Αχιλλέας Ποβ:
Που βρίσκομαι; Τι είναι εδώ;
- Αγοράκι!
Με φώναξε μια φωνή και με τράβηξε από το χέρι.
Κοίταξα κάτω και είδα ένα μικρό κοριτσάκι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια να με κοιτάει χαμογελώντας ενώ φορούσε ένα μακρύ κάτασπρο φόρεμα.
- Γεια σου.
Της μίλησα και έσκυψα κοντά της.
- Γειαα, ακολούθησε με.
Μου είπε και με έπιασε από το χέρι και εγώ την κοίταξα.
- Που είμαστε;
Την ρώτησα και δεν μου απάντησε.
- Πώς σε λένε;
- Άρια.
Μου είπε και για κάποια λεπτά έμεινα, αυτό το όνομα..
- Εσένα;
Με ρώτησε και τότε δεν μπορούσα να της απαντήσω.
- Δε- Δε ξέρω, δε θυμάμαι.
- Θα σε φωνάζω Άγγελο, γιατί είσαι σαν άγγελος!
Μου είπε και χαμογέλασα.
- Εντάξει Άρια, που ήμαστε εδώ μικρό;
Την ρώτησα.
Σηκώθηκα και άρχισα να παρατηρώ το μέρος στο οποίο βρισκόμουν.
Βρισκόμουν σε ένα άσπρο δωμάτιο αλλά δεν υπήρχαν έπιπλα ή κάτι.
Απλά κυριαρχούσε το λευκό παντού.
- Άγγελε, να σου πω κάτι;
Με ρώτησε η μικρή και της χαμογέλασα.
- Φυσικά, ό,τι θέλεις.
-Εγώ, έχω πεθάνει εδώ και τρία χρόνια.
Μου είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.
- Τι;
- Χαχαχαχα, το πίστεψες;
Μου είπε και τότε ξεφύσηξα.
- Μου την έφερες ε;
Της είπα και με κοίταξε στα μάτια.
- Η οικογένεια μου και εγώ καήκαμε το 2016 μέσα στο σπίτι μας.
- Τι λες μικρή;
- Θέλω να με βοηθήσεις, Άγγελε!
- Πες μου την ιστορία σου.
- Έλα μαζί μου, θα σου πω.
Μου είπε και άρχισε να με τραβολογάει.
Μέχρι που φτάσαμε μπροστά σε δύο πόρτες.
- Πίσω από αυτές τις πόρτες βρίσκονται δύο επιλογές που θα καθορίσουν το μέλλον σου ή το δικό μου.
- Δεν καταλαβαίνω.
- Η ζωή μου βρίσκεται στα χέρια σου. Αν διαλέξεις την πόρτα που θα βοηθήσει εμένα τότε θα πεθάνεις και εγώ θα ζήσω!
- Τι;
- Αν διαλέξεις την πόρτα που θα βοηθήσει τον εαυτό σου τότε θα επανέλθεις στη ζωή.
Η επιλογή είναι δική σου, αλλά να θυμάσαι... τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!
Μου είπε και όταν γύρισα να την κοιτάξω είχε ήδη εξαφανιστεί.
- Δηλαδή, πρέπει να διαλέξω μια από αυτές τις πόρτες και αυτη θα καθορίσει το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω;
Αναρωτιέμαι αν αξίζει, έχω αφήσει τίποτα πίσω;
Λες να ανησυχεί κάποιος για εμένα;
Δεν ξέρω καν πως με λένε...
Και αν δεν είναι όλα όπως φαίνονται τότε ούτε το κοριτσάκι είναι έτσι όπως φαίνεται.
- Σε παρακαλώ Άγγελε, βοήθα με!
Άκουγα μια φωνή να κλαίει.
Γύρισα το κεφάλι μου προς τα δεξιά και είδα την κοπέλα που βρισκόταν δίπλα μου να καίγεται μες τη φωτιά.
Τότε έκλεισα γρήγορα τα μάτια μου.
Αυτή η εικόνα... ήταν ανατριχιαστική!
Τότε κοίταξα τις δύο πόρτες.
Η μια πόρτα ήταν τόσο καθαρή κυριολεκτικά έλαμπε από την καθαριότητα.
