I can't believe when I heard a news about Zaya. Gusto kong sasaksakin ang sarili ko dahil sa sakit na nararamdamn ko ngayon. Triple yung sakit na nararamdaman ko ngayon. I can't imagine myself without her. Halos mamatay nga ako ng iwan niya ako sa mismong birthday ko. Pero mas masakit ngayon. She left me without saying a single word. She left me without saying she love me so much that she'll lose herself without me. She left me without kissing my lips.
Ansakit lang sa part na wala ka sa tabi nong dinaranas niya ang sakit at lungkot. Sobrang sakit!
"Anak, stop crying na!" pag-alo ni Mommy sa akin.
Inangat ko ang tingin sa kaniya. At tiningnan siya ng masama. Umiiyak rin siya.
"Bakit ka umiyak ha?! Nasaktan ka ba? Kung sana sinabi niyo sa akin noon pa lang na ampon lang ako! Na anak ako ni Tita Loren, sana nandon ako ng manganak si Zaya! At naalagaan ko siya. Nang dahil sa inyo nawala siya sa akin!" sigaw ko sa kanya.
"Anak I'm so sorry, ginawa ko lang yon. Because I don't want to hurt you." hinagod niya ang likod ko. Pero inalis ko iyon.
"Di niyo inisip na mas nasasaktan ako nong malaman kong magkapatid kami ni Zaya. Pero hindi pala! Dahil ang anak niyo lang ay si Katey. Sana sinabi niyo sa akin Mom. Di yung ganito! FUCK THIS LIFE!" malakas kong sigaw.
Wala na akong paki kong masasaktan si Mommy ngayon. Dahik mas nasasaktan ako ngayon.
"Di niyo nga pinaalam sa akin na may anak kami ni Zaya. Na buntis siya. Ngayon niyo lang sinabi na huli na ang lahat. Anong klaseng magulang kayo!"
"Ngayon lang namin nalaman ng-"
"Labas! Leave me alone!"
Di na nagmatigas si Mom. Umalis kaagad siya sa kwarto ko. Ayokong makita ang pagmumukha nila. Nag dahil sa kanila wala akong nagawa! Ilang araw na rin akong hindi pumasok ng malaman kong wala na si Zaya. Isang buwan na ang nakalipas. Bumalik na rin daw si Tita Diana sa bahay nila kasama ang anak namin ni Zaya. Kukunin ko ang anak namin gusto kong ako ang magpapalaki sa kaniya.
Dalawang linggo akong nagmukmok sa kwarto ko. At inihanda ang aking sarili na bisitahin ang puntod ni Zaya kasama ang anak namin. Pupuntahan ko ang baby namin sa bahay nila Tita Diana. Tinext ko mo na siya na pupunta ako sa kanila. Pumayag naman siya. Inayos ko ang mukha ko at nag ahit na rin.
Lumabas ako ng kwarto ko. Nasa hagdanan palang ako ay nakita ko si Mom nasa sa sala tiningnan ako. Iniwas ko lang tingin ko at naglakad palabas ng bahay. Pinaandar ko na ang kotse ko. At namarating na rin ako sa bahay nila Tita Diana. Binago ang pintura nito. Bumuntong hininga ako habang nakatingin sa harap ng bahay nila. Naalala ko yung time bumisita ako at nakita ko ang pamumula ng pisngi ni Zaya. Pero ngayon wala ng Zaya na sumalubong sakin. Pero may baby na sumalubong sa akin. Sa may pintoan nila buhat siya ni Breah. Unti-unti akong napangiti dahil kamukha niya si Zaya. Sa matang instsik, kilay, pilik mata, labi, ang shape ng mukha na parang siopao dahil malaki pero napaka cute ng anak ko, at ang tangos ng ilong niya ay nagmana sa akin. Ilong lang naman sa niya sa akin Zaya? Ang daya mo naman. Ang ganda ng anak ko. Mamula-mula pa ang pisngi nito, ang kamay at ang paa. At sobrang puti niya.
"Kim, masyado kang titig sa anak mo. Pasok ka mo na!" pukaw ni Breah sa akin.
