Kabanata 30
Hanggang sa muli
"Karlmart Jarden Heinrich how many times do I have to tell you that stop bullying that girl." Seryosong pangangaral ni Karl sa ikatlong anak namin.
My son, Karlmart Jarden Heinrich just smiled proudly. Mas lalong nainis si Karl at gusto nang paluin ang anak namin sa harap ng guidance counselor. Yes, my son is a bulleyer. He is hard headed and spoiled. Halos matanggal na ang ugat ni Karl sa leeg kakasabi at kakangaral sa ikatlo naming anak.
"Pa I'm just playing around. Atsaka bakit kasi ang lampa-lampa niya, look I didn't intend to push her but she's so careless, damn it." Malutong na mura ng bunsong lalaking anak namin.
Mas lalong dumilim ang mata ni Karl at nagngingitngit sa galit. Hinawakan ko ang braso nito at hinaplos. Napatingin siya sa akin na sobrang nangungumisyon sa anak namin.
"Karlmart watch your mouth. You know how much I hate hearing curses right?" Mahinahon kong sabi sa bata.
Lumambot ang mukha nito at tumango sa akin. He looked like Karl, a fierce and bad boy carbon copy. Kung ang asawa ko ay medyo marahas, itong ikatlong anak namin ay hindi talaga nagpapatalo. Laging may handang rason kapag naghaharap na sila ng ama niya. Kaya minsan lihim akong natutuwa kapag nakikita sila sa kwarto, masinsinan na nag-uusap at nauuwi sa awayan. Alam kong nauubos na ang pasensya ni Karl sa anak namin pero mas lalo akong humahanga sa kanya dahil sa kabila ng katigasan ng ulo nito, mahal na mahal parin niya at hindi kayang tiisin.
Tulad ngayon, dapat ay nasa coffee shop kaming dalawa at inaalagaan ang negosyo ngunit ng tumawag ang paaralan ni karlmart, hindi na siya nagdalawang isip na unahing gawin at puntahan iyon kaysa sa ibang bagay. He is really a good father to our three children. Patience and understandable. At higit sa lahat, mahal na mahal niya ang mga anak namin.
Limang taon na ang nakalipas simula ng magkabalikan kami at inayos ang pamilya namin. Limang taon na ang nakalipas at ito, masaya ako at kontento sa pamilya namin. Nabuo si karlmart at mas lalong sumigla at tumibay ang pagsasama namin. Nag resign naman na bilang teacher si Karl at tinuon nalang ang atensyon sa amin at sa negosyo namin. Pero may nagbabalak na sumunod sa yapak niya, at ito ay ang nag-iisang prinsesa ng pamilya namin. Pangarap ni Talitha na maging teacher at gumaya sa ama niya. Well, wala naman akong tutol dyan dahil kagustuhan naman niya iyon.
Sobra nga ang saya ni Karl nang malaman iyon. Mahalaga kasi sa kanya ang pagtuturo, it's his passion and career kaya ng malaman niya ang gustong kunin ni Talitha sa kolehiyo ay education, naiyak siya sa sobrang saya. Si Alrus naman ay binabalak na maging seafarer. Yes, we foster him and treat as our real son. Ngunit ang gamit niyang apelyido ay sa tunay niyang ina. He requested it so we let him. Nalaman ko ding namatay pala sa panganganak si Florissa kaya hindi niya nasilayan ang napakagwapo at mabait niyang anak.
They are already a grade six and studying in the same school. Si karlmart lang ang iniba namin dahil pasaway ito at kailangan ng matinding pag-uunawa. We enroll him in a private school. Kahapon, napag-usapan namin ang gusto ng mga anak namin kung ano ang gusto nila paglaki. Naging discussion daw kasi nila iyon sa paaralan kaya nang umuwi sa bahay, sinabi nila sa amin ang pangarap nila. Talitha will pursue her father's path, which is to educate people. She wants to take education in college. While, Alrus will pursue his dream to become a seafarer in the future. He wants to travel around the world. So he'll take Marine Engineering in college.
Meanwhile, hindi namin alam ang patutunguhan ni karlmart. Wala siyang sinabing pangarap na gusto niyang abutin. Well, hindi naman namin siya pinipilit lalo pat bata pa ang anak namin. We will give him a time to think and grow. Bata pa naman siya at marami pang matututunan. Mabuti na manlang kung naging katulad siya ng dalawa niyang kapatid, hindi talaga kami problemado. But still, he's our child and we should care and love him as what we do in his eldest siblings.
We can tolerate him for doing this things but in the time he'll grow, I am make sure that he will change. Ganito naman ang mga bata diba, dapat hayaan nalang muna sa mga ginagawa niya pero sa paglaki magbabago ito. That's according to Erick Erickson in his theory. Kaya umaasa ako na sa paglaki niya, magiging mabuti siyang tao.
Everything changed fast. Ang pagmamahalan namin ni Karl ay mas lalong tumatag at tumibay. Pero ang kalungkutan at pagkasawi sa pagkawala ni papa ay nagdulot ng sakit at dilim sa aking ina. My father passed away two years ago, and he was peacefully twixt in our family cemetery. He died in cardiac arrest that silicified of his death. We mourned until now but we just face the truth that he was gone. At ito rin ang naging dahilan at nagsimula kung bakit naging ganito si Karlmart. Oo, he was a grandfather's boy. Lumaki siya sa mga alaala ni papa at alam kong nangungulila siya sa kanyang Lolo. Hindi niya man sabihin pero ramdam na ramdam ko 'yon.
Kaya mas pinili kong unawain ang anak ko at hayaan siya sa mga ginagawa niya pero laking gulat namin na nanakit na siya ng tao, at mas malala babae pa. I tolerate him but this is too much.
"Sorry ma. Naiinis lang kasi ako sa pangalan niya, sobrang weird." Paumanhin ng anak namin.
Tumingin kaming pareho ni Karl sa batang babae na ngayon ay may sugat sa tuhod. Hindi na ito umiiyak pero natatakot ito sa anak namin. Nasa tabi niya ang ginang na siguro ay ina nito at tahimik na nakikinig sa amin. The girl is cute and sweet. Sa kanyang edad, nakikita ko ang kagandahan niya. At sa paglaki nito, alam kong hahabol-habulin ito ng anak ko. I am very assured and infallible.
"Ano bang mali sa pangalan niya? Teka, ano po bang pangalan ng anak niyo ma'am?" Tanong ni Karl sa ginang.
Nahiya itong ngumiti. Ang kanyang anak ay nakatingin lang sa akin.
"Hindi po ako ang ina niya. Yaya niya lang po ako!" Sagot ng ginang.
Nagkatitigan kami ni Karl at sabay na huminga sa isa't-isa. Nagkamali ako sa panghuhula, akala namin ina ito ng bata.
"Sorry po. Pero pwede po ba naming malaman ang pangalan ng bata?" Sabi ko.
