ကျွန်တော်ကိုရှိန်းနားတွင်နေဖို့၂ပတ်လောက်သာအများဆုံးအချိန်ရတော့သည်။ရောဂါလက္ခဏာတွေကအချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှပိုပိုဆိုးလာသည်မို့ကိုရှိန်းနားမှကျွန်တော်မြန်မြန်ထွက်သွားရန်ပြင်ဆင်ရမည်။ကျွန်တော်ဖေဖေ၊မေမေ၊မမ၊ပြီးတော့မိုးနဲ့အလင်းတို့ကိုလည်းကျွန်တော့ရဲ့မိုက်မဲတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်အတွက်တောင်းပန်ခဲ့ရဦးမည်။ကျွန်တော်ချစ်ရသူအတွက်ကျွန်တော့်နှလုံးသားတွေနာကျင်ရသလိုကျွန်တော့်အတွက်ကျွန်တော့်ကိုချစ်ရသူတွေ၏နှလုံးသားကိုကျွန်တော်နာကျင်စေရတော့မည်။သို့သော်ဒီအပြစ်သည်ဒီမျှနှင့်ပင်ကြေမည်ဆိုပါကကျွန်တော်ဒီဘဝကိုဒီလောက်နဲ့အဆုံးသတ်ရတာတန်ပါသည်။သူသာပျော်မယ်ဆိုသူသာခွင့်လွှတ်မယ်ဆိုကျွန်တော်သေရတာတန်ပါတယ်။ကျွန်တော်ကြောက်တာပေါ့...အရမ်းကိုပြောမပြတက်လောက်အောင်ကိုကြောက်တာပေါ့...ကျွန်တော်ချစ်တဲ့သူတွေကိုထားခဲ့ပြီးကျွန်တော်နဲ့မရင်းနှီးတဲ့သေဆုံးခြင်းဆိုတဲ့အမှောင်ထုကြီးထဲကိုသွားရမှာလေ..ဒါပေမဲ့လေအသက်ရှင်နေရပြီးတော့ချစ်ရသူရဲ့အမျက်ကိုတစ်သက်လုံးခံပြီးနာကျင်နေရမှာထက်စာရင်ဒါကတော်သေးတယ်မလား။ကျွန်တော်နဲ့အတူနေရတာသူလည်းတကယ်တော့မပျော်ပါဘူး...သူ့ရင်ထဲကအမုန်းကြောင့်သာသူကျွန်တော့်ကိုလက်ထပ်ခဲ့တာ။ကျွန်တော်မရှိတော့ရင်အားလုံးပြီးဆုံးသွားမှာပါ။
ကျွန်တော်ဖေဖေမေမေတို့ဆီသွားကာတူတူညအိပ်ခဲ့သည်။တစ်ခါမှထုတ်မပြောခဲ့ဖူးသည့်ချစ်တယ်ဆိုသောစကားကိုလည်းတွင်တွင်ပြောနေမိသည်။မမနှင့်လည်းလိုင်းပေါ်တွင်ညတိုင်းစကားပြောသည်။ကို့ထံခွင့်တောင်းပြီးမိုးနဲ့အလင်းကိုလည်းသွားတွေ့ခဲ့သည်။စကားတွေလည်းအများကြီးပြောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ကျွန်တော်နှုတ်ဆက်ဖို့ကျန်သည့်တစ်ဦးတည်းသောသူကကျွန်တော်ချစ်ရသူ...
ကျွန်တော်သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့သူမသိအောင်ကျွန်တော်ထွက်သွားမည်။သို့သော်ကျွန်တော်မသွားခင်သူ့ကိုကျွန်တော်ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာရယ်သူနဲ့တူတူနေချင်တာရယ်၊သူကျွန်တော်တို့မောင်နှမကိုခွင့်လွှတ်ဖို့ရယ်ကိုဘယ်လိုပြောခဲ့ရမလဲ....အတန်ကြာစဥ်းစားပြီးနောက်ကျွန်တော်နည်းလမ်း၁ခုရခဲ့သည်။ကျွန်တော်ဗီဒီယိုလေး၁ခုရိုက်ပြီးmemory stickလေးထဲကူးပြီးကျွန်တော်သွားမဲ့နေ့မှာကို့အခန်းထဲမှာထားခဲ့မယ်...
အင်း..ဟုတ်တယ်အယ့်တာအကောင်းဆုံးပဲ.....
