Ilang buwan na nga ba ang nakalipas, dalawa? Tatlo? Apat? Lima? Limang buwang na akong namamalagi sa hospital. Sa pangalawang surgery ko ay tatlong linggo daw akong tulog. The doctor told me everything, even the condition of my heart, it's getting weak.
Hindi katulad noong unang operasyon ko ang kalagayan ko ngayon. Kung noon ay mabilis ako nakarecover ngayon ay hindi. It took months before I can finally speak and move. Sa ngayon ay maayos naman na ako but still I felt my body losing it's strength. May dextrose pa ring nakakabit sa akin, I can't even stand nor walk. My skin are pale and my body got thinner.
The doctor said if we take the third surgery, it might be dangerous. Baka hindi kayanin ng puso ko. I need to take medicine so I can feel better. Hindi ko pa rin maiwasang maisip kung bakit ba ito nangyayari sa akin. I feel so dull, empty and sorrowful. Bakit sa lahat ng tao, bakit ako? Akala ko sa pelikula lamang ito nangyayari but it turns out na sa akin rin pala.
Nabaling ang tingin ko sa taong nakasubsob ang ulo sa gilid ng kama ko habang mahimbing na natutulog. My brothers feature changed, ang lalim na ng mata na halatang kulang sa tulog. Sa sofa naman ay nandoon si Daddy, mahimbing na natutulog habang nakaupo habang si Mommy ay ginagawang unan ang hita ni Daddy. They're all look so tired. Hindi ko maiwasang mainis sa sarili ko. It's all my fault, kung bakit ba kasi nagkasakit pa ako.
Noong nakaraang linggo ay umuwi sa Pilipinas si Willert. He said na may kailangan daw siyang ayusin. Kung maari nga lang ay manatili na muna siya doon, sobra na ang isinakripisyo niya para sa akin. Ang tagal niyang namalagi sa tabi ko, kahit minsan ay hindi niya ako iniwan. He always say that his reason is He love me.
Alam ko mahal niya ako pero hindi niya kailangan kalimutan ang lahat para lang sa akin, siguro kung maayos lang ang lagay ko ay natutokan ko na siya.
I can't but to look forward for tomorrow. Bukas ang balik ni Willert dito, isang linggo ko siya hindi nakita and I already miss him.
NAgising ako kinabukasan dahil sa ingay na narinig. They all look so serious. May pinag uusapan sila ngunit hindi ko masyadong marinig, I heard my brothers voice saying the word "comatose" that caught my attention. Habang tumatagal ay palinaw ng palinaw ang mga boses na naririnig ko.
" Dapat ng malaman ni Aska to Mom."
"Hindi pwede, hindi mo ba nakikita ang kalagayan ng kapatid mo? Mas lalo lang siyang mahihirapan."
" But Mom, hindi natin pwede itong itago sa kanya. Kaibigan niya 'yon."
Narinig ko ang mahinang paghikbi ni Mommy, sumikip ang dibdib ko sa narinig. Ano bang pinag uusapan nila?ano ang kailangan kong malaman?
"We need to tell her that her bestfriend Kristina is in coma for almost 2 months, hindi rin natin ito maitatago sa kanya. Soon, she will find it out."
Napaawang ang bibig ko sa narinig, nag umpisang nangilid ang luha ko ng maalala ang ilang beses na napanaginipan ko si Kristina. That's not true? Nagbibiro lang sila diba?
"A-anong sinabi mo Dad?" Lahat sila ay gulat na napalingon sa akin, nanliwanag ang mata ko nang makita si Willert na naroon na at kasama nila ngunit hindi maalis sa isipan ko ang narinig.
"Ano pong nangyari kay K-Kristina?" My heart broke when I saw my mother broke into tears, sunod sunod na dumaloy ang luha ko na para bang isang batis.
Naglakad palapit sa akin si Mommy habang si Daddy ay nakaalalay sa kanya sa likuran.
" Anak..."
Hindi ko na napigilang mapahikbi nang makita ang lungkot na nakapaloob sa mukha nila.
"Anak yung k-kaibigan mo...si Kristina...She's been in coma for 2 m-months..."
" P-po?"
Ayaw tanggapin ng utak ko ang mga naririnig.
"Remember the last time she called you? That was the time she got into an accident iha... Her car bumped into a ten wheeler truck at ulo niya ang mas napuruhan..."
Mapakla akong natawa, "Alam mo Mommy, hindi magandang biro yan."
I tried to lighten the mood by laughing but they just remain serious.
"It's true Ataska..." May ipinakita sa aking litrato si Daddy, litrato ng pamilyar na sasakyan. Sira sira ito at halos mayupi na lahat at ang mga sumunod na litrato ay tuluyan ng nagpaguho sa mundo ko.
"No...n-no...no!"
Napasigaw ako sa sakit, parang sinaksak ng sampung beses ang puso ko sa nakita, I remembered the last time she called, she still smiling and in my dreams its fading.
"Bestfriend ko magpagaling ka! Hihintayin pa kita dito. I love you!"
Damn, Kristina, I hate you... Bakit naman gan'yan?
Napapikit ako ininda ang biglang pagkirot ng ulo ko.
