"Where's my paint brush?!"
Napasinghal ako kay Cy habang nanginginig. My paint brush is missing! Bigay sa'kin ni CJ 'yun! Mawala na lahat ng gamit ko 'wag lang 'yon! Anything that he gave to me--it can't be thrown or be gone. It's too precious!
"Hey, chill." Lumapit siya sa akin galing sa lababo at umupo para maging magkapantay kami. Nakaupo na kasi ako sa higaan, paiyak na dahil sa kaba at takot.
Hinawakan niya ang magkabilaang balikat ko kaya napatingin ako sa mga mata niya. He smiled at me before nodding slowly. "Na misplace mo lang 'yon. Kapag nagsimula na tayong maglinis, mahahanap mo 'yon okay?"
"Paano kapag hindi?" Hindi ko na napigilang mapasimangot. It felt weird dahil hindi naman kami close pero bakit ako ganito sa kaniya?!
"Stop the negativity." He smiled again.
Sinundan ko siya nang tingin nang tumayo siya at inabot ang cellphone sa dala niyang black back pack. Inilabas niya roon ang isang maliit na speaker bago dinukot ang cellphone niya sa bulsa ng bag.
"Let's play some music. Pang pawala ng stress." Sandali niya akong tiningnan bago ibinalik ang tingin sa cellphone, may kung anong kinalikot.
Matapos ang ilang segundo ay tumunog ang 'We could Happen' ni AJ Rafael sa speaker. Bahagya niya pang nilakasan ang volume sa saktong hindi naman masakit sa tenga. Inilapag niya 'yon sa coffee table katabi ng bag at cellphone niya.
"I hold the door please come in," Lumapit siya sa akin at inalok ang kamay. Mabilis ko naman itong inabot, bahagya nang napapangiti dahil sa ginagawa niya.
"And just sit here for a while," Kinuha niya 'yong walis sa gilid ng small grey refrigerator ko. Ginawa niya 'yong mic, nakahawak pa rin ang isang kamay sa akin. "This is my way of telling you, I need you in my life."
Tumawa ako dahil feel na feel niya pa 'yong kanta. Kumalas nalang ako sa pagkakahawak sa kaniya at kinuha ang mga canvas sa baba ng higaan para i arranged ito sa may cabinet. Sunod ko namang inalis sa box ang mga damit ko para mailagay sila sa hanger. Puro mga retro dresses lang naman 'yon.
"I've been thinking 'bout you lately~" Hindi ko na mapigilan ang sariling sumabay sa chorus at kinuha ang paint brush sa gilid, ginawa na rin itong microphone.
"Maybe you could save me from this crazy world we live in~" Lumapit kami ni Cy sa isa't-isa, sabay na kumakanta sa chorus, dinadama na para bang kami ang mga vocalists ng isang banda. "And I know we could happen, cause you know that I'll been feeling you~"
"I know you want me too~" Natapos 'yong kanta na hingal na hingal kami dahil sa pagsabay. Puro tawanan pa kami dahil para kaming mga baliw na may sariling stage.
But I can't deny that he has a good voice. Pwede nga siyang maging soloist or vocalist ng isang banda, e. Naaalala ko na naman si CJ sa kaniya. He loves too sing too, and has a good voice.
I sighed. How can I forget him if the man who's helping me has the closest similarity with him?
"Are you okay?" Inalis ko ang titig sa kaniya nang mapansing nawala na naman ako sa katinuan.
"Yes. Of course." I awkwardly said.
"Yeah, sure." He's not buying it so I sighed again, gazing at him again.
"How can I forget him if you're just too similar with him?" I don't know why the hell did I ask such a dumb question but I just can't help it. There's really a part of me who's too curious about it.
I was shocked when he gave me his sweetest smile before slowly shaking his head. "You're not going to forget him. You just have to accept that it's already gone to stop blaming yourself from what happened."
Nagpatuloy nalang kami sa paglilinis buong araw. Nag order lang siya ng delivery from chowking dahil tinamad na kaming magluto. Wala rin naman kasing lamang ang ref dahil hindi naman na ako nag g-grocery.
"Hindi ka ba kumakain, ha?" Nagmaktol siya nang mabuksan ang ref. Nakita niya kasing puro tubig lang ang naroon at kahit ni isang pagkain ay wala.
"Delivery?" I awkwardly smiled at him, making him sigh a bit.
"That's bad for your health." He looked serious. Tinuro niya pa ako. "Last na ngayon, ha. You have to eat homemade foods again. Okay?"
Umismid nalang ako bago ibinalik ang tingin sa mga gamit. Nang ma arranged na namin lahat ay napahiga ako sa kama. Both of my arms were spreading, feeling the relaxation that the bed and cold were giving me.
Sandali naman akong napaisip nang may maalala. Bakit nga ba ako pumayag na mag general cleaning ngayon? It's not that he can order me around! But it's all done after all. Tsaka maayos naman ang naging hitsura ng unit kaya okay na rin siguro.
Napabangon ulit ako nang tumunog ang cellphone ko. Inabot ko ito galing sa side table at napangiti nang makita ang message ni LJ.
From LJ:
Shat?
Natawa ako bago nagtipa ng reply. Minsan lang 'to nag-aaya kaya kapag naging ganito, alam kong may problema na. Madalas 'yong pang love life pa.