ကျွန်တော်အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီးနောက်..ကျွန်တော့်တွင်ကျန်နေသောရက်များကိုကို့အတွင်းရေးမှူးအဖြစ်သာကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။ကိုနှင့်*မ*ဆိုသောမိန်းကလေးလည်းတဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာကြသလိုပင်။တခါတလေမသည်အိမ်အထိတောင်လာလည်တက်သည်။သူလာလည်လျှင်ကျွန်တော်အခန်းထဲတွင်သာပုန်းနေတက်သည်။ကျွန်တော့ရောဂါကလည်းဟန်တောင်မဆောင်နိုင်တော့တဲ့အထိဖြစ်လာပြီ...ကျွန်တော်ထွက်သွားမှရတော့မယ်....ဒီနေ့ပဲထွက်သွားမှရမယ်....ကို့အခန်းထဲခိုးဝင်ပြီးကို့မျက်နှာလေးကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့ကြည့်ရင်းmemory stickလေးလဲထားခဲ့မည်။ဒီလိုနေ့လည်ဆိုကိုကအိပ်နေတက်သည့်အတွက်ကျွန်တော့်အတွက်အဆင်ပြေသည်။
သို့သော်ကို့အခန်းရှေ့ရောက်သောအခါကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။မပွင့်တပွင့်အခန်းတံခါးလေးကြားမှမြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်း၁ခု....ကိုသည်*မ*ကိုအုပ်မိုးလျက်ဆိုဖာပေါ်တွင်...ကျွန်တော်သာဒီ့ထက်ပိုနောက်ကျပါကဒီ့ထက်ဆိုးသောမြင်ကွင်းကိုမြင်ရမယ်ထင်တယ်။ကျွန်တော်ရဲ့ရှင်သန်ခြင်းဟာဒီနေ့နောက်ဆုံးဖြစ်ဖို့သေချာသွားပါပြီ။တကယ်ဆိုကျွန်တော်စိတ်လျော့လိုက်ချင်ပြီ။ကို့ကိုနှုတ်ဆက်ချင်လွန်းလို့သာအားတင်းထားရတာပါကိုရယ်။ကိုလုပ်ရက်တယ်...ကျွန်တော်ရှိနေတာတောင်လေ...ကိုရက်စက်လိုက်တာ...လက်ထဲမှmemory stick လေးကိုပစ်ပေါက်ကာအခန်းထဲသို့ပြေးဝင်လာခဲ့သည်။နောက်ဆုံးငိုရခြင်းဖြစ်လို့ထင်သည်မျက်ရည်ပေါက်ကလေးများသည်ခါတိုင်းထက်ပို၍သည်းထန်စွာကျဆင်းနေကြသည်။အမြင်တွေလည်းပို၍ဝေဝါးလာပြီ။ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်မနိုင်တော့ဘူး..ကျွန်တော်ကြောက်တယ်...ကို့အိမ်မှာတော့မသေချင်ဘူး...ကိုကြောက်နေလိမ့်မယ်..ကျွန်တော်ရအောင်ထွက်သွားရမယ်...အားတင်းကာအဝတ်များထုပ်ပိုးရန်ပြင်နေခဲ့သည့်ခလေးငယ်
တဖက်တွင်လည်း....
"မအဆင်ပြေရဲ့လား.."
"အင်းရပါပြီ..ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး.."
"စောနရှိန်းလေးသာလှမ်းမဖမ်းရန်ဆိုဖာပေါ်မကျဘဲကြမ်းပြင်နဲ့ပြေးဖက်တော့မလို့...မဒီနေ့နဲနဲပင်ပန်းနေလို့ပြန်လိုက်တော့မယ်နော်...."
"အိုခေရပါတယ်..နောက်မှဆက်ဆွေးနွေးကြတာပေါ့..."
မကိုပြန်လိုက်ပို့ရန်အခန်းထဲကအထွက်တွင်...ပန်းအိုးနားတွင်ကျနေသောmemory stick လေး၁ခု..
"မသွားလိုက်တော့နော်ကျတော်အလုပ်လေးရှိလို့..အဆင်ပြေတယ်မလား..."
"အင်း..ရတယ်.."
အလုပ်နှင့်ဆိုင်သောstickလေးများလား..ကျွန်တော်ကောက်ယူကာဖွင့်ကြည့်မိသည်...ထိုအခါscreenတွင်ပေါ်လာသောအလွတ်ရနေသည့်မျက်နှာလေး၁ခု.....
Laptopတွင်ပေါ်လာသောသူ့မျက်နှာလေး...သူကဘာလို့ဒီဗီဒီယိုထဲမှာပါနေရတာလဲ။ကျွန်တော်စိတ်ဝင်တစားနှင့်ဆက်ကြည့်မိသည်။ထိုအချိန်ခဏသည်ကျွန်တော့ရင်ကိုဗျောင်းဆန်သွားစေခဲ့သည်။
" ကို....မပိတ်လိုက်ပါနဲ့နော်..ကျွန်တော်ပြောမှာကိုဆုံးအောင်နားထောင်ပေးပါ။ကိုဒီဗီဒီယိုလေးကိုကြည့်နေပြီဆိုရင်တော့ကျွန်တော်ဒီလောကထဲမှာရှိနေတော့မှာမဟုတ်ပါဘူး...ကျွန်တော်မှာမေမေ့ဆီကမျိုးရိုးလိုက်တက်တဲ့ရောဂါဖြစ်တဲ့ဦးနှောက်အကျိတ်ရောဂါရှိတယ်ကို..အယ့်ရောဂါကလေကုလို့မရတာတော့မဟုတ်ဘူးခွဲစိတ်လို့ရတယ်..ကင်ဆာဆေးသွင်းလို့လည်းရတယ်တဲ့...ဒါပေမဲ့လေကျွန်တော်ကအပ်အရမ်းကြောက်တော့အပ်ကြီးနဲ့ဆေးသွင်းမှာထက်စာရင်သေသာသေလိုက်ချင်တာသိလား..ဟား..ဟား..