'Heb je lekker gegeten meis?' Martha komt om de hoek en kijkt me met haar vriendelijke glimlach aan. Ik knik en glimlach naar haar. 'Het was heerlijk.' Iets wat niet heel nieuw voor haar zal klinken, want Martha is de beste kok die ik ken. Alles wat zij kookt is lekker en vaak zelfs nog lekkerder als het eten wat je in een restaurant kan krijgen. Ze lacht en ruimt voorzichtig mijn bord op. 'Dat hoeft echt niet', laat ik haar snel weten, terwijl ik met mijn glas en bestek achter haar aan loop. Ze haalt haar schouders op en draait zich naar me om. 'Met zo'n jurk wil ik niet het risico lopen dat er etensresten op terecht komen.'
Ik richt een snelle blik op mijn zwarte jurkje die uitloopt vanaf mijn heupen en prijs mezelf dat deze meer bedekt dan de outfit die ik overdag droeg. 'Je ziet er prachtig uit Bella', laat ze me weten als ze ziet dat ik onzeker naar mezelf kijk. Ik kijk vlug op en zie haar ogen stralen, terwijl haar mondhoeken steeds verder omhoog krullen. De blos op mijn wangen is nu nog erger en duidelijk te merken door mijn make-up heen. Ik ben nooit goed geweest in het krijgen van complimentjes en dat weet Martha maar al te goed. 'Ik neem aan dat je je niet voor mij zo hebt aangekleed', merkt ze lachend op. Haar liefelijke glimlach die zo goed past bij haar bruine krullen en haar zachte karakter laat mij ook stralen. Martha kent mij door en door. Misschien zelfs nog wel beter dan mijn vader. Tegen haar kan ik met geen mogelijkheid liegen en dat zal ik dan ook niet doen. 'Ik ga naar een feestje, Martha', geef ik toe. Weer komt er een grote grijns op haar gezicht die mij verteld dat ik me geen zorgen hoef te maken om toestemming. 'Nou meis, ik durf erop te wedden dat je de mooiste op dat hele terrein zal zijn, verzekerd ze me. Ik glimlach naar haar. 'Dankjewel Martha.'
Ik werp een snelle blik op de klok en zie dat het al kwart voor acht is. Het zal dus niet meer lang duren voordat Victoria en Taco voor de deur zullen staan. 'Ik ga zo dadelijk weg Martha', laat ik haar weten. Ze knikt en zet mijn bord met zorgvuldigheid in de vaatwasser. Iets wat ik mijn vader eigenlijk nog nooit heb zien doen. Shit! Mijn vader. Ik heb hem natuurlijk niks verteld. Wat als Martha hem dadelijk belt of hij vervroegd thuiskomt. Ik raak in paniek en laat mezelf weten dat ik aan het tweede niks kan doen en dat het ook bijna nooit voorkomt. Aan het eerste daarentegen...
'Oh...en...uhm...Martha...', begin ik onzeker, terwijl ik aan mijn nagels begin te friemelen. 'Ik houd mijn mond meis.' Ze knipoogt naar me en verdwijnt zo snel als ze kwam ook weer weg uit de keuken.
Net iets na achten gaat mijn telefoon af en loop ik naar de auto die voor mijn huis geparkeerd staat. Het is een grote zwarte Jeep. Een mooi model als je het mij vraagt. Niet dat ik er veel verstand van heb; ik heb nog niet eens een rijbewijs. Vaak let ik alleen op de kleur en de grootte van het voertuig. De verdere details hebben mij nooit veel geïnteresseerd ook al heeft mijn vader het wel degelijk geprobeerd. Soms denk ik dat hij het jammer vindt dat hij nooit een zoon heeft gekregen om dat soort onderwerpen mee te bespreken, ondanks dat ik altijd geïnteresseerd probeerde over te komen; hij wist wel beter.
