#3
Naglakad lakad kami ni Sister Ana sa labas ng bahay ampunan. I met sister Ana when I lose my family. She is one of the person who encourages me to continue living. And I am very much thankful to her. It was five years ago. Sister Ana is a half español and half Filipino.
She was an dual citizen but she decided to stay here in Bulacan to help those children's without homes. This bahay ampunan becomes my homes since then.
Sister Ana becomes my mother figure. She's so beautiful despite of her ages. Kulubot na ang mga balat niya ngunit bakas parin ang gandang meron siya. She has a soft and innocent smile, that sometimes I think I don't deserve her affection and care for me.
Umupo kami sa duyan na bakal. I swing it slightly while looking at the skies. This makes my heart calm.
"Napapansin kong dumadalang na ang pagdalaw mo dito anak.." sister Ana ask. Napatingin ako sa kanya at marahang ngumiti.
Because it was true. Dumadalang na akong pumunta dito dahil sa takot na baka tutuhanin ni tanda ang balak niya. I just can't risk them--all of them. I was thinking that maybe I should try to find a new place for them, but the problem is Sister Ana wouldn't allowed it.
Bumuntong hininga ako at tumingala sa kalangitan. "Well, busy lang po sa trabaho Sister Ana. Pero huwag po kayong mag alala. Gagawin ko po ang lahat para makadalaw sa inyo palagi..."
I heard her innocent chuckle."You know that, you don't have to. If you are busy then be it. If you have a free time then be here. Simple as that anak."
"Thank you for understanding me po. I-i just hoped that I can tell you everything right now tho.."
"You can. I would always listened to you without you being judged.."
"I know, Sister Ana. Thank you." I genuinely said.
Marami kaming napag-kwentuhan ni Sister Ana, bago kami bumalik sa loob ng bahay ampunan. Nahagip ng mata ko ang isang sports car na nasa parking lot ng ampunan. It looks familiar, but I know marami na ang nagmamay-ari ng ganoong sasakyan sa panahon ngayon. I shrugged it of.
Papasok pala kami sa loob naririnig ko na ang tawanan ng mga bata. I can't help but to smile. Hearing thier laughter makes my heart happy and flutter with so much joy. And I do believe that people--human can be happy without money. Just simple things would do. You just have to see, every little things that would make you happy.
But, happiness depends on yourself. If you choose to be happy then you would. If choose not to, then you can't. If you choose to do bad things like I do? Then I can. If you don't ? Then you don't have to.
Everything depends on your decision. Your life depends on you too. There is no such thing called bahala na ang tadhana. Because you--yourself is the one who made your own tadhana. No one can dictate your life but you. Only you.
Habang papalapit kami sa mga bata na nasa dining area. Palakas ng palakas ang tawanan at hagikhikan ang naririnig ko. Ano kaya ang pinag-uusapan ng mga batang ito' at tuwang tuwa.
"He, must be here." Napalingon ako kay Sister Ana na nakangiting lumingon sa akin.
"He?" Kunot noong ani ko.
"Oo, anak. Hindi mo pa pala siya nakilala ano? Siya iyong kinekwento ko sayo noon pa. Natatandaan mo ba? Gusto sana kitang ipakilala sa kanya noon pa, kaya nga lang e, palagi ka namang busy. Mabuti na lang at napasyahan mong dumalaw dito.."
Tumango ako sa kanya.
Nabungaran ko ang mga batang masayang tumatawa. Unang nakita ko ay si Idang at boboy sa may buka ng dining area. Pero bakit ganun? Bakit ang bilis ata ng tibok ng puso ko.
Pamilyar na pabango ang amoy na bumungad sa akin. And I know someone who's wearing this kind of scent. I just hope that I was wrong. Sana naman. Lumawak ang ngiti ni Idang sa akin at kumay ng makita niya kami ni sister Ana.
"Ate Ganda.."
"Sister Ana.."
halos sabay sabay na ani ng mga bata. Sa gilid ng mata ko alam kong may nakaupas sa kaliwang dulo. Pero hindi ako tumingin doon. Ngumiti ako kay Idang at ganun din sa ibang mga bata. Naramdaman kong umalis si Sister Ana sa tabi ko at naglakad palayo. I never dared to roam my eyes on the place.
Hindi ko alam kung anong dahilan kahit ako ay na-we-werduhan sa kilos ko.