Tumango ang babae at ngumiti. Mukha nga siyang kasambahay hindi lang namin napansin.
"Ang pangalan po nitong alaga ko ay Angel Bhe po." Sagot nito.
Kumunot ang noo ko. Ano daw? Angel Bhe? As in bebe ganun? Shit weird nga. Narinig ko ang tawa ni Karlmart kaya bumaling kaming dalawa sa kanya.
"See? Ang weird diba ma! Kaya naiinis ako lalo na kapag tinatawag siya ng mga classmate namin na lalaki sa buong pangalan." Sabi ng anak namin.
Karl smirked as I do. Hinawakan ni Karl ang palapulsuhan ni karlmart at tinignan ito ng malalim.
"Son it's her name. Wala ka nang magagawa doon lalo pat pangalan niya iyon. Kaya nakikiusap ako, wag mo na siyang saktan okay?" Mahinahon na sabi ni Karl.
My son scowled. Huminga ako ng malalim at tumingin sa bata. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at lumapit dito. I smiled at her.
"Hi Angel Bhe!" Nakangiti kong sabi.
Ngumiti naman ito pabalik sa akin ngunit parang nakikita ko ang galit sa likod ng mata niya. Is she abused in her house?
"Ano pa bang mga ginawa sayo ni karlmart? Pwede mo bang sabihin sa akin?" Mahinahon kong tanong.
Huminga ito at tumingin sa mga mata ko. Bigla akong nakaramdam ng awa sa bata ng makita ang maliit na peklat sa may ibabang dibdib niya. Anong nangyari sa kanya? Bakit siya may paso? Nakikita ko sa mata niya ang labis na paghihirap sa hindi ko malamang dahilan. Is she abuse?
"Tinulak niya po ako nang marinig niyang tinawag ako ng classmate ko sa buong pangalan. Tapos lagi niya akong dinadala sa abandonadong room namin, hinahawakan ang mukha ko at tinatakot. Tapos palagi niya pong hinahalikan ang labi at pisnge ko kapag kinukulong niya ako. Ma'am natatakot na po ako sa anak niyo." Batid sa boses niya ang takot.
Narinig ko ang malutong na mura ni Karl. Maging ako ay sobrang nagulat sa sinabi ng bata. Bumaling ako kay Karlmart at tinignan ito ng masama, ngumisi lang ito katulad ng ginagawa ni Karl sa akin noon.
"Don't believe her mom. Gusto niya naman ng halik ko e. Hoyy ikaw Angel Bhe, wag ka ngang magpapaawa sa mama ko. Kapag ako mapalo mamaya, lagot ka talaga sa akin bukas." Banta ng anak ko.
Fucking hell. Napailing nalang ang guidance counselor sa sinabi ng anak ko. Binalingan ko si Karlmart at tinignan ng masama.
"Simula bukas hindi ka na papasok dito. Ililipat kita ng paaralan o di kaya home schooled." Mariin kong sabi.
Umiling ito at hindi sang-ayon sa sinabi ko.
"Pero ma hindi ako pwedeng lumipat ng school--"
"I tolerate you karlmart Jarden Heinrich. Ilang beses na kaming pinatawag ng papa mo dito at napupuno na ako sayo. My decision is final and you will transfer to different school." I said finality.
Hindi na nakasagot ang anak namin ng hinila siya palabas ng papa niya. Huminga ako ng malalim at tumingin sa guidance counselor.
"Pasensya na po sa nagawang abala ng anak ko. I promise this day on, he will not be seen here. At maging sayo Angel Bhe, please forgive my son for being a bullied. Nangungulila lang siya dahil wala na ang Lolo niya at malaking kawalan ito sa kanya. Humihingi po talaga ako ng pasensya sa inyong lahat." I said politely.
Tumango ang guidance counselor maging ang yaya ng bata. I sighed heavily.
"It's alright Mrs. Lagunzad. Bata pa naman ang anak niyo at siguradong magbabago pa ito. Wag lang po nating hayaan na gumawa pa ng ikasasama ang bata." Sabi ng guidance counselor.
Tumango ako. Tumingin naman ako kay Angel Bhe at ngumiti. She's cute and lovable.
"Sorry ah! Pangako ito na ang huling pagkikita ninyo ng anak ko. Patawarin mo sana siya sa mga nagawa niya." Sabi ko.
Ngumiti naman ito. Hindi ko na talaga hahayaan ang batang iyon gumawa ng masama. Kailangan nang tanggalin ang sungay niya.
Natapos ang paghaharap namin kaya nauna akong lumabas ng office. Ngunit napatigil ako ng maramdaman ang bata sa likod ko. Bumaling ako dito at ngumiti. May inabot itong panyo sa akin.
Kumunot ang noo ko. Para saan itong panyo? At bakit niya ako binibigyan?
"Ibigay niyo po kay Karlmart. Pakisabing mahalaga sa akin ang panyo na yan ma'am!" Ani Angel.
Ngumiti ako at kinuha ang panyo. Tinignan ko ito at natuwa ng makita ang cute na braided name ni Karlmart.
"Salamat ah! Sige ibibigay ko ito sa kanya." Sabi ko sa bata.
She smiled. Umalis na ako sa harap niya at lumabas ng paaralan ni Karlmart. Nakita ko ang kotse namin kaya mabilis akong naglakad papunta doon. Naabutan ko pang nagtatawanan ang mag-ama ko kaya nagtataka ko silang tinignan.
"Anong kasiyahan ang nangyayari sa inyo?" Tanong ko ng sumakay ako sa kotse.
Natigil sila at umayos ng upo. Bigla namang tumahimik si Karlmart kaya laking gulat ko iyon. Hindi sila sumagot kaya pinagtaasan ko ng kilay si Karl. Hinagis ko ang panyong binigay ni Angel Bhe kay Karlmart kaya kunot-noong tinignan iyon ng anak ko.
"What's this?" Sabi nito.
I rolled my eyes.
"Galing yan kay Angel Bhe. Binibigay sayo baka daw ma-miss mo siya." Sabi ko.
Ngumuso siya pero unti-unting napalitan ng ngisi sa labi. Tignan niyo, kunwari suplado pero marupok din pala.
"Mama naman kasi e. Wag mo na akong ilipat ng school--"
"My decision is final Karlmart. Dapat mong matutong bumait at bumalik sa dati." Seryoso kong sabi.
My son sighed. Nalungkot ang mukha niya pero hindi ko iyon pinansin. Hindi na ako magpapadala pa sa kabalastugan niya.
"Wow may souvenir pa sayo si Angel Bhe mo dude. Gwapo talaga ng anak ko, gaya ko." Sabi ni Karl.
Tinignan ko siya at inirapan.
"Tulad sayong siraulo." Sabi ko.
"Baby okay lang naman yan sa bata. Atsaka may nalaman akong sekreto nitong anak mo, at hindi pwedeng sabihin sayo." Sagot ni Karl.
