Ο Ανδρέας είχε μείνει να κοιτάει αποχαυνωμένος τις σκάλες.
Τί είχε μόλις συμβεί; Τον αρνήθηκε κοπέλα;
Μπορεί και να μην είχε βιώσει την απόρριψη από καμία μέχρι τότε. Φυσικά μετά το πρώτο σοκ, ο εγωισμός του τραυματίστηκε αφάνταστα.
Γύρισε σπίτι και σωριάστηκε στο καναπέ. Σκεφτόταν πολύ. Από την μία δικαιολογούσε την αντίδραση της, από την άλλη δεν μπορούσε να χωνέψει ότι τον έφτυσε.
Οι 3 κοπέλες από τις 5 άρεσαν στον Ανδρέα εμφανισιακά, γι' αυτό και είχαν αποκτήσει σεξουαλικές σχέσεις, τίποτα όμως παραπάνω. Δεν τον ενδιέφερε ούτως ή άλλως να τις γνωρίσει καλύτερα. Όντως περνούσε τον χρόνο του μαζί τους και πολύ ευχάριστα. Μόνο μία από αυτές έμενε μέσα στο σπίτι όπως η Ηλέκτρα. Ανάλογους εργάτες τους είχαν σε αλλά σπιτάκια στην άλλη άκρη του οικοπέδου, απλα λογω υπερκάλυψης η Ηλέκτρα αναγκαστικά έπρεπε να μένει μαζί με την οικογένεια.
Εξέλαβε την απόρριψή της σαν προσωπική πρόκληση. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, αλλά η Ηλέκτρα ήταν μία κοπέλα που δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί τη σχέση τους. Την ήθελε και θα την έπαιρνε τουλάχιστον. Πήρε τηλέφωνο τον κολλητό του να πάνε σε κάποιο μπαράκι να πιούμε. Ήθελε να πάει να επιβεβαιώσει την αποτελεσματικότητα της γοητείας του. Αυτή η κοπέλα του είχε ρίξει την αυτοπεποίθεση.
- Φίλε, εκείνη είναι έτοιμη να σε φάει! Άντε πήγαινε! Σου έφεξε πάλι!
- Δεν έχω όρεξη.
- Εκείνη η άλλη στη γωνία που σε κοιτάει τόση ώρα;
Γύρισε το κεφάλι του και την κοίταξε.
- Μπα. Δεν γουστάρω.
Απλά ήθελε να δει ότι τραβάει τα βλέμματα και πολλές θα καίγονταν γι' αυτόν. Και ευτυχώς ίσχυε ακόμη. Του αρκούσε.
- Τι έπαθες; Αρρώστησες;
Γέλασε. Του φαινόταν πολύ περίεργη η συμπεριφορά του.
- Εσύ γιατί δεν κερνάς κανένα ποτό στη κοπέλα από πίσω σου που δεν σταμάτησε να κοιτάει το κώλο σου;
Ξανά γέλασε ο Φίλιππος.
- Καλά ξέρω ότι έχω κωλάρα! ~Γέλασε και ο Ανδρέας.~ Αλλά εγώ τώρα είμαι αλλού. Έχω σοβαρή σχέση. Δεν λοξοκοιτάω.
- Έλα ρε! ~Έκπληκτος ο Ανδρέας.~ Τόσο πολύ κόλλησες με τη Ιωάννα; Μπράβο ρε φίλε! Καλό μωρό! Δεν στο είχα.
Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.
- Ούτε εγώ με είχα, αλλά δες πως κατάντησα με την καψούρα μου!
Οι δυο φίλοι γενικά, εμφανίσημοι, είχαν συνηθίσει να εκμεταλλεύονται το θείο δώρο τους για να περνάνε καλά με ωραίες κοπέλες και τώρα απλά είχαν σταματήσει. Γιατί βρήκαν κάτι που άξιζε για να το σταματήσουν. Ο Ανδρέας κατα βάθος χαιρόταν γι' αυτό.
- Έχω να σου πω κάτι.