ခွဲစိတ်ဖို့ကျတော့လည်းလေကျွန်တော်ခွဲစိတ်လိုက်ရင်တချို့မှတ်ညာဏ်တွေမေ့သွားလိမ့်မယ်တဲ့...ကျွန်တော်မေ့သွားတဲ့မှာတ်ဥာဏ်ထဲမှာလေကိုပါသွားမှာသိပ်ကြောက်တယ်ကို။ကျွန်တော်သေရင်တောင်ကို့ကိုမမေ့ချင်ဘူး...ပြီးတော့လေကို့ကိုပြောစရာတခုရှိသေးတယ်ကို့ဖေဖေနဲ့မမကလေတကယ်တော့ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြပါဘူးကိုရယ်။ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်တောင်ကို့အမေကိုတော့ကိုဆုံးရှုံးခဲ့ရတာပဲ...ကျွန်တော်တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး..ဒါပေမဲ့လေမမနဲ့ကို့အဖေကိုတော့ခွင့်လွှတ်ပေးပါကိုရယ်နော်...ကျွန်တော်သေရင်လေကိုပျော်မယ်လို့ပြောတယ်မလား...ကိုဂတိတည်ရမယ်နော်...ခုလေကျွန်တော်အရမ်းကြောက်နေတယ်ကိုရယ်..ကျွန်တော်လေကိုနဲ့ခွဲသွားရမှာသိပ်ကြောက်တယ်။တခါတလေကိုကျွန်တော့်ကိုဆွဲထားရင်သိပ်ကောင်းမှာပဲဆိုပြီးလောဘတက်မိသေးတယ်။ဒါပေမဲ့ကျွန်တော့်သေခြင်းကကို့ကိုပျော်စေမယ်ဆိုကျွန်တော်ကျေနပ်ပါပြီ။ဖေဖေမေမေနဲ့မမတို့ကိုကျွန်တော့်ကိုယ်စားတောင်းပန်ပေးဖို့တော့အကူအညီတောင်းပါရစေနော်ကို...ကိုလို့ခေါ်လို့လည်းစိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်..ကျွန်တော့်ရင်ထဲကအမြဲတမ်းခေါ်ချင်နေခဲ့လို့ပါ...ကိုမုန်းသွားမှာစိုးလို့မခေါ်ရဲခဲ့တာပါ...ချစ်တယ်ကို..အသက်ထက်ပိုချစ်တယ်...ပျော်ပျော်နေခဲ့ပါနော်...နောက်ဘဝပြန်တွေ့ခဲ့ရင်လေကိုကအရင်ချစ်ပေးပါနော်..ကို့မေတ္တာလေးကိုရဖူးချင်လို့ပါ...ချစ်တယ်...."
ရပ်တန့်သွားသောscreenလေးကိုငေးကြည့်ရင်းမျက်လုံးထဲမှအရည်ကြည်တွေသည်တလိမ့်လိမ့်နှင့်ကျဆင်းလာကြသည်။ဟင့်အင်း...မဖြစ်ရဘူး..အယ့်လိုမဖြစ်ရဘူး...ရေရွက်နေရင်းပင်...
"ဘုန်း..ဘုန်း..."
"ဟင်..ဝိုင်း...ဝိုင်းလမင်း..."
အခန်းပြင်သို့ပြေးထွက်သွားသောအခါလှေကားအောက်တွင်ခွေခွေလေးလဲကာလက်ထဲတွင်အထုပ်လေးပိုက်လျက်ငိုနေသောကလေးငယ်....
အားမရှိသောခန္ဓာကိုယ်လေးသည်ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်...
ပြေးဆင်းသွားကာပွေ့ယူမိတော့ကိုယ်တွေပူခြစ်ကာတုန်ယင်နေသောကလေးငယ်သည်တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုသောစကားကိုသာအဆက်မပြတ်ပြောနေခဲ့သည်။ထို့နောက်ကျွန်တော့်ပါးကိုသူ့ရဲ့တုန်ရီနေသောလက်လေးဖြင့်လှမ်းကိုင်တာတချက်ပြုံးပြပြီးသတိလစ်သွားခဲ့သည်။
"ဝိုင်း...ဝိုင်းလမင်း...ဝိုင်း...ထပါဦးဝိုင်းရယ်...ထပါဦး..."
ထိုကောင်လေးသည်နဲနဲမျှပင်မလှုပ်တော့...
"ဆေး..ဆေးရုံ...ဆေးရုံခေါ်သွားရမယ်....မင်းဘာမှမဖြစ်စေရဘူးနော်....ခဏအားတင်းထားနော်..."ထိုခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပွေ့ကာဆေးရုံသို့ပြေးမိသည်.....
"ဒေါက်တာ...ဒေါက်တာ...ဝိုင်း...ဝိုင်းကိုကယ်ပါဦးဒေါက်တာရယ်...ဝိုင်း..ဝိုင်းလေး...."
"စိတ်အေးအေးထားပါလူနာကခွဲစိတ်မှရမယ်...သူ့မိသားစုဝင်ရဲ့လက်မှတ်လိုတယ်..."
"ဟုတ်...ဟုတ်..ဘယ်မှာထိုးပေးရမလဲဟင်...ဝိုင်းကိုကယ်ပေးပါဒေါက်တာရယ်နော်...ဝိုင်းကိုကယ်ပေးပါ.."
ထိုအချိန်တွင်နောင်တတရားအကြီးအကျယ်ရကာရင်ထဲတွင်ဗလောင်ဆူနေသောကောင်လေးတယောက်သည်ဒူးထောက်ငိုကြွေးလျက်ရှိသည်။
ဝိုင်းoperation room ထဲဝင်သွားတာ၄နာရီကြာပြီ။ဝိုင်းဖေဖေမေမေတို့လည်းရောက်လာကြပြီးပြင်းစွာသောပူလောင်ခြင်းဖြင့်ငိုကြွေးနေရသည်။
"ငါကွာ...ဒါတောင်မသိခဲ့ဘူးလား...ငါ့လောက်ရက်စက်တဲ့သူဒီကမ္ဘာမှာရှိမှာမဟုတ်တော့ဘူး...ငါကြောင့်...ငါကိုတိုင်သူ့ကိုသေခိုင်းမိတာ..ငါ့ကြောင့်...ငါလူယုတ်မာ...အပြစ်မရှိတဲ့ခလေးကိုကွာ....
