2. Jarzące się ognisko rozświetlało twarze kilkudziesięciu roześmianych harcerzy. Byli różni, w wieku od 11 do nawet 20 lat. Młodsi adepci smażyli chleb na zaostrzonych w ogniu gałęziach, a starsi, druhowie i zastępowi, rozmawiali półgłosem o tym, jakie zadania wyznaczą im jutro, po cichu żartując. Ktoś śpiewał, ktoś grał na gitarze a wiatr akompaniował tej miłej wrzawie cichutko szeleszcząc liśćmi w koronach drzew. Panował przyjemny nastrój, noc była jasna i ciepła a wszyscy byli w doskonałych humorach. W końcu ktoś zastukał w menażkę, i głos zabrał obozowy. Obozowy był wysokim, czarnowłosym uczniem pierwszej klasy liceum o przenikliwym spojrzeniu orzechowych oczu. Wszyscy mieli do niego szacunek, ale jednocześnie był bardzo lubiany.
- Bracia harcerze! Jutrzejszy dzień będzie hmm.. wymagający. Nasi druhowie obudzą was o 4.30 punkt, następnie będziecie mieli 15 minut żeby się umyć, ubrać i zjeść a następnie nastąpi wymarsz z obozu. Dlatego myśle, że jeśli chcecie być jutro trzeźwi, to powinniście już zbierać się do pójścia spać. Przypominam, że jutro spóźnieni zostają w domu i na pewno dostaną jakieś pożyteczne zajęcia! Dziękuje, dobranoc. Po tym przemówieniu większość harcerzy udała się do namiotów, gdzie szykowali się do spoczynku. Kilku jednak zostało przy ognisku, między innymi Andrzej, zastępowy Komandosów. Zaczął wygaszać ognisko, aby w nocy uniknąć pożaru. Stało się to jedną z jego jego ulubionych czynności, zaraz po deptaniu żab i pomiataniu zuchami ze swojego zastępu. Chłopak był średniego wzrostu blondynem o niebiesko zielonych oczach i bladej cerze. Miał proste, postawione na żelu włosy a na jego twarzy malował się uśmiech pełen satysfakcji. Ognisko było praktycznie zgaszone, choć w pewnym momencie zauważył jeden malutki płomyczek. Andrzej świdrował go wzrokiem, wpatrując się w niego znacząco aż tamten zgasł. -To działa nie tylko na płomienie, pomyślał zadowolony i udał się do namiotu wspólnego, gdzie czekał już jego ukochany zastęp.