Μετα από 3 μήνες
Καθώς περπατούσα στην άμμο με την θάλασσα και τον αέρα να μου μπερδεύει τα μαλλιά, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.
Γύρισα πίσω και είδα τον Tom Holland να τρέχει προς το μέρος μου, στο πρόσωπο μου εμφανίστηκε ένα χαμόγελο και τον πλησίασα.
Όταν είχε φτάσει αρκετά κοντά μου, με έπιασε από την μέση και με σήκωσε ψηλά κάνοντας με δύο σβούρες στον αέρα.
Τον κοίταξα μέσα στα μάτια του και χάθηκα.
"Είσαι ότι πιο πολύτιμο έχω..." Μου είπε καθώς πλησίαζε τα χείλη μου.
"Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ..." Του είπα και ήρθαμε σε απόσταση αναπνοής.
Πλησίαζε ακόμα πιο κοντά μέχρι που...
*Ντριιιν ντριιι*
Άνοιξα τα μάτια μου πονεμένη, άκουγα τον ήχο του τηλεφώνου αλλά δεν κουνήθηκα για να το σηκώσω.
Προσπαθούσα να καταλάβω που βρισκόμουν, πια ήμουν, τι κάνω και πιο είναι το νόημα της ζωής.
Πάλι με πήρε ο ύπνος; Γαμώτο, γιατί κοιμάμαι τα μεσημέρια; Έβλεπα και ένα καταπληκτικό όνειρο με τον Tom Holland, έλεος να πούμεεε.
Τελικά άρπαξα στο χέρι μου το κινητό και απάντησα την κλήση;
"Ναι;" Ρώτησα κοιμισμένη.
"Νέκρα, πάλι κοιμάσαι; Δεν είπαμε ότι θα πάμε βόλτα με τα ποδήλατα;" Με ρώτησε ο Σωτήρης από την άλλη γραμμή.
Ποοο το ξέχασα τελείως!
"Ωω, που είστε; Σηκώνομαι αμέσως και έρχομαι." Σηκώθηκα από το κρεβάτι γρήγορα και προσπάθησα να βάλω τα παπούτσια μου με μεγάλο άγχος.
"Έλα πλατεία, είναι και τα υπόλοιπα παιδιά εδώ." Μου απάντησε χωρίς πολλά πολλά, άκουσα από πίσω την Ηλιάνα να γελάει και τον Νικηφόρο και φωνάζει, φαντάζομαι ότι θα ήταν εκεί και η Βιρτζίνια.
"Ωραία τα λέμε, σαγιονάρα!" Του είπα κοροϊδευτικά και έβαλα και το δεξί παπούτσι, σηκώθηκα από τη θέση μου και έριξα μια ματιά στον καθρέφτη.
Έβγαλα μια άλλη μπλούζα από το συρτάρι και την άλλαξα γρήγορα, έβαλα έναν τόνο κολόνια, πήρα το κινητό μου και έτρεξα γρήγορα τις σκάλες.
Η ώρα ήταν 6:20, η μάνα μου είχε δουλειά, έτσι δεν ήταν σπίτι.
Άρπαξα τα κλειδιά του σπιτιού και ξεκλείδωσα την πόρτα, αφού βγήκα έξω και μάζεψα από το πάτωμα το ποδήλατο μου, κλείδωσα την πόρτα και έβαλα τα κλειδιά στην τσέπη μου μαζί με το κινητό.
Πήρα καβάλα το ποδήλατο και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για την πλατεία.
Είχα αρχίσει να κουράζομαι στα πρώτα μέτρα, πέρασαν 5 λεπτά και δεν ήθελα άλλο να κάνω πετάλι, ένιωθα λες και τα πόδια μου θα έβγαιναν από την θέση τους σαν τα πόδια από τις κούκλες μου.
Δεν τις δολοφονούσα! Έκανα εγχείρηση, οκεϊ;
Μπήκα επιτέλους στην κεντρική πλατεία και από πολύ μακριά, έβλεπα τα παιδιά να κάθονται σε ένα παγκάκι και να κάνουν μαλακίες.
Πήρα φόρα και σταμάτησα να κάνω πετάλι, πήγαινα προς το μέρος τους και ο Σωτήρης με παρατήρησε.
"Επιτέλους! Και έλεγα που χάθηκε αυτό το κορίτσι!" Άκουσα να φωνάζει ο Σωτήρης για να τον ακούσω, σηκώθηκε από τη θέση του και εγώ σταμάτησα με το ποδήλατο ακριβώς μπροστά τους.
