Гэртээ ирээд юу ч хиймээргүй санагдаж шууд л орлуугаа ород хөнжлөндөө шигдэв. Өнөөдөр урьдынх шигээ муухай бодлууд орж ирэхгүй байна эсрэгээрээ Ёнжүны тухай бодогдож байлаа.
Тэр надад сайн юм болов уу? Яагаад намайг тэвэрсэн юм бол *нүүрээ дарах* өөртэйгөө ийнхүү ярин суутал миний өрөөний цонхоор харагддаг хөршийн маань өрөөнд гэрэл асав.
Гэрэл ассан өрөөрүү харвал Ёнжүн байх ба эд хогшилоо цэгцэлж байгаа бололтой хайрцаг зөөн тавилга угсарж байв.
"Ёнжүны өрөө миний өрөө 2 бие биенээ харсан цонхтой юм байна" хэмээн бодон зогстол хаалга тогших чимээ гарав. Харвал ах маань инээмсэглэсээр
Орж болох уу?
*Толгой дохих*
Намайг хөнгөхөн гунигласан байгааг тэр ажигласан бололтой.
Хоёулаа гарч салхилах уу?
Тэгье
Гэрээсээ гараад явган замын хажуугийн сандал дээр суув. Тэр надад зайрмаг өгөөд
Чи санаж байна уу?
Юуг?
Аав биднийг цэцэрлэгээс аваад харих замдаа энэ сандал заавал ирж суудаг байсан...
*Хоолой зангиран*
Аавын талаар бодоход л уйлах гээд байгаа болохоор битгий энэ талаар ярь гуйя
Тэр үргэлжлүүлэн тэр үед чи дандаа уйлдаг уйланхай охин байсан
*Уйлах*
Харин аав чамайг яаж ийгээд л инээлгэж чаддаг байсан...
Ингэж хэлээд тэр өрөө уйлчихав
...харин би огт чадахгүй байна, би аавыгаа орлож чамайг аз жаргалтай байлгаж чадахгүй байна
Тийм дээ ах минь намайг хамгаалж, хайрлаж чадах ч яг л аав шиг байж чадахгүй... Гэхдээ би ч гэсэн түүний гунигтай байхыг хармааргүй байна.
ㅡㅡㅡㅡㅡㅡ
Хичээл тарав
Аав минь нас барснаас хойш нилээн удсан сэтгэл минь арай дээрдсэн байна. Сургуулийн сагсан бөмбөгийн тэмцээн болж байгаа болохоор Херинтэй хамт үзэж байлаа манай ангийн бан гарж ирэх үед тэр дундаас Ёнжүныг олж харав тэр үнэхээр бусдаасаа онцгой харагдаж байна.
Тоглолтын туршид түүнрүү ширтсээр байлаа тоглолт дуусах дөхөж байхад Ёнжүн аль хэдийн 21н удаа гоол оруулсан байв. Мэдээж манай ангийн баг хожих нь ойлгомжтой. Яагаад ч юм Ёнжүн гоол оруулах бүрдээ надруу харц шидэж байсан юм. Түүнийг надруу харах бүрд миний зүрх хурдан цохилж байлаа. Би магадгүй түүнд сайн болсон байх гэхдээ энэ сэтгэл маань ердөө л магадгүй...
🌸