-
Nang bumalik ako sa ER, marami na agad pasyente. The guardians are begging our nurses and doctors to heal their love ones first. In this life, not all the people are having a wealthy living, some of the citizens of this country needs to work hard to earn money for their family, some are born having a gold spoon on their mouth.
I checked every patients, their vitals, their MRI, CT-scan, X-ray and even had a small talk with them nang makita ko ang isang babae na umiiyak habang hawak-hawak ang kamay ng lalaki na nakahiga sa hospital bed. I guess that the woman is around her 40s while the patient is at his mid 20s. I went near them. The patient is unconscious. Nang makalapit ako ay rinig na rinig ko ang hikbi ng babae, a mother, I guess.
Nilapitan ako ni Nurse Fe. "Magkakaroon dapat po ng operation sa pasyente na yan doc and that surgeon supposed to be is Dr. Santos but the operation was turned down dahil wala pong pambayad ang mama ng pasyente", she informed me. My brow furrowed. Ano naman kung walang pambayad? Its not about money, its about the responsibility for the patient.
I checked the vitals of the patient and it is unstable. "The patient supposed to have a laparoscopic cholecystectomic, doc", she said. This not a joke! "There's a stone in a gallbladder of the patient", she added. Fuck! How dare Dr. Santos turned down the operation! Dahil walang pera? A dambass!
"I'll be the in charge. Prepare the OR now", I said and halata kay Nurse Fe ang gulat. "What? Move now", I ordered. Hinarap ko ang guardian ng pasyente na nakatingin na ngayon sa akin. I smiled at her then reach her hands. "Ooperahan ko po ang anak niyo", sabi ko sa kaniya. I saw how happy she is nang sabihin ko 'yon pero agad din siyang napaluha at yumuko.
"W-wala po k-kaming pambayad, doc. B-bigyan niyo na lang po ng gamot ang anak ko", she begged. I shook my head and gave her a genuine smile.
"Wag niyo po problemahin ang pera. Your son needs to have an operation now", at niyakap siya. Serving people is not all about money you will earn from them, if you are willing to help, give it wholeheartedly and do not expect something in return. For me, that's the right one.
On my way sa OR, nakita ko pa si Dr. Santos na nakikipagtawanan sa mga nurses. Paano niya nakukuhang tumawa kung may ginawa siyang hindi makatao? Ang sarap niya murahin. Nang makita niya ako, he bid a farewell to the nurses and went near me. He has a guts to smile, huh.
"You'll be having an operation?", he asked. I smirked at him. "Woah. Did I do something wrong, Dr. Colonel?", what a stupid question from him.
Halata sa mukha ko ang pagkairita sa kaniya. "I'll have an operation, the one you turned down, Dr. Santos", I sarcastically said and headed to the OR. I shouldn't waste my time having a stupid and nonsense talk with him. Doktor siya niyan ah?
Before I enter the OR, I washed my hands. Dr. Ramos will be my assistant again tutal on duty pa rin siya tulad ko. I went in then they gave me my surgical gown and put surgical gloves on my both hands. I scanned the people around.
"He's now under in anesthesia", Dr. Mariano informed. "You can start now, doc", he said. Nilapitan ko na ang pasyente.
"Scalpel", I did a small cut on his abdomen. I need to remove the stone in his gallbladder before it will have further infections to his body. "Laparoscopic trocar", Dr. Ramos gave me the trocar. I watched thoroughly. After many minutes, I successfully removed the stone in it. I looked at the timer and it is 59 minutes and 49 seconds. Nilagay ko ang nakuha ko sa silver rectangular plate. I looked at everybody and they nod to me.
"Vitals?", I asked Dr. Mariano.
"It is all stable, doc", he answered.
"Suture", then I started closing him. "Cut", I ordered.
"Cut", Dr. Ramos responded.
When it is done, we took an hour and ten minutes finishing the operation. I nodded at them and went out. I dispose my mask and gloves and wash my hands again. Nakasurgical gown pa ako dahil ayaw ko muna magpalit. Bumungad sa akin ang nanay ng pasyente.
I smiled at her. "Successful po ang operation", I informed her and kita ang galak sa mga mata niya. She does sign of the cross and held my hands.
"Maraming salamat po, doc. Akala ko po mawawala na sa akin ang anak ko", sabi niya na naiiyak pa. Niyakap ko siya at hinagod ang likod niya.
"Responsibilidad ko po na tulungan ang mga pasyente ko. Wag na po kayo magalala pa", I console her. Mother's love is a total different. Hinding-hindi mo mahahanap sa iba ang pagmamahal na naibibigay ng isang ina.
"Salamat po talaga", aniya. Natawa ako kaya niyakap ko ulit siya at nagbow na sa kaniya. I informed her na ililipat sa Intensive Care Unit ang pasyente para mas matingnan ang lagay niya. She repeatedly thank me and I gave her a genuine smile. Nang bumalik ako sa ER nakita ko sina Nurse Fe at Nurse Karlo, on duty pa rin. It's almost seven in the evening, bakit nandito pa sila?
