Chapter 80
Rain's POV
Ngayon ko lang natinguha na sobrang ikili lang pala ng panahon na ibinigay sa amin. Para lang silang halik sa hanging ang pag-ibig na sandali lang nabuhay sa mga puso namen ngayon, isang panandaliang daplis ng sandali na pinadama lang sa amin at hito ako nagdurusa ang damdamin ko na nadudurog.
Lubha na akong nasasabik na makita siya. Gusto kong maranasang bumalik sa mga halik sa labi at piling niya. Kung maaari lang huminging ibalik pa yung pag-ibig naming natagpuan dalawa yung may nakikita pa akong araw bago naglaho ang liwanag nito na tuloyang ikinabagsak ng aking mundo sa pagkawalay ko sa taong pinapangarap ko.
Hindi ko na yata talaga mapanatili ang lahat dahil naubos na ang oras at ang mga luha ay natuyo na dahil nauunawaan ko ang lahat na masasaktan lang ako sa tuwing maaalala ko. Ngayon ay wala na ako doon sa piling niyang wala ng karampot na pag-asa. Hingin ko man sana na magkaroon pa ng isang pagkakataon na ibalik yung kahapon nung kami lang dalawa at dahan-dahan kong papawiin sa kanya ang sakit.
"Lex..." sambit ko habang tinitignan ang kanyang bagong kuhang larawan ni Lyle.
Walang pinagbago ang kanyang itsura at para lamang akong nahuhulog sa kanya. Sa bawat araw na dumaan ay hindi siya nawala sa isip at puso ko at hanggang ngayon pinanghahawakan ko ang pag-ibig ko sa kanya kahit wala nang pag-asa.
"How long could you stare his picture?" anang tanong ng kakambal ko sa akin.
"I'm wondering who's making him this sweet genuine smile... not those obscure smiles that I always kissed... " may pait sa tuno nang boses ko nang banggitin ko iyon. Napatingin ako sa mga labi nito at sadyang masasakit lang din na alaala ang bumalik sa akin. "Bitter and sweet lips, that's what I always tasted..."
We both know now who's the root of all this turmoil and it was such a pain for Neil to know that Lyle did this to us all. It was a dumbfounding moments and we are not expecting that time Lyle could spill out that heartbreaking truth. My twin decided to never take a contact to those people he left, only that it will brings loneliness.
"All along... Lex is the one who's hurting the most" Neil suddenly uttered.
Napakasakit nga ng dinaranas niya ngayon dahil siya ang na-iipit sa lahat ng ito. Habang iniisip ko pa lang iyon ay para na akong sinaksak at sa puso ko bumaon ang pinakamatulis na balisong na dulot ng pasakit ni Lex. Hindi niya dapat maranasan ang lahat ng ito.
Nahihinuha ko ang lahat at parang lutang ang isip ko at tela yung katawan ko ay namatay dahil namamanhid ito. Gusto kong tapusin ang paghihirap namin pero distansya naman ang humahadlang sa akin. Hindi ko na makayanan ang lahat ng ito at gusto kong puntahan at yakapin siya ngayon.
Natigil kami ni Neil sa masinsinan naming pag-uusap nang bumukas ang pinto ng kuwarto nila at lumabas si Zeke doon na nagkukusot ng mata. Nang makita kami nito ay angtatakbo ito kay Neil at yumakap ng mahigpit.
"Dada, why you look sad... Mama is sad too. You two fight again?" anang sabi ni Zeke na ikinabahala namen.
Sobrang tagal na rin pala dahil ito na ang anak ni Neil, lumalaki na at nagkakaroon na ng muwang sa mga nangyayari sa kanyang palibot.
Saglit na napatingin si Neil sa akin dahil sigurado akong naghahanap ito sa akin ng masasabi niya sa kanyang anak kaya ako na ang sumalba sa kanya dahil nakaawa rin ang pamangkin ko na hindi pa sigurado ang pamilya. Ang saklap nito dahil kailangan niyang maranasan ang ganito sa murang edad. Hindi na talaga kasi magkasundo si Yonice at Neil na parating nauuwi sa pagtatalo.
