Cammino tra dune di sabbia color crema..
Affondo ogni parte del mio corpo tra granelli di perle antiche..
Sento ogni carezza dell'universo attraversarmi il cuore
e come un viandante mi perdo tra queste strade invisibili
che sento scorrere tra le mie vene.
Radici di vento
del cielo terso che mi circonda.
In questo cammino senza orme.
Solo le nuvole mi parlano,
con ideogrammi antichi.
در میان تپه های ماسه ای به رنگ خامه قدم می زنم.
من هر قسمت از بدنم را بین غلات مرواریدهای باستانی می ریزم .. احساس می کنم هر نوازش جهان از قلبم می گذرد
و به عنوان یک راهگرد در بین این جاده های نامرئی گم می شوم
که احساس می کنم از رگ هایم فرار می کنم.
ریشه های باد
از آسمان روشن که مرا احاطه کرده است.
در این مسیر بدون قدم.
فقط ابرها با من صحبت می کنند ،
با ایده های باستانی
-Giulia Decina