ဟာကွာ..."ရင်ထဲတွင်ဆို့နင့်ခြင်းများစွာနှင့်အတူမိမိကိုယ်ကိုထွက်လာသောဒေါသတို့သည်ပြင်းစွာသောလက်သီးတို့နှင့်အတူနံရံပေါ်သို့ကျရောက်လျက်...ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်ခဲ့လိုက်မလဲ...ဘယ်လောက်တောင်ခံစားခဲ့ရမလဲကွာ..ကိုမကောင်းတာပါ....အသက်ရှင်လျက်ပြန်လာခဲ့ပါဝိုင်းရယ်...ကို့ယ်ဆီပြန်လာခဲ့ပါနော်...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...တောင်းပန်ပါတယ်....
ဝိုင်း၏operation လုပ်ချိန်၆နာရီကြာပြီးနောက်ဒေါက်တာထွက်လာကာ.."လူနာအသက်အန္တရာယ်အတွက်တော့မစိုးရိမ်ရတော့ပါဘူး...ဒါပေမဲ့..လူနာက..."
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်..သားဘာဖြစ်လို့လဲ..."
"ကိုမာအခြေအနေဖြစ်သွားတယ်...."
"ရှင်!!!"
"အမေ"
"မိန်းမ....သတိထားပါဦး..."
"ဝိုင်းကကိုမာဖြစ်သွားတယ်တဲ့လား..ဟင့်..ဟင့်..ငါ့ကြောင့်.....ဟင့်မဖြစ်ရဘူး...ဟင့်အင်း...အယ့်လိုမဖြစ်ပါနဲ့ခလေးငယ်ရယ်..."
နောင်တဆိုတာနောင်မှရတက်သလိုသူလည်းပဲနောင်တတွေကြောင့်ပူဆွေးနာကျင်နေရလေပြီ......
ခဏအကြာမိုးနှင့်အလင်းတို့ရောက်လာပြီးနောက်ဝိုင်းဖေဖေနှင့်မေမေကိုသူတို့နဲ့ထားခဲ့ပြီးဒေါက်တာနှင့်လာတွေ့ခဲ့သည်။
"ဒေါက်တာ..ဝင်ခွင့်ပြုပါ..."
"ဪ...လာပါဗျ..ဒီကဝိုင်းရဲ့အမျိုးသားကိုရှိန်းဖြစ်မယ်...:"
ဒေါက်တာကျွန်တော့်ကိုသိနေတာကြောင့်အံသြနေမိသည်။
"ဪမအံ့သြပါနဲ့..စောနလက်မှတ်ထိုးတုန်းကတွေ့တယ်လေ..ပြီးတော့ကျွန်တော်ကလူချင်းသာသေချာမတွေ့ဘူးတာခဗျားအကြောင်းတွေတော့ဝိုင်းဆီကအမြဲကြားတယ်ဗျ...."
"ဪ..."ကျွန်တော်ဘာမှကိုပြန်မပြောနိုင်ပါ...ဝိုင်းသည်ကျွန်တော့်အကြောင်းတွေပြောပြတယ်တဲ့လား...
"အင်း..ဝိုင်းကခွဲစိတ်မှုမလုပ်ဘူးဆိုပြီးအတင်းခေါင်းမာနေတာဗျာ..သူခွဲစိတ်မှုလုပ်ရင်ခဗျားကိုမေ့သွားမှာစိုးလို့တဲ့...ကျွန်တော်လည်းမျိုးစုံဖြောင်းဖြပေမယ့်သူကမှအသက်မရှင်ချင်တော့ဘယ်လိုမှလုပ်လို့မရဘူးလေ..."
"ဝိုင်း...ခုကိုမာအခြေအနေကရောပြန်ကောင်းနိုင်လားဟမ်..."
"အင်း...သူသာအသက်ရှင်ချင်စိတ်ရှိမယ်ဆိုရင်သူပြန်နိုးထလာနိုင်ပါတယ်...သူနိုးထချင်လောက်တဲ့အကြောင်းရင်းကောင်းကောင်းလေးသာရှိမယ်ဆိုရင်ပေါ့...သူကအိပ်ပျော်နေသလိုမျိုးပဲ..ခဗျားတို့ပြောတာတွေသူကြားနိုင်တယ်..သူခံစားနိုင်တယ်...သူ့ကိုစကားလေးတွေပြောပေးလို့ရတယ်...သူစိတ်ကနေနိုးထလာချင်တဲ့အခါသူဒီအခြေအနေကိုကျော်လွန်နိုင်မှာပါ။"
"ဟုတ်..ဒေါက်တာ..ကျေးဇူးပါဗျ..."