Ik open de portier van de achterbank en zie Victoria voorin zitten naast een blonde jongen. 'Wat een bizar mooi huis!', zegt ze enthousiast nadat ik mijn riem heb vastgeklikt en de twee heb begroet. Ik moet lachen en bedank haar voor het compliment. Kennelijk heeft zij dezelfde smaak als mijn vader. 'Ik wist wel dat je de nieuwste IPhone had, maar je hebt me niet verteld dat je daadwerkelijk rijk was meid!', voegt ze er ongegeneerd aan toe. Begrijp me niet verkeerd; ik vind het alleen maar leuk dat ze zo eerlijk is. Het enige is dat ik niet goed weet wat ik erop moet antwoorden. Ik begin te blozen en stamel wat woorden waaraan je geen zin kan vastknopen. Soms vergeet ik dat de grootte van dit huis verre van normaal is en mensen er nou eenmaal meer in zien dan ikzelf. Niet omdat ik verwend ben, maar omdat ik persoonlijk liever kleiner woon. 'Het is niks bijzonders', weet ik uiteindelijk op een fatsoenlijke manier over mijn lippen te krijgen. Victoria knikt voorzichtig en drukt haar lippen op elkaar, aanvoelend dat ik ongemakkelijk word van dit onderwerp. Echter heeft de jongen naast haar, Taco aan haar eerdere uitspraak terugdenkend, niets door van mijn ongemak. 'Niks bijzonders?!', begint hij, terwijl zijn ogen groter worden met de seconde. 'Dit is een kast van een huis!' Ik kan zien dat Victoria hem een klein duwtje in zijn zij geeft, waardoor hij door de achteruitkijkspiegel mijn kant op kijkt en zijn lippen in een 'O' vorm trekt. 'Taco?', vraag ik snel om de ongemakkelijke situatie weg te halen. De 'O' vorm die hij net nog had, veranderd nu in een brede glimlach die mij laat afvragen wat voor tandarts iedereen hier heeft. Ook zijn gebit ziet er namelijk perfect uit. Grote, witte tanden die zo in een tandpasta reclame zouden kunnen voorkomen. 'De enige echte madame', antwoord hij. 'En jij bent Bella, toch?' Ik knik en glimlach door zijn gevatte reactie. 'De enige echte', zeg ik om hem voor de grap na te doen. Hij lacht en schudt zijn hoofd, waardoor ik weet dat mijn antwoord ook in de smaak viel. 'Vic is erg enthousiast over je', vervolgt hij opgewekt, terwijl hij de auto start en rustig de oprijlaan afrijdt. 'Het zou te maken hebben met één of andere Evans?' Ik hoor ze voorin kort grinniken, waarna Victoria zich naar mij omdraait en mij een knipoog schenkt. 'Ik ben anders ook enthousiast over Victoria', geef ik toe. 'Het zou te maken hebben met één of andere bizar lekkere koffie die ik gratis heb kunnen drinken deze middag.' Beide schieten ze in de lach, waardoor ik me zelfverzekerder voel dan ooit. Gek genoeg gaat het bij hen vanzelf. Het voelt fijn om een keer met meer mensen te lachen dan alleen Martha en mijn vader. 'Oef.' Taco maakt een handgebaar dat hij het zogenaamd warm krijgt. 'Het wordt steeds leuker in deze auto met al die complimenten', voegt hij er op een lustig stemmetje aan toe. Ik en Victoria beginnen het nu uit te. 'Haal het maar niet in je hoofd', zegt ze plagend tegen hem. Hij knipoogt vanuit zijn achteruitkijkspiegel naar me en rijdt dan de weg op.
