Çok beklettim farkındayım ama psikolojim bozulmuş durumda
Özür diliyorum ve sizi 1k'lık bölümle baş başa bırakıyorum
Bir de
Bol bol yorum yapın
Çok heyecanlıyım!
***
Sirius merdivenlerden koşa koşa inip şöminenin hemen yanındaki ikili koltukta oturan Remus'u görünce derin bir nefes aldı. Görünürde herhangi bir sorun yoktu. Hızlı adımlarla koltuğun yanına geçip boğazını temizledi. "Hey?"
Remus kafasını kaldırmadan şömineye bakmaya devam ediyordu. Alnına kıvrılan tutamları ve kızarmış yanaklarıyla çok sevimli gözüküyordu. Sirius cevap gelmeyeceğini anlayıp yanındaki boş yere oturdu. Ne yapacağını bilmiyordu.
"Özür dilerim." Remus o kadar kısık bir sesle konuşmuştu ki, Sirius ne dediğini anlamakta epey bir zorlanmıştı.
"Remus," Sirius bacaklarını koltukta toplayarak tamamen ona döndü. Şöminenin turuncu ışıkları yüzüne yansıyor, zaten güzel olan yüzünde seyir zevki yüksek görüntüler oluşturuyordu.
Sirius bir cümle kurması gerektiğinin farkındaydı, girişini de yapmıştı esasında, ama söyleyeceği her şey aklından uçup gitmişti. Remus'un güzelliği hakkında çok fazla düşünmüştü, her boş kaldığı anda düşünmüştü ve tahmin edersiniz ki Sirius Black'in çok boş vakti oluyordu. Ama tam da şu an, onunla konuşup derdini anlamaya çalışacağı şu an, Sirius'un aklından tek bir şey geçiyordu.
Remus Lupin dünya üzerindeki en güzel şey.
Abartmıyordu kesinlikle. Her şeyden güzeldi. Sirius'un bütün güzellik algısını yıkmış, yerine de kendi yüzünü inşa etmişti.
Sirius boğulur gibi bir ses çıkardı. Remus'un karşısında oturup güzelliği hakkında düşünmek için daha çok vakti olacaktı, şimdi derdini anlaması gerekliydi.
Silkinip kendine gelmeye çalıştı. Remus, şömine yüzünden müthiş bir turuncu rengine dönen saçlarını gözünün önünden çekti ve, ve Sirius daha fazla kendini tutamadı.
"Çok güzelsin." Diye ağzından kaçırıverdi. Sirius içten içe kendine kızarken boğazını temizledi. Amacı zaten bilenen bir şeyi dile getirmek değildi ama daha fazla içinde tutamamıştı. Remus Lupin çok güzeldi ve Sirius'un canına okumuştu.
"Yapma." Remus kafasını diğer tarafa doğru çevirirken Sirius dikkatle onu izledi ve dudaklarının sağa doğru kıvrılışını gördü. Hoşuna gitmişti! Remus Lupin onun yüzünden gülümsemişti ve Sirius bunun için halıda takla atabilirdi!
"Benim yaptığım bir şey yok, gün gibi ortada olan bir gerçeği dile getirdim sadece." Sirius rahatlamış bir şekilde arkasına yaslanırken Remus ona döndü. Yüzünde haylaz bir sırıtış vardı.
"Dedi, güzelliği dillere destan olan tanrıça."
Sirius'un gözleri şokla açılırken kendini tutamayıp nefesinin altından bir siktir mırıldandı. Karşısındaki çocuk tüm güzelliğiyle kendisine bakıyor, tatlı tatlı gülümsüyor, ona iltifatta bulunuyordu.
"Tanrıça mı? Gerçekten mi?" Sirius sesini kırılmış gibi çıkarmaya çalışmıştı ama kimi kandırıyordu ki! Tanrıça olarak tasvir edilmek bu yaşına kadar aldığı en iyi iltifattı.
"Özür dilerim ama aklıma bu geldi. Bu güzel saçlar kimde olabilirdi ki başka?"
Sirius ölmek üzereydi. Remus onunla resmen flört ediyordu.
"Canının sıkkın olduğunu sanıyordum." Diye mırıldandı Sirius ne diyeceğini bilemeyerek. Tamam oturmuş güzel güzel konuşuyorlardı ama sorunu anlaması gerekiyordu.
Remus derin bir nefes çekip koltukta bağdaş kurarak Sirius'a döndü. Şimdi ikisi de ikili koltukta birbirine dönüktü ve dizleri birbirine çarpıyordu. Sirius kolunu biraz sağa doğru oynatırsa elleri de buluşacaktı ve Sirius bunun için kesinlikle fırsat kollamıyordu.
"Kendimi yalnız olmaya o kadar fazla zorladım ki, yanımda birilerinin olması beni aptallaştırdı." Remus kafasını üzgünce önüne eğmeden hemen önce konuştu. Sirius araya girmeden onu dinlemenin daha iyi olacağına karar verip sesini çıkarmadı.
