Έβγαλα όλο το περιεχόμενο του στομαχιού μου στην λεκάνη της τουαλέτας, την ώρα που η Μυρτώ συγκρατούσε τις καστανές μου τούφες για να μην λερωθούν με τον εμετό μου.
<<Δεν ξαναπίνω χύμα κρασί.>>μούγκρισα και κάθισα στα κρύα πλακάκια του μπάνιου αποκαμωμένη, έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
Καταλάβαινα τα πάντα, απλώς το κεφάλι μου γύριζε χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο μόνο του και το στομάχι μου είχε αποφασίσει να μην αντέχει το ποτό που είχα καταναλώσει. Ένιωθα σαν να περνάω γαστρεντερίτιδα, χωρίς τον πυρετό.
Το έντονο φως του μπάνιου μας με ενοχλούσε αφόρητα και ένιωθα την απερίγραπτη ανάγκη να κλείσω τα μάτια μου, να κοιμηθώ και όλα αύριο να είναι ένα μακρινό όνειρο.
Άκουσα τον ήχο από το καζανάκι που το πάτησε η Μυρτώ και άνοιξα ξανά αδύναμα τα βλέφαρά μου.
<<Ναι ενώ αν έπινες τόσο που ήπιες και ήταν εμφιαλωμένο δεν θα ξερνούσες τον κώλο σου τώρα νομίζεις.>>μουρμούρισε η Μυρτώ αυστηρά.
Σήκωσα το πρόσωπό μου προς τα πάνω και την κοίταξα κάτω από τα μπερδεμένα μου μαλλιά. Δεν είχα δύναμη να αντιμιλήσω οπότε αρκέστηκα σε ένα βογκητό.
Η Μυρτώ ξεφύσησε και με βοήθησε να σηκωθώ, σέρνοντάς με κυριολεκτικά μέχρι τον νιπτήρα.
Δεν έφερα καμία αντίρρηση και αφέθηκα στα χέρια της εντελώς πειθήνια να ρίξει μπόλικο νερό στο πρόσωπό μου και να με βοηθήσει να πλένω τα δόντια μου.
Ένιωθα να διψάω τόσο πολύ και ήπια λαίμαργα λίγο νερό από την βρύση. Το πρόσωπό μου στο καθρέφτη με κοιτούσε θόλο, ζαλισμένο και με το μακιγιάζ να έχει τρέξει.
Σίγουρα όχι από τις καλύτερες στιγμές μου.
<<Μυρτώ.>>βόγκηξα και στηρίχτηκα επάνω της για να με μεταφέρει μέχρι το δωμάτιό μου και να με ξαπλώσει στο κρεβάτι.
<<Έλα.>>την άκουσα να λέει πνιχτά μέσα στην ζαλάδα μου και την ένιωθα να τραβάει τα παπούτσια από τα πόδια μου.
<<Συγνώμη που δεν κάνεις σεξ με την Κρήτη εξαιτίας μου.>>μουρμούρισα βάζοντας τον πήχη του χεριού μου μπροστά στα μάτια μου.
Ξαφνικά με ενοχλούσε αφάνταστα και αυτό το φως.
Την άκουσα να χασκογελάει και πλέον ένιωθα το τζιν να αφαιρείται από το σώμα μου χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση.
<<Είμαι κακιά φίλη;>>ρώτησα και για κάποιον λόγο μου ήρθε η διάθεση να κλάψω, αλλά η Μυρτώ και πάλι γελούσε.
<<Μεθυσμένη είσαι όχι κακιά.>>
<<Και ο Ανδρέας.>>
<<Τι ο Ανδρέας;>>ρώτησε η Μυρτώ καθώς προσπαθούσε να περάσει το ένα πόδι μου στο μπατζάκι της πιτζάμας μου.
<<Μεθυσμένος είναι.>>ένιωσα το ύφασμα να αγκαλιάζει το σώμα μου ζεστά και ανασήκωσα την λεκάνη μου για να την βοηθήσω να το περάσει όλο.
<<Θα ρωτήσουμε αύριο την Ανίτα να μας πει, που ανέλαβε να τον γυρίσει σπίτι.>>
Απομάκρυνα το χέρι μου από τα μάτια μου και ανακάθισα στο κρεβάτι. Αναγούλιασα πάραυτα και ξάπλωσα αμέσως βογκώντας.
