Zawgyi Version
မ်က္စိမိွတ္ထားေပမဲ့လဲမ်က္ခြံေပၚက်ေနတဲ့အလင္းေရာင္ကိုခန႔္မွန္းၿပီးေနထြက္ၿပီမွန္းသိလိုက္ရသည္။
စူးရွေနတဲ့အလင္းေရာင္ကကိုယ့္ေရ႔ွလူတစ္ေယာက္ပိတ္ရပ္လိုက္သလိုခ်က္ခ်င္းေမွာင္က်သြားသည္။
နားထဲမွာလဲၾကမ္းျပင္ကိုရွပ္တိုက္ေနတဲ့အသံေသးေသးေလးတစ္ခုကိုပီပီျပင္ျပင္ၾကားေနရသည္။
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းကုတင္နဲ႔နီးကပ္လာတဲ့ရွပ္တိုက္သံကရပ္သြားၿပီးေနာက္ Xiao Zhan အိပ္ေနသၫ့္နံေဘးတြင္သိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
Xiao Zhan နဲ႔ Zu er ကေမာင္ႏွမေတျြဖစ္တဲ့အေလ်ာက္တူညီတဲ့အခ်က္ေတြရိွတယ္။ဥပမာ
အားျဖင့္အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေနွာင့္ယွက္ရင္လူသတ္ခ်င္လာတာမ်ိဳးတို႔ဘာတို႔။
ခုလဲၾကၫ့္...။
ေဘးတေစာင္းအိပ္ေနတဲ့နားထဲကိုေလေတြတဖူးဖူးနဲ႔မႈတ္ထၫ့္ေနျပန္ၿပီ။
"က်န႔္က်န႔္ေလး..."
အံမယ္...သူ႔အေဖေခၚေနက်အိမ္ေခၚနာမည္ႀကီးကိုေတာင္တိုးတိုးေလးရြတ္ေနေသး။
"က်န႔္က်န႔္ေလးေရ..."
လက္လွမ္းမီေနတဲ့ကိုယ့္ေဘးကေခါင္းအံုးကိုေကာက္ဆဲြၿပီးနားေပၚအုပ္လိုက္ေတာ့ခဏရပ္သြားတယ္။
သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္...။
ေဘးတေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ Xiao Zhan ကိုယ္ကိုမရရေအာင္ပက္လန္ဆဲြလွန္ျခင္းခံလိုက္ရျပန္ သည္။
"က်န႔္က်န႔္ေရ...ထပါေတာ့...မထေသးရင္
ကၽြန္ေတာ္ ေဘက်င္းျပန္လိုက္မွာေနာ္..."
ေခါင္းအံုးနဲ႔ဖံုးထားတဲ့ေအာက္မွာႃပံုးေနတဲ့
Xiao Zhan မ်က္ႏွာႀကီးကို Yibo မျမင္ရ။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလာတုန္းကေခၚလာၿပီး
ဒီလို ဂရုမစိုက္ပဲေနလို႔ရေၾကးလား..."
Xiao Zhan မထမခ်င္းဇဲြေလ်ွာ့ဖို႔စိတ္ကူးလံုးဝရိွပံုမေပၚတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးဟာအႀကီးအက်ယ္ေသာင္းက်န္ရန္စိုင္းျပင္ေနၿပီ။
"ထမလား မထဘူးလား...ေနာက္တစ္ခါထပါ
ဆိုလို႔မွမထေသးရင္ ဗိုက္ေပၚတက္ခုန္မွာေနာ္..."
ေစာင္ႀကီးေခါင္းၿမီးႃခံုၿပီးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပလိုက္ေတာ့ေဒါခီြးသြားပံုပင္။
ေစာင္ကိုအသည္းအသန္လိုက္ဆဲြဖယ္သည္။Xiao Zhan ကလဲေအာက္ကေနေစာင္ကိုတင္းေနေအာင္ျပန္ဆဲြထားသည္။
"က်န႔္ေကာ...ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္..."
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနျပလိုက္ေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးဘက္ကလဲအားကိုေလ်ွာ့ခ်သြားသည္။
ဒါကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးအားကုန္သံုးကာေဆာင့္ခနဲဆဲြခ်လိုက္ခ်ိန္ Xiao Zhan ကိုယ္ေပၚဝါဂြမ္းလံုးေလးတစ္လံုးအိခနဲၿပိဳက်လာသည္။
အရမ္းႀကီးေတာ့မခံသာ...။
သူ႔ဖက္ထုပ္ေလးကအရင္လိုေပါက္စနေလးမွမဟုတ္ေတာ့ပဲ။သူ႔နီးနီးလူေကာင္ႀကီးရိွေနၿပီ။
ရင္ဘတ္ေပၚကအေကာင္ေပါက္ေလးကိုေစာင္နဲ႔လံုးေထြးဖက္ထားၿပီးမလႊတ္ေပးေတာ့ထေအာ္ေလာက္မယ္လို႔တြက္ထားေပမဲ့တစ္စက္ေလးေတာင္ရုန္းကန္ျခင္းမရိွ။အလိုက္သင့္ေလးၿငိမ္ေနေပးျပန္သည္။
"က်န႔္ေကာ..."
"ေျပာေလ..."
"ဘာလို႔ဖက္ထားတာလဲ..."
"မင္းအရမ္းေမႊေနတာ...ေကာ အိပ္လို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး...အဲ့ဒါ့ေၾကာင့္ ထပ္လႈပ္လို႔မရေတာ့ေအာင္ခ်ဳပ္ထားတာ..."
"က်န႔္ေကာ ညကလဲအေစာႀကီးအိပ္တာပါ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိပ္မကြာဘူးေလ..."
"ဘာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိပ္မကြာတာလဲ...မင္း
မေန့က ေလယာဉ္ေပၚမွာေတာက္ေလ်ွာက္
ေကာပုခံုးကိုမွီၿပီး အိပ္လာတာေလ...အဲ့ေတာ့
အခုအားေတျြပၫ့္ေနၿပီေပါ့...ေကာဆို မေန့ညက
တစ္ခ်ိန္ေလးပဲ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရေသးတာ
...ဒါေတာင္စကားေကာင္းေနလို႔ အိပ္ယာဝင္တာ ပံုမွန္ထက္ေနာက္က်ေသးတယ္..."
"တစ္ေန့ရွစ္နာရီအိပ္ရ ေတာ္ၿပီေပါ့..."
"ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရိွတဲ့ အေကာင္စုတ္ေလး..."
ဖက္ထုပ္ေလးကဟြန႔္ခနဲႏွာေခါင္းရႈံ႔သည္။ဒါေပမယ့္လက္ေတြကသူ႔ခါးကိုသစၥာရိွရိွခ်ိတ္တြယ္ထားသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဒီလိုေနရမွာလဲ..."
"ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲကြာ...မ်က္လံုးကဘယ္လိုမွမပြင့္ေသးလို႔..."
ၿခံထဲကပုရစ္သံေလးေတြတစီစီၾကားေနရသည္။
ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္သစ္ပင္အႀကီးႀကီးတစ္ပင္ကိုျမင္ေနရသည္။ဩစီမွာရိွတဲ့သူတို႔ၿခံထဲကလိုေမပယ္လ္ပင္ေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး။သာမန္သစ္ပုတ္ပင္ေလးေတြ။
'သာမန္'ဆိုတဲ့စကားက Yibo အတြက္အရမ္းထူးျခားတယ္။
သူခ်စ္ေနမိတဲ့က်န႔္ေကာကလဲသာမန္ဆန္ဆန္လူသားတစ္ေယာက္ပဲေလ။
ယုန္သြားေလးေတြ...
မွဲ႔နက္ေလးေတြ...
စိတ္လိုလက္ရရယ္လိုက္တိုင္းရယ္ထြက္လာတတ္တဲ့အရူးလိုတဟိဟိအသံေလးေတြ...
ရွက္သြားရင္လည္ပင္းကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္တတ္တာေတြ...
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းႏႈတ္ခမ္းအေပၚမွာေပသြားတာေလးကိုလ်ွာနဲ႔သပ္လိုက္တာေတြ...
ကေလးတစ္ေယာက္လိုသားေရစာအရမ္းစားတတ္တာေတြ...
အဘိုးႀကီးေလးတစ္ေယာက္လိုစိတ္ပူပန္တတ္တာေတြ...
ျပသာနာတစ္ခုျဖစ္လို႔မရွင္းတတ္ေတာ့ဘူးဆိုမ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးနဲ႔ၾကၫ့္တတ္တာေတြ...
စသည္ျဖင့္တကယ္ကိုသာမန္ဆန္တဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ။
အဲ့လိုသာမန္ဆန္လြန္းတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုမွခ်စ္မိတဲ့သူ႔အခ်စ္ေတြကလဲသာမန္ဆန္ဆန္ပါပဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြေဝမ်ွခ်င္တယ္...
ဝမ္းနည္းမႈေတြေဖးမခ်င္တယ္...
ဒီေလာက္ေလးပဲ...။
ဘာမွထပ္ၿပီးပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္၊ရယူလိုစိတ္ေတြမရိွပဲဒီလူသားေဘးမွာအခုတိုင္းေလးတစ္သက္တာ
အတြက္ေနခြင့္ရရင္ကိုပဲဘဝကၿပီးျပၫ့္စံုေနၿပီ။
ငါးမိနစ္ကေနနာရီဝက္ျဖစ္သြားသည္အထိဘယ္သူ႔ဘက္ကမွလႈပ္ရွားျခင္းမရိွေသး။
"က်န႔္ေကာ..."
"အိုက္ယား...ထၿပီ ထၿပီ...စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့..."
Xiao Zhan ကဝရုန္းသုန္းကားနဲ႔ထထိုင္ၿပီးသဘက္ယူကာေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ရန္ျပင္သည္။
"က်န႔္ေကာသြားပြတ္တံမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားတိုက္ေဆး ထၫ့္ေပးထားတယ္... အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထပ္ထၫ့္ေနမွာစိုးလို႔..."
"အင္း ေက်းဇူး...ဖက္ထုပ္ေလးပ်င္းေနရင္
ေအာက္ထပ္မွာသြားေစာင့္ေနေလ...ေကာ
ခဏေနဆင္းလာခဲ့မယ္..."
"အင္း..."
ေရခ်ိဳးရင္အခ်ိန္သိပ္မယူတတ္တဲ့ Xiao Zhan
အတြက္ဆယ္မိနစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကလံုေလာက္တာထက္ပိုေနပါၿပီ။
ဆြယ္တာအဝါေလးတစ္ထည္နဲ႔ဂ်င္းပန္စြပ္လိုက္ေတာ့အျပင္သြားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေလ။
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခ်ိန္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ Zu er တစ္ေယာက္ပဲထိုင္ေနတာကိုေတြ့သည္။
ပါးကမေန့ကတစ္ရက္ခြင့္ယူၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ဒီေန့ဆက္နားလို႔မရေတာ့တာမို႔လို႔အလုပ္သြားၿပီ။
ဒါေပမယ့္ဖက္ထုပ္ေလးကဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။
"Zu er...နင္တစ္ေယာက္တည္းလား...ငါ့
ဖက္ထုပ္ေလးေရာ..."
မနက္စာေပါက္စီလံုးတဝတၿပဲစားေနတဲ့ Zu er ကႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ရဲြ႔ၿပီးလွမ္းၾကၫ့္သည္။
"နားၾကားျပင္းေတြကပ္လိုက္တာ...ဘာကို
ငါ့ဖက္ထုပ္ေလးလဲ...Yibo က ဘာမွ
ေကာဖက္ထုပ္ေလး မဟုတ္ဘူး...Zu er
ဖက္ထုပ္ေလး...ရၿပီလား..."
"ဘာ နင့္ဖက္ထုပ္ေလးလဲ...အံ့ဩပါ့...အိုးကမပူ
စေလာင္းကပူေနတယ္..."
"ေအးပါ...ေျပာႏိုင္တုန္းေျပာထားဦးေပါ့...
ေနာင္ငါးႏွစ္ေနရင္ ေကာေယာက္ဖအေနနဲ႔
လက္ဆဲြၿပီးေခၚလာပစ္မယ္...အဲ့ခါက်မွ
မ်က္ရည္ေတြ ဘူးသီးလံုးေလာက္က်မျပနဲ႔..."
"ဟိုကသာ နင့္ကိုျပန္ၿပီးအဖက္လုပ္ပါေစဦး...
ကဲ ပါ...အဲ့ကိစၥထားဦး...Yibo ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ...ေျပာဦး..."
"မသိဘူးေလ...အေပၚထပ္ကဆင္းလာၿပီး
မနက္စာက ေကာဆင္းလာမွတူတူစားမွာမို႔လို႔
ဒီနားတစ္ဝိုက္ေလ်ွာက္ၾကၫ့္မယ္ေျပာၿပီး
ထြက္သြားတာပဲ..."
"ဟ...အဲ့လိုေျပာတိုင္း လႊတ္လိုက္စရာလား Zu er ရယ္...ကိုယ္ကအိမ္ရွင္ေလ...တူတူလိုက္သြားရမွာေပါ့...တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"Zu er စားေနတဲ့ ေပါက္စီမွမကုန္ေသးတာ..."
