❄
Pazartesi.
Sevgili Yusuf.
Birinci oyuğumda bir deniz kızı vardı, gözyaşları onun deniziydi. Birinci oyuğumdan düştüm ikinci oyuğa, ikinci oyukta bir menekşenin gizi vardı, üçüncü oyukta açıldı bu perde, üçüncü oyuğuma ellerim de menekşe ile düştüm. Dördüncü oyuğum bir satır da gizledi bizi ve o satırı gökyüzüne uçurdum ve salıncak kurdum kendime. Oradan beşinci oyuğa düştüm, o beşinci oyukta Bulutum epeyce doldu ve aktı avuçlarımdan. Altıncı oyuğumda senin çocukluğunun uçurtmasını uçurduk. Yedinci oyukta kimsesizin kimsesi oldum. Sekizde sardunyaları yılların penceresine diktik ve çatısına kadar uzandı sardunyalar. Dokuzda başladı yanmaya oyuk. Onuncu oyukta kapandı tüm ışıklar ve ben on birinci oyuğumda gördüm yaranı. On ikinci oyukta sustu babam. On üçüncü oyukta sobalı evleri yangınından öptüm. On dörtte boyandı kaldırımlar ve on beşinci oyukta da büyütmedi Annem beni. On altıncı oyukta yaşadı ve öldü papatyalar. On yedinci oyukta sırtım çıkmaz sokaklardan yaslandım sana. On sekizinci oyukta dolaştım seninle ölü bahçede ve açtı çiçekler. On dokuzuncu oyukta çocukluğum kollarımdaydı. Yirminci oyukta trenler hep geç geldi ama çocukluğun sırtındaydı. Yirmi birinci oyukta sızladı kalbimiz. Şimdi Yirmi ikinci oyuğumdayım ve bu oyuktan sonrası yok.
Yirmi ikinci oyukta yirmi iki yol geçti üzerinden ve ben hâlâ yirmi iki yaşındayım. Çünkü seninle olan bir yirmi iki yılım vardı ve sonrası olan bir yirmi iki yılım vardı. İkisi bir ayrı ayrı bir yaşamdı ve ben birinci yirmi ikide yaşadım ikinci yirmi ikide öldüğüne yaşadım.
Şimdi karşımda ali var, avuçlarımda sana yazdığım mektuplar ve şimdi yirmi ikincisini yazıyorum. Senin için. Sırtımda Annenin şalı, üstüm başım hep toz ve biraz ölü menekşe kokuyorum. Senden gelen herşey kabulüm. Biraz da toprak kokuyorum.
Benim sana yirmi ikinci oyuğum da anlattığım bir ân vardı. Kulağıma fısıldadığın şeyi hatırlıyor musun? Ben unutmuyorum. Hergün yirmi iki mektup yazıyorum bunu sen istedin.
Kulağıma fısıldadığın, beni her defasında bayağı bir nefeslendiren o cümleler şunlardı canım Yusuf.
"Bir gün gözlerini kapadığımda ellerim hep kalbimde olacak. Bir gün gözlerimi kapadığımda kalbim hep kulağımda seni dinleyecek Nazenin. Şimdi senden bir söz istiyorum. Ben gözlerimi kapadığımda yattığım yerde bana kendini, beni, yaranı, kalbini, acını anlatmanı istiyorum. Yarım bıraktığım hiçbir kitabım yok benim lakin senin yanında olmadığım her an, seni yarım bırakmış sayıyorum. Ve sen, kendini bana anlatarak tamamla beni. Konuş ağla. Hatta. Hatta bana bu zamana kadar düştüklerinden bahset. Bahset ki, orada sen gelene kadar hazırlayayım evimizi. Biliyorsun bizim evimiz yangın ve yandıklarımızın hepsi senin anlatacakların. Bizi sev ve anlat Nazenin. Benim evimin duvarları sensin. Beni evsiz bırakmaman için, senden acılarını istiyorum. Seni seviyorum, çocukluğumuzu sev Nazenin. Bana o uçurtmayı uçurt ve o bulutu gezdir Nazenin. Nazenin çocukluğumuzu büyüt, menekşelerimizi unutma. Bizim için onları da evimizde büyüt'
Ve Yusuf. Gözlerin kapatmadan önce bana bir mektup bırakmıştın. Şimdi o satırları da bırakıyorum buraya.
-Yusufun küçük kızına.
'Benim küçük kızım, yüzünün gülmesi için ölü topraklardan çiçek topladım. O toprağı ezme.
Benim küçük kızım. Bedenin incinmesin diye etrafına bir duvar ördüm. O duvarı yıkma.
Benim küçük kızım. Meleklerin ninnilerini duyman için diğer tüm melodilerin sesleri kestim. O melodileri dinleme.
Benim küçük kızım. Kaburgan da kimseyi barındırma diye kaburganı paslı demirden tuttum. O demirleri sökme.
Benim küçük kızım. O kanlı yolları yürüme diye tüm yolları yıktım. Yeniden kurma.
Benim küçük kızım. Çocukluğumu büyüt diye, Aliyi sana bıraktım. Çocukluğumuzdan kaçma.