Pumunta ako sa desk nila at nagtingin ng CT-scan ng mga pasyente. I saw them looking at me pero hindi nagsasalita kaya tiningnan ko na sila. "What is it?", I asked them. Mukhang nagaalangan pa si Nurse Karlo magsabi pero inunahan na siya ni Nurse Fe.
"Hinahanap po kayo ni Dr. Santos kanina, doc", she informed me at ako tuloy lang sa pagtingin ng mga resulta. Bakit niya ko hahanapin 'e alam naman niya na nasa OR ako kanina? Psh. Doktor ba talaga siya? We even had a nonsense talk before I did my operation.
Maya-maya lang ay nakita ko na nga si Dr. Santos papasok ng ER. Halos magdikit na ang mga kilay niya habang nakatingin sa akin. Ano na naman ginawa ko dito?
Nang makarating siya sa desk, kinalampag niya 'yun. For sure nasaktan siya kasi gawa sa bato ang desk. Kakatawa siya 'ah. Not cool 'e. "Why did you operate that patient, Dr. Colonel?!", he threw a fit.
I looked at him ang crossed my arms in my chest. "Why would I not do it, Dr. Santos?", bato ko pabalik sa kaniya. Nagtiim-bagang siya. Hah! Lakas ng apog. Bakit kapag sa drama, nagtiim-bagang ang lalaki, gwapo? Ba't kapag si Dr. Santos, hindi? Well...
"Walang pambayad ang nanay 'non", he yelled. Nagtitinginan na ang hospital staffs at ibang tao sa ER dahil sa eksena niya.
I raised a brow. "So what? I'm a doctor and my duty is to serve my patient, Dr. Santos. And I can say na walang problema do'n", I truly said. Totoo naman. "Right, nurses?", I asked the nurses in the desk. They all nod at me. "Ang problema ay ang hindi mo pagpayag na operahan ang pasyente", I spit out. Nagulat ang ibang nurses dahil sa sinabi ko aside kay Nurse Fe na alam ang nangyari.
"I didn't----".
"Why didn't you operate him as soon as possible? You knew na pwedeng mamatay ang pasyente na 'yun kapag hindi agad nakuha ang bato sa gallbladder niya. You knew na walang pera ang magulang niya pero may matutulong ang health card nila! So how could you not operate him and even yelled at my face dahil sa inoperahan ko siya? Ha?!", I burst out. Natahimik ang mga tao sa ER at tunog ng mga machines na lang ang naririnig ko.
Hindi makatingin si Dr. Santos sa akin. "Subukan mo ulit tanggihan ang pasyente dahil walang pera, irereklamo kita", I said then look at the results again. He left after that, more furious than earlier.
I heard some claps from the nurses. "Ang cool mo do'n, doc", Nurse Karlo said. Nginitian ko lang siya at nagpaalam na para icheck ang mga pasyente.
When I finished having a rounds at the ER, pumasok ako sa office ko para kumuha ng P500 bill. Aakyat ako ngayon sa Pediatric Department para magbayad kay Dr. David. Nang makarating ako don, nahanap ko agad si Dr. David dahil hindi naman gano'n kadami ang patients niya.
"Good evening Dr. David", I greeted him. He seems surprised by my sudden visit. Pinagtitinginan pa nga kami ng mga nurses and other pediatricians. Ngayon lang ba may pumuntang doktor galing ER dito? Hays.
"Oh, Dr. Colonel? What's with a sudden visit here in our department?", he asked. He smiled at me then brush up his hair. He's currently wearing his white lab gown with a stethoscope around his neck. May pagka-messy rin ang buhok niya but it suits him well. He's wearing an eyeglasses and holding a data with his right hand.
I gave him the P500 bill but he gave it back to me. "Sabi ko sayo, no need to pay me back, just grab a drink with me", he said with a playful smile.
My brows furrowed. "I can't grab a drink with you, I'm still on duty so please tanggapin mo na lang", I said pero parang iba ang naging dating sa kaniya. He even smile more playfully.
"Edi after ng duty mo", I let out a chuckle and shook my head. Kakaiba rin pala 'tong pediatrician na 'to. "Call?", he asked. I shook my head and leave the money bill at the top of their desk.
Umalis na ako don at bumaba ulit sa ER. Wala na sina Nurse Karlo at Nurse Fe dahil tapos na ang duty nila ngayong araw. I looked at the clock and it's eight thirty. Ugh, inaantok na ko 'ah. Hanggang eleven pa ang duty ko kaya chineck ko muna ang mga pasyente. When I went to the patient's bed number five, meron doktor na nagchecheck ng vitals niya. Napatingin siya sakin at halata ang gulat sa mukha. He bow a little to show respect and continue checking the vitals of the patient.
Aalis na sana ako pero bigla siyang nagpakilala. "I am Dr. Fracio, an intern here in Emergency Room, its my pleasure to finally meet you, Dr. Colonel", he introduced then smiled at me. Dr. Fracio, I guess narinig ko na ang pangalan niya or let say surname niya. Saan nga ba?
