Ne kitaplar eskisi gibi, nede insanlar.
Mutlu biten hikayeler okunmaz olmuş.
Dertli bedenler kendi içinde yanıp durmuş.
Öyle bir zamandayız ki işte.
Deniz bile bir mayhoş bugün.
Rüzgarlar kıyıyı yalayan dalgaları değil,
Kıyameti andıran tsunamiler oluşturuyor.
Nerde Azizim nerde!
Sözü edilen bu kadim Aşklar,
Tozlu raflardaki kitapların arasında mı kaldı.
Gün yüzüne çıkması gerek artık.
İnsanlar bilmeli;
Bir zamanlar mutlu son olduğunu,
Kadim zamanlarda sevdanın yakmadığını,
Ilıman bir rüzgarın esintisiyle geldiğini,
Bir tutam umudun her şeye yettiğini bilmeli.
Belki o zaman aşklar bedenlerde değil.
Eskimiş, tozlanmış kitap sayfalarında aranır.
Kanımca, aşk bu kitaplarda saklanmış.
Kirli dünyadan soyutlanıp saf kalabilmiş.
Lütfen okuyun ama kirletmeyin.
Belki de bir daha asla yaşanmayacaktır.
Umut son tozlu kitap sayfasında kalıp
Bize gülümserken,
Biz de ona tebessüm yollayalım.