ကျွန်တော်ဒေါက်တာ့အခန်းထဲကထွက်လာသည်နှင့်မျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကာငိုနေမိသည်။...ကလေးရယ်ကိုယ့်လိုလူအတွက်..ဘာကြောင့်လဲ..မင်းအပေါ်မကောင်းတဲ့လူတယောက်အတွက်ဘာလို့အယ့်လိုလုပ်ရတာလဲ..ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...ထိုတညလုံးကျွန်တော်ရင်နင့်စွာငိုနေမိသည်။ကျလာသောမျက်ရည်တွေကိုကျွန်တော်မတားဆီးခဲ့သလိုသူတို့ကလည်းရပ်တန့်မသွားခဲ့ပါ။နာကျင်နေသောနှလုံးအစုံဟာလည်းပို၍သာနာလာခဲ့သည်။
/////////////////////////
ကြၽန္ေတာ္ကိုရွိန္းနားတြင္ေနဖို႔၂ပတ္ေလာက္သာအမ်ားဆုံးအခ်ိန္ရေတာ့သည္။ေရာဂါလကၡဏာေတြကအခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်ပိုပိုဆိုးလာသည္မို႔ကိုရွိန္းနားမွကြၽန္ေတာ္ျမန္ျမန္ထြက္သြားရန္ျပင္ဆင္ရမည္။ကြၽန္ေတာ္ေဖေဖ၊ေမေမ၊မမ၊ၿပီးေတာ့မိုးနဲ႔အလင္းတို႔ကိုလည္းကြၽန္ေတာ့ရဲ႕မိုက္မဲတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတြက္ေတာင္းပန္ခဲ့ရဦးမည္။ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရသူအတြက္ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားေတြနာက်င္ရသလိုကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ရသူေတြ၏ႏွလုံးသားကိုကြၽန္ေတာ္နာက်င္ေစရေတာ့မည္။သို႔ေသာ္ဒီအျပစ္သည္ဒီမွ်ႏွင့္ပင္ေၾကမည္ဆိုပါကကြၽန္ေတာ္ဒီဘဝကိုဒီေလာက္နဲ႔အဆုံးသတ္ရတာတန္ပါသည္။သူသာေပ်ာ္မယ္ဆိုသူသာခြင့္လႊတ္မယ္ဆိုကြၽန္ေတာ္ေသရတာတန္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တာေပါ့...အရမ္းကိုေျပာမျပတက္ေလာက္ေအာင္ကိုေၾကာက္တာေပါ့...ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကိုထားခဲ့ၿပီးကြၽန္ေတာ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့ေသဆုံးျခင္းဆိုတဲ့အေမွာင္ထုႀကီးထဲကိုသြားရမွာေလ..ဒါေပမဲ့ေလအသက္ရွင္ေနရၿပီးေတာ့ခ်စ္ရသူရဲ႕အမ်က္ကိုတစ္သက္လုံးခံၿပီးနာက်င္ေနရမွာထက္စာရင္ဒါကေတာ္ေသးတယ္မလား။ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူေနရတာသူလည္းတကယ္ေတာ့မေပ်ာ္ပါဘူး...သူ႔ရင္ထဲကအမုန္းေၾကာင့္သာသူကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ထပ္ခဲ့တာ။ကြၽန္ေတာ္မရွိေတာ့ရင္အားလုံးၿပီးဆုံးသြားမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ေဖေဖေမေမတို႔ဆီသြားကာတူတူညအိပ္ခဲ့သည္။တစ္ခါမွထုတ္မေျပာခဲ့ဖူးသည့္ခ်စ္တယ္ဆိုေသာစကားကိုလည္းတြင္တြင္ေျပာေနမိသည္။မမႏွင့္လည္းလိုင္းေပၚတြင္ညတိုင္းစကားေျပာသည္။ကို႔ထံခြင့္ေတာင္းၿပီးမိုးနဲ႔အလင္းကိုလည္းသြားေတြ႕ခဲ့သည္။စကားေတြလည္းအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ဖို႔က်န္သည့္တစ္ဦးတည္းေသာသူကကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရသူ...
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔သူမသိေအာင္ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားမည္။သို႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္မသြားခင္သူ႔ကိုကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာရယ္သူနဲ႔တူတူေနခ်င္တာရယ္၊သူကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမကိုခြင့္လႊတ္ဖို႔ရယ္ကိုဘယ္လိုေျပာခဲ့ရမလဲ....အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ကြၽန္ေတာ္နည္းလမ္း၁ခုရခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ္ဗီဒီယိုေလး၁ခု႐ိုက္ၿပီးmemory stickေလးထဲကူးၿပီးကြၽန္ေတာ္သြားမဲ့ေန႔မွာကို႔အခန္းထဲမွာထားခဲ့မယ္...
အင္း..ဟုတ္တယ္အယ့္တာအေကာင္းဆုံးပဲ.....
