pov Chloé
Het is stil als ik de sleutels uit het contact haal. Die stilte heerst er al de hele rit.
Het is twee uur 's nachts en we zijn juist terug van een vergadering.
Voor de verandering ging het niet over Gilles maar over mij en mevrouw stuiterbal.
Chase moet altijd bij mij zijn als ik ergens naar toe ga. Als deze missie gedaan is moet ik zo snel mogelijk naar mijn huis om daar te verblijven met Chase en Jake.
Niet het hoofdgebouw waar mijn vader en Linda verblijft. Maar mijn eigen huis een paar minuten vandaan.
Dat is mijn huis en daar verblijven we met zu'n drieën tot er weer een nieuwe missie is, dan keren de jongens terug naar het hoofdgebouw.
Ik weet dat het voor mijn eigen veiligheid is want we weten niet wat mijn moeder in staat is. Of hoe ver ze zal gaan om mij te hebben.
Maar het betekent ook dat ik River en de meiden niet meer zal zien.
Mensen die zoveel me voor me zijn gaan betekenen op zo'n korte tijd.
Ik weet dat ik binnenkort afscheid zal moeten nemen, maar niet op de normale manier zoals anderen dat doen.
Normale mensen geven elkaar een knuffel of een kus op de wang, staan die persoon uit te zwaaien terwijl die langzaam vervaagt, en bellen elkaar wekelijks op met de nieuwe roddels.
Bij mij zal het anders verlopen omdat ik dat gewoon afscheid nemen niet zal kunnen.
Ik zal ze niet kunnen uitzwaaien en ze vergeten, zoals anders. Ik weet dat ze altijd in mijn hoofd en hart zullen zitten en dat ik altijd opnieuw en opnieuw contact zal gaan opzoeken.
Dag voor dag zal ik afscheid van hen nemen.
Negen dagen heb ik nog. Eigenlijk nog vijf. Nog vijf dagen dat ik voltijds op school aanwezig zal zijn. De andere vier ben ik hier enkel voor observatie en te slapen. De rest van de dag moet ik trainen en me voorbereiden op de grote dag.
Vijf dagen om afscheid te nemen. Vijf.
'Zullen we?' Vraagt Chase me. Ik knik en stap uit. Ik sluit mijn auto en naast elkaar lopen we terug naar mijn raam. Twijfelend sta ik voor mijn raam.
'Ga.' Spoort Chase me aan.
Ik kijk naar het raam naast me en zie dat het op een kier staat.
'Misschien slaapt hij al en maak ik hem wakker.'
Chase schudt zijn hoofd en geeft me een duwtje richting het raam van River.
'Ik weet zeker dat hij zal gewacht hebben. Ga. Ga Chloé.' Spoort hij me verder aan.
Een glimlach komt op mijn gezicht en sla mijn armen om Chase heen.
'Niet te luid zijn hé.' Fluistert hij lachend in mijn oor. Lachend geef ik hem een tik tegen zijn achterhoofd en laat hem dan los.
'Ik kan niets beloven.' Grijns ik en draai me om naar Rivers raam.
Stil en voorzichtig kruip ik naar binnen. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik een leeg bed aantref.
'River?' Fluister ik vragend terwijl mijn hand onder de lakens gaat. Het bed voelt koud aan.
Ik check de badkamer en wc maar geen River te bekennen.
Bezorgdheid komt in mij op.
Hij had gezegd dat hij op mij zou wachten. Waar zou hij dan zijn?
Ik neem mijn gsm en bel hem op. Na een paar seconden licht er een scherm op. Zuchtend leg ik af en loop naar zijn gsm. Ik duw af op zijn gsm en steek beide gsm in mijn tas.
Dan pas valt me een brief naast de plaats waar zijn gsm lag. Mijn naam staat er op geschreven en meteen herken ik het handschrift van River.
Fronsend open ik de brief.
"Chloé."