"ေအး...နင္တစ္သက္လံုး အဲ့ေပါက္စီပဲထိုင္စားေနလိုက္...မဂၤလာေဆာင္လဲ အဲ့ေပါက္စီနဲ႔ေဆာင္...
ကေလးေမြးလဲ အဲ့ေပါက္စီနဲ႔ေမြး..."
ေပါက္စီတစ္ကိုက္ထပ္ကိုက္ၿပီးသူ႔ကိုအဖက္မလုပ္ေတာ့တဲ့ညီမျဖစ္သူကိုဘယ္လိုေျပာဆိုဆံုးမရမွန္းလဲမသိေတာ့။
ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြဆိုတာအမွန္ေတာ့ 'သိသာသိေစမျမင္ေစနဲ႔' ဆိုသလိုမ်ိဳးေလ။အစ္ကိုျဖစ္သူကအတင္းႀကီးတြန္းပို႔ေနရတဲ့အထိဒီဟာမေလးတံုးေနတာေတာ့လဲအဆင္မေျပ။
ကိုယ္ကလည္လည္ဝယ္ဝယ္ရိွသေလာက္သူကဒူေနတာလက္လန္တယ္။
ေျပာေနဆိုေနတုန္းအိမ္ေရ႔ွၿခံတံခါးဝကေနဝုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီးဝင္လာသူမွာ Xiao Zhan ေမ်ွာ္ေနသူပင္။
သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရိွရာေတာက္ေလ်ွာက္ဝင္ခ်လာတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကမ်က္ႏွာႀကီးလဲဆူပုပ္လို႔။
"Yibo...ဘာျဖစ္လာတာလဲ..."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး..."
ထြက္လာတဲ့စကားနဲ႔မ်က္ႏွာကဆန႔္က်င္ဖက္...။
ရပ္ေနတဲ့ေဘးနားကခံုမွာေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး
ဝင္ထိုင္ၿပီး Zu er နည္းတူေပါက္စီတစ္လံုးကို
တႃမံု႔ႃမံုနဲ႔ကိုက္ဝါးေနသည္။
"ေကာရဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကို ဘယ္သူအႏိုင္က်င့္လိုက္လို႔လဲ..."
ေပါက္စီဝါးေနလို႔ပါးေစာင္တစ္ဖက္ေဖာင္းတက္ေနတဲ့ Yibo ကဘုၾကၫ့္ၾကၫ့္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ကေလးလား...အႏိုင္က်င့္ခံရေအာင္..."
"ေကာရဲ့ဖက္ထုပ္ေလးက ကေလးေတြထက္ကို
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္
အႏိုင္က်င့္မွာစိတ္ပူရတာေပါ့..."
"မဆိုင္တာေတြမေျပာနဲ႔..."
Zu er ကေတာ့သူမကိုရဲြ႔ၿပီးေျပာေနသလားေအာက္ေမ့ရေလာက္တဲ့အစ္ကိုျဖစ္သူစကားေတြ
ေၾကာင့္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔အိမ္ေရ႔ွခန္းကိုထထြက္လာေလသည္။
"က်န႔္ေကာတို႔ ခ်ဳံခ်င္းက ကေလးေတြက အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေတာ္ညံ့ၾကတဲ့ပံုပဲ...ေနာက္က်မွ အခမဲ့စာသင္ဝိုင္းေတြ လာဖြင့္ေပးရမယ္..."
"ဟုတ္လား...ဘာလို႔လဲေျပာပါဦး...ေကာ
မသိလို႔..."
"ခုနက လမ္းထိပ္ခဏထြက္သြားတုန္း
ေပါက္စတစ္သိုက္ေဆာ့ေနတာေတြ့လို႔
ဝင္ၾကၫ့္တာကြာ...သူတို႔က အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ
ဆက္ေနၾကတာ...ေနာက္ဆံုးတစ္လံုးပဲ
ဆက္ဖို႔က်န္ေတာ့တာ...အဲ့တစ္လံုးကိုဆက္မရပဲ
ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾကတာ..."
"အင္း အင္း...ဆက္ေျပာပါဦး..."
သူ႔ဖက္ထုပ္ေလးစားရင္းေသာက္ရင္းေျပာေနတာဆိုေတာ့နင္ေနမွာစိုးလို႔ေရတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးရေသးသည္။
"အဲ့မွာေနာက္ဆံုးစာလံုးက color ကြာ...
ဒါေပမယ့္သူတို႔က u ပါတဲ့ colour ပဲသိတာ...
ႏွစ္ခုကအဓိပၸာယ္တူေပမဲ့ American English နဲ႔
British English ဆိုၿပီးကဲြတယ္...တရုတ္မွာက British English အသံုးမ်ားတာမလား..."
"အင္းေလ..."
"အဲ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ကဘာရယ္မဟုတ္ဘူး...မင္းတို႔
ျဖၫ့္တဲ့စာလံုးက မွားေနတယ္ေပါ့ေနာ္...colour
ကို u ျဖဳတ္ၿပီးထၫ့္ၾကၫ့္ပါလားလို႔
ေျပာလိုက္တာ..."
"ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ..."
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ...ဒီအစ္ကိုႀကီးက ဒီအသက္ဒီအရြယ္ေရာက္ေနၿပီ...
အဂၤလိပ္စာအေျခခံေတာင္ မသိေသးဘူးဆိုပဲ..."
အေဝးကေျပာရတာကိုအားရပံုမေပၚေတာ့တဲ့ Yibo က Xiao Zhan ကိုဆဲြခ်ၿပီးသူ႔ေဘးခံုမွာထိုင္ခိုင္းေလသည္။
"အဲ့ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကလဲတင္းသြားၿပီး မင္းတို႔ကေရာ ဘယ္ေလာက္ေျပာတတ္လို႔လဲဆိုၿပီးျပန္ေမးလိုက္တာ...ေသာက္ကေလးေတြက ကၽြန႔္ေတာ့္ကို
ဖဲ့သြားတယ္..."
"ဟင္...ဘယ္လိုဖဲ့လိုက္တာလဲ..."
"သူတို႔ထဲကနည္းနည္း ေလာက္ေလာက္လားလား
ရိွပံုေပၚတဲ့ တစ္ေယာက္ကထြက္ခ်လာၿပီး
I am a handsome man but you are a
beautiful boy တဲ့...ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသြားတာ
ၾကၫ့္ဦး..."
ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုေအာင့္ထားမရတဲ့ Xiao Zhan
ပါးစပ္ကအသံႀကီးထြက္လာေတာ့ၿမွားဦးကသူ႔ဘက္ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းသည္။
"က်န႔္ေကာက ဘာရယ္တာလဲ...ရယ္စရာပါလို႔လား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...တျခားအေၾကာင္းတစ္ခု
ေတြးမိသြားလို႔ပါ..."
"ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပာေနသမ်ွကို ဂရုတစိုက္ နားေထာင္မေနဘူးဆိုတဲ့
သေဘာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး ဖက္ထုပ္ေလးရယ္...နားေထာင္ေနတာေပါ့..."
"ဒါဆို ဘာလို႔တျခားတစ္ခုေတြးၿပီး ထရယ္ရတာလဲ..."
"မရစ္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...ေကာ ဝန္ခံပါတယ္... beautiful အေျပာခံလိုက္ရလို႔ ေဒါေတြပြေနတဲ့
မင္းကိုရယ္မိတာပါ...ေက်နပ္ၿပီလား..."
မ်က္ႏွာႏုႏုေလးထက္ကမ်က္ခံုးေမႊးႀကီးမွာ
angry bird ဆန္သြားျပန္ၿပီ။
"အိုက္ယား...ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...အဲ့လို
မ်က္ႏွာႀကီးဆက္လုပ္ေနရင္ ေကာဖက္နမ္းပစ္လိုက္မွာေနာ္..."
"နမ္းေပါ့...ဘယ္သူက မနမ္းခိုင္းလို႔လဲ...
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး က်န႔္ေကာပိုင္တယ္..."
စေျပာမိတာလဲ Xiao Zhan ပဲျဖစ္သလို၊ဟိုကျပန္ေျပာေတာ့မ်က္ႏွာေတြပူထူသြားျပန္တာလဲ
Xiao Zhan ပါပဲ။
"Zu er ေရ...ျမန္ျမန္စားေလ...ေနေခါင္းတၫ့္ခ်ိန္ႀကီးက် သြားလို႔မေကာင္းဘူး..."
အရူးကားရိုက္ၿပီးအိမ္ေရ႔ွခန္းကိုထြက္သြားတဲ့
က်န႔္ေကာကိုၾကၫ့္ရင္းေသမတတ္အသည္းယားလာမိတဲ့သူ႔အျဖစ္ကေပါက္စီကိုသာအားရပါးရ
ကိုက္ဝါးရင္းစိတ္ေျဖရသည္။
ဒီလူသားရဲ့အသက္ရႉသံေလးကအစျမတ္ႏိုးမိေနတဲ့သူ႔အျဖစ္ကလဲဝဋ္ႀကီးပါရဲ့...။
အိမ္ကထြက္လာေတာ့ဆယ္နာရီထိုးေနၿပီ။Xiao Zhan အေဖကဒီတစ္ေခါက္ Yibo ပါလာတဲ့အတြက္ၿမိဳ႔ကိုေလ်ွာက္ပတ္ျပေပးဖို႔အိမ္နားက
အသိကားသမားဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကိုႀကိဳငွားေပးထားသည္။
ကားေပၚတက္ေတာ့ Yibo ကေနာက္ခန္းမွာပဲဝင္ထိုင္လိုက္တာျဖစ္လို႔အလိုလိုေနရင္း Xiao Zhan
က Yibo ေဘးနားေရာက္သည္။
သနားစရာ Zu er ေလးကေတာ့ေရ႔ွခန္းကိုေအာ္တိုမက္တစ္ဒိုးလိုက္ရသည္။
"ေကာ...Zu er တို႔ဘယ္အရင္သြားမွာလဲ..."
"Ci Qi Kou ေလ...အန္ကယ္ Chou သိတယ္... ကားမထြက္ခင္တည္းက ေကာေျပာၿပီးသား..."
"အဲ့ဒါဘာႀကီးလဲ က်န႔္ေကာ..."
ကားျပတင္းအျပင္ဖက္ကိုေငးၾကၫ့္ေနရာကေန
ေမးလာတဲ့ Yibo ေၾကာင့္နယ္ခံျဖစ္တဲ့ Xiao Zhan က tourist guide ရာထူးကိုအျပၫ့္အဝယူလိုက္သည္။
"အင္း...ဖက္ထုပ္ေလးကမသိေတာ့ ေကာက
ေျပာျပရမွာေပါ့...Ci Qi Kou ဆိုတာေရွးေဟာင္း ႂကြေထည္ရြာေလ...အရင္က Long Yin လို႔ေခၚတာေလ...ေနာက္မွ Ci Qi Kou လို႔ေျပာင္းလိုက္တာ..."
"ဘာလို႔ႂကြေထည္ရြာလို႔ေခၚတာလဲ..."
"Ming နဲ႔ Qing မင္းဆက္ေတြတည္းက အဲ့ရြာမွာ
ႂကြေထည္ပစၥည္းေတြထြက္တာေလ...
အုတ္ဖိုအႀကီးႀကီး အခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွာေတြ့လိုက္ေသးတယ္...ဟိုေရာက္ရင္ ေကာလိုက္ျပမယ္..."
"အင္း..."
သူတို႔သြားေနတဲ့ Ci Qi Kou ရြာကက်န႔္ေကာတို႔
အိမ္ရိွတဲ့ Shapingba အပိုင္မွာပဲဆိုေတာ့ကားသိပ္မစီးလိုက္ရ။
ကားသမားဦးေလးႀကီးကဧည့္သည္ေတြလာရင္လိုက္ပို႔ရလြန္းလို႔ခဏခဏေရာက္ဖူးေနသၫ့္ပံုပင္။ကားေပၚမွာပဲေစာင့္ေတာ့မည္ဆိုၿပီးက်န္ခဲ့သည္။
ဝင္ဝင္ခ်င္းတံခါးမုဒ္ဝကေက်ာက္တိုင္ႀကီးေတြရဲ့
ခမ္းနားမႈမွာအရင္ေခတ္ဘုရင္မင္းဆက္ေတြရဲ့
အရိွန္အဝါကလႊမ္းႃခံုထားေသးသည္။
အထဲမွာလဲလာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ႏိုင္ငံျခားသားေတြအေျမာက္အျမားရယ္။
"ဒီမွာရိွတဲ့ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္အေဆာက္အဦးေတြက
မ်ားေသာအားျဖင့္ ဝါးနဲ႔သစ္ေတြသံုးထားတာ
မ်ားတယ္ ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့..."
"လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမ်ားတယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္တယ္...ဒီရြာရဲ့အဓိကဆဲြေဆာင္မႈ
သံုးမ်ိဳးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကထိပ္ဆံုးပဲ... လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေပါင္း တစ္ရာနီးပါးေလာက္
ရိွတယ္...က်န္တဲ့ႏွစ္မ်ိဳးက အႏုပညာျပခန္းေတြနဲ႔
ရႈပန္းထိုးထည္ဆိုင္ေတြေလ...ရႈပန္းထိုးထည္
ဆိုတာ စီခၽြမ္ပန္းထိုးထည္ေတြနဲ႔အတူတူပဲ..."
လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ဆိုင္တိုင္းဆိုင္တိုင္းမီးပံုးအနီေလးေတြခ်ိတ္ထားသည္မွာမ်က္စိပဒာသျဖစ္ခ်င္စဖြယ္။
သူက Yibo ကိုရွင္းျပၿပီးေအးေဆးေလးေလ်ွာက္လာေနေပမဲ့ Zu er ကေတာ့စြတ္စြတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔
ပန္းထိုးထည္ဆိုင္ေတြထဲေတာင္ဝင္ၾကၫ့္ေနေလၿပီ။
ဆိုင္အဝမွာတင္ပန္းခ်ီျခယ္ထားတဲ့ေခါက္ယပ္ေတာင္ဆိုဒ္စံုကိုတဲြေလာင္းခ်ီထားသည္။ေတာ္ေတာ္ကိုအႏုစိတ္ထားသၫ့္လက္ရာမ်ိဳးေတြ။
ေျခာက္ေသြ့ေနသၫ့္သစ္ပုတ္ပင္တစ္ပင္ေပၚမွာနားေနသၫ့္ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပံုကိုလက္နဲ႔ပန္းထိုးေနေသာမိန္းမႀကီး၏ကၽြမ္းက်င္မႈမွာထမင္းစား ေရေသာက္လိုပင္။
ေခါင္းေပၚမွာအေဖာင္းႀကီးပါသၫ့္တစ္ကိုယ္လံုး
နက္ေစြးေနသၫ့္ငွက္သည္တရုတ္မွာေတြ့ေလ့ေတြ့ထမရိွတဲ့ငွက္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္၍သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာသၫ့္ Xiao Zhan ကထုတ္ေမးလိုက္သည္။
"အဲ့ဒါဘာငွက္လဲ အေဒၚ..."
"ေအာက္ခ်င္းငွက္လို႔ေခၚတယ္ လူေလးရဲ့..."
"ဟုတ္လား...ဒီမွာက မ်ားေသာအားျဖင့္
ဇာမဏီငွက္တို႔ နဂါးတို႔ပဲအထိုးမ်ားၾကတာ
မလား...ဧၫ့္သည္ေတြကလဲ အဲ့လိုပံုေတြပဲ
အဝယ္မ်ားၾကတာေလ..."
"ဟုတ္တယ္ကဲြ႔..."
"ဒါဆို ဘာလို႔အေဒၚလဲအဲ့လိုလူႀကိဳက္မ်ားမဲ့ပံုကို
မထိုးတာလဲ..."
ေမးၿပီးေတာ့မွကိုယ့္ေမးခြန္းကအရမ္းစြက္ဖက္ရာေရာက္ေနမလားလို႔အေတြးဝင္မိေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ပန္းထိုးေနတဲ့အေဒၚႀကီးကစိတ္ခုသြားပံုမေပၚပဲ Xiao Zhan ကိုခ်စ္စႏိုးသာႃပံုးၾကၫ့္သည္။
"ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြအေၾကာင္း လူေလးၾကားဖူးလား..."
"သူတို႔အေဖာ္ငွက္မ ကိုယ္ဝန္ရိွေနတဲ့အခ်ိန္
သစ္ေခါင္းထဲပိတ္ၿပီး ကေလးမေမြးမခ်င္းေအာက္ခ်င္းငွက္အထီးက သူကိုယ္တိုင္
ရွာထားတဲ့အစာကို ပါးစပ္နဲ႔ခြံ႔ကၽြေးတယ္လို႔ေတာ့ၾကားဖူးတယ္ အေဒၚ..."
"အဲ့ဒါပဲလား...တျခားဘာသိေသးလဲ..."
သူစာအုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတာေတာ့ဒီေလာက္ပါပဲဆိုတဲ့ Xiao Zhan မ်က္ႏွာကဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။
"သူကိုယ္တိုင္အျပင္ကပိတ္ထားၿပီး အစာခြံ႔ဖို႔ ႏႈတ္သီးေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ပဲ ခ်န္ထားတဲ့ေနရာမွာ အကယ္၍ တစ္ခုခုယိုယြင္းေနရင္
ငွက္မကို အစာဆက္မကၽြေးေတာ့ပဲ
အေသခံခိုင္းသလို သူကိုယ္တိုင္လဲေျမၾကီးနဲ႔ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ၿပီး သတ္ေသပလိုက္တယ္..."
အေဒၚႀကီးက Xiao Zhan ေနာက္ကထြက္လာတဲ့
ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့အသံကိုဝမ္းသာအားရေခါင္း ညိတ္ၿပီးေထာက္ခံေလသည္။
"ဖက္ထုပ္ေလးက ဘယ္လိုသိတာလဲ..."
"ဒီလိုပဲေပါ့...ကၽြန္ေတာ္က ငတံုးမွမဟုတ္တာ..."
"ဒါဆို ေအာက္ခ်င္းငွက္အထီးက ဘာလို႔သတ္ေသတာလဲ..."
"က်န႔္ေကာေျပာၾကၫ့္ေလ..."
"မသိပါဘူးဆိုေနမွ..."
"ဉာဏ္ရည္မမွီတဲ့သူ..."
"မင္း!!!ကိုယ့္ထက္အႀကီးကို..."
အေဒၚႀကီးရဲ့သေဘာတက်ရယ္သံထြက္လာမွသူတို႔စကားႏိုင္လုပဲြကအဆံုးသတ္သည္။
"ေအာက္ခ်င္းငွက္ေတြဟာ သစၥာတရားကို
သိပ္ၿပီးတန္ဖိုးထားတဲ့ငွက္ေတြေလ လူေလးရယ္...သူကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးထားတဲ့ အသိုက္ဟာ
ေျခရာလက္ရာပ်က္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ သူ႔ကို
သစၥာေဖာက္တယ္ပဲ မွတ္ယူလိုက္တာေပါ့..."
"ဒါဆို ငွက္မကတကယ္ပဲ တျခားငွက္အထီး
တစ္ေကာင္နဲ႔ေဖာက္ျပန္တာလား ေဒၚႀကီး..."
Zu er ကတအံ့တဩဝင္ေမးေတာ့အေဒၚႀကီးကတစ္ခ်က္စဉ္းစားၿပီးေနာက္ျပန္ေျဖသည္။
"အင္း...ေျပာရခက္တယ္ကြယ္...ေဒၚႀကီး
အျမင္အရေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲေျပာခ်င္တယ္...
အထီးေတြေတာင္ ဒီေလာက္သစၥာရိွမွေတာ့
မိခင္စိတ္ဝင္ေနတဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္အမေတြကလဲ
မေဖာက္ျပားေလာက္ပါဘူး...အသိုက္ပ်က္တယ္ဆိုတာမွာ တစ္ခါတစ္ေလရွၪ့္တို႔ဘာတို႔လို႔ အေကာင္ေသးေသးေလးေတြဘာေတြ
ကိုက္တာဖဲ့တာလဲရိွႏိုင္တယ္ေလ ကေလးမရဲ့..."
"အဲ့ဒါႀကီးက်ေတာ့ မမိုက္ပါဘူး...အထဲကေအာက္ခ်င္းငွက္မနဲ႔ ကေလးကဘလိုင္းႀကီး
ေသတာေပါ့...ဟုတ္တယ္မလား ေကာ..."
"တိရစၧာန္မလား Zu er ရယ္... စဉ္းစားဆင္ျခင္
ဉာဏ္မွမရိွတာ..."
အေဒၚႀကီးကေတာ့ဘာမွဆက္မေျပာပဲသူတို႔ေမာင္ႏွမေတြတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့စကားကိုနားေထာင္ၿပီးႃပံုးတံု႔တံု႔နဲ႔ၾကၫ့္ေနသည္။
"ဒါဆို အေဒၚကဒီေအာက္ခ်င္းငွက္ပံုကို
သစၥာရိွတဲ့အေၾကာင္းသိေစခ်င္လို႔ ထိုးတာေပါ့...
ဟုတ္လား အေဒၚ..."
"အဲ့ဒါတစ္ခုတည္းအတြက္ပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး
လူေလးတို႔ရဲ့...ဘယ္ေလာက္ေသးငယ္တဲ့အရာပဲ ျဖစ္ေနပါေစ သူတို႔ဘဝနဲ႔သူတို႔ျဖစ္တည္မႈမွာေတာ့ စံတင္ေလာက္စရာအခ်စ္ေတြ ရိွတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းသိေစခ်င္လို႔...ေတာ္ဝင္ငွက္ေတြ
ျဖစ္တဲ့ ဇာမဏီငွက္တို႔ ဖီးနစ္ငွက္တို႔မွာပဲ ျမင့္ျမတ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ သစၥာတရားေတြရိွတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း လူေတြသိေအာင္ေျပာျပခ်င္တယ္..."
ေဝ့ခနဲၾကၫ့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ထူးထူးဆန္းဆန္းဖက္ထုပ္ေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြမွာေတာက္ပတဲ့အေရာင္ေတျြဖာထြက္ေနသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲႃပံုးေယာင္သန္းလို႔...။
မဟုတ္မွလဲြေရာဒီေကာင္ေလးအခ်စ္နဲ႔ေတြ့ေနၿပီလားမသိ။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ Zu er ေလးကိုကံေကာင္းေစခ်င္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ Yibo ကမိေကာင္းဖခင္သားသမီးေလးေလ။မိဘျဖစ္သူေတြကေငြေၾကးျပၫ့္စံုေနတာေတာင္ဆိုးသြမ္းရမ္းကားျခင္းမရိွပဲသူ႔ဟာသူၿငိမ္ၿငိမ္ကုတ္ကုတ္ေလးပဲေနတတ္သၫ့္ေကာင္ေလးမ်ိဳး။ကိုယ့္ညီမနဲ႔တဲြျဖစ္သြားရင္
ေတာင္နစ္နာစရာမရိွပါဘူး။
ေသခ်ာေတြးၾကၫ့္ရင္ Yibo ဘက္ကေတာင္နစ္နာဦးမယ္။Zu er လိုရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေဂါက္သီးနဲ႔သူ႔ဖက္ထုပ္ေလးဘယ္လိုၾကၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ကိုမလိုက္ဖက္တာ။
ေန့လည္စာေတြဘာေတြစားၿပီးထြက္လာေတာ့ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။
ဒီမွာကရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္ေတြေရာအေနာက္တိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ေတြပါရိွေတာ့မဆိုးဘူးေျပာရမယ္။
"က်န႔္ေကာ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့မွာလား..."
"ခ်ဳံခ်င္းေရာက္ၿပီးမွေတာ့ Hongyadong ကို
မသြားရင္မတန္ဘူး Yibo ရဲ့..."
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္...ငါနဲ႔ေကာဆို
ခ်ဳံခ်င္းလာတိုင္း Hongyadong ကိုမလာမျဖစ္ပဲ..."
"ေကာတို႔က မနက္ျဖန္ညေနေလာက္မျွပန္မွာေလ...အဲ့ေတာ့ ဒီေန့ေလ်ွာက္လည္ရင္းနဲ႔
ညနက္သြားလဲကိစၥမရိွဘူး...ေရာက္သင့္တဲ့
ေနရာေလးေတြေတာ့ စံုေအာင္သြားမွ..."
Ci Qi Kou ကေနမရိွဘူးဆိုနာရီဝက္ေလာက္ကားစီးလိုက္ရတယ္။
တကယ္လဲသြားရတာနဲ႔တန္ေအာင္စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။
မတ္ေဆာက္တဲ့ေတာင္ကမ္းပါးေတြမွာကပ္ၿပီးတည္ထားတဲ့ေျခတံရွည္အေဆာက္အဦးႀကီးေတြမွာေပရူလူမ်ိဳးေတြရဲ့ယဉ္ေက်းမႈအျပၫ့္နဲ႔။Sprited Away ဆိုတဲ့ဂ်ပန္ animation ရုပ္ရွင္ထဲကအေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ေတာင္ခပ္ဆင္ဆင္။
အထပ္ေပါင္း(11)ထပ္ရိွၿပီးနာမည္ႀကီးတဲ့လမ္းႀကီးေလးလမ္းပါဝင္တယ္။ဒုတိယထပ္က Zhiyanhe ဘားလမ္းတြင္နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္
နာမည္ႀကီးဘားေတြမ်ိဳးစံုရိွသည္။ေလးထပ္ေျမာက္မွာရိွတဲ့ Tianchengxiang ေပရူယဉ္ေက်းမႈလမ္းကေတာ့လူအတိုးဆံုးပဲ။အစားအေသာက္လမ္းကကိုးထပ္နဲ႔ဆယ္ထပ္မွာ။
ေအးေအးလူလူလမ္းေလ်ွာက္ၿပီး Jialing ျမစ္ထဲဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ေနလံုးႀကီးကို
အခ်ိန္ယူၾကၫ့္ခ်င္ရင္ေတာ့အေပၚဆံုးထပ္မွာရိွတဲ့လသာေဆာင္လမ္းကလံုးဝ perfect ပဲ။
Xiao Zhan တို႔သံုးေယာက္လဲလူသိပ္မတိုးတဲ့
လသာေဆာင္လမ္းမွာပဲခဏတျဖဳတ္ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။
ဟိုးေအာက္မွာျမင္ေနရတဲ့ Jialing ျမစ္ႀကီးက
ျဖည္းျဖည္းေနွးေနွးေလးစီးလို႔။
"ေကာတို႔လာတာ နည္းနည္းေစာသြားတယ္
Yibo ရာ...(6)နာရီေလာက္ဆို မီးေတြစထြန္းေပးၿပီ..."
