THIRD PERSON
Mabilis ngunit mabibigat ang tibok ng puso ni Forest habang pinipigilan ang hininga sa ilalim ng clinic bed. Pilit n'yang sinisiksik ang sarili sa pinakadulo nito upang hindi matagpuan ng dalawang halimaw.
Si Nurse Evelyn at si Mark!
They turned into freaking monsters...
Gustong maluha ni Forest habang inaalala ang mga katakut-takot na nangyari kanina. Kung paanong si Mark ay biglang naging tila mabangis na hayop at sinunggaban ang inosenteng si Nurse Evelyn.
And I was so fucking sure that Nurse Evelyn died... but she was resurrected! She turned into a malevolent monster!
A zombie!
Mariin n'yang kinagat ang daliri nang mapansin na malapit si Nurse Evelyn sa kan'yang pwesto. Malamig s'yang pinagpapawisan. Hindi n'ya alam ang gagawin.
Ngunit alam n'yang hindi s'ya maaring magtago rito nang matagal.
Kinuha n'yang cellphone sa bulsa. Binabaan n'ya muna ang brightness nito. Sinubukan n'yang tumawag ng tulong. Nangangatog s'ya habang nagi-scroll at nagti-tipa ng numero.
No signal.
"Fuck..." inis n'yang bulong. Sinubukan n'ya muling tumawag pero wala talagang signal.
Ano na ang gagawin ko?
Sumubok pa s'yang muli na tumawag ngunit talagang wala- wala s'yang masagap na signal sa kan'yang cellphone. Nanginginig s'yang bumuntong-hininga.
Isa lamang ang ibig-sabihin nito.
Hindi na ako makakalabas!
Nang ibaba n'ya ang kan'yang cellphone, bumungad sa kan'yang harapan ang madugong mukha ni Nurse Evelyn! Duguan ang mukha. Itim ang mga mata. Ang bibig nito'y nakabuka, kita ang matatalas nitong pangil, handa na s'yang paslangin!
"AAAAAAHHHH!" Kusang gumalaw ang kamay ng binata. Yumukom ang kan'yang kamao at malakas na sinapak ang halimaw na nurse dahilan para tumalsik ito sa maliit na distans'ya.
Ginamit n'ya ang pagkakataong ito upang tumakas. Madali s'yang gumapang papalabas sa ilalim ng clinic bed. Sinubukan pa s'yang hatakin ng nurse papabalik sa ilalim ngunit sinipa n'ya ito sa mukha. Rinig n'ya ang nakakakilabot nitong ungol.
Sorry, nurse!
Nang makalabas sa ilalim ay mabilis s'yang bumangon upang tumakas.
"GRAAAAA!" ungol ng panibagong halimaw sa kan'yang harapan. Kilala n'ya ito- si Mark! Ang lalaking lumapa sa nurse kanina. Nakabuka ang dalawang braso nito, tila ayaw s'yang pakalawan.
Sumisipa ang adrenaline sa katawan ni Forest. Nahagip ng mata n'ya ang isang... radyo! Ginagamit ito ni Nurse Evelyn noon upang libangin ang kan'yang sarili.
Hinablot n'ya ito nang walang pagdadawalang-isip at ibinato sa mukha kay Mark. Bumagsak ang halimaw sa sahig dahil sa bigat ng de-bateryang radyo na tumama sa kan'yang mukha.
Mabilis na tumakbo ang binata papalabas ng clinic.
At kung iniisip n'yang ligtas na s'ya sa oras na s'ya ay makalabas ng silid na iyon.
Doon s'ya nagkakamali.
Buong katawan n'ya ay nanlamig nang bumungad sa kan'ya sa hallway ay mga nakakalat na mga halimaw. Lahat sila ay madugo, labas ang karne sa bawat bahagi ng katawan- tila ba'y hinugot sila mula sa pinakamadilim na bangungot ng binata.
And they are all looking at me. . .
"What the..." and before his eyes, the undeads' raspy growls lingered on his ears before they started running toward him. Tila ba nag-slow motion ang lahat para sa kan'ya.
GRAAAAAAA!
Takbo. Tila ba may kung sinong bumulong sa tainga n'ya dahilan para matagpuan n'ya na lamang ang sarili na tumatakbo bago pa mahablot ng mga halimaw at maging meryenda ng mga ito.
Takbo!
Takbo!
Takbo!
The army of dead were chasing after him in the long hallway of the student building and he was running for his life. Malalaki ang mga hakbang n'ya at wala s'yang oras lumingon o huminto.