Mas lalo akong umirap sa kanya. Kinurot ko na din ang braso niya. He grimace and scowl.
"Wag mo akong ganyan-ganyanin Karl. Pareho talaga kayo yang anak mo." Nawawalan ko ng pag-asang sabi.
They just chuckled.
"Kanino ba dapat ako gumaya ma? Sa kumpare ni papa?" Pilosopong sabi ng anak namin.
Dumilim ang mukha ni Karl at tila hindi nagustuhan ang sinabi ng anak niya. Napangiti ako. Pati sa sariling anak pinagseselosan niya.
"Karlmart I don't like what you said." Madilim niyang sabi sa anak.
Narinig ko ang tawa ni Karlmart kaya umiling ako sa kanilang asaran. Hindi ko alam kung ano ba itong ugali meron ang anak ko. Parehong pareho sa ama niya.
"Papa naman, syempre mas gwapo ka haha!" Pang-aasar pa ni Karlmart.
"Hindi ka matutulog sa amin mamaya. Doon ka sa guest room." Naiinis na sabi ni Karl.
"Pa naman, joke ko ngalang iyon." Si Karlmart.
My husband shook his head.
"Hindi ako madadala sa joke mo. Alam mong kapag ang mama mo ang usapan, seryosohan. Kaya sa ibang kwarto ka matutulog." Karl said sternly.
Nagdabog ang batang kawawa sa likod. Pinaandar na ni Karl ang sasakyan kaya umayos na ako ng upo. Kay bata-bata alam na kung paano humalik kaya gusto kong tanungin itong bata kung saan siya natuto e.
"Karlmart nasabi ni Angel Bhe kanina na hinahalikan mo daw siya? Is it real?" I ask sternly.
Tumingin ako sa anak ko na nakangisi lang. Shit, ang bata pa basagulero na. Hindi naman ako ganito noon ah! Yes, I may be flirty but in limitations.
He didn't answer me. He just remain smirking as if he is thinking Angel Bhe kissing him again.
I sighed.
"Matutulog ka sa tabi namin mamaya kapag sumagot ka." Sabi ko.
Hindi kasi siya natutulog sa kwarto niya. Gusto niyang tumabi sa amin ni Karl kapag natutulog. Kaya minsan nagugulat ako sa kanya kapag tumatabi siya na hindi namin alam. Minsan kasi nakakatulugan namin ni Karl na hubot-hubad pa ang katawan kaya baka isang gabi, iyon ang bumungad sa kanya. Ito kasing si Karl, mahilig akong hubaran hindi naman marunong magbalik ng damit ko.
"Is that a deal mom?" My son ask.
I nod. Nakikinig lang si Karl sa amin. Tumingin ako sa anak kong seryosong nakatingin sa akin.
"Yes. You know, I'm good at dealing." Sabi ko.
Huminga ng malalim ito at tinanggap ang hamon ko. Inayos ko ang sarili at hinintay ang sasabihin niya.
"Yes mom. I kissed her in her lips, in her cheeks and all over her face. And that's fucking good." He said happily.
"Your mouth Karlmart." Karl sternly said.
Tinakpan niya ang bibig at nagkunwaring takot sa ama niya. Grabe na itong bata, naranasan na niya ang mga ganung bagay. My first kiss lost at an early age but not like him.
"I'm sorry pa. I'm just really excited to tell it to mom. Her lips is very soft mom, you know I'd love to kiss it everyday." Karlmart said badly.
Napahinga nalang ako ng malalim. Saan niya natutunan ang mga ganito? He is very young for doing this kind of action. Kanina at saan niya natutunan ang mga ganito?
"Saan mo natutunan ang ganyan Karlmart Heinrich?" Mariin kong tanong.
"Kay papa. I saw you two kissing in your room. At first, I was really confused why papa eating your lips. Does he haven't lips? Kaya nagtanong ako kay kuya Alrus and he said to me, it was kissing. It is a doing for couple only." He explained.
Masama kong binalingan ng tingin si Karl. He smirked. Kinurot ko ang hita niya kaya napangiwi siya sa sakit.
"Bakit mag couple ba kayo ni Angel ah?" Galit kong tanong kay Karlmart.
Napaisip siya at bigla nalang ngumisi. May saltik talaga itong anak namin. My father teach him good things and tell bad things but why in this world, he concern about adult doing? Yes, my son mourn because we lost his favorite grandfather but can't he just accept the fact? Can't he just accept the truth?
Oo ngat bata pa siya at nasa murang edad palang pero bakit ang mga ganitong bagay ang bilis niyang matutunan, pero ang tanggapin ang pagkawala ng Lolo niya ang tagal-tagal. Sa aming pamilya, siya ang lubos na nasaktan dahil mahal na mahal niya si papa at alam kong mahirap tanggapin iyon pero sana naman magbago na siya. Sana naman mawala na ang hinanakit niya sa puso. Sana naman tanggapin niya na ang katotohanan.
"Hindi kami mag couple pero siya ang nakikita kong asarin at guluhin." He said.
I sighed. I closed my eyes frustratingly.
"Bakit hindi mo nalang tanggapin na matagal ng wala ang Lolo mo? Bakit hindi mo pa siya palayain dyan sa puso mo? Anak gusto nang magpahinga ng Lolo mo, ipagkakait mo pa? Please, set him free. Let him rest Karlmart." I said frustratingly.
Gusto ko siyang magising sa katotohanan at tanggapin ito ng buong-buo. Kinukulong niya ang sarili sa alaala ni papa. Hindi niya kayang tanggapin na wala na ito. Tumingin ako kay Karlmart, malamig at sobrang seryoso ng mata nito. Hindi gumagalaw at nakatitig sa akin ng diretso.
"I won't. And I will never let him rest. He promised, he will stay with me forever but he break it. He just leave me with nothing. At si Angel Bhe? Siya ang magiging tapunan ko ng galit. Sumasaya ako kapag nakikita siyang umiiyak kaya iyon ang gagawin ko. And please, let me be happy mama." He said coldly.
Hindi ako nakapagsalita. Halos mawalan ng lakas sa sinabi niya. Maging si Karl ay nanginginig ang braso. Natakot sa boses ng anak niya. Huminga ako ng malalim at hindi na nagsalita pa. Tumahimik ako at hinintay nalang na makarating kami sa bahay. When we arrive, tahimik kaming pareho ni Karl ng makitang naunang bumaba si Karlmart at hindi na nagpaalam pa. Nagkatitigan kami at pareho huminga ng malalim.
"Ginalit mo siya. Ayaw na ayaw niya sa lahat ay ang sinasali sa usapan si papa. Please, give him a time to think and heal. Bata pa naman ang anak natin, marami pa ang darating sa kanya." Mahinahon na sabi ni Karl.
I sighed. He is right! Dapat hindi ko binigla si Karlmart kanina. I should talk him slowly. Lalo pat si papa ang pinag-uusapan.
"Tama ka. He needs time." Huling sabi ko.
