'Daarom ga je met mij mee.'
Ik hoef niet eens op te kijken om al te weten wie dit is. Zijn lage, hese stem herken ik uit duizenden.
'Ga weg sukkel', roep ik, terwijl ik de tranen, die zich hebben vermenigvuldigd, van mijn gezicht veeg. 'Ik ga niet met jou mee. Nooit meer!'
'Dat ga je verdomme wel Bella.' Zijn stem klinkt dichterbij en als ik opkijk zie ik dat hij inderdaad voor me is komen te staan. 'Doe niet zo eigenwijs en kom mee.'
Ik snuif. 'Hunter ik heb hier geen zin in', breng ik vermoeiend uit. Vermoeid van de gevoelens tegenover hem die ik probeer te maskeren, vermoeiend van de eindeloze nare gedachtes, vermoeid van alles. 'Ik vraag je om geen ruzie met me te maken en voor eens te doen wat ik vraag.'
Hij lijkt geschrokken van de kalmte waarop ik tegen hem praat. En dat snap ik. Ik ben er zelf ook verbaasd over. Het liefst zou ik nu tegen hem schreeuwen en zeggen dat hij een vieze player is. Ik zou hem willen vertellen dat hij Lillian had weg moeten duwen en mij in zijn armen had moeten nemen. Maar dat kan ik niet. Ik kan het niet meer opbrengen. Mijn lichaam is uitgeput en zo ook mijn geest.
'Geef me de kans om...'
'Het uit te leggen?', maak ik zijn zin af. 'Je hoeft niks uit te leggen. Zoals je al eerder vandaag zei: We zijn niet op een ander punt. Jij bent jij en ik ben ik. We kennen elkaar en that's it.'
'Je weet zelf ook dat dat een leugen is', zegt hij snel. Maar ik blijf zwijgen. Ik heb hem niks meer te vertellen en als hij niet weggaat, negeer ik hem totdat hij wel gaat. Super kinderachtig, maar dat is mijn laatste redmiddel. 'Bella Smith die geen weerwoord heeft. Wie ben jij en wat heb je met haar gedaan?' grapt hij en hij komt lachend op zijn hurken zitten tegenover me. Echter veranderd zijn blik als hij ziet wat er in de wc-pot ligt. Ik volg zijn ogen en bedenk me dat ik nog ben vergeten door te trekken. Shit!
Zo snel als ik kan sta ik op en druk op de doorspoel knop. 'Bella...', klinkt zijn stem, maar ik negeer het weer. Ik wil hem niet vertellen waarom ik het niet meer binnen kon houden. Eén reden weet hij. En die rede is voor nu genoeg.
Hij staat op en gaat recht voor me staan. 'Ik en Lillian zijn verleden tijd Bella.' Ik schud sarcastisch lachend mijn hoofd. 'Ik zei toch dat je niks hoefde uit te leggen', laat ik hem weten.
'Je zei dat dat zo was als we niet op een ander punt waren', brengt hij me in herinnering, waardoor ik hem verbaasd aankijk. 'W...w...wat?', breng ik stotterend uit. Geeft hij nou toe dat hij wel degelijk meer voor me voelt dan alleen vriendschap?
'Kun je nou kappen zo eigenwijs te doen en met me meekomen?' Zijn stem klinkt weer wat norser dan eerst. Zoiets toegeven is voor hem een hele stap. 'Waarheen?', vraag ik. Het is nog geen toezegging, maar als hij me kan weghalen uit dit ziekenhuis, klinkt dat nog niet eens zo verkeerd. 'Waar jij naartoe wil.'
'Ik wil naar huis', geef ik toe. Hij knikt en pakt mijn hand vast. Diep van binnen wil ik hem wegtrekken om een punt te maken, maar ik weet dat ik dat niet kan. Deze jongen heeft me in zijn macht. En niet zo'n klein beetje ook.
--------------
EEN KLEIN HOOFDSTUKJE, MAAR HOPELIJK WEL EEN LEUKE. LET ME KNOW! IK BEN BENIEUWD OF JULLIE HET BOEK TOT NU TOE LEUK VINDEN. ZO JA? DAN ZOU IK HET SUPER LEUK VINDEN ALS JULLIE EEN STEM ACHTERLATEN!
XXX