ZAWGYI
Hoseok
"ဒဏ္ရာကမစိုးရိမ္ရေပမယ့္ နည္းနည္းနက္ေတာ့ ခ်ဳပ္ရမယ္... "
ဓါးထိသြားတဲ့ေနရာကိုသန႔္စင္ရင္းေျပာလာတဲ့ ေဒါက္တာ Kim Namjoon...
"ရပါတယ္ ေဒါက္တာ Kim ... အဆင္ေျပသလိုသာလုပ္ပါ..."
ဆိုဖာေပၚခပ္ေလၽွာေလၽွာထိုင္ကာ နာက်င္မွုအျပင္ အရက္ျပန္နဲ႔သန႔္စင္တာေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့စပ္ျဖင္းျဖင္းေဝဒနာကိုခံစားေနတုန္း လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာတဲ့လက္တစ္ဖက္...
"Taehyungie ~ အျပင္ထြက္ေနမလား ... ၿပီးေတာ့မွျပန္ဝင္လာခဲ့ေလ..."
အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ မသိစိတ္ကကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကိုညႇစ္ထားရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးပုံဟာသက္ေတာင့္သက္သာမရွိတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ေနဖို႔ေျပာေတာ့ ေခါင္းခါျပရင္း...
"ဟင့္အင္း... ကၽြန္ေတာ္ ကိုႀကီးနားမွာပဲေနမွာ..."
"ဒါနဲ႔ Mr.Jung ... ဓါးဒဏ္ရာရၿပီး အိမ္ကိုလမ္းေလၽွာက္ျပန္လာတာလား...? လွုပ္လွုပ္ရွားရွားလုပ္မိေသးတာလား? ဒဏ္ရာက ဟ ေနတယ္..."
႐ုတ္တရက္ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးပူတတ္လာကာ ဘာျပန္ေျဖရမလဲမသိျဖစ္သြားသလို လက္ေမာင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးလက္ေတြကလည္းပိုတင္းၾကပ္လာတာ...
အား~ဒီေကာင္ေလးအေတာ္သန္တာပဲ...
"မ မဟုတ္ အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး ေဒါက္တာ... ဒီတိုင္း အဲ့လိုျဖစ္သြားလား ? ဒါနဲ႔ဘယ္ႏွခ်က္ခ်ဳပ္ ရမယ္ထင္လဲ..."
အဓိပၸါယ္မရွိေသာအေျဖနဲ႔ သိသိသာသာစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္တာေၾကာင့္ ပါးနပ္ပုံရတဲ့ ေဒါက္တာ Kim က ျပဳံးရင္း...
"Ah~ I see " လို႔ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သည္။
"Mr.Jung တို႔ဘယ္လိုထင္မလဲမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ခ်ရတဲ့လူပါ။
ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ့္လူနာရဲ့ဘယ္သတင္းကမွအျပင္ျပန္ေရာက္မွမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဖုံးကြယ္ထားစရာမလိုပါဘူး...
ၿပီးေတာ့ Mr. Kim , အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္လက္ေမာင္းကိုလႊတ္လိုက္ပါလား... Mr.Jung ၾကည့္ရတာနာေနတဲ့ပုံပဲ..."
ထိုအခါမွကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုဆတ္ကနဲလႊတ္ေပးၿပီး "ေဆာရီးကိုႀကီး" လို႔ဆိုလာတဲ့ေကာင္ငယ္ေလး....
"ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေျပာရတာက Mr.Jung တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို စိတ္ရွင္းေစခ်င္လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ အဖိုး Kim ရဲ့ေျမးကိစၥျဖစ္ေနလို႔ဆိုတာထက္ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမွာ ေဘာင္မေက်ာ္ဘူးဆိုတာသိေစခ်င္လို႔ပါ...
Mr.Lee ရဲ့ စကားအရ ကၽြန္ေတာ္က Mr.Jung တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ Family Doctor ေလ..."
ပါးခ်ိဳင့္ႀကီးေပၚေအာင္ျပဳံးျပရင္းေျပာလာတဲ့ဆရာဝန္ကိုၾကည့္ရတာ မည္သည့္မေကာင္းတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မွရွိေနပုံမရပဲ Privacy ကိုသာဦးတည္ခ်င္ပုံရတာေၾကာင့္ ေခါင္းညႇိမ့္ျပမိလိုက္သည္...
"ေက်းဇူးပါ ေဒါက္တာ-"
"အဲ့တာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းကို Uncle Lee ကိုေတာ့ျပန္ေျပာနိုင္တာေပါ့... Uncle Lee ကသတ္မွတ္ေပးထားတဲ့လူဆိုေတာ့"
"Taehyungie~"
ေကာင္ေလးစကားေၾကာင့္ ဒဏ္ရာခ်ဳပ္ဖို႔ထုံေဆးထိုးေနရာကေန ခပ္ဖြဖြရယ္ရင္း...
"ကၽြန္ေတာ္ information ေရာင္းမစားပါဘူး Mr. Kim ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္ကအေၾကာင္းေတြကို ဟိုဘက္ကိုသယ္မွာမဟုတ္သလို ဟိုဘက္ကသတင္းကိုလည္းဒီဘက္ကိုသယ္လာမွာမဟုတ္ဘူး..."
"ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းရင့္သီးသြားရင္ေဆာရီးပါ ေဒါက္တာ Kim...
အခုရွုပ္မွေနာင္ရွင္းမို႔လို႔တခါတည္းေမးထားလိုက္တာပါ။ Family Doctor ျဖစ္လာမယ့္လူဆိုရင္ေနာက္လည္းေမးစရာမ်ားမွာပဲေလ..."
"ရပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္..."
ေျပာရင္း ဗိုက္ကဒဏ္ရာကိုတခ်က္ခ်င္းခ်ဳပ္ေပးေနတာမို႔ ေကာင္ေလးလည္းဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲၿငိမ္သက္ေနလိုက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္ေလးသည္ တခါတရံမထင္မွတ္တဲ့အျပဳအမူေတြလုပ္တတ္ေလသည္...
အျမဲတမ္းကေလးလိုဆိုးၿပီးကပ္ခၽြဲကာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေျပာခ်င္ရာေျပာတတ္ေပမယ့္ တခါတေလ ကိုယ္မထင္မွတ္ထားတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ရင့္က်က္စြာတုန႔္ျပန္တတ္တာမ်ိဳး....
"ရၿပီ... ခုႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္...
48 နာရီအတြင္းေရမထိမိေအာင္သတိထားေပး... ကၽြန္ေတာ္သုံးရက္စာေဆးေပးခဲ့မယ္...
မနက္ နဲ႔ ည တစ္ႀကိမ္စီပဲေသာက္ေပး..."
"ဟုတ္ကဲ့... အစာနဲ႔တြဲတိုက္ရမွာလား ေဒါက္တာ..."
"ဟုတ္တယ္ အစာနဲ႔တြဲတိုက္ေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ အနာျမန္ျမန္က်က္ေအာင္ ဒီရက္ပိုင္းအိမ္မွာပဲအနားယူလိုက္ပါဦး... အကယ္၍ ေသြးထြက္လာတာ နာလာတာတစ္ခုခုဆို ကၽြန္ေတာ့္ဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ပါ။
အဲ့တာဆိုကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး... လကုန္မွ Bill ပို႔လိုက္ပါမယ္"
"ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာ...."
"အာ..အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္...
လွုပ္လွုပ္ရွားရွားသိပ္မလုပ္ပါနဲ႔ဦး..ခ်ဳပ္ရိုးေျပထြက္သြားမွာစိုးလို႔... သြားလိုက္ပါဦးမယ္..."
ေျပာရင္းေဆးအိတ္ေလးဆြဲကာအိမ္ေရွ႕ထြက္သြားေတာ့ ေကာင္ေလးအၾကည့္ေတြကစူးစူးရွရွ...
"ေဒါက္တာ Kim ကိုၾကည့္ရတာတမ်ိဳးႀကီးပဲ...."
"ဘာလို႔လဲ Taehyungie ရဲ့...