"Hey, wanna grab ice cream with me?" sabi ko dito na ikinasilay ng tuwa sa mukha ng inosente kong pamangkin na nawala na sa kanya ang katanongan para sa ama.
"I want macha..." nagsisigaw niyang sigaw at nagtatalon na lumapit sa akin.
"I will be taking care Zeke for now..." paalam ko dito.
"Thanks bro..." wala sa sarili niyang sambit.
Agad na kaming umalis ni Zeke para maghanap ng makakain. Dinala ko siya sa malapit na convenient store at doon kami kumain. Habang inaaliw ko siya sa Central Park ay biglang tumunog ang phone ko at nong makita ang nakarhistro na pangalan ay sinagot ko na lang ito kahit labag sa kalooban ko.
"Yes Yonice?" tugon ko dito.
"Is that Mommy?" biglang sabi ng pamangkin ko nang marinig nito ang pangalan ng Mommy niya, ngumiti na lamang ako dito at tumango. "Can she come here too?"
"Is Zeke with you?" agad na untag nito sa akin nang marinig ang boses ng anak.
"Yes, why?" tugon ko.
"Where are you two?" mabilisan niyang tanong.
"Here in Central Park" sagot ko.
"Okay, I will be there in a moment" sabi niya.
Hindi na ako nakaalma dahil agad niyang pinatay ang tawag. Nasa malapit lang pala siya kaya agad niya kaming napuntahan.
"Thank you for always taking care of Zeke" pasalamat nito habang naglalakad kami malapit sa may lawa.
"Don't mention it" tugon ko rito at tinignan ang pamangkin ko na naaaliw sa kanyang bili ng balloon "...it's the best thing I could do for my nephew" dagdag ko.
"No I mean it" bigla niyang sabi at humawak sa aking braso na ikinatingin ko sa kamay niya at huli sa kanya na masinsinan akong tinitigan. "You always there for my son even Neil sometimes being stubborn and always give him to someone to take care of, Zeke."
"No, don't say that... he's a little bit out of his pace these past days..." sabi ko dito na ikinailing niya.
She hissed to what I say. "He's just making some excuses but I know better..." sabi nito at biglang naiiyak at sumumsob sa katawan ko. "I know he still love that person... I thought when he asked to marry me, he finally love me but days past and I felt our relationship is getting toxic... he never loved me in the first place" she cried.
Napaigting-bagang ako dahil sa kanyang sinabi dahil nararapat lang naman siyang saktan ng kakambal ko dahil sa ginawa niya. Kailangan pa nilang manakit ng tao para sa kanilang pansariling interes at ngayon nagdurusa yung tao sa kanilang ginawa.
I immediately shove her off the moment I saw Zeke make glance to us when he picks stones to throw on the water.
"Better not to let Zeke see you've been emotional now... talk to Neil, it's the best way to resolve this. Please Yonice, for Zeke's sake" sabi ko dito at daling pinuntahan si Zeke para sabayan ito.
I have nothing to do with their problem; I'm only here because I have nothing left back in Esperanza.
Nang makauwi kami ni Zeke ay nagulat ako nang makita si Daddy at Tito Jay. Kadalasan ay gabi na sila umuuwi.
"Why so early Dad?" tanong ko dito.
"It's Neil... he fly back to Manila" anang sabi nito at ako naman ang nagulat sa kanilang sinabi.
"When?!" ako naman ang nagtanong dahil walang sinabi si Neil na lilipad pabalik ng Pinas.
"Today when the banks notify me Neil gets money from my account..." dismayadong tugon ni Daddy.
"Daddy is gone, Papa?" biglang saad ni Zeke na nakikinig pala sa usapan namin.
Hindi kami nakasagot dito at nag-isip ako ng magandang sasabihin sa pamangkin ko para hini ito madismaya at malungkot sa biglaang pag-alis ni Neil.