Ενώ η άλλη ήταν σκουριασμένη μες τη βρώμα λες και είχε χρόνια να καθαριστεί.
Αν όλα δεν είναι όπως φαίνονται τότε... Αυτή είναι η πόρτα που θα με βοηθήσει να ζήσω.
Έπιασα το χερούλι και ήμουν έτοιμος να την ανοίξω αλλά τότε κάτι με έσπρωξε.
Έπεσα στο πάτωμα και κοίταξα το μικρό κοριτσάκι.
- Με θυμάσαι;
Με ρώτησε και μου πρόσφερε το χέρι της για να σηκωθώ.
Αλλά εγώ δεν το έκανα! Δεν της έπιασα το χέρι.
- Μεγάλο λάθος αυτό που έκανες!
Μου είπε ενώ με κοιτούσε μες στα μάτια και από τα μάτια της άρχισε να βγαίνει αίμα.
Λες και έκλαιγε αλλά δεν ήταν δάκρυα ήταν σταγόνες αίματος. ( My dreams are like this!🥲😅)
Τότε άρχισε να με πονάει το κεφάλι και ο πόνος όσο πήγαινε αυξανόταν.
Έπιασα το κεφάλι μου με το ένα χέρι και με το άλλο έπιασα την κοιλιά μου από την οποία έβγαινε αίμα.
Μα τι συμβαίνει;
- ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ;
Της φώναξα και τότε έπεσα στο πάτωμα από τον πόνο.
- ΑΑΑΑΑ!
Φώναξα επειδή το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει.
Πονάω πούστη μου, υποφέρω!
Άστον Ποβ:
- Λοιπόν;
- Εμμ, ονομάζομαι Άστον και είμαι ένας φίλος της Άριας.
- Μάλιστα, φίλος!
Μου είπε ενώ με κοιτούσε με δυσπιστία.
Τότε χτύπησε το κινητό μου.
- Παρακαλώ;
Απάντησα.
- Κύριε Άντερσον, η κατάσταση του αδερφού σας έχει χειροτερέψει, πρέπει να έρθετε γρήγορα στο νοσοκομείο!
- Τι; Έρχομαι αμέσως!
Είπα και κατευθύνθηκα γρήγορα προς την εξώπορτα.
- Εί, που πας;
Άκουσα τον πατέρα της να με φωνάζει αλλά δεν απάντησα. Βγήκα έξω και άρχισε να βρέχει ενώ έπεφταν και αστραπές.
Τέλεια!
Μπήκα στο αυτοκίνητο και το άναψα.
Άρχισα να οδηγώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα έτσι ώστε να φτάσω άμεσα στο νοσοκομείο!
Ύστερα από κάποια λεπτά έφτασα.
Πάρκαρα το αυτοκίνητο και μπήκα γρήγορα στο νοσοκομείο, ενώ σκούπισα τα ρούχα μου τα οποία είχαν βραχεί λίγο, λόγω της βροχής.
Άρχισα να ανεβαίνω μία, μία τις σκάλες.
Μέχρι που έφτασα στο δωμάτιο του αδερφού μου.
Εκεί είδα τον Μάριο και το άλλο αγόρι αλλά αυτή την φορά είχαν έρθει πιο πολλά άτομα και ανάμεσα σε αυτά και η μητέρα μου...
- ΤΙ ΕΓΙΝΕ, ΤΙ ΣΑΣ ΕΙΠΑΝ;
Φώναξα στον Μάριο.
Σηκώθηκε από το κάθισμα και με πλησίασε.
- Ηρέμησε σε παρακαλώ.
- ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ! ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΕΝΤΑΞΕΙ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΡΩΤΑΩ ΚΑΤΙ ΘΕΛΩ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΆΜΕΣΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;
Του φώναξα ενώ τον είχα πιάσει από τον γιακά.
- ΔΕ ΞΕΡΩ ΕΝΤΑΞΕΙ;
Μου απάντησε και τον άφησα απότομα.
- Εξαφανίσου από μπροστά μου!
- Ξέρεις κάτι; Και εγώ ανησυχώ για τον Αχιλλέα! Ναι; Είναι χρόνια κολλητός μου!
- Ναι καλά! Τέτοια φιλία που είχατε, ήταν ζηλευτή!
Του είπα και κάθισα σε ένα κάθισμα.
