ေက်ာက္စိမ္းဦးေသွ်ာင္
BxG fanfic
(7)
ေသွ်ာင္ကအ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနတာ၊
အိမ္အကူကေလးမေလးကေဘစင္မွာပန္းကန္ေတြေဆးလို႔။
ေသွ်ာင့္ထက္အသက္တစ္ႏွစ္ပဲႀကီးတဲ့မယ္ေထြး'ဆိုတဲ့ကေလးမေလးပါ။
အဲဒီကေလးမေလးလဲသူမအိမ္ေရာက္လာမွအပ်ိဳျဖန္းေလးျဖစ္စ'ပဲရွိေသး။
အဲဒီအရြယ္ေလးေတြကေလတိုက္တိုင္းရယ္၊ သစ္ရြက္ေႂကြလဲရယ္ခ်င္တတ္တယ္မဟုတ္လား။
ဘယ္သူ႔ကိုစိတ္မခ်ဘူးရယ္လို႔လက္ညိဳးထိုးျပလို႔မရဘဲ၊
ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာတရားေတြကိုေခါင္းထဲထည့္ေနမိတာေၾကာင့္ပါ။
ဒါမ်ိဳးေတြလဲဒီအိမ္မွာျဖစ္ခဲ့ဖူးတာမေမ့ေသးဘူးေလ။
ဟိုအရင္ကညီေထြးလူပ်ိဳေပါက္မျဖစ္တစ္ျဖစ္ေပါ့။
အိမ္အကူေခၚထားတဲ့ခပ္သြက္သြက္ကေလးမေလးရွိခဲ့တာ။
သူမအသက္ကႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလး၊
မမနဲ႔ေမာင္ေလးအရြယ္ေလးပါ။
အဲဒီကေလးမေလးရဲ႕အေဒၚျဖစ္သူကညီေထြးေလးနဲ႔ေလွာ္ေပးတာ၊
ေဒၚယုယအသိျမန္လို႔ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကေနစၿပီးအိမ္အကူေခၚဖို႔အရမ္းသတိထားလိုက္ရတယ္။
ေတာ္ရံုလူကိုလည္းမယံုရဲေတာ့ဘူး။
အခုေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလးေတြကေတာ့အေနအထိုင္မွန္ပါတယ္။
ေသွ်ာင္'တို႔လဲကေလးစိတ္ေတြျဖစ္ေနတုန္းမို႔...
အဆင္ေျပေနေသးေပမယ့္...
အျမင္မေတာ္တာေတြလုပ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္ေၾကာင့္ခက္၏။
အိမ္မွာေဒၚယုယအၿမဲရွိေနတတ္ေပမယ့္...
အဲဒီကေလးေတြရွိတဲ့ေနရာကိုေတာ့အၿမဲကင္းေထာက္လို႔မေနႏိုင္ဘူးေလ။
ဒီၾကားထဲ...
ေသွ်ာင္ကတစ္ခါ...
အေနအထိုင္မဟုတ္တာနဲ႔။
"ျပန္လာၿပီ"
"ေမယုေရ"
အသံတစာစာနဲ႔ေမရဲရဲတို႔အုပ္စုအိမ္ျပန္ေရာက္လာတာပါ။
ေက်ာင္းျပန္တာနဲ႔စားစရာလိုက္ရွာတတ္တဲ့ေမရဲရဲကစားပြဲေပၚကဟင္းေတြကိုျကည့္သည္။
သူမေနာက္မွာပူးငယ္။
အက်ႌကြ်တ္နဲ႔ေသွ်ာင့္ကိုျမင္ေတာ့ျပဴးကနဲျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။
"ကိုကိုႀကီးကေစာလိုက္တာ၊
ေရေတာင္ခ်ိဳးေတာ့မလို႔လား"
"ေအး...ငါ့အတန္းကေန႔တဝက္ပဲရွိလို႔"
ေရသာက္တဲ့သူကေသာက္နဲ႔...
ရဲရဲကထမင္းစားပြဲထဲကဝက္နံ႐ိုးယူစားရင္းျပန္ထြက္ၿပီးအိမ္ေပၚတက္သည္။
"ဟဲ့...အျပင္ကလာဆိုလာျခင္းေရသြားမခ်ိဳးနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္...မခ်ိဳးေသးဘူး"
အရင္ကဆိုအေပၚဆံုးထပ္ကေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔အိမ္သာကေသွ်ာင္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ပဲသံုးတာပါ။
အခုေတာ့ေမရဲရဲတို႔အပိုင္။
ေဒၚယုယလည္းသူမတို႔အေပၚထပ္မွာဘာလုပ္သလဲမျမင္ရတာေၾကာင့္...
