Before proceeding to the chapter below, I would like to invite you guys to read my completed TXT (TOMORROW BY TOMORROW) fan fiction story! You can read it while waiting for the next update of DEAD END. Tyyy!!
The Night The World Burned, We (TXT AU)
written by: KOBE (sptnkmx)
description:
Ano bang nangyari?
Paano kami nauwi sa gan'to?
We were just enjoying the beautiful blue sky of 5:53 but then . . . as 5:54 came, everything started to change. The calming sky had turned into a catastrophic one. The blue vanished, replaced by crimson red. There were ashes on the air we inhale and it was raining fire-- as if it was our version of armageddon.
Sorry sa short advertisment, haha! Let's now proceed to the 8th part of DEAD END!
AMBER
Mainit ang sikat ng araw na dumadampi sa aking balat. Para bang ginagawa akong tuyo nito. My heart was beating harshly as I catch my breath.
Few jumps at maabot na namin ang dulong platform. Minrod was leading the way. He was jumping from one platform to another like it was a basic activity- well, not for me!
Tuwing aksidente akong napapasilip sa ibaba ay nakakaramdam ako ng pagkahilo. Para akong maduduwal. I could imagine how my bone would crush if I've fallen from my position.
The zombies were scattered across the wide quadrangle. I could hear their growls as if they were wild beasts roaming around their deadly domain. Sa gitna ng quadrangle ay ang kilalang statue ng school na ngayo'y napintahan na ng kulay pulang likido. Dugo.
"Faster," I heard the latter said to me. Malalim akong bumuntong-hininga. I calmed myself for a moment. At nang handa na ako ay saka ako tumalon patungo sa kabilang platform.
I landed safely.
Nang marating namin ang huling platform, pasimple munang sumilip ang kasama ko sa bintana ng classroom. Checking if there were undead roaming around.
Nakisilip na 'rin ako sa bintana. The classroom was a complete mess. There were blood... and corpses! Napatakip ako ng bibig ng makakita muli ng lasog-lasog na bangkay.
I couldn't even describe how was the corpse were butchered. Hindi ko 'rin matignan ng matagalan ang tingin 'don. Pakiramdam ko muli na naman akong masusuka.
Aside from that corpse, there were also zombies roaming around. Dalawa lang naman sila. But they were deadly. Blood was dripping down their jaws. 'Yong isa parang pumutok pa ata sa loob ng eye socket 'yong mata.
"I have my scissor here," Minrod said, looking at the monsters walking mindlessly.
Napatingin ako sa hawak kong baseball bat.
I started to feel fear once again.
Alam ko na ang gusto n'yang iparating.
Pinilit kong kinalma ang nanginginig kong tuhod. Calm down, Amber! Calm down.
Kailangan naming patayin sila bago pa kami ang mapatay nila. Besides, hindi naman na sila tao.
Mahigpit kong hinawakan ang baseball bat. Tumingin ako kay Minrod at nang kaya ko na ay saka ako tumango.
The latter quickly nodded at me. He immediately jumped through the mirror. The two zombies got his attention and quickl to growl and attack him.
GRAAA!
Ang unang halimaw na nakalapit sa kan'ya ay sinipa n'ya patungo sa kabilang sulok ng pader.
The other zombie was about to attack him pero mabilis akong kumilos at tinira ng baseball bat ang ulo n'ya. I heard its skull broke. Natumba lamang ang halimaw... but it was still alive!
Clearly, I have to damage its brain until it dies. If the movies served us right, their brain were their weakness. Kumbaga, critical hit agad kapag 'yon ang tinamaan sa kanila.
"Fuck!" I quickly dodged the monster's claw. Isang dipa na lamang ang pagitan no'n sa mukha ko!
Hinawakan ko nang maigi ang baseball at muli itong hinampas sa kalaban. Muli ko na namang narinig ang paglagutok ng bungo nito. But it was still alive!
Kailangan ko na s'yang patayin ngayon.
I gave his head another blow causing it to fall down the floor. This time, it's skull finally broke and the chunk of his head meat blew along with the thick blood sprayed unto the air.
Oops. Napalakas ata.
With its severed head, the zombie was slowly crawling on the floor, trying to reach me.
Lumapit ako rito at tinutok sa ulo n'ya ang hawak kong baseball bat.
Hindi naman na masama ang pagpatay ngayon 'di ba?
With my final blow, it's head finally crushed into pieces. Ang bungo n'ya ay parang baso na nabasag sa maliliit na bubog. Expose naman ang utak nitong durog-durog na. Soon enough, the corpse was bathing on its own thick blood.
I killed him.
Iniwas ko na agad ang tingin ko sa halimaw. But I was still trembling.
Pinanood ko na lamang si Minrod na patayin ang kalaban n'yang halimaw. The beast he was dealing with was wilder than the other one I fought. Pero tingin ko hindi ko na s'ya kailangan pang tulungan.
