Storm
Linggo na ngayon at nagtataka ako kung bakit pagkababa ko papunta sa kusina eh walang tao. Usually kase, ganitong oras, kahit maaga pa, eh abala na sina Manang Minyang.
I even tried calling some of them.
“La? Yaya?” tawag ko sa isang mahinahon na tono
Walang sumagot.
“Hello? Yaya? Manang?” gusto ko na naman kaseng tumulong sa pagluluto
“They’re not here.” Si Diego ang sumagot
Napalingon ako sa kanya at nakitang kabababa lang nya mula sa hagdanan at tinungo nya agad ang kusina.
Nagulat ako nang bigla syang lumapit sakin, akala ko kung ano na ang gagawin nya nang kinuha nya ang pitsel na nasa likuran ko at kumuha rin ng baso para uminom. Napalunok tuloy ako sa kahihiyan, panay pa naman ang atras ko. I thought... shocks, that was embarrassing!
Well, hindi naman kase masyadong nakakakaba yung bango nya sa umaga eh, tsaka yung buhok nyang wala sa ayos pero ang sexy tignan, samahan mo pa ng simpleng damit pero hinuhulma ang kanyang braso at binti. Hindi, hindi talaga nakakataranta yun. Like...
“Where are they, then?” tanong ko pagkatapos nyang uminom
“It’s their day off today.”sagot nya, titig na titig sakin
Nagbibigay pala siya ng day off? He let his househelpers rest? May puso rin naman pala kahit papaano.
“Ah?”naiintimidate ko na namang anas “What do you want me to cook? I mean,”
“Do you know how to cook?” tunog insulto iyon sa aking tenga lalo pa at nagbabadya ang ngisi sa kanyang labi
Keaga aga gusto ata nya ng away. But anyways, hindi ko sya pagbibigyan. I don't want to give him a fight so early in the morning.
“Ofcourse I know how, I just don’t know if you’ll like it.” Sagot ko
Tuluyan siyang ngumisi at tumango. “Cook whatever you want. I’ll just go upstairs.” Aniya sabay alis
Omelet ang lulutuin ko para sa breakfast namin ni Diego ngayon. I collected all the ingredients at hinugasan ang ilang dapat hugasan.
I can’t imagine my day without all the househelpers. Feeling ko palpak lahat ng gagawin ko. Pero for sure aalis rin naman yang si Diego eh kaya siguro okay lang?
I was busy chopping potatos when my eyes caught something that almost gave me a heart attack! I was shocked when Diego entered the kitchen, topless. Tagaktak ang tubig mula sa kanyang buhok patungo sa kanyang dibdib.
Holy sh t, daig pa niya ang mga artista talaga eh! He has freaking 6 pack sparkling abs! Nakakainis, hindi naman ganito yung reaksyon ko eh, dapat pa nga sanay na ako dahil sa trabaho ko, marami naman akong nakikitang lalaking halos maghubad.
Pero kase, si Diego to. Naiistar-struck talaga ako sa lalaking ‘to, hindi ko tuloy mawari kung sinong artista saming dalawa eh. Para akong timang na nagfafangirl sa isang suplado!
“Amanda!” galit nyang sigaw
Hala siya, nagalit ata na tinitigan ko. What did I do? Why does he seem angry? Nagmamadali siyang naglakad patungo sa direksyon na ikinagulat ko ng husto.
“Your fingers, dammit!” sigaw nya malapit sakin saka hinaklit ang kamay ko
Dun ko lang narealize na imbes ang patatas ang hiwain ay ang daliri ko na pala ang nahiwa ko sa kashungahan. How stupid of me to cut my own fingers and not feeling any pain! Mygod!
“What are you doing?” matigas ang tono na tanong ni Diego
Kasalanan mo ‘to eh, kung hindi ka sana gumagala ng nakahubad, edi sana hindi ako nawala sa ulirat!
“Ah hindi naman masakit.” pilit ang ngiti ko sabay iwas sa kamay sa kanya pero hinigpitan pa nya lalo ang hawak sa akin
Umigting ang panga nya sa sinabi ko. Nagsalubong ang kanyang kilay at galit ang kanyang matang matalim ang titig sakin.
Hindi ko alam, pero kay sarap niyang tignang magalit. He looked two times gorgeous!
Holy shit, ano ba tong pinag-iisip ko?
