iwas siyang tingin atsaka bumuga ng hangin, hindi nakaiwas sa akin ang munting pagngisi niya.
“Hindi mo ako hahamunin para lang sa wala. What do you need from me?” muling pagtanong ko.
“I’m looking for someone who are capable of fighting. Someone who’s capable in anything.”
Natawa akong bahagya. “I’m good at anything, Lunare,” I said playfully. Muli ko siyang binalingan ng tingin. His upper lip rose. “You just found someone who exceeded your expectations,” mayabang kong saad.
Napapailing naman siya, pero hindi nakaiwas sa akin ang pag-ngisi niya.
“Jotham told me that you’re fighting for injustice and corruption too. Why?”
Napayukom ang kamao ko. Everytime naririnig ko ang mga kataga na ’yon, there’s still inside me na nadudurog.
It’s been 4 years since that incident. Tumuntong akong tamang edad, I gathered evidences and traces about the incident, pero wala talaga. I’m disappointed at myself, hindi ko man lang magawang ipakulong ang mga taong walang awang pumatay sa mga magulang ko. As I dreamt those scene every night that sent me away to had therapy, while the real criminals walked free, living the life.
“Kung may pera d’yan, I’m in. Just contact Jotham.”
Hindi na ako lumingon. Sakay ang motor ko, nilisan ko ang lugar na ’yon, dumaan muna ako sa may flower shop at nagtungo sa sementeryo.
Napatingala ako sa langit para pigilan ang nagbabadyang luha. Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko bago balingan muli ang magkatabing nitso ni Mommy at Daddy. “Kahit gaano pa katagal ang aabutin, I will served the justice you both deserve. That’s a promise.”
.
.
“Siraya, right? Welcome to the team!” masiglang pagbati ng isang babae. Maputi ito, bubbly, bilugan ang mata atsaka matangkad na babae, they called her Reesia. Inabot ko lang ang kamay niya at munting ngumiti. “Hindi ko alam maganda na morena pala taste mo, boss.” Pagtapik niya sa balikat ni Lunare, pero inirapan lang siya nito.
Psh.
“Sup,” pagsulpot ng isang babae na pamilyar sa akin. I’m sure I’ve seen her before. “Alexis nga pala. I heard you defeated Vance in kickboxing, you’re something.”
Tsk. Ano ba tingin nila sa isang ’yon? Pinakamalakas sa lahat?
“It just a luck.” I shrugged.
“You should met his brother. He’s more capable than Vance.”
His cousin?
That Jax?
Why would I? I already met him. Kaya nga kilala ko si Vance, lahat ng impormasyon about kay Vance ay alam ko, even his girls, psh. I just saw him once sa bahay ng pinsan niya, and they’re arguing about something.
“What the, you are really something! You just missed one shot!” pasigaw nitong sambit habang nakaturo sa bullet trap.
Hindi na ako napatikip sa tenga sa ingay ni Reesia, nasanay na rin ako sa pagiging madaldal niya these past months.
“Better than me?” pagsingit ni Vance, punong-puno ng kahanginan ang boses niya. “I didn’t missed a bullet.”
Of course, you are good with this field. Psh. I just sighed.
Months with this group, my growth has been develop as time passed by. Every week may training, at may mission na dapat matapos. The last mission we’ve been in almost killed me.
Pvcha. Napahawak ako sa tagiliran ko dahil sa tumarak na katana sa pangalawang pagkakataon. In just a snap na tiningnan ko ang tagiliran ko, natumba ako sa malakas na sipa sa likod ko. Napadura ako ng dugo.
D-mn bullshit, hindi ako naabisuhan na walang rules dito!
Napahawak ako sa tagiliran ko at pinilit na tumayo, but d-mn, isa muling tadyak ang tumama sa likuran ko. At isa pa, hanggang sa nag sunod-sunod.
“Baguhan ba ’tong iniharap ninyo sa akin? Ito na ’yon?”
Ramdam ko na ang panghihina nang buong katawan ko, bugbog na bugbog na. Puro tadyak ang inabot ko dahil hindi ko na masyadong magalaw ang katawan ko. Napapapikit ako sa antok at sa pagod na nararamdaman ng katawan ko. Fvck. Hindi pwede, hindi pwedeng hanggang dito lang ako.
“Dana! Dana! Dana!”
Tanging sigaw na lang ng mga nanonood ang maliwanag sa pandinig ko. Hindi ko na maimulat ang isang mata ko sa hapdi dahil sa bugbog na natamo ko. The match was brutal, each punch ringing through my body like a gunshot.
“Stop!”
“Bawal ka rito, Lunare.”