To LJ:
Sure. Saan ba?
From LJ:
Labas ng 7/11 diyan sa baba ng unit mo. 8 pm.
Magtatanong pa sana ako kung wala ba siyang shift pero may kumatok na sa pinto. Ibinaba ko nalang ang cellphone at sinundan ng tingin si Cy na kinukuha na 'yong order namin.
Tumayo kaagad ako nang makita ang Family Lauriat. Natakam ako bigla dahil may fried chicken pa. Almost 2 PM na kasi at hindi pa kami nag miryenda kaya ganito nalang siguro kami ka takam kumain.
Tinulungan ko si Cy sa pagbukas ng mga pack lunch bago kami nagsimulang kumain. Susubo na nga sana ako ng fried chicken nang sitahin niya ako. Napakunot tuloy ang noo ko habang nakatitig sa kaniya.
"Demonyita, 'wag kang atat. Pray muna." May halong pang-aasar ang pagtawa niya.
Gusto ko siyang batuhin ng tinidor pero dahil nagsimula na siyang mag sign of the cross ay napatigil ako at sumunod nalang din. Hindi pa ako makapaghintay na matapos 'yong prayer kaya kahit kasasabi niya pa lang ng 'amen' ay kinuha ko na ulit 'yong pinulot kong chicken joy.
Bandang 5 PM na nang maisipan niyang umalis sa unit ko. Gusto niya pa sanang mag grocery kami pero humindi na ako. Bukas nalang kami mamimili, total sa labas lang din naman ako kakain.
"Okay ka lang talaga? Maulan pa naman." He doesn't look like convinced enough na okay lang sa akin ang umuwi na siya.
"Just go home! Do your job.." Natahimik ako nang may maalala. Nag-aalangan pa akong magtanong pero hindi ko rin napigilan ang kyuryusidad ko. "What's your job?"
"Engineer." He chuckled.
CJ's an engineer too.
"Ah." I laughed awkwardly. "Sige na, may pupuntahan pa ako."
Umalis na rin siya pagkatapos noon. Nag-ayos na rin ako. Simpleng hoodie at black jogging pants 'yong sinuot ko since nasa baba lang din naman 'yong 7/11. Isa pa, makikiinom lang din naman ako.
"Lawrence John!" Tinawag ko si LJ nang mahagip siya ng mga mata ko, nakatayo sa gilid ng pedestrian, hinahanap yata kung saan ako nakapwesto.
Napatingin siya sa akin at kumaway. Mabilis siyang naglakad at umupo sa tapat na upuan. "Hanep. Tambay ka?"
"Bastos ka?" I scoffed, rolling my eyes jokingly.
Um-order lang kami ng dalawang ramen, ready to eat gimbap tsaka soju. May libre naman silang shot glass kaya hindi na kami nagka problema roon.
"Are you still having the scenes?" He asked out of nowhere. His voice and eyes were concern.
"Sadly." I gave him a small smile. "Ikaw ba? What made you cut from your shift and decided to have a drink? Dinayo mo pa ako rito." I chuckled a bit.
"I got to talk to her." He blurted out. "And she decided to shut me out of her life permanently."
"Who?" I looked at him with confusion. Alam ko lang naman na may naging girlfriend siya for 6 years pero hindi ko alam kung siya pa rin ba 'yong tinutukoy niya.
"Nana." He sighed.
Oh right, that girl. I never get to meet her ever since. Nasa same hospital lang naman kami pero bakit hindi ko 'yon nakikita? O baka kakalipat niya lang kung kailan ako umalis?
"You can't blame her for that." I commented honestly.
Hindi ko siya kilala pero alam ko kung ano ang naging takbo ng relasyon nila. LJ never dated ever since in his life dahil busy siya sa pag-aaral at ayaw niyang maglaro ng babae. Ayaw niya kasing mapunta ang karma sa kapatid niya.
But he fell in love with this girl and he somehow made a mistake causing them to broke up. He's even blaming himself until now.
"It's okay. I'm just here. I'm gonna listen." I assured him.
Nalasing na siya pagkatapos kaya wala akong ibang magawa kundi ang tawagan si Laurie. Siya lang naman ang maaasahan ko sa kuya niya kahit na hindi kami magkabati.
"Bakit ba nalasing 'to?!" Nagmaktol siya nang makita si LJ na nakadungo sa mesa, tulog na.
"May problema lang." I gave her a small smile.
She rolled her eyes at me before escorting her brother to her BMW. Mukhang bad trip pa talaga siya dahil baka may tinatapos na research o naka night shift tapos inabala ko pa.
"Sorry." I bowed a little when I saw her cold stares at me.
Bumalik ulit siya sa harapan ko, parang may gustong sabihin sa akin. Iniwan niya 'yong kapatid niyang tulog na sa sasakyan.
"Did you really quit?" Her cold voice gave shiver to my spine.
I slowly nodded. "Yes. A month ago."
"You're a coward." She hissed at me.
I was about to answer when she cut me off with her words wrapped with a dagger that can painfully stab me a million times, over and over again.
"That made me conclude something." She stared at me for a second before turning her back. "You don't deserve CJ's life."
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------:)