Marahan akong naglakad papunta sa pwesto ni Idang at boboy na may space sa side nila. I felt the hot graze that someone's given towards me while I was walking. My heart beats as fast at it could. But I make no faces about that.
Pilit kong binaliwala iyon. Kahit na sasabog na ako.
I just don't want to think that it's him. Or maybe I just don't want to admit na prisensya niya pa lang alam ko na?--no way! Baka nag o-over think lang ako dahil sa stress nitong mga nakaraang araw? Oo nga tama. Dahil lang dun'. Pangungumbinsi ko sa sarili ko.
Hinila ko ang upuan na nasa pagitan nila idang at boboy. I smiled at them bago ako umupo. Sakto naman ang dating ni Sister Ana na may dalang malaking mangkok na may paborito kong pagkain. Sisig. Amoy pa lang na naglalaway na ako.
Damn! I just can't say no-no to my favourite foods! A fucking sisig!
Nag tutubig na ang bagang ko dahil dun'. Parang gusto ko na lang hablutin kay sister Ana iyong dala niya tapos itatakbo ko palabas para sa akin lang iyon' lahat. Pero paano naman yung mga bata? Gusto din nila yun e, pero gusto ko rin' yun. Paborit ko pa!
Gosh! I must be crazy for thinking like this! I bite my lower lip habang hindi ko inaalis ang paningin sa sisig na nilapag ni Sister Ana sa lamesa. Hindi ko na pinansin ang mga batang nag uusap. Kahit na ang ibang tao sa paligid ko.
Because all I care for now is my sisig! Yes, inaangkin ko na. Damn! I want it mine. Just mine alone!
I see sister Ana sa gilid ng mata kong umupo siya sa upuan. I even heard her say let pray mga anak and closed your eyes. I'm scared to closed my eyes. Baka mamaya pag mulat ko wala na yung sisig sa harapan ko.
I heard someone's sexy chuckle infront of me. Kaya sinamaan ko siya ng tingin. Medyo nagulat pa ako na siya nga. Pero binaliwala ko rin' dahil mas importante sakin ang sisig.
I roamed my eyes to everyone. And somehow I felt guilty. Kasi lahat sila nakapikit na at nagdadasal samantalang ako sa sisig sumasamba. Kahit hindi nakapikit ang mata ko ay sumabay ako sa dasal.
"Amen." Sabay naming sabi lahat.
"Sige mga anak. Kumain na kayo." Masayang sabi ni Sister Ana. Narinig ko palang ang sinabi niyang kumain? Agad kong inangat ang kamay para damaputin ang sisig.
Kaso halos manlumo ako at umiyak dahil naunahan ako ni Uno. Bwesit lang! Halatang nang aasar pa siya sakin. He was even smirking at me while putting a lot of sisig on his plate. Nanlaki ang dalawa kong mata dahil sa ginawa niya. Halos umapaw na yun' sa plato niya!
Nagpabalik balik ang tingin ko sa plato niya at sa laman ng malaking mangkok na malapit ng maubos! Damn him! Tangina niya lang talaga!
Nangigil akong tumingin sa kanya! Nangangati ang kamay kong sakalin siya. Kung wala lang mga bata dito sa harapan namin? Kanina ko pa siya nasakal ng bongga.
Nagsalita ako ng hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko.
"Baka naman gusto mong magtira? Look, hindi lang ikaw ang kakain. Marami kami rito na gusto niyan.." napalunok na sabi ko sa kanya.
"Oh really? Kami? Or you?" He smirked!
Damn this Uno! His getting on my nerve really bigtime!
"Fudge you, Uno! J-just---" I bite my lips to stop myself from cursing him nonstop.
"Oh, losing temper now love?"
"Huwag mo akong ma-love love dyan deput--deputs ka! Hindi ka nakakatuwa! Letche! Akin na yang sisig ko Uno! Akin na!" Gigil na sabi ko sa kanya.
Humigpit ang pagkapit ko sa kutsara at tinidor! Nang-gigigil ako sa kanya.
Ramdam kong tahimik lahat ng mga bata pati na rin' si sister Ana. But I couldn't careless for them right now--I just want my sisig for fuck sake!
"Hala si ate Ganda namumula na ang muka.." rinig kong sabi ni Boboy.
"Hala! Ate Ganda! May sakit kaba? Kasi pulang pula ka na po. Okay ka lang po ba?" Sunod sunod na tanong ni Helda.