Έκανα με την Βιρτζίνια έναν μικρό χαιρετισμό και στη συνέχεια, χαιρέτησα τους πάντες.
"Ωραία, πες το, που πάμε;" Ρώτησε η Ηλιάνα τον Σωτήρη και ανέβηκε στο ποδήλατο της.
"Έχω όρεξη να πάμε κάπου τρομακτικά, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια για να κάνουμε εκτέλεση στον διάολοο!" Είπε σαν δεμονισμενος και γύρισε τα μάτια του.
"Ναι καλά, πάμε στο πάρκο και άσε τις θυσίες για τον Λούσιφερ, μια άλλη φορά." Είπα και άρχισα να κάνω αργό πετάλι, μερικές φορές με τρομάζει αυτός ο άνθρωπος αλλά δεν έχω αντίρρηση, ξέρω ότι γεννήθηκε με ψυχολογικά προβλήματα στον εγκέφαλο.
Χωρίς καμία άλλη σκέψη, τα παιδιά με ακολούθησαν και αρχίσαμε να μιλάμε για να περάσει η ώρα.
Εγώ με την Βιρτζίνια ήμασταν μπροστά εννοώ ο Σωτήρης με τον Νικηφόρο και την Ηλιάνα, ήταν πίσω.
"Αν δεν είχα βγει απόψε, δεν ξέρω τι θα έκανα, δεν θέλω να μάθω κιόλας." Μου είπε η Βιρτζίνια κοιτώντας το κουδουνάκι στο ποδήλατο.
"Εγώ μάλλον θα κοιμόμουν ακόμα, νταξ τι να κάνουμε.. Κατέβασες Snapchat που σου είπα;" Την ρώτησα, εδώ και τρεις μέρες προσπαθώ να την πείσω να κατεβάσει αλλά ποτέ δεν το κάνει.
"Όχι, ρε δεν ξέρω, δεν έχω πολύ όρεξη." Θα την πνίξω.
"Μην μου πεις άλλα όταν το κατεβάσεις και θα μου έχεις σπάσει τα νεύρα για το πόσο τέλειο είναι! Είσαι κουκλάρα, πρέπει να βρεις γκόμενο." Κράτησε ησυχία, δεν μου απάντησε και άκουγα μόνο τα παιδιά από πίσω.
Προχωρήσαμε για περίπου 8 λεπτά μιλώντας, όταν φτάσαμε στο πάρκο, κάναμε μια βόλτα με τα ποδήλατα από δω και από κει και καταλήξαμε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι.
"Τι μικρή που είναι η ζωή.." Είπε ο Σωτήρης κοιτώντας τον ουρανό που πλέον είχε ένα χρώμα απαλό μπλε με ροζ και κίτρινο.
"Θα πεις κι άλλες μαλακίες; Αγόρι μου σταματά να με τρομάζεις!" Του φώναξε ο Νικηφόρος και αρχίσαμε να γελάμε σαν καθυστερημένα.
"Δεν θα πιστέψεις τι έγινε.." Είπε η Ηλιάνα.
"Τι;" Ρώτησε η Βιρτζίνια.
"Επιτέλους τελείωσα το Riverdale." Μετά από δύο εβδομάδες, τώρα το τελείωσε;
"Και;" Την κοίταξε ερωτηματικά ο Σωτήρης.
"Ήταν απαίσιο, πραγματικά, διέγραψα το Netflix." Γέλασα τόσο δυνατά που σε λίγο θα με σκότωνε ο Σωτήρης.
"Τι λες ρε ψωφιμη;; Το Riverdale γαμαεί και δεν το ξέρεις, σου βάζει δάκτυλο μωρή." Της απάντησε, εντάξει, πραγματικά έλεος.
"Άσε ρε μην σου φέρω την "Κούπα" να σου τραγουδήσει χρόνια πολλ-" Προσπάθησε να πει η Ηλιάνα αλλά την διέκοψε αμέσως ο Νικηφόρος.
"Σκάστε μην σας χώσω κανένα τριαντάφυλλο με ψαλίδες, μέσα στο στόμα!" Φώναξε και έκοψε δυνατά, ένα τριαντάφυλλο από δίπλα του.