"Aslında yanımda 'senin' olman beni aptallaştırdı desem daha doğru olur, çünkü farkettim ki özellikle senin etrafındayken aptallaşıyorum." Remus cümlesini bitirip Sirius'a bakınca Sirius beklediği anın geldiğini hissederek kolunu sağa doğru kırdı. Sol elinin serçe parmağı Remus'un sağ eline temas ederken Sirius bu küçücük temas yüzünden duyduğu sevinçle biraz utandı. Resmen küçük bir çocuk gibiydi!
"Bana gösterdiğin ilgi ödümü kopardı, Sirius. Sonuçta," diye mırıldanıp kafasını Sirius'a doğru eğdi. Sirius istemsizce kendini ona eğilirken buldu. Remus sanki dünyanın en büyük sırrını verecekmiş gibi sesini kısabildiği kadar kıstı. "Ben bir kurt adamım. İnsanlarla ne kadar az yakınlık kurarsam o kadar iyi."
Sirius gözlerini devirdi. "Ona bakarsan ben de bir Black'im. Bunu sorun ettiğimi hiç gördün mü?"
Remus buna sesli bir şekilde güldü. Yüzlerinin arasında bir karışlık mesafe varken bunu yapması ne kadar da riskliydi. Sirius'un her an kalp krizi geçirme riskini nasıl göze almazdı?
Sirius her an onu öpebileceğinin farkına vararak biraz uzaklaştı. Yüzlerinin bu kadar yakın olması bütün duyu organlarını bloke ediyor, sadece Remus'u öpmeye odaklanıyordu.
"İkisinin aynı şey olmadığının farkındasındır umarım." Remus sesine yansıyan hüzne engel olamayarak konuştuğunda Sirius canının yandığını hissetti. Remus 5 yaşından beri bununla yaşıyordu ve küçük bir çocukken yaşadıkları Sirius'un tenine yüz bin iğne batırılıyormuş hissi veriyordu.
"Benim için bir değeri yok. Çünkü sen Remus Lupin'sin. Bana göre dünya üzerindeki en güzel şeysin." Sirius gülümseyerek cümlesini bitirdiğinde Remus utanarak bakışlarını kaçırdı. Böyle şeylere hiç alışık olmadığının Sirius da farkındaydı ama engel olamıyordu. Bütün ömrünü ona iltifat etmek için harcayabilirdi.
"Seni buraya kötü hissettiğim için çağırmıştım. Yani, o zaman kötü hissediyordum ama, ama sen geldiğinden beri hissettiğim şeyler beni biraz dumura uğrattı."
Sirius kalbi neredeyse teklemek üzereyken serçe parmağını hareket ettirdi. Remus'un eline daha çok temas eden parmağını odasına çıkınca öpmek üzere kendine küçük bir not düştü. Aptalın tekiydi. Karşısındaki çocuğu gördüğü andan beri aptalın önde gideniydi.
Sirius tam konuşmak üzereyken hissettiği şeyle kalakaldı. Remus sol elini zerafetle havaya kaldırıp Sirius'la olan bütün temasını bozdu. Sirius alt dudağını sarkıtmamak için kendi kendini sıkarken hiç beklemediği bir şey olmuştu.
Remus elini tutuyordu.
Remus Lupin, Sirius'un diğer eline uzanmış, avuçları birbirine değecek şekilde ellerini kenetlemişti. Sirius ağlamak üzereydi. Siktir! Diye düşündü. Elimi tutuyor!
"Seni kendimden itmeye çalıştığım için özür dilerim. Tek yapmaya çalıştığım seni kendimden korumaktı, ama beceremedim. O kadar mükemmelsin ki, bunca yıl başarıyla yaptığım şeyi yapamadım. Kendime söz geçiremedim. Kalbime söz geçiremedim."
Sirius daha fazla ne kadar şaşırabilirdi bilmiyordu. Remus ona aşkını ilan ediyordu! Yani öyle umuyordu.
"Senden çok fazla hoşlanıyorum, Sirius Black. Ve dünya üzerindeki en güzel şey olmam konusunda yanılıyordun. Çünkü esas dünya üzerindeki en güzel şey sensin."
Sirius bayılmamak için kendiyle verdiği savaştan galip ayrılarak sertçe yutkundu. Ne yapacağını bilemeyerek Remus'a dikti gözlerini. Remus ona gülümsüyordu. O kadar güzel gülümsüyordu ki, Sirius kendini daha fazla tutamadı.
Remus'un üzerine atlayarak dudaklarını birleştirdi. Az önce Remus'un avucunun içinde olan avucuyla Remus'un ensesini kavrayıp kendine daha çok çekti. Dudaklarından gelen çikolatayla karışık karamel tadını aklına kazıyıp dudaklarını hareket ettirdi. Ondan hoşlanmaya başladığı ilk andan beri karamel tadını damağında hissettiği çocuğu öpmeye devam etti.
Remus Lupin koca bir karamel parçasıydı ve Sirius'un dilinin üzerinde eriyip gidiyordu.
***
Hayatımda ilk defa tanrısal bakış açısını kullandım olmadıysa affınıza sığınıyorum
Bölümü yazarken biraz feels geçirdim saçma sapan şeyler yazmışsan ne olur görmezden gelin
Wattyde bir sıkıntı olduğu için yorumlara dönemiyorum kusura bakmayın
Dışarı çıkmayın, kendinize çok dikkat edin
Sizleri seviyorum
Sevgilerle
Joe
💖