စကားကိုတည့္တိုးေျပာတတ္လို႔ေနမွာပါ... မေကာင္းတဲ့သူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
"မေကာင္းတဲ့လူေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ... Uncle Lee ပါသိၿပီး Family Doctor အျဖစ္အပ္ေပးထားတဲ့လူဆိုရင္... ဒါေပမယ့္....."
ေဘးမွာထိုင္ခ်ရင္းပခုံးကိုေခါင္းမွီလာတဲ့ေကာင္းေလးႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကိုဖြဖြနမ္းမိသည္။
"အင္း..ဒါေပမယ့္?'
"သူမ်ား Sex Life ကိုအဲ့လို႐ုတ္တရက္ႀကီးဝင္ေျပာေတာ့.....
အဲ့တာေၾကာင့္ကိုႀကီးကိုေျပာတယ္မဟုတ္လား... မနာဘူးဆိုၿပီးအခုေတာ့ဒဏ္ရာကပိုဆိုးသြားၿပီ..."
"အံမယ္ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့"
ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုမ်က္လုံးေထာင့္ကပ္ကာ မၾကည္ၾကည့္ၾကည့္ရင္း...
"ႀကိဳက္တယ္ ..ဒါေပမယ့္လည္း-"
"ဒါကကိုယ့္အတြက္မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး Taehyungie ရဲ့... အခုကမွေဆးေကာင္းေကာင္းကုရေသးတယ္။ စိတ္မပူနဲ႔"
စကားအဆုံးမွာမ်က္ႏွာေလးပ်က္ယြင္းသြားတဲ့သူေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ထိုစကားကိုမေျပာလိုက္သင့္မွန္းသတိထားမိသြားသည္.
"လာ... ကိုယ္လက္သန႔္စင္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကူေပးမယ္..."
ေျပာရင္းလက္ကမ္းလာတဲ့ေကာင္ေလးကို ဒီေလာက္အေသးအမႊားက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လုပ္နိုင္ေၾကာင္းသိေစခ်င္ေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းထပ္ ျဖစ္မသြားေစဖို႔ သူ႔လက္ကိုဆြဲကိုင္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဆီဦးတည္လာခဲ့သည္။
"Mr.Lee ကဘာေျပာလဲ...
ခါတိုင္းလို ဖိုးဖိုးကိုတိုက္ခိုက္ခ်င္တဲ့သူေတြထဲကပဲတဲ့လား?"
"အဲ့လိုလူေတြပဲျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္... သူစုံစမ္းလိုက္မယ္လို႔ေျပာတယ္ ... ဒီဘက္မွာရဲတိုင္ဖို႔က်ေတာ့ ကုမၸဏီနဲ႔ဆက္စပ္မွာစိုးလို႔...."
"မျဖစ္ေသးပါဘူး... ကိုႀကီးကို Bodyguard ငွားေပးမွပါ..."
"ဟင္~ Bodyguard နဲ႔ Bodyguard ျဖစ္ေနမွာေပါ့... "
"ျဖစ္သင့္ရင္ျဖစ္ရမယ္.... Aigooo ~ ခၽြတ္ပါ ဒီေဘာင္းဘီကို! မျမင္ဖူးတာလဲမရွိပဲ ဘာကိုရွက္..."
စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနပုံရတဲ့ေကာင္ေလးကမ်က္ေမွာင္ပါၾကဳတ္ၿပီး ဆူသလိုေျပာလာေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ရယ္မိေတာ့တယ္...
ခၽြတ္ခ်လိုက္ရင္လည္းမ်က္ႏွာႀကီးနီေနမွာသူပဲ...
"ရယ္နိုင္ေသးတယ္ဟုတ္လား~'
ကိုယ္လက္သန႔္စင္မွုကိုလုပ္ေဆာင္ၿပီး ေရွ႕ထြက္လာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တပါတည္းျပန္ထြက္လာကာ အဝတ္ထုတ္ေပးေနတဲ့ေကာင္ေလး...
"ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လုပ္လို႔ရပါတယ္ Taehyungie ရယ္... ေရေတြစိုေနတာ သြားျမန္ျမန္ေရသြားခ်ိဳး...."
"ဒါဝတ္ထားလိုက္... ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာမွ မုန႔္စားၿပီးေဆးေသာက္ရမယ္... ၿပီးရင္ကုတင္ေပၚလွဲေနေနာ္... စာၾကည့္စားပြဲမထိုင္နဲ႔...."
လုံး၀လူႀကီးပုံစံနဲ႔မွာၾကားေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္ျပဳံးရင္းသာၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
တခါမွဂ႐ုစိုက္မခံရဖူးပဲ အခုမွသည္းသည္းလွုပ္ခံရလို႔လားမသိ မရင္းႏွီးတဲ့ခံစားခ်က္တမ်ိဳးေပမယ့္ၾကည္ႏူးဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား...
ေရၾကာၾကာခ်ိဳးတတ္တဲ့ေကာင္ငယ္ေလးဟာ အခုေတာ့ျမန္ျမန္ပဲျပန္ထြက္လာကာ အဝတ္အစားေတြဝတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုေဆးတိုက္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနျပန္သည္။
ဥကၠဌ Kim ေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာအနီးကပ္ျပဳစုခဲ့ေသာေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမုန႔္ေကၽြး ေဆးတိုက္ ကုတင္ေပၚလွဲၿပီးအိပ္ေစတဲ့အထိဆက္တိုက္လုပ္သြားတာ...
"အဲ့ေလာက္သိေနၿပီး ကိုယ္တိုင္ဖ်ားတုန္းကက်ေတာ့ ဘာလို႔ဂ်ီက်လဲ Taehyungie?"
"ကၽြန္ေတာ္သာမဂ်ီက်ခဲ့ရင္ ကိုႀကီးရဲ့ ခဏခဏနမ္းတာကိုဘယ္ခံရမလဲ?"
ရင္ခြင္ထဲဝင္ကာမ်က္ႏွာနဲ႔ပြတ္ခၽြဲေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ပါးျပင္ေလးကိုျမတ္နိုးစြာဖိနမ္းမိလိုက္သည္။
"ဂ်ီက်ခဲ့လိုေက်းဇူးပါကေလးေလးရယ္..."
***
"Jimin ကိုယူလာခဲ့ခိုင္းလိုက္ပါလား Taehyungie ရယ္..."
"ရပါတယ္ ကိုႀကီးရဲ့ ... ခဏပဲဟာ... လက္မွတ္ထိုးေပးၿပီးျပန္လာယုံပဲ...
ၿပီးေတာ့ စားဖို႔တစ္ခုခုဝယ္ခ်င္တာ ... ေန႔လည္စာစားစရာမရွိဘူးေလ... ကၽြန္ေတာ္လည္းမခ်က္တတ္သလို အိမ္မွာခ်က္ဖို႔ကလည္းကိုႀကီး ဒဏ္ရာရွိေနတာမရဘူး...
ဘာစားခ်င္လဲေျပာ ? ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ခဲ့ေပးမယ္"
"လက္မွတ္ထိုးတာမထိုးတာထက္ေရာ ေန႔လည္စာထက္ေရာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းသြားမွာကိုယ္စိတ္မခ်ဘူး....
မေန႔ကမွ အႏၲရာယ္ေပးမယ့္လူေတြရွိေနေသးတာ... ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္..."
"အဲ့ဒိ့လူေတြကရက္ဆက္တိုက္ေပၚမလာနိုင္ပါဘူး... ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကအိမ္မွာနားဖို႔ေျပာထားတယ္ေလ...မၾကာပါဘူး ခဏပဲ.... ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးသြားမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ကၽြန္ေတာ္ Lobby မွာပဲအတတ္အဆင္းလုပ္မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား..."
ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ေကာင္ေလးကိုေျပာလည္းရမွာမဟုတ္တာေၾကာင့္ သက္ျပင္းသာခ်ရင္း...
"မၾကာေစနဲ႔... လူမ်ားတဲ့ဆိုင္မွာပဲ ေန႔လည္စာဝယ္.... အလုပ္ကေနတန္းျပန္လာလည္းရတယ္... မွာစားလို႔လည္းရတာပဲ..."