Moments after, I heard blood spurting. Nang muli kong tignan si Minrod, may bahid na ng dugo ang suot n'yang uniporme, pati na 'rin ang mukha n'ya. Ang kaninang hawak n'yang gunting ay nakasaksak na sa noo ng halimaw. He harshly took out the scissor causing more blood to gush out. Bumagsak ang halimaw sa sahig, kasama ng iba pang mga bangkay.
Lumapit sa akin ang binata habang pinupunasan ang dugo na nasa mukha n'ya. He looked like a murderer. Well, he murdered a zombie... does it count to be a murderer?
"Ano?" tanong n'ya sa akin nang mapansin ang nakangiwi kong mukha na nakatitig sa kan'ya.
"You look like a killer straight from a slasher film," nabulalas na lamang ng bibig ko. He just shrugged his head out of my sudden foolishness.
"Bite? Scratch?"
"Wala. Ikaw?"
"Wala 'rin," sagot n'ya. Kailangan naming makasiguro na hindi magiging halimaw 'rin ang isa sa amin. Kami na nga lang magkakasama rito, e'. Who knows if there were other alive students in this building.
Saglit lamang kaming nagpahinga at muli ng bumalik sa aming escapade.
Sumilip si Minrod sa maliit na siwang ng pinto. Ako naman ay pumatong pa sa upuan upang makasilip sa bintana.
Shit.
Nakakalat pa 'rin sila sa hallway. Kapag muli na naman akong nakagawa ng katangahan. Patay na kami.
"Tahimik tayong lalabas. Tahimik," he said emphasizing a specific word. Hindi ko alam kung nang-aasar ba s'ya o seryoso. But since he had blood on his uniform, I had to take that seriously.
"Oo na. Titingin na sa nilalakaran," I forfeited. Tumalon ako pababa sa upuan. Napangiwi ako ng gumawa 'yon ng ingay.
"Tahimik," the latter repeated.
Mahigpit ang kapit ko sa hawak kong baseball bat habang nasa likuran ni Minrod. Of course, he was leading. Wala s'yang choice. Hindi pwedeng ako. I act carelessly, mapapatay ko ang sarili namin dahil sa katangahan.
"Ready?' he asked. I knew it had a reminder, saying: "watch your steps."
Tumango na lamang ako. I was never ready, I just had to. When facing death, you have no choice but to prepare for what is about come. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Nagsisimula na namang magkagulo ng sistema ko.
Minrod slowly opened the door. Mas lalong tumaas ang tensyon at takot na nararamdaman ko. Nanlalamig ang mga palad at talampakan ko.
Fortunately, nakatalikod sa amin ang mga zombie. Hindi nila kami mapapansin na dumadaan unless gagawa kami ng ingay o lilingon sila sa amin. Nagkikiskisan na sa kaba ang mga daliri ko sa paa.
Ilang metro na lamang ang lalakarin namin ni Minrod patungo sa elevator at sa hagdan. Pero dahil hindi gumagana ang elevator ngayon, we had to choose the deadlier option, bagtasin ang hagdan pababa.
Nauna si Minrod na maglakad. Dahil sa takot at panginginig, napahawak na ako sa manggas ng uniporme n'ya. He seemed to not mind it. We were also closely leaning our back to the wall. Handa na 'rin ang mga munti naming sandata, just in case.
Don't make any noise! Don't make any noise! I told myself multiple times as I watch my steps. Sinisigurado ko na tahimik at safe ang bawat hakbang ko. Mabuti na lamang 'din at binabagalan lang 'din ni Minrod ang hakbang n'ya dahil nakakapit ako sa kan'ya.
I was about to take another step when I felt something. May nakabunggo sa akin. Nang lingunin ko ito ay nanindig ang balahibo ng aking katawan. Akmang sisigaw na ako nang mabilis takpan ni Minrod ang aking bibig.
"H'wag... maingay," bulong n'ya sa akin. Mahigpit ang pagkakatakip n'ya sa bibig ko habang ako naman ay pinipigilang huwag tumili. Napakasakit sa lalamunan, para kong sinasakal ang sarili ko hanggang sa hindi na ako makahinga. Tears started to fall down my cheek as we watch the zombie mindlessly walking away from us. Nabunggo ako nito but thankfully, hindi n'ya ako nakita. Thanks to the pair of pencil that was strucked on his eyes. The zombie was gnarling as it walk away along with the other undead.
"Shhh," Minrod said. Dahan-dahan akong tumango habang humihikbi. Fuck, that was close. Nang maramdaman n'yang kalmado na ako ay saka n'ya binitawan ang aking bibig. His hand then went to my arm, dragging me as we make our way out of this floor.
Nagpatuloy kami sa palihim na pagtakas. The zombies hadn't sense us yet... which was good. Sana ay ganito hanggang sa makalayo kami patungo sa hagdan. Samantalang ako naman ay nakalagay na ang kamay sa bibig. Iniiwasan ko 'rin ang mga malalapit na zombie para hindi ko sila makabungguan.
