Αχιλλέας Ποβ:
- ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΓΑΜΩ! ΜΊΛΑ!
- ΠΡΟΣΠΆΘΗΣΕΣ ΝΑ ΤΟ ΣΚΆΣΕΙΣ!
- ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΝΑ ΔΙΑΛΈΞΩ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΑΝΑ!
- Δώσε μου το χέρι σου.
- Αυτό αποκλείεται!
Της είπα και άρχισε να με πονάει περισσότερο το κεφάλι μου και το χέρι μου ήταν μες στα αίματα αφού είχα ακουμπήσει την κοιλιά μου.
- Τι έχω; Πες μου, σε παρακαλώ...
- Έχεις πάθει ατύχημα, αυτοκινητιστικό ατύχημα.
- Τι; Δε θυμάμαι τίποτα!
- Φυσικά και δεν το κάνεις! Αφού έχεις πάθει αμνησία, δεν είναι εύκολο να γυρίσει το αυτοκίνητο σου ανάποδα και να είναι έτοιμο να πάρει φωτιά.
- Και; Επιβίωσα;
- Σε λένε Αχιλλέα, Αχιλλέα Άντερσον και έχεις και έναν αδερφό.
- Πώς τον λένε;
- Άστον. Είσαι σε σχέση και την κοπέλα σου την λένε Άρια, αυτός ήταν και ο λόγος που αποκάλεσα τον εαυτό μου Άρια, για να σε κάνω να θυμηθείς.
Το πραγματικό μου όνομα, ειναι Σοφία. Αλλά αυτό δεν σε ενδιαφέρει! Ο αδερφός σου και εσύ θέλετε την ίδια κοπέλα, την κοπέλα σου!
- Τι; Λες βλακείες!
- Δεν την θέλει όσο την θέλεις εσύ, εσύ την αγαπάς, αυτουνού απλά του αρέσει, έως τώρα...
- Και αυτή, ποιον θέλει;
- Εσένα και πάντα εσένα θα θέλει γι'αυτό μην αμφιβάλλεις!
Ουφ, πάλι καλά!
- Μπορείς να φύγεις από εδώ. Αλλά εκεί που θα πας θα είναι χειρότερα!
- Πες μου τι θα αντιμετωπίσω αν και όταν πάω εκεί;
- Ωραία, αλλά να ξέρεις ότι ύστερα δεν θα θυμάσαι τίποτα!
- Πες μου.
- Ο αδερφός σου θέλει να σε εκδικηθεί, στην ουσία σε μισεί! Μισεί τους πάντες εκτός από την κοπέλα σου.
Μου είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.
-Έχεις μια τρελή πρώην, η οποία σε κυνηγάει παντού και δεν σε αφήνει ήσυχο! Και δυστυχώς, θα τα φτιάξετε και θα χωρίσεις την Άρια, χωρίς να το ξέρεις.
- ΤΙ; Όχι αυτό δεν πρόκειται να γίνει!
- Θα γίνει! Αυτό είναι το πεπρωμένο σου.
- Θα το αλλάξω!
- Δεν μπορείς!
- Μπορώ!
- Αν μείνεις εδώ, τότε, θα περάσεις παραδεισένια.
- Εφόσον εσύ περνάς παραδεισένια, γιατί δεν μένεις εδώ;
- Γιατί εγώ βρίσκομαι στην κόλαση και όχι στον παράδεισο!
Μου είπε με ένα στραβό χαμόγελο.
Έπιασα το χερούλι γρήγορα και άνοιξα την πόρτα.
- ΟΧΙΙΙΙΙΙ!
Άρχισε να φωνάζει και τότε έπεσα πάνω σε κάτι σύννεφα.
Τι γίνεται; Ονειρεύομαι;
Σκέφτηκα και χαμογέλασα.
- Αν ονειρεύομαι, τότε δεν θέλω να ξυπνήσω ποτέ!
Doctor's pov:
- Ψαλίδι, βαμβάκι.
- ΚΑΤΕΒΑΊΝΕΙ Ο ΣΦΥΓΜΌΣ ΤΟΥ!