Ανίτα την έλεγαν; Το Δήμητρα είναι πιο ωραίο!
<<Λες να κάνουν σεξ;>>ρώτησα με παράπονο, την ώρα η φίλη μου με σκέπαζε με το πάπλωμα μέχρι τον λαιμό.
<<Πιθανότατα.>>
<<Θα μπορούσα να κάνω εγώ σεξ μαζί του τώρα.>>γκρίνιαξα σαν μωρό παιδί και τύλιξα τα χέρια μου στο πάπλωμα.
<<Με τον Ανδρέα;>>
<<Ε με ποιον;>>
Την άκουσα να περπατά στο δωμάτιο μα οι ήχοι ήταν θολοί στο κεφάλι μου και δεν έδινα σημασία, ούτε φυσικά προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου, καθώς έτσι ζαλιζόμουν περισσότερο.
<<Με τον Σπύρο; Λέω εγώ τώρα.>>ακόμα και στην κατάσταση που βρισκόμουν μπορούσα να διακρίνω τον περιπαιχτικό της τόνο.
<<Με τον Σπύρο ναι, γιατί εγώ τι είπα;>>
<<Α καλά.>>ένιωσα το σώμα μου να γυρνάει στο πλάι με την βοήθεια της Μυρτούς.<<Κοιμήσου έτσι, δίπλα σου άφησα μια λεκάνη αν θες να ξεράσεις και ένα μπουκάλι με νερό.>>μου είπε με χαμηλή φωνή, μιλώντας μου γλυκά και εγώ χαμογέλασα μισοκοιμισμένη.
Δεν την άκουσα καν να βγαίνει, καθώς ο ύπνος με πήρε μέσα σε δευτερόλεπτα και το επόμενο πρωί ξύπνησα με τον πιο έντονο πονοκέφαλο που είχα ποτέ στα δεκαοχτώ χρόνια της μίζερης ύπαρξης μου.
Το παυσίπονο μπορεί να έκανε τον πόνο να περάσει, μα οι μαγικές ιδιότητες του αλκοόλ δεν λειτούργησαν εχθές σε μένα.
Η μνήμη μου δυστυχώς ή ευτυχώς ήταν αλώβητη και όλη τη χθεσινή βραδιά την θυμόμουν με λεπτομέρειες.
Με τον Ανδρέα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα μετά από αυτό, αυτός ήπιε αρκετά και εγώ έφυγα με την Μυρτώ γιατί άρχισα να ζαλίζομαι και να νιώθω χάλια.
Κυριολεκτικά όλο το υπόλοιπο βράδυ έβλεπα την πλάτη του και το ότι η διάθεσή μου είχε πέσει αισθητά ήταν φανερό από όλους, αφού τα παιδιά με ρωτούσαν συνεχώς αν είμαι καλά.
Σήμερα ωστόσο η ανάμνηση, παρόλο που δεν ήταν θολή, έχασε κάπως το βάρος της. Ο Ανδρέας είχε πιει αρκετά, αυτό ήταν δεδομένο και αυτό που είπε δεν θα το έλεγε υπό άλλες συνθήκες.
Εγώ επίσης είχα πιει και το γεγονός ότι το σκέφτομαι, αναστατώνομαι και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου πάλι δεν θα είχε συμβεί υπό άλλες συνθήκες.
Οι σκέψεις μου αυτές δεν με γέμιζαν σιγουριά και αυτό με ανησυχούσε ιδιαίτερα. Αυτό θα γινόταν από εδώ και πέρα; Άβολα περιστατικά συγκαλυμμένα, τα οποία απέφευγα να αντιμετωπίσω γιατί φοβόμουν και εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς.
Κάποια απάντηση που δεν θα μου άρεσε, την ενδεχόμενη απόρριψη που τρόμαζα να βιώσω, την αδιαφορία;
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κινητό μου που δονήθηκε επάνω στο ξύλινο τραπεζάκι του σαλονιού και το έπιασα στα χέρια μου.
<<Ναι;>>απάντησα στον μπαμπά μου που με καλούσε.
