THIRD PERSON
A defeaning silence enveloped the 7 survivors as they drove their way out of the hellish campus. It was a whole day of running, hiding- death and zombies chasing them from time to time. It felt like an endless survival.
It was a relief that finally, they'd managed to get their way out.
Or so they thought.
Amber felt like a cold water had splashed on her body as she watch her city at the car's window. There were flames, there were people running for life, bloody corpse lying on the cold pavement- and zombies. Freaking zombies.
It was total mess.
Nagkakagulo ang lahat.
Madugo.
Nakakasuka.
Bakit gan'to ang nangyayari?
Simula na ba ng katapusan ng mundo?
Amber's eyes were wide open in horror. Ang mga nakikita n'ya ay tila hugot mula sa pinakamatindi n'yang bangungot o naman kaya sa pinakanakakatakot na pelikulang kan'yang napanood.
Everything was in complete terror. This must be the armageddon...
She thought she could be safe once she got outside. the freaking school building.
Mas malala pa pala ang maabutan n'ya sa labas.
Mas matindi.
Mas nakakapangilabot.
Mas nakakapanindig-balahibo.
Lahat sila ay hindi makapaniwala sa nakikita. Paulit-ulit na tinatanong nila ang sarili kung bakit nangyayari ito? They had never seen such hell.
Habang binabagtas ng sasakyan ang magulong siyudad ng Pio, hindi nila napansin ang rumaragasang sasakyan sa kalsada. Natamaan ng mabilis na sasakyan ang gilid ng kanilang kotse.
"Fuck!" Jin cursed as he lost the car's control. Mabilis ang pangyayari. Napagilid ang sasakyan nila at tumama sa malapit na nakataob na kotse.
Tumama nagkatamaan ang ulo nila Orion, Amber, Perseus at Forest kaya pare-pareho silang napaungol dahil sa sakit. Amber felt like her head hit a hard wall. Nakakapanghilo!
Si Minrod naman ay nagawang kumapit sa kaharap na upuan.
Amber loudly cursed as she held her aching head. "Punyeta!" inis n'yang bulong. Panay ang hingi ng pasensya sa kan'ya ng mga nakauntugan n'ya.
"Ayos lang ba kayo?" Spade worriedly asked at them. Kahit na napapaungol sa sakit ay tumango ang mga ito.
"Ano ba 'yon?!" Jin groaned. Luckily, hindi malakas ang pagkasagi sa kanila ng sasakyan.
Kunot noo n'yang sinilip ang bintana ng sasakyan. A pile of overspeeding car passed before them. Tila nagmamadali ang mga ito sa kanilang patutunguhan. Maybe for their safety? To find a safe place? Was there even a safe place?
"Where are they going?" Forest unconsciously asked. Napakarami ng mga sasakyan ang mabilis na dumadaan sa gilid nila. They didn't even mind kung may nasagasaan silang kung ano. Talagang nagmamadali sila.
Habang pinapanood nila ang tila pagguhit ng mga sasakyan sa magulong kalsada, lumapit si Minrod sa driver's seat.
"Bro, wait-!" asik ni Jin nang biglang sumulpot ang binata sa harapan n'ya. Hindi na n'ya natapos ang sasabihin dahil sa mukha pa lang nitong nakakatakot at madilim. "Anong ginagawa mo?" naitanong na lamang nito.
He went to the vehicle audio and the operated it. Mayamaya pa ay natuon ang atensyon nila sa isang radio channel.
"We are live broadcasting here at Pio-Lubong bridge. Ilang minuto na lamang ay malapit na ngang tuluyan ang tulay na ito upang maiwasan pa ang impeksyon ng 'di kilalang sakit," the broadcaster's audio was loud and clear for them. They could even hear people shouting and screaming. Hindi nila maintindihan kung saan 'yon nanggagaling.
"The people of Pio still have some minutes to escape their town. No one could tell kung anong pwedeng mangyari kung maiiwan sila sa loob ng siyudad ng walang daan paalis. Magiging isolated ang siyudad pagkatapos wasakin ang mga tulay nito upang maiwasan pa ang hawaan ng sakit sa karatig siyudad. Mananatili tayong updated sa mga nangyayari rito-"
Beat.
Everyone paused.
Tila pare-pareho nilang nahigit ang hininga. Their hearts were pounding fastly and heavily. Ang panlalamig na nararamdaman nila ay tila mas lumala pa.
Seconds later, their eyes met. Isa lamang ang umiikot sa kanilang isip: we are doomed.
Amber couldn't digest everything that was happening all at once. She needed to step back and recollect herself- but she had no time.
Muling bumundol ang malakas na kaba sa kanilang dibdib sa sumunod na narinig sa nakabukas na radyo.