De rest van de autorit is gezellig waardoor we vanaf begin tot eind geen moment van stilte hebben. Ze vertellen me nog het één en ander over hun vriendengroep en de verschillende types die zij vaker op de feestjes zien. Zo zijn er de "aandachtdrinkers", de "Koppels" en de "overdreven dansers". Ik lach met ze mee, maar weet van binnen dat ik er niet over mee kan praten. Ik vraag me af of ik het wellicht tegen hen had moeten zeggen. Ze hebben geen idee dat dit mijn eerste feestje ooit wordt. Of althans, alleen als we feestjes met champagne en de gemiddelde leeftijd die boven de veertig ligt niet meetellen. Na ongeveer tien minuten, komen we aan bij het huis. Ondanks dat het nog voor negen uur is, zie ik dat er al veel gebruik is gemaakt van de wel beloofde drank. Overal in de voortuin lopen jongeren, voor zover je het nog lopen kan noemen. De meeste wankelen wat en ondersteunen elkaar, zodat ze niet meteen omvallen. 'Die zijn vroeg begonnen', merk ik op. Terwijl ik nog steeds uit het raampje kijk, zie ik de twee voorin knikken. 'Zeker weten', bevestigen ze ik koor. 'Maar om eerlijk te zijn, begon dit feestje ook een uur geleden', geeft Victoria toe. 'Ik moest mijn vader nog helpen in de zaak tot zeven, vandaar dat wij iets later zijn gegaan', legt ze uit. 'Ja en daardoor kon ik ook pas een uur later gaan', zegt Taco, terwijl hij een overdreven pruillipje trekt. 'Ik had er ook al zo bij kunnen lopen Vic', voegt hij er met een glimlach aan toe. Victoria geeft hem een klein klapje op zijn schouder en stapt daarna uit de auto. 'Kom nou maar gewoon.'
Ik volg de twee, die zich hier duidelijk meer op hun gemakkelijk voelen, het huis in. Zo zelfverzekerd als ik me net voelde, zo onzeker ben ik nu weer. Door de vele mensen om mij heen en de harde muziek, besef ik me weer dat ik anders ben dan al deze mensen. Ik ben het type dat elk weekend thuisblijft en een serie kijkt of een goed boek leest. Nu is het maandag en sta ik tussen mensen die dit waarschijnlijk elk weekend doen. Drinken, feesten...genieten... Ik ben niet eens het harde geluid van de muziek gewend, waardoor ik mijn oren in het begin moet beschermen door ze af te sluiten met mijn handpalmen. Bij elke basdreun voel ik een rilling door mijn lichaam trekken, alsof de muziek een weg door mijn lichaam probeert te boren. Terwijl ik de twee blijf achtervolgen, neem ik de rest van het huis in me op. Het is niet een groot huis. Sterker nog, de hoeveelheid mensen zou hier eigenlijk niet eens in horen te passen. Ik denk dat er wel honderd man is die bij elkaar op een kluitje staan.
'Wat drink jij?', vraagt Taco, terwijl hij een paar mensen om zich heen begroet. Shit. Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Tuurlijk drinken ze ook alcohol. Iets wat ik, wederom, nog nooit heb gedaan. Naja, ik heb wel eens een glaasje champagne op, maar ik denk niet dat dat het niveau is waarop deze mensen drinken. Ik kijk richting Victoria in de hoop dat zij eerder antwoord zal geven en ik daarin mee kan gaan. Echter lijkt ze opgeslokt door de muziek. Haar lichaam beweegt nu al als een bezetene op de muziek en haar aandacht is allesbehalve nog bij mij en Taco. 'Doe maar iets', antwoord ik snel. Taco kijkt me fronsend aan en haalt dan zijn schouders op. 'Weet je dat zeker?', grapt hij knipogend, waardoor ik ook moet lachen. Ik knik. 'Tenzij je van plan bent mij te vergiftigen, heb ik wel het idee dat jij weet wat lekker is.' En alsof ik een perfect antwoord heb gegeven, licht Taco meteen op. 'Zeker weten dat ik dat doe', laat hij mij weten waarna hij richting een grote tafel loopt met allerlei soorten dranken op. Van bier tot sterk. Om eerlijk te zijn weet ik helemaal niet of ik er wel klaar voor ben om te drinken, maar als ik nu weiger krijgen ze misschien een voorgevoel. Ik wil er gewoon voor eens in mijn leven bijhoren; zo erg is dat toch niet? Ik kan natuurlijk altijd gewoon het bekertje in mijn hand houden en het niet opdrinken als ik me later nog bedenk. Als ik naar de mensen om me heen kijk, zal niemand dat doorhebben.
