Sitting there, I gazed vacantly at my bed. I couldn't fathom how and why all of this began on this very day. It was as if in the blink of an eye...
My Percy was no more.
Yet again, the sensation of warm tears running down my cheeks overwhelmed me. Even though I hadn't planned to cry, my tears flowed unreservedly. Like a relentless cascade from a towering waterfall, impossible to contain.
"...Baka kasi masyado ko kayong sinanay sa mabait kong personality. Kahit ang ilog ay natutuyuan ng tubig, Marciella kaya 'wag kang magtaka."
Mariing napapikit ako at napayuko. I'm sorry, Percy.
"Anak, magbihis ka na," untag sa akin ni Mommy.
Marahan na tango lamang ang itinugon ko. Dahil sa sakit na nararamdaman ko ay parang nalunok ko na rin pati dila ko.
"Mom, ako na po muna bahala kay Marci," saad ni Gab na habang nasa tabi niya naman si Jinro.
"Sige, anak. Marami pa rin kaming aasikasohin ng dad niyo. Kami na bahala sa kay..."
"Yeah, sige po," agad na putol ni Gab sa sasabihin pa sana ng mommy.
Pagkalabas ni Mom ay agad na lumapit sa akin ang kakambal ko. Dahil sa sakit na nararamdaman ko ay parang ayoko na ring huminga pa. Pero alam kong lilipas din ito. Unti-unti ko ring makakasanayan ito.
Stay strong, Marci, you've got this. You don't need to rush everything.
"Marci, magpalit ka na ng damit, natuyo na ang dugo diyan sa suot mo, oh."
Tango pa rin ang itinugon ko at kinuha ang damit ko na inihanda na ni Mommy.
Madalas kong marinig mula pa noon na ako ang pinakamagaling na agent sa GC. Iyon din ang dahilan kung bakit ako ang naging leader ng Prime Agents. But now... Para akong agilang nabalian ng magkabilaang pakpak. I am useless.
It feels like I'm a newborn baby who needs to be sheltered by everyone in my family. What a shame. It seems like all my accomplishments have been erased because of this incident.
"Tumalikod ka kundi bubulagin kita," utos ni Gab kay Jinro at may halo pa iyong paninindak. Napasinghap ako at kumilos na.
"Oo na, galit na galit, halatang pangit!" alaska pa ng isa sa kanya.
Minadali ko na ang pagbihis bago pa magkasuntukan ang dalawa. Tinatamad na rin kasi akong kumilos kaya hindi na ako naglaan pa ng oras para tumayo at pumanhik sa CR.
"Ayan, tapos na. Pwede ka ng humarap."
"Zsss! Ayoko nga, nahahawa ako sa lungkot niya," angil ni Jin. Pero nakita ko sa gilid ng mata ko na pumihit naman siya papaharap sa akin at inginuso pa ako.
"Beautiful Marci, gutom ka ba?"
Umiling ako. Kahit naman siguro gutom ako ay wala pa rin akong ganang kumain.
Sino nga ba ang gaganahan?
I know that we're all affected by what happened, but the impact on me is even greater. Firstly, I was the one who witnessed how a mother took her last breath, her final plea for us to take good care of her child echoing in my ears. Secondly, I'm a treacherous friend, and third, I lost both a sibling and a friend.
Apart from me, I know that someone else is also being haunted by the pain, sadness, and guilt of this situation.
It's only fair that we feel this way. It's only right that we be tormented by the plethora of emotions overwhelming our systems now.
Perhaps, this is our karma.
"Gusto mo ng coffee?" muling tanong ni Jinro. Umiling ulit ako. "Jowa gusto mo... Aray ko, Silang!"
As usual nakatikim na naman siya ng batok sa isa.
"Napaka-haduf mo! Anong klaseng tanong 'yon, ah?"
"Ito naman, pinapagaan ko lang ang loob ng kakambal mo, eh. Matuto ka namang maki-ride, Silang! Hindi puro init ng ulo ang pinapairal mo."
I let out a sigh. In my current situation, it's unlikely that anyone or even a group of clowns or magicians could lighten my mood. It feels like my world has truly lost its color.
I lost them both. How sad.
I sighed again. Fate can be so cruel; all the sacrifices I've made seem futile at this moment, like lighting a fire in the water.
"Feeling mo naman. Hello? Si Marciella 'yan, Jin. Huwag kang eroplano diyan."