စိတ္ပူေနရတာ။
အခုပဲေက်ာင္းျပန္ၿပီးခ်က္ခ်င္းေရသြားခ်ိဳးခ်မွာစိုးလို႔။
ေဘာင္းဘီကိုခါးအေပၚထိဆြဲတင္ဖို႔အၿမဲေျပာလဲမရ။
တင္ပါးမေပၚ့တေပၚေလ်ာက်ေနတာ၊
ေနာက္ကၾကည့္ေတာ့အတြင္းခံေဘာင္းဘီရဲ႕က်ပ္ႀကိဳးေလးထြက္ေနသည္။
ဖင္တံုးကလည္းအတံုးလိုက္ထြက္လို႔။
သူခြ်တ္ပစ္လိုက္တဲ့ေက်ာင္းအက်ႌအျဖဴကိုပံုပစ္ထားရာမွျပန္ေကာက္ၿပီးထိုင္ခံုေနာက္ရန္းမွာလႊားတင္ေပးရသည္။
"ျပန္ဝတ္ထားလိုက္ပါလားသားရယ္"
"ပူတယ္ေမေမေလးရ"
အဝတ္ျပန္ဝတ္ဖို႔ေျပာတာ၊ စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး။
ခါးပတ္ကိုပါထပ္ခြ်တ္သည္။
"ဟဲ့...ဘာလို႔ခြ်တ္ပစ္တာတုန္း"
"ေရခ်ိဳးမလို႔"
"အိမ္ျပန္ေရာက္မွခ်ိဳးေလ၊ ဟိုျပန္ရင္လည္းစက္ဘီးနင္းရဦးမွာနဲ႔"
"အာ့...ေမေမေလးရာ၊ ဒီမွာခ်ိဳးလဲဘာျဖစ္မွာလဲ၊ မသိဘူး၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွျပန္မွာ"
ပါးစပ္ထဲမွာထမင္းေတြထိုးသိပ္ထည့္ထားၿပီးစကားေျပာေနတာ၊
ေသွ်ာင့္'အသံကအာေခါင္အုပ္သံႀကီးနဲ႔။
"ထမင္းလံုးေတြလည္းျပဳတ္က်ကုန္ဦးေတာ့မယ္၊
အဲဒီတူႀကီးနဲ႔အထဲမနိႈက္နဲ႔ေလ"
ခ်ဥ္ဖတ္ဗူးထဲကိုသူကိုင္ၿပီးစားေနတဲ့တူႀကီးနဲ႔နိႈက္ထည့္တာ၊
ခ်ဥ္ဖတ္အၾကာမခံမွာစိုးလို႔ေဒၚယုယတျခားတူတစ္စံုကိုေျပးယူရသည္။
ၿပီးေတာ့သူ႔လက္ထဲအဆင္သင့္လာထည့္။
ထည့္ၿပီးမွျပန္ယူကာ...
စားလို႔ေကာင္းမယ့္မုန္လာဥျဖဴေလးေတြေရြးထုတ္ၿပီးပန္းကန္ထဲထည့္ေပးရသည္။
"အိမ္ျပန္မွစားလဲရတဲ့ဥစၥာကို၊ ေသွ်ာင္ရယ္၊ သားခုနကမွေခါက္ဆြဲေတြစားလာတာမဟုတ္ဘူးလား"
ေက်ာင္းပထမရက္မွာအိမ္ျပန္ေတာ့လိုက္ႀကိဳေပးရတာ၊
ေက်ာင္းေစာေစာဆင္းတယ္ဆိုလို႔ေသွ်ာင္ကေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာလို႔သိတာပါ။
"ေခါက္ဆြဲစားတာ၊ ထမင္းစားတာမွမဟုတ္တာ၊ ေမေမေလးရဲ႕...
သားဗိုက္ကအဲဒီေလာက္ေတာ့စားလို႔ဆံ့တယ္"
သူ႔ဗိုက္သူပြတ္ျပေနတာကေလးေလးလို။
သူေျပာမွၾကည့္မိတာ၊
ပန္းကန္ထဲထည့္ပံုထားတာေတြကနည္းတာမဟုတ္ေတာ့...