"ေန႔လည္စာမစားခင္ျပန္လာမယ္... ကၽြန္ေတာ္မရွိတုန္းအလုပ္လုပ္မေနနဲ႔ေနာ္... အိပ္ယာေပၚမွာနားနားေနေနပဲေန..."
လူႀကီးေပါက္စေလးလိုမွာၾကားေနတာခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွေပမယ့္ ဒီအေျခအေနႀကီးကိုမႀကိဳက္ပါ။
သူ႔ကိုကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းဆီမွာ အလုံးစုံမွီခိုအားကိုးဖို႔ ေမၽွာ္လင့္မထားသလို အဲ့လိုျဖစ္လည္းမျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ ဒီလိုအႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ စိတ္ပူမိၿပီး ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တာအမွန္....
"ဂ႐ုစိုက္သြား Taehyungie ...
တစ္ခုခုဆို ကားထဲမွာ ပစၥည္းေတြရွိတာသိတယ္မဟုတ္လား?"
"ဟုတ္... သိတယ္ကိုႀကီး... စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္~"
ေျပာရင္းႏွုတ္ခမ္းကိုနမ္းကာထြက္သြားတဲ့ေကာင္ငယ္ေလး....
သူေမာင္းထြက္သြားတဲ့ကားေလးၿခံျပင္ေရာက္သြားတဲ့အထိၾကည့္ေနမိၿပီး ျပန္ဝင္လာေတာ့ အျမဲႏွစ္ေယာက္အတူရွိေနၾကအိမ္က ႐ုတ္တရက္တစ္ယတိတ္ဆိတ္သြားကာႏွစ္လိုဖြယ္ရာမရွိ...
ေကာင္ေလးမွာၾကားခဲ့သလို အိပ္ယာေပၚမွာ အနားယူေနဖို႔ကပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလြန္းေပမယ့္
မိုးစက္စက္ရြာေနတာက ၿခံထဲဆင္းဖို႔လည္းမသင့္ေတာ္တာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းထဲသာျပန္ဝင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
ေျမာက္ျမားစြာေသာ Email ေတြကိုစစ္ကာအလုပ္တခ်ိဳ႕ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေသာက္ဖို႔ကုတင္ေဘးကစားပြဲေလးဆီထြက္ခဲ့တဲ့အခိုက္ သတိထားမိတာက စင္ေပၚခ်ိတ္ထားတဲ့တိုးလိုးတန္းလန္းအဝတ္တခ်ိဳ႕....
အိမ္အလုပ္ကူလုပ္ေပးေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ သူေလၽွာ္ဖြတ္သန႔္ရွင္းၿပီးသြားတဲ့အဝတ္ေတြကို အဝတ္တန္းမွာသာခ်ိတ္စီသြားေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္းအားတဲ့အခ်ိန္မွသာ ဗီဒိုထဲခ်ိတ္လိုက္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ တခါတေလရက္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိအဝတ္ေတြကအထဲမေရာက္...
ေရတဖန္ခြက္ငွဲ႕ေသာက္လိုက္ၿပီး အဝတ္ေတြကိုဗီဒိုထဲထည့္ဖို႔ေနရာအရင္ရွင္းရသည္။
ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္မၽွသုံးတာမို႔အနည္းငယ္မေသမသပ္ျဖစ္ေနတဲ့အဝတ္ေတြကိုစီစီရီရီျဖစ္ေအာင္လုပ္ကာ အဝတ္တန္းေပၚကအဝတ္ေတြကိုခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္ၿပီး ေဘးကအံ့ဆြဲကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကုမၸဏီစာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕...
ဘာေတြလဲ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့တဲ့ တခ်ိဳ႕စာရြက္စာတမ္းေတြေၾကာင့္ တရက္ေတာ့ ဒီအံဆြဲကိုရွင္းဦးမယ္လို႔ေတြးမိတုန္း အာ႐ုံကိုဖမ္းစားသြားတဲ့ ဓါတ္ပုံေလးေၾကာင့္ ထိုစာရြက္ကိုဆြဲယူမိလိုက္သည္။
Seoul National University မွာ Art management အတြက္ဝင္ခြင့္ေလၽွာက္လႊာနဲ႔ ေနာက္မွာေတာ့ ဝင္ခြင့္ေအာင္ထားတဲ့စာရြက္....
Seoul National University မွာဝင္ခြင့္ေအာင္တဲ့အေနအထားဆိုရင္ဒီကေလး အရမ္းေတာ္တာမဟုတ္ဘူးလား?
ခ်စ္သူျဖစ္လာတဲ့လအနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္း နဲ႔ အက်င့္စရိုက္ေတြကိုအမ်ားႀကီးသိလာတာရွိသလို မသိေသးတာေတြလဲအမ်ားႀကီးရွိတာေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအခ်ိန္ယူေလ့လာဖို႔ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့တာ...
အေတြးနဲ႔အတူျပဳံးရင္း ဗီဒိုတံခါးျပန္ပိတ္မလို႔လုပ္တုန္း safe box ေအာက္က ေလးေထာင့္အံဆြဲကိုသတိထားမိသြားသည္။
တခါမွသတိမထားမိခဲ့တဲ့ ထိုအံဆြဲကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ့ဆြယ္တာေတြစီထပ္ထားတာ...
မိုးတြင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့ရာသီဥတုဟာ ဖက္ရွင္က်က်ဝတ္တတ္တဲ့ေကာင္ေလးအဖို႔ အဆင္ေျပလြန္းတာေၾကာင့္ ဒီဆြယ္တာေတြသူျမင္ေအာင္ထုတ္ထားေပးဖို႔ေတြးမိလိုက္ကာ မိုးတြင္းနဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့အေရာင္တခ်ိဳ႕ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး ဂ်ိတ္မွာစီခ်ိတ္ေပးေနတုန္း....
႐ုတ္တရက္ အက်ီေခါက္ထဲကထြက္က်လာတဲ့စာအိတ္တစ္အိတ္...
"အက်ီေတြၾကားဘာစာအိပ္ပါလိမ့္...."
ၾကမ္းျပင္ေပၚကအညိဳေရာင္စာအိပ္ေလးဟာမည္သည့္ စာမွေရးမထားတာမို႔ အလုပ္နဲ႔ဆိုင္တာေတာ့ျဖစ္ဟန္မတူ...
ေကာင္ေလးရဲ့ Personal ပစၥည္းတစ္ခုခုျဖစ္ေနနိုင္တာေၾကာင့္ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အက်ီထဲျပန္ထည့္ထားဖို႔ေကာက္ယူလိုက္ေတာ့...
ႏွစ္ဖက္ပိတ္ထားပုံမရတဲ့စာအုပ္ထဲကပစၥည္းေတြဟာ အျပင္ကိုေဖ်ာကနဲထြက္က်လာေတာ့သည္.
"Arrshi~ဖြင့္မၾကည့္ဘဲျပန္သိမ္းထားပါမယ္ဆိုမွ..."
ေျပာရင္းၾကမ္းျပင္မွာေမွာက္လၽွက္သားက်ေနတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္အရာေတြကိုေကာက္သိမ္းလိုက္ေတာ့
ဟင္ ဓါတ္ပုံေတြပဲ....
ဟင္...!
အရာရာဟာတိတ္ဆိတ္သြားသလို လက္ထဲကဓါတ္ပုံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္ေငးေနမိသည္...
ဒီ.... ဒီ ဓါတ္ပုံထဲကလူကကၽြန္ေတာ္မဟုတ္လား...
လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ Club မွာအလုပ္လုပ္တုန္းကပုံေတြ...
ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္ကအလုပ္လို႔ေခၚတဲ့ကိစၥေၾကာင့္ သတ္ပုတ္ေနတဲ့ပုံေတြ...
အဖြဲ႕စတည္းခ်ရာ အေဆာက္အအုံရဲ့ေနာကဘက္လမ္းၾကားထဲမွာ စီးကရက္ေသာက္ေနတဲ့ပုံေတြ...မွုတ္ထုတ္လိုက္တဲ့စီးကရက္ေငြ႕ေတြကိုပါရိုက္ထားေသးတာ...
ၿပီးေတာ့ေနာက္ထပ္ဓါတ္ပုံေပါင္းမ်ားစြာ...