There were screams- blood curling screams.
And... growls! The growls of the undead!
Nakakapanindig-balahibo ang mismong tili ng broadcaster na umaalingawngaw mula sa speaker ng sasakyan. Her screams felt like scratching their skin. It was a horrible and petrifying sound they'd ever heard.
Napakapit si Amber sa kan'yang palda. Gusto n'yang umiyak dahil sa tindi ng takot na nararamdaman. She wanted to go home and wake up from this bad, bad nightmare!
Pinatay ni Spade ang radyo.
"The bridge is near from this road. Tara na kung ayaw natin maiwan sa lungsod na 'to!"
That woke up Jin's senses. "O-Oo!"
Madiin n'yang tinapakan ang gas pedal at pinaharurot ang kanilang sasakyan sa kalsada.
On their back were the mindless monsters running.
"Shit! Nandito na ulit sila!" imporma ni Perseus habang nakasilip sa likod ng sasakyan.
Naabutan nila kami! Amber thought. Naging dahilan pa ito para mas lalo s'yang mataranta sa kan'yang loob. Hindi lamang s'ya, kung hindi halos lahat sila!
She couldn't even breath properly from the high tension.
"AAAAAHHHHHHHHHHH!" A loud scream escaped from her mouth nang biglang may bumagsak sa bubong ng kanilang sasakyan, malakas ang impact nito kaya bahagyang nayupi ito.
"My fucking car!" Jin cried as he was steering the steering wheel. Akmang titingala pa s'ya para silipin ang damage ng sasakyan but Minrod got his head and eyes on the road.
"Fucking, drive," he command in full authority.
Isa na namang kalabog ang naging sanhi ng pagtili ni Amber. She just couldn't stop it!
A zombie fell to the front window of the car. Malakas ang pagkakabagsak ng halimaw kung kaya't nagkaroon ng malaking crack sa salamin nito.
"ALIS! ALIS!" asik ni Jin. He steered the car left and right hanggang sa mahulog ang zombie sa harapan ng sasakyan.
"They are falling from the buildings!" Orion said habang nakasilip sa bintana. Tila umuulan ng mga halimaw!
"Go to the left. May mas malapit na 'ron sa tulay," Spade said. Sumunod naman si Jin rito. He was already overspeeding para matakasan ang tila alon ng mga halimaw na nakabuntot sa kanila.
"Kumapit lang kayo!" utos n'ya sa mga kasama. The speed went higher and higher until they couldn't even hear anything but the engine's roar. Para bang isa na sila sa hangin dahil sa tindi ng bilis.
"Are they still on our back?"
Muling sumilip si Perseus sa likod ng sasakyan. "W-Wala na! Wala na!" he shouted. "But keep driving on this pace, baka makasunod pa sila sa atin!"
Amber was stoned on her seat. Hindi n'ya alam kung ano ang gagawin. Naghahalo-halo ang tensyon at takot na nararamdaman n'ya. Tears kept falling from her tears.
K-Kuya Troy...
Nagpasikot-sikot sila ng daan bago tuluyang makarating sa paroroonan. It was their way para maligaw ang mga halimaw na nakasunod sa kanila.
Nang makarating sila sa Pio-Lubong Bridge... hindi pa 'rin sila nakaramdam ng kaligtasan.
"Holy mother of cheese..." Forest gasped.
Sa ang tulay ay napupuno ng mahabang hilera ng mga sasakyan. Lahat ay papabalas ng siyudad. And to add misery to their fate: they were at the end of the line of cars. May iba pang mga sasakyan ang dumadating. At sobrang layo nila sa tulay.
"Padaanin n'yo na kami!"
"Bakit ayaw n'yo kami palabasin?!"
The people's cry and the horns of their vehicles were blending into a ear-piercing unison. Napapatakip na lamang si Amber ng tenga dahil sa tindi ng ingay.
It was the people of Pio begging for whoever were in the other end of bridge to let them pass in. Pero hindi sila pinapayagang makapasok.
"Anong nangyayari?" Spade asked. "Ni-hindi man lang umuusad ang pila!"
Napasapo na lamang ng noo si Orion, "We are stuck here! Tang ina!" nakayukom na ang kamao nito.
Amber hadn't stop sobbing. She had so much fear and horror piled up on her mind today. Palakas nang palakas ang paghikbi n'ya lalo na sa ideyang hindi na s'ya makakalabas pa sa siyudad na ito.
Si Kuya Troy kaya? Nakaalis kaya s'ya palabas ng Pio?
A hand was caressing her back giving a comfort. It was Persues. Ngunit kahit anong alo n'ya rito, mas lalong naiiyak ang dalaga.