Pumasok kami sa bahay at sinalubong ang dalawa pa naming anak na kagagaling lang ng iskwelahan. Talitha hug me tight as well as Alrus. Umupo ako sa couch at pinagmasdan ang mga anak ko pa. They were tall, nasa dibdib ko na si Talitha. Ang bilis lang nila lumaki at maging mature. Hindi na ako pumunta pa sa kwarto ni Karlmart dahil baka mas lalo lang lumaki ang away namin.
"Ma what happen to bunso? Bakit madilim ang mukha ng pumasok dito?" Talitha curiously ask.
I sighed. Tumabi siya sa akin kaya nagkaroon ako ng oras para ayusin ang buhok niya. Nasa kusina naman si Karl at Alrus, nagluluto na yata ng pagkain namin.
"Nagkaroon lang kami ng konting asaran. Your brother is really a hard headed. Bigyan muna natin siya ng oras para tanggapin ang lahat, okay?" Sabi ko.
She nod and smile sadly.
"Dahil parin ba kay Lolo ma? Hindi parin ba niya tanggap?" She ask assurancely.
I slowly nodded. Huminga kami ng malalim pareho.
"Oo Talitha. Nahihirapan pang tanggapin ng kapatid mo ang katotohanan. Maybe it was really hard for him and we can't force him to condoned your grandpa. Let's just give him more time. Time will heal him!" I said.
Tumango nalang si Talitha. Tumayo na ako at umakyat sa taas. Naisip kong puntahan si mama sa kwarto niya. Simula kasi ng mawala si papa, dito na kami tumira sa bahay namin. Ayoko kasing iwanan si mama lalo pat nag-iisa nalang siya. She needs us, and this is my way to pay all of the things they've done to me.
Kumatok ako sa pintuan niya, hindi siya sumagot kaya pumasok nalang ako. Nang makapasok sa loob, nakita ko siya sa harap ng bintana, malayong tinitignan ang kalangitan. She was in her rotten chair. Huminga ako ng malalim at naramdaman na naman ang lungkot para sa ina. It was two years ago and yet, it's still fresh to her. Sinarado ko ang pinto at lumapit sa kanya. Hinawakan ko ang magkabilang dulo ng rotten chair para tumigil ito sa kakagalaw.
My mother look at me tiredly. Ngumiti ako sa kanya ng malungkot. Hinawakan niya ang kamay ko kaya umupo ako sa kama at tumingin sa kanya. Namuo ang luha sa mata ko ng makita ang sobrang lungkot at pangungulila ni mama kay papa. Nakikita ko sa mata niya ang pagod sa paghihintay.
"Your father was the best gift that I ever had. He was a blessed for me. Noong magkakilala kami, binago niya lahat. Binago niya ang mundo ko. Binago niya ang buhay ko. I was very lucky because he choose me. He choose to love me and stay with throughout his life and breath. He stayed and love me. Poncionato Marino is the man who fulfill the emptiness in me. He give everything just so I become happy and contented. At sobra akong nagpapasalamat sa kanya dahil binigay niya sa akin ang lahat. Nagpapasalamat ako dahil binigay ka niya sa akin. Nagpapasalamat ako dahil nagmahalan kami ng tunay. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil naging mabuti siyang asawa at ama sa atin. Martha, he only wants the best for us…at sobra akong nasasaktan dahil binawi siya ng langit sa akin." My mother said.
My tears flowed down. Lumunok ako at pinalis ang luha sa pisnge. Nakita ko ang luhang dumaloy sa pisnge ni mama. I hug her tightly.
"I love your father Martha...and I miss him. Alam kong payapa na siya sa taas kaya gagawin ko ang lahat para sumigla at maging masaya muli para sa mga apo ko. That's the last thing I can do for them, to live and love them." Ani mama.
Kaya bumalik si mama sa pagiging masayahin. Bumalik siya sa pag-aalaga at pagmamahal sa mga anak ko. She give everything just to be happy until her last breath...because she die in my father's death anniversary day. Ang nag-iisa ko nalang na magulang, kinuha at binawi na din sa amin. I was so depressed and lost. Sobrang sakit tanggapin na wala na ang pareho mong magulang. Sobrang sakit isipin na nakita ko pang masaya at nakangiti si mama kahapon tapos mawawala nalang agad. Sobrang sakit dahil kinuha na siya sa amin ni papa.
Tumulo ang luha ko habang pinagmamasdan ang dalawang lapida sa harap ko. My mother and my father on their twixt. Naramdaman ko ang braso ni Karl na pumulupot sa balikat ko. I look at him painly.
"Shhh it's okay. I'm sure they are happy now. Tanggapin nalang natin Martha, masakit man pero lilipas din yan. Ang mahalaga binuhos ni mama ang lahat ng natitira niyang oras sa mga anak natin. Let's us set them free, they deserve freedom and peace." Karl Marx said.
Nagluksa kami ng panibagong isang taon hanggang sa matanggap namin ang katotohanan. Unti-unti ulit kaming bumangon at inayos ang buhay. Binuhay ulit namin ang negosyo ng magulang ko maging ang natayo naming business na mag-asawa. Bumalik sa pag-aaral ang mga anak namin at ngayon, sa ikasampung taon namin bilang mag-asawa at pamilya. Naging mas lalong matibay at malakas ang pagmamahalan at pagsasama namin.
Talitha and Alrus was on their graduation day for junior high school and Karlmart is on his junior high. Hindi ko masabi kong naging matino na ba ang bunso namin pero nang mawala si mama, naramdaman namin na bumalik na siya. Naramdaman namin na unti-unti na niyang tinanggap ang lahat. Naging tahimik siya at tumigil sa pagiging bully. He focus on his study and get an honor every recognition day.
Malaki ang pagpapasalamat namin sa tatlong tao na patuloy na inaalagaan kami at hindi pinapabayaan. It was God, my father and mother. I feel them. I feel their presence on us. Kaya nang matapos sa pag-aaral ng education si Talitha at Marine Engineering si Alrus, mas lalo naming naramdaman ang pagiging kontento sa buhay. Karl is very proud to them, sumabay pa na nakatapos din si Karlmart ng junior high school niya na may honor.
"Congratulations bunso. Finally, college ka na sa susunod na school year." Talitha proudly said to Karlmart.
Ngumiti lang ang bunso namin at yumakap pabalik sa kapatid niya. Nakipag hand fist naman siya kay Alrus.
"Congrats bro. Big boy na nga ang bunso namin. Good luck sa college life mo, palagi mong tatandaan na nandito lang kami ng ate Talitha mo sa likod palaging nakaagapay sayo." Alrus said.
Karlmart smiled politely.
"Salamat kuya." Sabi niya.
Nagkatitigan kami ni Karl at halos hindi masukat ang sayang nararamdaman namin ngayon. Yumakap ako sa kanya at ngumiti sa mga anak naming masayang nag-uusap.
