Ayfer Vardar - Gide gide bir söğüde dayandım
Mutlu ol ablam, sen hep mutlu ol... Ablam el sallarken bende gülümsemiştim. Evlilil süreci çok uzun sürmüş gibi gelse de boşandıktan sonra on aylık gibi bir süre beklemen gerekiyordu. Ablam ve Raşit bu süreyi beklememek adına aile mahkemesine başvurmuş böylelikle bugün nikah kiyabilmişlerdi.
Nikahta yalnızca biz ve korumalar vardı. Nikah şahitleri ise ben ve Kartal olmuştuk. Şimdiyse balayına gidiyorlar bende arkalarından el saklıyordum. Aysima'ya bu süreçte bakmak gözümü korkutsa da bir kere söz vermiştim. Ablamlar gözden kaybolunca içeriye girdim.
Raşit gitmeden önce kesin dille bu evde misafir odasında kalcağimızı üstüne basa basa söylemişti. Kartal ise sesini çıkartıp bir şey söylemediğine göre kesin ya şimdi burada kalma diyecek ya da üç aydır yaptığı gibi beni görmezlikten gelecekti. Ben bu süreçte onu deli gibi özlemiştim. Onu her gördüğümde burnumun direği sızlarken nasıl oluyorda o beni görmezlikten geliyordu.
Koltukta yatan Aysima'ya bakarak mutfağa geçtim. Kartal elimden yemek yer miydi hiç bilmiyorum ama burada kalacağım on gün boyunca buna alışsa iyi ederdi. Mutfağa girince beni gülme almıştı. En son gelen aşçı olay konusu olmuş Raşit kıskançlık krizi geçirerek işine son vermişti. Adamın tek yaptığı şeyse Aysima'yi sevip ablamla gülerek konuşmasıydi. Ohsa ben onunla çok iyi anlamıştim.
Mutfağa bakarak dudağımı dişledim. Bu mutfakta yemek yapmayalı aylar olmuştu. Kolları sıvadıgımda yemek yapmaya koyulmuştum. Yemek bittiğindeyse salona geçtim. Aysima bugün çok yorulduğu için hala uyuyordu. Yemeği hazırlamadan önce başımı kaldırıp yukarıya baktım. Acaba yukarda ne yapıyordu.
Yukarıya çıkmayacağım için elime telefonu alarak Kartal'ın numarasını çevirdim. Telefonu hemen yanımda çalınca merakla yanına giderek ekrana baktım. Ekranda okuduğum şeyle elim ayağım titremişti. Telefonu kulağımdan ayırınca onu arayıp aramadığımı kontrol ettim. "Canözüm!" Beni canözüm diye kaydetmiş... Telefon kendiliğinden kapandığında en yakın koltuğa oturmuştum.
Kaydetmesini beklemezken aylardır hiç değiştirmemesi... Kalbim deli gibi atarken elimle kalbime bastırdim. Sanki yeniden atmaya başlamış gibiydi. Bu nasıl bir duyguydu böyle. Oysa ben aylardır onunla denk düşmemek için elimden gelen her ne varsa onu yapmıştım. Bugün onunla yakın olmak beni o denli zorlamıs canımı yakmıştı ki... Bunca zaman sonra bizim için bir şans olabilir miydi?
Seslerle birlikte başımı kaldırdığımda Kartal hızlı şekilde telefonu eline aldi. Büyük ihtimalle ben yemek yaparken buraydi. Kartal yüzüme baktığında ayağa kalktım, "Seni yemek için aramıştım. Bizimli birlikte yemek yer misin?" Kartal yeğenime bakınca yanına giderek oturdum.
"Aysima güzelim uyan..." Aysima uyanırken gözlerini ovuşturarak etrafına baktı. "Bebeğim yemek yiyeceğiz." Aysima etrafına bakınıp "Çikolata."demişti.