Elevator. Ah! Doon ko narinig ang Dr. Fracio na pinaguusapan ng dalawang babae kanina. I scanned him immediately, he's wearing his white lab gown with a stethoscope at the pocket. He has a brown hair, round eyes, pointed nose and a thin lips. He also has a good skin. Makinis 'ah. He is also tall. Wait...what am I even doing right now? Nang matapos ko siyang tingnan, nakita ko na nakatingin pa rin siya sakin. Fuck, nakakahiya yung inasal ko 'ah.
"Nice meeting you too, Intern", I greeted back then bumalik na sa desk para icheck ang ibang resulta ng mga pasyente.
Nang matapos ang duty ko, hinintay ako ni Dr. Ramos or let's say Jayna Ramos. "So you finally meet the hottie", she said na kinikilig pa. Hottie? Sino?
"Sinong hottie?", I asked innocently. Parang wala naman akong nakausap na ho---. Wait. I had talk to a hottie, I mean, ugh! Hottie?! Seriously?! Hindi ko na lang pinahalata ang realization ko kay Jayna.
"The intern, si Dr. Fracio", she answered me. I just nod para hindi na niya sundan pa ang topic about that intern. Wala rin naman espesyal sa kaniya. "Hindi ka ba napopogian sa kaniya?", she asked, hindi makapaniwala.
"He's not a korean idol", I just said ending our topic. Jayna, please stop. Inaantok ako lalo sayo. "Can we go home now?", I asked her. Sumakay na kami ng taxi para makauwi na. Magkalapit lang kami ng bahay kaya nagsasabay na kami umuwi kapag sabay rin ang tapos ng duty namin.
Habang nasa byahe, tuloy pa rin siya sa pagsasalita. "Kaya wala kang boyfriend 'e! Head over heels ka sa mga Koreano mo!", she burst out. Natawa ako sa kaniya. Ang bata, amp!
"I told you, I have a boyfriend", pero inismiran niya lang ako. Well, hindi niya ko papaniwalaan dahil wala naman akong ebidensiya.
"Wag ako, Thasia. Lokohin mo na sina Nurse Karlo at Nurse Fe pero wag ako! Okay? Your boyfriend is not leaving here in our country and not existing in reality", she vehemently said.
Tiningnan ko siya. Pasmado bibig nito 'ah.
"Manahimik ka na Jayna", sabi ko at tumingin na sa labas ng bintana. Nakarating din kami agad sa lugar namin at siya na ang nagbayad sa taxi. We bid our goodbyes at pumasok na ako sa bahay. Nakita ko si Dannex na tinitingnan ang blue print ng isang bahay.
"Dannex", tawag ko sa kaniya.
"Oh? Kung mangaasar ka, wag ngayon Thasia, may inaayos ako sa sukat ng bahay na 'to", sabi niya na parang stress talaga. Engineer pa more!
"Magpapagawa ako ng bahay", sabi ko sa kaniya. Hindi ko siya narinig na sumagot kaya pumasok na ko sa kwarto ko para makapagpahinga. May duty ako bukas ng tanghali kaya kailangan ko ng sapat na lakas. "Ay pucha!", tili ko dahil biglang pumasok si Dannex. "Bwisit ka! Kumatok ka, parang timang!", sigaw ko sa kaniya at binato siya ng unan.
Lumapit siya sa kama ko at umupo. "Magpapagawa ka ng bahay? Sa firm namin? Ako engineer?", tuloy-tuloy na tanong niya.
"Bingi ka ba o tanga ka talaga?", biro ko sa kaniya kaya napasimangot siya. Pacute, amp. Di bagay, mukhang tanga. "Oo, magpapagawa ako ng bahay at ikaw ang kukunin kong engineer pero may discount dapat! Presyong magpinsan, ganon", hirit ko sa kaniya.
"Siraulo ka ba? Eh kung hampasin kaya kita ng T-square? Depende sa materyales na gagamitin sa bahay mo ang gagastusin", sabi niya na para bang hindi ako aware don.
"Alam ko 'yun. Hagisan kaya kita ng defibrillator sa mukha? Syempre, gusto ko makatipid kaya nga ikaw ang kukunin kong engineer", sabi ko pero umiling siya.
"Dr. Colonel, money is not important, ang importante, matibay ang bahay mo", aniya. Matino pa ba 'to? Hays.
"Pupunta na lang akong firm niyo para mas madiscuss pa, kung ikaw kasi kakausapin ko baka abutin tayo ng ilang araw kakapaliwanagan sa isa't isa. Now, get out of my room, magpapahinga na ako", I said at tinaboy siya.
Ugh. What a tiring day. My phone beeps at may text galing sa head namin.
Fr: Head Dept.
See me at my office tomorrow right after you enter the hospital. We need to talk, Dr. Colonel.
And I guess, it's all about the operation I took without the consent of the head. Damn you, Dr. Santos, alam ko na siya ang nagsumbong sa head and I'm not afraid, wala akong ginawang masama.
~•~
-♡