"ဟုတ္တယ္ရယ္...Zu er တို႔ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္
လာတုန္းက ဟိုမွာျမင္ေနရတဲ့ Qiansimen တံတားကေနလွမ္းၾကၫ့္တာေလ...အရမ္းလွတာပဲ..."
"အဲ့တုန္းက ေကာတို႔လာတဲ့အခ်ိန္ မီးထြန္းလိုက္ၿပီေလ..."
"ဒါက အရင္ေခတ္ကၿမိဳ႔ရိုးလားက်န႔္ေကာ..."
"မဟုတ္ဘူး Yibo ရဲ့...ဒါကခံတပ္ႀကီးေလ... တရုတ္ရဲ့အေစာဆံုး ဆိပ္ခံတံတားလဲ
ဟုတ္တယ္..."
"ဪ..."
ေဘက်င္းလိုေလထုညစ္ညမ္းမႈအေတာ္မ်ားတဲ့ၿမိဳ႔မွာပံုမွန္ေနထိုင္ေနရတဲ့တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္
ျမစ္ေရျပင္ကိုျဖတ္ၿပီးတိုက္လာတဲ့လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ေလမ်ိဳးတကယ္လိုအပ္တယ္။
မနက္ျဖန္ေလယာဉ္ကြင္းမဆင္းခင္မနက္တစ္ပိုင္းအားေနတာျဖစ္လို႔ဖက္ထုပ္ေလးကိုၿမိဳ႔လယ္ေကာင္မွာရိွတဲ့ Jiefangbei လူထုလြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ဆီေခၚသြားဦးမွပါ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ငါးနာရီခဲြေနၿပီ။
Yibo နဲ႔ Zu er ေရခ်ိဳးေနတုန္းအႀကီးျဖစ္တဲ့
Xiao Zhan ကညစာကိုအေျပးအလႊားျပင္ရသည္။
ပုခံုးတစ္ဖက္လံုးေညာင္းခ်ိကိုက္ခဲေနတာအိပ္ရာထဲဝင္ၿပီးဘုန္းခနဲပစ္လွဲပလိုက္ခ်င္တဲ့အထိပဲ။
အျပန္တုန္းကကားေပၚမွာပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပံုေပၚ တဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကအေနာက္ကူရွင္ကိုမွီရင္းငိုက္ေနတာျမင္ေတာ့ဇက္နာမွာစိုးလို႔ေခါင္းကိုအသာေလးမၿပီးသူ႔ပုခံုးေပၚတင္လိုက္တဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြ...။
ကေလးႏွစ္ေကာင္ထြက္လာေတာ့ေရအျမန္သြားခ်ိဳးရသည္။သူတို႔ေလးေတြကိုယ့္ကိုေစာင့္ရင္းဗိုက္ဆာေနမွာကိုမလိုခ်င္။
ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာေတာ့ႏွစ္ေယာက္သား
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္သူ႔ကိုေမ်ွာ္ေနရွာပံုပင္။
"က်န႔္ေကာအေဖေရာ..."
"ပါးတို႔စိုက္ခင္းထဲမွာ ညေစာင့္အိပ္မယ့္သူ
ဒီေန့ခြင့္ယူသြားလို႔ မနက္ေစာေစာမွ
အိမ္ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး ေကာကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ထားတယ္..."
"ပါပါးကလဲ...သားသမီးေတြက ႏွစ္ရက္ထဲလာတာကို...တကယ္ပဲ...အလုပ္ကအေရးႀကီးေနတယ္..."
"မဆိုးရဘူးေလ Zu er...မေန့ကလဲ
ေကာတို႔လာလို႔ ပါးခမ်ာခြင့္တစ္ရက္
ယူလိုက္တယ္မလား...ေတာ္ၿပီေပါ့..."
ထမင္းကိုသာငံု႔စားေနတဲ့ Zu er ကအစ္ကိုျဖစ္သူ
ဆူေတာ့ဘာမ်ျွပန္ၿပီးအထြန႔္မတက္ေပမဲ့ေက်နပ္ပံုေတာ့မေပၚ။
တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ထမင္းဝိုင္းကအေနရခက္ေပမယ့္လဲစားလို႔ေတာ့ၿပီးသြားတာပါပဲ။
စိတ္ေကာက္သြားပံုေပၚတဲ့ Zu er ကဘာစကားတစ္ခြန္းမ်ွထပ္မဟေပမဲ့အစ္ကိုျဖစ္သူပင္ပန္းေနမွန္းသိေတာ့ပန္းကန္ေတြအလိုက္တသိယူေဆးေပးရွာသည္။
သူတို႔ေမာင္ႏွမရဲ့စစ္ေအးတိုက္ပဲြကိုေရွာင္ထြက္
သြားပံုေပၚတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးကိုအေပၚထပ္အိပ္ခန္းမွာသြားရွာေတာ့လဲမရိွ။
တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ပတ္ရွာၿပီးမေတြ့တဲ့အဆံုးၿခံထဲဆင္းလာေတာ့အေနာက္ဘက္ျခမ္းပန္းအိုးေတြတင္ထားတဲ့ေဘးကဒန္းေပၚဝယ္မ်က္လံုးေလးမိွတ္ကာထိုင္ေနသၫ့္သူ႔ဖက္ထုပ္ေလး...။
"Yibo..."
အသံေပးလိုက္ေတာ့မ်က္လံုးဖြင့္ၾကၫ့္သည္။
"စိတ္ရႈပ္သြားတာလား...ေကာ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ဟင့္အင္း..."
"ေကာတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာလဲ
တစ္ခါတစ္ေလ အဲ့လိုကေတာက္ကဆေလးေတြ
ရိွတယ္ Yibo ရယ္..."
"က်န႔္ေကာ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး... ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္...ၿခံျပင္ထြက္ထိုင္
ေနတယ္ဆိုတာလဲ ဒီတိုင္းအခန္းထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္လို႔..."
"အင္းပါ..."
ေဘးခ်င္းယွဉ္ဝင္ထိုင္ေတာ့ဖက္ထုပ္ေလးကတစ္ဖက္တိုးေပးသည္။
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပတ္ဝန္းက်င္ကၿငိမ္သက္ေနဆဲပင္။
"က်န႔္ေကာ..."
"အင္း...ေျပာေလ..."
"အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သာ ေကာင္းကင္ေပၚက
လႀကီးျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေလ က်န႔္ေကာက
ေသခ်ာေပါက္ ေနမင္းႀကီးပဲ..."
လျပၫ့္ရက္ျဖစ္လို႔ဝိုင္းစက္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္အလံုးႀကီးကိုၾကၫ့္ရင္းေျပာလာသၫ့္ Yibo ရဲ့စကား...။
"ေကာက ဘာလို႔ေနမင္းႀကီးလဲ..."
"လကေနရဲ့အလင္းကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီးေတာ့မွ
ေတာက္ပႏိုင္တာေလ...ေနသာမရိွရင္ သူဟာ
ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
"အင္းေလ..."
"ကၽြန္ေတာ့္ဘဝလဲ အတူတူပဲ...က်န႔္ေကာမရိွရင္
မေတာက္ပႏိုင္ေတာ့ဘူး...ကၽြန႔္ေတာ့္ဘဝရဲ့
အရာခပ္သိမ္းက က်န႔္ေကာပဲ..."
"အားယို႔...ေလာင္ဝမ္ေရ ဘယ္ေကာင္မေလးကို
ေျပာဖို႔မ်ားေလ့က်င့္ယူထားတာလဲ...ဒီက
ႏွလံုးသားႏုတဲ့ကိုႀကီးက မင္းစကားေတြကို
ဆက္ၿပီးသည္းခံႏိုင္စြမ္းမရိွေတာ့ဘူး...အရည္
ေပ်ာ္ေနၿပီရယ္..."
ယုန္သြားေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ျပေနတဲ့ Xiao
Zhan ဟာသူ႔ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့ေလးနက္မႈအျပၫ့္နဲ႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္အားနာသြားရသည္။
"ဘယ္ေကာင္မေလးအတြက္မွ မဟုတ္ဘူး...
က်န႔္ေကာ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ...
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ေျပာထြက္လာတဲ့
စကားလံုးတိုင္း က်န႔္ေကာကိုပဲရည္ၫႊန္းခ်င္တာ
..."
"အင္း...ဒါဆို ဖက္ထုပ္ေလးေျပာသလို
ေကာကေနမင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ကေလးကလမင္းႀကီး
ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ...ေသခ်ာတယ္...
အဲ့ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္ေတာ့မွေန့ဘက္ရိွလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...ဘာလို႔လဲသိလား..."
ဖက္ထုပ္ေလးကခ်စ္စဖြယ္ေခါင္းခါျပသည္။
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေကာရဲ့လမင္းေလးကိုပဲ
အၿမဲထြန္းလင္းေစခ်င္လို႔ ေနမင္းႀကီးျဖစ္တဲ့
ေကာက ဘယ္ေတာ့မွထြက္မလာေတာ့ပဲ
ပုန္းေနလိုက္မွာ..."
ေၾကာင္ၾကၫ့္ေနရာကေနဝုန္းခနဲထဖက္ေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနတဲ့ဒန္းေလးေတာင္က်ိဳးက်ေတာ့မလားမွတ္ရသည္။
လည္ပင္းေနရာမွာမ်က္ႏွာအပ္ထားတဲ့ Yibo က
Xiao Zhan ကိုမလႊတ္စတမ္းဖက္တြယ္ထား သည္။
"က်န႔္ေကာ..."
"ေျပာေလ..."
"ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိေနၿပီထင္တယ္...မဟုတ္ဘူး...ခ်စ္ကိုခ်စ္ၿပီးေနၿပီ..."
တစ္ခါမွခ်စ္သူမထားဖူးတဲ့ Xiao Zhan ဟာဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာဘာတံု႔ျပန္ေပးရမလဲမသိ။
"ဟုတ္လား...ဒါေပမယ့္ ဖက္ထုပ္ေလးက
ငယ္ေသးတယ္ေလ...စိတ္ကစားတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ျဖစ္တည္မႈကို အဲ့လူနဲ႔ပဲစၿပီး
အဲ့လူနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္တာ...ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့
အရာရာဟာ အဲ့လူကိုပဲဦးတည္ၿပီးလည္ပတ္
ေနသလိုမ်ိဳး...မနက္မိုးလင္းလာလို႔
မ်က္လံုးဖြင့္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေပၚမွာ
ျမင္ခ်င္တဲ့သူကလဲ ဒီလူပဲ...ညဘက္မအိပ္ခင္
ေနာက္ဆံုးျမင္ခ်င္တဲ့သူကလဲ ဒီလူပဲ...
အဲ့လူမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ေလးညိုးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္
ကမ႓ာပ်က္ခ်င္တယ္...အဲ့လူႃပံုးေနတဲ့အခ်ိန္ဆို
ေလာကမွာ ကံအေကာင္းဆံုးလူသားက
ကၽြန္ေတာ္ပဲ...ဒါကိုအခ်စ္လို႔ ေခါင္းစဉ္တပ္ႏိုင္
လား..."
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖက္တြယ္ထားရာကေနေက်ာကုန္းကိုအသာေလးသပ္ေပးမိေနတဲ့
Xiao Zhan ဟာဖက္ထုပ္ေလးရဲ့ရင္ဖြင့္စကားသံ
အဆံုးျပန္ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းကိုခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္။
"ေကာလဲ သိပ္ေတာ့မေျပာတတ္ေပမယ့္
အဲ့ေလာက္အေျခအေနထိကို ခံစားေနရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္မယ္လို႔ထင္တာပဲ..."
"ဒါဆို အခ်စ္လို႔ေျပာႏိုင္တယ္ေပါ့..."
"အင္း..."
မ်က္ႏွာေလးေမာ့ၿပီးၾကၫ့္လာတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာမိုးေပၚကၾကယ္ေတြထက္ေတာင္
လွရက္လြန္းေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ က်န႔္ေကာကိုခ်စ္တယ္...
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ကို ခ်စ္တာ...တစ္ဘဝလံုးစာ
အတြက္..."
