pov Chloé
'We staan op positie.'
'Wij ook.'
Verschillende mannen van ons staan klaar op hun positie.
Het huis van Gilles ligt voor ons.
We hebben het huis omsingeld en wanneer ik teken geef gaan we naar binnen volgens het plan dat we nog geen halfuur geleden overlopen hebben.
Een groep via de voorkant, de andere helft via de achterkant.
Eerst zouden we de gelijkvloers vijand vrij maken om dan het zelfde te doen bij het tweede verdiep en dan te eindigen bij het derde verdiep.
Waarna we het plan verder zetten en verzamelen bij de kamer waar Gilles gevonden zou zijn.
Dan kan ik eindelijk, na vijf lange jaren, mijn vragen stellen en mijn antwoorden krijgen.
Linda heeft zoals, wanneer we op missie vertrekken, een kaarsje aangestoken. Nu deze keer twee.
De grote bij de deur en de kleinere kaarsjes bij de foto van mijn broer.
Mijn blik glijdt van het huis naar de lucht die langzaam van schemer naar donkerblauw gaat. De zon wordt vervangt door de maan en de sterren komen al lichtjes wakker uit hun slaap.
Ik weet zeker dat mijn broer vannacht alles zal volgen van daarboven, maar toch heb ik het gevoel dat hij hier naast me zit tussen de bosjes te kijken naar het huis.
Ik hoop dat hij trots op me zal zijn.
'Nog vijf minuten.'
Ik knik en geef Chase een kneepje in zijn schouder, dit is voor ons allen een speciale missie. We zijn allemaal opzoek naar antwoorden die we hopen deze avond te mogen grijpen.
We hebben lang genoeg gevist, het is tijd dat de vis bijt.
'Iedereen op positie, binnen dertig seconden vallen we binnen. Zorg voor elkaar, blijf bij elkaar.' Deel ik mee via mijn oortje.
'Tien, negen' Ik fluister de seconden af.
'Drie.' Mijn ogen volgen de timer die langzaam aftelt.
Waarom duurt zo'n seconde zolang?
'Twee.'
Komaan nog één.
'Eén.'
Precies op nul springt de eerste groep op. Die moeten de eerste uitschakelen.
De bewakers aan de voordeur beginnen al meteen te schieten.
Vlug haal ik mijn pistool boven en schiet raak in de arm en knie.
Die loopt het eerste moment niet weg.
De andere bewaker ligt ook al op de grond.
Ik kijk vlug over mijn schouder en knik.
De schoten zullen de andere mensen in het huis gealarmeerd hebben want vanaf we de voordeur openbreken worden we direct verwelkomt met een ontvangst van kogels die onze kant op vliegen.
Ik richt mijn pistool op twee mensen die boven de trap staan en schiet ze beide raak in de borstkas. Dood zijn ze niet, dat verdienen ze niet, maar pijn lijden mag altijd.
Meerdere mannen stormen nu de trappen af, en vanuit de woonkamer klinkt ook al veel schoten.
'Versterking aan beide kanten.' Roep ik op.
Meerder mannen van beide groepen komen samen op de gelijkvloer.
Ik richt me op de trap terwijl de andere mannen bezig zijn met de mannen in de andere ruimtes.
Ik schiet er een paar neer en alle mensen in de hal zijn gewond of gedood.
Ik knik naar Chase en al lopend naar de woonkamer verwissel ik het magazijn van mijn geweer.
De meesten in de woonkamer zijn ook al uitgeschakeld.
Vlug helpen we nog de onze mannen met de laatste uit te schakelen voor we de trap oplopen.
Elk verspreiden we ons per twee over de gang aan een deur.
'Drie, twee één, go.' Op go stampen we de deur in en schieten we de aanwezigheden in de kamers dood.
'Omg.' Zeg ik als ik zie wat de twee in onze kamer aan het doen zijn.
Laat me zeggen dat ze naakt zijn en het nogal gezellig hebben.
'Hebben jullie nu serieus seks terwijl ze dit huis aan het beschieten zijn?' Hoor ik Chase naast me stomverbaasd vragen.
We hebben al veel meegemaakt maar zo iets, nog nooit.
'De liefde bedrijven kan op elk moment.' Grijnst de jongen naar me terwijl hij mijn lichaam af scant.