“Shut up.”
Malakas na tawa ang pumailanlang. “She needs to pay if you dare to stop me.”
Pilit kong iminumulat ang mata, pero tanging likod ni Lunare ang nakikita ko. D-mn.
“Name your price, Vasquez.”
“Okay, deal.”
(Present time)
“I won’t allow you again,” he stated with a firm tone of voice.
I heave a deep sigh before turning my gaze to Vance, meeting his, we maintain eye contact for a minute. Mabuti na lang talaga umalis din agad si Dabo at Alexis after they agreed with my favor. It just that, it’s still depend on Vance opinion, since he’s our leader.
“This is the best thing I can do,” I assured him and let out a little smile. Gusto ko man abutin ang kamay niya, pero nahihirapan ako dahil injured pa ang ibang parte ng katawan ko. “I’ve been waiting this day to come, Lunare. It’s time to dig her grave.”
“I don’t want the same thing happened again, Arquita.” His expression wanted to said it out loud in front of my face but instead, he kept quiet and kept his gaze fixed.
Marahan kong nilaro ang kamay ko sa lap, napayuko ako. He’s thinking about that too, he’s thinking again about my safety, I thank him with that. Pero buo na ang desisyon ko, that’s the least thing I can do para mas mabilis matapos ang mission. I can’t wait any longer.
“Her family is one of the reason why I don’t have parents, Lunare,” my voice cracked. Napaiwas akong tingin nang dumako ang paningin niya sa akin. “7 years is enough for me to suffer,” matigas kong sambit. “Die or never.”
“But--”
“I’m not doing this for my sanity, I’m doing this for the people’s outcry,” pagbaling ko ng tingin sa kanya. “Kung hindi kaya ng hustisya sa bansa natin na bawian sila, sarili kong kamay ang babawi sakanila.”
He heave a deep sigh. “Okay, but let me help you. At least prepare for two weeks.”
“5 days, Lunare,” angal ko.
He throw me a death glare.
“Please?”
He heave a deep sigh again. “1 week. That’s enough.”
Sighed. Humarap ako sa phone ko at nagtipa ng mensahe kay Jotham.
To: J
Run some errands. Prepare the battle next week, tell that btch.
Isang minuto lang nakalipas nang mag reply siya.
From: J
All goods daw. Prepare ka raw ng kabaong mo, sabi ko magprepare na siya ng libingan niya pabalik ha.ha.ha.ha
Natawa akong bahagya bago ilagay ang phone sa mini table, nakasunod naman ang tingin do’n ni Vance.
“Hindi ka pa ba uuwi? Hindi naman ako bata para bantayan pa.”
Hindi niya ako pinansin, tumayo siya sa kinauupuan niya atsaka ito lumipat sa may sofa. Hinarap niya ang phone at nagtipa do’n habang kunot ang noo. Psh.
.
.
“OMG. I miss you, sis!”
Agad akong nagtago sa likod ni Vance para iwasan ang pagyakap sa akin ni Reesia. Rinig ko ang pagpadyak niya ng paa, nagsumbong pa siya kay Alexis pero tinawanan lang siya nito, psh.
Nagpatuloy ako sa paglalakad, sumabay naman sa akin si Vance paakyat. Si Reesia, ayon pinipigilan siyang sumunod paakyat.
“Let’s practice later.”
“You just got discharged, Arquita. Let’s do it tomorrow.”
I’ve only four days to practice. Tatlong araw niya ako kinulong sa hospital bago pumayag i-discharge not letting anyone to go near at me, siya lang, psh.
“You’re just my team leader, Lunare,” mapaglarong sambit ko. Tumapat ako sa may pintuan ko, ganoon din siya sa tapat ng pintuan niya. “Stop ordering me around.”
Natigil ako sa pagbukas ng pinto nang matawa siyang bahagya. He even playfully slide his tongue over his lower lip. I raised my left eyebrow.
“I’m ordering you as your man, Arquita.”
Mahigpit akong napahawak sa door knob. What the fvck, why I felt my knees trembling for a second. Bigla yatang uminit ang paligid or it was just me? The fvck.
“Before my rest start, I wanted to greet you. Happy Birthday, darling,” he said with his usual voice. Munti siyang ngumiti. “Let’s celebrate later, the usual.” He winked.
He remembered my fvcking birthday! Muntik ko na makalimutan, pvcha. Today is 26 and I don’t have a plan about celebrating it, neither do I remember it, I still don’t have a plan celebrating it. Just for what?
“I have a surprise for you later.” I heard him chuckles before I heard a cracking sound of his door.
My heart got beating crazily. What the hell was that??