ဒီပုံေတြ ေကာင္ေလးဆီမွာဘယ္လိုရွိေနခဲ့တာလဲ...?
သူကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကသိေနခဲ့တာလဲ...?
တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔စမိတ္ဆက္တုန္းကသူသိတဲ့အရိပ္အေရာင္မျပခဲ့ဘူးေလ...
ဒါမွမဟုတ္ ဥကၠဌ Kim , သူကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေၾကာင္းစုံစမ္းတယ္ဆိုတုန္းကပုံေတြျဖစ္နိုင္တာပဲ...
ဟုတ္တယ္... သူကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းစုံစမ္းတယ္လို႔ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေျပာဖူးတာပဲကို....
ရွုပ္ေထြးလာေသာအေတြးေတြနဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြကိုျပန္ထည့္ကာ ဗီဒိုတံခါးျပန္ပိတ္သိမ္းလိုက္မိသည္...
စားပြဲကိုျပန္လာထိုင္ကာအလုပ္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ အာ႐ုံစိုက္လို႔မရေတာ့...
ဥကၠဌ Kim ကကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေၾကာင္းစုံစမ္းခိုင္းတာဆိုရင္ ဒီေလာက္ပုံေတြမ်ားမ်ားရွိေနစရာမလိုဘူးေလ...
အစိုးမရျဖစ္လာေသာစိတ္တို႔နဲ႔အတူ ဗီဒိုဆီသြယးကာ စာအိတ္ကိုျပန္ထုတ္ၾကည့္မိေတာ့ ဓါတ္ပုံေတြက အခိုက္အတံ့ကိုအမိဖမ္း႐ုံရိုက္ထားတာမဟုတ္ပဲ ကၽြမ္းက်င္တဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ရိုက္ကူးထားတဲ့ပုံေတြ....
ၿပီးေတာ့ Flashdrive တစ္ေခ်ာင္း...
ထို Flashdrive ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမာက္မ်ားစြာေသာပုံေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း။
ကိုယ့္ profile အျပည့္အစုံအျပင္ ဘယ္ေန႔ဘယ္သြားတယ္ , ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာကအစအေသးစိတ္ေရးမွတ္ထားေသာ ရက္စြဲနဲ႔ေနရာေတြ။
တကယ္ဆို ပုံေတြကိုဒီလိုသိမ္းလို႔ရရဲ့သားနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔ အျပင္မွာဓါတ္ပုံေတြရွိေနတာလဲ?
ဥကၠဌ Kim ၾကည့္မွာမို႔လို႔လား... ?
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေန႔စဥ္ဘဝလွုပ္ရွားမွုအေသးစိတ္အထိဥကၠဌ Kim သိစရာမလိုဘူးမဟုတ္လား?
ဒါဆိုရင္....
ထိုအခိုက္ ၿခံထဲကားရပ္သံၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ စာအိပ္ကိုအံဆြဲထဲထည့္ကာအိမ္ေရွ႕ထြက္လာမိလိုက္သည္။
"ေကာင္းေကာင္းနားေနရဲ့လားကိုႀကီး..."
လက္ထဲကစားစရာအထုပ္ေတြနဲ႔အိမ္ထဲဝင္လာသူက သံသယဝင္စရာတကြက္မွမရွိ...
ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ရတဲ့အသံဩဩေလးမွာ မည္သည့္မလုံမလဲအရိပ္အေယာင္မွရွိမေနသလို မ်က္ဝန္းေတြကလည္း ျမင္ေနက်အတိုင္းခ်စ္ျခင္းအျပည့္နဲ႔...
"ဘာေတြေငးၾကည့္ေနတာလဲကိုႀကီးရဲ့...ေနေကာင္းရဲ့လား..မွန္း..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔နဖူးကိုလာစမ္းတဲ့လက္ကေလးကလည္းေႏြးေထြးလို႔...
ဒီအတိုင္း ... ဒီအတိုင္း ဥကၠဠ Kim စုံစမ္းခိုင္းခဲ့တာျဖစ္မွာပါေလ....
အဲ့လိုပဲေနမွာပါ...ေကာင္ေလးကိုေမးၾကည့္ရင္လည္းအဲ့လိုပဲေျဖမွာပါ...
"မဟုတ္ပါဘူး ေနေကာင္းပါတယ္... ဘာဝယ္လာလဲ... စားၾကရေအာင္"
"ကိုႀကီးအားရွိေအာင္ Samgyetang (ginseng chicken soup) ဝယ္လာတယ္... ကၽြန္ေတာ္ထည့္လိုက္မယ္ တူတူစားရေအာင္"
ေခါင္းညႇိမ့္ျပရင္း သူနဲ႔အတူ ထမင္းစားခန္းထဲလိုက္ဝင္ကာ သူလုပ္သမၽွကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...
"Taehyungie~"
"hmm ~ ကိုႀကီး..."
ဟင္းရည္ပူပူေတြကိုပန္းကန္ထဲထည့္ေနခ်ိန္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ခဏၿငိမ္သက္ေနလိုက္သည္...
"ဒီမွာ... ခဏေလး မစားနဲ႔ဦး... ကၽြန္ေတာ္ထမင္းထည့္ေပးမယ္.. နည္းနည္းေတာ့ေအးေနၿပီ ေႏႊးခ်င္ေသးလား..."
"ဥကၠဠ Kim ကိုယ့္အေၾကာင္းစုံစမ္းခဲ့တုန္းကပုံေတြ Taehyungie သိမ္းထားေသးတာလား?"
"ဟင္ ! ဘယ္ပုံေတြ?"
"Taehyungie ဆြယ္တာေခါက္ေတြၾကားက-"
ခလြမ္း!
႐ုတ္တရက္လြတ္က်သြားပုံရေသာပန္းကန္ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္ေလးနားအေျပးသြားကာ လက္ဆြဲၿပီးပန္းကန္စေတြနဲ႔ေဝးရာကိုေခၚလာမိသည္။
"ဘယ္... ဘယ္ပုံေတြ..."
"မင္းအဖိုးရိုက္ခိုင္းထားပုံရတဲ့ကိုယ့္ပုံေတြ..."
ေကာင္ေလးရဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ရတာ ဥကၠဌ Kim မဟုတ္နိုင္မွန္းသိနိုင္ေပမယ့္ ေကာင္ေလးရဲ့သစၥာေဖာက္မခံခ်င္တဲ့စိတ္က စကားလမ္းေၾကာင္းေပးေနမိသည္။
ျပန္မေျဖပဲၿငိမ္သက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးက ေခါင္းကိုတြင္တြင္ငုံ႔ထားၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းေမးဖို႔တြန႔္ဆုတ္ေနခဲ့သည္...
အေတာ္ၾကာေတာ့မွ...
"ကိုႀကီး.... တကယ္ေတာ့ အဲ့ပုံေတြကကၽြန္ေတာ္ရိုက္ထားတာ"
႐ုတ္တရက္အရာရာဗလာနထၳိျဖစ္သြားတဲ့ခံစားခ်က္...
"ၿပီးေတာ့ကိုႀကီးရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြကလည္းကၽြန္ေတာ္စုံစမ္းထားခဲ့တာ... ကိုႀကီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္အရင္သိေနခဲ့တာ..."
To be Continued...
#200608
UNICODE
Hoseok
"ဒဏ်ရာကမစိုးရိမ်ရပေမယ့် နည်းနည်းနက်တော့ ချုပ်ရမယ်... "
ဓါးထိသွားတဲ့နေရာကိုသန့်စင်ရင်းပြောလာတဲ့ ဒေါက်တာ Kim Namjoon...
"ရပါတယ် ဒေါက်တာ Kim ... အဆင်ပြေသလိုသာလုပ်ပါ..."
ဆိုဖာပေါ်ခပ်လျှောလျှောထိုင်ကာ နာကျင်မှုအပြင် အရက်ပြန်နဲ့သန့်စင်တာကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့စပ်ဖြင်းဖြင်းဝေဒနာကိုခံစားနေတုန်း လက်မောင်းကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာတဲ့လက်တစ်ဖက်...