- ΠΌΣΟ;
Ρώτησα.
- 49.
- Χαρτί.
Είπα και μου σκούπισε το μέτωπο.
" Μάρκο, συγκεντρώσου!
Άκουσα την γυναίκα μου, την κοίταξα με μια ανησυχία στο βλέμμα και αυτή μου χαμογέλασε.
- Πάμε, ας βάλουμε όλοι τα δυνατά μας, αυτός δεν πρόκειται να πεθάνει!
Αχιλλέας Ποβ:
Κοίταξα την κοιλιά μου και ακόμα έτρεχε αίμα.
Τι γίνεται;
Τι έπαθα;
Ποιος είμαι;
Και που βρίσκομαι;
- Όσο και να μου αρέσει εδώ, πρέπει να ξυπνήσω!
Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ξυπνήσω αλλά αυτό δεν έγινε.
Τότε τινάχτηκα και το τραύμα στην κοιλιά μου άνοιξε περισσότερο.
- Τι διάολο; Τζάμια; Έχω τζάμια στο τραύμα, στην κοιλιά μου!
Τι έχω πάθει;
Και γιατί δεν πονάει;
Doctor's pov:
- Ξανά!
Είπα και τα πάτησα, ο ασθενής τινάχτηκε.
- Γιατρέ, δεν λειτουργεί, ο σφυγμός του είναι 44 και όλο και κατεβαίνει!
Μου είπε η νοσοκόμα.
Τότε το βλέμμα μου έπεσε στην κοιλιά του.
Το τραύμα του έχει ανοίξει, υπερβολικά πολύ!
Τι είναι αυτό που γυαλίζει;
- Γυαλιά, Έχουν μπει γυαλιά μέσα του, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΓΆΛΟΥΜΕ!
Αν φτάσουν στη καρδιά τότε...πέθανε. ΓΡΉΓΟΡΑ!
Μετά από 3 ώρες:
Τελευταίο γυαλί.
Έλα αγόρι μου, πάλεψε, μπορείς!
Έκλεισα το τραύμα στη κοιλιά του και χαμογέλασα.
- Γιατρέ, τελείωσε!
- Τι εννοείς;
Την ρώτησα.
- Ο ασθενής σε λιγότερα από 10 λεπτά, θα πέσει σε κώμα!
- ΑΥΤΟ ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ!
- Γιατρέ, ο εγκέφαλος του έχει χτυπήσει κατά την διάρκεια του τροχαίου, όταν το αυτοκίνητο βρισκόταν ανάποδα.
- Μάρκο και η σπονδυλική του στήλη έχει τραυματιστεί άσχημα! Τι θα κάνουμε;
Με ρώτησε η γυναίκα μου.
- Δεν μπορεί να πεθάνει!
- Μάρκο, δεν θα πεθάνει, απλά θα τον απελάσεις, θα τον βοηθήσεις να πάει στον παράδεισο χωρίς βασανιστήρια και ταλαιπωρία με φάρμακα και ενέσεις!
- Και οι συγγενείς τι; Τι θα πουν;
- Στην αρχη θα πονέσουν και θα κλάψουν αλλά μετά θα τον ξεχάσουν.
- Λες βλακείες! Ένας άνθρωπος δεν διαγράφεται έτσι από έναν πλανήτη. Πώς θα ένιωθες αν το έκαναν αυτό στον γιο μας; Αγάπη μου, θα πέθαινες και εσύ μαζί του. Το ξέρω καλά!
Είπα κοιτώντας την στα μάτια.
- Ο σφυγμός έχει ανέβει.
Μού είπε η νοσοκόμα.
- Πόσο;
- 59.
- Τέλεια, κρατήστε τον έτσι! Πρέπει να μιλήσω στους συγγενείς του!
Δήλωσα, αλλά η γυναίκα μου με έπιασε από το χέρι.
- Μάρκο τι κάνεις μου λες;
- Τι κάνω;
- Δεν πρέπει να τον βασανίζεις... Άφησε τον να πεθάνει.