Habang patagal nang patagal ay tila namamanhid na s'ya sa lakas ng tibok ng kan'yang dibdib. Para s'yang pinapa-palpitate. At ang bawat butil ng kan'yang pawis ay malalamig. Gan'to siguro kapag literal na mga patay ang humahabol sa iyo patungong impyerno.
But the latter would never give them a chance, he kept running. Ramdam na ramdam n'ya ang adrenaline na umaagos sa kan'yang katawan.
A light of hope flashed on his eyes when he saw the green "exit" sign. Bukas pa ito. The exit would lead him into the parking lot. May malapit na gate doon kung saan pwede s'yang tumakbo.
A growling zombie tried to block his way. He dashed underneath the monster's open legs and continued running.
Gusto n'yang sumigaw nang makalabas s'ya sa fire exit. Bumungad sa kan'ya ang mainit na sinag na araw nang tanghaling iyon at ang hilera ng mga sasakyan ng mga taga-paaralan. His chance of living increased.
But not for too long.
Soon enough, the monsters came to trap him in the parking lot. Their sharp teeth were ear-piercingly gritting. Their meats squelching with fresh blood. Sapat na 'yon para sa habang-buhay na trauma ng binata.
Lumingon s'ya sa likod ngunit may mga halimaw 'rin na naghihintay sa kan'ya 'roon.
Sa gilid, meron 'din.
Sa kabilang gilid, meron 'din.
Napapakagat na lamang s'ya ng kuko habang nagpa-panic. Nanglalambot ang kan'yang mga tuhod.
Dalawa lamang ang pagpipilian n'ya: ang mamatay sa mga halimaw na ito o tumakbo.
Scratch the second option, he thought. He couldn't outrun these amount of devils. His eyes continued roaming around, finding a way out of this place.
Hanggang sa mapansin n'ya ang isang bukas na bintana sa second floor. He thought he could reach it. May kotse sa ilalim ng bintana na 'yon na pwede n'yang patungan. He could jump enough and climb in the wall pillar until he reached the open window.
Mabuti na lamang ay um-attend s'ya ng iba't-ibang extracurricular activities ng school- it really pays off.
"GRAAAAA!"
Bago pa s'ya mahablot nang mga zombie, mabilis s'yang tumakbo patungo sa target n'yang kotse. He used his athlete knowledge to speed up.
A crawling zombie tried to reach his foot ngunit mabilis n'ya itong naiwasan. Nang marating n'ya ang sasakyan ay mabilis s'yang pumatong sa bubong nito.
He looked down the zombies below him trying to grab his body. They were terrifyingly aggressive.
Muli n'yang binalik ang atensyon sa kan'yang ginagawa. He closed his eyes and heaved a big amount of air. He got to focus.
Nagbilang s'ya sa kan'yang utak.
Isa.
Dalawa.
"TATLO!" Buong lakas s'yang tumalon patungo sa haligi ng pader. He made sure na well calculated ang kan'yang pagtalon kaya eksakto lamang ang pagkakalanding n'ya sa haligi. He held his grip tightly to prevent him from sliding off.
His heart were widely beating.
Kalma, kalma! bulong n'ya sa sarili. Nakadepende ang buhay n'ya sa mga susunod n'yang hakbang kaya kailangan n'yang kumilos.
He slowly climbed the pillar.
Unfortunately, his palm and fingers were sweaty. Madulas, hindi s'ya makakapit nang maayos.
He started yelling for help but no to avail.
"TULONGGG!"
Habang sumisigaw ay patuloy s'ya sa desperadong pag-akyat sa haligi ng pader. Unti-unti s'yang dumudulas paibaba. Pababa sa mga halimaw na nais pagpiyestahan ang kan'yang katawan.
Then he started crying in desperation. Pababa s'ya nang pababa. Nakakapit na lamang s'ya sa haligi na parang isang butiki.
The growls of the zombies beneath them were enough to give him the glimpse of his death. He tried to reach his hand to the open window but it just made him slide down a little.
Muli s'yang napasigaw sa takot. Forest was never this scared.
"Go get something," a voice said. It was followed by sound of metal.
"Oh, ito!"
Forest was crying for his life. That moment could be the end of him. Nararamdaman n'ya na ang daliri ng mga halimaw na pilit s'yang inaabot habang sa mahatak na s'ya pababa.
"Tulungan n'yo ako... p-please..." he sobbed. Hindi n'ya alam kung tatanggapin n'ya na ba ang kan'yang kamatayan. He only tried fighting for just a moment and he was ready to face his defeat.
"Tulong-"
His cries stopped when someone shouted at him, "Forest! Kumapit ka rito!"
Minulat n'ya ang naluluhang mga mata. And to his surprise, it was Spade and Jin!
"S-Spade!" he cried.