ညပိုးေကာင္ေလးေတြအသံနဲ႔ေလတိုက္ၾကမ္းလို႔သစ္ရြက္အခ်င္းခ်င္းရိုက္ခတ္သံကလဲြၿပီးအရာအားလံုးၿငိမ္သက္ေနသည္။
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြ
ႏူးညံ့စြာယွက္သြယ္ေနပံုကိုဟိုးေကာင္ကင္ေပၚကလမင္းႀကီးခမ်ာသနားစဖြယ္ရွက္ေနရွာၿပီ...။
===================================
Hongya Cave
Ci Qi Kou
အတာေလးကိုခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ😭😭😭။စေနေန့တုန္းအိေပၚပဲြသြားၿပီးအေပ်ာ္ေတြလြန္ေနလို႔ပါ။ဒီၾကားထဲခ်ဳံခ်င္းရဲ့ tourist attraction ေတြလဲလိုက္ရွာဖတ္ေနရေသးလို႔ရယ္။ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။
Unicode Version
မျက်စိမှိတ်ထားပေမဲ့လဲမျက်ခွံပေါ်ကျနေတဲ့အလင်းရောင်ကိုခန့်မှန်းပြီးနေထွက်ပြီမှန်းသိလိုက်ရသည်။
စူးရှနေတဲ့အလင်းရောင်ကကိုယ့်ရှေ့လူတစ်ယောက်ပိတ်ရပ်လိုက်သလိုချက်ချင်းမှောင်ကျသွားသည်။
နားထဲမှာလဲကြမ်းပြင်ကိုရှပ်တိုက်နေတဲ့အသံသေးသေးလေးတစ်ခုကိုပီပီပြင်ပြင်ကြားနေရသည်။
တဖြည်းဖြည်းချင်းကုတင်နဲ့နီးကပ်လာတဲ့ရှပ်တိုက်သံကရပ်သွားပြီးနောက် Xiao Zhan အိပ်နေသည့်နံဘေးတွင်သိမ့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
Xiao Zhan နဲ့ Zu er ကမောင်နှမတွေဖြစ်တဲ့အလျောက်တူညီတဲ့အချက်တွေရှိတယ်။ဥပမာ
အားဖြင့်အိပ်နေတဲ့အချိန်နှောင့်ယှက်ရင်လူသတ်ချင်လာတာမျိုးတို့ဘာတို့။
ခုလဲကြည့်...။
ဘေးတစောင်းအိပ်နေတဲ့နားထဲကိုလေတွေတဖူးဖူးနဲ့မှုတ်ထည့်နေပြန်ပြီ။
"ကျန့်ကျန့်လေး..."
အံမယ်...သူ့အဖေခေါ်နေကျအိမ်ခေါ်နာမည်ကြီးကိုတောင်တိုးတိုးလေးရွတ်နေသေး။
"ကျန့်ကျန့်လေးရေ..."
လက်လှမ်းမီနေတဲ့ကိုယ့်ဘေးကခေါင်းအုံးကိုကောက်ဆွဲပြီးနားပေါ်အုပ်လိုက်တော့ခဏရပ်သွားတယ်။
သိပ်တော့မကြာလိုက်...။
ဘေးတစောင်းအိပ်နေတဲ့ Xiao Zhan ကိုယ်ကိုမရရအောင်ပက်လန်ဆွဲလှန်ခြင်းခံလိုက်ရပြန် သည်။
"ကျန့်ကျန့်ရေ...ထပါတော့...မထသေးရင်
ကျွန်တော် ဘေကျင်းပြန်လိုက်မှာနော်..."
ခေါင်းအုံးနဲ့ဖုံးထားတဲ့အောက်မှာပြုံးနေတဲ့
Xiao Zhan မျက်နှာကြီးကို Yibo မမြင်ရ။
"ကျွန်တော့်ကို ခေါ်လာတုန်းကခေါ်လာပြီး
ဒီလို ဂရုမစိုက်ပဲနေလို့ရကြေးလား..."
Xiao Zhan မထမချင်းဇွဲလျှော့ဖို့စိတ်ကူးလုံးဝရှိပုံမပေါ်တဲ့ဖက်ထုပ်လေးဟာအကြီးအကျယ်သောင်းကျန်ရန်စိုင်းပြင်နေပြီ။
"ထမလား မထဘူးလား...နောက်တစ်ခါထပါ
ဆိုလို့မှမထသေးရင် ဗိုက်ပေါ်တက်ခုန်မှာနော်..."
စောင်ကြီးခေါင်းမြီးခြုံပြီးမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြလိုက်တော့ဒေါခွီးသွားပုံပင်။
စောင်ကိုအသည်းအသန်လိုက်ဆွဲဖယ်သည်။Xiao Zhan ကလဲအောက်ကနေစောင်ကိုတင်းနေအောင်ပြန်ဆွဲထားသည်။
"ကျန့်ကော...ကျွန်တော် စိတ်မရှည်တော့ဘူးနော်..."
ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြလိုက်တော့ဖက်ထုပ်လေးဘက်ကလဲအားကိုလျှော့ချသွားသည်။
ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးအားကုန်သုံးကာဆောင့်ခနဲဆွဲချလိုက်ချိန် Xiao Zhan ကိုယ်ပေါ်ဝါဂွမ်းလုံးလေးတစ်လုံးအိခနဲပြိုကျလာသည်။
အရမ်းကြီးတော့မခံသာ...။
သူ့ဖက်ထုပ်လေးကအရင်လိုပေါက်စနလေးမှမဟုတ်တော့ပဲ။သူ့နီးနီးလူကောင်ကြီးရှိနေပြီ။
ရင်ဘတ်ပေါ်ကအကောင်ပေါက်လေးကိုစောင်နဲ့လုံးထွေးဖက်ထားပြီးမလွှတ်ပေးတော့ထအော်လောက်မယ်လို့တွက်ထားပေမဲ့တစ်စက်လေးတောင်ရုန်းကန်ခြင်းမရှိ။အလိုက်သင့်လေးငြိမ်နေပေးပြန်သည်။
"ကျန့်ကော..."
"ပြောလေ..."
"ဘာလို့ဖက်ထားတာလဲ..."
"မင်းအရမ်းမွှေနေတာ...ကော အိပ်လို့တောင်မရတော့ဘူး...အဲ့ဒါ့ကြောင့် ထပ်လှုပ်လို့မရတော့အောင်ချုပ်ထားတာ..."
"ကျန့်ကော ညကလဲအစောကြီးအိပ်တာပါ... ကျွန်တော်နဲ့သိပ်မကွာဘူးလေ..."
"ဘာကို ကျွန်တော်နဲ့သိပ်မကွာတာလဲ...မင်း
မနေ့က လေယာဉ်ပေါ်မှာတောက်လျှောက်
ကောပုခုံးကိုမှီပြီး အိပ်လာတာလေ...အဲ့တော့
အခုအားတွေပြည့်နေပြီပေါ့...ကောဆို မနေ့ညက
တစ်ချိန်လေးပဲ ကောင်းကောင်းအိပ်ရသေးတာ
...ဒါတောင်စကားကောင်းနေလို့ အိပ်ယာဝင်တာ ပုံမှန်ထက်နောက်ကျသေးတယ်..."
"တစ်နေ့ရှစ်နာရီအိပ်ရ တော်ပြီပေါ့..."
"ကိုယ်ချင်းစာစိတ်မရှိတဲ့ အကောင်စုတ်လေး..."
ဖက်ထုပ်လေးကဟွန့်ခနဲနှာခေါင်းရှုံ့သည်။ဒါပေမယ့်လက်တွေကသူ့ခါးကိုသစ္စာရှိရှိချိတ်တွယ်ထားသည်။
"ဘယ်အချိန်ထိ ဒီလိုနေရမှာလဲ..."
"နောက်ထပ် ငါးမိနစ်လောက်ပဲကွာ...မျက်လုံးကဘယ်လိုမှမပွင့်သေးလို့..."
ခြံထဲကပုရစ်သံလေးတွေတစီစီကြားနေရသည်။
ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်သစ်ပင်အကြီးကြီးတစ်ပင်ကိုမြင်နေရသည်။ဩစီမှာရှိတဲ့သူတို့ခြံထဲကလိုမေပယ်လ်ပင်တွေတော့မဟုတ်ဘူး။သာမန်သစ်ပုတ်ပင်လေးတွေ။
'သာမန်'ဆိုတဲ့စကားက Yibo အတွက်အရမ်းထူးခြားတယ်။
သူချစ်နေမိတဲ့ကျန့်ကောကလဲသာမန်ဆန်ဆန်လူသားတစ်ယောက်ပဲလေ။
ယုန်သွားလေးတွေ...
မှဲ့နက်လေးတွေ...
စိတ်လိုလက်ရရယ်လိုက်တိုင်းရယ်ထွက်လာတတ်တဲ့အရူးလိုတဟိဟိအသံလေးတွေ...
ရှက်သွားရင်လည်ပင်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်တတ်တာတွေ...
ကော်ဖီသောက်ရင်းနှုတ်ခမ်းအပေါ်မှာပေသွားတာလေးကိုလျှာနဲ့သပ်လိုက်တာတွေ...
ကလေးတစ်ယောက်လိုသားရေစာအရမ်းစားတတ်တာတွေ...
အဘိုးကြီးလေးတစ်ယောက်လိုစိတ်ပူပန်တတ်တာတွေ...
ပြသာနာတစ်ခုဖြစ်လို့မရှင်းတတ်တော့ဘူးဆိုမျက်လုံးပြူးပြူးလေးနဲ့ကြည့်တတ်တာတွေ...
စသည်ဖြင့်တကယ်ကိုသာမန်ဆန်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ။
အဲ့လိုသာမန်ဆန်လွန်းတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုမှချစ်မိတဲ့သူ့အချစ်တွေကလဲသာမန်ဆန်ဆန်ပါပဲ။
ပျော်ရွှင်မှုတွေဝေမျှချင်တယ်...
ဝမ်းနည်းမှုတွေဖေးမချင်တယ်...
ဒီလောက်လေးပဲ...။
ဘာမှထပ်ပြီးပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်၊ရယူလိုစိတ်တွေမရှိပဲဒီလူသားဘေးမှာအခုတိုင်းလေးတစ်သက်တာ
အတွက်နေခွင့်ရရင်ကိုပဲဘဝကပြီးပြည့်စုံနေပြီ။
ငါးမိနစ်ကနေနာရီဝက်ဖြစ်သွားသည်အထိဘယ်သူ့ဘက်ကမှလှုပ်ရှားခြင်းမရှိသေး။
"ကျန့်ကော..."
"အိုက်ယား...ထပြီ ထပြီ...စိတ်မဆိုးနဲ့တော့..."
Xiao Zhan ကဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ထထိုင်ပြီးသဘက်ယူကာရေချိုးခန်းထဲဝင်ရန်ပြင်သည်။
"ကျန့်ကောသွားပွတ်တံမှာ ကျွန်တော်သွားတိုက်ဆေး ထည့်ပေးထားတယ်... အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထပ်ထည့်နေမှာစိုးလို့..."
"အင်း ကျေးဇူး...ဖက်ထုပ်လေးပျင်းနေရင်
အောက်ထပ်မှာသွားစောင့်နေလေ...ကော
ခဏနေဆင်းလာခဲ့မယ်..."
"အင်း..."
ရေချိုးရင်အချိန်သိပ်မယူတတ်တဲ့ Xiao Zhan
အတွက်ဆယ်မိနစ်ဆိုတဲ့အချိန်ကလုံလောက်တာထက်ပိုနေပါပြီ။
ဆွယ်တာအဝါလေးတစ်ထည်နဲ့ဂျင်းပန်စွပ်လိုက်တော့အပြင်သွားဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလေ။
အောက်ထပ်ဆင်းလာချိန်မီးဖိုချောင်ထဲ Zu er တစ်ယောက်ပဲထိုင်နေတာကိုတွေ့သည်။
ပါးကမနေ့ကတစ်ရက်ခွင့်ယူပြီးပြီဖြစ်လို့ဒီနေ့ဆက်နားလို့မရတော့တာမို့လို့အလုပ်သွားပြီ။
ဒါပေမယ့်ဖက်ထုပ်လေးကဘယ်ရောက်သွားတာလဲ။
"Zu er...နင်တစ်ယောက်တည်းလား...ငါ့
ဖက်ထုပ်လေးရော..."
မနက်စာပေါက်စီလုံးတဝတပြဲစားနေတဲ့ Zu er ကနှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ရွဲ့ပြီးလှမ်းကြည့်သည်။
"နားကြားပြင်းတွေကပ်လိုက်တာ...ဘာကို
ငါ့ဖက်ထုပ်လေးလဲ...Yibo က ဘာမှ
ကောဖက်ထုပ်လေး မဟုတ်ဘူး...Zu er
ဖက်ထုပ်လေး...ရပြီလား..."
"ဘာ နင့်ဖက်ထုပ်လေးလဲ...အံ့ဩပါ့...အိုးကမပူ
စလောင်းကပူနေတယ်..."
"အေးပါ...ပြောနိုင်တုန်းပြောထားဦးပေါ့...
နောင်ငါးနှစ်နေရင် ကောယောက်ဖအနေနဲ့
လက်ဆွဲပြီးခေါ်လာပစ်မယ်...အဲ့ခါကျမှ
မျက်ရည်တွေ ဘူးသီးလုံးလောက်ကျမပြနဲ့..."
"ဟိုကသာ နင့်ကိုပြန်ပြီးအဖက်လုပ်ပါစေဦး...
ကဲ ပါ...အဲ့ကိစ္စထားဦး...Yibo ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ...ပြောဦး..."
"မသိဘူးလေ...အပေါ်ထပ်ကဆင်းလာပြီး
မနက်စာက ကောဆင်းလာမှတူတူစားမှာမို့လို့
ဒီနားတစ်ဝိုက်လျှောက်ကြည့်မယ်ပြောပြီး
ထွက်သွားတာပဲ..."
"ဟ...အဲ့လိုပြောတိုင်း လွှတ်လိုက်စရာလား Zu er ရယ်...ကိုယ်ကအိမ်ရှင်လေ...တူတူလိုက်သွားရမှာပေါ့...တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
"Zu er စားနေတဲ့ ပေါက်စီမှမကုန်သေးတာ..."
"အေး...နင်တစ်သက်လုံး အဲ့ပေါက်စီပဲထိုင်စားနေလိုက်...မင်္ဂလာဆောင်လဲ အဲ့ပေါက်စီနဲ့ဆောင်...