"Ang bilis nilang lumaki Karl. Ang bilis nilang matapos sa pag-aaral. Parang kailan lang, nakikipagtalo pa sa atin yang bunso natin pero ngayon tignan mo, he changed and become better. Tinanggap nalang niya ang mga katotohanan at sobra akong humahanga sa kanya." Banayad kong sabi.
Karl hug me tighly.
"Sabi ko naman sayo e. Time will heal us." He said.
Tumango ako at pinahid ang luhang tumakas sa mata ko. I am feel contented and happy. I feel blessed with my family. At mas lalo pa kaming nagdiwang ng makapasa sa board exam ang mga anak namin. At nakapasok si Karlmart sa isang prestihiyosong university. We let him study in Manila. Tutal yun ang gusto niya at may tiwala naman kami sa kanya. Pero laking gulat namin ng malaman na doon din pala nag-aaral si Angel Bhe. It was very clear to me and I ask my son when he had a time.
"Tell me the truth son. Ano ba talaga ang rason kung bakit sa Manila napili mong mag kolehiyo?" Tanong ko ng umuwi siya.
Huminga siya ng malalim at tumingin sa akin ng pagod. He was first year college at umuwi siya ngayong araw dahil wala silang pasok. I want to know his real reason why Manila he choose to study? Hindi naman kami magagalit kung iba ang rason niya. Tatanggapin namin iyon ng buong-buo puso.
Yumakap siya sa akin at hinalakan ako sa pisnge. Kararating niya lang kaya napalunok ako dahil hindi pa nga nakakaupo ang anak ko sinalubong ko na agad ng tanong na mahirap sa kanya.
His eyes tendered.
"I know you know it mom." Maikli niyang sagot.
I sighed. Kaya sa Manila siya ng college dahil nandoon si Angel nag-aral? Iyon ba ang rason niya? Well tatanggapin ko 'yon. For me, it's acceptable.
"Dahil nandoon nag-aaral ang babaeng binully mo noong elementary ka?" Tanong ko ulit.
Huminga siya ng malalim. Mapupungay ang matang tumingin sa akin. Alam ko naman na mahuhulog siya sa batang iyon pagdating ng panahon pero hindi ko parin lubos maisip na nangyari nga ang sinabi ko nung una.
"I love her mom. At susundan ko siya kung saan man siya pumunta. Suportado naman kayo sa akin ni papa diba?" Tanong niya.
I smiled and nod. Lumapit ako sa kanya at yinakap siya. I cupped his face and kiss his cheeks.
"Basta siguraduhin mong hindi ka masasaktan sa mga ginagawa mo. I will support you, and I love you." Mahimbing kong sabi.
Gumuhit ang ngiti sa labi niya at huminga ng malalim. Nang magkaroon kaming lahat ng oras sa isa't-isa, dumalaw kami sa himlayan ng magulang ko. Sa ngayon, nag apply na sa isang university si Talitha. At si Alrus naman ay sasakay na sa barko sa susunod na buwan. Tahimik kaming nakaupo sa harap ng lapida ni papa at mama. May mga pagkain na hinanda kami at tela na inuupuan. Tinanggal ko ang mga nagkalat na tuyot na dahon at ngumiti ng masaya.
"I miss you pa, ma!" Sabi ko.
Naramdaman ko si Karl sa tabi at hinalakan ako sa pisnge. Nagkatitigan kami at huminga ng malalim sa isa't-isa. Lumago ang negosyo namin dahil sa galing ni Karl na mag-alaga. Sa ngayon mayroon na kaming sampung branch ng coffee shop sa iba't-ibang parte ng region. Ang business naman ng magulang ko na fast food franchise ay nabuhay at mas lalong nakilala. Naging maganda ang takbo ng buhay namin kahit nawalan kami ng dalawang importante sa buhay.
Umupo din si Karlmart sa tabi ko at hinaplos ang lapida ni papa. Nakita ko ang ngiti niya at pagpatak ng luha sa mata. Si Talitha at Alrus ang naghahanda ng pagkain namin.
"Hi lo! Alam mo gusto kong i-kwento sayo ang buhay pag-ibig ko. Alam mo bang naghihirap ako ngayon sa Manila dahil sa babaeng sobrang ilap sa akin. Oo lo, diba sabi mo sa akin noon na mahihirapan akong magmahal lalo pat siraulo ako pero nagkamali ka Lolo. Bakit ako ngayon baliw na baliw sa babaeng iyon? Bakit ako nagkakaganito ngayon lo? Pero masaya ako ngayon Lolo kasi siya yung nagtanggal ng lungkot at pangungulila ko sayo. Siya ang nagtanggal ng sakit at pagkamuhi ko sayo. Kaya kahit mahirap abutin ang babaeng mahal ko, pipilitin ko lolo. Miss na kita at sana masaya na kayo dyan." Sabi ni Karlmart.
Pinahid ko ang luha sa mata at yinakap ang anak ko. Nagyakapan kaming tatlo habang nakaharap sa himlayan ng magulang ko.
"Papa, mama at bunso hali na kayo. The food is ready." Si Talitha.
Nakangiti kaming tatlong bumaling sa anak namin. Tumango kami at tumayo na para lumapit sa kanila. Kumain kami ng masagana sa harap ng magulang ko at nagtawanan sa mga alaala nila. Pagkatapos ng pagbisita namin sa puntod ng magulang ko, umalis na kami at nagpatuloy sa buhay.
Today, in the twenty years of our marriage. My childrens make surprised for our wedding anniversary. Gulat na gulat kaming dalawa ni Karl ng umuwi kami sa bahay, kagagaling lang sa coffee shop at nasurpresa sa ginawa ng mga anak namin. Napapaluha akong tumingin kay Karl habang nina-namnam ang saliw ng kanta. He wiped my tears as it flowed it my eyes.
"My baby shouldn't cry. Happy 20th wedding anniversary my wife." Karl Marx softly whispered.
A very familiar song play as he held my hand and bring me to the center. Ang mga anak namin ay masayang pinapanood kami maging ang mga Pokers at si Chancellor. Yes, they are here. Si Chan ay mas lalong kumisig at guwapo. Ang mga Pokers ay tagumpay na din sa buhay nila. Sobra akong masaya sa ginawa nila, nag-uumapaw ang kaligayahan na nararamdaman ko. Binalot man ng lungkot dahil sa pagkawala ng magulang ko, napuno naman ng kasiyahan at pagiging kontento sa buhay.
Ang mga kaibigan ko ay naging masaya na sa buhay na tinahak nila. They have a love life that makes them happy. Work that give them money and financial. As I remember, Pearl is already married to her long term suitor. Lyka is happy with her boyfriend and work. Lucy still the same, addicted to different liptint color. April has already a man that melt her cold and rock heart. And last, Dominador is happily living in with his boyfriend. Si Chancellor naman, mas lalong yumaman at gumanda ang buhay. I heard his dating one of our classmate before. Yung may crush ata sa kanya. They are all happy in their life now.