Ik schrik als ik op mijn schouder word getikt, maar voel me al snel opgelucht als ik zie dat het Victoria is. 'Kom, dan stel ik je voor aan de rest!', gilt ze boven de menigte uit. Ik lach, maar krijg niet de kans om antwoord te geven voordat Victoria mij aan mijn arm mee de menigte door trekt. Ik stoot nog tegen een paar mensen aan op onze weg, maar het lijkt niemand iets uit te maken. Iedereen zit volledig in zijn eigen wereldje en lijkt te genieten van elk klein dingetje om hen heen. Ik probeer om me heen te kijken en te zien waar we lopen, maar het is overal zo druk dat ik geen goed beeld krijg. Victoria, daarentegen, lijkt opvallend goed te weten waar ze is en heen wil gaan. Voor een kort moment vraag ik mezelf af hoe dat komt, maar dan bedenk ik me dat ze hier waarschijnlijk wel meer feestjes heeft gehad. Na nog geen minuut komen we aan in een kleine ietwat rustigere ruimte met een paar banken en een televisie. 'Jongens, dit is Bella. Bella, dit zijn Mason, Lillian en Stanley.' Victoria wijst naar drie mensen op de oude bruine bank. De linker, ik denk Mason, is lang en heeft rood haar met sproeten op zijn gezicht. Hij ziet er erg vriendelijk uit en lacht dan ook meteen zodra hij mij ziet. De middelste, ongetwijfeld Lillian, kijkt me ietwat minder vrolijk aan. Ze heeft lang blond haar en een gezicht die zo egaal is dat het me niks zou verbazen als zij model is. De laatste en rechter is dan denk ik Stanley. Hij is overduidelijk de knapste van het stel. Hij heeft gitzwart haar, een extreem aantrekkelijke lach en spendeert, wat je door zijn shirt heen kan zien, veel tijd aan sporten. 'Hey.' Stanley slaat op een vrije plek naast hem op de bank. 'Hier is nog plek.' Ik kijk even naar Victoria om te zien of hij het tegen haar of mij had. Ze lacht en knikt met haar hoofd om duidelijk te maken dat hij het in ieder geval niet tegen haar had. Ik loop met onzekere pas naar de lege plek en neem er plaats. 'Ben jij de nieuwe?', vraagt Stanley nieuwsgierig. Ik knik en speel wat nerveus met mijn haar. 'Dat ben ik', antwoord ik kort en bondig. 'Dus jij bent degene die tegen onze Evans in is gegaan?' Bij het horen van zijn naam, verstijf ik alsof ik bang ben dat hij elk moment tevoorschijn kan komen als iemand zijn naam zegt. Ik kijk Victoria aan, die inmiddels in een sofa tegenover ons is gaan zitten, maar zij is te druk bezig met de andere twee naast ons op de bank. Ik moet dit toch echt in mijn eentje oplossen...