"Kumapit ka na dali!" sigaw sa kan'ya ni Jin na may hawak ng curtain poll kung saan pwede s'yang humawak.
Forest's limbs were wobbling in fear. He felt like death was just waiting for him to fall of that pillar.
"H-Hindi ko kaya!" he said between his heavy breathes. He could calm down. The noises of the monsters down below were heightening the intensity of the scenario.
Forest moved down an inch, he let out an ear-piercing scream. "Mamamatay na ako! Mamamatay na ako!" paulit-ulit n'yang sigaw.
"Humawak ka na rito, we'll save you!" muling sigaw ni Jin. Sa tabi n'ya naman ay si Spade na kinakabahan na 'rin kay Forest. Maari na s'yang hatakin ng mga zombie pababa.
Fuck it, Forest!
Hindi na alam ni Forest ang gagawin. Pinagpapawisan na s'ya ng malala dahilan para unti-unting dumulas ma sa pagkakakapit. He could see his life flashing before his eyes. Tila ba sinusundo na s'ya ni Kamatayan.
Parami nang parami ang mga halimaw na kinukuyog s'ya sa baba. They were all aggressive with their black eyes. Parang naglalaro sila ng pabitin-isang laro tuwing kaarawan- na nag-uunahan sa pag-abot.
Mamamatay na ako!
Mamamatay na ako!
Mabilis ang tibok ng puso ni Forest. Pakiramdam n'ya ay mababaliw na s'ya. Hindi n'ya alam kung paano isasalba ang sarili.
"Kumapit ka na kasi!" tila naiinip ng sigaw ni Jin. Dinudutdot n'ya pa kay Forest ang dulo ng bakal.
Forest looked at the pole. Kinakabahan s'yang napalunok ng laway. For a moment he tried to calm himself. He took heavy breathes slowly. He could still his heart racing but seconds after he was calmer.
'Wag kang titingin sa baba, bulong n'ya sa sarili. The zombies were still growling below him. Their nasty smell made his stomach to turn upside-down. Nakakapanghina!
Hinawakan n'ya ang bakal. Jin and Spade both felt relief. "Dahan-dahan lang," utos ni Jin.
Dahan-dahang kumapit ang binata sa bakal. It was a breath-taking moment. He had to make sure that he was doing it carefully or else... he would fall down.
Kaya ko 'to.
There were a small edge on the walls were he could walk but it was only an inch or two wide. Halos hindi masalo ang buo n'yang sapatos.
Dahan-dahan...
His right hand was holding the end of the pole tightly, the other one was holding himself into the wall. Madulas ang palad n'ya dahil sa pagpapawis kaya halos kuko na lamang ang pinagkakapit n'ya- and surely, it was excruciating.
His front was leaning on the wall. He once again heaved a sigh. Pinilit n'ya 'wag manginig o mag-panic 'man lang. Nagsimula s'yang humakbang.
Unang hakbang ay halos mawalan s'ya ng balanse ngunit mabilis n'ya itong naayos. Si Jin naman mula sa kabila ay matibay ang paghahawak sa bakal.
"Come on, Forest," he whispered. There were bead of perspiration on his forehead. "Come on."
He took another step. He made it!
He made another one. It was successful!
Nilakihan n'ya pa ang sumunod n'yang hakbang upang mapabilis ang pagtawid n'ya.
Dali, dali, dali! He told himself. Padulas nang padulas ang pagkakakapit n'ya sa pader. Naa-out of balance na s'ya buti na lang at may bakal s'yang hinahawakan.
The zombies were still there, threating to eat him once he fall down.
He made another huge step.
He paused.
He was catching his breath.
Malapit na.
"Kaya mo 'yan, Forest! Unti na lang!" it was Jin. On his side, Spade were silently praying for him. They knew Forest for years now. Magkakakilala sila simula freshmen. He was also friendly to everyone in this school, securing his spot as the most-friendly and most active student.
Forest's focused.
One more step!
Nagbilang s'ya sa isip.
Isa.
Dalawa.
Tatlo!
He took another step but it was a wrong move! He immediately lost his balance. He felt like his soul left his soul for a moment. He felt his body dropped his temperature.
"Forest!"
Fuck!
"AAAHHHH!"
Bago pa s'ya tuluyang mahulog, mabilis s'yang napahawak nang mahigpit sa bakal. Hinatak naman ni Jin ang bakal sa dulo upang mahilo 'rin ang binata sa Forest.
Spade grabbed Forest's collar nang makalapit ito at mabilis s'yang pinapasok sa loob ng bintana.
There, they found themselves catching their breaths on the floor of the Registrar's office.
And it was not the last time Forest had his near-death experience.
-END OF CHAPTER-
KOBE