He stared at my fingers intently. Panay ang agos ng dugo doon at unti-unti ko nang nararamdaman ang sakit. Mukhang malalim iyon.
Hinila nya ako ng marahan at dinala sa sink. He washed my hands gently and then grabbed me again, this time to the sala.
“Stay put, kukunin ko lang ang first aid kit ko sa itaas.” malamig nyang utos sakin matapos akong paupuin sa sofa
Wala akong nagawa kundi ang tumango at hintayin siya. My mind wandered. Everything happened so fast? Why did I space out again? I need to remember! Is it even a valid reason to say that it was his fault because he showed off his darn sparkling abs?
I stopped thinking when I saw Diego coming. He came back with a large first aid kit, at may damit na siya ngayon. When he opened it, ang daming laman. Betadine, alcohol, at cotton lang ang alam ko dun eh, yung iba, hindi ko kilala.
He even discussed some medicine na hindi ko talaga maintindihan. He sat beside me, ibinigay ko sa kanya ang kamay ko at marahan nya naman iyong tinanggap. He silently cleaned my wound. I was just staring at him the whole time and I don't know why my heart beated irregularly as I watch him mend my wound.
Nang malinis niya ang sugat ko, nakita kong malaki pala iyon. Siguro mga 1 inch. Hindi naman masyadong malalim yung sugat, malaki lang talaga yung hiwa. Seryoso nyang ginamot ang sugat ko habang nagsasalubong parin ang kilay.
I looked away to stop myself from staring for so long.
Matapos nya iyong lagyan ng band aid ay tumayo siya.
“I’ll cook. Wag ka munang malikot.”naniya sabay alis papunta sa kusina
Si Diego nga ang nagluto. Bahagya pa nga akong nagulat dahil masarap ang luto nya, akala ko kase dependent siya pagdating sa kusina. Tahimik kaming kumain, ano bang bago hindi ba? Ayoko rin namang magsalita dahil nakakahiya.
NANG umalis si Diego ay napagdesisyunan kong lumabas ng bahay at maglakad-lakad sa rancho. Gusto ko sana itong libutin, kaso, nahihiya akong magpasama dahil masyadong busy ang mga tao. Wearing a flowy dress, I exited the house. Pagkalabas ko ng bahay ay nagulat ako nang madatnan ko si Manong Erning.
“Magandang umaga ho ma’am.” Bati niya
“Magandang umaga rin po. Wala ho ba kayong day off?” tanong ko sa matanda
“Wala po ma’am. Hindi ho kase ako dito natutulog gabi-gabi, malapit lang po kase ang bahay na ipinatayo ni ser para sa pamilya ko. Ang mga ranchero na may pinatayuan ho ni ser Diego ng bahay malapit dito ang nag-aalaga ng mga hayop habang busy sa munisipyo si ser ma’am.” Aniya
I nodded, slightly amazed at what he said.
“Saan ba ang sadya nyo ma’am?”
“Mamasyal lang po sana.”
Sa sinabi ko, he offered me a tour na hindi ko tinanggihan. Binuksan ni manong ang maliit na gate, na naghihiwalay sa bahay at sa mga hayop. Habang naglalakad kami ni manong ay nakakasalubong namin ang mga tupa.
Meron din akong natatanaw na mga kabayo at baka.They were scattered everywhere. There are also wild grasses na halatang itinanim dahil hindi sila kalat tignan. Along the fences, were pine trees. And I could even see benches under the trees, giving the rancheros space where they could rest under the shade. The sun is high up but it's not hot, maybe because this area is elevated so the breeze of the wind is still cooling.
“May apat po kaming barnhouse dito ma’am. Iba sa kabayo, baka, manok, at tupa.” sabi ni manong
We walked almost 500 meters away from the mansion before making it to the horse barn. Malaki ang barnhouse na iyon. Gawa sa kahoy ang dingding na pininturahan ng puti, habang ang bubong naman ay pininturahan ng pula. The structure was house-like.
“Dito po nakatira ang dalawampung kabayong inaalagan namin dito sa rancho ma’am, ang totoo kakabenta lang ho namin sa iba kaya dalawampu nalang ang natira.” Manong Erning said then lead me inside the barnhouse
Sa loob, malaki ang pathway na napapagitnaan ng dalawang rows of stables. Each row is consisted with 15 stables that caters 15 horses. Gawa sa kahoy ang mga stables, except for it’s metal railings.