- Ενώ εσύ, ήσουν ο καλύτερος αδερφός!
Μου είπε και σηκώθηκα από το κάθισμα νευριασμένος.
- ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΑΛΑΚΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ Ο,ΤΙ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΕΓΩ! ΕΝΤΑΞΕΙ; ΔΕΝ ΞΈΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΩ ΠΕΡΆΣΕΙ ΕΓΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΈΑ! ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΩ; ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΏ ΓΙΑΥΤΟΝ! ΜΑΛΑΚΑ!
Του είπα και τον έριξα στο πάτωμα.
- Μάριε, τι γίνεται εδώ;
Άκουσα την Μελ.
- Α τέλεια, εσύ μας έλειπες τώρα!
- ΕΣΥ! ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ; ΣΕ ΜΙΣΩ! ΕΞΑΦΑΝΊΣΟΥ! ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΊΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!"
- ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΕΣΤΗΚΑ ΤΟ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ! ΕΣΥ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΊΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΕ ΒΡΗΚΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ! ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΕ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΊΟ! ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΤΆΦΟ! ΕΚΕΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΔΈΣΠΟΤΑ ΜΕΣ ΤΗ ΒΡΟΧΉ!
- Τ-Τι; Μ-Μαμα;
Την ρώτησε και αυτή έσκυψε το κεφάλι της.
- ΣΕ ΜΙΣΏ!
Της φώναξε και άρχισε να τρέχει.
- ΜΕΛ!
Φώναξε ο Μάριος και έτρεξε από πίσω της.
- ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΈΚΑΝΕΣ ΑΥΤΌ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;
- ΠΟΙΌΣ ΕΊΜΑΙ; ΤΌΣΟ ΓΡΉΓΟΡΑ ΜΕ ΞΈΧΑΣΕΣ μανούλα;
Της είπα ειρωνικά.
- Α-Αστον;
Είπε και έκλεισε το στόμα με το χέρι της και άρχισε να κλαίει.
- ΜΠΑ ΜΕ ΘΥΜΉΘΗΚΕΣ; ΠΩΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ; ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΥΝΆΝΤΗΣΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΕ ΘΥΜΏΣΟΥΝ!
- Τι λες; Φυσικά και το-
- ΟΧΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ! ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΑΡΆΤΗΣΕΣ ΜΕ ΠΑΡΆΤΗΣΕΣ ΣΤΑ ΕΝΝΈΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ! ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΊΑ ΜΟΥ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; ΤΟ ΠΑΊΖΕΙΣ ΚΑΛΗ; ΟΤΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΟΙΆΖΕΣΑΙ; ΔΕΝ ΝΟΙΆΖΕΣΑΙ!
- Α-Αστον...
Είπε και έκανε να ακουμπήσει το πρόσωπο μου αλλά εγώ της έπιασα τα χέρια.
-Ήσουν τα πάντα για εμένα πούστη μου, πάντα σε προστάτευα πάντα βρισκόμουν εκεί για εσένα. Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί με άφησες με έναν αλκοολικό μαμά;
Την ρώτησα και άρχισα να δακρύζω.
- Αλκοολικός; Ήταν αλκοολικός;
- ΝΑΙ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΗΤΑΝ, ΝΑΙ! ΤΙ ΝΌΜΙΖΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΕΣ ΜΟΥ; ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ; ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ; ΜΕ ΠΑΡΆΤΗΣΕΣ ΚΑΙ ΈΦΥΓΕΣ! ΜΕ ΆΦΗΣΕΣ ΣΤΗΝ ΚΌΛΑΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΊΔΙΟ ΤΟΝ ΔΙΆΒΟΛΟ!
- Ήταν επιλογή σου, Άστον εσύ έμεινες μαζί του, αγάπη μου εσύ επέλεξες να μην έρθεις μαζί μου.
- ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ! ΉΜΟΥΝ ΜΌΛΙΣ ΕΝΝΈΑ ΕΤΏΝ ΚΑΙ ΕΠΊΣΗΣ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΚΑΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΊΞΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ! ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΉΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ! ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΕΜΕΝΑ ΕΓΩ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ; ΘΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΟΎΣΕ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ! ΑΥΤΟ, ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΑΠΟΦΎΓΩ! ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΟΎΣΑ... ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΣ, ΞΕΧΑΣΕΣ ΠΌΣΑ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ! ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΒΡΙΣΚΌΣΟΥΝ ΔΙΑΟΛΕ; ΟΤΑΝ ΣΕ ΦΏΝΑΖΑ ΤΑ ΒΡΆΔΙΑ; ΜΑΜΑ, ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΌΜΟΥΝ, ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΈΛΕΙΠΕΣ! Μου έλειπες όταν με χτυπούσε, μου έλειπες όταν με ανάγκασε να δοκιμάσω ναρκωτικά στα δέκα μου, μου έλειπες όταν έχασα την παρθενιά μου στα δέκα μου από μια μεγαλύτερη μου, η οποία ήταν και μεθυσμένη. Μου έλειπες όταν μου μάθαινε να μισώ τον κόσμο και μαζί και εσένα! Μου έλειπες όταν όλοι στο σχολείο με φώναζαν πρεζάκι. Αλλά εγώ σηκώθηκα, έγινα πιο δυνατός! Ο στόχος μου πλέον ήταν το σχολείο και τα κατάφερα!
- Α- Αγάπη μου...
- Αλλά εγώ δεν το έκανα, δεν θα σε μισούσα ποτέ μαμά! Γιατί ύστερα από όσα έπαθα και μου έκανε... Εγώ σκεφτόμουν εσάς, ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου που σας έσωσα και δεν πάθατε τίποτα και τα έπαθα εγώ όλα. Δεν θα άντεχα αν πάθαινες κάτι μαμά, αλλά εσύ τι ρε πουστη μου; Αφού δεν μ'αγαπησες ποτέ μαμά, πάντα τον Αχιλλέα ήθελες, γι'αυτό τον μισώ τόσο πολύ! Αυτός είχε ότι ήθελε όποτε το ζητούσε. Ενώ εγώ τι; Δεν τολμούσα να ζητήσω κάτι, γιατί δεν θα το είχα και πολύ πολύ να έτρωγα ξύλο! Και εσύ που ήσουν μαμά;
- Μ-Μη, α-αγάπη μ-μου.
- ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΗΣΟΥΝ; ΑΠΈΤΥΧΕΣ ΣΑΝ ΜΑΝΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!ΜΆΘΕ ΚΑΤΙ, ΞΈΧΝΑ ΜΕ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑ ΔΩ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ! ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΈΣΩ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΊΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΈΡΘΕΙΣ! ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΓΑΡΎΦΑΛΛΟ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΡΊΞΕΙΣ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΚΛΆΨΕΙΣ! ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΈΧΕΙΣ ΠΕΘΆΝΕΙ! ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗΝ ΑΠΟΤΎΧΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΆΛΛΟΝ ΣΟΥ ΥΙΌ!
Της είπα και έφυγα τρέχοντας από εκεί και την άκουσα να σπαράζει στο κλάμα.
- Τ-Το α-αξίζεις! Δ-Δίκιο εί-ειχε ο-ο μπ-μπαμπάς...
*🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑🥑*
Ερώτηση: Πώς είναι το σχολείο τώρα; Μετά την καραντίνα;
Για εμένα είναι απαίσιο.
Μου λείπουν οι στιγμές με την παρέα μου που καθόμασταν όλοι στην τάξη, γελούσαμε, αγκαλιαζόσασταν, κοροιδευαμε τους καθηγητές, που παίζαμε, μου λείπουν ολαααα, ακόμα και οι τουρίστες που ερχόντουσαν το καλοκαίρι 😔😭😭.
Επισης αυτό το κεφάλαιο, το έγραφα και έκλαιγα.
Ήταν πολύ συγκινητικό!
Γιατί πολλές φορές κρίνουμε κάποιον χωρίς να ξέρουμε το παρελθόν του, χωρίς να ξέρουμε τι έχει περάσει και συμπεριφέρεται έτσι.
Γι'αυτό, δεν πρέπει να κρίνουμε χωρίς να ξέρουμε...
Λοιπονννν: Πώς σας φάνηκε αυτό με τον Αχιλλέα;
Σας έχει τύχει ποτέ να ονειρευτείτε κάτι τετοιο;