Malakas kong hinampas ang matipunong braso ni Van nang makarating kami sa likod ng bahay kung nasaan ang hardin.
"What was that for?" reklamo niya naman habang nakahawak sa brasong hinampas ko. Tumatawa-tawa pa ang gago. Yeah, whatever! I have a small and weak hand kaya wala lang iyon sa kanya.
I rolled my eyes on him as I stomped my feet on the grass and walked away from him. Dumiretso ako sa isang swing saka naupo. Ibinaling ko ang tingin ko sa mga magagandang bulaklak kaysa sa lalaking kasama ko ngayon. He's giving me a headache! Akala ko talaga ay pumunta sila rito para...
"I don't want to be a painter anymore."
Mas lalong sumama ang timpla ng mukha ko. "What does it have to do with our current situation right now?"
Naiinis ako! He never take things seriously. Sa tingin niya naman ay palagi akong natutuwa sa mga sinasabi at pinaggagagawa niya.
"Ang hirap kasing ipinta ng mukha mo ngayon."
I gave him a glare. The nerve of this guy! Wala na ba talaga siyang ibang alam kundi ang mamilosopo at magbiro?!
"Come on, babe, give me that smile of yours. I kinda miss it," he teased but my fragile heart seems to be flattered by it.
Naramdaman ko ang unti-unting paglambot ng ekspresyon sa mukha ko. Umiwas ako ng tingin sa kanya. Clearing my throat, I tried to convince myself that I should be sulking because of his sudden appearance in our house. I know I shouldn't be this childish and immature but I just couldn't help it. Sobra akong nabigla. Hindi ko rin nagustuhan ang ginawa niya kanina kaya mas lalo lang akong naiinis.
"Mr. and Mrs. Sinclair! How are you holding up?" ani ng hindi katandaang lalaki na kasama ni Van.
Bahagyang natawa si Dad. "Oh, no need to address us formally. Tayo-tayo lang naman ang mag-uusap ngayon."
What? Kilala na nila ang isa't isa? Paano nangyari iyon? Magkasosyo ba sila sa negosyo? Nga naman, pagdating sa negosyo parang lahat na mga negosyante ay kilala ng magulang ko.
Bumuntong-hininga ako. I worried and panicked for nothing. Of course, they know each other. Bakit hindi ko agad iyon naisip kanina? Paano ba naman kasi si...
Nabaling ang tingin ko kay Van na hanggang ngayon ay nakangisi pa rin habang mataman akong pinagmamasdan.
Hindi ko na lang siya pinansin. Naglakad ako palapit sa kanila at agad naman akong pinakilala ni Dad.
"Si Aislinn, anak ko nga pala. Sweetheart, this is your Uncle Leigh and Aunt Vienna."
Naramdaman ko ang marahang haplos ni Dad sa likod ko nang ilahad ko ang kamay ko sa kanila. But instead of shaking it, the old man just messed up with my hair. Gusto ko sanang pigilan siya kaya lang ay hindi ko na nagawa. Baka maging bastos pa sa paningin nila.
Uncle and Aunt? They are Cronin so we are not blood related, I think? Dahil kung oo man ay mababaliw yata ako. Kung nagkataon man na sinagot ko na si Van, our relationship will be as good as incest! Oh, my goodness! Please, tell me, we are not blood related! Please?
"Ang laki mo na! Huling kita ko sa 'yo ay nakakarga pa kita. Sure, time flies so fast." the Uncle Leigh said with those smiles of him, exposing his so much energy. Napangiti na lang ako. He seems a jolly and kind man. Medyo mababa ang tangkad niya kumpara kay Dad at medyo maskulado rin ang katawan niya.
Well, that was awkward for me. Ibig sabihin, hindi lang siya basta kasosyo ng pamilya ko sa negosyo. They have a deep connection and companionship. Does that mean that we really are blood related?! No!
Can someone give me a hint on what's happening?