'Ik denk het', antwoord ik, terwijl ik mijn hoofd weer naar dat van Stanley draai. Even ben ik verrast over de helderblauwe oogkleur die mij eerder nog niet was opgevallen. Ze zijn prachtig en passen goed bij hem. Niet zo prachtig als die smaragdgroene ogen van de grootste eikel op de wereld, maar deze zijn een goede tweede plek. 'Je hebt wel lef om hier dan te komen.' Een hoge vrouwenstem voegt zich toe aan het gesprek. 'Niemand gaat tegen Hunter in.' Ik kijk verbaasd om me heen, waardoor het me even kost om in de gaten te hebben dat het de stem van Lillian is. 'Voor alles een eerste keer', antwoord ik stug. Ik probeer het onderwerp af te kappen, omdat het niet echt mijn intentie is er continue aan terug te denken. Iedereen mag er dan wel weg van zijn, ik vind het alleen maar ongemakkelijk. Helaas voor mij begint de hele groep te lachen, waardoor ik het voorgevoel heb dat ze er nog niet klaar mee zijn. Of althans, de hele groep op Lillian na. Ze kijkt me strak aan, terwijl haar lippen in een rechte streep trekken. 'Ik zou oppassen als ik jou was', waarschuwt ze me. 'Hij is erg territoriaal.' Ze knipoogt naar Victoria en gaat dan weer achterover zitten. Ik zie Victoria zoeken naar woorden als ze mijn verbaasde blik ziet. Territoriaal? Wat bedoelt Lillian daarmee? En wat heeft Victoria daarmee te maken? Ik dacht dat zij ook een hekel aan Hunter had. 'Ja dat ben ik nog vergeten te vertellen Bella, maar_' Maar voordat ze haar zin af kan maken, komt Taco aanlopen met drie rode bekers in zijn hand. 'Tijd om te drinken!', gilt hij enthousiast. 'Dames.' Als een echte gentlemen overhandigt hij ons één voor één onze bekertjes en maakt hij een speelse buiging. Ik grinnik wat in mezelf om het grappige gebaar en schud mijn hoofd. 'Trek je maar niks van hem aan', fluistert dezelfde stem als zojuist in mijn oor. 'Hij kan niet zo goed tegen alcohol.' Ik kijk op naar Stanley en glimlach. Hij moest eens weten hoe slecht ik tegen alcohol kan, aangezien ik nog nooit heb gedronken. Niks doorhebbend, heft hij zijn glas naar mij en geeft me een knipoog. 'Proost Bella.' Ik kijk naar mijn beker en overdenk in een paar seconden mijn opties. Ik kan niet drinken nu en eerlijk zijn óf ik neem één slokje en hou daarna op met drinken. Het is immers maar één slokje...zo erg kan dat toch niet zijn? Ook ik hef mijn glas voorzichtig en breng het bekertje naar mijn lippen. Een kleine slok. Meer niet. Zonder na te denken, neem ik de slok en schrik van het branderige gevoel in mijn keel. Ik krijg geen lucht en het kost me al mijn doorzettingsvermogen om niet in paniek te schieten. Ik heb uit verhalen wel begrepen dat alcohol hoort te branden, maar zo erg als dit had ik het niet verwacht. Als ik eindelijk weer een hap lucht kan nemen, durf ik niet op te kijken om te zien wie door heeft gehad dat het me moeite kost mijn paniek te maskeren. Helaas zie ik Stanley grinniken waarna hij mijn beker uit mijn hand pakt en erin kijkt om het goedje dat net mijn keel heeft weggebrand te bestuderen. 'Jij hebt er zin in, Smith', zegt hij lachend. Ik knik ongemakkelijk en pak de beker weer van hem over. Ik heb geen idee wat hij ermee bedoeld aangezien hij zelf ook een slok nam, maar ik voel niet de nijging om het aan hem te vragen. Stanley knikt naar mijn beker en wijst met zijn vinger in de zijne. 