ကလေးမွေးလဲ အဲ့ပေါက်စီနဲ့မွေး..."
ပေါက်စီတစ်ကိုက်ထပ်ကိုက်ပြီးသူ့ကိုအဖက်မလုပ်တော့တဲ့ညီမဖြစ်သူကိုဘယ်လိုပြောဆိုဆုံးမရမှန်းလဲမသိတော့။
ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေဆိုတာအမှန်တော့ 'သိသာသိစေမမြင်စေနဲ့' ဆိုသလိုမျိုးလေ။အစ်ကိုဖြစ်သူကအတင်းကြီးတွန်းပို့နေရတဲ့အထိဒီဟာမလေးတုံးနေတာတော့လဲအဆင်မပြေ။
ကိုယ်ကလည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိသလောက်သူကဒူနေတာလက်လန်တယ်။
ပြောနေဆိုနေတုန်းအိမ်ရှေ့ခြံတံခါးဝကနေဝုန်းဒိုင်းကျဲပြီးဝင်လာသူမှာ Xiao Zhan မျှော်နေသူပင်။
သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ရှိရာတောက်လျှောက်ဝင်ချလာတဲ့ဖက်ထုပ်လေးကမျက်နှာကြီးလဲဆူပုပ်လို့။
"Yibo...ဘာဖြစ်လာတာလဲ..."
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး..."
ထွက်လာတဲ့စကားနဲ့မျက်နှာကဆန့်ကျင်ဖက်...။
ရပ်နေတဲ့ဘေးနားကခုံမှာဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး
ဝင်ထိုင်ပြီး Zu er နည်းတူပေါက်စီတစ်လုံးကို
တမြုံ့မြုံနဲ့ကိုက်ဝါးနေသည်။
"ကောရဲ့ဖက်ထုပ်လေးကို ဘယ်သူအနိုင်ကျင့်လိုက်လို့လဲ..."
ပေါက်စီဝါးနေလို့ပါးစောင်တစ်ဖက်ဖောင်းတက်နေတဲ့ Yibo ကဘုကြည့်ကြည့်သည်။
"ကျွန်တော်က ကလေးလား...အနိုင်ကျင့်ခံရအောင်..."
"ကောရဲ့ဖက်ထုပ်လေးက ကလေးတွေထက်ကို
ချစ်ဖို့ကောင်းနေတော့ တစ်ယောက်ယောက်
အနိုင်ကျင့်မှာစိတ်ပူရတာပေါ့..."
"မဆိုင်တာတွေမပြောနဲ့..."
Zu er ကတော့သူမကိုရွဲ့ပြီးပြောနေသလားအောက်မေ့ရလောက်တဲ့အစ်ကိုဖြစ်သူစကားတွေ
ကြောင့်စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့အိမ်ရှေ့ခန်းကိုထထွက်လာလေသည်။
"ကျန့်ကောတို့ ချုံချင်းက ကလေးတွေက အင်္ဂလိပ်စာ တော်တော်ညံ့ကြတဲ့ပုံပဲ...နောက်ကျမှ အခမဲ့စာသင်ဝိုင်းတွေ လာဖွင့်ပေးရမယ်..."
"ဟုတ်လား...ဘာလို့လဲပြောပါဦး...ကော
မသိလို့..."
"ခုနက လမ်းထိပ်ခဏထွက်သွားတုန်း
ပေါက်စတစ်သိုက်ဆော့နေတာတွေ့လို့
ဝင်ကြည့်တာကွာ...သူတို့က အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ
ဆက်နေကြတာ...နောက်ဆုံးတစ်လုံးပဲ
ဆက်ဖို့ကျန်တော့တာ...အဲ့တစ်လုံးကိုဆက်မရပဲ
ခေါင်းချင်းဆိုင်နေကြတာ..."
"အင်း အင်း...ဆက်ပြောပါဦး..."
သူ့ဖက်ထုပ်လေးစားရင်းသောက်ရင်းပြောနေတာဆိုတော့နင်နေမှာစိုးလို့ရေတစ်ခွက်ငှဲ့ပေးရသေးသည်။
"အဲ့မှာနောက်ဆုံးစာလုံးက color ကွာ...
ဒါပေမယ့်သူတို့က u ပါတဲ့ colour ပဲသိတာ...
နှစ်ခုကအဓိပ္ပာယ်တူပေမဲ့ American English နဲ့
British English ဆိုပြီးကွဲတယ်...တရုတ်မှာက British English အသုံးများတာမလား..."
"အင်းလေ..."
"အဲ့မှာ ကျွန်တော်ကဘာရယ်မဟုတ်ဘူး...မင်းတို့
ဖြည့်တဲ့စာလုံးက မှားနေတယ်ပေါ့နော်...colour
ကို u ဖြုတ်ပြီးထည့်ကြည့်ပါလားလို့
ပြောလိုက်တာ..."
"ပြောလိုက်တော့ ဘာဖြစ်လဲ..."
"ကျွန်တော့်ကို ဘာပြန်ပြောတယ်မှတ်လဲ...ဒီအစ်ကိုကြီးက ဒီအသက်ဒီအရွယ်ရောက်နေပြီ...
အင်္ဂလိပ်စာအခြေခံတောင် မသိသေးဘူးဆိုပဲ..."
အဝေးကပြောရတာကိုအားရပုံမပေါ်တော့တဲ့ Yibo က Xiao Zhan ကိုဆွဲချပြီးသူ့ဘေးခုံမှာထိုင်ခိုင်းလေသည်။
"အဲ့ဒါနဲ့ကျွန်တော်ကလဲတင်းသွားပြီး မင်းတို့ကရော ဘယ်လောက်ပြောတတ်လို့လဲဆိုပြီးပြန်မေးလိုက်တာ...သောက်ကလေးတွေက ကျွန့်တော့်ကို
ဖဲ့သွားတယ်..."
"ဟင်...ဘယ်လိုဖဲ့လိုက်တာလဲ..."
"သူတို့ထဲကနည်းနည်း လောက်လောက်လားလား
ရှိပုံပေါ်တဲ့ တစ်ယောက်ကထွက်ချလာပြီး
I am a handsome man but you are a
beautiful boy တဲ့...ကျွန်တော့်ကိုပြောသွားတာ
ကြည့်ဦး..."
ရယ်ချင်စိတ်ကိုအောင့်ထားမရတဲ့ Xiao Zhan
ပါးစပ်ကအသံကြီးထွက်လာတော့မြှားဦးကသူ့ဘက်ဦးတည်ချက်ပြောင်းသည်။
"ကျန့်ကောက ဘာရယ်တာလဲ...ရယ်စရာပါလို့လား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...တခြားအကြောင်းတစ်ခု
တွေးမိသွားလို့ပါ..."
"ကျွန်တော်တစ်ချိန်လုံး ပြောနေသမျှကို ဂရုတစိုက် နားထောင်မနေဘူးဆိုတဲ့
သဘောလား..."
"မဟုတ်ပါဘူး ဖက်ထုပ်လေးရယ်...နားထောင်နေတာပေါ့..."
"ဒါဆို ဘာလို့တခြားတစ်ခုတွေးပြီး ထရယ်ရတာလဲ..."
"မရစ်ပါနဲ့တော့ကွာ...ကော ဝန်ခံပါတယ်... beautiful အပြောခံလိုက်ရလို့ ဒေါတွေပွနေတဲ့
မင်းကိုရယ်မိတာပါ...ကျေနပ်ပြီလား..."
မျက်နှာနုနုလေးထက်ကမျက်ခုံးမွှေးကြီးမှာ
angry bird ဆန်သွားပြန်ပြီ။
"အိုက်ယား...ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...အဲ့လို
မျက်နှာကြီးဆက်လုပ်နေရင် ကောဖက်နမ်းပစ်လိုက်မှာနော်..."
"နမ်းပေါ့...ဘယ်သူက မနမ်းခိုင်းလို့လဲ...
ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကျန့်ကောပိုင်တယ်..."
စပြောမိတာလဲ Xiao Zhan ပဲဖြစ်သလို၊ဟိုကပြန်ပြောတော့မျက်နှာတွေပူထူသွားပြန်တာလဲ
Xiao Zhan ပါပဲ။
"Zu er ရေ...မြန်မြန်စားလေ...နေခေါင်းတည့်ချိန်ကြီးကျ သွားလို့မကောင်းဘူး..."
အရူးကားရိုက်ပြီးအိမ်ရှေ့ခန်းကိုထွက်သွားတဲ့
ကျန့်ကောကိုကြည့်ရင်းသေမတတ်အသည်းယားလာမိတဲ့သူ့အဖြစ်ကပေါက်စီကိုသာအားရပါးရ
ကိုက်ဝါးရင်းစိတ်ဖြေရသည်။
ဒီလူသားရဲ့အသက်ရှူသံလေးကအစမြတ်နိုးမိနေတဲ့သူ့အဖြစ်ကလဲဝဋ်ကြီးပါရဲ့...။
အိမ်ကထွက်လာတော့ဆယ်နာရီထိုးနေပြီ။Xiao Zhan အဖေကဒီတစ်ခေါက် Yibo ပါလာတဲ့အတွက်မြို့ကိုလျှောက်ပတ်ပြပေးဖို့အိမ်နားက
အသိကားသမားဦးလေးကြီးတစ်ယောက်ကိုကြိုငှားပေးထားသည်။
ကားပေါ်တက်တော့ Yibo ကနောက်ခန်းမှာပဲဝင်ထိုင်လိုက်တာဖြစ်လို့အလိုလိုနေရင်း Xiao Zhan
က Yibo ဘေးနားရောက်သည်။
သနားစရာ Zu er လေးကတော့ရှေ့ခန်းကိုအော်တိုမက်တစ်ဒိုးလိုက်ရသည်။
"ကော...Zu er တို့ဘယ်အရင်သွားမှာလဲ..."
"Ci Qi Kou လေ...အန်ကယ် Chou သိတယ်... ကားမထွက်ခင်တည်းက ကောပြောပြီးသား..."
"အဲ့ဒါဘာကြီးလဲ ကျန့်ကော..."
ကားပြတင်းအပြင်ဖက်ကိုငေးကြည့်နေရာကနေ
မေးလာတဲ့ Yibo ကြောင့်နယ်ခံဖြစ်တဲ့ Xiao Zhan က tourist guide ရာထူးကိုအပြည့်အဝယူလိုက်သည်။
"အင်း...ဖက်ထုပ်လေးကမသိတော့ ကောက
ပြောပြရမှာပေါ့...Ci Qi Kou ဆိုတာရှေးဟောင်း ကြွေထည်ရွာလေ...အရင်က Long Yin လို့ခေါ်တာလေ...နောက်မှ Ci Qi Kou လို့ပြောင်းလိုက်တာ..."
"ဘာလို့ကြွေထည်ရွာလို့ခေါ်တာလဲ..."
"Ming နဲ့ Qing မင်းဆက်တွေတည်းက အဲ့ရွာမှာ
ကြွေထည်ပစ္စည်းတွေထွက်တာလေ...
အုတ်ဖိုအကြီးကြီး အခုနှစ်ဆယ်ကျော်လောက် ရှာတွေ့လိုက်သေးတယ်...ဟိုရောက်ရင် ကောလိုက်ပြမယ်..."
"အင်း..."
သူတို့သွားနေတဲ့ Ci Qi Kou ရွာကကျန့်ကောတို့
အိမ်ရှိတဲ့ Shapingba အပိုင်မှာပဲဆိုတော့ကားသိပ်မစီးလိုက်ရ။
ကားသမားဦးလေးကြီးကဧည့်သည်တွေလာရင်လိုက်ပို့ရလွန်းလို့ခဏခဏရောက်ဖူးနေသည့်ပုံပင်။ကားပေါ်မှာပဲစောင့်တော့မည်ဆိုပြီးကျန်ခဲ့သည်။
ဝင်ဝင်ချင်းတံခါးမုဒ်ဝကကျောက်တိုင်ကြီးတွေရဲ့
ခမ်းနားမှုမှာအရင်ခေတ်ဘုရင်မင်းဆက်တွေရဲ့
အရှိန်အဝါကလွှမ်းခြုံထားသေးသည်။
အထဲမှာလဲလာရောက်လည်ပတ်တဲ့နိုင်ငံခြားသားတွေအမြောက်အမြားရယ်။
"ဒီမှာရှိတဲ့ နှစ်ထပ်သုံးထပ်အဆောက်အဦးတွေက
များသောအားဖြင့် ဝါးနဲ့သစ်တွေသုံးထားတာ
များတယ် ဖက်ထုပ်လေးရဲ့..."
"လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေများတယ်နော်..."
"ဟုတ်တယ်...ဒီရွာရဲ့အဓိကဆွဲဆောင်မှု
သုံးမျိုးမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကထိပ်ဆုံးပဲ... လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပေါင်း တစ်ရာနီးပါးလောက်
ရှိတယ်...ကျန်တဲ့နှစ်မျိုးက အနုပညာပြခန်းတွေနဲ့
ရှုပန်းထိုးထည်ဆိုင်တွေလေ...ရှုပန်းထိုးထည်
ဆိုတာ စီချွမ်ပန်းထိုးထည်တွေနဲ့အတူတူပဲ..."