Αμέσως το βούλωσαν και αγριοκοιτάχτικαν μεταξύ τους, αρχίσαμε πάλι να λέμε μαλακίες, η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος πήγε να δύσει και τα φώτα από τις λάμπες άνοιξαν.
Ήταν ένα γαμάτο απόγευμα, ησυχία γενικά, που σπάνια βρίσκεις.
"Ρε μαλακές πεινάω.." Να και κάτι πρωτότυπο.
"Έφαγες πριν 30 λεπτά, πλάκα κάνεις;" Ρώτησε υστερικά ο Νικηφόρος τον Σωτήρη.
Είχε ένα δίκαιο, όντως είχε φάει πριν 30 λεπτά, τι θέλει πάλι;
"Τώρα όμως θέλω να ξαναφάω! Έλα σήκω, πάμε μίνι μάρκετ." Σηκώθηκε ο Σωτήρης και σήκωσε το ποδήλατο του από το πάτωμα, εννοώ την ίδια στιγμή, ο Νικηφόρος έγειρε πίσω το κεφάλι του και έβγαλε μια κραυγή βαρεμάρας.
"Λυκάνθρωπος είσαι αγόρι μου!" Του είπε νευριασμένα ο Νικηφόρος και η Βιρτζίνια γύρισε αμέσως το βλέμμα της για να τον κοιτάξει.
Γέλασα στην έκφραση της και σηκώθηκα χωρίς καμία επιλογή.
"Για πες Scott McCall.. Τι θα φας αυτή τη φορά;" Τον ρώτησα και το σκέφτηκε για λίγο, εδώ θα κάτσουμε.
"Κάτι θα βρω, πάμε." Αφού πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα ησυχίας, έκανε πετάλι και μείναμε εμείς πίσω να τον ακολουθούμε.
Η Βιρτζίνια ήταν ακριβώς δίπλα μου, προσπαθούσε να φανεί νορμάλ αλλά παίζει να ήταν πολύ αγχωμένη.
"Εε, ψιτ! Τι έχεις;" Την ρώτησα αφού της χτύπησα το δάχτυλο μου μπροστά της, ήρθε αμέσως πίσω στην πραγματικότητα και με κοίταξε με γουρλωμενα μάτια.
"Σόρρυ, κάτι σκεφτόμουν, τι έγινε;"
"Τίποτα.. απλά σε έβλεπα κάπως." Γύρισα το βλέμμα μου στον δρόμο και δεν απάντησε.
Εμμ... Οκεϊ;
Πέρασαν 5 λεπτά που κάναμε πετάλι και επιτέλους φτάσαμε μίνι μάρκετ, δεν είχα σκοπό να μπω μέσα και να περιμένω 5 ώρες τον Σωτήρη να επιλεγεί τι μαλακίτσα θα πάρει...
Αλλά τελικά μπήκα μπας και τον βοηθήσω να τελειώσει πιο γρήγορα. Τα υπόλοιπα παιδιά έμειναν έξω και ανοίξαμε την πόρτα του μαγαζιού.
Ο Σωτήρης με τον ταμία χαιρετήθηκαν, ήταν στην ηλικία μας έτσι παίζει να ήταν φίλος του, δεν του έδωσα σημασία και μπήκαμε πιο βαθιά μέσα στο κατάστημα.
Σταμάτησε ακριβώς μπροστά από τα πατατάκια και τα κοίταξε ένα ένα.
"Ωραία, πάρε Cheetos." Του είπα γρήγορα.
"Μπαα..."
"Takis..."
"Χμμ..."
"Ruffles..."
"Μμ..."
"Pringles..."
" Τ τ τ..."
"Ε τότε μην πάρεις τίποτα και πάμε να φύγουμε!" Του είπα όλα τα πατατάκια και ακόμα δεν ήθελε τίποτα, γαμώτο, σαν εμένα είναι στα Pink Woman.
Έκανε βόλτες από δω κι από κει, έμεινα να τον κοιτάω με σταυρωμένα χέρια καθώς είχα γύρει πάνω στο ψυγείο με τα γάλατα.
"Ίσως.. πάρω.. ένα Molto..." Είπε και προχώρησε στα δεξιά ράφια με τα κρουασάν.
"Πάρε Molto.." Σηκώθηκα από το ψυγείο και προχωρήσαμε προς το ταμείο.
"Εσύ δεν θα πάρεις κάτι;" Με ρώτησε.