"Maybe you talk about this matter... I'm going to get Zeke a snack" mungkahi ni Tito Jay na agad lumapit kay Zeke at kinarga ito. "What do you want to eat, little man?"
"I just eat with Uncle Rain... but I want ice cream again..." maligalig nitong tugon na ikinangiti ko.
Ako na ang nanghihinayang kay Zeke para maranasan ang isang sira na pamilya sa murang edad niya. Hindi ko rin naman masisisi si Neil dahil sa kanyang sinapit pero sana naman ay ikonsidera niya ang bata. Masyado pang bata si Zeke.
"We talk to my office..." sambit ni Daddy na ikinatango ko.
Pinaliwanag ko sa kanya ang nangyayari at sobrang pagkadismaya ang rumihistro sa kanyang mukha sa nalamang kuwento.
"Kailan man ay hindi talaga siya nag-iisip ng matino... ano na lang ang sasabihin ng mga magulang ni Yonice" sambit ni Daddy na napasandal sa kanyang swivel chair habang hinihilot ang kanyang noo.
Isa kasi sa mga Major Stock Holder ang mga magulang ni Yonice sa bagong tayong kompanya ni Daddy and he can't afford losing one. Sadyang isang malaking kawalan kung uurong ang mga magulang ni Yonice. Ngayon ay nangangamba ako para sa kakambal ko. We can always get some help kina Lolo at Lola pero sadyang nahihiya na si Daddy sa mga tulong nila.
"Nahihirapan lang po siya ngayon..." sambit ko na alam kong parte ng sinabi ko ay para din sa akin. Nahihirapan din ako sa sitwasyon.
HALOS DALAWANG araw nawala si Neil at hinahanap ito ng anak niya pero nong bumalik naman ito ay hindi man lang ito makausap ng matino. Tela nawalan ito ng sigla pagkabalik kaya ako na ang kumausap nito.
"Care to tell me what happened?" sabi ko nang makapasok ako sa kuwarto niya.
Binalingan lang niya ako ng tingin bago ibinalik sa pagtitig sa larawan sa kanyang wallet. It was him and Lyle when they are young, they seem very close but now they are broken and apart.
"I don't really know what happened..." he slightly laughed then suddenly cried.
Wala akong nagawa kundi ang lapitan siya at aluin.
"I really don't know why I said that... I'm so cruel" sambit niya.
"Then care to explain why? I know I can't help you but at least to ease your pains" ani ko dito na ikinailing niya. "I'm all ears Neil" dagdag ko na ikinatingin niya sa akin.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago siya nagsimulang mag kuwento.
"When I got there, I saw how it's been so terrible for them too, especially Lex... his the one who's suffering most from all of this but he still manage to forgive Lyle, only that he need to forget everything and I was shock when he tell me he still love me..." sabi nito at ngayon ay ako naman ang nagulat at nasaktan.
Napapikit ako ng mariin sa kanyang sinabi at para akong nilalagutan ng hininga sa sikip ng dibdib ko dahil sa sinabi ni Neil. Mas masakit pa sa araw na umalis siya at hindi na nagpakita.
Dahil sa sinabi nito ay agad na akong tumayo at lumisan dahil hindi ko makayanan ang mga isiniwalat ni Neil sa akin. Sobrang sakit na hindi ko makayanan at para akong mamamatay sa sobrang sakit.
All along, I was the one who's been making fool to myself but no matter how the pain hurts me, I still love him. I love him since I say to myself that I'm going to love him, yet, it's still painful to speculate things now, I already done my part. Hanggang dito na lang siguro ang lahat, mamaalam na ako sa pag-ibig na kailan man hindi pala dumating sa amin.
"Rain, wait... I haven't told you anything yet" pigil nito bago ako tuloyang makalabas ng kanyang silid.
I just make a glance before I say... "I heard enough..."
[A/N]: Ito muna sa ngayon hehehehe promise update ako ng limang nito soon