"You have a beautiful face and figure just like your Mom."
Nabaling naman ang tingin ko sa Aunt Vienna na pinakilala ni Dad. She's a chubby woman but have a small and pretty face.
"Not with the attitude."
Mom's talent is to interfere in a conversation and annoy someone. Oh, please!
Binalot ng tawa ang sala dahil sa tinuran ni Mom, but I just made a poker face. What's so funny about it? Nakita ko na nakisabay rin si Van kaya agad ko siyang pinanlakihan ng mata.
"So, Aislinn, sa tingin ko ay nakalimutan mo na ang hitsura ng anak namin," saad ulit ni Aunt Vienna saka ipinulupot ang kamay niya sa braso ni Van.
'Nakalimutan?' Bahagya ulit akong nagulat kaya lang ay hindi ko masyadong pinahalata iyon.
And... they are Van's parents! Obviously! I should've treated them nice earlier because they will become my other father and mother soon. Gosh! Why didn't I notice some resemblance on them to Van? And the way I addressed them earlier is a bit rude. Old man? The Uncle and Aunt? Say what, Aislinn? Nasabi mo ba talaga iyon? They are not that old yet!
Pero teka, sino ba talaga sila sa buhay namin?
"This is Razvan, Aislinn. Magkababata kayo, I think. Matalik na kaibigan ng ama mo ang asawa ko kaya parati kaming bumibisita sainyo noon. Naputol nga lang noong mag-abroad kami ng ilang taon."
That answered my question. Para akong nabunutan ng malaking tinik sa lalamunan nang sabihin iyon ni Tita. Ha! Tita?! Parang ang kapal ko yata sa parteng iyon ah? Is this another progress of my relationship to Van, then?
Pero bakit wala akong maalala na kababa ko siya? My childhood is all about school, business and bullying. I didn't enjoy it that much lalo na't wala naman akong nakakalaro noon... I think.
"Ah, opo," masayang tugon ko naman bago ko harapin ulit si Van. "Hello, Razvan." Inilahad ko ulit ang kamay ko at agad naman iyong hinawakan ni Van.
"Hi, Aislinn! How are you?"
Oh, his hand is still the same. Warm and soft for a man like him. Wala ba itong ibang ginagawa na siyang makakapag-pagaspang sa kamay niya? Oo nga naman, anak mayaman kagaya ko.
"I'm great. You?" I tried to sound friendly so they wouldn't know about us.
"Handsome as ever."
Muntikan ko pa siyang tarayan at barahin kaya lang ay napigilan ko iyon. Buti na lang ay nandiyan naman ang mga magulang niya para patahimikin agad siya sa pagmamayabang.
"Let's sit, then," it's Mom again.
Maglalakad na sana kami papunta sa sofa nang magsalita ulit si Van na siyang nakapagpatigil sa amin.
"You look familiar. I think you're someone that I'm courting to."
Namilog ang mga mata ko at para yata akong matutumba. Hindi ko magawang makakibo habang sinusukat ng mga magulang namin ang tingin nila sa amin. Damn you, Cronin! You're trying to pull some strings here!
Tumawa ako ng pilit. "Common lang talaga yata ang mukha ko kaya kung saan-saan mo nakikita."
"No, it's not. Your face is as rare as your character."
"Pardon? I think you've mistook me for someone because of your countless girls?"
"My girl is only one and she's standing right in front of me. Am I right, babe?"
I gritted my teeth in secret, wanting so bad to inflict a pain on his annoying face and body. What is he doing?!
Naglakad ako palapit sa kanya nang hindi inaalis ang malalim na tingin sa kanya.
"Look here, Mister, you're saying nonsense things. Ngayon palang kita nakita at nakilala kaya kung sino man iyang tinutukoy mo ay hindi ako iyon. So, if you'll excuse me, please." Tinalikuran ko siya pero hinawakan niya agad ang kamay ko. Damn, Cronin! What are you trying to do?!