သူ႔ရဲ႕ဒီေလာက္ဆိုတာေလးကေၾကာက္စရာ။
ထမင္းစားတိုင္းတအိမ္သားလံုးထမင္းပန္းကန္လံုးေလးေတြနဲ႔စားတာ။
ေသွ်ာင္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းက်ေတာ့ေသးလို႔ဆိုၿပီးပန္းကန္ျပားနဲ႔။
တခါတေလတူမသံုးေတာ့ဘဲလက္နဲ႔။
အဝတ္ဗလာျဖစ္သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ပိန္ပိန္ေလးဟာျဖဴဝင္းေနသည္။
သိပ္ၿပီးကားမထြက္လာေသးတဲ့ပုခံုးေလးေတြနဲ႔မိုးထိုးေနတဲ့အရပ္ေၾကာင့္
ဦးေသွ်ာင္ဟာဝါးျခမ္းျပားလိုခႏၶာကိုယ္။
ဘယ္ေလာက္စားစားသူ႔မွာဝတယ္ဆိုလို႔ကိုမရွိဘူး။
"ဒါေတြျပန္ရင္ထည့္ေပးလိုက္မွာ၊
ဒီေန႔ညေရခဲေသတၱာလာပို႔မယ္ထင္တယ္၊
အထဲမွာထည့္ၿပီးစားေနာ္"
မုန္လာဥျဖဴႏုႏုေတြကိုအခ်ဥ္စိမ္ထားတဲ့ဖန္ဗူးေလး။
အဲဒီခ်ဥ္ဖတ္ကိုေသွ်ာင္ေရာေက်ာက္စိမ္းပါအရမ္းႀကိဳက္ၾကတာ။
ခ်င္းလမ္းကအိမ္ခန္းမွာဘာမွအဆင္သင့္ရွိမေနလို႔၊
သူတို႔ေျပာင္းေတာ့မွဝယ္ထည့္ေပးရတာ၊
ေရခဲေသတၱာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊
မိုက္ခ႐ိုေဝ့ဗ္နဲ႔ကုတင္ေတြ။
အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္းပဲပါတာေၾကာင့္အခန္းလုရင္းရန္ျဖစ္ၾကေသးသည္။
လူသံုးေယာက္နဲ႔အခန္းႏွစ္ခန္း၊
ဘယ္လိုခြဲေဝလို႔ေဝေပးရမွန္းမသိ။
"ငါက single ခန္းမွာေနမွာ၊ မင္းနဲ႔ဦးငယ္က မိသားစုခန္းမွာေနၾက"
ထံုးစံအတိုင္းေသွ်ာင္ကအရင္အႏိုင္ပိုင္းသည္။
ေက်ာက္စိမ္းကမေက်နပ္ေပမယ့္ဘာမွမေျပာေသး။
"မရဘူး၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကတစ္ခန္းထဲေန၊
ငါက single ခန္းကိုယူမွာ၊ ငါကလူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ"
ညီေထြးကလည္းသူ႔တူေတြနဲ႔အားက်မခံၿပိဳင္လုရသည္။
"မျဖစ္ဘူး၊ ဦးငယ္ရဲ႕၊
သားနဲ႔ေသွ်ာင္အတူတူမျဖစ္ဘူး"
အဟုတ္ကိုညမအိပ္ရဘဲသတ္ေနရမွာေသခ်ာပါသည္။
"မေနပါဘူး၊ မင္းနဲ႔ေနမယ္လ္ို႔ဘယ္သူကေခါင္းညိတ္ေနလဲ"
"ေအး...ငါကလဲတာ့တာပဲ"
"ဟြန္႔"
ထံုးစံအတိုင္းအားေနရင္ကိုက္လိုက္မွေနသာထိုင္သာရွိတာ။
မ်က္ေစာင္းေတြပိတ္ထိုးေနတဲ့ေသွ်ာင္'ဟာေစြေစာင္းေနၿပီး...
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးထားတာ
ဘယ္ဘက္နဲ႔ညာဘက္မ်က္ခံုးေတြကေတာင္တန္းလိုဆက္လို႔။
ခပ္ေဝးေဝးမွာေနၾကလို႔ေျပာထားလို႔ေလွကားရင္းမွာတစ္ေယာက္၊
ဧည့္ခန္းထဲမွာတစ္ေယာက္မို႔ေဝးေနၾကလို႔ေတာ္ေသး။
နီးမွားေနရင္ရွိတာနဲ႔ထသတ္ၾကဦးမွာ။
ဘယ္လိုေတြလဲမသိဘူး။
ကေလးတုန္းကအဲေလာက္မဆိုးၾကဘူး။
ရန္လဲသိပ္မျဖစ္ဘူး။
အခု...ႀကီးေကာင္ဝင္လာေတာ့မွႏွစ္ေယာက္ကအဆင္မေျပေတာ့တာ။
"ညီေထြးကလူႀကီးျဖစ္ေနေတာ့၊ single ခန္းမွာေန၊
ေသွ်ာင္နဲ႔ေက်ာက္စိ္မ္းကိုမိသားစုအခန္းကက်ယ္တယ္ဆိုေတာ့၊
ကုတင္ႏွစ္လံုးထားေပးမယ္၊
တေယာက္တလံုးေနၾက၊
ဒါ...အမိန္႔ပဲ၊ ျငင္းလို႔မရဘူး"
ေဒၚယုယကအစကတည္းကဒီလိုေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုသိေနတာ။
တန္းၿပီးအမိန္႔ထုတ္ရသည္။
"နာမခံရင္မုန္႔ဖိုးအျဖတ္ခံရမယ္။
ေမြးေန႔ေရာက္ရင္လိုတာမရဘူး။
အတူမေနခ်င္ရင္ဧည့္ခန္းဆိုဖာမွာအိပ္ရမယ္။
ဒါပဲ...အမိန္႔ကိုထပ္မျပင္ဘူး။"
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာကာမွႏွစ္ေယာက္သားမ်က္ႏွာေလးေတြညိဳလို႔။
"ဟုတ္ကဲ့"
အရင္ကတည္းကဒီအိမ္မွာသူတို႔ကိုအခန္းကိုယ္စီနဲ႔ထားတာမို႔လို႔ေနရေတာ့ခက္မွာပဲ။
ျပႆနာလည္းတက္မွာပဲ။
ဒါေပမယ့္...