Para kaming daga na tinatakasan ang mga malalaking pusa. Pa-minsan-minsa'y nililingon ako ni Minrod para i-check kung buo pa ba 'yong brasong hawak n'ya. Buo pa naman.
Habang naglalakad 'din ay pa-simple na akong nagtatawag ng mga santo at santa para ialis kami sa building na ito. Gusto ko na lang umuwi sa bahay at matulog ulit. Baka panaginip lang ito, baka natutulog pa ako talaga sa kwarto at late na sa school.
We both felt a sign of relief when we'd finally reached the stairs.
I silently heaved a heavy sigh.
"All we need is just to run through these stairs-"
Ngunit nang inaakala naming maililigtas na namin ang aming mga sarili, doon naman dumating ang susunod naming pagsubok.
"GRAAAAA!" A horde of zombies suddenly appeared down the staircase, blocking our only way. Their loud growls alerted the other monsters. Making us trapped, again!
"Putang ina naman!" sigaw ko na lamang sa frustration habang hawak-hawak ang aking baseball bat.
"Sumunod ka sa akin... babae!" sigaw n'ya saka sinipa ang isang zombie na papalapit sa kan'ya. Tumalsik ang halimaw patungo sa mga halimaw na nasa likuran n'ya dahilan para sabay-sabay silang bumagsak.
"Ngayon na!" kumapit s'ya sa railings ng hagdan at tumalon patungo sa kabilang hagdan.
Bago pa man ako maabutan nang mga halimaw ay sumunod na 'rin ako kay Minrod. Kahit alam kong baka mapilayan ako sa gagawin ay tumalon 'rin ako patungo sa kabilang hagdan. Nang makababa ay sumunod ako kay Minrod.
We managed to escape the 5th of the building.
Pero nakasunod pa 'rin sa amin ang mga halimaw!
"Dalian mo!" sigaw sa akin ng kasama ko. Lumiko kami sa hagdan patungo sa ibabang floor.
As I was running for my dear life, a zombie reached my arms... and bite it!
Hindi ko na napigilang hindi mapatili nang makita kung paano n'ya sinusubukang ibaon ang ngipin n'ya sa makapal na notebook na nakabalot sa braso ko. Fuck!
"Minrod!" I cried as I desperately remove the monster's mouth out of my covered arm. Papalapit na 'rin sa akin ang iba pang mga halimaw. Nakabalot nga ang mga braso ko but they still could devour other parts of my body.
Minrod appeared at my side. He raised the scissor on his hand and stabbed it with great force unto the monster's head. Sumirit sa damit naming dalawa ang dugo ng halimaw. Nang lumuwag ang bibig nito sa braso ko ay madali ko itong inalis at muli kaming bumalik sa pagtakbo.
Nasa 3rd floor na kami! Few more run at makakaalis na kami sa loob ng building.
We were about to turn unto the next stairs nang harangan ito ng panibagong grupo ng mga halimaw. They were greater in number. Ang kanilang mga itim na mata ay nakakatakot!
I heard Minrod cursed. Ang mga halimaw naman na nasa taas ay pababa na upang sundan kami.
Ano na ang gagawin namin?!
"May hagdanan pa sa kabilang side ng building, 'don tayo!" sambit ko. Hindi na sumagot si Minrod, bagkus ay hinatak n'ya ako para tumakbo sa pasilyo ng ikatlong palapag. Using my baseball bat, lahat ng haharang sa amin na mga halimaw ay hinahampas ko nito. It could stop them for a moment.
Monsters were chasing us in our back. Mas binilisan pa namin ang pagtakbo.
"BABAE!"
Life flashed before my eyes when a wild undead tried to jump in front of me. Mabuti na lamang ay mabilis akong nahablot ng kasama ko. He wrapped his arms against my body. Nang tingalain ko ang mukha n'ya, I saw a sincere worried look under a bloody face.
"Ayos ka lang?" I could hear the sudden panic on his boy. It was cracked, yet his tone was gentle.
"Oo, ayos lang," hinihingal kong sagot. Binaklas ko ang pagkakakapit n'ya sa akin. Before the zombie could jump on me again, I bashed her head until she lost her consciousness-if they had any.
"We're trapped, again," nang sabihin iyon ni Minrod ay napalibot ang tingin ko sa paligid. The monsters were circling us. Sobrang dami nila. At kung naisin man naming na harapin sila, matatalo kami dahil hindi sila nauubos.
Minrod was on my back, his scissor was ready. Ako naman ang nasa likod n'ya hawak ang aking sandata.
Mukhang wala kaming takas.
At wala kaming choice kung hindi harapin sila.
My knees and arms were wobbling but I tried to compose it. It was us against the army of the dead.
The zombies growled as they started running toward us. Nakabuka ang kanilang mga bibig, exposing their sharp fangs. Their claws were ready to tear our flesh apart. Their black eyes weren't reflecting light but our cold, bloody death.
Kuya Troy, tulungan mo 'ko!
Just as I was ready to fight the undead, the door on my right suddenly swung opened.
"PASOK DALI!" Sigaw sa amin ng isang boses.