"G-Gusto ko ng makaalis rito! Gustong-gusto ko na, please!"
The boys around her felt sympathy to her. Napapayuko na lamang ang mga ito habang pinapakinggan ang hikbi ni Amber.
Moments after, they heard screams.
"Ano na naman 'yon?" Minrod asked. Pare-pareho silang na-alerto. Mula sa kabilang dulo ng tulay, may mga taong tumatakbo palabas ng tulay. Nagmamadali ang mga habang sumisigaw. Ang ilan pa ay nadadapa at hindi na nakakabangon dahil natatapakan ng mga tao. Naggitigitan ang ilan.
"S-Spade, saan ka pupunta?" kinakabahang tanong ni Jin nang biglang lumabas ang katabi. "Spade-!" the car's door was slammed on his face.
Spade was looking at the bridge far from their direction. He was staring at the running people, trying to save their dear life. Naawa n'yang tinitignan ang mga ito na nagpapaunahan pa sa pagtakbo. After all, adrenaline rush was on their veins.
Walang salitang lumalabas sa bibig ng binata. He could hear the vice president calling his name pero hindi na n'ya ito pinapakinggan.
May ibang gaya n'ya na lumabas sa kani-kanilang mga sasakyan.
And they were now staring at the blank night sky. Walang mga bituin, kahit ang buwan. As if the sky was hinting them no hope of survival tonight. Tonight was their end.
Ilang saglit pa, three jet planes could be seen gracefully flying in the dark sky. Kung ibang araw lamang ang mga ito ay baka namangha na ang mga nanonood. Ngunit hindi entertainment ang hatid ng tatlong jet natin.
Humito ang lalaki sa pagmamaneho ng motor ng makita ang mga isang jet plane na lumilipad sa himpapawid sa 'di kalayuan. "Shit..."
On the other hand, Troy and the woman on her hand were also watching the sky.
"Magsisimula na," Troy whispered. He was a fireman, he was not scared of anything - but this was an exemption.
There were jet planes flying on each bridges. Ang mga missile na dala nito ay naghihintay na lamang ng cue.
Spade was still watching the jet planes. And he was counting times. Alam n'yang wala na silang magagawa pa.
Ito na siguro ang kapalaran namin. Ang ma-trap sa literal na impyerno na ito.
He heaved another sigh.
A sigh of concede.
Dahan-dahan n'yang pinikit ang mata ang dinama ang malamig ngunit masangsang na amoy ng tubig. The river below the bridge was too polluted kaya malansa ang amoy nito.
"Gusto ko ng umuwi," bulong ni Amber ngunit sapat na para marinig ng lahat.
The missiles were launched.
"Dapat nanonood na ako ng TV ngayon," Orion slowly flashed a smile.
"Nasa raket dapat ako tonight," Persues said.
They were falling down on their target.
"I don't know. Baka I'm with a girl dapat ngayon," Jin chuckled.
"I should be walking Nurse Evelyn home," Forest whispered with a tears on his eyes.
Tonight was the downfall of great city of Pio...
Nang imulat ni Spade ang mata, kaharap na n'ya ang isang dambuhalang apoy. Before that was a defeaning explosion. Muling nagsigawan ang mga tao, ang ilan ay napaluhod na lamang habang umiiyak.
The bridges of Pio were slowly collapsing. Dahan-dahan itong bumabagsak palubog sa ilog.
Sunod-sunod ang mga malalakas na pagsabog sa paligid ng siyudad. The explosions were so loud.
The flames were reflecting into our heroes eyes. Palaki nang palaki ang apoy na tila nagpapahiwatig sa kanila ng impyernong dadanasin nila sa loob ng malaking siyudad na ito.
It would be an endless battle between life and death, an endless story of survival- a deadly journey of hellbounds.
Tuluyang gumuho ang mga tulay na dapat sana ay daanan nila palabas ng siyudad. Lumubog sa ilalim ng ilog kasabay nang paglubog ng kanilang pag-asang mabuhay.
Samantala, sa 'di kalayuan, tila karagatan ng mga halimaw ang sumusugod sa kanilang direksyon.
"We are trapped in the dead end."
AUTHOR'S NOTE: (March 23, 2023. time of writing 9:30pm)
hi, guys! thank you for reaching the first part of DEAD END. thank you for giving time reading this story of mine. and yes, this is just the first PART. this is gonna be a long series! magiging matagal pa siguro bago ko matuloy ang second installment. however, for now i want to seize this moment dahil nakapagtapos na naman ako ng susulatin. thank you sa pagbabasa at pagtatangkilik ng mga akda ko. thank you! thank you!
- KOBE