ညီေထြးကအရြယ္ေရာက္ၿပီးသားေကာင္ေလးမို႔တစ္ခန္းသီးသန္႔ေပးေနလိုက္တာပါ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္လဲေနရတာေပါ့။
ေသွ်ာင္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကကေလးေတြပဲရွိေသးတာမို႔...အတူတူေနေစတာ။
ကုတင္ေတြလဲမွာထားၿပီးၿပီ။
သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေတာင္လုပ္ထားေပးရေသး။
"ဒါကိုမွလက္မခံႏိုင္ရင္အျပင္ထြက္အိပ္"
ေဒၚယုယရဲ႕တခ်က္လႊတ္အမိန္႔မွာ...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္လွန္ေျပာဖို႔မရဲၾကေတာ့ေပ။
ဒါနဲ႔ပဲေခြးနဲ႔ေၾကာင္ကတစ္ခန္းထဲေနဖို႔ျဖစ္လာရသည္။
တခန္းထဲဆိုမွ...အိမ္ခန္းကိုလည္းၾကည့္ဦး။
ဝင္တာနဲ႔မ်က္လံုးေတြက်ိန္းဖိန္းသြားေစရမယ္။
သူတို႔အိပ္ခန္းကိုဝင္လိုက္တာနဲ႔ျမင္ရတာေတြကတကယ္မလိုက္ဖက္။
အခန္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ကအနီေရာင္ေတြေစြးေစြးထေနကာ၊
ညာဘက္အိပ္ယာကက်ေတာ့ခပ္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔။
ေအာက္မွာခင္းတဲ့ၾကမ္းခင္းျပားကအစအစိမ္းတစ္ဝက္အနီတစ္ဝက္။
ေခြးနဲ႔ေၾကာင္ကိုထားတဲ့အိပ္စင္ကိုၾကည့္ဦးမလား။
ေအာက္ေျခကဝမ့္ဝမ့္အိပ္ယာေတြအကုန္အစိမ္းဆတ္ဆတ္။
အေပၚဘက္ကကီးကီးကက်ေတာ့အနီရဲရဲ။
မထင္ရင္ကုလားနတ္စင္က်ေနတာပဲ။
ဪ...သူတို႔ခမ်ာ...သခင္႐ူးေတြနဲ႔ေတြ႕ေနၾကရတာ။
သနားပါ့။
(မလိုက္မဖက္
😂😂😂
NLD နဲ႔ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးမဲဆြယ္ေနတာကိုမဆီမဆိုင္သတိရေသးတယ္)
"အဲဒီအေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြမဆင္ပါနဲ႔လား"
လို႔တားရင္းနဲ႔ေတာင္ရန္သတ္ေနၾကလို႔...
ေဒၚယုယမွာမေျပာဘဲနားလိုက္ရတယ္။
ေတာ္ၿပီ...
သူတို႔အိပ္ယာမို႔သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ပါေစ။
ခဏခဏရန္ျဖစ္ေနၾကတာစိတ္ရႈပ္လို႔...
ေခါင္းနဲ႔နံရံေျပးေဆာင့္မိေတာ့မယ္။
ဒါေတာင္မွၿပိဳင္ေနၾကေသးတာ။
အိပ္ယာခင္းေပၚကကားပံုနဲ႔ဆိုင္ကယ္ပံုတို႔အေၾကာင္း...
တေန႔ေတာ့ကားနဲ႔ဆိုင္ကယ္ဘယ္သူကပိုၿပီးျမန္ျမန္သြားႏိုင္သလဲၿပိဳင္ဦးမွာတဲ့...
ဘုရား...ဘုရား...
မ်က္လံုးႀကီးျပဴး...ရင္ဘတ္ဖိလို႔...