"Taehyungie ~ အပြင်ထွက်နေမလား ... ပြီးတော့မှပြန်ဝင်လာခဲ့လေ..."
အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ မသိစိတ်ကကျွန်တော့် လက်မောင်းကိုညှစ်ထားရင်း စောင့်ကြည့်နေတဲ့ကောင်လေးပုံဟာသက်တောင့်သက်သာမရှိတာကြောင့် အပြင်ထွက်နေဖို့ပြောတော့ ခေါင်းခါပြရင်း...
"ဟင့်အင်း... ကျွန်တော် ကိုကြီးနားမှာပဲနေမှာ..."
"ဒါနဲ့ Mr.Jung ... ဓါးဒဏ်ရာရပြီး အိမ်ကိုလမ်းလျှောက်ပြန်လာတာလား...? လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်မိသေးတာလား? ဒဏ်ရာက ဟ နေတယ်..."
ရုတ်တရက်မေးလာတဲ့မေးခွန်းကြောင့် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးပူတတ်လာကာ ဘာပြန်ဖြေရမလဲမသိဖြစ်သွားသလို လက်မောင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်လေးလက်တွေကလည်းပိုတင်းကြပ်လာတာ...
အား~ဒီကောင်လေးအတော်သန်တာပဲ...
"မ မဟုတ် အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ဒေါက်တာ... ဒီတိုင်း အဲ့လိုဖြစ်သွားလား ? ဒါနဲ့ဘယ်နှချက်ချုပ် ရမယ်ထင်လဲ..."
အဓိပ္ပါယ်မရှိသောအဖြေနဲ့ သိသိသာသာစကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တာကြောင့် ပါးနပ်ပုံရတဲ့ ဒေါက်တာ Kim က ပြုံးရင်း...
"Ah~ I see " လို့ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သည်။
"Mr.Jung တို့ဘယ်လိုထင်မလဲမသိပေမယ့် ကျွန်တော်က စိတ်ချရတဲ့လူပါ။
ဆိုလိုတာက ကျွန်တော့်လူနာရဲ့ဘယ်သတင်းကမှအပြင်ပြန်ရောက်မှမဟုတ်တာကြောင့် ဖုံးကွယ်ထားစရာမလိုပါဘူး...
ပြီးတော့ Mr. Kim , အဆင်ပြေမယ်ဆိုရင်လက်မောင်းကိုလွှတ်လိုက်ပါလား... Mr.Jung ကြည့်ရတာနာနေတဲ့ပုံပဲ..."
ထိုအခါမှကျွန်တော့်လက်မောင်းကိုဆတ်ကနဲလွှတ်ပေးပြီး "ဆောရီးကိုကြီး" လို့ဆိုလာတဲ့ကောင်ငယ်လေး....
"ကျွန်တော်ဒီလိုပြောရတာက Mr.Jung တို့နှစ်ယောက်လုံးကို စိတ်ရှင်းစေချင်လို့ပါ။
ကျွန်တော့်ကိုထောက်ပံ့ပေးခဲ့တဲ့ အဖိုး Kim ရဲ့မြေးကိစ္စဖြစ်နေလို့ဆိုတာထက် နှစ်ယောက်သားရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာမှာ ဘောင်မကျော်ဘူးဆိုတာသိစေချင်လို့ပါ...
Mr.Lee ရဲ့ စကားအရ ကျွန်တော်က Mr.Jung တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ Family Doctor လေ..."
ပါးချိုင့်ကြီးပေါ်အောင်ပြုံးပြရင်းပြောလာတဲ့ဆရာဝန်ကိုကြည့်ရတာ မည်သည့်မကောင်းတဲ့ရည်ရွယ်ချက်မှရှိနေပုံမရပဲ Privacy ကိုသာဦးတည်ချင်ပုံရတာကြောင့် ခေါင်းညှိမ့်ပြမိလိုက်သည်...
"ကျေးဇူးပါ ဒေါက်တာ-"
"အဲ့တာဆို ကျွန်တော်တို့အကြောင်းကို Uncle Lee ကိုတော့ပြန်ပြောနိုင်တာပေါ့... Uncle Lee ကသတ်မှတ်ပေးထားတဲ့လူဆိုတော့"
"Taehyungie~"
ကောင်လေးစကားကြောင့် ဒဏ်ရာချုပ်ဖို့ထုံဆေးထိုးနေရာကနေ ခပ်ဖွဖွရယ်ရင်း...
"ကျွန်တော် information ရောင်းမစားပါဘူး Mr. Kim ... ကျွန်တော် ဒီဘက်ကအကြောင်းတွေကို ဟိုဘက်ကိုသယ်မှာမဟုတ်သလို ဟိုဘက်ကသတင်းကိုလည်းဒီဘက်ကိုသယ်လာမှာမဟုတ်ဘူး..."
"ကျွန်တော့်မေးခွန်းရင့်သီးသွားရင်ဆောရီးပါ ဒေါက်တာ Kim...
အခုရှုပ်မှနောင်ရှင်းမို့လို့တခါတည်းမေးထားလိုက်တာပါ။ Family Doctor ဖြစ်လာမယ့်လူဆိုရင်နောက်လည်းမေးစရာများမှာပဲလေ..."
"ရပါတယ်ဗျာ... ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပါတယ်..."
ပြောရင်း ဗိုက်ကဒဏ်ရာကိုတချက်ချင်းချုပ်ပေးနေတာမို့ ကောင်လေးလည်းဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲငြိမ်သက်နေလိုက်ကြသည်။
ကျွန်တော့်ကောင်လေးသည် တခါတရံမထင်မှတ်တဲ့အပြုအမူတွေလုပ်တတ်လေသည်...
အမြဲတမ်းကလေးလိုဆိုးပြီးကပ်ချွဲကာ လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြောချင်ရာပြောတတ်ပေမယ့် တခါတလေ ကိုယ်မထင်မှတ်ထားတဲ့ပုံမျိုးနဲ့ရင့်ကျက်စွာတုန့်ပြန်တတ်တာမျိုး....
"ရပြီ... ခုနှစ်ချက်ချုပ်လိုက်ရတယ်...
48 နာရီအတွင်းရေမထိမိအောင်သတိထားပေး... ကျွန်တော်သုံးရက်စာဆေးပေးခဲ့မယ်...
မနက် နဲ့ ည တစ်ကြိမ်စီပဲသောက်ပေး..."
"ဟုတ်ကဲ့... အစာနဲ့တွဲတိုက်ရမှာလား ဒေါက်တာ..."
"ဟုတ်တယ် အစာနဲ့တွဲတိုက်ပေးပါ။ ပြီးတော့ အနာမြန်မြန်ကျက်အောင် ဒီရက်ပိုင်းအိမ်မှာပဲအနားယူလိုက်ပါဦး... အကယ်၍ သွေးထွက်လာတာ နာလာတာတစ်ခုခုဆို ကျွန်တော့်ဆီချက်ချင်းဖုန်းဆက်ပါ။
အဲ့တာဆိုကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး... လကုန်မှ Bill ပို့လိုက်ပါမယ်"
"ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် ဒေါက်တာ...."
"အာ..အရေးအကြီးဆုံးအချက်...
လှုပ်လှုပ်ရှားရှားသိပ်မလုပ်ပါနဲ့ဦး..ချုပ်ရိုးပြေထွက်သွားမှာစိုးလို့... သွားလိုက်ပါဦးမယ်..."
ပြောရင်းဆေးအိတ်လေးဆွဲကာအိမ်ရှေ့ထွက်သွားတော့ ကောင်လေးအကြည့်တွေကစူးစူးရှရှ...
"ဒေါက်တာ Kim ကိုကြည့်ရတာတမျိုးကြီးပဲ...."
"ဘာလို့လဲ Taehyungie ရဲ့...
စကားကိုတည့်တိုးပြောတတ်လို့နေမှာပါ... မကောင်းတဲ့သူတော့မဟုတ်ပါဘူး"
"မကောင်းတဲ့လူတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူး ... Uncle Lee ပါသိပြီး Family Doctor အဖြစ်အပ်ပေးထားတဲ့လူဆိုရင်... ဒါပေမယ့်....."