လမ်းတစ်လျှောက်ဆိုင်တိုင်းဆိုင်တိုင်းမီးပုံးအနီလေးတွေချိတ်ထားသည်မှာမျက်စိပဒာသဖြစ်ချင်စဖွယ်။
သူက Yibo ကိုရှင်းပြပြီးအေးဆေးလေးလျှောက်လာနေပေမဲ့ Zu er ကတော့စွတ်စွတ်ဆတ်ဆတ်နဲ့
ပန်းထိုးထည်ဆိုင်တွေထဲတောင်ဝင်ကြည့်နေလေပြီ။
ဆိုင်အဝမှာတင်ပန်းချီခြယ်ထားတဲ့ခေါက်ယပ်တောင်ဆိုဒ်စုံကိုတွဲလောင်းချီထားသည်။တော်တော်ကိုအနုစိတ်ထားသည့်လက်ရာမျိုးတွေ။
ခြောက်သွေ့နေသည့်သစ်ပုတ်ပင်တစ်ပင်ပေါ်မှာနားနေသည့်ငှက်နှစ်ကောင်ပုံကိုလက်နဲ့ပန်းထိုးနေသောမိန်းမကြီး၏ကျွမ်းကျင်မှုမှာထမင်းစား ရေသောက်လိုပင်။
ခေါင်းပေါ်မှာအဖောင်းကြီးပါသည့်တစ်ကိုယ်လုံး
နက်စွေးနေသည့်ငှက်သည်တရုတ်မှာတွေ့လေ့တွေ့ထမရှိတဲ့ငှက်ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သိချင်စိတ်ပြင်းပြလာသည့် Xiao Zhan ကထုတ်မေးလိုက်သည်။
"အဲ့ဒါဘာငှက်လဲ အဒေါ်..."
"အောက်ချင်းငှက်လို့ခေါ်တယ် လူလေးရဲ့..."
"ဟုတ်လား...ဒီမှာက များသောအားဖြင့်
ဇာမဏီငှက်တို့ နဂါးတို့ပဲအထိုးများကြတာ
မလား...ဧည့်သည်တွေကလဲ အဲ့လိုပုံတွေပဲ
အဝယ်များကြတာလေ..."
"ဟုတ်တယ်ကွဲ့..."
"ဒါဆို ဘာလို့အဒေါ်လဲအဲ့လိုလူကြိုက်များမဲ့ပုံကို
မထိုးတာလဲ..."
မေးပြီးတော့မှကိုယ့်မေးခွန်းကအရမ်းစွက်ဖက်ရာရောက်နေမလားလို့အတွေးဝင်မိသေးသည်။
ဒါပေမယ့်ပန်းထိုးနေတဲ့အဒေါ်ကြီးကစိတ်ခုသွားပုံမပေါ်ပဲ Xiao Zhan ကိုချစ်စနိုးသာပြုံးကြည့်သည်။
"အောက်ချင်းငှက်တွေအကြောင်း လူလေးကြားဖူးလား..."
"သူတို့အဖော်ငှက်မ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတဲ့အချိန်
သစ်ခေါင်းထဲပိတ်ပြီး ကလေးမမွေးမချင်းအောက်ချင်းငှက်အထီးက သူကိုယ်တိုင်
ရှာထားတဲ့အစာကို ပါးစပ်နဲ့ခွံ့ကျွေးတယ်လို့တော့ကြားဖူးတယ် အဒေါ်..."
"အဲ့ဒါပဲလား...တခြားဘာသိသေးလဲ..."
သူစာအုပ်ထဲမှာဖတ်ဖူးတာတော့ဒီလောက်ပါပဲဆိုတဲ့ Xiao Zhan မျက်နှာကဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။
"သူကိုယ်တိုင်အပြင်ကပိတ်ထားပြီး အစာခွံ့ဖို့ နှုတ်သီးပေါက်လေးတစ်ပေါက်ပဲ ချန်ထားတဲ့နေရာမှာ အကယ်၍ တစ်ခုခုယိုယွင်းနေရင်
ငှက်မကို အစာဆက်မကျွေးတော့ပဲ
အသေခံခိုင်းသလို သူကိုယ်တိုင်လဲမြေကြီးနဲ့ခေါင်းနဲ့ဆောင့်ပြီး သတ်သေပလိုက်တယ်..."
အဒေါ်ကြီးက Xiao Zhan နောက်ကထွက်လာတဲ့
ဖက်ထုပ်လေးရဲ့အသံကိုဝမ်းသာအားရခေါင်း ညိတ်ပြီးထောက်ခံလေသည်။
"ဖက်ထုပ်လေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ..."
"ဒီလိုပဲပေါ့...ကျွန်တော်က ငတုံးမှမဟုတ်တာ..."
"ဒါဆို အောက်ချင်းငှက်အထီးက ဘာလို့သတ်သေတာလဲ..."
"ကျန့်ကောပြောကြည့်လေ..."
"မသိပါဘူးဆိုနေမှ..."
"ဉာဏ်ရည်မမှီတဲ့သူ..."
"မင်း!!!ကိုယ့်ထက်အကြီးကို..."
အဒေါ်ကြီးရဲ့သဘောတကျရယ်သံထွက်လာမှသူတို့စကားနိုင်လုပွဲကအဆုံးသတ်သည်။
"အောက်ချင်းငှက်တွေဟာ သစ္စာတရားကို
သိပ်ပြီးတန်ဖိုးထားတဲ့ငှက်တွေလေ လူလေးရယ်...သူကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးထားတဲ့ အသိုက်ဟာ
ခြေရာလက်ရာပျက်နေပြီဆိုမှတော့ သူ့ကို
သစ္စာဖောက်တယ်ပဲ မှတ်ယူလိုက်တာပေါ့..."
"ဒါဆို ငှက်မကတကယ်ပဲ တခြားငှက်အထီး
တစ်ကောင်နဲ့ဖောက်ပြန်တာလား ဒေါ်ကြီး..."
Zu er ကတအံ့တဩဝင်မေးတော့အဒေါ်ကြီးကတစ်ချက်စဉ်းစားပြီးနောက်ပြန်ဖြေသည်။
"အင်း...ပြောရခက်တယ်ကွယ်...ဒေါ်ကြီး
အမြင်အရတော့ မဟုတ်ဘူးလို့ပဲပြောချင်တယ်...
အထီးတွေတောင် ဒီလောက်သစ္စာရှိမှတော့
မိခင်စိတ်ဝင်နေတဲ့ ကိုယ်ဝန်သည်အမတွေကလဲ
မဖောက်ပြားလောက်ပါဘူး...အသိုက်ပျက်တယ်ဆိုတာမှာ တစ်ခါတစ်လေရှဉ့်တို့ဘာတို့လို့ အကောင်သေးသေးလေးတွေဘာတွေ
ကိုက်တာဖဲ့တာလဲရှိနိုင်တယ်လေ ကလေးမရဲ့..."
"အဲ့ဒါကြီးကျတော့ မမိုက်ပါဘူး...အထဲကအောက်ချင်းငှက်မနဲ့ ကလေးကဘလိုင်းကြီး
သေတာပေါ့...ဟုတ်တယ်မလား ကော..."
"တိရစ္ဆာန်မလား Zu er ရယ်... စဉ်းစားဆင်ခြင်
ဉာဏ်မှမရှိတာ..."
အဒေါ်ကြီးကတော့ဘာမှဆက်မပြောပဲသူတို့မောင်နှမတွေတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ပြောနေတဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီးပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ကြည့်နေသည်။
"ဒါဆို အဒေါ်ကဒီအောက်ချင်းငှက်ပုံကို
သစ္စာရှိတဲ့အကြောင်းသိစေချင်လို့ ထိုးတာပေါ့...
ဟုတ်လား အဒေါ်..."
"အဲ့ဒါတစ်ခုတည်းအတွက်ပဲတော့ မဟုတ်ဘူး
လူလေးတို့ရဲ့...ဘယ်လောက်သေးငယ်တဲ့အရာပဲ ဖြစ်နေပါစေ သူတို့ဘဝနဲ့သူတို့ဖြစ်တည်မှုမှာတော့ စံတင်လောက်စရာအချစ်တွေ ရှိတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းသိစေချင်လို့...တော်ဝင်ငှက်တွေ
ဖြစ်တဲ့ ဇာမဏီငှက်တို့ ဖီးနစ်ငှက်တို့မှာပဲ မြင့်မြတ်တဲ့ချစ်ခြင်းတရားတွေ သစ္စာတရားတွေရှိတာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း လူတွေသိအောင်ပြောပြချင်တယ်..."
ဝေ့ခနဲကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်ထူးထူးဆန်းဆန်းဖက်ထုပ်လေးရဲ့မျက်ဝန်းတွေမှာတောက်ပတဲ့အရောင်တွေဖြာထွက်နေသည်။
နှုတ်ခမ်းလေးကလဲပြုံးယောင်သန်းလို့...။
မဟုတ်မှလွဲရောဒီကောင်လေးအချစ်နဲ့တွေ့နေပြီလားမသိ။ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ Zu er လေးကိုကံကောင်းစေချင်ပါတယ်။
ဘာပဲပြောပြော Yibo ကမိကောင်းဖခင်သားသမီးလေးလေ။မိဘဖြစ်သူတွေကငွေကြေးပြည့်စုံနေတာတောင်ဆိုးသွမ်းရမ်းကားခြင်းမရှိပဲသူ့ဟာသူငြိမ်ငြိမ်ကုတ်ကုတ်လေးပဲနေတတ်သည့်ကောင်လေးမျိုး။ကိုယ့်ညီမနဲ့တွဲဖြစ်သွားရင်
တောင်နစ်နာစရာမရှိပါဘူး။
သေချာတွေးကြည့်ရင် Yibo ဘက်ကတောင်နစ်နာဦးမယ်။Zu er လိုရူးကြောင်ကြောင်ဂေါက်သီးနဲ့သူ့ဖက်ထုပ်လေးဘယ်လိုကြည့်ကြည့်လိုက်ကိုမလိုက်ဖက်တာ။
နေ့လည်စာတွေဘာတွေစားပြီးထွက်လာတော့နှစ်နာရီကျော်နေပြီ။
ဒီမှာကရိုးရာစားသောက်ဆိုင်တွေရောအနောက်တိုင်းစားသောက်ဆိုင်တွေပါရှိတော့မဆိုးဘူးပြောရမယ်။
"ကျန့်ကော...ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပြန်တော့မှာလား..."
"ချုံချင်းရောက်ပြီးမှတော့ Hongyadong ကို
မသွားရင်မတန်ဘူး Yibo ရဲ့..."
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်...ငါနဲ့ကောဆို
ချုံချင်းလာတိုင်း Hongyadong ကိုမလာမဖြစ်ပဲ..."
"ကောတို့က မနက်ဖြန်ညနေလောက်မှပြန်မှာလေ...အဲ့တော့ ဒီနေ့လျှောက်လည်ရင်းနဲ့
ညနက်သွားလဲကိစ္စမရှိဘူး...ရောက်သင့်တဲ့
နေရာလေးတွေတော့ စုံအောင်သွားမှ..."
Ci Qi Kou ကနေမရှိဘူးဆိုနာရီဝက်လောက်ကားစီးလိုက်ရတယ်။
တကယ်လဲသွားရတာနဲ့တန်အောင်စိတ်ကျေနပ်စရာပါ။
မတ်ဆောက်တဲ့တောင်ကမ်းပါးတွေမှာကပ်ပြီးတည်ထားတဲ့ခြေတံရှည်အဆောက်အဦးကြီးတွေမှာပေရူလူမျိုးတွေရဲ့ယဉ်ကျေးမှုအပြည့်နဲ့။Sprited Away ဆိုတဲ့ဂျပန် animation ရုပ်ရှင်ထဲကအဆောက်အဦးတွေနဲ့တောင်ခပ်ဆင်ဆင်။
အထပ်ပေါင်း(11)ထပ်ရှိပြီးနာမည်ကြီးတဲ့လမ်းကြီးလေးလမ်းပါဝင်တယ်။ဒုတိယထပ်က Zhiyanhe ဘားလမ်းတွင်နာမည်နဲ့လိုက်အောင်
နာမည်ကြီးဘားတွေမျိုးစုံရှိသည်။လေးထပ်မြောက်မှာရှိတဲ့ Tianchengxiang ပေရူယဉ်ကျေးမှုလမ်းကတော့လူအတိုးဆုံးပဲ။အစားအသောက်လမ်းကကိုးထပ်နဲ့ဆယ်ထပ်မှာ။
အေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်ပြီး Jialing မြစ်ထဲဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမယ့်နေလုံးကြီးကို
အချိန်ယူကြည့်ချင်ရင်တော့အပေါ်ဆုံးထပ်မှာရှိတဲ့လသာဆောင်လမ်းကလုံးဝ perfect ပဲ။
Xiao Zhan တို့သုံးယောက်လဲလူသိပ်မတိုးတဲ့
လသာဆောင်လမ်းမှာပဲခဏတဖြုတ်ထိုင်ဖြစ်ကြတယ်။
ဟိုးအောက်မှာမြင်နေရတဲ့ Jialing မြစ်ကြီးက
ဖြည်းဖြည်းနှေးနှေးလေးစီးလို့။
"ကောတို့လာတာ နည်းနည်းစောသွားတယ်
Yibo ရာ...(6)နာရီလောက်ဆို မီးတွေစထွန်းပေးပြီ..."
