Chapter 10 Harrasment: WARNING FOR THOSE READERS BELOW 17.
Day 9
Hi! Mukhang Hindi na Kita makikita pa, hindi na kita makakausap pa. Sana okay ka lang dyan! Hindi na ako pinayagan na lumabas pa ni nanay simula ng pangyayaring iyon. Kung alam ko na iyon na lang ang huling pagkikita natin sana hinayaan na lang kita na ihatid ako. Sana dumating ang oras na makita ka ulit! Namiss Kita yeee kiligin ka sana.
Ms. Kakanin
Truly Yours
---
Day 10
Blue shoes guy! Alam mo bored na bored na ako dito sa bahay samahan mo naman ako, oh! Pangalawang araw na hindi Kita nakikita ! Alam mo lagi lang ako pinapagalitan ni nanay at sinasaktan siguro kapalaran ko na 'to! Hindi ko sila magawang ewan dahil mahal na mahal ko ang kapatid ko mag ingat ka lagi okay na ako na okay ka.
Ms. Kakanin
Truly yours
----
Day 16
Jeym! Ayuko na rito! Tulungan mo ako please .hirap na hirap na ako.
---
Day 22
2 weeks na simula nang ikulong ako rito ni nanay! Nag-iisa walang kasama kung nandito ka lang sana edi okay na ako. Wala narin dito ang mga kapatid ko jeym ipanaampon na sila ni nanay sawang sawa na ako sa buhay ganito!
Umiiyak ako na binabasa ang sulat sa loob ng dalawang linggo. Naiwan na naman ako mag-isa at nawalan narin ako ng ganang mabuhay pa simula ng ipaampon ni nanay so karol at jomark ganon sila kasama hindi pumayag si jomark pero pinakauspan ko nalang ito dahil ayuko saktan sya ni nanay! Paulit ulit kong sinisisi si ang sarili ko dahil kung hindi ako nawala ng gabing iyon sana nandito pa ang kapatid ko. Sana napigilan ko pa ang ang ginawa ni nanay. Kung hindu ko naiwala si Karol sana nandito pa sila kasama ko ngunit kahit anong pagsisi ang gawin ko hindi na maibabalik ang lahat. Ng makarating ako ng bahay nang araw na iyon nadatnan ko itong magulo at may kung anong kakaibang bagay ang nakita ko sa lamesa. Para siyang asin na hindi ko maipaliwang hanggang sa. . . Nalaman ko na lang na gumagamit na pala sila ng bawat na gamot. Hindi alam ni ate at ng mga kapatid ko na gumagamit ng drugs sila Nanay at Tatay kaya ng malaman ni nanay na may alam ako ikinulong niya ako sa kwarto mag iisa at walang makausap kundi papel at ballpen lang ang tanging meron.
Araw-araw akong nagsusulat at doon ko rin binubuhos ang sama ng loob ko. Hindi ko na kaya pang manatili rito ! Balot ng pasa ang katawan ko sa loob ng dalawang linggong pagmamaltrato sakin ni nanay kung hindi nya ako sasampalin, sasakalin at pinapalo ako nito ng matigas na bagay kahit balot na ako ng dugo pero wala itong paki-alam sakin. Tinitiis ko nalang ito kasi kahit anong pagmamaka awa ko kay Nanay wala siyang naririnig. Tila mas natutuwa pa siya sa ginagawa niya sa akin. Hindi ko alam kung ano ba nagawa ko at ganito nalang nila ako ituring. Anak nila ako! Pero bakit ganito nalang kung saktan nila ako.
Bumagsak ako sa matigas kong kama at agad kong naramdamam ang sakit sa buo Kong katawan. Napaluha akong tumingin sa kisame Hindi ko na alam ang gagawin ko.
Bumangon na ako ulit para silipin sa maliit na siwang sa pinto kung may tao ba sa bahay pero wala, sinubikan kung sirain ang kandado na nilagay ni Nanay pero kahit anong gawin ko walang akong lakas na sirain yon' nakarinig akong yabag papasok ng bahay dali-dali akong bumalik sa kama at nagpanggap na tulog!
Binuksan nito ang kwarto ko at ramdam kong ang papalapit ang yabag papunta sa kama ko bigla ako nakaramdam ng kaba sa hindi ko maipaliwanag na dahilan.
Naramdaman ko nalang na parang may humahaplos sa waist ko patungo sa masilang parte ng katawan ko kaya bago mangyari iyon ibinaba ko ang kumot at doon ko nakita si Tatay na nakatingin sakin na may pagnanasa ang mata agad akong binalot na matinding kaba ng ngumisi ito pa rang demonyo nakita ko to ganito rin sya noong una niya ako pagtangkaing halayin.
