Lumipas ang ilang buwan. Isang taon at ilang buwan na rin kaming hindi nagkita ni Kim. Wala kaming komonikasyon. Dahil nag diactivate ako sa lahat ng account ko sa social media at nagbago ako ng number simula nong umalis kami sa bahay namin. At dito nanirahan sa bahay ni Lola.
Sobrang saya ko dahil napakamasayahin ni Lola dahil sa anak ko. Kasi siya lang ang baby rito kaya love na love siya ni Lola. Four months na rin siya ngayon. At napakalusog rin niya. Parati siyang binabantayan ni Lola. Kahit si Mamay ay ayaw niyang ibilin si baby Aya sa kanya. Dahil gusto niyang siya lang ang magbantay. Kahit may maids naman.
Totoo pala ang sinabi nila. Kapag nabuntis ka at sobrang galit ng pamilya mo sayo. Makita lang nila ang anak mo lalambot na sila. At papatawarin kana nila.
"Lola, Mamay alis na po ako. Baka ma late ako sa klasi. First day of school pa naman" paalam ko sa kanilang dalawa. At nilapitan ang anak ko na buhat pa rin ng kaniyang Mamu Conchita."bye baby be a good girl ha? Wag e'stress si Mamu at Lola mo." hinalikan ko siya sa noo.
At tumalikod na sa kanila.
"Mag ingat ka anak!" habol sabi ni Mamay.
At sumakay sa sasakyan. Pinabalik ako ni Lola sa pag-aaral at enenroll niya ako sa isang private school malapit rito sa bahay nila. Pero pinapahatid parin niya ako sa driver niya.
Nang makababa ako, ay inayos ko ang umiform ko. At tiningnan ang gate sa eskwelahan. Iba talaga sa school na pinasukan namin. Bumuntong hininga ako at nagsimula ng humakbang papasok. This my new life right. At kalimotan ko na rin ang buhay ko noon. Agad kong nahanap ang pangalan ko. Dahil naalala ko naman siya nong tinulongan niya akong hanapan ang pangalan ko. At sabay kaming pumasom kapag first day of school. Hays kalimotan mo na yon Zaya!
Nang makapasok ako. Laking gulat ko dahil andaming nakipagkilala na clasdmates ko kahit nakita ko sa mukha nila na ang yagaman. Dahil ang mahal nitong eskwelahan na pinasokan ko. At dahil first day pa naman nakipagkilala pa kami.
Kaya nang mag lunch break. Naglakad ako papuntang canteen. The suddenly may sumulpot na magandang babae sa gilid ko.
"Hi I'm Akshita. Zaya right?" tanong niya.
"Yeah" tipid kong sagot.
"Can I join you?"
"Of course!"
Sa wakas may nahanap na rin akong kakaibiganin ngayon. Mukha ng mapanis ang laway ko kanina dahil wala ako kausap. Buti nalang nandito si Akshita.
Pumila kami sa canteen, grabi andaming mayayaman na estudyante. Kaya magkasunod kaming luminya ni Akshita nasa likod ko siya ngayo. Pero bigla akong nahilo. Kaya napahawak ako sa senntido ko. At ng tiningnan ko ang braso ko. May mukhang pasa na naman ang lumabas. Pangatlo na ito. Yung dalawa nasa hita ko ang isa ang isa naman sa tiyan. Baka na bangga lang ako nito.
"Zaya are you ok?" naalalang ani ni Akshita.
Nilingon ko siya sa likod at ngumiti.
"I'm ok, so don't worry."
"Just tell if not ok? I'll bring to the clinic"
"Ok thanks!"
Pang limang beses na siguro akong nahilo. Yung pang-apat ay halos mahimatay na ako. Buti naagapan ko pa. Agh never mind baka stress lang ito dahil wala ako masyadong tumog dahil umiiyak kapag gabi si Aya.
***
Kasalukuyan kaming naglakad ngayon ni Aki. Papunta sa canteen upang mag snack because it's our break time. Two weeks na rin kaming magkasama ngayon. Simula first she said na Aki nalang daw ang tawag sa kanya para short. Madaldal pala ang isang to mukhang si Breah. Speaking of Breah I miss her. At tsaka iba naming kaibigan.
"You know what I hate Sam. She's ugh maarte." daldal niya ng maka-upo kami sa table.
"Aki, just let her be"
"I can't take her attitude Zay." umirap pa siya.
Sa halip na sagutin ko siya, tumayo ako upang bumili ng junkfoods. Nang biglanag ako nahilo at nagdilim ang paningin ko. At hindi ko na alam ko ano ang sunod na nangyari.
***
May naramdaman akong may nakatusok na karayom sa kamay ko. Kaya iminulat ko ang mata ko, para malaman kong nasaan ako.
"Oh my gosh Zaya you're awake. I can't contact you family that you're now in the hospital because I don't have a number and you don't have a phone!"
Di ko siya sinagot basta ko nalang hinugot ang dextrose sa kamay ko at tumayo. Upang higitin ang kamay niya upang makalis. Pero pinigilan niya ako.
"We must stay Zaya, we need to know what is the result."
Nanalaki ang mata ko, anong result?
"What may sakit ako?" gulat kong sabi.