ကြၽန္ေတာ္အားလုံးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္..ကြၽန္ေတာ့္တြင္က်န္ေနေသာရက္မ်ားကိုကို႔အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္သာကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။ကိုႏွင့္*မ*ဆိုေသာမိန္းကေလးလည္းတျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာၾကသလိုပင္။တခါတေလမသည္အိမ္အထိေတာင္လာလည္တက္သည္။သူလာလည္လွ်င္ကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲတြင္သာပုန္းေနတက္သည္။ကြၽန္ေတာ့ေရာဂါကလည္းဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိျဖစ္လာၿပီ...ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားမွရေတာ့မယ္....ဒီေန႔ပဲထြက္သြားမွရမယ္....ကို႔အခန္းထဲခိုးဝင္ၿပီးကို႔မ်က္ႏွာေလးကိုေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္းmemory stickေလးလဲထားခဲ့မည္။ဒီလိုေန႔လည္ဆိုကိုကအိပ္ေနတက္သည့္အတြက္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အဆင္ေျပသည္။
သို႔ေသာ္ကို႔အခန္းေရွ႕ေရာက္ေသာအခါကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။မပြင့္တပြင့္အခန္းတံခါးေလးၾကားမွျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္း၁ခု....ကိုသည္*မ*ကိုအုပ္မိုးလ်က္ဆိုဖာေပၚတြင္...ကြၽန္ေတာ္သာဒီ့ထက္ပိုေနာက္က်ပါကဒီ့ထက္ဆိုးေသာျမင္ကြင္းကိုျမင္ရမယ္ထင္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ရွင္သန္ျခင္းဟာဒီေန႔ေနာက္ဆုံးျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာသြားပါၿပီ။တကယ္ဆိုကြၽန္ေတာ္စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ခ်င္ၿပီ။ကို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ခ်င္လြန္းလို႔သာအားတင္းထားရတာပါကိုရယ္။ကိုလုပ္ရက္တယ္...ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာေတာင္ေလ...ကိုရက္စက္လိုက္တာ...လက္ထဲမွmemory stick ေလးကိုပစ္ေပါက္ကာအခန္းထဲသို႔ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးငိုရျခင္းျဖစ္လို႔ထင္သည္မ်က္ရည္ေပါက္ကေလးမ်ားသည္ခါတိုင္းထက္ပို၍သည္းထန္စြာက်ဆင္းေနၾကသည္။အျမင္ေတြလည္းပို၍ေဝဝါးလာၿပီ။ကြၽန္ေတာ့္ကိုကြၽန္ေတာ္မႏိုင္ေတာ့ဘူး..ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္...ကို႔အိမ္မွာေတာ့မေသခ်င္ဘူး...ကိုေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္..ကြၽန္ေတာ္ရေအာင္ထြက္သြားရမယ္...အားတင္းကာအဝတ္မ်ားထုပ္ပိုးရန္ျပင္ေနခဲ့သည့္ခေလးငယ္
တဖက္တြင္လည္း....
"မအဆင္ေျပရဲ႕လား.."
"အင္းရပါၿပီ..ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး.."
"ေစာနရွိန္းေလးသာလွမ္းမဖမ္းရန္ဆိုဖာေပၚမက်ဘဲၾကမ္းျပင္နဲ႔ေျပးဖက္ေတာ့မလို႔...မဒီေန႔နဲနဲပင္ပန္းေနလို႔ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္...."
"အိုေခရပါတယ္..ေနာက္မွဆက္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့..."
မကိုျပန္လိုက္ပို႔ရန္အခန္းထဲကအထြက္တြင္...ပန္းအိုးနားတြင္က်ေနေသာmemory stick ေလး၁ခု..
"မသြားလိုက္ေတာ့ေနာ္က်ေတာ္အလုပ္ေလးရွိလို႔..အဆင္ေျပတယ္မလား..."
"အင္း..ရတယ္.."
အလုပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာstickေလးမ်ားလား..ကြၽန္ေတာ္ေကာက္ယူကာဖြင့္ၾကည့္မိသည္...ထိုအခါscreenတြင္ေပၚလာေသာအလြတ္ရေနသည့္မ်က္ႏွာေလး၁ခု.....
Laptopတြင္ေပၚလာေသာသူ႔မ်က္ႏွာေလး...သူကဘာလို႔ဒီဗီဒီယိုထဲမွာပါေနရတာလဲ။ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ဆက္ၾကည့္မိသည္။ထိုအခ်ိန္ခဏသည္ကြၽန္ေတာ့ရင္ကိုေဗ်ာင္းဆန္သြားေစခဲ့သည္။