"Kababata mo raw ako, eh-"
"What are you two doing?"
I froze when I heard my Mom's voice. Sabay kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses. My parents together with Van's parents are standing meters away from us, looking so confused of what is happening with a little furrows in their brows, but Mom had a stoic expression on her face. Oh no, this is not good. Mom's surely mad. Halatang ayaw niya sa kung ano man ang nasasaksihan niya ngayon.
Napahawak ako sa kamay ni Van gamit ang isa kong malayang kamay. Marahas kong tinanggal ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Pagkatapos ay agad kong nilagay sa likod ko ang mga iyon saka humingi ng paumanhin sa harap nilang lahat.
"Sorry po."
"Care to tell us what is this all about?" malamig na saad ni Mom saka pinag-krus ang mga kamay sa dibdib niya. Titig na titig din siya sa akin na para bang hinahanapan ako ng mali sa bawat galaw at sasabihin ko.
"We're-"
Pinutol ko na agad ang sasabihin ni Van dahil alam kong mali na naman ang lalabas sa bibig niya.
"We're schoolmates po," I almost stuttered on that. Kita ko naman agad ang pagbabago ng ekspresyon nila sa mukha maliban na lamang kay Mom.
"That's good to hear, then. Akala namin kung ano na," si Aunt Vienna.
"Ang liit talaga ng mundo, ano? Mukha rin kayong itinadhana," si Uncle Leigh naman suot ang malawak na ngiti.
Mukhang alam ko na kung kanino nagmana si Van. Like father like son, eh?
"You must be close to him, sweetheart?"
Mabilis akong napatingin kay Dad.
"Uh-" I was about to answer when Mom cut me off.
"Of course. Halatang-halata naman sa mga inasal nila kanina. Would you like to tell us something about it, Aislinn?"
Isa-isa ko ulit silang tiningnan at nahalatang naghihintay sila ng magiging sagot ko o kaya ni Van. Oh, my God! This scenario is suffocating me!
"Ah, Tita," napatawa si Van bago nagpatuloy. "Tama po si Aislinn. Schoolmates lang po talaga kami kaya kung ano man po ang iniisip niyo sa amin ay mali po iyon. I just thought that she's my soon-to-be girlfriend."
Sa wakas ay may nagawa ka ring tama, Van!
Magsasaya na sana ang diwa ko nang magsalita ulit si Mom. Oh come on, hindi pa ba tapos?
"Bakit mo naman iyon naisip kay Aislinn? She must have a lot of similarities to your girlfriend, then? From her face to her character. Am I right?"
Now, Van, how can you answer that one, huh?
"Ah 'yon po ba. The way she greeted me earlier made me think of my girlfriend. Pasensiya na po kayo."
Hmm, not bad.
"May nakuwento nga siya sa akin. Naku, hayaan na lang natin sila. Mga kabataan nga naman ngayon."
Hulog ka po ng langit, ama! I mean, Van's Dad.
"Van must be really in love with his girl. Laki na ng pinagbago mo, hijo," si Dad naman ngayon.
Tsk! In love. Babaero kaya ang lalaking ito. Imposible ang salitang 'in love' sa kanya.
"Very well. I'll let you two talk so that we can also start our business here," pagpapatuloy ni Dad bago naglakad palapit sa sofa.
Napapikit na lang ako at napabuntong-hininga nang tuluyan na nila kaming tinalikuran. Pero hindi pa rin nakatakas sa paningin ko ang makahulugang mga tingin ni Mom sa amin ni Van. Mom's difficult when it comes to this. Remember, she doesn't want any boy or man near me except for Rad.
Tinignan ko ng masama si Van. "Follow me."
I turned my back on him and started to walk out of the living room. Napili ko ang hardin sa likod ng bahay since bihira lang iyon puntahan ng mga magulang ko at ng mga katulong. It's a nice place to talk in private with this annoying asshole.
