Έφτασε σπίτι του.
Έκλεισε με δύναμη τη πόρτα πίσω του.
Ό,τι έβρισκε στο δρόμο του από την είσοδο μέχρι το γραφείο του, το πετούσε μακρυά ή το έσπαγε. Ίδια συμπεριφορά ακολούθησε και μόλις έφτασε στο γραφείο του. Όλα τα διάφορα αντικείμενα πάνω στο τραπέζι τα πέταξε κάτω, αναποδογύρισε τις καρεκλες, έσπασε ένα ράφι από την βιβλιοθήκη, αλλά ακόμα δεν ένιωθε καλύτερα.
Ήθελε κάπου να ξεσπάσει.
Και τότε θυμήθηκε.
Είχαν πιάσει ένα τσιράκι της συμμορίας, που είχε ανατινάξει το σπίτι του πριν κάποιο καιρό και προσπαθούσαν να τον κάνουν να ομολογήσει. Να τους δώσει ό,τι πληροφορία ήθελαν.
Χωρίς να το σκεφτεί πολύ οδήγησε μέχρι την αποθήκη όπου τον είχαν κλεισμένο.
- Αφεντικό! ~Είπανε με έκπληξη οι βοηθοί του, καθώς ο Ανδρέας εμφανιζόταν σπάνια σε τέτοια θέματα.~ Ειλικρινά προσπαθούμε αλλά δεν καταφέρνουμε κάτι μ' αυτόν.
- Μάλλον δεν προσπαθείτε αρκετά. Απάντησε πολύ σοβαρός.
Είδε το τσιράκι μπροστά του ήδη τραυματισμένο και κινήθηκε κατα πάνω του.
- Θα μιλήσεις ρε μαλακισμένε, ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα πεις!
Του φώναξε και αυτό γέλασε.
Ήταν σίγουρα πιο μικρός ηλικιακά από τον Ανδρέα, άρα και το θάρρος του μεγαλύτερο.
Ο Ανδρέας όμως, δεν ήθελε πολύ για να φουντώσει.
Τον έπιασε από τη μπλούζα και του έδωσε μία μπουνιά στο πρόσωπο, μετά στη κοιλιά και μετά ξανά στο πρόσωπο.
Έπεσε κάτω από την καρέκλα και τότε άρχισε να τον βαράει κλοτσιές στο στομάχι και τα πλευρά. Πήγε από πάνω του και συνέχισε να του δίνει μπουνιές στο πρόσωπο.
Κάποια στιγμή ένιωσε να τον σηκώνουν πάνω από τον νεαρό.
- Τον θέλουμε ζωντανό.
Είπαν οι βοηθοί του.
Αλλά ο Ανδρέας θολωμένος δεν άκουγε τίποτα και άρχισε να αντιστέκεται στους βοηθούς του.
Ένας από αυτούς του έδωσε μία μπουνιά στο πρόσωπο και ο Ανδρέας τότε ένιωσε να συνέρχεται.
Έστρωσε λίγο τα ρούχα του και οι κινήσεις του φαίνονταν πιο ήρεμες.
- Ναι έχετε δίκιο. Συνεχίστε την καλή δουλειά.
Τους είπε και τους έσφιξε το χέρι, αφού απολογήθηκε πρώτα λίγο.
Όταν έφτασε σπίτι, δεν ένιωθε καλύτερα.
Φυσικά είχε ξεδώσει κάπως την συσσωρευμένη του οργή, αλλά δεν του ήταν αρκετό.
Αυτήν την προκάλεσε η Ηλέκτρα και με το να ξεσπάει σ' ένα τρίτο πρόσωπο δεν είχε νόημα.
Μπήκε να κάνει ενα μπάνιο.
Τα ρούχα, τα χέρια και το πρόσωπό του είχαν αίματα. Τότε συνειδητοποίησε πόσο τον είχε σπάσει στο ξύλο, αλλά δεν μετάνιωνε. Φόρεσε μόνο ένα παντελόνι φόρμας και προσπάθησε να κοιμηθεί, πράγμα αδύνατο.
Δεν βγήκε από το σπίτι του για δύο μέρες και έπειτα απλά πήγαινε στο καζίνο και μετά ξανά σπίτι.