"I said we need to stay and wait. I didn't say that you're sick"
Nakahinga naman ako ng maluwag at umopo ako sa kama.
"Alam ba ng family ko?"
"As what I've said earlier I don't have a number. So that I can't contact them."
Natampal ko ang noo ko. Ambobo ko!
"What about our school?"
"They're busy, they said that I'm the one to contact your family. And they trust me!" malakas na sigaw niya.
Buti nalang di alam ni Mamay at Lola ayokong mag-aalala sila.
"Hey, call them now!" pukaw ni Aki sa akin.
"Ayoko, tsaka tumahimik ka ang tinis ng boses mo at panay english mo. Nag no-nose bleed na ako!"
Sinapak nita ang braso ko.
"You're so mean Zaya!" tumawa pa ang timang.
Di ko alam kong ilang oras akong nandito para malaman ang result. Nakita ko sa relo ko mag aalas 7 na ng gabi for sure papagalitan ako nila Mamay ngayon. Dahil naghihintay si Manong sa school.
At sa wakas pinuntahan na kami ng doctor. At malungkot niya akong tiningnan. Inabot niya sa akin ang papel at binasa ko doon kong ano ang nakalagay. Naibagsak ko ang papel sa sahig sa nalaman ko. I have a LEUKEMIA! Nagtuloan na ang luha ko. No hindi pwede. Hindi pwede malaman ng pamilya ko. Ang dami ko ng problemang hinatida kanila. Tiningnan ko ang braso ko dumami ang pasa ko. Kaya nanghiram ako ng jacket ni Aki buti nalang meron. At dali-daling umuwi. At nagtaka siya kong bakit pero di ko siya sinabihan at iniligpit ang papel at ipinasok sa bag.
***
Lumipas ang isang buwan, nang di ko pinaalam sa pamilya ako. Ayoko ko ng gumastos na naman sila dahil sa sakit kong ito. Dahil nakita ko namang masaya sila ngayon. At ang papel na iyon ay itinago ko sa aking kwarto. At mas lalong dumami yung pasa-pasa ko kaya parati akong nakajacket. At namutla na rin ako. Sana di nila mahalata ayoko kong mag-aalala sila at gagastos na naman.
Nagtatanong naman sila kong bakit ako naka jacket parati pero sumagot ako na baka umitim ako. Naniwala naman sila. At tsaka huhubarin ko lang ang jacket kapag nasa school na ako. Di parin ako nakaligtas sa tanong ni Aki pero wala akong balak na ipaalam sa kaniya baka sabihin niya sa pamilya ko. At kapag mawala naman ako. Di ako mamproblema dahil nakita ko na mahal na mahal nila ang anak ko. Kaya masaya na ako don. Masaya na ako na makita kong masaya ang pamilya ko. Ayokong mahirap sila dahil sa akin. Kaya ayokong magpagamot at walang balak na ipaalam sa kanila. Nahihilo pa rin ako pero tiniis ko. Napansin ko rin na sobrang putla ko na compare dati. At pumayat na rin ako.
Nang uwian na ay dal-dali akong pumuntang parking lot upang umuwi. Dahil ayokong makasama si Aki dahil magtatanong naman iyon kung bakit ako maputla at ang daming pasa. Nakahinga ako ng maluwag ng pinaandar na ni manong ang sasakyan. Kung mawala man ako gusto kong makilala ni Kim ang anak namin. Tumulo na naman ang luha ko dahil sa katotohanan na di na talaga ako magtagal sa mundong ito.
Pumasok na ako sa mansyon at nakita ko sila sa sala. Buhat ng maid si Aya. Hinalikan ko ito at bubuhatin na sana pero inilayo ng maid ang aking anak. Dahil sa utos ni Lola. Sobrang tahimik ng bahay. At nagtaka ako dahil umiiyak na si Mamay habang naka-upo sa sofa.
"Kailan pa apo?!" sigaw ni Lola at humagulhol na.
Napatayo na rin si Mamay at hinagis nalang yung papel. Kaya nagulat ako, nalaman nila! Nagtuloan na yung luha ko.
"May leukemia ka Zaya pero di mo man lang sinabi sa amim? Bakit anak? Nong isang buwan pa yung result? Kaya pala naka jacket kana ngayon. At ang putla mo na. Pinapatay mo ang iyong sarili Zaya. May naka ka! May anak ka!" sigaw ni Mamay na umiiyak.
Kinuha ko ang bag ko hinubad ang jacket ko. Pareho silang natigilan sa nakita.
"Oo May, La, may sakit ako. Kaya ko hindi pinaalam sa inyo dahil ayokong maag-aala kayo dahil sobra na ang dinala kong problema sa pamilyang to! Ayokong maghirap kayo sa pagpapagamot ko. Kampante naman akong mamatay dahil alam kong mahal ninyo ang anak ko. Ayoko kong maghirap kayo at maubos ang pera. Ok na yung mamatay dahil isa lang ang gastos!" sigaw ko at naghahabol hininga habang umiiyak.
"Apo wag kang magsalita nga ganyan—"
Bigla nalang akong hinigitan ng hininga at hirap akong huminga. Natumba ako pero nasalo ako ni Lola. Nang sumigaw si Mamay.
"Zaya anak!"
Kusa nalang pumikit ang mata ko. And everything went black.