"Akala ko talaga ay sasabihin mo sa kanila," bigla kong sabi habang nasa swing pa rin.
"I'm just teasing you, babe. Hindi ko naman hahayaan na mapagalitan ka dahil sa akin. Kargo ko pa iyon kapag nagkataon."
"Teasing ka diyan! Ilang beses mo kaya akong pinakaba! You and your tactics! Ay ewan ko sa 'yo!" maktol ko sa kanya saka ulit siya tinarayan.
I crossed my arms on my chest because of annoyance. Lumipas na ang ilang minuto simula nang makaalis kami roon pero hanggang ngayon ay hindi ko pa magawang kumalma. Kasi naman!
"You're always giving me heart attacks! Damn you, Cronin!"
Nag-iinit ang gilid ng mga mata ko simula pa kanina, nagbabadya ng luha. Dala siguro ng inis at pangamba. Akala niya ganoon lang kasimple iyon. Didn't he know that my life depends in everything that I do? Isang pagkakamali lang ay pagsasabihan na naman ako. At kapag nalaman nila ang tungkol sa amin ay paniguradong hindi na sila magdadalawang-isip na ituloy ang kasal.
"Chill, babe. It's nothing. Just let it pass."
Lumapit siya sa akin. Lumuhod siya para maging magkapantay kami kahit papaano. Nagkatitigan kami at nagtagal iyon ng ilang minuto.
"Che!" ani ko sabay sapak sa pagmumukha niya.
Nakakainis naman! How can I resist his charm?
Medyo tumagilid ang ayos ng ulo niya dahil sa sapak ko. Sus, mahina nga lang iyon.
"Bakit ba ang brutal mong babae ka pagdating sa akin?"
"Pasalamat ka at sa 'yo lang. Ayaw mo? E 'di maghahanap na lang ako ng iba-"
"Uh-huh, not so fast, baby." Pagpigil niya sa akin nang tatayo na sana ako at aalis. Binalik niya ako mula sa pagkakaupo kaya tanging masamang titig na lang ang ipinukol ko sa kanya.
"Nagreklamo ba ako?" dagdag niya pa.
"Oo!" pasigaw at pagalit na sabi ko naman.
"Kailan?"
"Kanina lang bago mo ako paupuin ulit! Hmp!"
"Oh no, baby. That's a question not a complaint."
"Parehas lang iyon!"
"No, it's not," he cooly said while shooking his head with a damn smile on his lips!
"Oo sabi, eh!"
"What was that, baby? Sinasagot mo na ako?"
"Ang kapal!" depensa ko naman.
Lahat na lang talaga ay nagagawan niya ng paraan, ano? How can I ever win an argument with this guy? Ugh! This is really annoyingly... sweet.
"So, wala pa talaga sa plano mo ang sagutin ako?"
"Wala talaga," napautal ako dahil sa titig niya. Ang gago, tinawanan na naman ako!
"I don't think so."
"Bahala ka!" I rolled my eyes on him as I looked away.
"Bahala ako? You sure, babe?"
Muntikan pa akong mapatalon nang maramdam ko ang kamay niya sa baba ko. Nabalik ang tingin ko sa kanya dahil sa ginawa niya. I swallowed the bump in my throat when I saw how he licked his lips.
"Kung ako lang talaga ang masusunod ay matagal na kitang naangkin," napapaos niyang sabi habang titig na titig siya sa medyo nakaawang na labi ko. "But I'm the one who's courting you so you will give me the right answer to make me your real boyfriend."
"O-Oo..."
Napamura naman agad ako sa utak ko dahil doon. I was lost by his stares and words again! Bakit ba ang hilig-hilig mang-akit ng lalaking ito? Kaya napakarami niyang nabibingwit na babae, eh! Siyempre hindi ko naman hahayaan ang sarili ko na mapabilang doon. Iba ako and I still believe that he likes me in a different way too.