"Sen burada Kartal abinle kal ben sana çikolata da vereceğim." Aysima'yi öperek ayağa kalktım. Kartal ise gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Ona fazla bakmamaya özen gösteerek elim kalbimde mutfağa geçtim. Şuan mutluluktan havalara uçabilirdim.
Masaya hazırlarken Asyima yanıma gelerek eteğimi çekiştirdi." Teyze annem nerde?" O an gözüm Kartal'a gitmişti. "Bebeğim burada ben varım Kartal abin var..."dediğimde elini ağzına götürdü.
"Teyze ben annemi çok özledim."
"Aysima gidip Kartal abinle oyun oyna ben yemek hazırlayacağım." Tamam, dediğinde koşarak yanına giderek güç bela koltuğa çıkıp soluğu yanında almıştı. Kartal'ın başında dikilinca başını eğerek telefona bakmış bende gülmemek için dudağımı dilemiştim. Kartal bana kötü bir bakış atınca "Aysima çizgi filmleri çok seviyor açarsaniz usku duracaktir."diyerek gerisin geriye mutfağa girdim. Tekrar geldiğimde Aysima telefonu eline almış bir şeyler izliyordu.
Bende masayı hazırlayınca küçüğümün yanına giderek "Güzelim yemek vakti şimdi Kartal abinin telefonu ver yemekten sonra izlersin."demiştim ama bundan memnun olmayan Kartal kaşlarını çatmıştı. Iyi ama ben ona yalnızca çizgi film aç dedim televizyonda da açabilirdi. Yeğenime kucakladiğım gibi sol tarafima oturtarak bende hemen yanina geçmiştim. Kartal da sesizce yanımıza geldiğinde hemen baş kısma Aysima'nin yanına oturmuştu.
"Teyze su..." Yine başlamıştık. Bizimkinin yemekten anladığı tek şey suydu. "Yalnızca bir yudum içeceksin yemeğe yer kalsın." Bardağın yarısına kadar su doldurup eline verdim. Sıra yemeğe gelinceyse çorbadan yavaş yavaş içirerek sık sık elini yüzünü sildim. Bir kaşık daha verirken gözüm Kartal'a gitti. Bize öyle bir bakıyordu ki derinlee daldıgı aşikardı. O an aklıma ona söylediğim yalan düştü. Belki de benim gibi bir aile olduğumuzu hayal etmişti.
"Teyze su versene..." Kendime gelince Aysima'ya yemek yedirmeye devam ettim, Kartal da ağır çekimde yemek yedikten sonra masadan kalkmış bende karnımı doyurmuştum. "Teyzecim bende yardım edeceğim. Ben artık kocaman oldum." Masadan kalınca haline epey gülmüştüm. Elime bardak alıp uzatacağım sırada aklıma üstüne düşme ihtimali gelince vazgeçti. Çatal versem yine düşebilirdi. Bu yüzden yalnızca kaşıklari eline vermiştim. Bana yardım ettiği için mutlu olan Aysima gülerek etrafta koşuşturmuştu.
Aklına çizgi film gelinceyse beni rahat bırakıp Kartal'ın kucağına koştu. Kartal'ın kucağına oturup aç dediğinde güldüm. Bence uzaktan harika bir ikiliydiler... Mutfakta işim bitince yanlarına oturdum ama ben gelince Kartal yukarıya çıkmıştı. Ablam bir kez daha aradığında kızını sordu, bende kızının iyi olduğunu sık sık aramamasını söylemiştim.
Merdivenlerden ses gelince başımı çevirdim. Kartal üstünü değiştirmiş iniyordu. Öksürük sesiyle başımı çevirdim. "Aysima! " Koltukta ayağa kalkmış boğazından bir şey kalmış gibi can çekisiyordu. Yanına gidip ağzına baktım ama görünürlerde bir şey yoktu.