အခုကတည္းကႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္အသက္အာမခံလုပ္ထားေပးဖို႔နဲ႔...
အေရးေပၚကားကိုယ္ပိုင္ဝယ္ထားဖို႔ႀကိဳေတြးရသည္။
Unicode
ကျောက်စိမ်းဦးသျှောင်
BxG fanfic
(7)
သျှောင်ကအရိုးပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေတာ၊
အိမ်အကူကလေးမလေးကဘေစင်မှာပန်းကန်တွေဆေးလို့။
သျှောင့်ထက်အသက်တစ်နှစ်ပဲကြီးတဲ့မယ်ထွေး'ဆိုတဲ့ကလေးမလေးပါ။
အဲဒီကလေးမလေးလဲသူမအိမ်ရောက်လာမှအပျိုဖြန်းလေးဖြစ်စ'ပဲရှိသေး။
အဲဒီအရွယ်လေးတွေကလေတိုက်တိုင်းရယ်၊ သစ်ရွက်ကြွေလဲရယ်ချင်တတ်တယ်မဟုတ်လား။
ဘယ်သူ့ကိုစိတ်မချဘူးရယ်လို့လက်ညိုးထိုးပြလို့မရဘဲ၊
ဖြစ်တတ်တဲ့သဘောတရားတွေကိုခေါင်းထဲထည့်နေမိတာကြောင့်ပါ။
ဒါမျိုးတွေလဲဒီအိမ်မှာဖြစ်ခဲ့ဖူးတာမမေ့သေးဘူးလေ။
ဟိုအရင်ကညီထွေးလူပျိုပေါက်မဖြစ်တစ်ဖြစ်ပေါ့။
အိမ်အကူခေါ်ထားတဲ့ခပ်သွက်သွက်ကလေးမလေးရှိခဲ့တာ။
သူမအသက်ကနှစ်ဆယ်ကျော်လေး၊
မမနဲ့မောင်လေးအရွယ်လေးပါ။
အဲဒီကလေးမလေးရဲ့အဒေါ်ဖြစ်သူကညီထွေးလေးနဲ့လှော်ပေးတာ၊
ဒေါ်ယုယအသိမြန်လို့ပေါ့။
အဲဒီအချိန်ကနေစပြီးအိမ်အကူခေါ်ဖို့အရမ်းသတိထားလိုက်ရတယ်။
တော်ရုံလူကိုလည်းမယုံရဲတော့ဘူး။
အခုခေါ်ထားတဲ့ကောင်မလေးတွေကတော့အနေအထိုင်မှန်ပါတယ်။
သျှောင်'တို့လဲကလေးစိတ်တွေဖြစ်နေတုန်းမို့...
အဆင်ပြေနေသေးပေမယ့်...
အမြင်မတော်တာတွေလုပ်နေတဲ့သျှောင့်ကြောင့်ခက်၏။
အိမ်မှာဒေါ်ယုယအမြဲရှိနေတတ်ပေမယ့်...
အဲဒီကလေးတွေရှိတဲ့နေရာကိုတော့အမြဲကင်းထောက်လို့မနေနိုင်ဘူးလေ။
ဒီကြားထဲ...
သျှောင်ကတစ်ခါ...
အနေအထိုင်မဟုတ်တာနဲ့။
"ပြန်လာပြီ"
"မေယုရေ"
အသံတစာစာနဲ့မေရဲရဲတို့အုပ်စုအိမ်ပြန်ရောက်လာတာပါ။
ကျောင်းပြန်တာနဲ့စားစရာလိုက်ရှာတတ်တဲ့မေရဲရဲကစားပွဲပေါ်ကဟင်းတွေကိုကြည့်သည်။
သူမနောက်မှာပူးငယ်။
အကျႌကျွတ်နဲ့သျှောင့်ကိုမြင်တော့ပြူးကနဲပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။
"ကိုကိုကြီးကစောလိုက်တာ၊
ရေတောင်ချိုးတော့မလို့လား"
"အေး...ငါ့အတန်းကနေ့တဝက်ပဲရှိလို့"
ရေသာက်တဲ့သူကသောက်နဲ့...
ရဲရဲကထမင်းစားပွဲထဲကဝက်နံရိုးယူစားရင်းပြန်ထွက်ပြီးအိမ်ပေါ်တက်သည်။
"ဟဲ့...အပြင်ကလာဆိုလာခြင်းရေသွားမချိုးနဲ့နော်"
"ဟုတ်...မချိုးသေးဘူး"
အရင်ကဆိုအပေါ်ဆုံးထပ်ကရေချိုးခန်းနဲ့အိမ်သာကသျှောင်နဲ့ကျောက်စိမ်းတို့ပဲသုံးတာပါ။
အခုတော့မေရဲရဲတို့အပိုင်။
ဒေါ်ယုယလည်းသူမတို့အပေါ်ထပ်မှာဘာလုပ်သလဲမမြင်ရတာကြောင့်...