ဘေးမှာထိုင်ချရင်းပခုံးကိုခေါင်းမှီလာတဲ့ကောင်းလေးနှာခေါင်းထိပ်လေးကိုဖွဖွနမ်းမိသည်။
"အင်း..ဒါပေမယ့်?'
"သူများ Sex Life ကိုအဲ့လိုရုတ်တရက်ကြီးဝင်ပြောတော့.....
အဲ့တာကြောင့်ကိုကြီးကိုပြောတယ်မဟုတ်လား... မနာဘူးဆိုပြီးအခုတော့ဒဏ်ရာကပိုဆိုးသွားပြီ..."
"အံမယ် မကြိုက်ဘူးပေါ့"
ကျွန်တော့်အမေးကိုမျက်လုံးထောင့်ကပ်ကာ မကြည်ကြည့်ကြည့်ရင်း...
"ကြိုက်တယ် ..ဒါပေမယ့်လည်း-"
"ဒါကကိုယ့်အတွက်မထူးဆန်းတော့ပါဘူး Taehyungie ရဲ့... အခုကမှဆေးကောင်းကောင်းကုရသေးတယ်။ စိတ်မပူနဲ့"
စကားအဆုံးမှာမျက်နှာလေးပျက်ယွင်းသွားတဲ့သူကြောင့်ကျွန်တော်ထိုစကားကိုမပြောလိုက်သင့်မှန်းသတိထားမိသွားသည်.
"လာ... ကိုယ်လက်သန့်စင်ရအောင် ကျွန်တော်ကူပေးမယ်..."
ပြောရင်းလက်ကမ်းလာတဲ့ကောင်လေးကို ဒီလောက်အသေးအမွှားက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လုပ်နိုင်ကြောင်းသိစေချင်ပေမယ့် စိတ်မကောင်းထပ် ဖြစ်မသွားစေဖို့ သူ့လက်ကိုဆွဲကိုင်ရင်း ရေချိုးခန်းဆီဦးတည်လာခဲ့သည်။
"Mr.Lee ကဘာပြောလဲ...
ခါတိုင်းလို ဖိုးဖိုးကိုတိုက်ခိုက်ချင်တဲ့သူတွေထဲကပဲတဲ့လား?"
"အဲ့လိုလူတွေပဲဖြစ်ဖို့များတယ်... သူစုံစမ်းလိုက်မယ်လို့ပြောတယ် ... ဒီဘက်မှာရဲတိုင်ဖို့ကျတော့ ကုမ္ပဏီနဲ့ဆက်စပ်မှာစိုးလို့...."
"မဖြစ်သေးပါဘူး... ကိုကြီးကို Bodyguard ငှားပေးမှပါ..."
"ဟင်~ Bodyguard နဲ့ Bodyguard ဖြစ်နေမှာပေါ့... "
"ဖြစ်သင့်ရင်ဖြစ်ရမယ်.... Aigooo ~ ချွတ်ပါ ဒီဘောင်းဘီကို! မမြင်ဖူးတာလဲမရှိပဲ ဘာကိုရှက်..."
စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်နေပုံရတဲ့ကောင်လေးကမျက်မှောင်ပါကြုတ်ပြီး ဆူသလိုပြောလာတော့ကျွန်တော်အော်ရယ်မိတော့တယ်...
ချွတ်ချလိုက်ရင်လည်းမျက်နှာကြီးနီနေမှာသူပဲ...
"ရယ်နိုင်သေးတယ်ဟုတ်လား~'
ကိုယ်လက်သန့်စင်မှုကိုလုပ်ဆောင်ပြီး ရှေ့ထွက်လာတော့ ကိုယ်နဲ့တပါတည်းပြန်ထွက်လာကာ အဝတ်ထုတ်ပေးနေတဲ့ကောင်လေး...
"ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လုပ်လို့ရပါတယ် Taehyungie ရယ်... ရေတွေစိုနေတာ သွားမြန်မြန်ရေသွားချိုး...."
"ဒါဝတ်ထားလိုက်... ကျွန်တော်ထွက်လာမှ မုန့်စားပြီးဆေးသောက်ရမယ်... ပြီးရင်ကုတင်ပေါ်လှဲနေနော်... စာကြည့်စားပွဲမထိုင်နဲ့...."
လုံးဝလူကြီးပုံစံနဲ့မှာကြားနေတဲ့ကောင်လေးကိုကျွန်တော်ပြုံးရင်းသာကြည့်နေလိုက်တော့သည်။
တခါမှဂရုစိုက်မခံရဖူးပဲ အခုမှသည်းသည်းလှုပ်ခံရလို့လားမသိ မရင်းနှီးတဲ့ခံစားချက်တမျိုးပေမယ့်ကြည်နူးဖို့တော့ကောင်းသား...
ရေကြာကြာချိုးတတ်တဲ့ကောင်ငယ်လေးဟာ အခုတော့မြန်မြန်ပဲပြန်ထွက်လာကာ အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး ကိုယ့်ကိုဆေးတိုက်ဖို့ပြင်ဆင်နေပြန်သည်။
ဥက္ကဌ Kim နေမကောင်းတဲ့အချိန်မှာအနီးကပ်ပြုစုခဲ့သောကောင်လေးက ကျွန်တော့်ကိုမုန့်ကျွေး ဆေးတိုက် ကုတင်ပေါ်လှဲပြီးအိပ်စေတဲ့အထိဆက်တိုက်လုပ်သွားတာ...
"အဲ့လောက်သိနေပြီး ကိုယ်တိုင်ဖျားတုန်းကကျတော့ ဘာလို့ဂျီကျလဲ Taehyungie?"
"ကျွန်တော်သာမဂျီကျခဲ့ရင် ကိုကြီးရဲ့ ခဏခဏနမ်းတာကိုဘယ်ခံရမလဲ?"
ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာမျက်နှာနဲ့ပွတ်ချွဲနေတဲ့ကောင်လေးရဲ့ပါးပြင်လေးကိုမြတ်နိုးစွာဖိနမ်းမိလိုက်သည်။
"ဂျီကျခဲ့လိုကျေးဇူးပါကလေးလေးရယ်..."
***
"Jimin ကိုယူလာခဲ့ခိုင်းလိုက်ပါလား Taehyungie ရယ်..."
"ရပါတယ် ကိုကြီးရဲ့ ... ခဏပဲဟာ... လက်မှတ်ထိုးပေးပြီးပြန်လာယုံပဲ...
ပြီးတော့ စားဖို့တစ်ခုခုဝယ်ချင်တာ ... နေ့လည်စာစားစရာမရှိဘူးလေ... ကျွန်တော်လည်းမချက်တတ်သလို အိမ်မှာချက်ဖို့ကလည်းကိုကြီး ဒဏ်ရာရှိနေတာမရဘူး...
ဘာစားချင်လဲပြော ? ကျွန်တော်ဝယ်ခဲ့ပေးမယ်"
"လက်မှတ်ထိုးတာမထိုးတာထက်ရော နေ့လည်စာထက်ရော မင်းတစ်ယောက်တည်းသွားမှာကိုယ်စိတ်မချဘူး....
မနေ့ကမှ အန္တရာယ်ပေးမယ့်လူတွေရှိနေသေးတာ... ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်..."
"အဲ့ဒိ့လူတွေကရက်ဆက်တိုက်ပေါ်မလာနိုင်ပါဘူး... ပြီးတော့ ဆရာဝန်ကအိမ်မှာနားဖို့ပြောထားတယ်လေ...မကြာပါဘူး ခဏပဲ.... နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးသွားမှာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး... ကျွန်တော် Lobby မှာပဲအတတ်အဆင်းလုပ်မယ်။ ဟုတ်ပြီလား..."
ခေါင်းကြောမာတဲ့ကောင်လေးကိုပြောလည်းရမှာမဟုတ်တာကြောင့် သက်ပြင်းသာချရင်း...
"မကြာစေနဲ့... လူများတဲ့ဆိုင်မှာပဲ နေ့လည်စာဝယ်.... အလုပ်ကနေတန်းပြန်လာလည်းရတယ်... မှာစားလို့လည်းရတာပဲ..."