"Çekil şurdan. " Kartal yanıma gelip beni iteklediğinde kalbim yerinden çıkacak sandım. Yeğeni nefessiz kalmış gibi öksürürken Kartal bir şeyler yapıp ağzından bir şey çıkardi.
"Teyze!" Aysima ağlarken ondan farksızdim. Yeğenime kucağıma alıp sarmaladığim da Kartal'a defalarca çıktı mi diye sordum. Kartal ise bir bardak su alarak yanima gelmiş bende hemen oturarak ağlayan küçüğüme su içirmiştim. "Annemi istiyorum" derken kalan suyu ben içerek sakinleşmeye çalıştım. Kartal kucağımdan hiç durmadan ağlayan Aysima'yi alınca elini açarak avucunu gösterdi.
"Boncuk..." Iyi ama bunu nerde bulmuştu. "Aysima sana dondurma almamı ister misin?" Yeğenim ağlayarak isterim al, dediğinde bana çıkalım demişti. Bende hiç düşünmeden peşine takıldım. Kartal sürücü koltuğuna geçtiğinde bizde arka koltuğa geçip sarmaş dolaş oturduk. Yeğenimi defalarca öperken artık ağlamiyor geçtiğimiz yollara bakıyordu.
Kartal arabayi park ettiğinde bekleyin diyerek inmişti. Bana külahta dondurma verirken hasta olmasın diye küçüğüme kağıt helva alsa da Aysima ağlayarak dondurma istemiş bende mecbur kalarak elimdekini ona vermiştim. Kartal tekrar gidip elinde iki külahla dönünce ikisini yiyemem demiştim. O ise biri benim için diyerek dolanıp kendi yerine geçti. Ona dondurmasini verdiğimde küçüğüm çok güzel demiş başka bir şey demişti. Başta keyifle yerken Kartal'ın bir bakışıyla öksürük tuttu. O bakışlarını kaçırırken bende ısırarak yemeğe çalışsam da yiyemiyordum.
"Aysima başka bir şey istemiyorsan eve gidiyoruz."
"Anneme giyoruz oley..."
"Canım annen uzaklara gitti. Uzun süre dönmeyecek." Aysima teyze ben annemi istiyorum, diyerek eliyle yüzünü kapatınca ona kötü bir bakış atıp küçüğümü kucağıma alıp avutmaya çalışsam da boşunaydi. Kartal bir dünya oyuncak almasa belki de hiç susmayacakti. Küçük bir kıza annesini unutturmak kötü bir şey olsa da elimizden bir şey gelmiyordu.
Eve geldiğimizde ikimizde aynı anda kendimizi koltuğa atarak derin bir nefes almıştık. Ilk günümüz çok zor ve yorucu geçse de sonunda gün bitmiş Aysima kucağımda uyuyakalmıştı.
"Lina... Lina." Içim geçmiş vaziyette otururken Kartal yanıma gelerek yeğenimi kucağına almış bana da kalk demişti. Uyku sersemi onu takip ederek üst kata çıktık. Hemen yanındaki boş odaya girdiğinde Aysima'yi yatağa bırakmış bende esneyerek yanina yatıp küçüğüme sarılmıştım. En son hatırladığım detay üstümüzün örtülmesiydi.
Ilk günlerimiz böyle geçmiş beş günü ardımızda bırakmıştık. Bir zamanlar Arızayı üstüne salarım diyen adam şu sıralar beni ona sevdirme çabasındaydı. Elimden tutup zorla dokundurmaya çalıştırken çığlık çığlığa ona tutunarak yüzümü koluyla örtmeye çalışıyordum.
"Lina Hanım yapabilirsiniz?" Başımı çevirip yeğenimi kucağında tutan Mustafa'ya baktım. Aysima kıkirdayarak beni alkışliyordu. Köpek avuç içimi yalarken "Ay..."diyerek başımı köpeğe çevirdim. Arıza beni sevmiş miydi? "Inanmiyorum beni sevdi..." Sevinçle başımı çevirip Kartal'a baktığımda o da bana bakıyordu. Ağzım açık bakınirken kasıklarimda bir sızı hissettim. Kartal aniden beni bırakıp geri çekildiğin de koca bir boşluğa düşmüş gibi hissetmiştim.