"Oo nga po.." halos sabay sabay na sabi ng mga bata.
I closed my eyes tightly. And exhale deeply. Relax lang self. Relax. I calm myself.
I opened my eyes and looked at them. I smiled sweetly kahit ang totoo ay gusto ko nang barilin sa ulo si Uno.
"I'm okay babies. Don't worry. Eat now." I said. Sabay sabay silang tumango.
I saw on my peripheral vision na tumayo si Uno. I kept my smiling face to the kids. So they don't have to ask more questions.
Naramdaman kong may tumayo sa likuran ko. And I know who it is. I can smell his perfume. It' filled my nostrils a touch of certus and a wooden smells.
I stiffened when I feel his hot breath touch my ear. I feel triggered by his closeness. It make me shivers but I make sure that he won't notice it.
Hell that I would! I won't give him the satisfaction.
Nagtaasan ang lahat ng balahibo ko sa katawan ng kagatin niya ang puno ng tenga ko at dilaan. Hindi iyon marahan, hindi rin' masakit sakto lang. But the thing is it affects my fucking whole body! Damn it!
Putang ina!
He lick my ear one last time before he puts some sisig in my plates like nothing happened and then walked back to his seats. Hindi ko alam kung nakita ba ng mga bata iyong ginawa niya o hindi.
I looked around and I feel relieved when someone I think didn't notice what he did. It affect my systems. All of me.
I couldn't believe that he did that. Dito pa talaga sa harap ng mga bata.
Fucking Uno!
Nangagalaiti ako sa inis, galit at kung ano ano pang emotion na naghalo-halo na. I feel the range to kill someone.
And that someone would be this man infront of me.
I look at him mercilessly. Kung nakakamatay lang ang tingin? Kanina ko pa siya na' patay! Binuhos ko lahat ng galit inis at pagkamunhi sa kanya sa pamamagitan ng nakakamatay na tingin.
Ang kapal nang muka niyang gawin sa akin yun', at dito pa talaga mismo sa harapan ng taong importante sa akin.
I would never forgive him.
He look at me while chewing his foods. Tinaasan niya ako ng kilay. Dinalaan niya ang ibabang labi at wala sa sarili akong' napatingin doon'. Napalunok ako tumikhim.
Pagkatapos naming kumain, tinulungan ko si Sister na patulugin ang mga bata. Hindi ko alam kung umuwi na ba si Uno o hindi pa, kung sabagay wala naman akong paki kung umuwi na siya o hindi pa.
Mas mabuti na nga yun' nang hindi ko na makita ang pagmumuka niya at baka hindi ko na mapigilan ang sarili kong barilin siya ng tunay.
I kiss their forehead before I leave the room. Nakita ko si sister Ana nakakalabas lang galing sa kanyang silid. Lumapit ako sa kanya at nagpaalam na uuwi na.
Hindi na ako pumayag na ihatid niya ako para makapag pahinga na rin' siya.
Paglabas ko sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin. It somehow, ease me. I love the air tension in this place. It calm my broken heart.
Naglakad ako papunta sa ducati ko. Nakita kong andun pa rin' ang sports car niya. But I didn't pay much attention to it. Bahala siya sa buhay niya.
Papaharurot na sana ako ng may humawak sa braso ko. Handa na akong singhalan siya, but I didn't expect that he would put helmet on my head. It makes my heart beats so fast.
Natulala lang ako sa kanya habang inaayos niya ang helmet sa ulo ko. He was so serious of what he is doing. Ang sama ng tingin niya dun' na para bang may kasalanan iyon sa kanya.
It touched my heart but I didn't mind it. I did my best para huwag intindihin iyon'. This is just a show.
I know it. There's no way that he would do this without motive.
Pagkatapos niyang gawin iyon' dumistansya siya ng kaunti, while looking at me intently. Pinanatili kong walang emosyon ang muka ko.
"Don't forget to wea---" I cut him off.
"You don't have the right to tell me what to do, Calux. I can manage myself just fine. Stop doing things for your own benefits. Because no matter what effort you put? I will killed it with my own barrier. So fuck off. Hindi kita kailangan. Wala akong ibang kailangan kung hindi ang sarili ko. Sarili ko lang."
Sabay paharurot ko sa ducati bago pa siya makapagsalita.
---
MeekaZavian🐱