- Ελπίζω όχι για δουλειά.
- Όχι.
- Λέγε τότε.
Μεγάλωσε το ενδιαφέρον του Φιλίππου.
- Με έριξε γκόμενά άκυρο.
- Αποκλείεται! Όντως;
Άρχισε να γελάει. Ήξερε ότι αυτό θα είχε ενοχλήσει πολύ τον Ανδρέα.
- Το θέμα είναι ότι δεν με πείραξε που έφαγα άκυρο καθ' αυτό αλλά η κοπέλα που με γείωσε.
- Καλό γκομενάκι;
Δεν είχε σταματήσει να έχει ένα χαζό χαμόγελο και ο Ανδρέας ήθελε να του ρίξει μπουνιά.
- Πολυ! Είπε ειλικρινά. Αλλά δεν είναι μόνο η εμφάνιση...
Κοίταξε αλλού. Πρωτόγνωρα αισθήματα δεν είχε ξαναμιλήσει έτσι για κοπέλα με τον Φίλιππο. Ήθελε τη συμβουλή του.
- Πες μου ότι την γουστάρεις;
- Σταματά να γελάς ρε μαλάκα!
- Καλα σορρυ. Σε καταλαβαίνω ρε φίλε αφού και γω τα ίδια σκατά είμαι. Και; Την ξέρω; Ποία τόλμησε;
Επανέφερε το κοροϊδευτικά του χαμόγελο.
- Δουλεύει για μας στους ελαιώνες.
Δεν τον κοίταξε στα μάτια.
- Η καινούρια που φέρατε μέσα στο σπίτι σας;
Είχαν γουρλωσει τα μάτια του.
- Ναι! Μην κάνεις έτσι! Τον κοίταξε έντονα.
- Μήπως θες να την πάρεις, όπως τις άλλες, και να πας παρακάτω;
- Όχι.
Είπε σοβαρά και απόλυτα. Και αυτός το ίδιο με τη Ηλέκτρα έλεγε. Όχι ήταν διαφορετικό.
- Καλά οκ. Κοίτα σε εμπιστεύομαι. Για να σε νοιάζει τόσο πολύ λογικά θα αξίζει.
- Αξίζει αλήθεια. Θα την καταφέρω Φίλιππε!
-Κατάλαβα. Πότε αρχίζεις παιχνίδι;
-Από μεθαύριο!
-Καλή τύχη!
Γέλασε και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.
Η Ηλέκτρα ένιωθε μια ανακούφισή που δεν τον είδε για δύο μέρες. Μπορούσε να ηρεμήσει και να συγκροτήσει το μυαλό της. Όταν την πλησίαζε, δεν μπορούσε να σκεφτεί. Την είχε πειράξει που είχε κάνει κάτι παρόμοιο με άλλες εργάτριες του σπιτιού. Πίστευε ότι ήταν μοναδική γι' αυτόν αλλά διαψεύστηκε. Τόυς πήγε ολοήμερη εκδρομή και της φερόταν καλά, μόνο για να καταφέρει να την ρίξει στο κρεβάτι. Τόσο υποκριτής αυτός, τόσο αφελής αυτή.
Στους ελαιώνες πήγε δύο ώρες αργότερα από την καθορισμένη ώρα, γιατί της ζήτησαν να βοηθήσει στη κουζίνα. Βέβαια, αυτό δεν ήταν αρκετή δικαιολογία για τον Ανδρέα.
- Ηλέκτρα, αφού άργησες σήμερα να ξεκινήσεις για να συμπληρώσεις το χαμένο χρόνο δεν θα σταματήσεις για το μεσημεριανό διάλλειμα.
- Τι; Μα...
- Και γω άργησα, οπότε θα δουλέψω και γω. Δεν έχει μα και δεν. Μίλησα!
- Καλά. Όπως θες.
Απομακρύνθηκε από κοντά του και αυτός δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο της νίκης του. Ήταν ευκαιρία για να μείνουν μόνοι τους.
