Το γεγονός ότι ο συνηθισμένος οδηγός χρειάστηκε να πάρει αναρρωτική άδεια, αποτέλεσε φοβερή ευκαιρία για τον Ανδρέα, που δεν έχασε χρόνο και την άδραξε. Από την αρχή έψαχνε να βρει τρόπο να συνοδέψει τα παιδιά στην εκδρομή αυτή, για να περάσει χρόνο μαζί με την Ηλέκτρα κυρίως.
Οδηγούσαν σχεδόν ένα τέταρτο και δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έπαιζαν μεταξύ τους και οι δύο ενήλικες μπροστά κοιτούσαν το δρόμο και επικρατούσε μία άβολη σιωπή. Η Ηλέκτρα όμως δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα της άλλο κλειστό.
- Είπες τον κ. Φώτη να μην έρθει για να του πάρεις τη θέση;
- Ο κ. Φώτης έπρεπε να καθίσει σπίτι γιατί αρρώστησε.
- Θα μπορούσες να στείλεις κάποιον άλλο οδηγό σας, αλλά προτίμησες να έρθεις εσύ. Γιατί;
Τόση ώρα κοιτούσαν μπροστά και μόνο τότε γύρισε ο Ανδρέας να την αντικρίσει στα μάτια. Σίγουρα δεν ήταν ανόητη η Ηλέκτρα. Ο Ανδρέας το είχε καταλάβει εδώ και καιρό. Δεν υπήρχε λόγος να της πει ψέματα. Γύρισε το βλέμμα του ξανά στο δρόμο.
- Περνάω ελάχιστο χρόνο με τα ανίψια μου. Βρήκα λοιπόν, την ευκαιρία να περάσω μια ολόκληρη μέρα μαζί τους.
- Μμ. Καλά.
Δεν πείστηκε η Ηλέκτρα .
- Και... Για να εξιλεωθώ. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Αλήθεια.
Γύρισε στιγμιαία το βλέμμα του προς αυτή και η Ηλέκτρα τον κοιτούσε ήδη.
- Ένιωσες όντως τόσο άσχημα; Δεν είναι κάτι σπουδαίο. ~Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.~ Σίγουρα έχεις κάνει χειρότερα.
- Ναι έχω κάνει. ~Ακούστηκε αρκετά σοβαρός και οι σκέψεις του κατακλίστηκαν από διάφορες αναμνήσεις.~ Αλλά αυτό είναι διαφορετικό.
Την κοίταξε
- Τι διαφορά έχει; Και στις δύο περιπτώσεις κάνεις τη δουλειά σου.
Ο Ανδρέας έσφιξε το τιμόνι. Δεν του άρεσαν τα λόγια της.
- Δεν είναι η δουλειά μου να χτυπάω κόσμο. Στη δουλειά μου όμως, η χρήση βίας είναι απαραίτητη και σε όσους συμβαίνει, το αξίζουν! Εσύ δεν είσαι ακριβώς δουλειά. Ανήκεις και στην προσωπική μου ζωή και στη προσωπική μου ζωή δεν λειτουργώ βίαια. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι είμαι διαφορετικός.
- Γιατί σε νοιάζει τι πιστεύω για σένα;
Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ο Ανδρέας γύρισε το κεφάλι του μπροστά στο δρόμο, χωρίς να απαντήσει και αφοσιώθηκε στην οδήγησή του.
Η μέρα κύλησε περισσότερο καλά από ότι φανταζόταν η Ηλέκτρα.
Πριν πάνε στο μουσείο, έκαναν στάση σε ένα πάρκο και έπαιξαν. Πρώτη φορά έβλεπε τον Ανδρέα να χαμογελάει τόσο πολύ. Τα παιδιά του έδιναν χαρά και φαινόταν αξιολάτρευτος να παίζει μαζί τους. Έβαλαν και την Ηλέκτρα μέσα στο παιχνίδι και μπορούσε να παραδεχτει ότι είχε πολλή πλάκα. Έτρεχαν δεξιά και αριστερά, κρύβονταν. Χωρίστηκαν και σε ομάδες: οι δύο ενήλικες που ήταν οι κυνηγοί και τα παιδια που ετρεχαν να ξεφύγουν. Η Ηλέκτρα συνειδητοποίησε ότι είχε πολύ καιρό να γελάσει τόσο.
Ανέλαβε την ξενάγηση στο μουσείο και χάρηκε που τα παιδιά και ο Ανδρέας έδειχναν τόσο ενδιαφέρον και θαυμασμό. Τα μάτια του έμεναν παραπάνω από όσο έπρεπε πάνω στη Ηλέκτρα. Τον είχε εντυπωσιάσει. Της ταίριαζε τόσο το επάγγελμα που έκανε. Φαινόταν ότι έκανε αυτό που αγαπούσε και ήταν καλή σ' αυτό. Η Ηλέκτρα πολλές φορές του έκανε νόημα να κοιτάξει μπροστά του το εύρημα που τους έδειχνε και χαμογελούσε κάθε φορά που συνειδητοποιούσε ότι την κοιτούσε.