<<Έλα Δήμητρα, το απόγευμα θα έχουμε κενή ώρα στο Μοναστηράκι, θέλεις να έρθεις τότε;>>ρώτησε ο μπαμπάς μου και έσμιξα τα φρύδια μου.
Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω τι εννοεί, μα η συνειδητοποίηση με χτύπησε σαν κεραυνός. Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός και συνόδευε μια τριήμερη του γυμνασίου στην Αθήνα για αυτές τις μέρες.
Μου το είχε πει και εγώ το ξέχασα εντελώς.
<<Ναι, ναι.>>απάντησα βιαστικά.<<Τι ώρα;>>
<<Κατά τις πέντε φαντάζομαι θα έχουμε τελειώσει με τον Παρθενώνα και το μουσείο.>>
<<Θα έρθω να σε βρω, τα λέμε εκεί.>>είπα και αφού το κλείσαμε ξεκίνησα αμέσως να ετοιμάζομαι.
Η ώρα ήταν ήδη τρεις και μέχρι να κάνω ντους, να ετοιμαστώ ώστε να μην είναι εμφανής η χθεσινή μου κραιπάλη και να φτάσω στο κέντρο, ο χρόνος πέρασε γρήγορα.
Βρήκα τον μπαμπά μου, που δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μου είχε λείψει μέσα στην τρέλα των πρώτων μηνών που ζούσα μακριά του.
Ο μπαμπάς Βαγγέλης είχε αυστηρή όψη, αλλά μόνο αυτό δεν ήταν στην πραγματικότητα. Είχε χιούμορ και ήταν πολύ αγαπητός στα παιδιά, για αυτό είχε συνέχεια προτάσεις να συνοδεύει τάξεις σε εκδρομές.
Η μαμά μου τον πείραζε συνεχώς πως είναι ο σταρ του σχολείου και αυτός πάντοτε απολάμβανε τα πειράγματα της κι ας μην το έλεγε.
Καθίσαμε για έναν καφέ στην Πλάκα οι δυο μας και εγώ ξεκίνησα να του διηγούμαι για τους πρώτους μήνες της φοιτητικής μου ζωή, παραλείποντας φυσικά μερικά σημεία που δεν χρειάζεται να ξέρουν οι γονείς.
<<Κανένα αγοράκι γνωρίσαμε;>>ρώτησε ο μπαμπάς μου κλείνοντας μου το μάτι συνωμοτικά.
Ζάρωσα τα φρύδια μου και ήπια μια γουλιά από τον φυσικό χυμό μου.
<<Πολλά. Λογικό δεν είναι;>>
<<Εννοώ γκομενάκι.>>είπε ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια του μερικές φορές.
Πήρα μια έκφραση αποδοκιμασίας.<<Μην λες την λέξη ''γκομενάκι'', ακούγεται πάρα πολύ παράξενα από εσένα.>>
<<Εραστή, ταίρι.>>διόρθωσε και μου ξέφυγε ένα δυνατό γέλιο.
<<Μπαμπά, ούτε αυτές τις λέξεις μην χρησιμοποιείς, δεν ζούμε στο χίλια οκτακόσια και όχι δεν έχω αγόρι.>>είπα αποφεύγοντας το βλέμμα του.
Γιατί του έλεγα ψέματα; Δεν είχα ιδέα και πιθανόν δεν θα αντιμετώπιζα και αυτό το θέμα στο κεφάλι μου, όπως έτεινα να κάνω τον τελευταίο καιρό.
<<Όπως και να έχει Δημητρούλα, έχεις μεγαλώσει πλέον και εγώ σαν πατέρας, οφείλω να σου πω μερικά πράγματα.>>ξεκίνησε και το βλέμμα μου βρήκε το δικό του τρομοκρατημένο.
Αν μου έκανε συζήτηση για μελισσούλες και λουλουδάκια στα δεκαοκτώ μου δεν θα το άντεχα αλήθεια.
<<Τα αγόρια, ειδικά σε αυτήν την ηλικία και τα κορίτσια δηλαδή, έχουν αυξημένη λίμπιντο και όλη αυτή η ελευθερία ευνοεί γενικότερες συμπεριφορές->>
<<Μπαμπά ξέρω, ας μην την κάνουμε αυτήν τη συζήτηση.>>τον διέκοψα.