"I mean..." I trailed off. Umangat ang gilid ng labi niya bago unti-unting lumapit sa mukha ko. What are you trying to do this time, Van?
I blinked several times while looking purposely at his eyes. Palapit nang palapit ang mukha niya sa mukha ko habang sinusubukan ko namang lumayo.
My eyes widened when I bend my back too much just so our lips could not meet. Muntikan na akong mahulog sa swing dahil doon pero agad niya akong nahawakan sa kamay. He tightened the grip to my hand and pulled me closer to him. I felt his arms touched the small of my back. Para akong nakiliti dahil sa marahang haplos na iyon bago makarating ang kamay niya sa baywang at tiyan ko.
"Glad I'm fast enough to caught you."
Napakalapit na ng mukha niya sa mukha ko at naaamoy ko na ang hininga niya. Ilang pulgada na lang ay magkakadikit na ang ilong namin.
Mahigpit niyang hawak ang isa kong kamay na ngayon ay nasa may leeg ko na. Sakop niya rin ang baywang at tiyan ko dahil sa laki at haba ng kamay niya. Nakahawak naman sa braso niya ang kanan kong kamay.
He's claiming his territory without me telling the magic word. Ito yata ang unang pagkakataon na nahawakan niya ako ng ganito sa loob ng dalawampung buwan na panliligaw niya sa akin. Sa loob ng mga buwan na iyon, napansin ko na malaki ang respeto niya sa akin. Iba niya ako kung alagaan. Siguro isa iyan sa mga importanteng rason kaya namalayan ko na lang ang sarili ko na nahulog na sa kanya.
Ngunit hindi ko pa iyon kayang sabihin sa kanya. I'm still afraid to take a risk. Hindi rin maalis-alis sa akin ang duda. There are also some things that might complicate our relationship. Pero ika nga nila, magmahal ka nang walang takot. But how can I do that in this situation of mine?
Sa totoo lang ay nakakabilib siya. Nakaya niyang ligawan ako sa tagal at haba na ng buwan. No one would ever wait that long. May mga panahon na gustong-gusto ko na talaga siyang sagutin but there's something in me that always holds me back from doing so. I think it really takes time. I'm just glad and happy that he's patiently waiting for me.
Tumikhim ako at sinubukang alisin ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Pero hinigpitan niya pa lalo.
"Van," I called to give him a warning. He just stared at me for minutes.
"Alright. I'm sorry." Bumuntong-hininga siya bago ako tuluyang pinakawalan. Tumayo siya at lumayo ng ilang pulgada sa akin.
I sighed. If it wasn't for my worrisomeness, I will choose to stay in that position and might even kiss him. But today is not yet the right time to do that. Ang tanong, may tamang oras pa ba talaga para sa amin?
Payak akong napangiti sa kanya habang tinitingala siya. Tumayo na rin ako at naglakad papunta sa gazebo na nasa gitna ng pond. Bahagya kong sinulyapan ang direksiyon ni Van.
"Van!" tawag ko sa kanya pero hindi niya ako nilingon. Napayuko na lang ako bago siya talikuran ulit.
Hindi pa nagtatagal ay nagulat at natakot na lang ako dahil sa ginawa ni Van. Wait, why would I be afraid? Van just hugged me from my back. 'Yon lang. Pero hindi ko makontrol ang isip at puso ko dahil sa tahimik na pagtatalo na nagaganap.
"Let's stay like this for a while."
I bit my bottom lip as I felt his breath on my ear and neck. Naramdaman ko naman ang panghihina ng dalawa kong tuhod dahil sa ginawa niyang iyon.
Why are you doing this to me, Van?
"I will not apologize this time. Your effect on me is just too strong that I couldn't resist it anymore," he added as he tightened the hug. He buried more of his face on my neck and planted a soft kiss on it as if it was my lips.
The kiss made me dizzy and I just realized that I became submissive to him even just for this moment.