စိတ်ပူနေရတာ။
အခုပဲကျောင်းပြန်ပြီးချက်ချင်းရေသွားချိုးချမှာစိုးလို့။
ဘောင်းဘီကိုခါးအပေါ်ထိဆွဲတင်ဖို့အမြဲပြောလဲမရ။
တင်ပါးမပေါ့်တပေါ်လျောကျနေတာ၊
နောက်ကကြည့်တော့အတွင်းခံဘောင်းဘီရဲ့ကျပ်ကြိုးလေးထွက်နေသည်။
ဖင်တုံးကလည်းအတုံးလိုက်ထွက်လို့။
သူချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့ကျောင်းအကျႌအဖြူကိုပုံပစ်ထားရာမှပြန်ကောက်ပြီးထိုင်ခုံနောက်ရန်းမှာလွှားတင်ပေးရသည်။
"ပြန်ဝတ်ထားလိုက်ပါလားသားရယ်"
"ပူတယ်မေမေလေးရ"
အဝတ်ပြန်ဝတ်ဖို့ပြောတာ၊ စကားတောင်မဆုံးသေးဘူး။
ခါးပတ်ကိုပါထပ်ချွတ်သည်။
"ဟဲ့...ဘာလို့ချွတ်ပစ်တာတုန်း"
"ရေချိုးမလို့"
"အိမ်ပြန်ရောက်မှချိုးလေ၊ ဟိုပြန်ရင်လည်းစက်ဘီးနင်းရဦးမှာနဲ့"
"အာ့...မေမေလေးရာ၊ ဒီမှာချိုးလဲဘာဖြစ်မှာလဲ၊ မသိဘူး၊ ရေချိုးပြီးမှပြန်မှာ"
ပါးစပ်ထဲမှာထမင်းတွေထိုးသိပ်ထည့်ထားပြီးစကားပြောနေတာ၊
သျှောင့်'အသံကအာခေါင်အုပ်သံကြီးနဲ့။
"ထမင်းလုံးတွေလည်းပြုတ်ကျကုန်ဦးတော့မယ်၊
အဲဒီတူကြီးနဲ့အထဲမနှိုက်နဲ့လေ"
ချဉ်ဖတ်ဗူးထဲကိုသူကိုင်ပြီးစားနေတဲ့တူကြီးနဲ့နှိုက်ထည့်တာ၊
ချဉ်ဖတ်အကြာမခံမှာစိုးလို့ဒေါ်ယုယတခြားတူတစ်စုံကိုပြေးယူရသည်။
ပြီးတော့သူ့လက်ထဲအဆင်သင့်လာထည့်။
ထည့်ပြီးမှပြန်ယူကာ...
စားလို့ကောင်းမယ့်မုန်လာဥဖြူလေးတွေရွေးထုတ်ပြီးပန်းကန်ထဲထည့်ပေးရသည်။
"အိမ်ပြန်မှစားလဲရတဲ့ဥစ္စာကို၊ သျှောင်ရယ်၊ သားခုနကမှခေါက်ဆွဲတွေစားလာတာမဟုတ်ဘူးလား"
ကျောင်းပထမရက်မှာအိမ်ပြန်တော့လိုက်ကြိုပေးရတာ၊
ကျောင်းစောစောဆင်းတယ်ဆိုလို့သျှောင်ကခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာထိုင်စောင့်နေတဲ့အကြောင်းပြောလို့သိတာပါ။
"ခေါက်ဆွဲစားတာ၊ ထမင်းစားတာမှမဟုတ်တာ၊ မေမေလေးရဲ့...
သားဗိုက်ကအဲဒီလောက်တော့စားလို့ဆံ့တယ်"
သူ့ဗိုက်သူပွတ်ပြနေတာကလေးလေးလို။
သူပြောမှကြည့်မိတာ၊
ပန်းကန်ထဲထည့်ပုံထားတာတွေကနည်းတာမဟုတ်တော့...