"Eroplano?"
"Lutang sa ere."
"Haler? Connect?"
"Haler? Slow."
Bumukas ang pinto at iniluwal doon sina Crystal, Kenshane at Faller.
"Marci? How are you feeling?" kaagad na tanong ni Crys habang bakas sa boses nito ang pag-aalala.
Nag-thumbs up lang ako bilang tugon. Nagkatinginan lang sila at saka ay napabuntonghininga din.
"Jin, puntahan mo si Boss," utos ni Shane sa pinsan. Napaangat naman ako ng tingin.
"Why? Ayoko, sungit niyon eh," reklamo pa ng isa.
"Hindi naman pwedeng si Lovimer ang ipadala natin doon. Baka magsabong lang sila. Si Kenya naman pauwi palang. Kung ako naman baka tuluyang magpatiwakal iyon dahil sa napaka-comforting kong tao. Besides, kaya mong sakayan ang tupak ni Kuya Ash. Sige na, alalayan mo muna ang boss natin. Kawawa naman, nagtatrabaho kahit..." Tinapunan ako nito ng tingin. "Kahit you know what I mean," pagtatapos pa nito sa lintanya.
"Eh? Sabihin mo lang talaga na favorite cousin mo si Ashmer."
"Napaka-childish mo talaga, Jinro! Hindi naman kasi pwedeng lahat tayo ay nandidito kay Marci. Baka nakakalimutan niyo, he's the boss! Kung meron mang mas nangangailangan ng tulong ngayon ay siya iyon. Tsaka, pinsan mo rin iyon. Kaloka kang haduf ka." Bakas sa tono ni Shane ang iritasyon.
"Excuse me? Nandito lang ang kakambal ko, Kenshane Guieco. Naririnig ka niya. Paano mo nasasabi ang mga katagang 'yan sa harapan niya, ha?" singit ni Gab.
"Hello? Malamang dahil nandito ang kausap ko, Silang. Nandito si Jinro. Hindi namang pwedeng sa DH ako dumada gayong nandito ang kausap ko. Tsaka bakit ka ba galit sa isa? Pamilya mo si Marci at pamilya ko rin si Kuya Ash. Hindi ako galit kay Marci kaya sana 'wag ka ring maging bitter kay Kuya Ash. Pareho lang silang may pinagdadaanan ngayon."
Napapikit na lang ako dahil sa bangayan nila. Sa harapan ko pa talaga? Seriously?
"Shane tama na," saway ni Faller sa dalaga.
"Bakit ka magagalit kay Marci? May kasalanan ba siya? Ako kasi galit kay Ashmer dahil sa ginawa niya kina Marci at Percy!"
"Duh? C'mon, Gab! May mga isip na sila pare-pareho. Nasaktan si Kuya Ash, nasaktan si Marci and Percy but the bottom line is that they both made reckless decisions. Tsaka labas na tayo sa usapan, problema nila ito. All we have to do is to give them the support they need right. Kaya nandito ako para kausapin si Jin para sa pinsan namin. Huwag mo naman sanang masamain."
"Hindi ko minamasama. I am just giving my thoughts and opinion also. Pero tama ka naman. I'm sorry," pagpapakumbaba ng kakambal ko.
Napabuntonghininga naman si Shane. "I'm sorry also. Pare-pareho lang tayong nasa edge of the clip ngayon." Binalingan niya si Jin. "Oh, sige, ayaw mo talaga? Hala, Gabriella. Ikaw ang umalalay doon sa boss natin tutal si Marcie naman dapat ang nakaalalay kay Kuya dahil siya ang Prime Agents leader," dagdag pa nito sa makatotohanang rason.
"Ako? Well, fine ng hindi na siya masikatan pa ng ara..."
"Ako na pala, ako pa ba? Kayo kong labanan ang kasungitan ni Ashmer, tsaka kaya ko rin namang tumitig ng nakakabatong tingin eh. Oh, paano na yan, girls? Babush!"
"Girls daw. Girl ka?" pang-aalaska ni Shane kay Faller.
"May aasikasuhin pa ako. Mauna na ako," l
Paalam pa ng binata na hindi man lang pinansin ang pang-aasar sa kanya ng isa.
"Sama na ako."
"Bahala ka." Tumalikod na si Faller pero nanatili sa kinatatayuan niya si Shane. Lumingon ang lalaki bago pa man mapihit ang door knob. "Let's go Kenshane!"