“Limang kabayo nalang po ang nandito ngayon ma’am dahil nasa labas po yung iba.”
I can see some of men that were busy cleaning the stables and others are busy attending the remaining horses. Kapag napapadaan naman kami ni manong ay binabati nila kami. It amazes me how they were all so naturally polite.
“Can I touch his head manong?” sabay turo ko sa kabayo na gusto kong hawakan
“Hindi po ba kayo takot, ma’am?” namamanghang tanong sakin ni manong
“Hindi po, hindi naman po ako mapapatid dahil nakakulong po.” nakangiti kong sagot
Manong let me and so I gently caressed the horse’s head using my right hand, iyon kaseng left hand ko yung nasugatan kanina.
“Ano pong pangalan nya?” tanong ko habang hinahaplos parin ang kabayo
“Ah hindi po kami nagbibigay ng pangalan sa mga kabayo ma’am dahil masyado silang marami. Pero may kabayo ho kami dito na pinangalanan ni sir na Chesca.”
Nanlaki ang mata ko. What the hell? My second name is Francesca, bakit parang may kutob ako na sa akin ipinangalan iyon? My assuming hormones are raging again.
“Ganun po ba manong? Edi pwede ko rin ho ba tong pangalanan?” malambing kong tanong
“Oo naman po, paniguradong hindi aangal si sir sa inyo.” Nakangising sagot ni manong
“Okay. Mula ngayon tatawagin na ho natin syang, Adam.”pilya kong anunsyo
Diego’s first name is Adam. His full name is Adam Diego Larrazabal. Hayy, buti nalang talaga alam ko yun kahit papaano.
Pagkalabas namin ay inimbitahan ako ni manong na pumunta sa kalapit na coop, ngayon ng mga manok naman.
Sunod naman naming pinuntahan ay ang coop ng mga manok. It was 200 meters away from the horse barn. Nasa may ibabang parte iyon ng rancho.
It wasn’t as large as the horse barn. It was made of wood and the walls aren’t concrete. The roof is painted white and the walls were made up of electric fencing that made the barn transparent. May dalawang lalaki rin akong nakikita doon, abala sa pag-aalaga sa mga manok.
“How many chickens are there, manong?” I asked
“Mayroon pong limampung manok dito. Hindi na ho pinarami ni sir dahil baka mangamoy dito sa rancho at para rin hindi masyadong mahirap linisan. Every 3 hourse kaseng naglilinis para mapanatili ang kalinisan.” Manong explained
“Can I feed them?” naeexcite kong tanong. This is going to be my first time feeding chickens.
“Oo naman po ma’am.”
We went inside the coop and I fed the chickens. Ang saya palang magpakain ng manok.
Pagkatapos namin sa chicken coop, manong brought me to the cow barn. It was dome shaped barn, the roof were painted dark grey while the wood wall were painted light grey.
“Mayroon po ditong tatlumpung baka ma’am.”
We went inside and the rows were arranged just like the horse barn, only that wala iyong railings.
“Ang gatas na makukuha sa mga baka dito ma’am eh agad na pinapadala sa isang factory at doon ipinoproseso.”
Pagkatapos namin sa cow barn, ang barn naman ngayon ng mga tupa ang pupuntahan namin. The sheep barn looks just like the cow barn, only that it’s smaller.
“May dalawampu’t lima ho tayong tupa na tumitira dito ma’am. Yung kanilang mga wool ay idinideliver din sa isang kompanya na pagawaan ng mga leather na bagay.”
I nodded. Wow, this ranch seems big and very productive.
Habang naglilibot-libot parin kami ni manong sa rancho ay hindi ko na maiwasang magtanong.
“Ang laki ho ng rancho na ito manong, kailan ho to naipatayo?”
I can see wild flowers as well, pero kinakain iyon ng iilang kabayo.