I look at him…the man of my life. My happiness…and my love. He is looking at me tenderly as he put his warm hand in my waist and dance in the rhythm of the music.
Sa bawat pagpatak ng oras
Hindi hahayaang masayang
Ang bawat sandali
Tangi kong hangad ay lagi
Kang mapangiti
Alam kong panalangin
Ko'y naririnig
Naramdaman ko ang ibig sabihin ng kanta. Namungay ang mata ni Karl ng nagsimula itong tumunog. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak niya sa baywang ko at nagsimula kaming sumabay sa ritmo nito. Naririnig namin ang ingay ng mga kaibigan ko. Masaya dahil sa mga nangyari sa buhay namin.
Kung minsan ay
mapait ang tadhana
Pilit tayong pinaghihiwalay
Ngunit kahit anong mangyari
sa 'tin ay sana wag
mong kakalimutan
Tumulo ang luha ko ng makita ang kasiyahan sa asawa ko. Tumutulo na din ang luha niya habang nakatitig sa akin. Pareho kaming punong-puno ng saya. Tumingala ako para mawala ang luha sa mata pero sadyang taksil ang luha ko.
Kahit paulit-ulit
Kahit anong pasakit titiisin
'Wag ka lang mawawala sa piling ko
Kahit na anong unos ay kakayanin
Para sa'yo mahal ko
Hanggang sa huli
"I'm so very lucky you forgive me again. Masaya ako dahil mas pinili mong mahalin muli ako sa kabila ng mga nagawa ko. Thank you baby." Karl Marx whispered melodiously.
I nod and smile at him even my tears is showing. Nagkatitigan kami at tumulo na naman ang panibagong luha sa mata ko.
Hindi man natin alam
Kung hanggang kailan tayo
Sa yakap mo ramdam ko ang
Ating pag-asa
At kahit na ano pang mangyari
Sa 'ting dalawa
Sana lagi mong maaalala
"Salamat sa pagkakataong binigay mo sa akin. Salamat sa pagmamahal at pag-unawa sa akin. Salamat dahil mas pinili mong manatili sa akin at mahalin ako. Kulang ang pasasalamat sa napakarami mong tinuro at binigay sa akin Martha." He said softly.
Tumango-tango ako sa kanya. Patuloy kami sa pagsasayaw ng mabagal. Sumasabay sa ritmo ng kanta.
Kahit paulit-ulit
Kahit anong pasakit titiisin
'Wag ka lang mawawala sa piling ko
Kahit anong unos ay kakayanin
Para sa'yo mahal ko
Hanggang sa huli
"Sana hayaan mo akong makasama kita hanggang sa huling sandali ko dito sa mundo. Sana hayaan mo akong mahalin kita habang buhay ko. Sana sa paglipas ng panahon, kung mawala ako wag mo sanang kalimutan ang pagmamahalan nating dalawa. Sana kahit maging ganoon, ako parin ang pinakamamahal mong baby sir." He whispered.
Nanghina ako at mas lalong bumuhos ang luha ko. I nipped my lips so that, I wouldn't sob but it didn't work. Nilagay niya ang noo sa noo ko at sumayaw kami ng punong-puno ng pagmamahalan.
Kahit paulit-ulit
Kahit anong pasakit titiisin
'Wag ka lang mawawala sa piling ko
Kahit na anong unos ay kakayanin
Para sa'yo mahal ko
Sumasabay kami sa kanta at mas lalong tumatagal, mas lalo akong nasasaktan at nalulungkot sa nangyari sa amin. I know there is always a turning point in our life, and we can't skip on that. Dadating at dadating ang panahon at paghihiwalayan kami ng tadhana kaya tatanggapin ko iyon dahil ang langit na ang nag desisyon sa amin. When the times come, and the heaven decide to separate us. I will accept it wholeheartedly.
"Sayo ko natutunan kung paano maramdaman ang pagmamahal. Sayo ko natutunan kung gaano kasarap mabuhay…kung paano mabuhay at tanggapin ang bawat hamon ng panginoon. Sayo ko natutunan kung paano maging matatag at lumaban. At maraming maraming salamat dahil kahit nasaktan kita sa ginawa kong desisyon noon, buong-buo puso mo parin akong tinanggap at minahal." He said painly.
My eyes is full of tears and the song making the whole venue peace and sorrow. This is song is making me soft.
"At buong buhay kong dadalhin ang pagmamahal mo sa akin Percila Marthalia Lagunzad. Buong buhay kong tatandaan kung gaano kasarap ang pagmamahal mo. At kahit paghiwalayin tayo ng panahon, iisipin kong hinihintay mo ako sa taas at nangungulila sa akin. I love you Martha…yesterday, today and forever," He whispered softly.
Kahit paulit-ulit
Kahit anong pasakit titiisin
'Wag ka lang mawawala sa piling ko
Kahit na anong unos ay kakayanin
"Para sa'yo mahal ko…hanggang sa huli," Pagkakanta niya sa huling liriko ng kanta.
Ngumiti ako sa kanya ng buong tamis at hinalakan ang labi niya. Hinalikan ng buong puso. Tumugon siya kaya mas lalong lumalim ang paghahalikan namin sa harap ng mga anak namin, sa harap ng kaibigan ko. Nang binitawan niya ang labi ko, nagkatitigan kami ng matagal.
"Hanggang sa huli Percila Marthalia. Mamahalin kita hanggang sa kaya ng buhay ko. Hanggang pinagbibigyan pa tayo ng panahon." He said sweetly.
I nod and wiped my tears. Hinalikan ko ulit siya ng isang beses. Nagsitawanan ang mga kaibigan ko lalo na ang mga anak ko. Mahal na mahal ko siya, at hindi ko na ata alam kung hanggang saan ang pag-ibig kong ito. Hanggang sa buhay ko pa siguro ako. Hanggang humihinga pa at patuloy na lumalaban sa buhay.
Natapos ang anniversary namin na punong-puno ng saya at tawanan. Kumain kami at nagsayawan. We just enjoy all the night with my family and friends. After everything, we continue our life's with a positive mind. Natapos na din si Karlmart sa kinuha niyang law, and he is in the process of taking bar exam. Dumadalaw din kami sa condo niya sa Manila kapag pumupunta kami ni Karl doon para sa business. Katulad nalang ngayon, naabutan namin siyang pwersahang inaangkin ang babaeng sobrang pamilyar sa akin.
Yes. My son is a tactless brat and he's doing bad to the girl he bullied before. Angel Bhe in her twenty age is more beautiful and sexy. She look so different now and I don't see anymore the baby girl who bully my son before. She grow beautiful and soft. Nanginginig sa takot ang babae habang pinagmamasdan namin ni Karl. Takot na takot sa ginawa ng anak ko. Galit kong nilapitan si Karlmart at piningot.