သူ့ရဲ့ဒီလောက်ဆိုတာလေးကကြောက်စရာ။
ထမင်းစားတိုင်းတအိမ်သားလုံးထမင်းပန်းကန်လုံးလေးတွေနဲ့စားတာ။
သျှောင်နဲ့ကျောက်စိမ်းကျတော့သေးလို့ဆိုပြီးပန်းကန်ပြားနဲ့။
တခါတလေတူမသုံးတော့ဘဲလက်နဲ့။
အဝတ်ဗလာဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပိန်ပိန်လေးဟာဖြူဝင်းနေသည်။
သိပ်ပြီးကားမထွက်လာသေးတဲ့ပုခုံးလေးတွေနဲ့မိုးထိုးနေတဲ့အရပ်ကြောင့်
ဦးသျှောင်ဟာဝါးခြမ်းပြားလိုခန္ဓာကိုယ်။
ဘယ်လောက်စားစားသူ့မှာဝတယ်ဆိုလို့ကိုမရှိဘူး။
"ဒါတွေပြန်ရင်ထည့်ပေးလိုက်မှာ၊
ဒီနေ့ညရေခဲသေတ္တာလာပို့မယ်ထင်တယ်၊
အထဲမှာထည့်ပြီးစားနော်"
မုန်လာဥဖြူနုနုတွေကိုအချဉ်စိမ်ထားတဲ့ဖန်ဗူးလေး။
အဲဒီချဉ်ဖတ်ကိုသျှောင်ရောကျောက်စိမ်းပါအရမ်းကြိုက်ကြတာ။
ချင်းလမ်းကအိမ်ခန်းမှာဘာမှအဆင်သင့်ရှိမနေလို့၊
သူတို့ပြောင်းတော့မှဝယ်ထည့်ပေးရတာ၊
ရေခဲသေတ္တာ၊ အဝတ်လျှော်စက်၊
မိုက်ခရိုဝေ့ဗ်နဲ့ကုတင်တွေ။
အိမ်ခန်းနှစ်ခန်းပဲပါတာကြောင့်အခန်းလုရင်းရန်ဖြစ်ကြသေးသည်။
လူသုံးယောက်နဲ့အခန်းနှစ်ခန်း၊
ဘယ်လိုခွဲဝေလို့ဝေပေးရမှန်းမသိ။
"ငါက single ခန်းမှာနေမှာ၊ မင်းနဲ့ဦးငယ်က မိသားစုခန်းမှာနေကြ"
ထုံးစံအတိုင်းသျှောင်ကအရင်အနိုင်ပိုင်းသည်။
ကျောက်စိမ်းကမကျေနပ်ပေမယ့်ဘာမှမပြောသေး။
"မရဘူး၊ မင်းတို့နှစ်ကောင်ကတစ်ခန်းထဲနေ၊
ငါက single ခန်းကိုယူမှာ၊ ငါကလူကြီးဖြစ်နေပြီ"
ညီထွေးကလည်းသူ့တူတွေနဲ့အားကျမခံပြိုင်လုရသည်။
"မဖြစ်ဘူး၊ ဦးငယ်ရဲ့၊
သားနဲ့သျှောင်အတူတူမဖြစ်ဘူး"
အဟုတ်ကိုညမအိပ်ရဘဲသတ်နေရမှာသေချာပါသည်။
"မနေပါဘူး၊ မင်းနဲ့နေမယ်လ်ို့ဘယ်သူကခေါင်းညိတ်နေလဲ"
"အေး...ငါကလဲတာ့တာပဲ"
"ဟွန့်"
ထုံးစံအတိုင်းအားနေရင်ကိုက်လိုက်မှနေသာထိုင်သာရှိတာ။
မျက်စောင်းတွေပိတ်ထိုးနေတဲ့သျှောင်'ဟာစွေစောင်းနေပြီး...
ကျောက်စိမ်းကတော့မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးထားတာ
ဘယ်ဘက်နဲ့ညာဘက်မျက်ခုံးတွေကတောင်တန်းလိုဆက်လို့။
ခပ်ဝေးဝေးမှာနေကြလို့ပြောထားလို့လှေကားရင်းမှာတစ်ယောက်၊
ဧည့်ခန်းထဲမှာတစ်ယောက်မို့ဝေးနေကြလို့တော်သေး။
နီးမှားနေရင်ရှိတာနဲ့ထသတ်ကြဦးမှာ။
ဘယ်လိုတွေလဲမသိဘူး။
ကလေးတုန်းကအဲလောက်မဆိုးကြဘူး။
ရန်လဲသိပ်မဖြစ်ဘူး။
အခု...ကြီးကောင်ဝင်လာတော့မှနှစ်ယောက်ကအဆင်မပြေတော့တာ။
"ညီထွေးကလူကြီးဖြစ်နေတော့၊ single ခန်းမှာနေ၊
သျှောင်နဲ့ကျောက်စိ်မ်းကိုမိသားစုအခန်းကကျယ်တယ်ဆိုတော့၊
ကုတင်နှစ်လုံးထားပေးမယ်၊
တယောက်တလုံးနေကြ၊
ဒါ...အမိန့်ပဲ၊ ငြင်းလို့မရဘူး"
ဒေါ်ယုယကအစကတည်းကဒီလိုတွေဖြစ်မယ်ဆိုတာကိုသိနေတာ။
တန်းပြီးအမိန့်ထုတ်ရသည်။
"နာမခံရင်မုန့်ဖိုးအဖြတ်ခံရမယ်။
မွေးနေ့ရောက်ရင်လိုတာမရဘူး။
အတူမနေချင်ရင်ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာအိပ်ရမယ်။
ဒါပဲ...အမိန့်ကိုထပ်မပြင်ဘူး။"
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာမှနှစ်ယောက်သားမျက်နှာလေးတွေညိုလို့။
"ဟုတ်ကဲ့"
အရင်ကတည်းကဒီအိမ်မှာသူတို့ကိုအခန်းကိုယ်စီနဲ့ထားတာမို့လို့နေရတော့ခက်မှာပဲ။
ပြဿနာလည်းတက်မှာပဲ။
ဒါပေမယ့်...