Η Ηλέκτρα όταν απομακρύνθηκε αρκετά από αυτόν, έτρεξε μέχρι το σπίτι. Μπήκε μέσα και κλείστηκε στο δωμάτιό της.
"Τι ξαφνικό ήταν αυτό;" σκεφτόταν. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι, είχε υπερένταση.
Αυτά που θα της πρόσφερε ο γάμος ήταν πολύ δελεαστικά. Θα άλλαζε περιβάλλον, θα σταματούσε η αγγαρεία της στους ελαιώνες, ο πατέρας της θα είχε να πληρώσει ένα μικρό, αλλά σημαντικό ποσό.
Πως μπορούσε να αρνηθεί;
Από την άλλη πώς ήταν σίγουρη ότι δεν θα την είχε πάλι κλεισμένη μέσα στο σπίτι και να μην της επιτρέπεται να βγαίνει εξω;
Πίστευε ότι αυτό θα συνέβαινε.
Αλλά θα ήταν μαζί του.
Μόνο μαζί του!
Της έλεγε μία άλλη φωνούλα και κρυφογελούσε.
Ήθελε όμως να είναι για πάντα μαζί του; Αφού μόνη της παραδέχτηκε ότι δεν τον αγαπάει.
Πέρασαν δύο μέρες και η Ηλέκτρα κόντευε να τρελαθεί που δεν τον έβλεπε στο σπίτι.
Είχε συνειδητοποιήσει ότι η συμπεριφορά της εκείνη τη μέρα ήταν απαράδεκτη.
Ήθελε να του μιλήσει, είχε πάρει την απόφασή της και είχε έρθει η ώρα να του την ανακοινώσει.
Είχε περάσει όμως σχεδόν μια βδομάδα από τότε που κατέληξε η Ηλέκτρα στο τι θέλει να κάνει και ο Ανδρέας δεν είχε εμφανιστεί στο σπίτι.
- Σε παρακαλώ Στέλλα! Δώσε μου το κινητό σου, θέλω να πάρω κάποιον τηλέφωνο. Είναι σημαντικό!
- Όχι αν δεν μου πεις ποιόν! Περισσότερο από περιέργεια και επιφύλαξη το έλεγε, γιατί αλλιώς δεν είχε θέμα.
Η Ηλέκτρα ξεφύσηξε.
- Τον αδελφό σου. Τον Ανδρέα.
- Το ήξερα! ~Είπε μ' ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη.~ Μπορεί να μην μου λες, γιατί ντρέπεσαι, αλλά εγώ έμαθα τι τρέχει με σας τους δύο.
Η Ηλέκτρα δεν ήξερε τι να πει.
Βέβαια, μετά από εκείνο το βράδυ της επανένωσής τους για κάνα δυο μέρες την κοιτούσαν περίεργα τα μέλη της οικογένειας και είχε καταλάβει γιατί. Η ντροπή της απερίγραπτη!
Ιδίως μια στιγμή που ήταν μόνη της με την κ. Αλεξάνδρα ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί ή να είχε ένα τηγάνι στο χέρι για να την κοπανήσει.
- Ηλέκτρα! Δεν σε είχα για τίποτα της προκοπής, αλλά τουλάχιστον νόμιζα ότι δεν είσαι ένα από τα γνωστά τσουλάκια.
- Τι είναι αυτά που λέτε! Σας παρακαλώ! Δεν σας επιτρέπω!
- Σιγά μην σου ζητήσω και άδεια χρυσό μου! Τον τύλιξες μια χαρά και τώρα τρέχει από πίσω σου! Μπράβο σου, τα κατάφερες! Λέγε τώρα πόσα θέλεις για να τον αφήσεις ήσυχο.
- Δεν θέλω τίποτα από εσάς! Εγώ δεν προσπάθησα να κάνω τίποτα στο γιο σας! Εκείνος τα έκανε όλα και θα κάνει ό,τι θέλει όπως και γω!
Έφυγε τότε γρήγορα από κοντά της, γιατί πίστευε ότι θα της ερχόταν χαστούκι. Δεν ήθελε να ακούσει άλλο την υστερία της.
- Έλα πάρε! Καλεί!
Μ' ένα γλυκό χαμόγελο της έδωσε το κινητό της η Στέλλα και απομακρύνθηκε λίγο για να την αφήσει χώρο να μιλήσει ελεύθερα.
Η καρδιά της Ηλέκτρας άρχισε να χτυπά δυνατά.