Έκατσαν σε μια ταβέρνα να φάνε για μεσημεριανό. Η Ηλέκτρα χρειαζόταν αυτή την εκδρομή. Ηταν αναζωογονητική και το γεγονός ότι ήταν μαζί με τον Ανδρέα που φαινόταν και ο ίδιος χαλαρός της έφτιαχνε την διάθεση.
Όταν τα παιδιά πήγαν να παίξουν στη παιδική χαρά του μαγαζιού, μπορούσαν οι μεγάλοι να συζητήσουν ελεύθερα.
- Ευχαριστώ που έκανες αυτή την εκπαιδευτική επίσκεψη ολοήμερη εκδρομή.
Χαμογέλασε
- Δεν έκανα κάτι φοβερό. Ήθελα να περάσουμε ωραία απλά. Και τα παιδιά και... εσύ.
- Καλά κάνεις και προσπαθείς να επανορθώσεις. ~Είπε βάζοντας μία μπουκιά απο σαλάτα στο στόμα της.~ Δεν ήταν καθόλου ωραία η συμπεριφορά σου.
-Ναι όσο αφορά αυτό. Ξέρω ότι ξέφυγα λίγο. Συγγνώμη.
-Δέκτη αρκεί να μην επαναληφθεί.
Του χαμογέλασε.
- Δεν θα επαναληφθεί!
Μιλούσε σοβαρός.
- Αφού θέλεις να είσαι διαφορετικός, γιατί δεν σταματάς να ασχολήσε με τον υπόκοσμο και δεν αρχίζεις κάτι άλλο, πιο νόμιμο;
Ο Ανδρέας γέλασε. Του φάνηκε αστείο, αν και ήξερε ότι δεν αστειευόταν η Ηλέκτρα.
- Όταν μπλέξεις με τον υπόκοσμο δεν μπορείς να ξεπλέξεις. Και εγώ είμαι βαθιά χωμένος. Δεν υπάρχει σωτηρία. Επίσης. Αυτή η δουλειά με διαμόρφωσε, με έκανε αυτόν που είμαι τώρα. Δεν θέλω να αλλάξω.
Η Ηλέκτρα έδειξε απογοητευμένη.
- Δεν ξέρω τι ισχύει, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν υπάρχει διέξοδος. Αλλά αφού αυτό θέλεις...
Επικράτησε σιωπή. Η Ηλέκτρα είχε θίξει ένα λεπτό θέμα, αλλά είχε απορίες που έπρεπε να λύσει.
- Λοιπόν, Ηλέκτρα Δελή. Τι άλλο θα πρέπει να ξέρω για σένα;
Έσπασε την σιωπή ο Ανδρέας και έσκυψε λίγο μπροστά στο τραπέζι αναμένοντας με ενδιαφέρον την απάντησή της.
- Τι δεν ξέρεις για μένα; ~γέλασε.~ Δεν κάνατε διεξοδική έρευνα;
- Μόνο τα βασικά. Μίλησέ μου για κάτι που μπορεί να μην ξέρω.
Βούτηξε τότε μέσα στη θάλασσα τον αναμνήσεων της. Άρχισε να περιγραφεί χονδρικά την καθημερινότητά της, χωρίς να μιλήσει λεπτομερώς για τους φίλους της. Δεν χρειαζόταν να τα ξέρει όλα.
Αυτό ήταν αφορμή για να ξεκινήσουν μία ανάλαφρη συζήτηση που συνοδευόταν από γέλια και καλή διάθεση. Άρχισαν να πέφτουν οι άμυνες της Ηλέκτρας απέναντι του. Ήταν σίγουρα όμορφος και γυμνασμένος, ιδίως μ' αυτό το μακό μπλουζάκι που φορούσε, η Ηλέκτρα νόμιζε ότι οι μυς στα χέρια του θα έσκισαν το ύφασμα από την πίεση του περιορισμού τους. Το πρόσωπό του, αν και ήταν σοβαρό, παρουσίαζε μία ηρεμία που την καθήλωνε και όταν χαμογελούσε ήταν λες και φώτιζε όλος ο χώρος. Η παρουσία του και μόνο κοντά της την αναστάτωνε. Ένας τέλειος άνδρας.
Αργά το απόγευμα αποφάσισαν να γυρίσουν σπίτι. Παρέδωσαν τα παιδιά στα σπίτια τους, τα οποία κατενθουσιασμένα για τη μέρα που πέρασαν, τους χάρισαν από ένα φιλί στο μάγουλο.
Είχαν φτάσει έξω από την έπαυλη και ήταν η ώρα να φύγει και η Ηλέκτρα, αλλα για καποιο λόγο κανείς δεν κουνιόταν. Όταν πήγε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου ο Ανδρέας την σταμάτησε. Τον κοίταξε ερωτηματικά.
- Πέρασα πολύ ωραία σήμερα.
- Και γω.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά.