" ကို....မပိတ္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္..ကြၽန္ေတာ္ေျပာမွာကိုဆုံးေအာင္နားေထာင္ေပးပါ။ကိုဒီဗီဒီယိုေလးကိုၾကည့္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ဒီေလာကထဲမွာရွိေနေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္မွာေမေမ့ဆီကမ်ိဳး႐ိုးလိုက္တက္တဲ့ေရာဂါျဖစ္တဲ့ဦးေႏွာက္အက်ိတ္ေရာဂါရွိတယ္ကို..အယ့္ေရာဂါကေလကုလို႔မရတာေတာ့မဟုတ္ဘူးခြဲစိတ္လို႔ရတယ္..ကင္ဆာေဆးသြင္းလို႔လည္းရတယ္တဲ့...ဒါေပမဲ့ေလကြၽန္ေတာ္ကအပ္အရမ္းေၾကာက္ေတာ့အပ္ႀကီးနဲ႔ေဆးသြင္းမွာထက္စာရင္ေသသာေသလိုက္ခ်င္တာသိလား..ဟား..ဟား..ခြဲစိတ္ဖို႔က်ေတာ့လည္းေလကြၽန္ေတာ္ခြဲစိတ္လိုက္ရင္တခ်ိဳ႕မွတ္ညာဏ္ေတြေမ့သြားလိမ့္မယ္တဲ့...ကြၽန္ေတာ္ေမ့သြားတဲ့မွာတ္ဥာဏ္ထဲမွာေလကိုပါသြားမွာသိပ္ေၾကာက္တယ္ကို။ကြၽန္ေတာ္ေသရင္ေတာင္ကို႔ကိုမေမ့ခ်င္ဘူး...ၿပီးေတာ့ေလကို႔ကိုေျပာစရာတခုရွိေသးတယ္ကို႔ေဖေဖနဲ႔မမကေလတကယ္ေတာ့ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူးကိုရယ္။ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ကို႔အေမကိုေတာ့ကိုဆုံးရႈံးခဲ့ရတာပဲ...ကြၽန္ေတာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး..ဒါေပမဲ့ေလမမနဲ႔ကို႔အေဖကိုေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပးပါကိုရယ္ေနာ္...ကြၽန္ေတာ္ေသရင္ေလကိုေပ်ာ္မယ္လို႔ေျပာတယ္မလား...ကိုဂတိတည္ရမယ္ေနာ္...ခုေလကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္ကိုရယ္..ကြၽန္ေတာ္ေလကိုနဲ႔ခြဲသြားရမွာသိပ္ေၾကာက္တယ္။တခါတေလကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုဆြဲထားရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီးေလာဘတက္မိေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္ေသျခင္းကကို႔ကိုေပ်ာ္ေစမယ္ဆိုကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ပါၿပီ။ေဖေဖေမေမနဲ႔မမတို႔ကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စားေတာင္းပန္ေပးဖို႔ေတာ့အကူအညီေတာင္းပါရေစေနာ္ကို...ကိုလို႔ေခၚလို႔လည္းစိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္..ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကအၿမဲတမ္းေခၚခ်င္ေနခဲ့လို႔ပါ...ကိုမုန္းသြားမွာစိုးလို႔မေခၚရဲခဲ့တာပါ...ခ်စ္တယ္ကို..အသက္ထက္ပိုခ်စ္တယ္...ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါေနာ္...ေနာက္ဘဝျပန္ေတြ႕ခဲ့ရင္ေလကိုကအရင္ခ်စ္ေပးပါေနာ္..ကို႔ေမတၱာေလးကိုရဖူးခ်င္လို႔ပါ...ခ်စ္တယ္...."
ရပ္တန္႔သြားေသာscreenေလးကိုေငးၾကည့္ရင္းမ်က္လုံးထဲမွအရည္ၾကည္ေတြသည္တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္က်ဆင္းလာၾကသည္။ဟင့္အင္း...မျဖစ္ရဘူး..အယ့္လိုမျဖစ္ရဘူး...ေရ႐ြက္ေနရင္းပင္...
"ဘုန္း..ဘုန္း..."
"ဟင္..ဝိုင္း...ဝိုင္းလမင္း..."
အခန္းျပင္သို႔ေျပးထြက္သြားေသာအခါေလွကားေအာက္တြင္ေခြေခြေလးလဲကာလက္ထဲတြင္အထုပ္ေလးပိုက္လ်က္ငိုေနေသာကေလးငယ္....
အားမရွိေသာခႏၶာကိုယ္ေလးသည္ခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည္...
ေျပးဆင္းသြားကာေပြ႕ယူမိေတာ့ကိုယ္ေတြပူျခစ္ကာတုန္ယင္ေနေသာကေလးငယ္သည္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုေသာစကားကိုသာအဆက္မျပတ္ေျပာေနခဲ့သည္။ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ့္ပါးကိုသူ႔ရဲ႕တုန္ရီေနေသာလက္ေလးျဖင့္လွမ္းကိုင္တာတခ်က္ၿပဳံးျပၿပီးသတိလစ္သြားခဲ့သည္။
"ဝိုင္း...ဝိုင္းလမင္း...ဝိုင္း...ထပါဦးဝိုင္းရယ္...ထပါဦး..."
ထိုေကာင္ေလးသည္နဲနဲမွ်ပင္မလႈပ္ေတာ့...
"ေဆး..ေဆး႐ုံ...ေဆး႐ုံေခၚသြားရမယ္....မင္းဘာမွမျဖစ္ေစရဘူးေနာ္....ခဏအားတင္းထားေနာ္..."ထိုခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေပြ႕ကာေဆး႐ုံသို႔ေျပးမိသည္.....
"ေဒါက္တာ...ေဒါက္တာ...ဝိုင္း...ဝိုင္းကိုကယ္ပါဦးေဒါက္တာရယ္...ဝိုင္း..ဝိုင္းေလး...."
"စိတ္ေအးေအးထားပါလူနာကခြဲစိတ္မွရမယ္...သူ႔မိသားစုဝင္ရဲ႕လက္မွတ္လိုတယ္..."
"ဟုတ္...ဟုတ္..ဘယ္မွာထိုးေပးရမလဲဟင္...ဝိုင္းကိုကယ္ေပးပါေဒါက္တာရယ္ေနာ္...ဝိုင္းကိုကယ္ေပးပါ.."
ထိုအခ်ိန္တြင္ေနာင္တတရားအႀကီးအက်ယ္ရကာရင္ထဲတြင္ဗေလာင္ဆူေနေသာေကာင္ေလးတေယာက္သည္ဒူးေထာက္ငိုေႂကြးလ်က္ရွိသည္။
ဝိုင္းoperation room ထဲဝင္သြားတာ၄နာရီၾကာၿပီ။ဝိုင္းေဖေဖေမေမတို႔လည္းေရာက္လာၾကၿပီးျပင္းစြာေသာပူေလာင္ျခင္းျဖင့္ငိုေႂကြးေနရသည္။
"ငါကြာ...ဒါေတာင္မသိခဲ့ဘူးလား...ငါ့ေလာက္ရက္စက္တဲ့သူဒီကမာၻမွာရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...ငါေၾကာင့္...ငါကိုတိုင္သူ႔ကိုေသခိုင္းမိတာ..ငါ့ေၾကာင့္...ငါလူယုတ္မာ...အျပစ္မရွိတဲ့ခေလးကိုကြာ....