"နေ့လည်စာမစားခင်ပြန်လာမယ်... ကျွန်တော်မရှိတုန်းအလုပ်လုပ်မနေနဲ့နော်... အိပ်ယာပေါ်မှာနားနားနေနေပဲနေ..."
လူကြီးပေါက်စလေးလိုမှာကြားနေတာချစ်ဖို့ကောင်းလှပေမယ့် ဒီအခြေအနေကြီးကိုမကြိုက်ပါ။
သူ့ကိုကိုယ့်တစ်ယောက်တည်းဆီမှာ အလုံးစုံမှီခိုအားကိုးဖို့ မျှော်လင့်မထားသလို အဲ့လိုဖြစ်လည်းမဖြစ်စေချင်ပေမယ့် ဒီလိုအန္တရာယ်များတဲ့ အခြေအနေမှာတော့ စိတ်ပူမိပြီး ကိုယ်တိုင်စောင့်ရှောက်ပေးချင်တာအမှန်....
"ဂရုစိုက်သွား Taehyungie ...
တစ်ခုခုဆို ကားထဲမှာ ပစ္စည်းတွေရှိတာသိတယ်မဟုတ်လား?"
"ဟုတ်... သိတယ်ကိုကြီး... စိတ်မပူနဲ့နော်~"
ပြောရင်းနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းကာထွက်သွားတဲ့ကောင်ငယ်လေး....
သူမောင်းထွက်သွားတဲ့ကားလေးခြံပြင်ရောက်သွားတဲ့အထိကြည့်နေမိပြီး ပြန်ဝင်လာတော့ အမြဲနှစ်ယောက်အတူရှိနေကြအိမ်က ရုတ်တရက်တစ်ယတိတ်ဆိတ်သွားကာနှစ်လိုဖွယ်ရာမရှိ...
ကောင်လေးမှာကြားခဲ့သလို အိပ်ယာပေါ်မှာ အနားယူနေဖို့ကပျင်းရိဖွယ်ကောင်းလွန်းပေမယ့်
မိုးစက်စက်ရွာနေတာက ခြံထဲဆင်းဖို့လည်းမသင့်တော်တာကြောင့် အိပ်ခန်းထဲသာပြန်ဝင်ပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့စဉ်းစားလိုက်မိသည်။
မြောက်မြားစွာသော Email တွေကိုစစ်ကာအလုပ်တချို့ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ရေသောက်ဖို့ကုတင်ဘေးကစားပွဲလေးဆီထွက်ခဲ့တဲ့အခိုက် သတိထားမိတာက စင်ပေါ်ချိတ်ထားတဲ့တိုးလိုးတန်းလန်းအဝတ်တချို့....
အိမ်အလုပ်ကူလုပ်ပေးသောအမျိုးသမီးကြီးဟာ သူလျှော်ဖွတ်သန့်ရှင်းပြီးသွားတဲ့အဝတ်တွေကို အဝတ်တန်းမှာသာချိတ်စီသွားလေ့ရှိပြီး ကျွန်တော်တို့ကလည်းအားတဲ့အချိန်မှသာ ဗီဒိုထဲချိတ်လိုက်လေ့ရှိတာကြောင့် တခါတလေရက်အတော်ကြာတဲ့အထိအဝတ်တွေကအထဲမရောက်...
ရေတဖန်ခွက်ငှဲ့သောက်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကိုဗီဒိုထဲထည့်ဖို့နေရာအရင်ရှင်းရသည်။
ယောကျာ်းလေးနှစ်ယောက်မျှသုံးတာမို့အနည်းငယ်မသေမသပ်ဖြစ်နေတဲ့အဝတ်တွေကိုစီစီရီရီဖြစ်အောင်လုပ်ကာ အဝတ်တန်းပေါ်ကအဝတ်တွေကိုချိတ်ဆွဲထားလိုက်ပြီး ဘေးကအံ့ဆွဲကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီစာရွက်စာတမ်းတချို့နဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သိမ်းထားတဲ့ ပစ္စည်းအချို့...
ဘာတွေလဲ အတိအကျမမှတ်မိတော့တဲ့ တချို့စာရွက်စာတမ်းတွေကြောင့် တရက်တော့ ဒီအံဆွဲကိုရှင်းဦးမယ်လို့တွေးမိတုန်း အာရုံကိုဖမ်းစားသွားတဲ့ ဓါတ်ပုံလေးကြောင့် ထိုစာရွက်ကိုဆွဲယူမိလိုက်သည်။
Seoul National University မှာ Art management အတွက်ဝင်ခွင့်လျှောက်လွှာနဲ့ နောက်မှာတော့ ဝင်ခွင့်အောင်ထားတဲ့စာရွက်....
Seoul National University မှာဝင်ခွင့်အောင်တဲ့အနေအထားဆိုရင်ဒီကလေး အရမ်းတော်တာမဟုတ်ဘူးလား?
ချစ်သူဖြစ်လာတဲ့လအနည်းငယ်အတွင်းမှာ ကျွန်တော် သူ့အကြောင်း နဲ့ အကျင့်စရိုက်တွေကိုအများကြီးသိလာတာရှိသလို မသိသေးတာတွေလဲအများကြီးရှိတာကြောင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းအချိန်ယူလေ့လာဖို့ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာ...
အတွေးနဲ့အတူပြုံးရင်း ဗီဒိုတံခါးပြန်ပိတ်မလို့လုပ်တုန်း safe box အောက်က လေးထောင့်အံဆွဲကိုသတိထားမိသွားသည်။
တခါမှသတိမထားမိခဲ့တဲ့ ထိုအံဆွဲကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်ငယ်လေးရဲ့ဆွယ်တာတွေစီထပ်ထားတာ...
မိုးတွင်းဝင်ရောက်လာတဲ့ရာသီဥတုဟာ ဖက်ရှင်ကျကျဝတ်တတ်တဲ့ကောင်လေးအဖို့ အဆင်ပြေလွန်းတာကြောင့် ဒီဆွယ်တာတွေသူမြင်အောင်ထုတ်ထားပေးဖို့တွေးမိလိုက်ကာ မိုးတွင်းနဲ့လိုက်ဖက်တဲ့အရောင်တချို့ကိုဆွဲထုတ်ပြီး ဂျိတ်မှာစီချိတ်ပေးနေတုန်း....
ရုတ်တရက် အကျီခေါက်ထဲကထွက်ကျလာတဲ့စာအိတ်တစ်အိတ်...
"အကျီတွေကြားဘာစာအိပ်ပါလိမ့်...."
ကြမ်းပြင်ပေါ်ကအညိုရောင်စာအိပ်လေးဟာမည်သည့် စာမှရေးမထားတာမို့ အလုပ်နဲ့ဆိုင်တာတော့ဖြစ်ဟန်မတူ...
ကောင်လေးရဲ့ Personal ပစ္စည်းတစ်ခုခုဖြစ်နေနိုင်တာကြောင့်ဖွင့်ကြည့်ဖို့မကြိုးစားတော့ပဲ အကျီထဲပြန်ထည့်ထားဖို့ကောက်ယူလိုက်တော့...
နှစ်ဖက်ပိတ်ထားပုံမရတဲ့စာအုပ်ထဲကပစ္စည်းတွေဟာ အပြင်ကိုဖျောကနဲထွက်ကျလာတော့သည်.
"Arrshi~ဖွင့်မကြည့်ဘဲပြန်သိမ်းထားပါမယ်ဆိုမှ..."
ပြောရင်းကြမ်းပြင်မှာမှောက်လျှက်သားကျနေတဲ့ လေးထောင့်စပ်စပ်အရာတွေကိုကောက်သိမ်းလိုက်တော့
ဟင် ဓါတ်ပုံတွေပဲ....
ဟင်...!
အရာရာဟာတိတ်ဆိတ်သွားသလို လက်ထဲကဓါတ်ပုံတွေကို ကျွန်တော်ကြောင်ငေးနေမိသည်...
ဒီ.... ဒီ ဓါတ်ပုံထဲကလူကကျွန်တော်မဟုတ်လား...
လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်ကျော် ကျွန်တော် Club မှာအလုပ်လုပ်တုန်းကပုံတွေ...
သေချာကြည့်တော့ ထိုအချိန်ကအလုပ်လို့ခေါ်တဲ့ကိစ္စကြောင့် သတ်ပုတ်နေတဲ့ပုံတွေ...