Mas bumusangot pa ang dalaga. No choice si Faller kundi ang balikan siya at hinawakan sa pulso-pulsohan tsaka hinila na palabas.
"Drama."
"Sinabi mo pa," sang-ayon ni Crystal kay Gab.
"Bal, samahan ka na muna..."
"Leave me alone."
"Bal..."
"Get out, both of you."
"Marci..."
"O ako ang lalabas?"
"Sabi na nga, kami ang lalabas eh. Tara na Gab."
"Basta if you need something don't hesitate to call my pretty name, my dear twin. Love you."
Mabilis ang pagkakasabi niya niyon at pumulos na sila palabas.
I got up, double-locked my door, and sat in the center of my bed, wrapping my arms around my knees.
In cases of betrayal, there's typically retribution, and that's what I'm facing. However, not all so-called traitors are malevolent. Yes, I'm a traitor, but not in the way Percy believes.
My treachery lies in failing to reveal the truth, driven by my overwhelming cowardice. Yet, I've never actively attempted to lure or steal Ashmer from her, akin to the villainous women in novels or TV shows who would stop at nothing to claim the man they love, even if it inflicts pain and damages relationships and families.
Deep down, I know I haven't behaved that way. I'm not desperate, as Percy alleges. Perhaps she voiced that out of anger.
Why didn't you grant me an opportunity to clarify everything, Percy? You've left us with heavy hearts and shattered feelings, and that's what's tormenting my conscience.
I never anticipated this outcome. If only I had known, I would have sought someone else long ago.
Pero.. maghanap ng iba? Hindi gano'n kadali yon, damn it!
Humiga at pinilit na matulog para matakasan ang sakit at pighating nasa sistema ko kahit panandalian lamang, kahit pansamantala lamang. O mas mabuting 'wag na lang din akong magising.
Mabuti na lang at nakatulog naman ako. Nagising lang ako dahil sa kalabog na naririnig ko. Agad na napabalikwas ako ng bangon at kasabay niyon ay ang pagbagsak ng sara ng pinto ko. Bumungad sa paningin ko ang nag-aalalang mukha ng mom and dad at ng iba pang PA.
"My God, Marci! Akala namin kung ano na ang nangyari sa'yo! Kinatok ka namin kagabi pero hindi mo kami pinagbuksan kaya hinayaan ka na lang namin. Kanina ay kinakatok ni Gab ang pinto mo pero 'di mo siya pinagbubuksan. Kaya we decided on na gibain na lang ang pinto mo," halos mangiyak-ngiyak na sambit ng Mom.
Ang tagal ko palang nakatulog. Buong magdamag yata. Sobra lang akong napagod. Napadapo ang tingin ko kay Lovimer na halatang nag-aalala rin. Lumapit ito sa akin.
"Kamusta na pakiramdam mo?"
Tumayo ako at inisa-isa ko silang tingnan.
"I'm fine. I'm sorry kung napag-alala ko kayo pero natulog lang naman ako. Makakaalis na kayo at maliligo na ako," malamig ang tonong saad ko at sinirangan pa ng tingin ang nasa sahig na sara ng pintuan ko.
"Hindi ka ba pupunta sa cremation cerem..."
"Hindi," tipid at mabilis kong tugon.
I can't bring myself to forget her. It's just not possible. I can't come to terms with it. In my heart and in my memories, she remains very much alive. Maybe she's temporarily away from the camp for an event, or perhaps she left due to her anger towards me. She hasn't passed away; she's simply elsewhere, perhaps wandering and wondering why I let her down. That's the truth of it.
Tama Marci, gano'n na lang ang isipin mo.
Isa-isa na silang nagsialisan. Pumasok ako sa shower room. Nakatayo lang ako at hindi alam ang gagawin sa loob. Nakarinig ako ng ingay sa labas dahilan para magising ang diwa ko.
Binuksan ko ang shower at hiyaang mabasa ang buong katawan ko. Isang oras o mahigit siguro akong nanatili sa loob bago ko pa napagdesisyonang lumabas dahil nakaramdam na rin ako ng lamig.
Dumiretso ako sa closet at kumuha ng bihisan at pumasok ulit sa CR. Tinuyo ko ang buhok ko gamit ang towel at lumabas na ako.