- Δεν θέλω όμως να τελειώσει ακόμα η μέρα
Η Ηλέκτρα δεν απάντησε. Τον κοιτούσε στα μάτια και μετα το βλέμμα της μετατοπίστηκε στα χείλη του και ξανά στα μάτια του. Άρχισε να πλησιάζει απειλητικά το πρόσωπό του στο δικό της. Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της. Η Ηλέκτρα δεν προέβαλε κάποια αντίσταση οπότε τοποθέτησε το χέρι του πίσω από το λαιμό της, κρατώντας την κοντά του και έδωσε βάθος στο φιλί. Ήταν τόσο παθιασμένο που ξέφυγαν κάποιοι αναστεναγμοί από το στόμα τους. Ήθελε να το κάνει αυτό ο Ανδρέας εδώ και πολύ καιρό και τώρα ένιωθε όλο του το σώμα να καίει, να την θέλει όλο και περισσότερο.
Η Ηλέκτρα είχε βιώσει παρόμοια ένταση άλλες δύο φορές στη ζωή της και δεν μπορούσε να αντισταθεί σ' αυτή την τρομερή διεκδίκηση του στόματός της από τον Ανδρέα.
Σταμάτησαν ξέπνοοι για να ανασάνουν. Σε λίγο πέρασε στο λαιμό της. Τον δάγκωνε και τον φιλούσε, ενώ τα χέρια της ήταν μπλεγμένα στα πυκνά του μαλλιά.
Τότε ήταν που την χτύπησε σαν αστραπή! Τι έκαναν;
Η Ηλέκτρα απομακρύνθηκε και προσπαθούσε να βρει την ανάσα της.
- Τι κάνουμε; Όχι Ανδρέα δεν πρέπει!
- Έλα τώρα Ηλέκτρα. Αφού βλέπεις πόσο καλά μας βγαίνει.
Είχε ένα πονηρό χαμόγελο και τόσο σέξι.
Την τράβηξε πάνω του. Τα μάτια τους κάρφωναν το ένα το άλλο, ανάσεναν βαριά και άρχισε ξανά να την φιλάει άγρια, ενώ τα χέρια του ζουλουσαν τον κώλο της. Η Ηλέκτρα αρχικά διασανασχετούσε, αλλά η έξαψη, που είχε, δεν την άφηνε δυνάμεις να αντισταθεί.
Όταν πήγε να της βγάλει την μπλούζα επανήλθε ξανά στη τάξη.
-Μην βιάζεσαι!
Του είπε πάνω στο φιλί τους και του κατέβασε τα χέρια. Απομακρύνθηκε και έστρωσε λίγο τα ρούχα της. Ο Ανδρέας την κοιτούσε χωρίς να μιλάει. Είχε ξενερώσει αφάνταστα που του το κόψε ενώ ηταν τόσο έτοιμος γι αυτή.
Πήρε την τσάντα της και πήγε να ανοίξει την πόρτα.
- Θα φύγεις δηλαδή;
Γύρισε να τον κοιτάξει
- Έτσι λέω.
Απάντησε χαλαρά.
- Και θα με αφήσεις εμένα έτσι;
Το βλέμμα της Ηλέκτρας κατηφόρισε προς το καβάλο του, που είχε αρκετά φουσκώσει. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελο της. Τον κοίταξε ξανά.
- Πάλι καλά που υπάρχουν και οι τσόντες τότε.
Είπε παιχνιδιάρικα και κοροϊδευτικά.
Τοποθέτησε το χέρι του πίσω απο το λαιμό της και την τράβηξε κοντά του.
- Εσύ είσαι η τσόντα μου! Μόνο!
Το βλέμμα του ήταν όλο υπονοούμενο, τόσο σέξι και παρακλητικό. Και η Ηλέκτρα είχε ανάψει, ένιωθε να καίγεται, αλλά έπρεπε να συγκρατηθεί.
- Καληνύχτα Ανδρέα.
Του ψιθύρισε πάνω στα χείλη και έφυγε γρήγορα από το αυτοκίνητο και μπήκε μέσα στο σπίτι.
Έκλεισε τη πόρτα του δωματίου της και έπεσε με τα εσώρουχα στο κρεβάτι. Ζεσταινόταν πολύ και ας ήταν Νοέμβριος. Ακουμπούσε τα χείλη της και χαμογελούσε. Τι ήταν αυτό; Ήταν τέλειο!
Ο Ανδρέας έφτασε γρήγορα στο σπίτι του. Έκανε ένα κρύο ντουζ για να χαλαρώσει και ίσως ξερεθιστεί και ξάπλωσε. Είχε κάνει τη τολμηρή του κίνηση και πέτυχε. Αυτή ανταποκρίθηκε και της άρεσε. Τουλάχιστον έτσι του φάνηκε και γενικά ήταν πιο καλό απ' ότι είχε φανταστεί. Κατάφερε να τον ερεθίσει μόνο φιλώντας τον. Δεν ήθελε να φαντάζεται τι θα του έκανε όταν προχωρούσαν. Άναψε μόνο στη σκέψη. Ο ύπνος τον πήρε τα χαράματα.