"Ίσως πάρω κανά ασημένιο βέλος και σκόρδα, έτσι για να μη δω κανένα βαμπίρ." Είπα ειρωνικά.
Ο Σωτήρης πλήρωσε για το κρουασάν και βγήκαμε από το μαγαζί, πλησιάσαμε τα παιδιά και ταυτόχρονα, ο Σωτήρης έσκασε το σακούλι, κάνοντας όλους μας να σκιαχτούμε.
"Okay Nicokado Avocado, για πες που πάμε τώρα;" Ρώτησε με σταυρωμένα χέρια ο Νικηφόρος.
"Δεν ξέρω." Του απάντησε και άφησε μια μεγάλη δαγκωνιά στο κρουασάν.
"Είναι 9 και 30, που να πάμε μέσα στη νύχτα;" Είπε η Ηλιάνα.
"Κοίτα! Πανσέληνος! Θα βγει κανάς λυκάνθρωπος να απαλλαγούμε από αυτόν τον χοντρό." Είπε ο Νικηφόρος και έδειξε τον Σωτήρη.
Κοίταξα το φεγγάρι για μια στιγμή και αμέσως μετά, την Βιρτζίνια, φαινόταν υπερβολικά άβολα, έξυνε τον εαυτό της δυνατά και είχε χάσει το χρώμα της.
"Βιρτζίνια.. Βιρτζίνια τι έχεις;" Της είπα ψιθυρίστα και κάθησα δίπλα της.
"Δεν νοιώθω καλά..." Μου είπε μόνο.
"Θες να πας σπίτι; Σε πείραξε κάτι που έφαγες;"
"Δεν ξέρω, δεν έφαγα κάτι αλλά δεν ξέρω τι έχω.."
"Πήγαινε σπίτι ρε, θα γίνεις χειρότερα."
"Βρήκα! Πάμε στο δάσος;!" Είπε δυνατά ο Σωτήρης και μας κοίταξε χαμογελαστός.
"Είσαι ηλίθιος;!" Φώναξε ο Νικηφόρος.
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ΓΕΙΑ ΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ
ΤΙ ΚΑΝΕΤΕΕΕΕ;;;;; Σας είπα ότι το επόμενο κεφάλαιο θα ανέβει σε πέντε χρόνια.
Μέχρι να γράψω το επόμενο κεφάλαιο, φτάσαμε ήδη 300 αναγνώστες 😂😂❤❤❤❤❤❤❤
Ευχαριστώ ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΑΡΑ ΟΑΡΑ ΠΟΛΥΥΥΥΥ!!! ❤❤❤❤👑👑👑👑
Ελπίζω η ιστορία μου να μην είναι για τον πεοζεουλα..
Πείτε μου τα νέα σας! Πώς πάει το σχολείο, αν βρήκατε αμόρε, αν μιλάτε σε μια ομαδική στο Snapchat με Αμερικανούς και κάποιος έστειλε φωτογραφία του και είπατε ότι είναι κούκλος και μετά μια κοπέλα σας κάρφωσε και γίνατε ρεζίλι και τώρα πια πρίζετε κάποιον στην ομαδική να κάνει κάτι για να τα φτιάξετε στα ψέματα με αυτό το αγόρι, αλλά μόλις έγινε 18 και εσύ είσαι 15 μισό και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γτ τότε θα είναι παιδεραστής και του στείλατε μήνυμα και του είπατε ότι όλο αυτό το κάνετε για πλάκα και δεν θέλετε να κρατήσει κακία με εσάς, αλλά είναι πολύ chill άτομο έτσι συνεχίζεται να μιλάτε κανονικά και εννοώ ο άνθρωπος τελικά δεν είναι καθόλου ο τύπος σου, εσένα πάλι σου αρέσει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, έτσι όταν στέλνει μήνυμα στην ομαδική, χαίρεσαι υπερβολικά και σε πρίζουν οι άλλοι να πάτε ραντεβού και κοκκινίζεις σαν ηλίθιος....
Όχι ότι έγινε σε εμένα αυτό 🙄
Τέλος πάντων βατραχακια μου 😂😂😂
Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο, θα ανεβάσω το επόμενο το υπόσχομαι... (Γτ παίζει να βρείτε που μένω και να με δολοφονησετε)
Αν θέλετε αφήστε ένα αστεράκι γιατί με βοηθάτε ΠΟΛΥ στο να συνεχίζω να γράφω, θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιοο! ❤❤❤
Kisses. Tony. ♡