"Ano itong ginagawa mo ah? Ikaw na bata ka kung ano-ano nalang pumapasok sa isip mo!" Galit kong sabi habang pingot-pingot ko ang tainga niya.
Ngumiwi siya sa sakit at hinawakan ang kamay ko para tanggalin sa tainga niya. Naaawa akong bumaling kay Angel Bhe na ngayon ay medyo maayos na.
"Ouch ma! Fuck stop it. Papa do something!" Paghingi ng tulong niya sa ama.
Umiling lang ako at tinignan ang asawa ng masama. Subukan niya lang at kami ang maghaharap.
"Sino nagturo sayo ng mga ganyan ah?" Galit kong tanong.
He grimace and contort. I continue pinch his ear.
"Fuck papa awatin mo si mama. It's hurt!" Ngiwi niya.
Umiling ako at mas lalong piningot ang tainga niya.
"Answer me. Who teach you this kind of action ah?" Galit ko paring tanong.
Huminga siya ng maluwag at tumango-tango. Sasabihin na yata sa akin kung sino ang nagturo sa kanya ng mga ganito.
"Fine! It's papa. He taught me!" Sagot niya.
Nabitawan ko ang tainga niya at galit na bumaling sa asawa kong gulat na gulat at nanlalaki ang mata sa sinagot ng anak niya. Kaya pala ah! Kaya pala natutong maging ganito ang batang ito dahil sa asawa kong pasimuno.
"Karl Marx! Why did you teach him ah?" Galit kong sigaw.
Napuno ng sigaw ko ang buong condominium ni Karlmart. Umiling iling siya.
"Well look baby binata na yang anak mo. At nakapagtapos na nga ng college niya e. Nasa tamang edad na siya kaya bakit mo hahadlangan ang anak natin ah? He knows his doing and I trust my son." Karl said.
Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili. Hindi parin tamang pwersahang niyang inaangkin ang babae. Paano kung kasuhan siya? Paano kung magalit ang magulang ni Angel? What he will do?
"Hindi parin ako sang-ayon Karl at Karlmart. Look at her now, she look scared because of you. Sa tingin mo magugustuhan niya ang ginagawa mo? You have to respect her Karlmart." Sabi ko.
Umiling ako sa kanilang dalawa at lumapit kay Angel. Hinawakan ko ang palapulsuhan niyang nanginginig sa takot. She look really scared. It's a rape action that my son did. At pwede siyang kasuhan ng magulang nito.
"Are you alright?" Mahinahon kong tanong.
Dahan-dahan siyang tumango at ngumiti kahit halatang natatakot. Huminga ako ng malalim at tinignan siya ng malalim. Nagbago nga ang batang ito, mas lalong gumanda.
"O-okay lang ma'am! M-mabuti po at naabutan niyo k-kami." She said tremblingly.
Narinig ko ang malutong na mura ng anak ko.
"Tsk. Dapat lang yan sayo! Sabi ko dibang wag kang lalapit sa lalaking iyon, sinuway mo ang batas ko tangina." Karlmart said drastically.
Binalingan ko siya ng masama kaya natahimik siya. Tumayo ako at tinignan ang mag-ama kong pareho ang takbo ng utak.
"Karl kausapin mo yang anak mo. Naiinis na naman ako sa kanya!" Sabi ko.
Iyon ang huling pag-uusap namin ni Angel dahil nalaman kong umalis siya ng bansa para sa isang scholarship na ino-offer sa kanya. My son become messed. Ayokong dumating ang panahon na maging walang puso na siya para sa iba. Kaya kinausap ko siya ng marinig ang kalabog sa kwarto niya. Nasa bahay kaming lahat.
I opened his door slowly. Nanghina ako ng makita siya sa sahig at nakaupo. Nagkalat ang bote ng alak sa kung saan-saan. May nakita din akong isang larawan na kinasakit ng puso ko.
He still longing to that girl. Ayoko sa lahat ang nasasaktan ang mga anak ko. Ayokong makita silang umiiyak dahil sa pagmamahal na tinalikuran sila. Just like what happened to Alrus and Samantha. Yes, that brat kid before pursuing my son and as what she said before, gusto niyang makuha ang isang lalaking anak namin ni Karl. Problemado ang mukha ni Alrus ng umuwi kaya isa lang ang pumasok sa isip ko, ang babaeng iyon na naman.
Lumapit ako kay Karlmart at umupo sa tabi niya. I took the bottle of beer in his hand. Tulala siya habang nakatingin sa kawalan.
"S-son what happened to you?" I ask.
Tumingin siya sa akin ng walang emosyon sa mukha. Ang mata ay lubog na lubog na dahil kulang sa tulog. Ang katawan ay lumiit at ang mukha niya ay napuno na ng bigote. He look really mess.
"She happened and I happen and she leave me like my grandfather. She leave me like them, tangina pareho-parehong naman palang nang-iiwan m-ma." He said brokenly.
Namuo ang luha sa mata ko. Yinakap ko siya ng mahigpit at hinalik-halikan ang mukha niya. Awang-awa na ako sa kanya, ilang araw na siyang ganito. Pati si Karl ay naapektuhan sa kanya.
"Nandito pa naman kami ng papa mo, ng mga kapatid mo anak. Hindi ka namin iiwan. Mananatili kami sayong tabi anak!" Sabi ko.
Lumambot ang mukha niya at pumatak ang luha sa mata. Yinakap ko ulit siya ng mahigpit.
"M-mahal na mahal ko siya ma! Mahal na mahal na kahit lumuhod ako sa harapan niya at magmakaawang ako ang piliin niya…gagawin ko." Punong-puno ng sakit niyang sabi.
"Hey son. Look, ganyan talaga kapag nagmamahal, nasasaktan. Ang tanging maipapayo ko lang sayo magkaroon ka ng pananalig sa inyong dalawa. Dadating ang panahon para sa inyo at pangako magiging masaya kayo sa huli. You just have to wait and wait her okay?" Payo ko.
He sighed deeply.
"I'll try ma."
Huling pag-uusap namin at bumalik siya sa pagiging aktibo sa buhay. He passed hundred percent the exam and become the best lawyer in the Philippines. Sobrang saya namin ni karl na makita ang tagumpay ng mga anak namin. They become a better childrens and we are so blessed. At ngayon, pagkatapos ng lahat ng pagsubok sa pamilya ko. Kitang-kita ko ang saya sa mata ng asawa ko habang pinagmamasdan namin ang kagandahan ng Statue of Liberty. We take a vacation and we end up in New York. Naglalambing kasi sa akin si Karl na magkaroon kami ng bakasyon, yung kaming dalawa lang.
And I grant. We celebrate his birthday here and it's very happy. Kaming dalawa lang ang sumalubong sa birthday niya at kitang-kita ko ang saya sa mata niya.
"Thank you baby." He whispered.
I smiled contentedly. Nasa likod ko siya at niyayakap ako. Ramdam na ramdam ko ang mabibigat niyang paghinga sa likod ko. He get old and aged. Pero gwapo parin.
