Chapter 20
Doctor
Pagkatapos ng meeting na iyon ay nagpaalam na ako sa secretary ko na pupunta na ako ng hospital kung naasaan si Dad. I order one of my guard to bring my car infront of the building.
Saglit kong tinignan ang phone ko at nakita kong tumatawag si Aclid. Napangiti naman ako at agad ko itong sinagot.
"What's the matter, Doc?" I joked.
"Already got home, Chef. So, how about you?" tanong niya sa akin at saglit na natawa sa tawag niya sa akin.
"That's good to hear. Still here at the company, but papunta na ako kay Dad ngayon. Pinakuha ko lang yung car ko." Sabi ko sa kanya at naglakad lakad.
"Uh-huh. See you there, though." Sabi niya sa akin kaya napahinto ako sa paglalakad.
"What do you mean? Wag mong sabihing—?"
"Silly, I have a patient too. So I have to go there to check them. I am a doctor, I don't need to rest." Sabi niya sa akin.
"But you must rest." Sabi ko sa kanya na may pag-aalala sa boses.
"I'm fine. Don't worry too much, okay?" sabi niya sa akin kaya napaabuntong-hininga nalang ako at wala nang nagawa pa.
Noong nakuha ko na ang susi ng kotse ko ay dumeretso na ako sa harap ng building ko. Sinundan ako ng mga guards ko kaya noong nasa harapan na ako ng kotse ay hinarap ko siya at nginitian.
"I'm fine here. You all don't need to follow me everytime." Sabi ko sa kanila.
"Ibinilin ka po sa amin ni Sir Liam." Sabi ng isang guard ko.
Tumango naman ako sa kanya at ngumiti. "Don't worry, ako na ang magsasabi kay Liam. Take this night as an off." Sabi ko sa kanila at sumakay na sa kotse ko.
Ilang minuto lang ay nakarating na ako sa hospital. Saglit kong ipinark ang kotse ko at naglakad papasok ng ospital.
Napakaingay noong pumasok ako, at nakita kong sunod-sunod ang pagdating ng mga ambulansya. Siguro ay may malaking aksidente ang naganap.
Napahinto ako noong may nakabunggo sa akin na isang nurse na nagtatatakbo habang may hawak hawak na isang maliit na cooler.
Blood ang nakalagay doon, napag-aralan ko na din iyon.
Napatingin ako sa paligid, napakagulo. Madaming tumatakbong mga staffs ng hospital. Nagkakagulo sa may emergency room. May mga umiiyak.
Napatingin ako sa nasa gilid ko.
"Time of death, 9:07 pm. We're sorry." Sabi ng isang doctor habang nakayuko.
Napaiwas ako ng tingin dahil nakakaawang tignan ang babaeng umiiyak.
This place can be called ending and second chances.
Naglakad na ulit ako pero napahinto noong nakita ko ang isang batang babae na tahimik na umiiyak habang nakatingin sa isang lalaki, siguro ay daddy niya.
Tinignan ko ang paligid pero walang pumapansin sa kanila, dahil abala ang lahat ng staffs at doctor ngayon dito.
Nilapitan ko sila at noong nakalapit ako ay tinignan ako ng batang babae habang tumutulo ang luha. Napatingin ako sa kamay niya, nagdudugo din ito.
"Please help my daddy. Please po." Sabi niya sa akin habang umiiyak.
Tumingin ako sa paligid pero wala akong makitang bakanteng doctor o staffs ng hospital lahat sila ay may kanya-kanyang ginagawa.
Tinignan ko ang matandang lalaki at nakita kong hawak hawak niya ang bandang dibdib niya. Tumingin ulit ako sa paligid pero wala paring pumapasansin sa mag-ama.
Agad kong kinuha ang phone ko at agad tinawagan si Aclid. Siya nalang ang pag-asa ko ngayon para matulungan ang mag-ama.
"Thank god, sinagot mo." Sabi ko.
"Why? Are you okay?" tanong niya sa akin.
"Yes, but there's someone that needing your help. Nandito kami ngayon sa may emergency room. Hurry up you need to see him as soon as possible." Nagpapanic kong sabi dahil rinig na rinig ko ang pagkapos ng hininga ng lalaki.
"Sir, keep calm. The doctor will be here soon." Sabi ko dito.
Habang iniintay si Aclid ay kinuha ko stetoscope sa may lamesa at inilagay iyon sa dibdib ng lalaki.
Inilagay ko pa iyon sa tapat ng puso niya. "Sir saan yung dibdib niyo lang po ba ang sumasakit?" tanong ko dito at nakita ko naman ang pagtango niya habang napapapikit sa sakit.
"Your heart beats so fast. Just stay calm, Sir." Sabi ko at inilibot ang paligid para hanapin kung nasaan si Aclid.
"Daddy!" sigaw ng batang babae kaya napatingin ako sa lalaki na wala ng malay.
Tinignan ko ang pulse rate niya. Pero bigla akong kinabahan noong wala na itong tibok. Iginala ko ang paningin ko at nakita ko si Aclid na lumilinga.