<<Κοίτα παιδί μου, επειδή ξέρω πως τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους και εσύ είσαι ένας ντροπαλός χαρακτήρας γενικά, πήρα μια πρωτοβουλία για την ασφάλειά σου.>>είπε και το βλέμμα μου γέμισε απορία.
Θα μου φέρει κανέναν σωματοφύλακα;
Το χέρι του κινήθηκε στο μπουφάν του και αφού ψαχούλεψε στην εσωτερική τσέπη, άφησε μπροστά μου στο τραπέζι ένα κουτί.
Μόλις συνειδητοποίησα τι είναι άρπαξα το κουτί έντρομη και το έχωσα κάτω από το τραπέζι.
<<Πας καλά;>>του είπα έντονα με τα μάτια μου γουρλωμένα.<<Μου πήρες προφυλακτικά;>>
<<Πως κάνεις έτσι παιδί μου; Προφυλάξεις είναι, όχι ναρκωτικά.>>είπε ήρεμα.<<Α και μακρυά από ναρκωτικά.>>
Έβγαλα ένα απελπισμένο μουγκρητό.<<Ρε μπαμπά!>>γκρίνιαξα καθώς γενικά ήμασταν άνετα μεταξύ μας, αλλά εξακολουθούσε να είναι υπερβολικά άβολο αυτό.
<<Καλύτερα να προσέχεις και να είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου. Προέχουν οι σπουδές σου και είσαι ακόμα πολύ μικρή.>>τόνισε.
Στριφογύρισα τα μάτια μου και έχωσα το κουτί όπως όπως μέσα στην τσάντα μου. Ας μου την έκανε η μαμά αυτή τη συζήτηση, αν είναι δυνατόν.
<<Μπαμπά, εντάξει θα προσέχω, σε παρακαλώ ας μην αναφερθούμε ξανά στην σεξουαλική μου ζωή εκτός αν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.>>του είπα δραματικά και γέλασε δυνατά.
Σοβαρά μιλάω!
Ο πατέρας μου το σεβάστηκε και άλλαξε συζήτηση, για να μου αφηγηθεί ιστορίες από τα δικά του φοιτητικά χρόνια και το πως γνώρισε την μαμά.
Όσες φορές και να τα άκουγα, ήταν δεινός αφηγητής και ποτέ δεν έχαναν την αίγλη τους οι εξιστορήσεις του.
Δυστυχώς δεν είχαμε πολλή ώρα μπροστά μας, καθώς έπρεπε να συνοδεύσει τα παιδιά πίσω στο ξενοδοχείο και αύριο είχαν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα για να χωρέσω και εγώ, αλλά δεν με πείραζε καθώς σε λίγο καιρό θα γύριζα αναγκαστικά για τις γιορτές στο σπίτι.
Αποχαιρέτησα τον μπαμπά μου και καθώς περπατούσα προς την στάση, το βλέμμα μου έπεσε τυχαία σε μια γνωστή για εμένα φυσιογνωμία στον απέναντι δρόμο.
Ο Σπύρος δεν είναι αυτός; Κοιτάζω καλύτερα για να επιβεβαιώσω την υποψία μου, μα αμέσως το χαμόγελό μου εξαφανίζεται.
Και αυτή που έχει αγκαλιά ποια είναι;
**********************************************
Καλησπέεερα <3
Συγνώμη που δεν ανέβασα χθες κεφάλαιο, είχα περίεργη διάθεση και καθόλου όρεξη για γράψιμο.
Λοιπόοον...χαμούλης παιδιά με τον Σπύρο, τι πιστεύετε ότι θα κάνει ο Μητσάκος;
Ήθελα να σας πω και πάλι ένα τεράστιο ευχαριστώ που διαβάζετε την ιστορία μου και για όλα τα υπέροχα σχόλιά σας, ένα προς ένα. Γελάω πολύ, συγκινούμαι και είμαι πολύ χαρούμενη για την ανταπόκριση σας, πραγματικά ευχαριστώ <3
Φιλάκια πάρα πολλά, τα λέμε αύριο!