'Volgende keer zou ik niet de hele beker in één keer opdrinken als je wil voorkomen constant door de mensenmassa te moeten lopen om een nieuwe te halen.' Ik kijk in de beker en zie inderdaad dat mijn beker bijna leeg is. Maar...hoe kan dat? Ik ben inderdaad niet heel bekend met alcohol, maar ik weet nog wel het verschil tussen een shotje en een drankje. Waarom zat er zo weinig in mijn drankje? Óf Taco heeft lopen stunten óf... 'Shit!' Taco pakt snel mijn beker uit mijn hand en geeft de zijne. 'Ik heb per ongeluk onze bekers verwisseld', geeft hij toe. Mijn ogen worden onbewust groter. Wat zegt hij nou? Ik kijk in de nieuwe beker en zie dat deze inderdaad veel voller is dan de andere. Gelukkig heeft Taco het niet door en gaat hij na het omwisselen meteen door met waar hij zojuist mee bezig was. Ik echter, blijf voor me uit staren in de hoop dat ik niet voel wat ik begin te voelen. Alles wordt steeds waziger en langzamer dan eerst... 'Wat is er?' Victoria staat op en komt naast me op de bankleuning zitten. 'Niks', zeg ik snel, terwijl ik de nieuwe beker op de tafel zet en opsta. 'Ik ga even een wc zoeken', lieg ik. In werkelijkheid wil ik op zoek gaan naar een beker water en een frisse neus. En ondanks dat mijn leugen er geloofwaardiger uitkwam dan ik had verwacht, kijkt Victoria me bezorgt aan. 'Er is echt niks', bevestig ik nogmaals, waarna ze knipoogt en ik de kamer uit kan glippen. Ik loop de menigte mensen in en schrik als ik per ongeluk tegen iemand aanbots. Harder dan de vorige keer. 'Au! Pas op trut!', gilt een meisje met donkerblond haar en een prachtig figuur. 'S...s...sorry', breng ik met een beginnende dubbele tong uit. Ik loop snel verder om een conflict te voorkomen. Naja, voor zover je het lopen kan noemen. Volgens mij waggel ik aardig wat heen en weer, want alles begint met de seconden meer en meer heen en weer te bewegen. Wat zat er in hemelsnaam in die beker? Of beter gezegd, wat wilde Taco zelf in godsnaam drinken?
Als ik in de verte vaag een kraan en een koelkast zie, slaak ik een stil kreetje van blijheid. Ik had niet gedacht dat ik door deze menigte de keuken snel zou vinden, maar gelukkig is het soepeler gegaan dat ik had gedacht. Ik wring me door de mensen heen en loop door naar de dranktafel om een beker van de stapel te pakken. Ik werp een snelle blik op alles wat er staat, maar kan me niet meer herinneren welke kleur de drank had die in mijn beker zat. In ieder geval was het sterk, maar er staan misschien wel meer dan tien verschillende soorten drankflessen op de tafel. Hoofdschuddend en accepterend dat ik er niet achter ga komen, begin ik mijn weg naar de kraan als ik ineens word tegengehouden door diezelfde sterke handen die ik ondertussen als mijn broekzak ken.
'Wat doe jij hier?', vraagt hij op een boze en geïrriteerde toon. Ik kijk op en zie zijn prachtige ogen nog duidelijker dan op klaarlichte dag. Hoe kan iemand zo knap zijn? Shit, waarom denk ik daaraan?! Ik schud mijn hoofd en trek mijn jurkje naar beneden, omdat ik me ineens bloter voel dan ik in werkelijkheid ben. 'Als je altijd zo fronst, verziek je je knappe gezicht ooit nog eens', flap ik eruit en sla vrijwel meteen mijn handen voor mijn mond. Ik heb mezelf niet meer onder controle. Waarom heb ik mezelf niet meer onder controle?! Zijn ogen worden groter en lijken bijna even verbaasd als die van mij. 'Hoeveel heb je gedronken Smith?', vraagt hij op een tikkeltje bezorgde stem. Ik snuif en kijk snel over zijn schouder om te zien hoever de kraan nog is. Ten eerste heb ik snel een glas water nodig, voordat ik er nog meer uitflap, en ten tweede, heb ik vanavond geen zin in zijn spelletjes. Denkt hij nou echt dat ik erin trap? Waarom zou hij bezorgd zijn om mij? Hij mag me niet eens. 