အဖွဲ့စတည်းချရာ အဆောက်အအုံရဲ့နောကဘက်လမ်းကြားထဲမှာ စီးကရက်သောက်နေတဲ့ပုံတွေ...မှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့စီးကရက်ငွေ့တွေကိုပါရိုက်ထားသေးတာ...
ပြီးတော့နောက်ထပ်ဓါတ်ပုံပေါင်းများစွာ...
ဒီပုံတွေ ကောင်လေးဆီမှာဘယ်လိုရှိနေခဲ့တာလဲ...?
သူကျွန်တော့်ကိုဘယ်အချိန်ကတည်းကသိနေခဲ့တာလဲ...?
တကယ်ဆို ကျွန်တော်တို့စမိတ်ဆက်တုန်းကသူသိတဲ့အရိပ်အရောင်မပြခဲ့ဘူးလေ...
ဒါမှမဟုတ် ဥက္ကဌ Kim , သူကျွန်တော့်နောက်ကြောင်းစုံစမ်းတယ်ဆိုတုန်းကပုံတွေဖြစ်နိုင်တာပဲ...
ဟုတ်တယ်... သူကျွန်တော့်အကြောင်းစုံစမ်းတယ်လို့ကိုယ်တိုင်ဖွင့်ပြောဖူးတာပဲကို....
ရှုပ်ထွေးလာသောအတွေးတွေနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေကိုပြန်ထည့်ကာ ဗီဒိုတံခါးပြန်ပိတ်သိမ်းလိုက်မိသည်...
စားပွဲကိုပြန်လာထိုင်ကာအလုပ်လုပ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် အာရုံစိုက်လို့မရတော့...
ဥက္ကဌ Kim ကကျွန်တော့်နောက်ကြောင်းစုံစမ်းခိုင်းတာဆိုရင် ဒီလောက်ပုံတွေများများရှိနေစရာမလိုဘူးလေ...
အစိုးမရဖြစ်လာသောစိတ်တို့နဲ့အတူ ဗီဒိုဆီသွယးကာ စာအိတ်ကိုပြန်ထုတ်ကြည့်မိတော့ ဓါတ်ပုံတွေက အခိုက်အတံ့ကိုအမိဖမ်းရုံရိုက်ထားတာမဟုတ်ပဲ ကျွမ်းကျင်တဲ့တစ်ယောက်ယောက်က ကြည့်ကောင်းအောင်ရိုက်ကူးထားတဲ့ပုံတွေ....
ပြီးတော့ Flashdrive တစ်ချောင်း...
ထို Flashdrive ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မြောက်များစွာသောပုံတွေနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ကိုယ်ရေးမှတ်တမ်း။
ကိုယ့် profile အပြည့်အစုံအပြင် ဘယ်နေ့ဘယ်သွားတယ် , ဘယ်သွားမယ်ဆိုတာကအစအသေးစိတ်ရေးမှတ်ထားသော ရက်စွဲနဲ့နေရာတွေ။
တကယ်ဆို ပုံတွေကိုဒီလိုသိမ်းလို့ရရဲ့သားနဲ့ဘာဖြစ်လို့ အပြင်မှာဓါတ်ပုံတွေရှိနေတာလဲ?
ဥက္ကဌ Kim ကြည့်မှာမို့လို့လား... ?
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝလှုပ်ရှားမှုအသေးစိတ်အထိဥက္ကဌ Kim သိစရာမလိုဘူးမဟုတ်လား?
ဒါဆိုရင်....
ထိုအခိုက် ခြံထဲကားရပ်သံကြားလိုက်တာကြောင့် ဓါတ်ပုံတွေနဲ့ စာအိပ်ကိုအံဆွဲထဲထည့်ကာအိမ်ရှေ့ထွက်လာမိလိုက်သည်။
"ကောင်းကောင်းနားနေရဲ့လားကိုကြီး..."
လက်ထဲကစားစရာအထုပ်တွေနဲ့အိမ်ထဲဝင်လာသူက သံသယဝင်စရာတကွက်မှမရှိ...
ကျွန်တော်နှစ်သက်ရတဲ့အသံဩဩလေးမှာ မည်သည့်မလုံမလဲအရိပ်အယောင်မှရှိမနေသလို မျက်ဝန်းတွေကလည်း မြင်နေကျအတိုင်းချစ်ခြင်းအပြည့်နဲ့...
"ဘာတွေငေးကြည့်နေတာလဲကိုကြီးရဲ့...နေကောင်းရဲ့လား..မှန်း..."
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့နဖူးကိုလာစမ်းတဲ့လက်ကလေးကလည်းနွေးထွေးလို့...
ဒီအတိုင်း ... ဒီအတိုင်း ဥက္ကဠ Kim စုံစမ်းခိုင်းခဲ့တာဖြစ်မှာပါလေ....
အဲ့လိုပဲနေမှာပါ...ကောင်လေးကိုမေးကြည့်ရင်လည်းအဲ့လိုပဲဖြေမှာပါ...
"မဟုတ်ပါဘူး နေကောင်းပါတယ်... ဘာဝယ်လာလဲ... စားကြရအောင်"
"ကိုကြီးအားရှိအောင် Samgyetang (ginseng chicken soup) ဝယ်လာတယ်... ကျွန်တော်ထည့်လိုက်မယ် တူတူစားရအောင်"
ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း သူနဲ့အတူ ထမင်းစားခန်းထဲလိုက်ဝင်ကာ သူလုပ်သမျှကိုလိုက်ကြည့်နေမိသည်...
"Taehyungie~"
"hmm ~ ကိုကြီး..."
ဟင်းရည်ပူပူတွေကိုပန်းကန်ထဲထည့်နေချိန်မို့ ကျွန်တော်ခဏငြိမ်သက်နေလိုက်သည်...
"ဒီမှာ... ခဏလေး မစားနဲ့ဦး... ကျွန်တော်ထမင်းထည့်ပေးမယ်.. နည်းနည်းတော့အေးနေပြီ နွှေးချင်သေးလား..."
"ဥက္ကဠ Kim ကိုယ့်အကြောင်းစုံစမ်းခဲ့တုန်းကပုံတွေ Taehyungie သိမ်းထားသေးတာလား?"
"ဟင် ! ဘယ်ပုံတွေ?"
"Taehyungie ဆွယ်တာခေါက်တွေကြားက-"
ခလွမ်း!
ရုတ်တရက်လွတ်ကျသွားပုံရသောပန်းကန်ကြောင့်ကျွန်တော် ကောင်လေးနားအပြေးသွားကာ လက်ဆွဲပြီးပန်းကန်စတွေနဲ့ဝေးရာကိုခေါ်လာမိသည်။
"ဘယ်... ဘယ်ပုံတွေ..."
"မင်းအဖိုးရိုက်ခိုင်းထားပုံရတဲ့ကိုယ့်ပုံတွေ..."
ကောင်လေးရဲ့ အနေအထားကိုကြည့်ရတာ ဥက္ကဌ Kim မဟုတ်နိုင်မှန်းသိနိုင်ပေမယ့် ကောင်လေးရဲ့သစ္စာဖောက်မခံချင်တဲ့စိတ်က စကားလမ်းကြောင်းပေးနေမိသည်။
ပြန်မဖြေပဲငြိမ်သက်သွားတဲ့ကောင်လေးက ခေါင်းကိုတွင်တွင်ငုံ့ထားပြီးတိတ်ဆိတ်နေသလို ကျွန်တော်သည်လည်းမေးဖို့တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်...
အတော်ကြာတော့မှ...
"ကိုကြီး.... တကယ်တော့ အဲ့ပုံတွေကကျွန်တော်ရိုက်ထားတာ"
ရုတ်တရက်အရာရာဗလာနထ္ထိဖြစ်သွားတဲ့ခံစားချက်...
"ပြီးတော့ကိုကြီးရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအချက်အလက်တွေကလည်းကျွန်တော်စုံစမ်းထားခဲ့တာ... ကိုကြီးကိုလည်းကျွန်တော်အရင်သိနေခဲ့တာ..."
To be Continued...
#200608