- Οχι-
- Αν πέσει σε κώμα θα βασανιστεί, άκουσε με!
Την έπιασα από τα μπράτσα και την κοίταξα στα μάτια.
- Μωρό μου, ακούς τι λες; Ποιος είμαι εγώ που θα τελειώσω την ζωή του άλλου; Δεν ειμαι ο Θεός για να καθορίσω το μέλλον του καθενός. Σκέψου οτι στη θέση του θα μπορούσε να βρίσκεται ο γιος μας. Τότε τι θα έκανες;
- Μα-
- Έχε μου εμπιστοσύνη, ξέρω τι κάνω!
Της είπα και μου χαμογέλασε.
- Σ'αγαπώ.
Μου είπε.
- Και εγώ σ'αγαπώ.
Της απάντησα και βγήκα έξω από το δωμάτιο χαμογελώντας της.
- Οι συγγενείς, του Αχιλλέα Άντερσον;
Ρώτησα και τότε με πλησίασαν ανήσυχοι.
- Κοιτάξτε...
- Γιατρέ πείτε μας σας παρακαλώ.
- Κυρία μου, ο γιος σας είναι καλά! Αλλά...
- Αλλά τι;
Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να σας ρωτήσω, θέλετε ο γιός σας να πεθάνει μια για πάντα ή να πέσει σε κώμα για κάποιους μήνες, αλλά και χρόνια με την πιθανότητα να ξυπνήσει, να είναι είκοσι τις εκατό;
Η επιλογή, είναι καθαρά δική σας!
- Τ-Τι; ΜΑ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΛΆ!
Μου φώναξε η μητέρα του ενώ με χτυπούσε στο στέρνο.
- Κυρία μου, σας παρακαλώ ηρεμήστε.
- ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ-
- Ο αδερφός μου, θα πέσει σε κώμα! Αυτή είναι η επιλογή μας.
- Είστε σίγουρος;
- Απόλυτα!
- Τότε, μπορείτε να μπείτε στο δωμάτιο του ασθενή ύστερα από μισή ώρα.
Είπα και μπήκα ξανά στο δωμάτιο.
- Ουφφφφ!
Τι θα γίνει;
- Μάρκο, τι έγινε;
- Αποφάσισαν να πέσει σε κώμα.
Της είπα και μου χαμογέλασε.
-Ήταν αυτό που ήθελες!
- Ναι, αλλά άμα πεθάνει;
- Δεν θα πεθάνει!
- Αν ειμαι εντελώς ανίκανος και τον σκοτώσω άθελά μου;
- Είμαι εδώ!
- Σ'αγαπώ.
Άριας Ποβ:
Την επόμενη μέρα στο σχολείο:
- Άρια!
Άκουσα μια φωνή να με καλεί, γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Ντίλαν.
- Ντίλαν, τι κάνεις;
- Έμαθα για τον Αχιλλέα... Είσαι καλά;
Με ρώτησε και με κοίταξε με μια ανησυχία στα μάτια.
- Πώς σου φαίνομαι;
Τον ρώτησα με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη.
- Να σου πω την αλήθεια, φαίνεσαι πολύ στεναχωρημένη και διαλυμένη.
- Ακριβώς, διαλυμένη.
- Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!
- Το ελπίζω...
Του είπα.
- Σε κάποιες μέρες κλείνουν τα σχολεία και έχουμε πρωτοχρονιά! Πως θα τα περάσεις;
- Με τον Αχιλλέα, στο νοσοκομείο.
Του είπα και ξεφύσηξα.
- Άρια!
Άκουσα τον Στέλιο να με φωνάζει.
- Τα λέμε Ντίλαν. Γειά.
- Γεια.
Μου είπε και μου ακούστηκε λίγο στεναχωρημένος αλλά μάλλον θα ήταν η ιδέα μου.
Πήγα κοντά στον Στέλιο και με αγκάλιασε.
- Τι έγινε; Πως είσαι;
- Την παλεύω...
- Καταλαβαίνω.
Μου είπε και με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του.
Τότε ακούσαμε το κουδούνι να χτυπάει και μαζευτήκαμε όλοι για προσευχή.
- Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός...
Άρχισε να λέει την προσευχή μια κοπέλα.
- Πςς, Άρια.
- Τι;
Ρώτησα τον Στέλιο.
- Ρε, αυτός δεν είναι ο αδερφός του Αχιλλέα;
Με ρώτησε και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Άστον, ο οποίος με κοιτούσε ήδη.
Είχε φορέσει, ένα μαύρο τζιν, μια μπορντό μπλούζα και φορούσε κάποια μαύρα γυαλιά.
Τι κάνει αυτός εδώ;
Αναρωτήθηκα.
Αφού τελείωσε η κοπέλα την προσευχή, πήρε ο Διευθυντής τον λόγο.
- Παιδιά, την προσοχή σας παρακαλώ. Έχουμε την τιμή να φιλοξενήσουμε, τον κύριο Άστον Άντερσον φιλόλογος αλλά και γυμναστής!
- Τι; Και γυμναστής;
Ρώτησα τον Στέλιο.
- Ρε, εσύ δεν έχεις σήμερα γυμναστική;
Με ρώτησε ο Στέλιος και κοίταξα τον εαυτό μου. Ωχ, έχω φορέσει τζιν!
- Καλημέρα σας παιδιά! Ονομάζομαι Άστον Άντερσον και ναι, είμαι ο μεγαλύτερος αδερφός του Αχιλλέα Άντερσον!
Έλεγε ενώ είχε βγάλει τα γυαλιά του και διατηρούσε συνέχεια ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του.
- Όπως προανέφερα και ο κύριος διευθυντής, είμαι φιλόλογος αλλά και γυμναστής. Βέβαια, ίσως να διδάσκω και το μάθημα της Πολιτικής Παιδείας για τα πρωτάκια μας, αν με θέλουν.
Είπε και έκανε ένα βλέμμα κουταβιού στο τέλος και οι κοπέλες έλιωσαν.
- Λυσσάρες!
Είπαμε ταυτόχρονα με τον Στέλιο.
- ΘΈΛΟΥΜΕ! ΘΈΛΟΥΜΕ!
Φώναξαν τα πρωτάκια.
- Εντάξει παιδιά, δρόμο τώρα!
Είπε ο διευθυντής και όλο το σχολείο κατευθύνθηκε προς τις τάξεις τους.
- Καλό μάθημα με τον κουνιάδο.
Μου είπε και κατευθύνθηκα προς τα γήπεδα.
- Λοιπόν, Αναστασία Ορφανού.
Άρχισε να παίρνει απουσίες.
- Άρια Παπαδοπούλου;
Ρώτησε και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
- Παρούσα.
- Γιατί φοράς τζιν;
- Είπε να σας αντιγράψει, κύριε Άντερσον!
Είπε μια κοπέλα.
Και ο Άστον την κοίταξε αυστηρά αλλά είχε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.
Συνέχισε και με τα άλλα ονόματα μέχρι που τελείωσε και υπέγραψε το απουσιολόγιο.
- Ωραία, μπείτε όλοι στη σειρά και σε ζευγάρια! Θέλω να κάνετε 5 γύρους, χαλαρά και αργά.
Τους είπε. Άρχισαν να παραπονιούνται αλλά τελικά ξεκίνησαν.
Πήγα να τρέξω και εγώ αλλά με σταμάτησε η φωνή του.
- Που πας εσύ;
Με ρώτησε ο Άστον.
- Να τρέξω!
- Με τζιν;
- Εμμ, συγγνώμη.
Του είπα και με κοίταξε πονηρά.
- Κάνε με, να σε συγχωρέσω.
Μου είπε και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.
Τι λέει;
*🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉*
Ερώτηση: Ποιό είναι το αγαπημένο σας φρούτο;
Εμένα είναι πολλά, αλλά στο καρπούζι έχω αδυναμία 🍉🍉 ειδικά τώρα το καλοκαίρι.
Παιδιά, δεν θα σκοτώσω τον Αχιλλέα, αν είναι δυνατόν; Από που και σπου; 😯😢😂