'Waar kijk je naar?', vraagt hij terwijl hij zich omdraait naar de kraan. Gelukkig heeft hij niet door dat ik daar naartoe keek en is die bezorgde blik op zijn gezicht er nog steeds als hij mij weer aankijkt. 'Nergens naar', laat ik hem geïrriteerd weten. 'En mijn naam is Bella!' Hij rolt met zijn ogen en zucht diep. 'Je moet stoppen met drinken. Hoeveel heb je al op?' Ik blijf stil en sla mijn ogen op de grond in de hoop dat ik me beter kan concentreren als ik niet verdwaal in zijn perfecte smaragdgroene blik. 'Geef verdomme antwoord', zegt hij op een lagere en dreigendere toon. Mijn afwending lijkt te werken, want eindelijk herinner ik me weer wat voor eikel hij is. Mooi niet dat ik hem zijn zin ga geven! 'Ik ben de tel kwijtgeraakt', lieg ik om hem uit te dagen. Tot mijn verbazing komt het er zelfverzekerd uit en voel ik een kleine triomf door mijn lichaam trekken. 1-0 voor Bella. Echter zet hij een stap dichterbij en verstevigt hij zijn greep. 'Je gaat niks meer drinken, begrepen?'
Ik snuif en lach sarcastisch. Alsof hij daar ook maar iets over te zeggen heeft. Maar voordat ik hem dat wil duidelijk maken, trekt hij me mee naar de kraan waarna hij mijn beker uit mijn andere hand trekt. Ik kijk hem verbaasd aan, maar zijn blik is strak en ik kan geen emotie van zijn gezicht aflezen. 'Drink dit', zegt hij dwingend. Ik schud mijn hoofd en zie nu pas dat hij de beker heeft gevuld met water. Was ik zo geconcentreerd op zijn gezicht dat ik dat niet heb meegekregen? 'Graag voordat de zon opkomt', voegt hij er ongeduldig aan toe. Ik kijk hem afkeurend aan en gooi de beker meteen weer leeg. Tuurlijk wil ik het water, maar ik drink het niet omdat híj́ het zegt. Of beter gezegd, beveelt. Misschien is het een kinderachtige reactie, maar hij haalt het slechtste in mij naar boven.
'Bella...', zegt hij op een nu bijna grommende toon. Ik kan zien dat hij zijn kaken op elkaar drukt en moeite doet om zich in te houden. Wat me enigszins verbaasd, omdat hij zich eerder vandaag allesbehalve heeft ingehouden.
'Je kan me niet dwingen Hunter', laat ik hem weten. Hij schudt zijn hoofd en drukt zijn lippen stevig op elkaar. 'Dat kan ik wel, Smith.'
'Bella!', gil ik nu bijna. 'En dat kan je niet! Wanneer ga je dat accepteren?! Ik heb geen hulp nodig van iemand zoals jij!' Zijn wenkbrauwen schieten omhoog, terwijl hij de beker weer opnieuw vult, en voor mij op het aanrecht plaatst. 'Iemand zoals ik?' Ik kijk hem met een doordringende blik aan. Hij likt zijn lippen en spant zijn kaken aan. Het lijkt haast een staarwedstrijd, maar ik raak afgeleid van de aantrekkelijke manier waarop hij zijn lippen bevochtigde. 1-1... Ik zucht frustrerend en maak een kreunend geluidje waarvan zijn mondhoeken omhoog gaan krullen. 'Wat bedoel je met iemand zoals ik, Bella?' Het verbaast me dat hij eindelijk mijn voornaam uitspreekt in plaats van mijn achternaam, maar ik ben nog steeds niet tevreden. Hij wil weten hoe ik naar iemand zoals hem kijk? Prima, dan zal ik hem dat eens uitleggen. 'Ja Hunter, iemand zoals jij', begin ik. 'Eigenwijs, dwingend, vol van zichzelf, arrogant, aantrekkelijk, sexy...' Wacht. Shit. Zei ik nou echt dat ik...? 'Dus je vindt me aantrekkelijk en sexy?', vraagt hij geamuseerd, terwijl hij een grijns op zijn gezicht krijgt. Gek genoeg is dit de eerste keer dat ik hem oprecht zie lachen. En...en het staat hem alleen nog maar beter en...sexyer.