Benim küçük kızım. Annemi ve Babanı çok sev. Onlar tüm kimsesizlerin başını okşadı.
Benim küçük kızım. Bana hep mektup yaz. Sesini duymak için tüm engelleri yaktım.
-Yusuf'un canı Nazenin. Benim nazlı kızım. Seni seviyorum.
Yazdığın o mektup, benim tüm oyuklarımın canı Yusufum.
Şimdi Mezarının başındayım, ellerimde kalem, sana seni. bana beni. Bize bizi anlatıyorum.
Ali, senin çocukluğun. Onu çok seviyorum. O sana benziyor ve hergün menekşe büyütüyoruz onunla. Ona iyi bakıyorum, Aliyi çok seviyorum.
Annen, Menekşelerin can bulduğu ilk yer. Ona iyi bakıyorum, Anneni çok seviyorum.
Babam, kelimeleri ile yaşıyorum, ona iyi bakıyorum. Babamı çok seviyorum.
Menekşeler. Onları büyütüyorum. Onlara iyi bakıyorum. Onları seviyorum.
Yusuf. Dediğini yapıyorum ve mezarının başında sana mektup yazıyorum. Çoğu kirlendi, toprak oldu ve mürekkeple iç içe lakin ben hayatım boyunca hep sana yazmaya devam ediyorum.
Ellerim titriyor. O şal hâlâ beni ısıtıyor, babam ile birlikte kurduğumuz o ağaç var ya, işte mezarın o ağacın altında var oldu. Ben ağladığımda ali de ağlıyor, menekşelerimiz o kadar büyüdü ki ve o kadar fazla ki mezarın hep menekşe ile doldu.
Şimdi Mezarının başında, yaşım kadar yaramı açtım. Senin için. Umarım orada ki evimizi inşa ederken çok yorulmuyorsundur. Sakın yorulma, ben senin için burada duvar örmeye başladım bile. Yusuf. Acının duvarını aşamıyorum. Lakin bu duvarın biz olduğunu hatırlıyorum ve ardına sırtımı yaslıyorum.
Seni çok seviyorum Yusuf. Bu oyukta ben uyuyorum. Dibe geldin ve burası çok karanlık. Âh, hayır korkmuyorum. Çünkü biliyorum. Bir gün ellerinde ışıkla geleceksin ve beni evimize götüreceksin.
Benim için kimsesizlerin başını okuşuyorsun değil mi? Onlar seni babası gibi seviyor ya bana öyle söylemiştin. Yusuf, beni de Anneleri gibi severler mi? Çünkü ben hep onları, oğullarım ve kızlarım gibi seviyorum.
O kadar mutluyum ki, çünkü biliyorum. Bir gün senin mezarının başında sana bu mektupları yazarken yanına geleceğim. Bir gün bu mektupları yazan ellerim üşümeyecek artık.
Menekşeler, yalnız kaldırımlar. Kimsesiz çocuklar. Babam. Annem. Çiçeklerim. Bahçelerim. Uçurumun üzerinde ki salıncağım. Bize küsmeyin. Biz sizi evimiz de hep yaşatacağız.
Yusuf. Şimdi bu mektubun son satırlarını yazıyorum. Biliyorum, çirkin oluyor bazı mektuplarım lakin ben güzelliği hep sende gördüm. Yemin ederim sen düşüncelerim de hep koşuşturuyorsun ve ben ağladığımda gözlerimden öpüyorsun. Çiçeklerimi hiç sulamadığım da dahi büyüyorlar, seni anlatırken akıttığım gözyaşlarıma veriyorum.
Şimdi hava yağmurlu, mektuplarım ıslandı lakin kururlar. Hiç bir şey sonsuza kadar ıslak kalmaz Yusuf. Baksana, gözyaşlarım dahi akmıyor bazen.
Ellerim de o uçurtma, çocukluğunu kurtardık.
Bulutumun yanına ilişti uçurtman, çocukluğumu kurtardık.
Yusuf. Bu mektubu son kez senin adın ile sonlandırıyorum. Yusuf, seni çok seviyorum.
Evimizin pencerelerini örtme, belki bir gece bir kuş gibi konarım. Beni sev Yusuf. Ben seni çok sevdim.
Onlar da çok sevdi.
Seni seviyorum. Seni seviyorum.
Canım Yusuf.
Senin küçük kızın. Nazenin.
Bu bir râyiha
Yirmi ikinci mektup, yirmi ikinci oyuk. Olmayanın hatırasına. Varlığın için.
❄
Biz bu kitabı çok sevdik.
Sizde bizi sevin olur mu?
Umarım beğendiniz, ben bunu çok isterim. Nazenin ve Yusufu ben çok seviyorum, siz de sevin onları. Onlar sizi seviyor.
Güzel kalın, gönlünüz hep açsın çiçekli günlere.
Çok sevdiğim bir şarkının bir satırını bırakacağım buraya.
'Ne de olsa Kışın sonu bahardır, Bu da gelir bu da geçer ağlama.'
🌹