"ဟုတ်တယ်ရယ်...Zu er တို့ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်
လာတုန်းက ဟိုမှာမြင်နေရတဲ့ Qiansimen တံတားကနေလှမ်းကြည့်တာလေ...အရမ်းလှတာပဲ..."
"အဲ့တုန်းက ကောတို့လာတဲ့အချိန် မီးထွန်းလိုက်ပြီလေ..."
"ဒါက အရင်ခေတ်ကမြို့ရိုးလားကျန့်ကော..."
"မဟုတ်ဘူး Yibo ရဲ့...ဒါကခံတပ်ကြီးလေ... တရုတ်ရဲ့အစောဆုံး ဆိပ်ခံတံတားလဲ
ဟုတ်တယ်..."
"ဪ..."
ဘေကျင်းလိုလေထုညစ်ညမ်းမှုအတော်များတဲ့မြို့မှာပုံမှန်နေထိုင်နေရတဲ့တစ်ချို့သူတွေအတွက်
မြစ်ရေပြင်ကိုဖြတ်ပြီးတိုက်လာတဲ့လတ်လတ် ဆတ်ဆတ်လေမျိုးတကယ်လိုအပ်တယ်။
မနက်ဖြန်လေယာဉ်ကွင်းမဆင်းခင်မနက်တစ်ပိုင်းအားနေတာဖြစ်လို့ဖက်ထုပ်လေးကိုမြို့လယ်ကောင်မှာရှိတဲ့ Jiefangbei လူထုလွတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်ဆီခေါ်သွားဦးမှပါ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ငါးနာရီခွဲနေပြီ။
Yibo နဲ့ Zu er ရေချိုးနေတုန်းအကြီးဖြစ်တဲ့
Xiao Zhan ကညစာကိုအပြေးအလွှားပြင်ရသည်။
ပုခုံးတစ်ဖက်လုံးညောင်းချိကိုက်ခဲနေတာအိပ်ရာထဲဝင်ပြီးဘုန်းခနဲပစ်လှဲပလိုက်ချင်တဲ့အထိပဲ။
အပြန်တုန်းကကားပေါ်မှာပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေပုံပေါ် တဲ့ဖက်ထုပ်လေးကအနောက်ကူရှင်ကိုမှီရင်းငိုက်နေတာမြင်တော့ဇက်နာမှာစိုးလို့ခေါင်းကိုအသာလေးမပြီးသူ့ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်တဲ့အကျိုးဆက်တွေ...။
ကလေးနှစ်ကောင်ထွက်လာတော့ရေအမြန်သွားချိုးရသည်။သူတို့လေးတွေကိုယ့်ကိုစောင့်ရင်းဗိုက်ဆာနေမှာကိုမလိုချင်။
ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လာတော့နှစ်ယောက်သား
မျက်နှာငယ်လေးနှင့်သူ့ကိုမျှော်နေရှာပုံပင်။
"ကျန့်ကောအဖေရော..."
"ပါးတို့စိုက်ခင်းထဲမှာ ညစောင့်အိပ်မယ့်သူ
ဒီနေ့ခွင့်ယူသွားလို့ မနက်စောစောမှ
အိမ်ပြန်လာမယ်ဆိုပြီး ကောကိုဖုန်းလှမ်းဆက်ထားတယ်..."
"ပါပါးကလဲ...သားသမီးတွေက နှစ်ရက်ထဲလာတာကို...တကယ်ပဲ...အလုပ်ကအရေးကြီးနေတယ်..."
"မဆိုးရဘူးလေ Zu er...မနေ့ကလဲ
ကောတို့လာလို့ ပါးခမျာခွင့်တစ်ရက်
ယူလိုက်တယ်မလား...တော်ပြီပေါ့..."
ထမင်းကိုသာငုံ့စားနေတဲ့ Zu er ကအစ်ကိုဖြစ်သူ
ဆူတော့ဘာမျှပြန်ပြီးအထွန့်မတက်ပေမဲ့ကျေနပ်ပုံတော့မပေါ်။
တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ထမင်းဝိုင်းကအနေရခက်ပေမယ့်လဲစားလို့တော့ပြီးသွားတာပါပဲ။
စိတ်ကောက်သွားပုံပေါ်တဲ့ Zu er ကဘာစကားတစ်ခွန်းမျှထပ်မဟပေမဲ့အစ်ကိုဖြစ်သူပင်ပန်းနေမှန်းသိတော့ပန်းကန်တွေအလိုက်တသိယူဆေးပေးရှာသည်။
သူတို့မောင်နှမရဲ့စစ်အေးတိုက်ပွဲကိုရှောင်ထွက်
သွားပုံပေါ်တဲ့ဖက်ထုပ်လေးကိုအပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းမှာသွားရှာတော့လဲမရှိ။
တစ်အိမ်လုံးအနှံ့ပတ်ရှာပြီးမတွေ့တဲ့အဆုံးခြံထဲဆင်းလာတော့အနောက်ဘက်ခြမ်းပန်းအိုးတွေတင်ထားတဲ့ဘေးကဒန်းပေါ်ဝယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာထိုင်နေသည့်သူ့ဖက်ထုပ်လေး...။
"Yibo..."
အသံပေးလိုက်တော့မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။
"စိတ်ရှုပ်သွားတာလား...ကော တောင်းပန်ပါတယ်..."
"ဟင့်အင်း..."
"ကောတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာလဲ
တစ်ခါတစ်လေ အဲ့လိုကတောက်ကဆလေးတွေ
ရှိတယ် Yibo ရယ်..."
"ကျန့်ကော တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး... ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်...ခြံပြင်ထွက်ထိုင်
နေတယ်ဆိုတာလဲ ဒီတိုင်းအခန်းထဲမှာတစ်ယောက်တည်း မနေချင်လို့..."
"အင်းပါ..."
ဘေးချင်းယှဉ်ဝင်ထိုင်တော့ဖက်ထုပ်လေးကတစ်ဖက်တိုးပေးသည်။
အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုထိပတ်ဝန်းကျင်ကငြိမ်သက်နေဆဲပင်။
"ကျန့်ကော..."
"အင်း...ပြောလေ..."
"အကယ်၍ ကျွန်တော်သာ ကောင်းကင်ပေါ်က
လကြီးဖြစ်မယ်ဆိုရင်လေ ကျန့်ကောက
သေချာပေါက် နေမင်းကြီးပဲ..."
လပြည့်ရက်ဖြစ်လို့ဝိုင်းစက်နေတဲ့အဖြူရောင်အလုံးကြီးကိုကြည့်ရင်းပြောလာသည့် Yibo ရဲ့စကား...။
"ကောက ဘာလို့နေမင်းကြီးလဲ..."
"လကနေရဲ့အလင်းကို ရောင်ပြန်ဟပ်ပြီးတော့မှ
တောက်ပနိုင်တာလေ...နေသာမရှိရင် သူဟာ
ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး..."
"အင်းလေ..."
"ကျွန်တော့်ဘဝလဲ အတူတူပဲ...ကျန့်ကောမရှိရင်
မတောက်ပနိုင်တော့ဘူး...ကျွန့်တော့်ဘဝရဲ့
အရာခပ်သိမ်းက ကျန့်ကောပဲ..."
"အားယို့...လောင်ဝမ်ရေ ဘယ်ကောင်မလေးကို
ပြောဖို့များလေ့ကျင့်ယူထားတာလဲ...ဒီက
နှလုံးသားနုတဲ့ကိုကြီးက မင်းစကားတွေကို
ဆက်ပြီးသည်းခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး...အရည်
ပျော်နေပြီရယ်..."
ယုန်သွားလေးတွေပေါ်အောင်ရယ်ပြနေတဲ့ Xiao
Zhan ဟာသူ့ဖက်ထုပ်လေးရဲ့လေးနက်မှုအပြည့်နဲ့မျက်နှာထားကြောင့်အားနာသွားရသည်။
"ဘယ်ကောင်မလေးအတွက်မှ မဟုတ်ဘူး...
ကျန့်ကော တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ...
ကျွန်တော့်ပါးစပ်က ပြောထွက်လာတဲ့
စကားလုံးတိုင်း ကျန့်ကောကိုပဲရည်ညွှန်းချင်တာ
..."
"အင်း...ဒါဆို ဖက်ထုပ်လေးပြောသလို
ကောကနေမင်းကြီးဖြစ်ပြီး ကလေးကလမင်းကြီး
ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်လေ...သေချာတယ်...
အဲ့လောကကြီးမှာ ဘယ်တော့မှနေ့ဘက်ရှိလာမှာမဟုတ်တော့ဘူး...ဘာလို့လဲသိလား..."
ဖက်ထုပ်လေးကချစ်စဖွယ်ခေါင်းခါပြသည်။
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကောရဲ့လမင်းလေးကိုပဲ
အမြဲထွန်းလင်းစေချင်လို့ နေမင်းကြီးဖြစ်တဲ့
ကောက ဘယ်တော့မှထွက်မလာတော့ပဲ
ပုန်းနေလိုက်မှာ..."
ကြောင်ကြည့်နေရာကနေဝုန်းခနဲထဖက်တော့နှစ်ယောက်သားထိုင်နေတဲ့ဒန်းလေးတောင်ကျိုးကျတော့မလားမှတ်ရသည်။
လည်ပင်းနေရာမှာမျက်နှာအပ်ထားတဲ့ Yibo က
Xiao Zhan ကိုမလွှတ်စတမ်းဖက်တွယ်ထား သည်။
"ကျန့်ကော..."
"ပြောလေ..."
"ကျွန်တော် လူတစ်ယောက်ကိုချစ်မိနေပြီထင်တယ်...မဟုတ်ဘူး...ချစ်ကိုချစ်ပြီးနေပြီ..."
တစ်ခါမှချစ်သူမထားဖူးတဲ့ Xiao Zhan ဟာဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာဘာတုံ့ပြန်ပေးရမလဲမသိ။
"ဟုတ်လား...ဒါပေမယ့် ဖက်ထုပ်လေးက
ငယ်သေးတယ်လေ...စိတ်ကစားတာမဖြစ်နိုင်ဘူးလား..."
"ကျွန်တော့်ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကို အဲ့လူနဲ့ပဲစပြီး
အဲ့လူနဲ့ပဲ အဆုံးသတ်လိုက်ချင်တာ...ကျွန်တော့်ရဲ့
အရာရာဟာ အဲ့လူကိုပဲဦးတည်ပြီးလည်ပတ်
နေသလိုမျိုး...မနက်မိုးလင်းလာလို့
မျက်လုံးဖွင့်တာနဲ့ ကျွန်တော့်အိပ်ယာပေါ်မှာ
မြင်ချင်တဲ့သူကလဲ ဒီလူပဲ...ညဘက်မအိပ်ခင်
နောက်ဆုံးမြင်ချင်တဲ့သူကလဲ ဒီလူပဲ...
အဲ့လူမျက်နှာတစ်ချက်လေးညိုးတာနဲ့ ကျွန်တော့်
ကမ္ဘာပျက်ချင်တယ်...အဲ့လူပြုံးနေတဲ့အချိန်ဆို
လောကမှာ ကံအကောင်းဆုံးလူသားက
ကျွန်တော်ပဲ...ဒါကိုအချစ်လို့ ခေါင်းစဉ်တပ်နိုင်
လား..."
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်တွယ်ထားရာကနေကျောကုန်းကိုအသာလေးသပ်ပေးမိနေတဲ့
Xiao Zhan ဟာဖက်ထုပ်လေးရဲ့ရင်ဖွင့်စကားသံ
အဆုံးပြန်မေးလိုက်တဲ့မေးခွန်းကိုချက်ချင်းမဖြေနိုင်။
"ကောလဲ သိပ်တော့မပြောတတ်ပေမယ့်
အဲ့လောက်အခြေအနေထိကို ခံစားနေရပြီဆိုရင်တော့ ဟုတ်မယ်လို့ထင်တာပဲ..."
"ဒါဆို အချစ်လို့ပြောနိုင်တယ်ပေါ့..."
"အင်း..."
မျက်နှာလေးမော့ပြီးကြည့်လာတဲ့ဖက်ထုပ်လေးရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာမိုးပေါ်ကကြယ်တွေထက်တောင်
လှရက်လွန်းနေသည်။
"ကျွန်တော် ကျန့်ကောကိုချစ်တယ်...
မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ကို ချစ်တာ...တစ်ဘဝလုံးစာ
အတွက်..."
ညပိုးကောင်လေးတွေအသံနဲ့လေတိုက်ကြမ်းလို့သစ်ရွက်အချင်းချင်းရိုက်ခတ်သံကလွဲပြီးအရာအားလုံးငြိမ်သက်နေသည်။
ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာတွေ
နူးညံ့စွာယှက်သွယ်နေပုံကိုဟိုးကောင်ကင်ပေါ်ကလမင်းကြီးခမျာသနားစဖွယ်ရှက်နေရှာပြီ...။
===================================
Hongya Cave
Ci Qi Kou
အတာလေးကိုခွင့်လွှတ်ပေးကြပါ😭😭😭။စနေနေ့တုန်းအိပေါ်ပွဲသွားပြီးအပျော်တွေလွန်နေလို့ပါ။ဒီကြားထဲချုံချင်းရဲ့ tourist attraction တွေလဲလိုက်ရှာဖတ်နေရသေးလို့ရယ်။တောင်းပန်ပါတယ်နော်။