Honestly, hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko, awtomatikong nabablangko ang isipan ko. I just don't know what to do. Napabuntonghininga na lang ako at naupo sa gilid ng bed ko.
Naayos na agad ang aking pinto. Iyon yata ang dahilan ng narinig kong ingay noong nasa shower room pa ako.
Nakaramdam ako ng hapdi sa sikmura kaya lumabas ako ng flat. Maraming agents ngayon ang pakalat-kalat. Mukhang mas alerto na nga sila ngayon. Dumiretso ako sa DH.
"Oh, Marci, salamat naman at lumabas ka na. Balak ko sanang hatiran ka na lang ng pagkain sa flat mo, eh but since nandito ka na, ikukuha na lang kita ng pagkain," masiglang lintanya ni Lovimer.
"Sige, salamat."
Tumayo ito at pumunta ng counter, pagbalik ay may tray na puno ng pagkain na siyang dala.
"Kumain ka nang marami kasi hindi ka nakakain kagabi. Pumunta ako doon pero naka-lock ang pinto kaya 'di ako nakapasok." Tinanguan ko lang siya. "May problema ba tayo Marci?" naka-pout niya pang tanong. Napakunot noo naman ako.
"Wala. Why?" curious kong balik tanong.
"Kasi 'di mo ako kinakausap tsaka parang iniiwasan mo ako. Nagsasawa ka na ba sa'kin, ha? Hindi mo na ba ako mahal? Pangit ba ako? Pero sure naman akong hindi eh, gwapo ko kaya. Kapalit-palit ba ako? Then sino ang haduf na kapalit ko ng mabatukan, mga sampu."
"Ewan ko sa'yo. Haduf ka," asik ko. Puro lang talaga kalokohan eh.
As usual tumawa na naman siya. "Biro lang, so serious ka na naman."
"Sana kagaya mo ako," naiusal ko pa kaya bahagya siyang natigilan at napatitig sa akin.
"Na?"
"Na hindi nauubusan ng kasiyahan sa katawan."
"Ano ka ba? Kapag naging kagaya mo ako eh 'di hindi mo na ako kailangan niyan?" nakangiti niya pang sambit. Napaisip naman ako.
May point.
"In this world, Marci, there should be both lonely and happy individuals so we can say, 'no man is an island.' You know, so they can support each other," he stated. I glanced at him. "What's this? Did I just utter another heartfelt line once again?" he added.
May kasunod na naman na tawa iyon. Kapag maging malungkot ang taong ito o kaya ay may pinagdadaanan ay napakadali lang matukoy kasi kapag nangyari iyon paniguradong mawawala ang kakulitan niya at baka tahimik na lang ito sa isang tabi.
"Oo na. Dami mong alam talaga eh."
Kumain na lang ako imbes na makipagtagisan ng kakulitan sa kanya.
"What do you want to eat, baby?"
Agad naman na napalingon ako sa counter. Si Ashmer ang nagsalitang iyon and he's with Allyssa kung hindi ako nagkakamali sa pangalan na sinabi ng kanyang ina.
"I want this and this and this, please. My twin and I usually eat these. By the way, where are they? I mean, my family?"
He held the child, eagerly pointing at the menu. Excitement welled up in me as I approached them.
It was as if my sorrow lessened when I heard the child's enthusiastic voice. "Hi," I greeted. They both turned to look at me.
"Oh, say hi to your Aunt Marciella." His mention of my name still carried a touch of sadness.
"You... You're the one who helped me. Thank you." I was taken aback as the child hugged me when they approached. Feeling our skins touch, I decided to take the child from him.
"You're welcome, kid," I said. The child smiled sweetly at me and played with my loose hair with her small hands.
"I'm Allyssa. But you can call me Lyssa."
Her sweet smile felt like it was breaking my heart all over again. It reminded me of the first time I met Percylla after her parents passed away.
Did Mommy and Daddy also feel this compassion and pain for Percylla?
How would I tell this child that her family is no longer here? That I couldn't save them?
I sighed.
"By the way, where's my family?" she asked again. I glanced at Ashmer, who seemed unsure of how to respond.
The emotion disappeared from his face as he stared at me again.
"Baby, let's eat first, okay? We'll tell you where they are later. Is that alright?" he said to the child.
"Okay!"
Her innocent tone tugged at my heart.
"I just woke her up to bring her here. She must be very hungry," he explained, and I nodded.