"For what?" I ask confusedly.
Napapansin ko nitong mga nakaraang araw, palagi siyang nagpapasalamat sa akin. He always whisper his thank and I am very confused.
"Sa lahat. Martha tumatanda na ako at nararamdaman ko na ang katapusan kaya hindi ako magsasawang magpasalamat sayo ng paulit-ulit. Gusto kong tumanda na kasama ka, gusto kong sabay tayong pumuti ang buhok at magkanda kuba-kuba sa paglalakad. Gusto ko pang mahalikan ang labi mo kapag matanda na tayo pero hindi na ako sigurado para dyan. Baka mauna ako sayo kaya lagi mong tatandaan, mahal na mahal kita hanggang sa huling buhay ko. Hanggang sa masilayan ko pa ang mga ngiti mo." He said softly.
Pumatak ang luha ko at humarap sa kanya. Namumula na ang mata niya at ang kunot sa noo niya ay nakikita na. I touch his face softly.
"Don't say that okay! Kung hanggang saan tayo, magsasama tayo. At lagi kong iniisip na hanggang sa kabilang buhay magiging tayo parin. Do not think negativity baby sir." I said to him.
He sighed deeply. Ang kanyang mata ay mapupungay at sobra akong nalulunod. Hinding hindi ko kailanman iisipin na magiging mag-isa ako dito sa mundo. Gusto kong magkasama kami kahit sa pagtanda. Gusto kong makasama siya hanggang sa huling hininga ng buhay namin.
"Kung tayo ay matanda na…sana'y di tayo magbago. Kailanman man….nasaan man ito ang pangarap ko. Makuha mo pa kaya ako'y hagkan at yakapin…hanggang sa pagtanda natin. Nagtatanong lang sayo ako pa kaya'y ibigin mo…kung maputi na ang buhok ko." He sang the most touchable song I heard.
Ngumiti ako at pinatakan ng mababaw na halik ang labi niya. Namumungay ang mata niya habang nakatitig sa akin. Kahit maputi na ang lahat sa atin…mamahalin parin kita.
Nilagay ko ang mga kamay sa leeg niya at nagkatitigan kami sa isa't-isa.
"Kahit ikaw na ang pinaka matanda sa lahat, mamahalin parin kita. Hanggang dulo, hanggang kaya natin." Sagot ko sa kanta niya.
He smiled sweetly.
"Pagdating ng araw ang yong buhok ay puputi na rin. Sabay tayong mangangarap ng nakaraan natin…ang nakalipas ay ibabalik natin...ipapa-alala ko sayo…ang aking pangako na ang pag-ibig ko laging sayo…kahit maputi na ang buhok ko," He continue singing.
Tumango ako at naramdaman ang kamay niya sa baywang ko. Pareho kaming nakatitig sa isa't-isa at ramdam ang pagmamahalan.
"Lagi mong tatandaan lahat ng alaala natin ah! Kahit maraming pagsubok na dumaan, mananalig parin tayo sa isa't-isa. Mananalig parin tayo sa kapangyarihan ng pag-ibig." He said revenetly.
Ngumiti ako at nilagay ang mukha sa dibdib niya. Naririnig ko ang bawat pagtibok ng puso niya. Ang bawat pintig nito na ako ang dahilan. Ang lalaking kailanman pinangarap ko at mananatiling pangarap. Kahit naabot ko na siya, nararamdaman ko parin sa sarili ko na inaabot ko parin siya.
I love him for being kind and generous to other. I love him because after all we had done, his love for me never fade. I love him for all he is. Ang kanyang kamalian, ang kanyang mga pagsubok at mas lalong ang kanyang tunay na pagmamahal.
In this world, true love is a rare. Minsan nalang tayo makakatagpo ng tunay at mamahalin ka ng lubos. Minsan nalang tayo makahanap ng lalaking mamahalin ka hanggang sa dulo kaya ma-swerte ako dahil napa sa akin ang lalaking iyon. Ma-swerte ako dahil napunta sa akin ang lalaking mahirap mahanap sa mundong punong-puno ng panloloko, awayan at gulo.
And in this lifetime, I will always bring his memory as the most best happened in my life. I will bring his memory as a true love that never take away from me. And I will always be the most happiest woman because I have him for the rest of his life. I have him and never leave my side. I have him as the man who love wholeheartedly and infinity. Who love me until the last minute of his life. I love you Karl Marx, at mananatiling kang isang magandang nangyari sa akin.
We travel around the world and fulfill all the happiness in life. Magkasama kami habang naglalakbay sa iba't-ibang lugar na pinupuntahan namin. Walang sinayang na panahon at naging kontento sa isa't-isa. We made love even he's at age now. We kissed each other when he's hair become gray. I took care of him when he feels old. Nasa tabi niya ako at hindi iniwan kahit ang pinakamasakit na araw ay dumating. He died because of oldness. Binuhos niya ang natitirang oras sa akin at sobra akong magpapasalamat sa kanya. Na kahit masakit tatanggapin ko kasi bago siya mawala, sinulit namin ang buhay. Sinulit namin ang isa't-isa. And I am contented with my life now. Naghihintay nalang ako sa kamatayan dahil matanda na rin ako.
Pumikit ako at tinignan ang lapidang nasa harap ko. Tinanggal ko ang mga tuyong dahon at ngumiti nang makita ang pangalan niya. Ilang taon nalang at makakasama na ulit kita. Ilang taon nalang at kukunin na din ako ng panginoon. Sana naghihintay ka sa pagdating ko. At sana mahalin mo parin ako hanggang sa kabilang buhay.
"Hey b-baby s-sir it's been a long day. Hintayin mo ako dyan ah! Dadating na din ako at magkakasama ulit tayo. Salamat sa lahat, hindi parin kita makakalimutan…at mananalig parin tayo sa kapangyarihan ng pag-ibig." Sabi ko sa harap ng lapida niya.
I miss you and I love you so much baby sir. I longing for your presence and love. I longing for you Karl. Ang daya, nauna kang umalis sa akin. Akala ko magsasabay tayo sa kabilang buhay. Ngumiti ako ng malungkot. Ilang taon na rin simula nang mawala siya dahil sa katandaan. Ilang taon na rin simula ng mag-isa ako sa mundo. Matanda na ako at nararamdaman ko na din na unti-unti na akong pinapatay ng katandaan. Kaya sana naghihintay ka dyan sa taas, hinihintay akong dumating. Mahal na mahal kita Karl Marx at palaging sayo ang pagmamahal ko. Babaunin ko lahat ng iniwan mong memorya sa akin. Lahat ng pinuntahanan natin at naging kasiyahan.
Babaunin ko lahat ng alaala sayo at sana sa pagkikita natin, mahal mo parin ako kahit natagalan akong dumating at makasama ka. I love you and it will always you. Hanggang sa muling pagkikita natin, paalam.
--
Alexxtott