Ανέλαβαν δύο κοντινά δέντρα που βρίσκονταν στο εξωτερικό του ελαιώνα.
Παρά το γεγονός ότι ήταν τέλη φθινοπώρου έκανε υπερβολική ζέστη. Ο ήλιος τόυς έκαιγε και ο Ανδρέας βρήκε την ευκαιρία να επιδείξει το σώμα του, στη προσπάθειά του να δροσιστεί.
Έβγαλε τη μπλούζα του μπροστά στη Ηλέκτρα και αυτή τον κοιτούσε αποχαυνωμενη.
Είχε φοβερό σώμα. Οι μυς του ήταν καλίγραμμοι και έντονοι. Φαινόταν και πάνω από τα ρούχα ότι ήταν αρκετά γυμνασμένος, αλλά τώρα η Ηλέκτρα ήρθε αντιμέτωπη με την τελειότητα. Το στόμα της στέγνωσε και τα μάτια της τριγυρνούσαν στο στήθος, τη κοιλιά και τα μπράτσα του. Ένιωθε την παρόρμηση να τον ακουμπήσει, αλλα κατάφερνε να αυτοσυγκρατηθεί.
-Σταματά να με κοιτάς έτσι!
Είχε ένα αυτάρεσκο και πονηρό χαμόγελο. Είχε επιτύχει το στόχο του.
Η Ηλέκτρα προσπάθησε να κρατηθεί στο ύψος της.
-Πώς κοιτάω δηλαδή;
Το έπαιξε ανήξερη.
-Όπως κοιτάω εγώ τον κώλο σου.
Την προσπέρασε και ανέβηκε τη σκάλα στο δέντρο χωρίς να χάνει το χαμόγελό του.
Η Ηλέκτρα σκέφτηκε ότι έπρεπε να γελάει περισσοτερο. Άλλο ένα δυνατό του σημείο. Δεν γινόταν να του βρίσκει μόνο θετικά. Επρεπε να συγκροτηθεί.
Με το σχόλιό της φανέρωνε δύο πράγματα. Πρώτον ότι κοιτούσε τον κώλο της και δεύτερον ότι αυτήν τον κοιτούσε λαίμαργα και το αντίστροφο. Δεν θα τον άφηνε όμως, να την επηρεάσει. Ανέβηκε και αυτή στη σκάλα και έπιασε αμέσως δουλειά.
Δούλευαν ήδη τρία τέταρτα χωρίς να έχουν ανταλλάξει λέξη παραπάνω.
- Ηλέκτρα για κατέβα λίγο.
Είχε κατέβει και ο ίδιος από τη σκάλα. Ήταν πλέον ο ένας απέναντι από τον αλλον.
- Τι έγινε;
- Βρήκα μια τεράστια ελιά. Κοίτα!
~Της την έδειξε με ενθουσιασμό. Ήταν όντως πολύ μεγάλη και η Ηλέκτρα εκπλήστηκε επίσης.~ Έλα δοκίμασε!
- Αλήθεια μπορώ;
Είχε πολύ περιέργεια να την γευτεί. Άλλωστε, ήταν λάτρης της ελιάς.
Ο Ανδρέας άπλωσε το χέρι του για να την πάρει. Την έκανε μια χαψιά και φάνηκε να της αρέσει.
Αυτός την πλησίασε πολύ και ξαφνικά άρχισε να την φιλάει. Από το αιφνίδιο αυτό γεγονός το στόμα της Ηλέκτρας άνοιξε, δίνοντας την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του. Ξέφυγε ένας παραπονετικός αναστεναγμός από το στόμα της όμως, δεν έφερε κάποια άλλη αντίσταση. Όταν σταμάτησαν για να ανασάνουν, της επανήλθε η λογική.
-Πας καλά; Γιατί το έκανες αυτό;
-Ήθελα και γω να δοκιμάσω την ελιά. Έχει όντως πολύ ωραία γεύση. Έγλειψε τα χειλη του και τα μάγουλά της Ηλέκτρας πήραν φωτιά.