Kartal hızla yanımızdan uzaklaşirken adamını da yanina alıp gitmiş bende Aysima'nin minik ellerinden tutarak eve doğru yürümüştüm. Kartal normaline dönmüş gibi bütün gün mesafesini korumuştu. Saat on bir gibi Aysima uyuyunca üstünü örterek ışığı kapattım. Sessizce odadan çıkmak için kapıyı yavaşça örttüm.
"Uyudu mu?" Işittigim sesle birlikte aklım çıkınca korkarak arkamı döndüm. Kartal düşeceğimi sanıp elini koluma koyduğun da ondan bana doğru içki kokusu geldi. Içmis miydi, hiçte içmişe benzer halide yoktu. Kısaca uyudu dediğimde yutkundu.
"Kartal ben... Ben bizi yani ikimiz hakkında..."
"Unut gitsin Lina! Yanımdan geçip giderken ona bakmak için hamle yapmıştım ki elimi bir şeye çarpmamla ağzımdan inilti çıktı. Kartal bana dönüp elimden tutarken bende elimi vurduğum kırık heykele baktım. Aysima dün düşürüp kırmıs şükür ki ona bir şey olmamıştı.
"Kanıyor... Benimle gel." Gerek yok desemde kolumdan çekiştirip odasına sokmasiyla nefesim kesildi. Beni aylar öncesinde attığı odaya şimdi zorla girdirmişti. Beni yatağın oturtturdugunda burnumun direği sızladi. Yanima gelip oturunca elinde ki pamuğa oradan da özledigim yüzüne baktım. Günler sonra ilk kez bu kadar yakındık. Elimin acısını unutup sağ elimi yara izine götürdüm. Kartal saniyesinde elimi tutup yüzünden çektiğinde gözlerim dolmuştu.
"Seni çok özledim, sen beni hiç özlemedin mi? Seni her gördüğümde yıllar sonra ilk defa görmüş gibi yüreğim sızlıyor senin sızlımiyor mu? Benim kalbim acıyor Kartal senin acimıyor mu?"
Cevapsız kalsa da gözlerini bir saniyeligine de olsun gözlerimden ayirmadı. Bende elimi tekrar yara izine götürerek dokundum. "En çok bunu yapmayı özledim." Kartal gözlerini kapattığında uzanıp dudaklarimi dudaklarıma bastırdim. "Bir de bunu..." Ikimiz aynı anda gözlerimizi açtığımizda Kartal sırtım yatakla buluşana dek üstüme gelip ağırlığıni üstüme bırakmıştı.
Özlemle dudaklarımız birbirinden hiç kopmayacakmışçasına birleşmişti. Yorulana dek özlemimizi giderdik fakat uyurken Kartal bana sarılmayına karnıma ağrılar girmişti. Bende ona yaklaşarak başımı göğsüne koyup uyumaya çalıştım. Bir ara dalmıştim ki Aysima'nın ağlama sesiyle birlikte yataktan fırlayarak üstümü giyindim. Kalan eşyalarımla birlikte odadam çıktığımda Asyima yatakta ayakta durmuş anne diyerek ağlamaya devam etti.
Küçüğüm yanina gidip sarıldığimda ona tekrar sarılarak yatırmıştım. Aysima bir süre sonra yatıştığinda elimi dudağıma götürdüm. Şuan mutluluktan uçabilirdim. Içim içimize sıgmazken sabah neyle karşılaşacağimi bilmeden uyudum.
Günde mi gecede misin
Geçmişte
Şimdide
Yoksa gelecek bir düşte misin
Şiirler, Cahit Zarifoğlu