'Jammer dat jij dat nooit meer zal kunnen doen. Ik hoop dat je hebt genoten van je laatste orgasme in je leven.' Zegt Chase voor hij de jongen en het meisje raakt schiet.
Kort kijken we elkaar aan. Lachend schudden we ons hoofd en lopen dan weer verder met een serieus gezicht de gang op.
'Baas, kom kijken.' Ik draai me om naar het geluid en loop naar Jake toe.
'Moet zien.' Hij wijst de kamer in en verbaast kijk ik ga ik de kamer in.
De hele kamer hangt vol met foto's en teksten over mijn broer.
Een groot wit bed met rozenblaadjes staat tegen de muur waarboven een grote close-up van mijn broer hangt.
Er naast staat er een miniatuur versie van het Vrijheidsbeeld. Als ik dichter bij kijk zie ik twee personen staat op de kroon van de vrouw.
Ik kan mijn broer er in herkennen en Gilles.
Wat?
Verward staar ik naar de twee mannen die met verstrengelde handen naar het uitzicht kijken.
Ik schud mijn hoofd en kijk de kamer verder of.
Ik schrik als ik de muur tegenover het bed zie.
Het staat vol geschreven met iemands handschrift.
"De duivel heeft zijn engel vermoordt en heeft er spijt van."
Het zinnetje blijft zich over de hele muur herhalen. Het geschrift is duidelijk van een jongen maar ik kan er geen nadruk op leggen van wie het zou zijn.
Dit kan toch niet van Gilles zijn.
Voor die muur staat er een glazen bureau.
In het glas zitten allemaal foto's van mijn broer en Gilles samen.
Mijn vinger raakt het koude glas op de plaats waaronder een foto ligt waar mijn broer en Gilles allebei met een glimlach in de camera kijken.
Zijn glimlach, zijn ogen vertellen me dat hij intens gelukkig is.
Zijn ogen, zijn warm en vriendelijk zoals ik altijd gekend heb.
Maar nu zie ik ook iets meer, liefde.
Andere liefde dan die voor mij of mijn vader.
Nee, hier is het liefde voor een persoon.
Een persoon waar hij van hield.
Zoals mijn liefde voor River.
'Baas.' De stem haalt me uit mijn gedachten.
Langzaam draai ik mijn hoofd weg van de foto en kijk een van mijn mannen aan die me afwachtend in de deur opening aankijkt.
'Vijanden zijn uitgeschakeld geen Gilles te bekennen.'
Ik knik maar de info komt maar half tot me door.
Wat hadden mijn broer en Gilles?
Hoe komen al die foto's hier.
Ik had zoveel vragen, maar na dit weet ik niet of ik wel wil weten wat de antwoorden zullen zijn.
Mijn ogen glijden van de personen aan de deur naar een grote foto naast de deur.
Met kleine passen ga ik er naar toe en bekijk de foto.
Mijn broer en Gilles staan er op.
Maar niet zoals op alle andere foto's.
Ze hebben hun ogen gesloten en hun lippen zijn samen gesmolten met die van elkaar.
Ik hap naar adem en kijk de kamer rond.
Deze kamer is zo intiem, vertelt zoveel over mijn broer waarvan ik niets wist.
Hij werd geliefd door iemand.
Geliefd door onze vijand.
De zoon van de vijand was het vriendje van mijn broer.
En Gilles werd geliefd door mijn broer.
Hoe is het mogelijk dat twee vijanden van elkaar konden houden. Ik snap niet dat je kan houden van de vijand.
Maar dan kwam het besef dat zij geen vijanden waren.
Hoe moeilijk moest het voor mijn broer zijn om te zeggen dat ze vijanden waren als hij in het geheim een relatie met onze wraak had. Vast niet gemakkelijk.
Plots bekruipt mij ook een schuldgevoel. Schuldig dat ik te blind was om alleen maar haat voor Gilles te voelen terwijl hij wel degene was die mijn broer kon laten proeven van een hemelse smaak. Iets wat ik hem ook gaf, maar niet zoals Gilles kon doen.
Ik was zijn zus, zijn bloedverwant, maar toch was dat niet voldoende. Was ik niet voldoende.
------------------------
Comment 💬
vote ⭐
and follow 💙
XOXO