"Aclid!" sigaw ko sa kanya kaya napatingin siya sa akin at nagmamadaling lumapit sa akin.
Tinignan niya ako sandali. "What happened?"
"I think he got cardiac arrest. Kanina his hear beats so fast then after two minutes bigla siyang nawalan ng malay. You need to do a CPR, Aclid. You need to inject 1ml of epinephrine for every 3 minutes. Save him." Sabi ko sa kanya habang sinisimulan na niyang i- CPR ang pasyiente.
Saglit siyang napatingin sa akin na parang hindi makapaniwala. "We'll talk later." Sabi niya sa akin at pinalabas kaming dalawa ng batang babae sa emergency room.
Napaupo kami sa gilid. Tinignan ko yung batang babae na patuloy parin na umiiyak.
"Shhh. Don't cry, little girl. Your dad will be alright." Sabi ko sa kanya.
"Really po?" tanong niya sa akin.
"Yes, that doctor is really good on saving people." Sabi ko sa kanya at ngumiti.
Napatayo ako noong nilabas nila sa emergency room ang lalaki kasama ni Aclid na patakbong itinutulak ang higaan ng pasiyente.
Napabuntong-hininga nalang ako at tinignan ang bata na pinanonood ang nasa paligid niya na nagkakagulo.
"What your name?" tanong ko sa kanya.
"I'm Hailey po." Sabi niya sa akin at pinanood ulit ang nagkakagulong mga tao sa paligid niya.
"I want to be a doctor too." Biglang sabi niya habang itinuturo ang isang doctor na ginagamot ang isang duguan na lalaki.
Napangiti naman ako sa kanya. "Why do you want to be a doctor?" tanong ko sa kanya.
"Because that's the dream of my Daddy for me po." Sabi niya sa akin kaya napatulala ako.
Ang inaasahan kong sagot niya ay para makatulong sa may sakit. Pero eto ngayon, para akong tinnamaan ng malakas na hangin dahil sa sinabi niya.
"What do you mean?" tanong ko sa kanya.
"My daddy wants me to be a doctor. Diba po we should follow what's our parent wants po kasi alam nila ang good and better for us." Sabi niya.
"Then, what about you? Gusto mo din bang maging doctor?" tanong ko ulit.
"Hmmm? At first po, ayoko pero ngayon, seeing my dad in pain, I want to be a doctor not to save everyone but to be a dream of my daddy. He really want me to be a doctor because that is his dream for me. My daddy is the one who is building my life po, so I want to follow whatever he wants po." Sabi niya sa akin.
Napatulala ako sa sinabi niya, nakaramdam ako ng guilt sa mga sinabi niya. Naalala ko ang daddy ko. He want me to be a doctor too, but I refuse to be. Hindi ko man lang inisip ang mararamdaman niya. I know he was really disappointed on me that time, but he did'nt say something, hindi siya nagalit sa akin.
"Hailey, baby!" napatingin kami sa tumawag kay Hailey at nakita ko ang isang babae na nasa mid 30 ang itsura na lumalapit sa akin.
"Mommy!" sigaw ni Hailey at nagtatatakbo papalapit sa babae.
"Oh god, Baby." Sabi ng babae habang umiiyak.
Lumapit ako sa kanila at ngumiti. "You're husband is on the operating room, he'll be fine soon, just pray for him." Sabi ko sa kanya.
Tumango naman siya. "Thank you very much. Doctor?" sabi niya kaya napatawa ako ng mahina.
"I'm not a doctor po. But I am Christele." Sabi ko sa kanya.
"I thought you're a doctor. But thank you sa pag-aalaga sa anak ko." Sabi niya at tumango naman ako.
"You're welcome, I'll go ahead." Sabi ko sa kanya at saglit na nagpaalam pa kay Hailey.
"See you when I see you." Sabi ko sa bata at tuluyan na akong umalis.
Naglakad na ako papunta sa room ni Dad. Nakangiti ako habang naglalakad dahil ang sarap sa pakiramdam na nakatulong ka.
Nawala ang ngiti ko noong nakasalubong ko si Stella na busy sa pagtingin sa papel na hawak niya.
Hindi ko alam kung paano siya iaaproach, hindi ko alam kung galit parin siya sa akin. Bumalik na naman ang bigat sa nararamdaman ko.
Napahinto siya ng lakad at napatingin sa akin. Hindi ko alam kung paanno ang gagawin ko. Ngumiti ako sa kanya na parang maiiyak na.
Bigla siyang tumawa at niyakap ako.
"Loka ka! Nakangiti ka pero paiyak ka na, ang pangit mo! Wag mo na yun uulitin ha!" sabi niya sa akin habang yakap yakap ako.
Humiwalay siya sa akin ng yakap at ngumiti sa akin. "I miss you, bestfriend." Sabi niya sa akin.
Ako naman ay naiiyak parin dahil sa guilty. "I'm so sorry Stella. I thought that you are still mad at me." Sabi ko sa kanya pero tumawa lang siya.
