Όλα τα παραμυθάκια ξεκινάνε με μια φορά και έναν καιρό... Ε κάποτε τέλος πάντων... Εντελώς απροσδιόριστο γιατί καμία σημασία δεν έχει το πότε...
Ο χρόνος μήπως είναι σχετικό; Μήπως απλά και μόνο η αίσθηση του είναι αυτή που σε αγχώνει; Και μήπως σε άγχωσε που κυλά σαν το νερό; Δε λογαριάζει τις πίκρες και τα βάσανα σου... Δε κρατά το λογαριασμό ρε μωρό μου πως το λένε. Α και το πιο απίστευτο χαρακτηριστικό του είναι που όταν θέλεις να περάσει φαίνεται αιώνας... Όταν δε θες περνάει και δε γυρνάει... Σε αφήνει με τις αναμνήσεις σου να διπλώνεσαι, να σου λείπουν όλα... Να αναπολείς και να χάνεσαι μέσα στον ίδιο.
Μη παραμυθιάζεσαι λοιπόν...