Kaya pumasom na ako sa sala. At nadatnan ko si Tita at Zian sa kainan nila may hinanda. Binati ako ni Zian. At nagmano mo ako kay Tita.
"Ahm Breah can I carry my baby?" baling ko kay Breah.
"Oo naman Kim!"
Ibinigay niya ang anak ko sa akin. Nang biglang sumulpot ang anak ni Breah at niyakap ang binti niya.
"Baby, you're Ninong mag bless ka!" sabi niya sa bata.
Napangiti naman ako. At nilahad ang kamay ko sa kanya. At nag bless ito.
Pagkatapos ay umopoa ako sa sofa at iniharap ang anak ko sa akin. Tumulo ang luha ko dahil nakikita ko si Breah sa kanya. Inangat niya ang kanyang isang kamay at ipinatong sa aking mukha. Tumawa siya siya at nagpapadyak. Para akong baliw ngayon dahil umiiyak ako na natatawa.
"How old is she?" wala sa sarili kong ani habang nakatingin sa anak ko.
"She's 8 months old Kim" sagot ni Breah.
Tumango lang ako at hinalikan ang noo ng aking anak. Biglang lumapit si Tita Diana sa akin at ngumiti. May inabot siyang white envelope sa akin.
"Pinabigay ni sayo, bago siya mawala." malungkot na sabi ni Tita."akin na mo na si baby papakainin ko mo na siya bago mo dalhin." emosyonal na sabi ni Tita at ibinigay ko mo na si baby sa kaniya."ayaw mong kumain hijo?"
Umiling ako, kaya iniwan nila mo ako sa sala.
Binuksan ko ang envelope na ibinigay ni Tita sa akin. Nakita kong may picture iyon. It was Zaya and our baby, binyag siguro ng anak namin dahil naka white dress ang aming anak. Pumatak ang luha ko habang tiningnan iyon. Kong sana nanjan ako sa tabi mo Zaya, tayong dalawa ang nandito sa picture ng binyag ng anak natin. May papel itong kasama. At alam kong letter iyon. Binuksan ko ang papel.
Kim,
I don't know where to start but I want you to know that I'm so happy because I became part of your life. Thank you for the wonderful memories with you. I'll bring it forever. You're the best Kim, now we have a daughter and I want you to be with her. Raiser her as a good daughter Kim. You and her is the best thing happen in my life. Kimaya Belle is the one who brings joy to me when you're not around.
Please be a good father to her. She is more than a diamond to keep. Kimaya is my life Kim. She is Kimaya Belle D. Mirafuentes our daughter. Kahit na sa dami na ng pinagdaanan ko, nabigyan pa rin ng linawag ang buhay ng dumating ang ating anak. Siya ang naging bunga ng ating pagmamahalan. Alagaan mo siya ng mabuti Kim. Kaya ko siya ibinilin sayo upang hindi ka malungkot. At sana palakihin mo siya ng mabuti. And Love her more than you love me. Thank you for your love. And care for me, I hope I can stay by you side forever. Please be healthy for the sake of our daughter.
At sana hindi ka makahanap ng iba. I love you both of you. And promise me, wag mong pabayaan ang anak natin. Till we meet again Love, mahal na mahal kita....
Zaya
Nasa harapan na ako ng puntod ni Zaya ngayon. Habang buhat ko ang anak nami. Panay tulo ng luha ko habang naka-upo sa harap ng lapida niya. Nilagyan ko ng bouquet of red roses at chocolate sa lapida niya. Na naka-ukit ang buo niya pangalan. Tumingin ako sa langit kahit panay tulo ang luha ko.
"Be happy Zaya, Don't worry aalagaan ko ang anak natin. I love you so much. Kahit masakit mang tanggapin na wala kana sa tabi namin. Wala na kaming magagawa, mahal na mahal ka namin ng anak mo..."
~The End~
A/N: Hello mga palangga! I know this story might a little bit confusing but I'll try my best to edit this. Also I want you all to know that Kim Betelgeus will be also part of the story that I'm planning to write guys. Stay tuned! xoxo.