"I'm not mad, okay? Nagtampo lang pero only one hour lang ang itinagal nun! Magpasalamat ka kay Laurence dahil ipinaintindi niya sa akin ang lahat." Sabi niya sa akin habang nakangiti.
"Naku, kayo na ba ni Laurence?" tanong ko sa kanya kaya nanlaki naman ang mata niya at namula ang pisngi.
Ako naman ang napatawa ngayon habang pinupunasan ang luha ko kanina. Tinignan ko ang reaksyon niya at nakita ko ang pagkagulat niya ay napalitan ng lungkot.
"You know the rules right?" sabi niya sa akin at napatingin ng matagal sa kanya noong nakuha ko ang gusto niyang sabihin.
Bawal na magkarelasyon ang doctor at nurse dito sa Liongson Hospital.
Inayos ko naman ang buhok niyang magulo at ngumiti. "I know. But bakit nga ba ayaw mong ituloy ang pagiging doctor mo?" tanong ko sa kanya.
"Baliw! Dahil sayo! Iniwan mo ko sa med school! Joke lang!" sabi niya sa akin.
Napangiti naman ako ng malungkot. Ano nga ba ang mangyayari kapag ipinagpatuloy ko ang pagiging isang doktor?
"May gagawin ka pa?" tanong ko sa kanya.
Saglit niyang tinignan ang orasan niya at ngumiti. "May one hour pa ko before theoperation that I'll be assisting." Sabi niya.
"Sino ang mag-oopera?" tanong ko.
"Si Laurence." Maikling sabi niya sa akin.
Napailing nalang ako sa kanya. "Let's go, puntahan natin muna si Dad." Sabi ko sa kanya, tumango naman siya.
Habang naglalakad kami ay bigla naming nakasalubong si Laurence, kasama si Pleo.
Napahinto ang dalawa at biglang ngumiti.
"Welcome back, Christele!" masayang bati ni Laurence at bigla akong niyakap.
"Thank you." Sabi ko sa kanya.
"Hi Stella! I'm happy na nagkausap na kayo." Sabi ulit niya.
Napatingin naman ako kay Pleo na nakatingin sa akin.
"I thought that you go back in France na?" bigla kong sabi kay Pleo.
"Who told you that? Kahapon pa nandito si Pleo for an urgent operation." Sabi ni Laurence at napatingin lang kay Pleo na nakangiti habang nakataas ang isang kilay.
"Is it Aclid, am I right?" tanong ni Pleo sa akin.
Bigla naman akong nakarinig ng tawa kay Laurence. "Fuck Aclid, he's so funny when he's jealous." Dinig kong sabi ni Laurence.
"Dr. Picar, we need to ooperate your patient in room 219, he's vital signs is unstable, his blood pressure is dropping." Hinihingal na sabi ng isang nurse.
Biglang nawala ang tawa ni Laurence at napalitan ng seryosong mukha.
"Okay, bring him to the operating room. Nurse Stella, let's get ready." Sabi ni Laurence.
"Yes Doc." Sabi ni Stella at tumingin sa akin at kumaway saglit bilang pagpapaalam.
Naiwan kaming dalawa ni Pleo dito sa hallway.
"Bakit ka nga pala nandito?" tanong niya sa akin.
"My Dad is here." Sabi ko sa kanya na ikinagulat niya.
"Really? Where is he?" excited na sabi niya.
Ngumiti naman ako. "Follow me." Sabi ko.
Binuksan ko ang pintuan ng room ni Dad at nakita kong mahimbing siyang natutulog. Napangiti ako at naisip na nandito na ulit ako sa kanya para mabantayan siya.
Nakita kong nilapitan ni Pleo si Dad at tinignan ang vital signs niya. Tumingin siya sa akin at ngumiti.
"Doctor Archae is fine according to his vital signs. Nakakapagtaka, bakit hindi pa siya gumigising?" tanong niya sa akin.
"I don't know, I'm not a doctor, so I don't know that thing." Sabi ko sa kanya at umupo sa tabi ni Dad.
"Dad, I'm here! I miss you." Sabi ko sa kanya at niyakap siya.
"You really look like a doctor." Sabi niya matapos ang ilang minutong katahimikan.
Napangiti ako sa kanya at umiling. "Ilang beses mo na yang sinabi, ano, share mo lang?" I joked kaya natawa siya.
"I'm serious? Di mo ba bibigyan ng second chance ang sarili mo para ipagpatuloy ang med school?" tanong niya sa akin.
"Why?" iyang tanong na lang ang lumabas sa bibig ko.
Nagkibit-balikat siya. "It suits in you, wearing a white gown with stetoscope on your neck, smiling." Sabi niya sa akin.
"I'm not planning, but I don't know the answer." Sabi ko sa kanya.
Alam kong ayoko talaga ng medicine pero bakit sa sinabi kanina ng bata, biglang gumulo ang isip ko?
"I'll support you no matter what." Sabi sa akin ni Pleo at nagpaalam na dahil may meeting pa daw siya.