“Limang taon palang po itong rancho ma’am. Noon bago po ito naging rancho, isa ho itong lugar na tila walang pag-asa pagkat malaki nga marumi naman. Ang kuwento po sakin ni ser Diego, napadaan siya dito at nakitaan nya ng potensiyal ang lugar kaya naisipan niyang bilhin, sakto rin daw kase at naghahanap ng mapapagtayuan ng bahay noon si ser. Mahilig daw po siya sa mga hayop kaya nya naisipang gawin itong rancho at labis niyang ikinakatuwa ang magandang tanawin kaya ginawa nya ang lahat para gawing mas maganda at masagana etong Rancho del Larrazabal. Sa katunayan nga po nyan ma’am, hindi ho siya kumuha ng kahit na sinong engineer para maipatayo yung kanyang mansion. Engineer ho kase sya kaya kaming mga taga dito ang nagconstruct nang bahay nya. At ngayon, dito narin kami nagtatrabaho. Malaki ang tulong ni ser sa amin ma’am, hindi kase yan ganid at masyadong mapagbigay. Eto nga’t ginawa nya pang scholar nya ang mga anak ng mga ranchero dito. Swerte talaga kami.” Nakangiting paliwanag ni manong
Tila hinaplos naman ng kanyang salita ang aking puso. The way he spoke screamed so much respect for Diego and I couldn't help but to feel amazed. I nodded at Manong Erning and didn’t fired him more questions.
After a while, biglang kumulog ng malakas.Nagmadali kami ni manong pabalik pagkat naabutan na kami ng ulan at kulog. Sumama ang panahon, bigla. Pinapasok ang lahat ng mga hayop sa dapat nilang paglagyan. I was left by manong dahil tutulong raw sya.
I entered the house with my clothes wet kaya naman nagmamadali akong naligo. After kong maligo ay sinilip ko ang mga ranchero, wala na akong makita so I assume umuwi na sila dahil talagang masama ang panahon. Malakas ang hangin sa labas na sinabayan ng ulan. Panay rin ang pagkulog at pagkidlat. Napaisip tuloy ako kung may bagyo.
I hope this would stop soon because I am really scared of storms. I hate how the lightning strikes and the thunder growls.
I glanced at the wall clock at nakitang mag-aalas syete na. Andito ako ngayon sa aking kwarto, at magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako nag-aalala kay Diego. Where could he be possibly right now? Is he in a safe place? Is he driving... is he safe?
Ilang oras pa ang hinintay ko ngunit hindi pa talaga siya dumadating. Palala naman ng palala ang sitwasyon sa labas kaya mas lalo tuloy akong kinakabahan. Diego should be home at this hour and at this state.
Panay ang kulog at kidlat kaya naman mas lalo akong natakot. Takot kase ako sa kidlat, lalo na ngayon at walang tao dito kundi ako lang.
Mag-aalas diyes na ng gabi pero wala parin si Diego. Gusto ko sana siyang tawagan kaso wala akong number nya. Bumaba ako kahit natatakot parin sa kidlat at sa sala naghintay kay Diego.
Panay ang kutkot ko sa aking kuko habang nasa sofa. Panay rin ang tayo at upo ko. Hindi ako mapakali. The state outside isn’t good. Naririnig ko pa ang pagkabali ng ilang pine trees dahil sa lakas ng hangin.
Sanay akong mag-isa sa Manila pero sa tuwing umuulan o bumabagyo, pinupuntahan ko talaga ang condo ni Kaizz, na katabi lang rin ng condo ko. Para kase talaga akong mababaliw sa tuwing kumikidlat.
Habang tumatagal ang oras ay mas lalo akong hindi mapakali at nang mag-ala una na ng madaling araw ay hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. The situation worsens every hour at mas maraming pine trees ang natutumba dahil talagang palakas ng palakas ang hangin.
Hindi ko alam kung para san tong luhang ‘to, kung dahil ba to sa takot ko sa kidlat o dahil sa pag-aalala kay Diego. I don’t know, ang alam ko lang, gusto kong matigil na to at makauwi narin si Diego.
Natigilan naman ako nang marinig ang pagbukas ng pinto. Finally, dumating din si Diego, safe and sound. Basang basa siya at magulo ang kanyang buhok. Bumakat ang kanyang puting polo sa kanyang matipunong dibdib. Tinitigan nya ako nang punong puno ng concern ang mga mata. Nawala ako sa sarili kaya tinakbo ko ang distansya namin at niyakap siya. Sumikip ang dibdib ko nang niyakap nya ako pabalik.
"It's okay.... I'm here," he gently whispered against my ears
Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib nya at doon umiyak. Ngayon ko lang siya nayakap kaya nagtaka ako kung bakit tila hindi na bago ang pakiramdam.
In his arms, I felt safe and ……home.