ညီထွေးကအရွယ်ရောက်ပြီးသားကောင်လေးမို့တစ်ခန်းသီးသန့်ပေးနေလိုက်တာပါ။
လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲနေရတာပေါ့။
သျှောင်နဲ့ကျောက်စိမ်းကကလေးတွေပဲရှိသေးတာမို့...အတူတူနေစေတာ။
ကုတင်တွေလဲမှာထားပြီးပြီ။
သူတို့စိတ်ကြိုက်တောင်လုပ်ထားပေးရသေး။
"ဒါကိုမှလက်မခံနိုင်ရင်အပြင်ထွက်အိပ်"
ဒေါ်ယုယရဲ့တချက်လွှတ်အမိန့်မှာ...
သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်လှန်ပြောဖို့မရဲကြတော့ပေ။
ဒါနဲ့ပဲခွေးနဲ့ကြောင်ကတစ်ခန်းထဲနေဖို့ဖြစ်လာရသည်။
တခန်းထဲဆိုမှ...အိမ်ခန်းကိုလည်းကြည့်ဦး။
ဝင်တာနဲ့မျက်လုံးတွေကျိန်းဖိန်းသွားစေရမယ်။
သူတို့အိပ်ခန်းကိုဝင်လိုက်တာနဲ့မြင်ရတာတွေကတကယ်မလိုက်ဖက်။
အခန်းရဲ့ဘယ်ဘက်ကအနီရောင်တွေစွေးစွေးထနေကာ၊
ညာဘက်အိပ်ယာကကျတော့ခပ်စိမ်းစိမ်းတွေနဲ့။
အောက်မှာခင်းတဲ့ကြမ်းခင်းပြားကအစအစိမ်းတစ်ဝက်အနီတစ်ဝက်။
ခွေးနဲ့ကြောင်ကိုထားတဲ့အိပ်စင်ကိုကြည့်ဦးမလား။
အောက်ခြေကဝမ့်ဝမ့်အိပ်ယာတွေအကုန်အစိမ်းဆတ်ဆတ်။
အပေါ်ဘက်ကကီးကီးကကျတော့အနီရဲရဲ။
မထင်ရင်ကုလားနတ်စင်ကျနေတာပဲ။
ဪ...သူတို့ခမျာ...သခင်ရူးတွေနဲ့တွေ့နေကြရတာ။
သနားပါ့။
(မလိုက်မဖက်
😂😂😂
NLD နဲ့ ပြည်ခိုင်ဖြိုးမဲဆွယ်နေတာကိုမဆီမဆိုင်သတိရသေးတယ်)
"အဲဒီအရောင်တောက်တောက်တွေမဆင်ပါနဲ့လား"
လို့တားရင်းနဲ့တောင်ရန်သတ်နေကြလို့...
ဒေါ်ယုယမှာမပြောဘဲနားလိုက်ရတယ်။
တော်ပြီ...
သူတို့အိပ်ယာမို့သူတို့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေ။
ခဏခဏရန်ဖြစ်နေကြတာစိတ်ရှုပ်လို့...
ခေါင်းနဲ့နံရံပြေးဆောင့်မိတော့မယ်။
ဒါတောင်မှပြိုင်နေကြသေးတာ။
အိပ်ယာခင်းပေါ်ကကားပုံနဲ့ဆိုင်ကယ်ပုံတို့အကြောင်း...
တနေ့တော့ကားနဲ့ဆိုင်ကယ်ဘယ်သူကပိုပြီးမြန်မြန်သွားနိုင်သလဲပြိုင်ဦးမှာတဲ့...
ဘုရား...ဘုရား...
မျက်လုံးကြီးပြူး...ရင်ဘတ်ဖိလို့...
အခုကတည်းကနှစ်ယောက်စလုံးအတွက်အသက်အာမခံလုပ်ထားပေးဖို့နဲ့...
အရေးပေါ်ကားကိုယ်ပိုင်ဝယ်ထားဖို့ကြိုတွေးရသည်။