ဟာကြာ..."ရင္ထဲတြင္ဆို႔နင့္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူမိမိကိုယ္ကိုထြက္လာေသာေဒါသတို႔သည္ျပင္းစြာေသာလက္သီးတို႔ႏွင့္အတူနံရံေပၚသို႔က်ေရာက္လ်က္...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ခဲ့လိုက္မလဲ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားခဲ့ရမလဲကြာ..ကိုမေကာင္းတာပါ....အသက္ရွင္လ်က္ျပန္လာခဲ့ပါဝိုင္းရယ္...ကို႔ယ္ဆီျပန္လာခဲ့ပါေနာ္...ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေတာင္းပန္ပါတယ္....
ဝိုင္း၏operation လုပ္ခ်ိန္၆နာရီၾကာၿပီးေနာက္ေဒါက္တာထြက္လာကာ.."လူနာအသက္အႏၲရာယ္အတြက္ေတာ့မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး...ဒါေပမဲ့..လူနာက..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..သားဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"ကိုမာအေျခအေနျဖစ္သြားတယ္...."
"ရွင္!!!"
"အေမ"
"မိန္းမ....သတိထားပါဦး..."
"ဝိုင္းကကိုမာျဖစ္သြားတယ္တဲ့လား..ဟင့္..ဟင့္..ငါ့ေၾကာင့္.....ဟင့္မျဖစ္ရဘူး...ဟင့္အင္း...အယ့္လိုမျဖစ္ပါနဲ႔ခေလးငယ္ရယ္..."
ေနာင္တဆိုတာေနာင္မွရတက္သလိုသူလည္းပဲေနာင္တေတြေၾကာင့္ပူေဆြးနာက်င္ေနရေလၿပီ......
ခဏအၾကာမိုးႏွင့္အလင္းတို႔ေရာက္လာၿပီးေနာက္ဝိုင္းေဖေဖႏွင့္ေမေမကိုသူတို႔နဲ႔ထားခဲ့ၿပီးေဒါက္တာႏွင့္လာေတြ႕ခဲ့သည္။
"ေဒါက္တာ..ဝင္ခြင့္ျပဳပါ..."
"ဪ...လာပါဗ်..ဒီကဝိုင္းရဲ႕အမ်ိဳးသားကိုရွိန္းျဖစ္မယ္...:"
ေဒါက္တာကြၽန္ေတာ့္ကိုသိေနတာေၾကာင့္အံၾသေနမိသည္။
"ဪမအံ့ၾသပါနဲ႔..ေစာနလက္မွတ္ထိုးတုန္းကေတြ႕တယ္ေလ..ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကလူခ်င္းသာေသခ်ာမေတြ႕ဘူးတာခဗ်ားအေၾကာင္းေတြေတာ့ဝိုင္းဆီကအၿမဲၾကားတယ္ဗ်...."
"ဪ..."ကြၽန္ေတာ္ဘာမွကိုျပန္မေျပာႏိုင္ပါ...ဝိုင္းသည္ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြေျပာျပတယ္တဲ့လား...
"အင္း..ဝိုင္းကခြဲစိတ္မႈမလုပ္ဘူးဆိုၿပီးအတင္းေခါင္းမာေနတာဗ်ာ..သူခြဲစိတ္မႈလုပ္ရင္ခဗ်ားကိုေမ့သြားမွာစိုးလို႔တဲ့...ကြၽန္ေတာ္လည္းမ်ိဳးစုံေျဖာင္းျဖေပမယ့္သူကမွအသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔မရဘူးေလ..."
"ဝိုင္း...ခုကိုမာအေျခအေနကေရာျပန္ေကာင္းႏိုင္လားဟမ္..."
"အင္း...သူသာအသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ရွိမယ္ဆိုရင္သူျပန္ႏိုးထလာႏိုင္ပါတယ္...သူႏိုးထခ်င္ေလာက္တဲ့အေၾကာင္းရင္းေကာင္းေကာင္းေလးသာရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့...သူကအိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ..ခဗ်ားတို႔ေျပာတာေတြသူၾကားႏိုင္တယ္..သူခံစားႏိုင္တယ္...သူ႔ကိုစကားေလးေတြေျပာေပးလို႔ရတယ္...သူစိတ္ကေနႏိုးထလာခ်င္တဲ့အခါသူဒီအေျခအေနကိုေက်ာ္လြန္ႏိုင္မွာပါ။"
"ဟုတ္..ေဒါက္တာ..ေက်းဇူးပါဗ်..."
ကြၽန္ေတာ္ေဒါက္တာ့အခန္းထဲကထြက္လာသည္ႏွင့္မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာငိုေနမိသည္။...ကေလးရယ္ကိုယ့္လိုလူအတြက္..ဘာေၾကာင့္လဲ..မင္းအေပၚမေကာင္းတဲ့လူတေယာက္အတြက္ဘာလို႔အယ့္လိုလုပ္ရတာလဲ..ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ...ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ထိုတညလုံးကြၽန္ေတာ္ရင္နင့္စြာငိုေနမိသည္။က်လာေသာမ်က္ရည္ေတြကိုကြၽန္ေတာ္မတားဆီးခဲ့သလိုသူတို႔ကလည္းရပ္တန္႔မသြားခဲ့ပါ။နာက်င္ေနေသာႏွလုံးအစုံဟာလည္းပို၍သာနာလာခဲ့သည္။