Kristina, magpapagaling ako basta gumising ka...
"A-anak...50/50 na ang lagay ni Kristina, makina na lamang ang bumubuhay sa kanya."
"GET OUT!!!" Halos mapaos ang boses ko sa pagsigaw.
"IWAN NIYO MUNA AKO! LUMABAS KAYO! HINDI YAN TOTOO...MGA SINUNGALING KAYOO!!"
Sunod sunod na tumulo ang luha ko, I tried to stand up but I can't. Gusto kung tumayo, pilit kong tinatanggal ang dextrose na nakakabit sa akin.
"Anak, huminahon ka."
"No! No! Pupuntahan ko siya, I need to see my bestfriend, I need to see her..."
"Anak, hindi pwede..."
"Bakit hindi pwede?! Mom, I need to see her, she needs me..." I was pleading but know one listens to me
"A-anak hindi mo kaya..." Halos magmakaawa na si Mommy sa harapan ko upang tumigil na ako but I can't stop myself. Tila sarado ang pa ang isip ko sa mga oras na ito.
"Kaya k-ko po." I smiled and tried to stand up ngunit agad din akong natumba mabuti na lamang ay naroon si Willer para alalayan ako.
"Please let me see my bestfriend, umuwi na po tayo sa Pilipinas..." Nagmamakaawang saad ko, nagpabalik balik ang tingin ko sa kanila ngunit pilit nilang iniiwasan ang mata ko.
"Mom..." Tumingin ako kay Mommy ng nagmamakaawa.
"Dad..." Dad keeps avoiding my eyes and then next to my brother.
"Kuya..." Yumuko lamang ito at biglang lumabas.
At sa panghuli ay ang taong sa tingin ko ay makakaintindi sa atin.
"Willert..." He just shooked his head, he tried to hug me but I keep pushing him away.
"Stay away! Gusto kong makita si Kristina!G-gusto ko siyang makita."
" Hushh, baby, hushh." Tuluyan na akong nanghina sa mga bisig niya, ayaw kong tanggapin dahil hindi iyon totoo. They are all just lying.
" Ilang beses pa ba akong m-magmamakaawa! Mom! Dad!" Umiling lamang sila kaya mas lalong bumuhos ang luha ko.
"Please, Willert." Isang taong huling aasahan ko ngunit isang malungkot na ngiti lamang ang isinukli niya sa akin.
"Baby, you can't, we can't.. "
"B-bakit hindi? Let me s-see her, please..."
"We can't risk your life baby, it's dangerous..." He kissed the side of my head.
"But I need to see h-her..."
He smiled ," Ofcourse you will see her basta magpapagaling ka muna."
I buried my face on his neck, napahikbi na lamang ako. Ilang beses akong huminga ng malalim nang mahirapan akong makahinga kasabay nito ang matinding pag atake ng sakit ng ulo ko.
"ARGH!" Napakapit ako ng mahigpit sa braso ni Willert.
Muli na namang tumulo ang luha ko nang hindi matiis ang sakit, sobrang sakit. Parang bininiyak at pinupukpok ng martilyo.
"Shh, you'll gonna be fine, so please stay strong..."
"W-Willert ang s-sakit..."
Dumating ang mga doctor at agad silang may itinurok sa akin. Unti unting bumabagsak ang talukap ng mata, bago ito sumara ay isang butil ng luha ang naramdaman kong dumausdod pababa sa aking pisngi.
SA sumunod na araw ay parang gusto ko ng mawala sa sarili, pagak akong natawa nang matanto ang nagyayari sa buhay ko. Why I'm so messed up? Ang dami kong tanong sa isip ko, gusto kong makahanap ng sagot but I know, no one will give it to me.
Bakit ako? Bakit to nangyayari sa akin? Am I really bad? Marahil ay marami akong kasalanan noon then I reincarnated again to suffer.
Every days has passed ay mas lalo akong nanghina simula noong nalaman ko ang kalagayan ni Kristina. My body is getting weak and weaker.
I always asked my self? Anong purpose at nabuhay pa ako? Nabuhay ba ako para masaktan? Para magdusa? Minsan naiisip ko bakit hindi na lang ako mamatay? I want to end my life, I want to end the pain.
"Hey, why are you crying?"
Ikaw Willert, kung bibitaw ba ako sa pangalawang pagkakataon ay papayagan mo ako?
Gusto ko itong itanong sa kanya ngunit nawawalan na ako ng lakas.
"Mahal ko, puntahan naman natin si Kristina oh." Nahulog ang isang luha sa mga mata ko, araw araw ay kinukimbinsi ko silang umuwi ng Pilipinas pero para lamang akong nakikipag usap sa bingi.
" Magpagaling ka muna." Dahan dahan niyang hinaplos ang buhok habang nakatingin ng mariin sa akin. Why are you always like that Willert? Can you please, atleast think of yourself.
Mas lalo akong nasaktan nang makita ang emosyong matagal niya ng itinatago sa akin. Emosyong kailanman ay hindi ko nanaising makita pa dahil napakasakit kung titigan. Lalo na kung galing pa sa taong mahal mo.
---
A/N: YEEYY MALAPIT NA PO TAYO SA ENDING.