'Ik bedoelde lelijk en lomp', verbeter ik mezelf. Althans, het is meer een leugen dan een verbetering. Tuurlijk vind ik hem knap en sexy, maar ja, wie niet? 'Tuurlijk', zegt hij ongelovig. 'Nu opdrinken.' Hij wijst naar de beker, nog steeds met dezelfde grijns die ik er ondertussen liever af wil slaan. Uit verdediging, pak ik wederom het glas en gooi het leeg bij de rest van het water in de gootsteen.
'Wil je het echt op deze manier spelen?', zegt hij zuchtend van irritatie. Ik lach. 2-1. 'Kan je de nieuwe niet aan Hunter?', vraag ik hem uitdagend. 'Prima.' Hij vult het glas voor de derde keer en houdt hem voor mijn neus. 'Als je nu dit glas niet opdrinkt, donder je op uit mijn huis.' Even val ik stil. Mijn ogen worden groot van verbazing en ik slik voorzichtig. 'J...j...jouw huis?', breng ik stotterend uit. Het verbaast me dat er überhaupt iets fatsoenlijks uitkomt, want ik lijk compleet bevroren. Hij knikt geamuseerd. 'Mijn huis ja. Dus opdrinken of opdonderen. De keuze is aan jou.'
Geïrriteerd van zijn overduidelijke winst, pak ik de beker vast en neem een slok. 'Wat een gentleman', zeg ik sarcastisch. 'Hij moet helemaal op Smith', zegt hij, wetend dat ik me irriteer aan het feit dat hij me weer bij mijn achternaam aanspreekt. Ik kijk hem strak aan als ik in een klap de hele beker achterover giet.
'Nu blij?', vraag ik hem met een sarcastische glimlach. 'Je wint niet van me Bella. Iedereen doet uiteindelijk wat ik zeg', brengt hij me in herinnering, terwijl hij uit een keukenla een stift pakt en mijn naam op de beker zet. Ik kijk verbaasd naar de zwarte inkt op mijn beker. 'Wat doe je?'
'Ik zet je naam op deze beker.'
'Ja dat kan ik zien.' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Waarom?'
'Omdat je alleen nog alcohol drinkt als ík het voor je inschenk.' En hij legt de nadruk op het woordje "ik". Niet wetend of hij nou echt serieus is, lach ik. 'Je bent gek.' Ik wil al bijna aanstalten maken om weg te lopen als hij me tegenhoudt en me met mijn heupen tegen het aanrecht drukt. 'Ik meen het Bella. Het is óf dit óf opdonderen.' Ik schrik en verstijf van zijn aanraking. Mijn hart begint te bonzen en ik krijg het warmer dan goed voor me is. Dit is dan misschien niet de eerste keer dat we zo dichtbij elkaar staan, maar dit keer is het anders. Ik kijk in zijn heldergroene ogen en zie dat ook hij verrast is. We lijken voor een paar seconden volledig in een andere wereld. Alsof we niet goed begrijpen wat er in onze lichamen omgaan op het moment. Als hij weer zijn lippen bevochtigd, voel ik mezelf bijna licht worden in mijn hoofd waardoor ik word teruggetrokken naar de realiteit. Dit is niet goed. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Zonder tegen te stribbelen, laat hij me los als ik een stap opzijzet. We zijn beide stil en ik sla mijn blik op de grond, terwijl ik hem in mijn ooghoek zijn vuisten zie ballen. 'Laat het maar weten als je iets wilt drinken.'
En met die woorden, verdwijnt hij in de mensenmassa...