Lumayo ako sa kanya para makakuha ng tyempo na tumakas bukas ang pinto kahit masakit ang katawan ko magagawa ko
yun pero bago paman ako makatakas ay mahigpit na hinawakan ni Tatay ang kamay ko at pumaibabaw ito sakin. pinagsusuntok ko ito ng sobrang lakas ngunit kahit anong pagpupumiglas ang gawin ko ay tila hindi ito kalahati sa lakas na meron siya.
"B-bitawan mo aKo t-tay" nagpupumiglas ako sa pagkakahawak pero sadyang malakas sya amoy alak ito at wala na naman sa tamang pag-iisip.
"Hindi ako tanga para pakawalan ang grasya, siah. Pagkain na nga magiging bato pa?" Sabi nito !
"T-tay parang awa mo na. . .l-lubayan mo na ako 'tay hayaan nyo na po akong m-makatakas rito" pag mamakaawa ko sa kanya pero wala itong naririnig parang bingi ito kung titingnan. Tuluyan ng bumubos ang luha sa mga mata ko."Parang awa mo na t-tay... T-ulong! Tu---"
Agad tinakpan ni Tatay ang mga bibig ko para Hindi ako makasigaw, unti-inti ng bumalong ang panibagong luha ko.
Inaamoy nito ang leeg ko patungo sa dibdib ko. Nanginginig ang buo kong katawan dahil sa pandidiri ko sa kanya sarili Kong ama ginagahasa ako.
Magpupumiglas ako pero Hindi na kaya ng katawan ko!
"Mga walang hiya kayo." sigaw ni Nany kay Tatay na agad na bumalikwas at lumayo sa akin. Tumayo ako bigla at lumapit Kay nanay na umiiyak pero bago ako makalapit isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ko.
"N-nay" nanginginig sa galit si nanay na tumingin sakin.
"Nakakadiri lang bata ka , asawa ko pa talaga ang pinatolan mo, huh? Pagkatapos kitang kupkopin , bihisan at pakainin ito lang igaganti mo sa akin? Akitin ang asawa ko? Wala kang hiya lumayas ka sa papamahay ko."
Gulong-gulong ako na tumingin kay nanay ano ibig sabihin nya? Kailangan ko marinig mismo sa bibig nya
"Oo, siah napulot ka lang namin labing-apat na taon na ang nakakaraan. Kung alam ko lang na ganito ang gagawin mo ede sana hinayaan ka lang namin na mamatay sa pangpang ng dagat . . . Lumayas ka." Malakas na sigaw nito.
Bago pa nagbago ang isip ni nanay ay agad kong dinampot ang mga sulat sa lamesa at tumakbo na akong ng mabilis. Hindi lumilingon sa bahay na nagkupkop saKin kahit Hindi ako trinato na tao ! Malakas ako napagulhol at sya na man ang pagbuhos ng malakas na ulan nanghihina ako sa narinig ko kasabay ang takot sa ulan. Oo, takot ako sa ilalim ng ulan Simula bata pa ako pakiramdam ko nag-iisa lang ako walang taong sakin.
Nanghihina ang mga tuhod ko na wala ring hunpay ang pagbalong luha ko! Finally makakaalis rin ako sa malaempyernong buhay nayon pero bakit? Pero bakit tinago sa akin ni nanay!
Mahigit isang oras akong wala sa sarili na naglalakad, malakas parin ang ulan napatingala ako sa tree house kung saan ako dinala ng mga paa ko.
Its been a weeks simula noong hindi na ako nakapunta rito mabilis ako nagtungo sa likod ng tree house at nilagay ang sulat doon iyon lang naman ang pinunta ko roon, bumaba ako ng tree house at nagsimula na naglakad.
Hindi ko alintana ang takot ko sa ulan sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Kung alam ko lang hahanapin ko ang magulang ko sa loob ng labing-apat na taon!
Nasaan na kayo? Napagulhol ako ng malakas lalo na maalala ang mga sinabi ni nanay' limang taong gulang ako noon pero bakit Hindi ko maalala? Wala akong maalala kahit ilang katiting na memorya kasama ang pamilya ko!
"Baaaakiitttt? Bakit pinagkait nyo sa akin ang pamilyang meron sana ako." sigaw ko sa ilalim ng ulan! Napaupo ako sa gilid ng kalsada at napasabunot nalang sa ulo sa sobrang sakit na nararamdaman ko. "Bakit lord? Deserved ko ba to? Naging masama ba akong bata noon? Hindi naman yata lord eh! Hindi ko maintindiha kong bakit!"
Nakayuko ng ilang oras sa gilid ng kalsada unti-unti ng binabalot ng kulay itim ang kapaligiran. Tumayo ako ng biglang magdilim ang ang paningin ko at ang tanging naalala ko nalang ay taong yumakap sakin bago pa ako bumagsak sa lupa.
"Psss, Baby! Don't cry ! I'm here."
Ang huling salitang narinig ko sa isang pamilyar na tao ng tuluyang sakupin ng dilim ang buong paligid.