Gewoon dat? Geen liefste, of kleine, of wat dan ook. Gewoon Chloé.
"Kom naar deze locatie. Trek de kleren die ik klaargelegd heb aan. Ik wacht daar op je. Hopelijk kom je af.
River"
De bezorgdheid neemt toe en ook angst dringt mijn lichaam binnen.
Mijn blik glijd van de brief naar het stapeltje kleren. Een warme trui en jogging liggen voor me klaar.
Ik besluit enkel de trui over mijn shirt te trekken omdat die toch al tot over mijn billen komt.
Ik zoek de locatie op en merk dat het de locatie is van het meer.
Fronsend kruip ik het raam terug uit en loop opnieuw de weg af naar mijn auto.
Het gevoel dat er iets mis is wordt steeds groter naarmate ik dichter kom bij het meer.
Ik parkeer mijn auto naast die van River op het donker en verlaten bospad.
Kort blik ik om me heen maar loop dan het pad richtig het meer op.
De takjes en blaadjes die onder mijn voeten kraken zorgen ervoor dat ik wat sneller begin te lopen.
Het angstig en onrustig gevoel in me zorgt ervoor dat ik niet op mijn gemak ben.
Opgelucht zucht ik als ik een schim zie zitten aan het water.
De wilde, donker bruine haren van River lijken licht te geven door de maan die er op schijnt.
'Hey.' Fluister ik terwijl ik me naast hem neer plof.
Ik slik moeilijk als hij niet antwoordt en blijft staren naar het water dat zachtjes heen en weer wiegt.
Mijn ogen scannen zijn gezicht af naar enige emotie maar dat gaat moeilijk zonder zijn ogen te kunnen zien.
Stil staren we naar het meer.
Ik weet zeker dat er iets aan de hand is. River doet anders nooit zo, ik vermoed dat hij iets zal zeggen waar ik niet blij om zal zijn.
Misschien was alles maar voor de seks en was alles fake.
'Ik wil dat je eerlijk tegen me bent Chloé.' Zijn stem verbreekt de spanning tussen ons.
Ik kijk zijn kant op en slik moeilijk bij het horen van zijn koude, kille, afstandelijke stem.
'Ik wil dat je me alles verteld.'
'Ik hou van je. Ik zeg het je hier en nu dat ik van je hou en ik zou het nog honderd keer tegen je kunnen zeggen, maar ik word zot van die onzekerheden, Chloé.'
Fronsend kijk ik hem aan, hij heeft mij nog altijd niet aangekeken.
'Naar waar ga jij elke nacht Chloé?' Zijn gezicht draait mijn kant op en doordringend kijkt hij me aan. Ik slik moeilijk en wend mijn blik af.
'Je doet iets waarvan anderen het niet mogen weten. Normaal zou me dit niets boeien maar,' Zijn vinger onder mijn kin laat hem aankijken. Mijn bruine ogen smelten meteen met zijn blauwe ogen, dat mijn blik afwenden onmogelijk is.
'Maar wat wij voelen is zo sterk. Ik ben hopeloos op je, echt je wilt het niet weten, maar jij. Je duwt je steeds van me weg. Waarom? Er is iets aan de hand. En ik ben niet van plan om je op te geven. En zeg nu niet dat dit wat wij hebben niets is, want is is verdomme wel iets. Please Chloé, vertrouw me en vertel me waar je elke nacht naar toe ga.' Smekende ogen kijken me aan.
Zoekend naar een uitvlucht open ik mijn mond maar kon niet op een goede komen, dus sluit ik mijn mond weer.
Het is tijd.
Tijd dat hij het weet.
Hij heeft gelijk.
Dat wat wij hebben is niet gewoon iets, het is veel meer dan dat.
Het is tijd dat hij weet wie ik ben en wat ik doen.
Het is tijd dat ik hem de waarheid vertel.
--------------------------------------
Comment 💬
vote ⭐
and follow 💙
XOXO