- Έλα Στέλλα, πες μου!
Ακουγόταν σοβαρός και αδιάφορος.
Η Ηλέκτρα απάντησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.
- Ανδρέα εγώ είμαι. ~Είπε σιγανά και δειλά. Σιωπή από την άλλη γραμμή.~ Είσαι εκεί;
- Ναι.
Είπε απλά και κοφτά.
- Πότε θα έρθεις από δω;
- Δεν ξέρω, έχω δουλειές! ~Η Ηλέκτρα δεν μίλησε για λίγο.~ Ηλέκτρα θα μου πεις γιατί πήρες;
Σοβαρός και ίσως αυστηρός.
- Θέλω να έρθεις απο δω. Θέλω να μιλήσουμε!
- Θα δω.
Είπε και το έκλεισε.
Η Ηλέκτρα ένιωσε άσχημα από αυτή του την απάντηση.
Μίλησε έτσι από αντίδραση ή το μετάνιωσε;
Θα έπρεπε να περιμένει να δει, αν θα εμφανιζόταν τελικά.
Ειχε παει οκτώ.
Η Ηλέκτρα είχε τελειώσει τις δουλειές της από τις επτά και τον περίμενε να έρθει μέχρι εκείνη την ώρα.
Αποφάσισε να πάει σε ένα κιόσκι που υπήρχε στη πίσω αυλή για να ηρεμήσει και χαλαρώσει.
Είχε πειστεί ότι δεν θα ερχόταν.
Όμως, λίγο μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε στο κιόσκι και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Έκατσε δίπλα της χαλαρός και την κοιτούσε.
- Λοιπόν; Ήρθα! Μιλά τώρα. Τι με θες;
- Ξέρεις πολύ καλά τί θέλω να σου πω.
- Ναι. Τι αποφάσισες;
Δεν μίλησε για λίγο και ο Ανδρέας φάνηκε να αγανακτεί.
Γονάτισε αμέσως μπροστά του και του έπιασε τα χέρια.
Αυτός παρεξενεύτηκε.
- Ανδρέα, θέλεις να γίνεις ο σύντροφός μου;
Τον κοιτούσε στα μάτια με ανυπομονησία.
Δεν μπόρεσε αυτός να συγκρατήσει ένα γέλιο και η Ηλέκτρα ένιωσε ότι την κορόιδευε.
- Έλα ρε Ηλέκτρα, κόψε τις βλακείες! Φαινόταν λίγο εκνευρισμένος.
Νόμιζε ότι αυτή τον κορόιδευε.
- Ανδρέα μιλάω πολύ σοβαρά! Αποφασιστική, τού έσφιξε περισσότερο τα χέρια και ο Ανδρέας σοβάρεψε. Δεν μιλούσε.
- Το μετάνιωσες τελικά;
Η απογοήτευσή της είχε διαγραφθεί ξεκάθαρα στο πρόσωπό της.
Σηκώθηκε όρθιος και σήκωσε και αυτή.
- Όχι Ηλέκτρα, δεν το μετάνιωσα! Εσύ γιατί όμως το κάνεις; Για τον πατέρα σου ή για την εργασία που θα σταματήσεις;
- Το κάνω για μένα! Γιατί το θέλω! Γιατί σε θέλω! Γιατί όσες μέρες έλειπες, πήγα να τρελαθώ. Γιατί, όταν είμαι κοντά σου, νιώθω ασφαλής και ήρεμη. Γιατί θέλω να είμαι μαζί σου!
Σιωπή για λίγο.
- Αχ ρε Ηλέκτρα...
Την άπαρξε στην αγκαλιά του και έμειναν έτσι για αρκετή ώρα.
Όταν απομακρύνθηκαν ο Ανδρέας έπρεπε να σιγουρευτεί.
- Δηλαδή η απάντησή σου είναι ναι;
- Ναι!
Και οι δυο έσκασαν ένα πλατύ χαμόγελο.
Της έπιασε το πρόσωπό της με τα χέρια του σαν να ήταν το πιο πολύτιμο αντικείμενο και την φίλησε τρυφερά και μετά παθιασμένα.
Έκατσαν αγκαλιασμένοι στο κιόσκι μέχρι αργά το βράδυ και απολάμβαναν ο ένας την παρουσία του άλλου.