Naghanap na sila ng mapupwestuhan samantalang ako ay nanatili sa counter at pinagmasdan lang sila. Para silang mag-ama.
"Ako na maghahatid sa kanila," pigil ko kay Handy nang akmang kukunin ang natira pa nilang order sa counter.
"S-sige po, Ma'am."
Kinuha ko na iyon at inilapag sa mesa nila.
"Thank you," sambit niya na nasa bata ang tingin.
"Lyssa, do you know where you live?" I asked, observing the child who seemed to be enjoying her meal.
"You can eat too," he offered.
"No, thanks. I'm actually finished."
"Yes, it's Brighton Village."
We exchanged glances.
"Brighton Village, baby?" he confirmed.
Brighton Village is exclusive, intended for well-off families only. This child surely comes from an elite family.
"Yes. Yesterday was our 5th birthday. I mean, my twin Allyrra and I. That's why we were at GC Mall."
"How did you know it's called GC Mall?"
"I read it, and that's where we usually go."
Her innocent response highlighted her intelligence at such a young age. It's no wonder she speaks so fluently when most 5-year-old children tend to stumble a bit as they talk.
"Okay. What's your last name?"
"Snellenn."
Both Ashmer and I were surprised.
"Why? Have you heard about our family business or something? Our family is quite well-known."
"Yeah. We knew," was all I said.
The Snellenn Family is renowned for their significant charitable contributions, especially in times of need. They donate substantial sums to those in need, but their identities are never publicly disclosed, maintaining a mysterious reputation.
Once again, Ashmer and I exchanged glances.
A mistake has been made, and we must identify it. Yesterday's incident was not just a mere terrorist attack; it didn't seem to be a part of the PC's revenge against us. There appears to be a specific target involved. I hope my suspicions are incorrect, but if they happen to be accurate, those responsible will face consequences.
"Pwede ba tayong magkaroon ng secret, baby Lyssa?" tanong niya pa sa bata. Naging interesado naman ako.
"Yes naman po, Tito Pogi. Ano po ba 'yon?"
"Wala kang pagsasabihan na isa kang Snellenn bukod sa amin ng Tita Marciella mo. Pwede ba iyon?"
It's only mean one thing, pareho kami ng iniisip. Napakuyom na lang ako. Bakit may mga taong naaatim na pumatay ng mga inosenteng tao? Mga halang ang mga bituka nila.
"Why?" naguguluhang usisa ng bata.
"Say promise, Lyssa, kapag may nagtanong sa'yo just simply say you don't know. Get it?"
"Okay?" alangang tugon niya sa akin. "But why?" tanong niya ulit. Napakamot na lang ako sa noo. She's really a genius. Hindi pwedeng walang makuhang sagot. "I just don't get your point. I need to know why or else I will just overthink this secret," dagdag niya pa.
"Don't you know that your family is a legend?" tanong ko. Ngumiti naman siya.
"Is that the reason why I need to keep our secret?"
Pareho kaming nakahinga nang maluwag ni Ash.
"Yes." Sabay pa kaming sumagot.
"Okay. I get it now. You should tell it to me clearly so my curiosity won't kill me."
Hindi ko namalayan na natawa pala ako sa sinabi ng bata at maging itong katabi ko. Nang marealized namin iyon pareho ay pareho pa kaming napatikhim.
"Kinda awkward huh?" pang-aasar pa sa amin ni Lyssa sabay tawa.
Oh, God. Ang kulit din ng batang ito.
Tumayo ako at nagpaalam na. Nilingon ko sa Mer sa table namin kanina pero wala na siya. Nakalimutan kong kasama ko nga pala siya kanina.
Bumalik ako sa flat ko at dumiretso sa kwarto. Napadako ang tingin ko sa isang picture frame na nasa bed side table. It's me and her. Kinuha ko iyon at itinago sa drawer.
Lumabas ako sa sala. Napadapo ang tingin ko sa aking glass cabinet na may mga nakasalansan na libro. Kumuha ako ng cartoon at inilagay doon ang mga librong galing sa kanilang dalawa. I don't wanna see those books from them.
Binuhat ko ang tatlong cartoon na puno ng libro at inilagay sa ilalim ng bed ko.
Time to move forward. Life must go on.
Dahil mayroong kaming mahalagang misyon at sa pagkakataong ito, hindi kami pwedeng mabigo.
...
Vote. Comment. Follow.